Πέμπτη 31 Μαρτίου 2022
Οδυσσέας Ελύτης – ‘Αξιον Εστί – Ψαλμός Z - Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Ήρθαν
ντυμένοι φίλοι
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας
και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη,
βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα υποταγή και δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε
το χρυσό ν’ αρχίσει παιχνίδιούτε ζέφυρος καν,
τις λεύκες να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρταπύργους
κραταιούς και επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους νόμους τους θεσπίζονταςτα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν…
έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού
στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς
τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά
Οδυσσέας Ελύτης – ‘Αξιον Εστί – Ψαλμός Z
Ανάλυση του ποιήματος από τον
Κωνσταντίνο Μάντη – Φιλόλογο:
Ήρθαν ντυμένοι “φίλοι”αμέτρητες φορές οι εχθροί μουτο παμπάλαιο χώμα πατώντας.Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Πολλές φορές οι εχθροί, υποκρινόμενοι πως έρχονται για να βοηθήσουν, πάτησαν το παμπάλαιο ελληνικό χώμα, το χώμα με την μακραίωνη ιστορία, το χώμα που γέννησε και προσέφερε στον κόσμο σημαντικές ιδέες και αξίες.Το χώμα, όμως, αυτό ποτέ δεν παρέμεινε δέσμιό τους∙ τους απέρριψε ως ξένο σώμα και διατήρησε την ελευθερία του. Μια καίρια υπενθύμιση και συνάμα προειδοποίηση του ποιητή προς όλους εκείνους που θέλησαν ή θέλουν να επιβληθούν στην ελληνική γη. Το ελληνικό κράτος έχοντας διανύσει μια σύντομη, αλλά εξαιρετικά επίπονη πορεία από τη σύστασή του, βρέθηκε συχνά στην ανάγκη μιας εξωτερικής βοήθειας, γεγονός που οι «φίλοι» έσπευσαν πάντοτε να εκμεταλλευτούν.
Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,Βίβλους γραμμάτων και αριθμών, την πάσα Υποταγή και Δύναμη,το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Οι υποτιθέμενοι φίλοι της Ελλάδας έφερναν μαζί τους και τους ιδανικούς γνώστες, ώστε να μπορέσουν να αναμορφώσουν το ελληνικό κράτος. Σαφής εδώ η ειρωνική διάθεση του ποιητή που παραθέτει τις ιδιότητες των επαϊόντων σα να είναι αριστοφανικοί ήρωες.
Έφερναν μαζί τους «πάνσοφα» εγχειρίδια, βίβλους, που περιείχαν όλη την αναγκαία γνώση, για να επιτύχουν το στόχο τους και συνάμα είχαν κι όλη την απαιτούμενη δύναμη για να επιβάλλουν τη θέλησή τους.
Οι αναφορές αυτές του ποιητή μας παραπέμπουν εύλογα στις παρεμβάσεις των Βαυαρών στα χρόνια του Όθωνα, αλλά και στις μετέπειτα περιόδους που το Ελληνικό κράτος τέθηκε υπό Διεθνή οικονομικό έλεγχο, λόγω της αδυναμίας του να αποπληρώσει τα δάνεια που είχε λάβει.
Οι «φίλοι», λοιπόν, του ελληνικού έθνους εξουσίαζαν με τη βοήθεια των όπλων τη χώρα, έθεταν υπό τον έλεγχό τους το «παμπάλαιο φως», τον ελληνικό δηλαδή πολιτισμό, αλλά ποτέ δεν είχαν τη δυνατότητα να κατανοήσουν αυτόν τον ιδιαίτερο πολιτισμό.
Ποτέ δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν την αξία του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής ψυχής, γι’ αυτό και ποτέ δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν τους Έλληνες.
Οι προθέσεις τους, άλλωστε, ήταν πάντοτε εμφανείς, καθώς ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να προσφέρουν κάποια αρωγή στο ελληνικό κράτος. Το μόνο που ήθελαν ήταν να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία των Ελλήνων.Δεν ξεγέλασαν, λοιπόν, κανέναν με την υποτιθέμενη φιλική τους προσφορά και ο ελληνικός λαός τους αντιμετώπιζε -όπως άλλωστε ήταν- ως εχθρούς.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι∙ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Κανένας Έλληνας δεν ξεγελάστηκε από την υποκρισία των ξένων κρατών, κανένας δεν πίστεψε ποτέ πως έχουν κάποια άλλη σκέψη πέρα από το προσωπικό τους συμφέρον. Στοιχείο που πολύ παραστατικά μας δίνει ο ποιητής αναφερόμενος στη μέλισσα και στο ζέφυρο.Έτσι, όχι μόνο τους Έλληνες δεν ξεγέλασαν, αλλά ούτε καν μια μέλισσα δεν τους πίστεψε, για να ξεκινήσει το ευδαιμονικό της πέταγμα κάτω από τις αχτίδες του ήλιου, ούτε καν ο άνεμος δεν ανταποκρίθηκε φουσκώνοντας τα πανιά των πλοίων. Η χώρα εξέλαβε την παρουσία τους ως κατοχική δύναμη, έστω κι αν οι ίδιοι παρουσιάζονταν ως φίλοι και σύμμαχοι.
Έστησαν και θεμελίωσαν στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα πύργους κραταιούς κι επαύλεις ξύλα και άλλα πλεούμενα,τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα,στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Οι εχθροί της Ελλάδας, λαμβάνοντας τον έλεγχο της χώρας, έχτισαν δυνατούς πύργους και πολυτελείς κατοικίες, έφεραν στα λιμάνια τα πλοία τους, καθιστώντας την παρουσία τους εμφανή και συνάμα απρόσβλητη από τις πιθανές απόπειρες αντίδρασης των Ελλήνων.
Θέσπισαν τους νόμους που εξυπηρετούσαν τα καλά και συμφέροντα∙ ό,τι δηλαδή διασφάλιζε τα συμφέροντά τους, παραγκωνίζοντας το «παμπάλαιο μέτρο», το ελληνικό μέτρο της μεσότητας και της μη υπερβολής.
Με την αδιαλλαξία της δύναμης που τους παρείχαν τα όπλα, με τη βεβαιότητα ότι μπορούσαν να επιβάλουν οποιοδήποτε νόμο στους Έλληνες, δε σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να διατηρήσουν το μέτρο, να μη φανούν υπερβολικοί στις απαιτήσεις τους. Έτσι, παρά το γεγονός ότι βρέθηκαν σε μια χώρα που διένυσε αιώνες βασιζόμενη στην αρχή του μέτρου, στην αποχή από τα άκρα και την υπερβολή, δεν κατόρθωσαν να κατανοήσουν την πολύτιμη αυτή σοφία.
Με βιαιότητα και υπεροψία ξεπέρασαν εξαρχής το μέτρο, φανέρωσαν την απληστία τους κι έδειξαν στον ελληνικό λαό το αληθινό τους πρόσωπο.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε∙ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Οι εχθροί βρέθηκαν στη χώρα αυτή, ήρθαν σ’ επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό, με τους τρόπους της ελληνιής σκέψης, αλλά δεν κατόρθωσαν να λάβουν και να κατανοήσουν τίποτε.Στην ψυχή τους δεν έμεινε ούτε ίχνος από το ελληνικό θαύμα, από την ευλογία του Θεού, όπως αντίστοιχα, κανένα στοιχείο του ελληνισμού δε θέλησε να αλληλεπιδράσει μαζί τους, ούτε μια νεράιδα δεν καταδέχτηκε να πάρει τη φωνή τους.
Η αναφορά εδώ στην παράδοση των νεράιδων που έκλεβαν τη φωνή των ανδρών που τολμούσαν να τις κοιτάξουν, όταν κολυμπούσαν γυμνές στα νερά των ποταμών, τονίζει πόσο αδιάφοροι στάθηκαν οι ξένοι κατακτητές απέναντι στη μαγεία του ελληνικού πολιτισμού και στον πλούτο της ελληνικής παράδοσης.
Έφτασανντυμένοι “φίλοι”αμέτρητες φορές οι εχθροί μου,τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανεπαρά μόνο σίδερο και φωτιά.Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλαμόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Στο κλείσιμο του ποιήματος ο Ελύτης επανέρχεται στην υποκρισία των εχθρών της χώρας, οι οποίοι παρουσιάστηκαν τάχα ως φίλοι, ενώ στην πραγματικότητα η μόνη προσφορά που είχαν για τους Έλληνες ήταν τα «παμπάλαια δώρα» της βίας και της καταστροφής.Με σίδερο, φωτιά και όπλα έρχονταν οι ξένοι «φίλοι», με σίδερο, φωτιά και όπλα απαντούσαν στις εκκλήσεις των Ελλήνων για βοήθεια.
Στα ανοιχτά δάχτυλα ενός υπερήφανου λαού, που είχε ανάγκη για μια ουσιαστική στήριξη, απαντούσαν με τη βίαιη επιβολή της εξουσίας τους, με καταστροφές και θανάτους.
Η τριπλή επανάληψη των δώρων «όπλα, σίδερο και φωτιά» που γίνεται στην καταληκτική στροφή, παρουσιάζει με ιδιαίτερη έμφαση τη βιαιότητα, τη σκληρότητα, και την έλλειψη πολιτισμού των ξένων κατακτητών, και βρίσκεται σε ανταπόκριση με τους τρεις αποφατικούς στίχους του ποιήματος: «Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους / Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους / Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους».
Οι ξένοι «φίλοι» γνωρίζουν μόνο τους βίαιους τρόπους και την καταστροφή, δεν έχουν καμία αίσθηση συμπόνιας και κανένα ειλικρινές συναίσθημα, πέρα από τον πόθο τους για το κέρδος. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν μπόρεσαν ποτέ να στεριώσουν στο ελληνικό έδαφος, γι’ αυτό εκδιώχθηκαν κάθε φορά από τους Έλληνες.
Δεν κατόρθωσαν ποτέ να κατανοήσουν τον ελληνικό πολιτισμό, δεν ένιωσαν ποτέ σεβασμό για το βάθος της ελληνικής ψυχής και φυσικά δεν αντιλήφθηκαν ποτέ την αξία της διατήρησης του μέτρου στις πράξεις και τις επιδιώξεις τους.
Πανάγιος Τάφος - Αν σε ρωτήσει κάποιος: - Πως αποδεικνύεται, ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αληθινή πίστη. Να τον απαντήσεις ότι:
Αν σε ρωτήσει κάποιος:
- Πως αποδεικνύεται, ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αληθινή πίστη.
Να τον απαντήσεις ότι:
α) Το Άγιο Φως δίδεται θαυματουργικώς μόνο στους Ορθοδόξους και σε κανέναν ετερόδοξο ή αλλόδοξο!
β) Μόνο ο Ορθόδοξος παπάς εκβάλλει δαιμόνια από έναν δαιμονισμένο! Στους ετερόδοξους και αλλόδοξους κληρικούς, ο δαίμονας αδιαφορεί...
γ) Μόνο ο τάφος του Χριστού είναι κενός. Κανένας άλλος τάφος αρχηγού θρησκείας, δεν είναι κενός. Ο κενός τάφος του Χριστού, είναι μια απόδειξη της Αναστάσεως και της ορθής πίστεώς μας
δ) Μόνο στην Ορθοδοξία συναντάς Άγια λείψανα.
Όλοι οι γιατροί του κόσμου, που εξέτασαν Άγια λείψανα (άλλα ήταν άφθορα και άλλα ευωδίαζαν), σήκωσαν όλοι τους ψηλά τα χέρια, μη μπορώντας να εξηγήσουν επιστημονικά τα ευρήματά τους.
ε) Μόνο στην Ορθοδοξία θα συναντήσεις θαυματουργικές εικόνες με πάμπολλα θαύματα π.χ. η εικόνα της Παναγίας της Μαλεβή, που εκκρίνει μύρο, θεράπευσε πολλούς ανθρώπους.
στ) Μόνο ο Ορθόδοξος παπάς διαβάζοντας ειδική ευχή, αγιάζει το νερό και το κάνει Αγιασμό. Μάλιστα ο αγιασμός δεν χαλάει, το νερό δεν βουρκιάζει ποτέ, όσοι αιώνες και να περάσουν!
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης [Αριζονας] - Ὅποιος ἔχει τό δῶρο τῆς προσευχῆς στή καρδιά του, ὅταν πεθάνει δέν τόν ἀγγίζουν τά τελώνια.
–Δηλαδή η ευχή του Χριστού είναι το μέγιστο;*
–Βεβαίως, γιατί είμαστε συνέχεια με τη μνήμη του Χριστού μας.
Οι Άγιοι Πατέρες φωτίστηκαν και μας άφησαν αυτές τις προσευχούλες.
Τρία και δύο γράμματα, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς» και «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς».
_*Δεν είναι να διαβάσουμε εγκυκλοπαίδειες, ούτε πολλά βιβλία
Μ’ αυτές τις δύο προσευχούλες, σωζόμαστε όλοι οι Χριστιανοί.*_
Οι μοναχοί που δεν έχουν τις μέριμνες των κοσμικών, προσεύχονται πολύ και φθάνουν ψηλά.
Τους βοηθάει πολύ και η Παναγία μας.
Είναι σαν να μιλούν στο αυτί του Χριστού μας, γιατί είναι αφοσιωμένοι στη προσευχή και αυτό είναι το κύριο έργο τους και όποιος έχει το δώρο της προσευχής στη καρδιά του, όταν πεθάνει δεν τον αγγίζουν τα τελώνια.
Πηγαίνει μετά τον θάνατό του, κατευθείαν στο Χριστό μας.
Δεν έχει εμπόδια, γιατί το όνομα του Χριστού έχει δύναμη.
Είναι πυρ ο Θεός.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης [Αριζονας].
Γέροντας Εφραίμ, Σκήτη Αγίου Ανδρέα, Αγιον Ορος - Ο ανθρωπος πού προσεύχεται, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τόν προστατεύει.
Ο ἄνθρωπος πού προσεύχεται, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τόν προστατεύει.
Μάλιστα είδαν οι Πατέρες τη Χάρη αυτή και την περιγράφουν σαν μία σειρά από 7 τοίχους που περικυκλώνουν τον άνθρωπο και είναι αδύνατον στον διάβολο να διαπεράσει τους «τοίχους» αυτούς και να εισχωρήσει στον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος είναι ένας οπλίτης και ο διάβολος ένας τοξότης. Εκτοξεύει ο διάβολος τις σαΐτες του (τους λογισμούς) και εάν ο άνθρωπος είναι απροστάτευτος, διότι δεν έχει κατάσταση προσευχής, οι σαΐτες τον προσβάλλουν και διαπράττει την αμαρτία.
Εάν όμως ο άνθρωπος προσεύχεται, οι σαΐτες του διαβόλου προσκρούουν στα «τείχη» και δεν τον προσβάλλουν.
Μάλιστα τα βέλη αυτά επιστρέφουν στον τοξότη διάβολο
και τον πλήττουν καίρια και οδυνηρά.
~ Γέροντας Εφραίμ, Σκήτη Αγίου Ανδρέα, Αγιον Ορος.
Άγιος Παΐσιος: «Για τίποτε να μην έχετε άγχος…» Το άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι.
Το άγχος είναι του διαβόλου.
Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα.
Αν υπάρχει μια τάση, σπρώχνει και αυτός, για να ταλαιπωρήσει και να πλανήσει τον άνθρωπο.
Τον ευαίσθητο π.χ. τον κάνει υπερευαίσθητο.
Όταν έχεις διάθεση να κάνεις μετάνοιες, σπρώχνει και ο διάβολος να κάνεις περισσότερες από την αντοχή σου και, αν οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες, δημιουργείται μια νευρικότητα, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα, και στην συνέχεια σου δημιουργεί άγχος με ελαφρά απελπισία κατ’ αρχάς και μετά συνεχίζει…
Θυμάμαι, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, ένα διάστημα, μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, μου έλεγε ο πειρασμός: “Κοιμάσαι; Σήκω! Τόσοι άνθρωποι υποφέρουν, τόσοι έχουν ανάγκη…
” Σηκωνόμουν και έκανα μετάνοιες, ό, τι μπορούσα.
Μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, άρχιζε ξανά: “Οι άλλοι υποφέρουν κι εσύ κοιμάσαι; Σήκω!” Σηκωνόμουν πάλι.
Μέχρι που έφθασα να πω: “Αχ, να μου κόβονταν τα πόδια, τι καλά! Θα ήμουν τότε δικαιολογημένος, αφού δεν θα μπορούσα να κάνω μετάνοιες”.
Μια Μεγάλη Σαρακοστή την έβγαλα με το ζόρι, γιατί πήγαινα να στριμώξω τον εαυτό μου περισσότερο από την αντοχή μου.
Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος, να ξέρουμε ότι δεν κινούμαστε στον χώρο του Θεού.
Ο Θεός δεν είναι τύραννος να μας πνίγει.
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2022
ΒΙΝΤΕΟ - Εθνικός Πειραιώς – Ντουναϊσβάρος 14-9: Στην κορυφή της Ευρώπης οι Πειραιώτισσες – Κατέκτησαν το LEN Trophy.
Με… περίπατο στην κορυφή! Έχοντας για “προίκα” το +4 από την επικράτηση του στην Ουγγαρία, η ομάδα πόλο του Εθνικού στις γυναίκες νίκησε και μέσα στον Πειραιά την Ντουναϊσβάρος (14-9) και κατέκτησε το LEN trophy για δεύτερη φορά στην ιστορία της.
Οι παίκτριες της Αντιγόνης Ρουμπέση κατέκτησαν τον δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας της γυναικείας ομάδας πόλο του Εθνικού, μετά από εκείνο του 2010 (οι Πειραιώτισσες είχαν νικήσει στα πέναλτι τη ρωσική Χάντι Μανσίσκ στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης) και τον 14ο της χώρας μας σε συλλογικό επίπεδο.
Θυμίζουμε ότι ο Εθνικός είχε επικρατήσει 12-8 στον πρώτο τελικό στην Ουγγαρία, με την Αντιγόνη Ρουμπέση να ξεκινάει την προπονητική της καριέρα με έναν τίτλο!
Οι ευρωπαϊκοί τίτλοι ανά ομάδα.
Ολυμπιακός 5
Βουλιαγμένη 5
Γλυφάδα 2
Εθνικός 2
Τα οκτάλεπτα: 5-1, 3-3, 3-2, 3-3
Εθνικός: Σωτηρέλη, Ιωάννου 3, Ι. Χαραλαμπίδη 2, Ελληνιάδη 2, Κοντονή 1, Πάρκες 2, Χατζηκυριακάκη, Α. Μπενέκου 3, Ρακιτζή, Σ. Χαραλαμπίδη 2, Ι. Μπενέκου, Μπάκοτς, Τζόνσον
Ντουναϊσβάρος: Μάτζκο, Ζιλάγκι 3, Σάιμπεν, Γκουρισάτι 2, Χόρβαθ, Μαχιέ 1, Ζαμπό, Γκάρντα 2, Μούκσι 1, Σομογκιβάρι, Παλ, Ζέλακ, Μπούις
newsit.gr
Παναγία Γοργοεπήκοος - ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ. ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ. ΜΕΡΑ - ΝΥΧΤΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ .
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ.
ΜΕΡΑ - ΝΥΧΤΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ .
ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΡΦΟΥΣ ΑΡΜΕΝΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΜΕΝΙΑ ,ΤΟΥΣ ΑΔΕΡΦΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΕΡΒΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου
Ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου ἐμφανισθεῖσα πολλάκις εἰς πολλούς Ἁγίους εἶπεν.
Ἐπειδή μου ἀρέσουν ὑπερβαλλόντως οἱ ὡραῖοι Ὕμνοι τῶν 24 Οἴκων, θά ἀγαπῶ, θά προστατεύω, θά σκέπω, καί θά φυλάττω ἀπό πᾶν κακόν πάνα Χριστιανόν, ὅστις θά μέ χαιρετίζη ἅπαξ τῆς ἡμέρας μέ τούς ὕμνους τούτους, καί θά ζῆ κατά τόν νόμο τοῦ Θεοῦ.
Κατά δέ τήν τελευταίαν ἡμέραν τῆς ζωῆς αὐτοῦ θά τόν ὑπερασπιστῶ καί ἐνώπιον τοῦ Υἱοῦ μου.
Τόν προσταχθέν μυστικῶς, λαβῶν ἐν γνώσει, ἐν τή σκηνή τοῦ Ἰωσήφ, σπουδή ἐπέστη, ὁ Ἀσώματος λέγων τή Ἀπειρογάμω. Ὁ κλίνας τή καταβάσει τούς Οὐρανούς, χωρεῖται ἀναλλοιώτως ὅλος ἐν Σοῖ. Ὄν καί βλέπων ἐν Μήτρᾳ Σου, λαβόντα δούλου μορφήν, ἐξίσταμαι κραυγάζειν Σου.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
(3) Ἄγγελος Πρωτοστάτης. Οὐρανόθεν ἐπέμφθη,
Εἰπείν τή Θεοτόκω τό χαῖρε, (ἐκ γ’) (3) καί σύν τή
iἈσωμάτω φωνή σωματούμενον Σέ θεωρῶν, Κύριε,
Ἐξίστατο καί ἵστατο, κραυγάζων πρός Αὐτήν
Τοιαῦτα.
Χαῖρε, δι’ ἤς ἡ χαρά ἐκλάμψει
Χαῖρε, δι’ ἤς ἡ ἄρα ἐκλείψει.
Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις
Χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὕας ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοίς
Χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καί Ἀγγέλων ὀφθαλμοίς.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα
Χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τόν βαστάνοντα πάντα.
Χαῖρε, Ἀστήρ ἐμφαίνων τόν Ἥλιον
Χαῖρε, Γαστήρ ἐνθέου σαρκώσεως
Χαῖρε, δί ἤς νεουργεῖται ἡ κτίσις
Χαῖρε, δι’ ἤς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Βλέπουσα ἡ Ἁγία, ἑαυτήν ἐν ἁγνείᾳ, φησί τῷ
Γαβριήλ θαρσαλέως. Τό παράδοξόν σου τῆς φωνῆς,
Δυσπαράδεκτόν μου τή ψυχή φαίνεται, ἀσπόρου
Γάρ συλλήψεως τήν κύησιν πῶς λέγεις; Κράζων
Αλληλουϊα
Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶσαι, ἡ Παρθένος
Ζητοῦσα ἁγνῶν Υἱόν, πώς ἔστι τεχθῆναι
Δυνατόν;λέξον μοί. Πρός Ἤν ἐκεῖνος ἔφησεν
Ἐν φόβῳ, πλήν κραυγάζων οὕτω
Χαῖρε, βουλῆς ἀπορρήτου μύστις
Χαῖρε, σιγή δεομένων πίστις.
Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τό προοίμιον
Χαῖρε, τῶν δογμάτων αὐτοῦ τό κεφάλαιον.
Χαῖρε, κλίμαξ ἐπουράνιε, δι’ ἤς κατέβη ὁ Θεός
Χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ Γῆς πρός Οὐρανόν.
Χαῖρε, τό τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα
Χαῖρε, τό τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.
Χαῖρε, τό Φῶς ἀρρήτως γεννήσασα
Χαῖρε, τό πώς μηδένα διδάξασα.
Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν
Χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Δύναμις τοῦ Ὕψιστου, ἐπεσκίασε τότε, πρός
Σύλληψιν τή Ἀπειρογάμω καί τήν εὔκαρπον
Ταύτης νηδύν, ὡς ἀγρόν ὑπέδειξεν ἠδύν ἄπασι, τοίς
Θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως
Ἔχουσα Θεοδόχον, ἡ Παρένος τήν Μήτραν,
Ἀνέδραμε πρός τήν Ἐλισάβετ, τό δέ βρέφος ἐκείνης
Εὐθύς ἐπιγνόν τόν ταύτης ἀσπασμόν, ἔχαιρε καί
Ἄλμασιν ὡς ἄσμασιν, ἐβόα πρός τήν Θεοτόκον
Αλληλούϊα
Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμαράντου κλῆμα
Χαῖρε, καρποῦ ἀκηράτου κτῆμα.
Χαῖρε, γεωργόν γεωργοῦσα Φιλάνθρωπον
Χαῖρε, φυτουργόν τῆς ζωῆς ἠμῶν φύουσα.
Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν
Χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.
Χαῖρε, ὅτι λειμώνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις
Χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.
Χαῖρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα
Χαῖρε, παντός του κόσμου ἐξίλασμα.
Χαῖρε, Θεοῦ πρός θνητούς εὐδοκία
Χαῖρε, θνητῶν πρός Θεόν παρρησία.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων, λογισμῶν ἀμφιβόλων, ὁ
Σώφρων Ἰωσήφ ἐταράχθη, πρός τήν ἄγαμον Σέ
Θεωρῶν, καί κλεψίγαμον ὑπονοῶν, Ἄμεμπτε
Μαθῶν δέ Σου τήν σύλληψιν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου,
Ἔφη
Αλληλούϊα
Ἤκουσαν οἱ ποιμένες, τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων,
Τήν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν καί δραμόντες
Ὡς πρός Ποιμένα, θεωρούσι τοῦτον ὡς Ἀμνόν
Ἄμωμον, ἐν τή Γαστρι Μαρίας βοσκηθέντα, ἤν
Ὑμνοῦντες εἶπον
Χαῖρε, Ἀμνοῦ καί Ποιμένος Μήτηρ
Χαῖρε, αὐλή λογικῶν προβάτων.
Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον
Χαῖρε, Παραδείσου θυρῶν ἀκοικτήτιον.
Χαῖρε, ὅτι τά Οὐράνια συναγάλλεται τή Γῆ
Χαῖρε, ὅτι τά ἐπίγεια εὐγχορεύει Οὐρανοίς.
Χαῖρε, τῶν Ἀποστόλων τό ἀσίγητον στόμα
Χαῖρε, τῶν Ἀθλοφόρων τό ἀνίκητον θάρσος.
Χαῖρε, στερρόν τῆς Πίστεως ἔρεισμα
Χαῖρε, λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα.
Χαῖρε, δι’ ἤς ἐγυμνώθη ὁ Ἅδης
Χαῖρε, δι’ ἤς ἐνεδύθημεν δόξαν.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Θεοδρόμον ἀστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τή τούτου
Ἠκολούθησαν αἴγλη καί ὡς λύχνον κρατοῦντες
Αὐτόν, δι’ αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιόν Ἄνακτα καί
Φθάσαντες τόν Ἄφθαστον, ἐχάρησαν Αὐτῶ
Βοῶντες
Αλληλούϊα
Ἴδον παῖδες Χλαδαίων, ἐν χερσί τῆς Παρθένου,
Τόν πλάσαντα χειρί τούς ἀνθρώπους καί Δεσπότην
Νοοῦντες αὐτόν, εἰ δούλου ἔλαβεν μορφήν,
Ἐσπεῦσαν τοίς δώροις θεραπεῦσαι, καί βοῆσαι τή
Εὐλογημένη
Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ
Χαῖρε, αὐγή μυστικῆς ἡμέρας.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τήν κάμινον σβέσασα.
Χαῖρε, τῆς Τριάδος τούς μύστας φωτίζουσα.
Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς
Χαῖρε, Κύριον Φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν.
Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας
Χαῖρε, ἡ τοῦ βορβόρου ρυομένη τῶν ἔργων.
Χαῖρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα
Χαῖρε, φλογός παθῶν ἁπαλλάττουσα.
Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγέ σωφροσύνης
Χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Κήρυκες Θεοφόροι, γεγονότες οἱ Μάγοι,
Ὑπέστρεψαν εἰς τήν Βαβυλώνα ἐκτελέσαντές Σου
Τόν χρησμόν, καί κηρύξαντες Σέ τόν Χριστόν
Ἄπασιν, ἄφεντες τόν Ἡρώδην ὡς ληρώδη, μή
Εἰδότα ψάλλειν
Αλληλούϊα
Λάμψας ἐν τή Αἰγύπτο, φωτισμόν Ἀληθείας,
Ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τό σκότος τά γάρ εἴδωλα
Ταύτης, Σωτήρ, μή ἐνέγκαντά Σου τήν ἰσχύν,
Πέπτωκεν οἱ τούτων δέ ρυσθέντες, ἐβόων πρός τήν
Θεοτόκων
Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀναθρώπων
Χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τήν πλάνην πατήσαντα
Χαῖρε, τῶν εἰδώλων τόν δόλον ἐλέγξασα.
Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραώ τόν νοητόν
Χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τούς διψώντας τήν ζωήν.
Χαῖρε, πύρινε στύλε, ὁδηγῶν τούς ἐν σκότει
Χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης.
Χαῖρε, τροφή τοῦ Μάννα διάδοχε
Χαῖρε, τρυφῆς Ἁγίας διάκονε.
Χαῖρε, ἡ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας
Χαῖρε, ἐξ ρέει μέλι καί γάλα.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Μέλλοντος Συμεωνός, τοῦ παρόντος αἰῶνος,
Μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος, ἐπεδόθης ὡς βρέφος
Αὐτῶ, ἀλλά ἐγνώσθης τούτω καί Θεός τέλειος
Διόπερ ἐξεπλάγη Σου, τήν ἄρρητον σοφίαν,
Κράζων
Αλληλούϊα
Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμανίσας ὁ Κτίστης, ἠμίν τοίς
Ὑπ’ αὐτοῦ γενομένοις, ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας
Γαστρός, καί φυλάξας ταύτην, ὥσπερ ἤν ἄφθορον
Ἴνα τό θαῦμα βλέποντες, ὑμνήσωμεν Αὐτήν
Βοῶντες
Χαῖρε, τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας
Χαῖρε, τό στέφος τῆς ἐγκρατείας.
Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα
Χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τόν βίον ἐμφαίνουσα.
Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὐ τρέφονται πιστοί
Χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ’ οὐ σκέπτονται πολλοί.
Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγόν πλανωμένοις
Χαῖρε, ἀπογεννώσα λυτρωτήν αἰχμαλώτοις.
Χαῖρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις
Χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις
Χαῖρε, στολή τῶν γυμνῶν παρρησίας
Χαῖρε, στροργή πάντα πόθον νικώσα.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τόν
Νοῦν εἰς Οὐρανόν μεταθέντες διά τοῦτο γάρ ὁ ὑψηλός Θεός, ἐπί Γῆς ἐφάνη ταπεινός ἄνθρωπος,
Βουλόμενος ἐλκύσαι πρός τό ὕψος, τούς Αὐτῶ
Βοώντας
Αλληλούϊα
Ὅλος ἤν ἐν τοίς κάτω, καί τῶν ἄνω οὐδόλως, ἀπήν
Ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος συγκατάβασις γάρ Θεϊκή,
Οὐ μετάβασις δέ τοπική γέγονε καί τόκος ἐκ
Παρθένου Θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα
Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα
Χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.
Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα
Χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα.
Χαῖρε, ὄχημα πανάγιόν του ἐπί τῶν Χερουβίμ
Χαῖρε, οἴχημα πανάριστον τοῦ ἐπί τῶν Σεραφείμ.
Χαῖρε, ἡ ταναντία εἰς ταυτό ἀγαγοῦσα
Χαῖρε, ἡ παρθενίαν καί λοχείαν ζευγνύσα.
Χαῖρε, δι’ ἤς ἐλύθη παράβασις
Χαῖρε, δί΄ἤς ἠνοίχθη Παράδεισος.
Χαῖρε, ἡ κλεῖς τῆς Χρίστου Βασιλείας
Χαῖρε, ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Πάσα φύσις Ἀγγέλων, κατεπλάγη τό μέγα, τῆς Σῆς
Ἐνανθρωπήσεως ἔργον τόν ἀπρόσιτον γάρ ὡς
Θεόν, ἐθεώρει πασι προσιτόν ἄνθρωπον, ἠμίν μέν
Συνδιάγοντα, ἀκούοντα δέ παρά πάντων οὕτως
Αλληλούϊα
Ρήτορας πολυφθόγγους, ὡς ἰχθύας ἀφώνους,
Ὀρῶμεν ἐπί Σοῖ, Θεοτόκε ἀπρούσι γάρ λέγειν τό
Πῶς, καί Παρθένος μένεις καί τεκείν ἴσχυσας
Ἠμεῖς δέ τό μυστήριον θαυμάζοντες, πιστῶς
Βοῶμεν
Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον
Χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.
Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα
Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.
Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοί συζητηταί
Χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί.
Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τᾶς πλοκᾶς διασπώσα
Χαῖρε, τῶν ἁλιέων τᾶς σαγήνας πληροῦσα.
Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα
Χαῖρε, πολλούς ἐν γνώσει φωτίζουσα.
Χαῖρε, ὀλκᾶς τῶν θελόντων σωθῆναι
Χαῖρε, λιμήν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Σῶσαι θέλων τόν κόσμον, ὁ τῶν ὅλων Κοσμήτωρ,
Πρός τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε καί Ποιμήν
Ὑπάρχων ὡς Θεός, δι’ ἠμᾶς ἐφάνη καθ’ ἠμᾶς
Ἄνθρωπος ὁμοίω γάρ τό ὅμοιον καλέσας, ὡς Θεός
Ἀκούει
Αλληλούϊα
Τεῖχος εἰ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καί
Πάντων τῶν εἰς Σέ προστρεχόντων ὁ γάρ του
Οὐρανοῦ καί τῆς Γῆς, κατεσκεύασε Σέ Ποιητής,
Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τή Μήτρα Σου, καί πάντας
Σοί προσφωνείν διδάξας
Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας
Χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας.
Χαῖρε, ἀρχηγέ νοητῆς ἀναπλάσεως
Χαῖρε, χορηγέ θεϊκῆς ἀγαθότητος.
Χαῖρε, Σύ γάρ ἀνεγέννησας τούς συλληφθέντας αἰσχρῶς
Χαῖρε, Σύ γάρ ἐνουθέτησας τούς συληθέντας τόν νοῦν
Χαῖρε, ἡ τόν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα
Χαῖρε, ἡ τόν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.
Χαῖρε, παστάς ἀσπόρου νυμφεύσεως
Χαῖρε, πιστούς Κυρίω ἁρμόζουσα.
Χαῖρε, καλή κουροτρόφε παρθένων
Χαῖρε, ψυχῶν Νυμφοστόλε Ἁγίων.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τῷ
Πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν Σου ἰσαρίθμους
Γάρ τή ψάμμω ὠδᾶς, ἄν προσφέρωμεν Σοί,
Βασιλεῦ Ἅγιε, οὐδέν τελοῦμεν ἄξιον, ὧν δέδωκας
Ἠμίν τοίς Σοί βοώσιν
Αλληλουϊα
Φωτοδόχον λαμπάδα, τοίς ἐν σκότει φανείσαν,
Ὀρῶμεν τήν Ἁγίαν Παρθένον τό γάρ ἄϋλον
Ἄπτουσα φῶς ὁδηγεῖ πρός γνῶσιν Θεϊκήν
Ἅπαντας, αὐγή τόν νοῦν φωτίζουσα, κραυγή δέ
Τιμωμένη ταῦτα
Χαῖρε, ἀκτίς νοητοῦ Ἡλίου
Χαῖρε, βολίς τοῦ ἀδύτου φέγγους.
Χαῖρε, ἀστραπή τᾶς ψυχᾶς καταλάμπουσα
Χαῖρε, ὡς βροντή τούς ἐχθρούς καταπλήττουσα.
Χαῖρε, ὅτι τόν πολύρρυτον ἀναβλύζεις ποταμόν.
Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τόν τύπον
Χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναροῦσα τόν ρύπον.
Χαῖρε, λουτήρ ἐκπλύνων συνείδησιν
Χαῖρε, κρατήρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.
Χαῖρε, ὀσμή τῆς Χριστοῦ εὐωδίας
Χαῖρε, ζωή μυστικῆς εὐωχίας.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφλημάτων ἀρχαίων, ὁ
Πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δι’
Ἑαυτοῦ, πρός τούς ἀποδήμους της αὐτοῦ χάριτος
Καί σχίσας τό χειρόγραφον, ἀκούει παρά πάντων
Οὕτως
Ἅλληλουϊα
Ψάλλοντές Σου τόν Τόκον, ἀνυμνοῦμεν Σέ
Πάντες, ὡς ἔμψυχον Ναόν, Θεοτόκε ἐν τή Σή γάρ
Οἰκήσας Γαστρι ὁ συνέχων πάντα τή χειρί Κύριος,
Ἠγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοάν πάντας
Χαῖρε, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί Λόγου
Χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων.
Χαῖρε, κιβωτέ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι
Χαῖρε, θησαυρέ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.
Χαῖρε, τίμιον διάδημα, Βασιλέων εὐσεβῶν
Χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον, Ἱερέων εὐλαβῶν.
Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος
Χαῖρε, τῆς Βασιλείας τό ἀπόρθητον τεῖχος.
Χαῖρε, δι’ ἤς ἐγείρονται τρόπαια
Χαῖρε, δι’ ἤς ἐχθροί καταπίπτουσι.
Χαῖρε, χρωτός τοῦ ἐμοῦ θεραπεία
Χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ὤ Πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων,
Ἁγίων Ἁγιώτατον Λόγον (ἐκ γ’) (3) δεξαμενή
Τήν νῦν προσφοράν, ἀπό πά΄σής ρύσαι συμφορᾶς
Ἅπαντας καί τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως
Τούς συμβοώντας
Ἅλληλοϊα
Κοντάκιον. Ἦχος Πλ. Δ΄
Τή Ὑπερμάχω Στρατηγῶ τά νικητήρια, ὡς
Λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω
Σοί ἡ Πόλις Σου, Θεοτόκε. Ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τό
Κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων μέ κινδύνων
Ἐλευθέρωσον, ἴνα κράζων Σοί
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Θεοτόκιον. Ἦχος Γ’.
Τήν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας Σου καί τό
Ὑπέρλαμπρον τό τῆς Ἁγνείας Σου, ὁ Γαβριήλ
Καταπλαγεῖς, ἐβοά Σοί, Θεοτόκε Ποιόν Σοί
Ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον; Τί δέ ὀνομάσω Σέ;
Ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι. Διό, ὡς προσετάγην, βοῶ
Σοί
Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἠμῶν, Κύριε,
Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός ἠμῶν, ἐλέησον καί σῶσον
Ἠμᾶς. Ἀμήν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
« Το σχέδιο για μία Νέα Παγκόσμια Τάξη δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με κανένα άλλο τρόπο παρά με τις μυστικές εταιρίες, οι οποίες σταδι... -
«Δεν μπορούν να πάρουν το όνομά μου. Δεν μπορούν να πάρουν το πτυχίο μου. Δεν μπορούν να βγάλουν τις γνώσεις μου από το μυαλό μου. Δε...