Τετάρτη 30 Μαρτίου 2022

Παναγία Γοργοεπήκοος - ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ. ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ. ΜΕΡΑ - ΝΥΧΤΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ .

 Παναγία Γοργοεπήκοος.

ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ.
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ.
ΜΕΡΑ - ΝΥΧΤΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ .
ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΡΦΟΥΣ ΑΡΜΕΝΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΜΕΝΙΑ ,ΤΟΥΣ ΑΔΕΡΦΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΕΡΒΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου

Ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου ἐμφανισθεῖσα πολλάκις εἰς πολλούς Ἁγίους εἶπεν.

Ἐπειδή μου ἀρέσουν ὑπερβαλλόντως οἱ ὡραῖοι Ὕμνοι τῶν 24 Οἴκων, θά ἀγαπῶ, θά προστατεύω, θά σκέπω, καί θά φυλάττω ἀπό πᾶν κακόν πάνα Χριστιανόν, ὅστις θά μέ χαιρετίζη ἅπαξ τῆς ἡμέρας μέ τούς ὕμνους τούτους, καί θά ζῆ κατά τόν νόμο τοῦ Θεοῦ.

Κατά δέ τήν τελευταίαν ἡμέραν τῆς ζωῆς αὐτοῦ θά τόν ὑπερασπιστῶ καί ἐνώπιον τοῦ Υἱοῦ μου.

Τόν προσταχθέν μυστικῶς, λαβῶν ἐν γνώσει, ἐν τή σκηνή τοῦ Ἰωσήφ, σπουδή ἐπέστη, ὁ Ἀσώματος λέγων τή Ἀπειρογάμω. Ὁ κλίνας τή καταβάσει τούς Οὐρανούς, χωρεῖται ἀναλλοιώτως ὅλος ἐν Σοῖ. Ὄν καί βλέπων ἐν Μήτρᾳ Σου, λαβόντα δούλου μορφήν, ἐξίσταμαι κραυγάζειν Σου.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

(3) Ἄγγελος Πρωτοστάτης. Οὐρανόθεν ἐπέμφθη,

Εἰπείν τή Θεοτόκω τό χαῖρε, (ἐκ γ’) (3) καί σύν τή

iἈσωμάτω φωνή σωματούμενον Σέ θεωρῶν, Κύριε,

Ἐξίστατο καί ἵστατο, κραυγάζων πρός Αὐτήν

Τοιαῦτα.

Χαῖρε, δι’ ἤς ἡ χαρά ἐκλάμψει

Χαῖρε, δι’ ἤς ἡ ἄρα ἐκλείψει.

Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις

Χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὕας ἡ λύτρωσις.

Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοίς

Χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καί Ἀγγέλων ὀφθαλμοίς.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα

Χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τόν βαστάνοντα πάντα.

Χαῖρε, Ἀστήρ ἐμφαίνων τόν Ἥλιον

Χαῖρε, Γαστήρ ἐνθέου σαρκώσεως

Χαῖρε, δί ἤς νεουργεῖται ἡ κτίσις

Χαῖρε, δι’ ἤς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Βλέπουσα ἡ Ἁγία, ἑαυτήν ἐν ἁγνείᾳ, φησί τῷ

Γαβριήλ θαρσαλέως. Τό παράδοξόν σου τῆς φωνῆς,

Δυσπαράδεκτόν μου τή ψυχή φαίνεται, ἀσπόρου

Γάρ συλλήψεως τήν κύησιν πῶς λέγεις; Κράζων

Αλληλουϊα

Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶσαι, ἡ Παρθένος

Ζητοῦσα ἁγνῶν Υἱόν, πώς ἔστι τεχθῆναι

Δυνατόν;λέξον μοί. Πρός Ἤν ἐκεῖνος ἔφησεν

Ἐν φόβῳ, πλήν κραυγάζων οὕτω

Χαῖρε, βουλῆς ἀπορρήτου μύστις

Χαῖρε, σιγή δεομένων πίστις.

Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τό προοίμιον

Χαῖρε, τῶν δογμάτων αὐτοῦ τό κεφάλαιον.

Χαῖρε, κλίμαξ ἐπουράνιε, δι’ ἤς κατέβη ὁ Θεός

Χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ Γῆς πρός Οὐρανόν.

Χαῖρε, τό τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα

Χαῖρε, τό τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.

Χαῖρε, τό Φῶς ἀρρήτως γεννήσασα

Χαῖρε, τό πώς μηδένα διδάξασα.

Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν

Χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Δύναμις τοῦ Ὕψιστου, ἐπεσκίασε τότε, πρός

Σύλληψιν τή Ἀπειρογάμω καί τήν εὔκαρπον

Ταύτης νηδύν, ὡς ἀγρόν ὑπέδειξεν ἠδύν ἄπασι, τοίς

Θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως

Ἔχουσα Θεοδόχον, ἡ Παρένος τήν Μήτραν,

Ἀνέδραμε πρός τήν Ἐλισάβετ, τό δέ βρέφος ἐκείνης

Εὐθύς ἐπιγνόν τόν ταύτης ἀσπασμόν, ἔχαιρε καί

Ἄλμασιν ὡς ἄσμασιν, ἐβόα πρός τήν Θεοτόκον

Αλληλούϊα

Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμαράντου κλῆμα

Χαῖρε, καρποῦ ἀκηράτου κτῆμα.

Χαῖρε, γεωργόν γεωργοῦσα Φιλάνθρωπον

Χαῖρε, φυτουργόν τῆς ζωῆς ἠμῶν φύουσα.

Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν

Χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.

Χαῖρε, ὅτι λειμώνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις

Χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.

Χαῖρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα

Χαῖρε, παντός του κόσμου ἐξίλασμα.

Χαῖρε, Θεοῦ πρός θνητούς εὐδοκία

Χαῖρε, θνητῶν πρός Θεόν παρρησία.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων, λογισμῶν ἀμφιβόλων, ὁ

Σώφρων Ἰωσήφ ἐταράχθη, πρός τήν ἄγαμον Σέ

Θεωρῶν, καί κλεψίγαμον ὑπονοῶν, Ἄμεμπτε

Μαθῶν δέ Σου τήν σύλληψιν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου,

Ἔφη

Αλληλούϊα

Ἤκουσαν οἱ ποιμένες, τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων,

Τήν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν καί δραμόντες

Ὡς πρός Ποιμένα, θεωρούσι τοῦτον ὡς Ἀμνόν

Ἄμωμον, ἐν τή Γαστρι Μαρίας βοσκηθέντα, ἤν

Ὑμνοῦντες εἶπον

Χαῖρε, Ἀμνοῦ καί Ποιμένος Μήτηρ

Χαῖρε, αὐλή λογικῶν προβάτων.

Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον

Χαῖρε, Παραδείσου θυρῶν ἀκοικτήτιον.

Χαῖρε, ὅτι τά Οὐράνια συναγάλλεται τή Γῆ

Χαῖρε, ὅτι τά ἐπίγεια εὐγχορεύει Οὐρανοίς.

Χαῖρε, τῶν Ἀποστόλων τό ἀσίγητον στόμα

Χαῖρε, τῶν Ἀθλοφόρων τό ἀνίκητον θάρσος.

Χαῖρε, στερρόν τῆς Πίστεως ἔρεισμα

Χαῖρε, λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα.

Χαῖρε, δι’ ἤς ἐγυμνώθη ὁ Ἅδης

Χαῖρε, δι’ ἤς ἐνεδύθημεν δόξαν.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Θεοδρόμον ἀστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τή τούτου

Ἠκολούθησαν αἴγλη καί ὡς λύχνον κρατοῦντες

Αὐτόν, δι’ αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιόν Ἄνακτα καί

Φθάσαντες τόν Ἄφθαστον, ἐχάρησαν Αὐτῶ

Βοῶντες

Αλληλούϊα

Ἴδον παῖδες Χλαδαίων, ἐν χερσί τῆς Παρθένου,

Τόν πλάσαντα χειρί τούς ἀνθρώπους καί Δεσπότην

Νοοῦντες αὐτόν, εἰ δούλου ἔλαβεν μορφήν,

Ἐσπεῦσαν τοίς δώροις θεραπεῦσαι, καί βοῆσαι τή

Εὐλογημένη

Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ

Χαῖρε, αὐγή μυστικῆς ἡμέρας.

Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τήν κάμινον σβέσασα.

Χαῖρε, τῆς Τριάδος τούς μύστας φωτίζουσα.

Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς

Χαῖρε, Κύριον Φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν.

Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας

Χαῖρε, ἡ τοῦ βορβόρου ρυομένη τῶν ἔργων.

Χαῖρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα

Χαῖρε, φλογός παθῶν ἁπαλλάττουσα.

Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγέ σωφροσύνης

Χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Κήρυκες Θεοφόροι, γεγονότες οἱ Μάγοι,

Ὑπέστρεψαν εἰς τήν Βαβυλώνα ἐκτελέσαντές Σου

Τόν χρησμόν, καί κηρύξαντες Σέ τόν Χριστόν

Ἄπασιν, ἄφεντες τόν Ἡρώδην ὡς ληρώδη, μή

Εἰδότα ψάλλειν

Αλληλούϊα

Λάμψας ἐν τή Αἰγύπτο, φωτισμόν Ἀληθείας,

Ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τό σκότος τά γάρ εἴδωλα

Ταύτης, Σωτήρ, μή ἐνέγκαντά Σου τήν ἰσχύν,

Πέπτωκεν οἱ τούτων δέ ρυσθέντες, ἐβόων πρός τήν

Θεοτόκων

Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀναθρώπων

Χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων.

Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τήν πλάνην πατήσαντα

Χαῖρε, τῶν εἰδώλων τόν δόλον ἐλέγξασα.

Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραώ τόν νοητόν

Χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τούς διψώντας τήν ζωήν.

Χαῖρε, πύρινε στύλε, ὁδηγῶν τούς ἐν σκότει

Χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης.

Χαῖρε, τροφή τοῦ Μάννα διάδοχε

Χαῖρε, τρυφῆς Ἁγίας διάκονε.

Χαῖρε, ἡ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας

Χαῖρε, ἐξ ρέει μέλι καί γάλα.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Μέλλοντος Συμεωνός, τοῦ παρόντος αἰῶνος,

Μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος, ἐπεδόθης ὡς βρέφος

Αὐτῶ, ἀλλά ἐγνώσθης τούτω καί Θεός τέλειος

Διόπερ ἐξεπλάγη Σου, τήν ἄρρητον σοφίαν,

Κράζων

Αλληλούϊα

Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμανίσας ὁ Κτίστης, ἠμίν τοίς

Ὑπ’ αὐτοῦ γενομένοις, ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας

Γαστρός, καί φυλάξας ταύτην, ὥσπερ ἤν ἄφθορον

Ἴνα τό θαῦμα βλέποντες, ὑμνήσωμεν Αὐτήν

Βοῶντες

Χαῖρε, τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας

Χαῖρε, τό στέφος τῆς ἐγκρατείας.

Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα

Χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τόν βίον ἐμφαίνουσα.

Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὐ τρέφονται πιστοί

Χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ’ οὐ σκέπτονται πολλοί.

Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγόν πλανωμένοις

Χαῖρε, ἀπογεννώσα λυτρωτήν αἰχμαλώτοις.

Χαῖρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις

Χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις

Χαῖρε, στολή τῶν γυμνῶν παρρησίας

Χαῖρε, στροργή πάντα πόθον νικώσα.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τόν

Νοῦν εἰς Οὐρανόν μεταθέντες διά τοῦτο γάρ ὁ ὑψηλός Θεός, ἐπί Γῆς ἐφάνη ταπεινός ἄνθρωπος,

Βουλόμενος ἐλκύσαι πρός τό ὕψος, τούς Αὐτῶ

Βοώντας

Αλληλούϊα

Ὅλος ἤν ἐν τοίς κάτω, καί τῶν ἄνω οὐδόλως, ἀπήν

Ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος συγκατάβασις γάρ Θεϊκή,

Οὐ μετάβασις δέ τοπική γέγονε καί τόκος ἐκ

Παρθένου Θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα

Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα

Χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.

Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα

Χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα.

Χαῖρε, ὄχημα πανάγιόν του ἐπί τῶν Χερουβίμ

Χαῖρε, οἴχημα πανάριστον τοῦ ἐπί τῶν Σεραφείμ.

Χαῖρε, ἡ ταναντία εἰς ταυτό ἀγαγοῦσα

Χαῖρε, ἡ παρθενίαν καί λοχείαν ζευγνύσα.

Χαῖρε, δι’ ἤς ἐλύθη παράβασις

Χαῖρε, δί΄ἤς ἠνοίχθη Παράδεισος.

Χαῖρε, ἡ κλεῖς τῆς Χρίστου Βασιλείας

Χαῖρε, ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Πάσα φύσις Ἀγγέλων, κατεπλάγη τό μέγα, τῆς Σῆς

Ἐνανθρωπήσεως ἔργον τόν ἀπρόσιτον γάρ ὡς

Θεόν, ἐθεώρει πασι προσιτόν ἄνθρωπον, ἠμίν μέν

Συνδιάγοντα, ἀκούοντα δέ παρά πάντων οὕτως

Αλληλούϊα

Ρήτορας πολυφθόγγους, ὡς ἰχθύας ἀφώνους,

Ὀρῶμεν ἐπί Σοῖ, Θεοτόκε ἀπρούσι γάρ λέγειν τό

Πῶς, καί Παρθένος μένεις καί τεκείν ἴσχυσας

Ἠμεῖς δέ τό μυστήριον θαυμάζοντες, πιστῶς

Βοῶμεν

Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον

Χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.

Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα

Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.

Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοί συζητηταί

Χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί.

Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τᾶς πλοκᾶς διασπώσα

Χαῖρε, τῶν ἁλιέων τᾶς σαγήνας πληροῦσα.

Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα

Χαῖρε, πολλούς ἐν γνώσει φωτίζουσα.

Χαῖρε, ὀλκᾶς τῶν θελόντων σωθῆναι

Χαῖρε, λιμήν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Σῶσαι θέλων τόν κόσμον, ὁ τῶν ὅλων Κοσμήτωρ,

Πρός τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε καί Ποιμήν

Ὑπάρχων ὡς Θεός, δι’ ἠμᾶς ἐφάνη καθ’ ἠμᾶς

Ἄνθρωπος ὁμοίω γάρ τό ὅμοιον καλέσας, ὡς Θεός

Ἀκούει

Αλληλούϊα

Τεῖχος εἰ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καί

Πάντων τῶν εἰς Σέ προστρεχόντων ὁ γάρ του

Οὐρανοῦ καί τῆς Γῆς, κατεσκεύασε Σέ Ποιητής,

Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τή Μήτρα Σου, καί πάντας

Σοί προσφωνείν διδάξας

Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας

Χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας.

Χαῖρε, ἀρχηγέ νοητῆς ἀναπλάσεως

Χαῖρε, χορηγέ θεϊκῆς ἀγαθότητος.

Χαῖρε, Σύ γάρ ἀνεγέννησας τούς συλληφθέντας αἰσχρῶς

Χαῖρε, Σύ γάρ ἐνουθέτησας τούς συληθέντας τόν νοῦν

Χαῖρε, ἡ τόν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα

Χαῖρε, ἡ τόν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.

Χαῖρε, παστάς ἀσπόρου νυμφεύσεως

Χαῖρε, πιστούς Κυρίω ἁρμόζουσα.

Χαῖρε, καλή κουροτρόφε παρθένων

Χαῖρε, ψυχῶν Νυμφοστόλε Ἁγίων.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τῷ

Πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν Σου ἰσαρίθμους

Γάρ τή ψάμμω ὠδᾶς, ἄν προσφέρωμεν Σοί,

Βασιλεῦ Ἅγιε, οὐδέν τελοῦμεν ἄξιον, ὧν δέδωκας

Ἠμίν τοίς Σοί βοώσιν

Αλληλουϊα

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοίς ἐν σκότει φανείσαν,

Ὀρῶμεν τήν Ἁγίαν Παρθένον τό γάρ ἄϋλον

Ἄπτουσα φῶς ὁδηγεῖ πρός γνῶσιν Θεϊκήν

Ἅπαντας, αὐγή τόν νοῦν φωτίζουσα, κραυγή δέ

Τιμωμένη ταῦτα

Χαῖρε, ἀκτίς νοητοῦ Ἡλίου

Χαῖρε, βολίς τοῦ ἀδύτου φέγγους.

Χαῖρε, ἀστραπή τᾶς ψυχᾶς καταλάμπουσα

Χαῖρε, ὡς βροντή τούς ἐχθρούς καταπλήττουσα.

Χαῖρε, ὅτι τόν πολύρρυτον ἀναβλύζεις ποταμόν.

Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τόν τύπον

Χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναροῦσα τόν ρύπον.

Χαῖρε, λουτήρ ἐκπλύνων συνείδησιν

Χαῖρε, κρατήρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.

Χαῖρε, ὀσμή τῆς Χριστοῦ εὐωδίας

Χαῖρε, ζωή μυστικῆς εὐωχίας.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφλημάτων ἀρχαίων, ὁ

Πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δι’

Ἑαυτοῦ, πρός τούς ἀποδήμους της αὐτοῦ χάριτος

Καί σχίσας τό χειρόγραφον, ἀκούει παρά πάντων

Οὕτως

Ἅλληλουϊα

Ψάλλοντές Σου τόν Τόκον, ἀνυμνοῦμεν Σέ

Πάντες, ὡς ἔμψυχον Ναόν, Θεοτόκε ἐν τή Σή γάρ

Οἰκήσας Γαστρι ὁ συνέχων πάντα τή χειρί Κύριος,

Ἠγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοάν πάντας

Χαῖρε, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί Λόγου

Χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων.

Χαῖρε, κιβωτέ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι

Χαῖρε, θησαυρέ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.

Χαῖρε, τίμιον διάδημα, Βασιλέων εὐσεβῶν

Χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον, Ἱερέων εὐλαβῶν.

Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος

Χαῖρε, τῆς Βασιλείας τό ἀπόρθητον τεῖχος.

Χαῖρε, δι’ ἤς ἐγείρονται τρόπαια

Χαῖρε, δι’ ἤς ἐχθροί καταπίπτουσι.

Χαῖρε, χρωτός τοῦ ἐμοῦ θεραπεία

Χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Ὤ Πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων,

Ἁγίων Ἁγιώτατον Λόγον (ἐκ γ’) (3) δεξαμενή

Τήν νῦν προσφοράν, ἀπό πά΄σής ρύσαι συμφορᾶς

Ἅπαντας καί τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως

Τούς συμβοώντας

Ἅλληλοϊα

Κοντάκιον. Ἦχος Πλ. Δ΄

Τή Ὑπερμάχω Στρατηγῶ τά νικητήρια, ὡς

Λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω

Σοί ἡ Πόλις Σου, Θεοτόκε. Ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τό

Κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων μέ κινδύνων

Ἐλευθέρωσον, ἴνα κράζων Σοί

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Θεοτόκιον. Ἦχος Γ’.

Τήν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας Σου καί τό

Ὑπέρλαμπρον τό τῆς Ἁγνείας Σου, ὁ Γαβριήλ

Καταπλαγεῖς, ἐβοά Σοί, Θεοτόκε Ποιόν Σοί

Ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον; Τί δέ ὀνομάσω Σέ;

Ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι. Διό, ὡς προσετάγην, βοῶ

Σοί

Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἠμῶν, Κύριε,

Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός ἠμῶν, ἐλέησον καί σῶσον

Ἠμᾶς. Ἀμήν.

BINTEO - 2-0 η Πορτογαλία τα Σκόπια .

 

Τρίτη 29 Μαρτίου 2022

ΒΙΝΤΕΟ - Νικος Πεντζαρόπουλος - Ο ήρωας του Τάμπερε.
































Νίκος Πεντζαρόπουλος, 
ο «ήρωας του Τάμπερε».

Στις 29 Μαρτίου του 1979 πεθαίνει σε ηλικία 52 ετών, νικημένος από καρκίνο, ο «ήρωας του Τάμπερε», ο τερματοφύλακας του Πανιώνιου, Νίκος Πεντζαρόπουλος, που είχε αγωνιστεί με την εθνική ομάδα 11 φορές, ενώ είχε δοκιμαστεί από την Ίντερ το καλοκαίρι του 1952.

Νίκος Πεντζαρόπουλος, ο «ήρωας του Τάμπερε»

Έπαιξε για πρώτη φορά στα τσικό του Πανιώνιου τον Μάιο του 1943. Λίγους μήνες αργότερα αγωνίστηκε με την τρίτη ομάδα κι έναν χρόνο αργότερα με τη δεύτερη. Το 1946, τυχαία, έπαιξε στην α’ ομάδα. Ήταν το ματς με τον Απόλλωνα. Είχε πολύ καλή απόδοση. Το ματς τελείωσε 2-2. Λίγους μήνες αργότερα καθιερώθηκε στην πρώτη ομάδα. Μάλιστα, στις 22 Δεκεμβρίου 1946 στο Καραϊσκάκη σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό έδειξε τις ικανότητές του.

Remaining Time 0:00
 

Ο ποδοσφαιρικός θρύλος μιλά για μια επέμβαση σε σουτ του Ανδρέα Μουράτη που διακρινόταν για τις βολίδες του. Ο Πεντζαρόπουλος, βλέποντας την μπάλα να τον προσπερνά, κάνει στροφή 180 μοιρών και με γροθιά διώχνει την μπάλα, ενώ ο ίδιος καταλήγει στα δίχτυα. Ο Μουράτης έκπληκτος, όπως και οι θεατές από την επέμβαση αυτή, σπεύδει και τον φιλά.

Το ραντεβού του Νίκου Πεντζαρόπουλου με την... Ιστορία δόθηκε στις 15 Ιουλίου 1952 στο γήπεδο «Ρατίνα» της φινλανδικής πόλης του Τάμπερε. Εκεί η ολυμπιακή ομάδα της Ελλάδας, που στην ουσία ήταν η Εθνική Ελλάδας, έδινε τον πρώτο της αγώνα για την είσοδό της στον α’ γύρο του ολυμπιακού τουρνουά με αντίπαλο τη Δανία. Οι Δανοί ήταν καλύτεροι σε όλα από τους Έλληνες. Είχαν καλύτερη ομάδα, με φιλοδοξίες για μετάλλιο.

Λογικά το ματς ήταν μια τυπική διαδικασία. Μόνο που ο τερματοφύλακας της Ελλάδας Νίκος Πεντζαρόπουλος είχε άλλη άποψη. Και διάλεξε εκείνη τη μέρα να κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Μπορεί μέχρι το 37’ να είχε δεχτεί δύο γκολ, αλλά οι Δανοί που είχαν την πρωτοβουλία δεν μπορούσαν να «κλειδώσουν» το ματς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε και ο Εμμανουηλίδης στο 84’ να μειώσει σε 2-1.

Οι δημοσιογράφοι που ήταν στο γήπεδο έτρεξαν να στείλουν ανταποκρίσεις για τον Έλληνα τερματοφύλακα. Κάποιος Άγγλος τον χαρακτήρισε ως «ήρωα του Τάμπερε» και το προσωνύμιο αυτό τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή. Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος ήταν ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες της εποχής του, αλλά εκείνη η εμφάνισή του τον οδήγησε στους θρύλους του ποδοσφαίρου.

Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος δεν απέκτησε μόνο παρατσούκλι στο Τάμπερε. Απέκτησε και μια σοβαρή πρόταση για να πάει στην Ίντερ. Τη μετέφερε η παλιά δόξα του ιταλικού ποδοσφαίρου και προπονητής Αλμπέρτο Φόνι. Στην Ιταλία έμεινε έναν χρόνο περιμένοντας τον Πανιώνιο να του δώσει την ελευθέρας του, αλλά μάταια.

Η περιπέτειά του αυτή τον κράτησε μακριά από την ομάδα την περίοδο 1952-53. Όταν επέστρεψε, έκανε προπονήσεις, έπαιξε για λίγο στον Πανιώνιο, αλλά δεν μπορούσε να ξαναβρεί τον εαυτό του. Σταμάτησε στα 28 χρόνια του, τέλη του 1955.



Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος (Ιούλιος 1927 – 29 Μαρτίου 1979) ήταν κορυφαίος Έλληνας διεθνής τερματοφύλακας και προπονητής τερματοφυλάκων. Αγωνίστηκε κυρίως στον Πανιώνιο.

Έμεινε στην ποδοσφαιρική ιστορία με το προσωνύμιο «ήρωας του Τάμπερε», έπειτα από την θρυλική του απόδοση σε αγώνα της εθνικής ολυμπιακής ομάδας που διεξήχθη στην πόλη Τάμπερε της Φινλανδίας κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας του 1952. Ήταν 11 φορές διεθνής.

Ξεκίνημα και καταξίωση

Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος γεννήθηκε όντας το τρίτο αγόρι μίας οικογένειας με 6 παιδιά, τον Ιούλιο του 1927 στην Καλλιθέα, όπου ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο το 1940 στον τοπικό Ολυμπιακό ή Κεραυνό. Το 1943 εντάχθηκε στον Πανιώνιο σε ηλικία 16 ετών. Τον ανακάλυψε, ο τότε τερματοφύλακας και προπονητής των «κυανέρυθρων» Γιώργος Ρουσσόπουλος, ο οποίος απ’ την πρώτη στιγμή κατάλαβε ότι πρόκειται για σπάνιο ταλέντο. Σύντομα ο μικρός Νίκος, πέρασε απ’ τα τσικό στην πρώτη ομάδα, καθιερώθηκε και το 1948 κλήθηκε στην εθνική ομάδα. Εκτός από ποδοσφαιριστής υπήρξε και αθλητής στίβου, με αξιοσημείωτες, μάλιστα, επιδόσεις στα άλματα επί κοντώ (ρεκόρ 3,15 μ.) και ύψος (1,65 μ.), ως νικητής των Πανελλήνιων Εφηβικών Αγώνων[1]. Ασχολήθηκε, επίσης με το μπάσκετ και το βόλεϊ.

Κάθε Κυριακή έδινε ρεσιτάλ με τα εξαιρετικά ρεφλέξ του, την ικανότητα του στις εξόδους, τις «πτήσεις» του και τις επιτυχείς επεμβάσεις του στα πέναλτι, κάνοντας τους φιλάθλους να παραληρούν. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό από ένα αγώνα στο Στάδιο Καραϊσκάκη με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Ο Πεντζαρόπουλος σουτάρει το ελεύθερο απ’ το ύψος της μεγάλης περιοχής, αλλά η μπάλα λόγω του αντίθετου ανέμου φθάνει ως το κέντρο. Ο Ανδρέας Μουράτης του Ολυμπιακού, που φημιζόταν για το δυνατό του σουτ, εξαπολύει έναν «κεραυνό» στέλνοντας την μπάλα με δύναμη προς την εστία του Πανιωνίου. Ο Πεντζαρόπουλος κάνει βήματα με την πλάτη προς την εστία. Στο ύψος της μικρής περιοχής βλέποντας ότι η μπάλα τον ξεπερνά, σηκώνεται στον αέρα, γυρίζει το σώμα του 90 μοίρες, τεντώνεται, και την διώχνει με την γροθιά πέφτοντας μέσα στα δίχτυα. Οι φίλαθλοι τον αποθεώνουν για την εκπληκτική απόκρουση κι ο Μουράτης τρέχει, τον σηκώνει και τον φιλάει.

Στην Εθνική

Ο Πεντζαρόπουλος αγωνίστηκε σε 11 ματς με την εθνική ομάδα, ενώ έπαιξε σε τρία ακόμα ματς στα οποία η εθνική αγωνίστηκε με την Τουρκία ως Μικτή Επιλέκτων (1/12/48, 2/3/52 και 18/5/52). Για πρώτη φορά χρίστηκε διεθνής στις 28/11/1948 σε φιλικό αγώνα κατά της Τουρκίας, μπαίνοντας ως αλλαγή στο β΄ ημίχρονο κι ενώ είχε διαμορφωθεί το τελικό σκορ (ήττα 1-2). Ακολούθησαν άλλα οκτώ ματς τα έτη 1949 ως 1952, όλα για το Κύπελλο Φιλίας Ανατολικής Μεσογείου, το οποίο γινόταν τότε, με αντιπάλους ομάδες, όπως η Αίγυπτος (1-3), Β΄ Ιταλίας (2-3, 0-3), Β΄ Γαλλίας (0-1), Συρία (8-0) και Τουρκία (1-2, 3-1, 1-0).

Στη συνέχεια μετείχε με την ομάδα στην Ολυμπιάδα του Ελσίνκι στη Φινλανδία το 1952, όπου έδωσε το συγκλονιστικότερο αγώνα του στο Τάμπερε. Τελευταίος αγώνας του με την εθνική ήταν ένας διεθνής φιλικός που έδωσε η ομάδα στις 25/7/1952 μετά τον αποκλεισμό της από τη συνέχεια του ολυμπιακού τουρνουά, με τη Μεγάλη Βρετανία, σε φινλανδικό γήπεδο. Ήταν νικηφόρος με 4-2.

Ήρωας του Τάμπερε

Η 15η Ιουλίου του 1952 ήταν η ημερομηνία -ορόσημο στην καριέρα του. Αγωνίζεται για δέκατη φορά με την εθνική ομάδα εναντίον της πανίσχυρης τότε Δανίας, στην πόλη Τάμπερε της Φινλανδίας για το ολυμπιακό τουρνουά της Ολυμπιάδας του Ελσίνκι. Παρουσία 7.000 θεατών στις κερκίδες, ο Πεντζαρόπουλος κάνει το παιχνίδι της ζωής του.

Εκτινάσσεται σαν αίλουρος, πραγματοποιώντας πολλές εξαιρετικές και συνάμα σωτήριες επεμβάσεις, απέναντι στους Δανούς διεθνείς που σφυροκοπούν την εστία μας. Αποσοβεί μια σίγουρη συντριβή. Τελικά, η εθνική Ελλάδος χάνει με σκορ 2-1 αλλά εκείνος αποθεώνεται απ’ τους φιλάθλους.

Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος αποκαλείται «ήρωας του Τάμπερε» από τους Έλληνες δημοσιογράφους, που του αφιερώνουν για μέρες διθυραμβικά κείμενα και πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. Ο διεθνής τύπος ήταν ανάλογα εγκωμιαστικός. «Γεννήθηκε ο νέος Ζαμόρα», έγραψαν οι ευρωπαϊκές εφημερίδες μετά τον αγώνα, παρομοιάζοντας τον, με τον κορυφαίο μέχρι τότε, παγκοσμίως, Ισπανό τερματοφύλακα.

Στην Ίντερ

Η μεγαλειώδης αυτή εμφάνιση του δεν περνάει απαρατήρητη. Ο προπονητής της Ίντερ Αλμπέρτο Φόνι, που βρίσκεται στο γήπεδο, εντυπωσιάζεται και του προτείνει να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο στην ιταλική ομάδα. Σε μια εποχή που το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν τελείως ερασιτεχνικό και οι ποδοσφαιριστές δεν είχαν οικονομικές απολαβές, η προοπτική του επαγγελματισμού και οι μυθικές οικονομικές απολαβές που του πρότειναν από την Ίντερ «ζάλισαν» τον Νίκο Πεντζαρόπουλο. Άλλωστε δεν προερχόταν από εύπορη οικογένεια και με δυσκολία εξασφάλιζε τα προς το ζην.

Το όνειρο μιας επαγγελματικής καριέρας, σ’ έναν απ’ τους κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης, τον ώθησαν να φύγει ξαφνικά για το Μιλάνο τον Αύγουστο του 1952. Υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με την Ίντερ και ξεκίνησε προπονήσεις, ελπίζοντας ότι η διοίκηση του Πανιωνίου θα του έδινε την ελευθέρας του. Όμως, η τότε διοίκηση των «κυανέρυθρων» αντιμετώπισε αρνητικά την απρόσμενη αποχώρηση του και δεν ενέδωσε στα χρηματικά ανταλλάγματα που πρόσφεραν οι Ιταλοί. Η πολυπόθητη μεταγραφή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αν και έμεινε ένα περίπου χρόνο στην Ιταλία.

Στα φιλικά παιχνίδια που αγωνίστηκε με την Ίντερ ήταν επίσης εντυπωσιακός. Ενδεικτικό του θαυμασμού των Ιταλών για την αξία του, είναι ένα δημοσίευμα ιταλικής εφημερίδας με μεγάλη φωτογραφία, που απεικονίζει τον Πεντζαρόπουλο σε μια εκπληκτική εκτίναξη να μπλοκάρει την μπάλα και να είναι κυριολεκτικά οριζοντιωμένος λίγο κάτω απ’ το οριζόντιο δοκάρι. Το άρθρο είχε τίτλο: «Ο ιπτάμενος τερματοφύλακας» και η λεζάντα της φωτογραφίας έγραφε: «Ο Πεντζαρόπουλος πετάει…».

Η επιστροφή

Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος επέστρεψε απογοητευμένος και πικραμένος στην Ελλάδα το 1953. Όπως περιγράφει ο τύπος της εποχής, του επιφυλάχθηκε εντυπωσιακή υποδοχή στον σταθμό Λαρίσης και λίγο καιρό μετά επανήλθε στον Πανιώνιο, όπου έπαιξε για δύο ακόμη χρόνια. Δεν θύμιζε όμως σε τίποτε τον παλιό καλό Πεντζαρόπουλο, τον ιπτάμενο τερματοφύλακα που λάτρεψαν όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι και απογοητευμένος εγκατέλειψε την ενεργό δράση σχετικά νέος, σε ηλικία 28 ετών, εργαζόμενος αρχικά ως μηχανικός αυτοκινήτων. Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με την προπονητική και στη συνέχεια με τις εφηβικές ομάδες του Πανιωνίου. Όνειρό του ήταν αν ιδρύσει μια σχολή τερματοφυλάκων. Λίγο πριν φύγει απ’ την ζωή, δίδαξε τα μυστικά της θέσης και την τεχνική του στις αποκρούσεις των πέναλτι, στον φέρελπι τότε Αντώνη Μανίκα, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα μνημόνευσε το δάσκαλο του, όταν απέκρουσε περί τα 15 πέναλτι σε μια τριετία στον Πανιώνιο και χρίστηκε διεθνής με την εθνική ομάδα.

Το τέλος

Στις 29 Μαρτίου του 1979 και σε ηλικία 52 ετών έφυγε από την ζωή από καρκίνο, χωρίς να προλάβει να δει τον αγαπημένο του Πανιώνιο να κατακτά λίγους μήνες αργότερα το Κύπελλο Ελλάδος.

Η θλιβερή είδηση έγινε πρώτο θέμα στον αθλητικό τύπο που φιλοξένησε εκτενή αφιερώματα στον «ήρωα του Τάμπερε».

Πηγές

  • Αλέκου Παπαδόπουλου, «ΝΙΚΟΣ ΠΕΝΤΖΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ήρωας του Τάμπερε».


ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ Γ.Σ.Σ - Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ 1947.

- Νίκος Πεντζαρόπουλος 17-1-1927 - 29 Μαρτίου 1979, 
ο τερματοφύλακας του Πανιωνίου, "ο ήρωας του Τάμπερε", της Εθνικής Ελλάδος ,με περασμα
 απο την Ιντερ του Μιλάνου
[εμεινε στην Ιντερ 7 μηνες επαιξε φιλικα 
αλλα ο τοτε προεδρος Καραμπατης 
του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ δεν του εδωσε την μεταγραφη]
.... κατω με την μπάλλα.
- Για τους γνωστες του ποδοσφαιρου
 ο Νικος Πεντζαροπουλος  ειναι ο
 καλυτερος Ελληνας τερματοφυλακας
 ολων των εποχων.