1. «Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό.
Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.»
— Αυτός ο λόγος αποδίδει ξεκάθαρα την έμφαση του Καποδίστρια στην εθνική συνείδηση και την αποφυγή ξένης επιρροής.
2. «Ει o Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών.»
— Εκφράζει την εμπιστοσύνη στην εσωτερική ενότητα και την εθνική πίστη, παρά σε εξωτερικούς συμμάχους.
3. «Η πατρίς δεν είναι οι τοίχοι, αλλά οι νόμοι και οι άνθρωποι.»
— Προσδιορίζει το έθνος ως κοινότητα πολιτών με νόμους, αξίες και χαρακτήρα, και όχι απλώς ως γεωγραφικό χώρο.
4. «Η μόρφωση είναι το θεμέλιο της ελευθερίας.»
— Τονίζει ότι η παιδεία εδραίωσε την εθνική αυτογνωσία και ανεξαρτησία.
5. «Το μεγαλύτερο κακό είναι η διχόνοια.»
— Καταδεικνύει την ανάγκη ενότητας του ελληνικού έθνους για να επιβιώσει και να προοδεύσει.
6. «Εγώ δεν είμαι εδώ για να αρέσω, αλλά για να ωφελήσω.»
— Παρουσιάζει την αφοσίωση του Καποδίστρια στην υπηρεσία της πατρίδας και του έθνους πέρα από προσωπικά συμφέροντα.
7. «Δεν υπάρχει σωτηρία παρά μόνο με τη δικαιοσύνη.»
— Συνδέει την εθνική σταθερότητα με την αμεροληψία και τη δικαιοσύνη μέσα στο κράτος της Ελλάδας.
8. «Να εργάζεσθε με ζήλον, ώστε να μην ετεροφωτίζεσθε.»
— Παροτρύνει τους Έλληνες να επιδιώκουν ενεργά την ανεξαρτησία και να μην εξαρτώνται από άλλους για την τύχη τους.
9. «Απέκαμα! Αλλ’ όμως θα παραμείνω στη χαλάστρα, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου και ας κινδυνεύσω να χαθώ…»
— Εκφράζει την αφοσίωση στο καθήκον ακόμη και όταν η κατάσταση είναι δύσκολη.
10. «Είμαι αποφασισμένος να άρω τον ουρανόθεν επικαταβαίνωτα μου σταυρόν.»
— Συμβολική έκφραση προσήλωσης στο καθήκον και τη θυσία.
11. «Εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν.»
— Ιστορική δήλωση ηθικής απέναντι στο δημόσιο ταμείο και στη φτώχεια του λαού μετά τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
12. «Ως ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει εις πολλούς κινδύνους ακόμη η ελληνική ελευθερία.»
— Μεταφορική ρήση που δείχνει την εύθραυστη κατάσταση της διεκδίκησης της ανεξαρτησίας.
13. «Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε εις τα δάκτυλα την επικράτειάν μας.»
— Σχολιάζει την έλλειψη πραγματικού ελέγχου της ελληνικής κυβέρνησης και κρατικής υπόστασης στα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση.
14. «Εάν οι Μαυρομιχαλαίοι θέλουν να με δολοφονήσουν, ας με δολοφονήσουν. Τόσον το χειρότερον δι’ αυτούς. Θα έλθη κάποτε η μέρα κατά την οποίαν οι Έλληνες θα εννοήσουν την σημασίαν της θυσίας μου.»
— Αναφέρεται σε επιστολή λίγο πριν τη δολοφονία του, δείχνοντας την προσήλωση στο όραμά του παρά την προσωπική απειλή.
15. «Όσο αγαπά κανείς την πατρίδα, τόσο οφείλει να θυσιάζεται για την ευημερία της.»
-Αυτή η φράση συνοψίζει το βασικό του δόγμα ότι η αληθινή αγάπη για την Ελλάδα απαιτεί προσωπική θυσία και προσφορά στο κοινό καλό.
«Μητρός τε και πατρίδος και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον ουδέν εστιν.»
- Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ (1934–1982) ήταν Αμερικανός ορθόδοξος μοναχός και συγγραφέας που αφιέρωσε τη ζωή
του στην αφύπνιση των δυτικών στις πνευματικές αλήθειες της Ορθοδοξίας.
- Συνίδρυσε το μοναστήρι του Αγίου Ερμάν στην Πλατίνα της Καλιφόρνιας, δημοσιεύοντας έργα με τεράστια διεθνή απήχηση, και θεωρείται εξαιρετικά σεβαστός, ειδικά
στη Ρωσία.
- Συνοπτικά στοιχεία βίου:
Γέννηση και Πρώιμη Ζωή: Γεννήθηκε ως Ευγένιος Ρόουζ (Eugene Rose) στις 13 Αυγούστου 1934, στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, σε μια τυπική αμερικανική οικογένεια.
Αναζήτηση της Αλήθειας: Μετά το γυμνάσιο, άρχισε μια έντονη πνευματική αναζήτηση, ασχολούμενος εκτεταμένα με τον ανατολικό μυστικισμό.
Μεταστροφή στην Ορθοδοξία: Ανακάλυψε την αρχαία Ορθόδοξη πίστη, η οποία μεταμόρφωσε τη ζωή του, οδηγώντας τον στην αποκήρυξη των προηγούμενων πνευματικών του ενασχολήσεων.
Μοναχισμός: Έγινε μοναχός της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Εκτός Ρωσίας. Μαζί με τον π. Γερμανό Ποντμόσενσκι, συνίδρυσε την αδελφότητα και το μοναστήρι του Αγίου Ερμάν της Αλάσκας στην Πλατίνα της Καλιφόρνιας.
Έργο: Από την απομακρυσμένη καλύβα του, έγραφε κείμενα που επηρέασαν πολλούς, εστιάζοντας στην πνευματική ζωή και την ορθόδοξη παράδοση.
Κοίμηση: Εκοιμήθη στις 2 Σεπτεμβρίου 1982, μετά από σύντομη και επώδυνη ασθένεια.
Η κηδεία του ήταν ιδιαίτερα συγκινητική, με πολλούς να τον θεωρούν άγιο.
- Το συγγραφικό του έργο παραμένει επίκαιρο, με δημοφιλή βιβλία όπως
έννοια της Θείας Σοφίας, η οποία στην Ορθοδοξία ταυτίζεται
με τον Χριστό, τον Υιό του Θεού.
Ο όρος αυτός περιγράφει επίσης τον εμβληματικό
ναό της Κωνσταντινούπολης (6ος αι.) που χτίστηκε
από τον Ιουστινιανό, καθώς και ιστορικούς ναούς
στη Θεσσαλονίκη.
- Σαν σήμερα, στις 27 Δεκεμβρίου του 537 μ.Χ., πραγματοποιήθηκαν τα θυρανοίξια του ναού της Αγίας Σοφίας («του Θεού Σοφία») στην Κωνσταντινούπολη.
- Ακολουθούν μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για τη σημερινή επέτειο (συμπληρώνονται 1.488 χρόνια):
Το όραμα του Ιουστινιανού: Μετά την καταστροφή του προηγούμενου ναού κατά τη Στάση του Νίκα (532 μ.Χ.),
ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α' αποφάσισε να χτίσει
έναν ναό που δεν θα είχε όμοιό του στον κόσμο.
= Οι αρχιτέκτονες: Το έργο ανέλαβαν δύο κορυφαίοι επιστήμονες της εποχής, ο Ανθέμιος από τις Τράλλεις (μαθηματικός και μηχανικός) και ο Ισίδωρος από τη Μίλητο (γεωμέτρης).
- Χρόνος ρεκόρ: Ο ναός ολοκληρώθηκε σε μόλις 5 χρόνια, 11 μήνες και 10 ημέρες, χρόνος αδιανόητος για το μέγεθος και την πολυπλοκότητα του κτίσματος.
«Νενίκηκά σε Σολομών»: Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ιουστινιανός, μπαίνοντας στον ναό και αντικρίζοντας το μεγαλείο του, αναφώνησε αυτή την ιστορική φράση, θέλοντας να δηλώσει ότι ο ναός του ξεπέρασε σε δόξα τον περίφημο Ναό του Σολομώντα στα Ιεροσόλυμα.
Αρχιτεκτονική και Φως: Ο τεράστιος τρούλος και το σύστημα των παραθύρων στη βάση του δημιουργούσαν την αίσθηση ότι ο θόλος «κρέμεται από τον ουρανό», πλημμυρίζοντας τον χώρο με φως.
Για περισσότερο από μία χιλιετία (537-1453), η Αγία Σοφία αποτέλεσε το κέντρο της Ορθοδοξίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Για εμάς τους ορθόδοξους είναι το διαχρονικό σύμβολο της Ορθόδοξης πίστης, η «Μεγάλη Εκκλησία» και το πνευματικό κέντρο του Ελληνισμού.
Ο Χερουβικός ύμνος έχουμε την ελπίδα ότι θα ακουστεί ξανά.
Καθώς συνειδητοποιούμε σήμερα ολοένα και περισσότερο ότι βιώνουμε την έσχατη περιπέτεια της ύπαρξης και ζούμε την υπέρτατη τραγωδία της ανθρώπινης ανεστιότητος.
Καθώς οι ορίζοντές μας ασφυκτικά στενεύουν και οι προοπτικές για ουσιαστική ζωή δραματικά εξασθενούν.
Καθώς τα ουσιώδη της ζωής ευτελίζονται καθημερινά από τις δυνάμεις του Αλάστορα που δοκιμάζουν την ψυχική μας αντοχή και επάρκεια, καθώς οι καθημερινές μας πνευματικές εμπειρίες φέρνουν στην επιφάνεια λησμονημένες καταστάσεις ψυχικής αλλοτρίωσης.
Καθώς τέλος, αναγκαζόμαστε να παραδεχθούμε πως ο βίος μας διαμορφώνεται μέσα σε πλαίσια δυσκατόρθωτων στόχων και κραιπάλης των παθών, ανακαλύπτουμε ότι το μήνυμα των Χριστουγέννων γίνεται τώρα περισσότερο νοσταλγικό και αναγκαίο.
Ο Θεάνθρωπος Χριστός των Ευαγγελίων και της ιστορίας γεννάται μέσα σ' αυτόν τον άκοσμο και άλογο κόσμο για να προσφέρει στον άνθρωπο τη δυνατότητα της συνεργασίας Του για την ανάκαμψή του.
Μέσα στη φαινομενική αδυναμία Του κρύβει τη δύναμη του πλούτου της Θεότητάς Του.
Είναι το ανέσπερο και υπερούσιο φως που διαλύει τα σκότη και φωτίζει το χώρο όπου μαίνεται η καταιγίδα του πνεύματος.
Και ανακαινίζει το ανθρώπινο πρόσωπο, που τώρα επωμίζεται την αποστολή της σωτηρίας του μεγάλου νοήματος.
Με τον Ιησού ο άνθρωπος αναλαμβάνει ένα έργο μοναδικής κοσμικής ευθύνης.
Κάθε άνθρωπος και ένας Νώε με τη βοήθεια του οποίου θα διαπεράσει η δημιουργία εκείθεν του κατακλυσμού, μέσα στην Κιβωτό της Εκκλησίας.
Όπου οι άνθρωποι αφυπνισμένοι δραστηριοποιούνται με ελπίδα και ενάργεια.
Μέγα Θαύμα της ιστορίας είναι το ότι, όπως γράφει ο μέγας Θεολόγος και Οικουμενικός διδάσκαλος Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός «ευδοκία του Θεού και Πατρός ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός, ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, ο ομοούσιος τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, ο προαιώνιος, ο άναρχος, ο εν αρχή ων και προς τον Θεόν και Πατέρα ων και Θεός ων, ο εν μορφή Θεού υπάρχων κλίνας ουρανούς κατέρχεται, τουτέστιν το αταπείνωτον αυτού ύψος αταπεινώτως ταπεινώσας συγκαταβαίνει τοις Εαυτού δούλοις, συγκατάβασιν άφραστόν τε και ακατάληπτον και Θεός ων τέλειος, άνθρωπος τέλειος γίνεται και επιτελείται το πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον, δι' ου η άπειρος του Θεού εμφανίζεται δύναμις».
Πανηγυρίζει λοιπόν σήμερα και ευφραίνεται ο ουρανός και η γη, η δε ανθρωπότητα χρωστά στον σαρκωθέντα Θεόν ευγνωμοσύνη μέχρι συντελείας του αιώνος αφού διά της Γεννήσεώς Του ανέτειλε στον κόσμο το φως το της γνώσεως.
Η ευγνωμοσύνη μας αυτή μπορεί να εκφραστεί στον Σωτήρα Χριστό διά της αντιστάσεως μας. Όλοι μας πρέπει να αντισταθούμε.
Αυτό είναι σήμερα το σύνθημα της μεγάλης εορτής.
Να αντισταθούμε στην επερχόμενη θύελλα των παθών και στη φθορά της φύσεώς μας.
Να αντισταθούμε στην ορμή της ευτέλειας των προσώπων, που απειλεί την αξιοπρέπεια και την ίδια την ύπαρξή μας.
Να αντισταθούμε στα χαμόγελα της Κίρκης, που μεταμορφώνει σε κτήνος τον έσω της καρδίας άνθρωπο.
Να αντισταθούμε στον ορμητικό χείμαρρο της διαφθοράς των ηθών, στην αλλοτρίωση των διανθρωπίνων σχέσεων, την ισοπέδωση των πάντων.
Να αντισταθούμε στην πολιτική των συνθημάτων, που παραπλανούν, αν και, τώρα πια, ούτε καν γοητεύουν...
Να μιμηθούμε τον Κύριο και να αντισταθούμε στην υποκρισία του επιφανειακού κοινωνικού καθωσπρεπισμού, που «διϋλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον».
Να αντισταθούμε στις φλυαρίες, στην κακολογία, στην σπερμολογία, στα αλαλάζοντα κύμβαλα, στις κολακείες.
Και να προσεγγίσουμε, να ενωθούμε καλύτερα με το Νήπιο της Φάτνης, όπως οι αγαθοί ποιμένες και οι σοφοί της εποχής.
Ιδιαίτερα σεις οι νέοι με τους αδικαίωτους οραματισμούς μην υποκύπτετε στις επιταγές της εμφανιζόμενης ως νομοτέλειας της αλλοτρίωσης και της υποκρισίας.
Μπροστά σας είναι οι ανοιχτοί ορίζοντες των ονείρων σας και οι ελεύθεροι αιθέρες των μετεωρισμών σας.
Μην αφήσετε να σας πάρουν από μέσα σας την ψυχή σας και μη εγκαταλείπετε τη μάχη της καταξίωσης.
Μάθετε ότι αρκεί να αγωνίζεσθε σ' αυτή τη ζωή με συνέπεια και εντιμότητα, ασυμβίβαστοι και ρωμαλέοι, παρά να σύρεσθε αιχμάλωτοι πίσω από τα συμφέροντα.
Πιστέψτε στις δυνάμεις σας και ενεργοποιήστε τις για το καλό το δικό σας και όλης της κοινωνίας.
Δεν είσθε μόνοι.
Σήμερα για άλλη μια φορά γεννιέται ο Χριστός, ο μεγάλος σύμμαχος και βοηθός κάθε αγωνιζομένου ανθρώπου που βεβαιώνει και εγγυάται τις αξίες της ζωής και εμπνέει τον αγώνα για την επιδίωξή των. Αντισταθείτε στο κακό.
Η νίκη είναι δική σας. Αγωνιζόμενοι, θα ελευθερωθείτε και θα σωθείτε.
Ο Άγιος Στέφανος ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που εξέλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη και τους χειροτόνησαν οι Άγιοι Απόστολοι.
Αν και κουραστική η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδερφούς παρ’ όλα αυτά ο Στέφανος έβρισκε καιρό και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή: «Στέφανος πλήρης πίστεως
καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ».
(Πραξ. Αποστόλων, στ΄8-15, ζ΄1-60).
Δηλαδή ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα θαύματα,
που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος.
Ο Στέφανος είχε αφιερώσει τη ζωή του
στο κήρυγμα του ευαγγελικού λόγου
και στη φιλανθρωπική δράση.
Για τη προσφορά και τις αρετές του τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας.
Με το χάρισμα αυτό θεράπευε ασθενείς
και αποδείκνυε τη δύναμη του Χριστού.
Με τη βαθιά θεολογική του κατάρτιση ανέτρεπε εύκολα τις κακοδοξίες των Ιουδαίων για το έργο του Χριστού, προκαλώντας την οργή και το φθόνο τους.
Οι Ιουδαίοι, όμως, καθώς ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες ανάμεσα στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν το Στέφανο να βλαστημεί το Μωϋσή και το Θεό.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν ενσπείρει, άρπαξαν με μίσος το Στέφανο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί.
Η απολογία του Στεφάνου υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους.
Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια - κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων.
Και από υπόδικος, ορθώθηκε θυελλώδης ελεγκτής και κατήγορος. Τότε ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έσυραν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό.
Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του, «Κύριε, μὴ στήσης αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην». Κύριε μη λογαριάσεις σ’ αυτούς την αμαρτία αυτή.
Άγιε Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιάκονε Στέφανε σπεύσε και θεράπευσε κάθε ασθενούντα αδελφό μας από πάσαν ασθένεια ψυχής τε και σώματος εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, Αμήν!!!
Η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του
«Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται».
«Ο Χριστός με την μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά.
Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.
Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες.
Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό.
Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή».
«Να μελετάει και να ζει τα θεία γεγονότα συνέχεια.
Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί.
Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται.
Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται.
-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;
-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα.
Κατάλαβες;
Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.
-Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;
-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη· τίποτε άλλο δεν είχε.
Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του.
Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν που να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο.
Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό!
«Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;
-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καὶ δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:…
