Ὅταν πάη κανεὶς μὲ τὸν διάβολο, μὲ πονηριές,
δὲν εὐλογεῖ ὁ Θεὸς τὰ ἔργα του.
ὅ,τι κάνουν οἱ ἄνθρωποι μὲ πονηριά, δὲν εὐδοκιμεῖ.
Μπορεῖ νὰ φαίνεται ὅτι προχωράει,
ἀλλὰ τελικά θὰ σωριάση.
Τὸ κυριώτερο εἶναι νὰ ξεκινᾶ κανεὶς
ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅ,τι κάνει!
Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι δίκαιος,
ἔχει τὸν Θεό μὲ τὸ μέρος του.
καὶ ὅταν ἔχη καὶ λίγη παρρησία
στὸν Θεό, τότε θαύματα γίνονται.
Ὅταν κανεὶς βαδίζη μὲ τὸ Εὐαγγέλιο,
δικαιοῦται τὴν θεία βοήθεια.
Βαδίζει μὲ τὸν Χριστό.
Πῶς νὰ τὸ κάνουμε; τὴν δικαιοῦται.
Ὅλη ἡ βάση ἐκεῖ εἶναι.
Ἀπὸ ʹκει καὶ πέρα νὰ μή φοβᾶται τίποτε.
Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νὰ ἀναπαύεται
ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καὶ οἱ Ἅγιοι στὴν
κάθε ἐνέργειά μας, καὶ τότε θὰ ἔχουμε
τὴν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας
καὶ τῶν Ἁγίων μας, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα
θὰ ἐπαναπαύεται σʹ ἐμᾶς.
Ἡ τιμιότης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ
ἀνώτερο Τιμιόξυλο.
Ἄν ἕνας δὲν εἶναι τίμιος καὶ ἔχη
Τιμιόξυλο, εἶναι σάν νὰ μήν ἔχη τίποτε.
Ἕνας καὶ Τιμιόξυλο νὰ μήν ἔχη,
ἄν εἶναι τίμιος, δέχεται
τὴν θεία βοήθεια.
Καὶ ἄν ἔχη καὶ Τιμιόξυλο, τότε!...
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου:
ΛΟΓΟΙ Α’
«Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»
‐ 52 ‐
