Τα απόρρητα έγγραφα για την αποστρατιωτικοποίηση των Eλληνικών νησιών: Oι «Οδηγίες Λουνς» και η «απονεύρωση» Λήμνου - Η εμπλοκή του 1957 και η «γκρίζα» Οδηγία του SACEUR.

 
Στις 7 Φεβρουαρίου 1957, ο πρώτος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο Χάστινγκς Ισμέι, έστειλε από το ιδιαίτερό του γραφείο μία επιστολή προς όλους τους μονίμους αντιπροσώπους της Συμμαχίας.

Σε αυτό το άκρως αποκαλυπτικό έγγραφο, βασικά σημεία του οποίου φέρνει σήμερα στο φως «Το Βήμα», κρύβεται ένας από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, «σπόρος» της προσπάθειας της Άγκυρας να θέσει ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, με στόχο μάλιστα τη Λέρο, εν μέσω κορύφωσης του Ψυχρού Πολέμου!

Η γειτονική χώρα αποφάσισε τότε να εγείρει, μόλις πέντε χρόνια αφότου Ελλάδα και Τουρκία έγιναν μέλη της Συμμαχίας, το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης στηριζόμενη στη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 με την οποία παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα.

Το δε αίτημα της Αγκυρας έγινε δεκτό από τον λόρδο Ισμέι, απόφαση που άνοιξε τον δρόμο τόσο για τις περιώνυμες, πλέον, Οδηγίες Λουνς (Luns Rulings) του 1980 – με σημείο τριβής τη Λήμνο – αλλά και την Οδηγία Πολιτικής για τα Νησιά του Αιγαίου (Aegean Islands’ Policy Guidance) του 2006, με την οποία η ίδια η Συμμαχία ουσιαστικά «γκρίζαρε» μεγάλο μέρος του Αιγαίου. Στη δε παρούσα συγκυρία, με τον τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να φέρεται έτοιμος να εγείρει θέμα αποστρατιωτικοποίησης αλλά ενδεχομένως και αμφισβήτησης της κυριαρχίας των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη (29-30 Ιουνίου), η Αθήνα δεν μπορεί παρά να ετοιμάζεται για όλα τα σενάρια, έχοντας κατά νου το «βαρύ παρελθόν».

Η εμπλοκή του 1957

Η επιστολή Ισμέι τιτλοφορείται «Υποδομές Λέρου» (Leros Infrastructures) και γράφτηκε όταν ακόμη η έδρα του ΝΑΤΟ βρισκόταν στο Palais de Chaillot στο Παρίσι. Αφορούσε τα ζητήματα των νατοϊκών υποδομών που έχουν πολλάκις αποτελέσει «αγκάθι» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οπως αναφέρει στην επιστολή του προς τους μονίμους αντιπροσώπους ο βρετανός αξιωματούχος, «θα ενθυμείστε ότι τον Δεκέμβριο του 1953, το (Βορειοατλαντικό) Συμβούλιο είχε εγκρίνει, υπό το Πέμπτο Μερίδιο (Slice) του Προγράμματος Υποδομών, 436.000 στερλίνες για την κατασκευή υπογείων αποθηκευτικών εγκαταστάσεων για καύσιμα (POL) και πυρομαχικά στη νήσο Λέρο. Επιπλέον 12.000 στερλίνες για αυτά τα έργα συμπεριελήφθησαν στο Πρόγραμμα για το Εκτο Μερίδιο. Επιπρόσθετα, το Πρόγραμμα Υποδομών συμπεριέλαβε έναν τερματικό σταθμό ραδιοτηλεπικοινωνιών στη Λέρο».

Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας για την κατασκευή νατοϊκών υποδομών υπήρξαν συνεχείς τα επόμενα χρόνια. Η περίπτωση της Λέρου όμως έχει ιδιαίτερη σημασία διότι ουσιαστικά η Αγκυρα ήγειρε εμπόδια σε έργα που είχαν ήδη αρχίσει να κατασκευάζονται και όχι κατά τη διαπραγμάτευσή τους! Οπως συνεχίζει η επιστολή, «μετά την αρχική έγκριση των δαπανών και αφού είχε ξεκινήσει η κατασκευή των εγκαταστάσεων, ηγέρθη το ερώτημα περί μίας πιθανής σύγκρουσης με τις προβλέψεις της Συμφωνίας Ειρήνης με την Ιταλία (πρόκειται για τη Συνθήκη των Παρισίων), η οποία προβλέπει την αποστρατιωτικοποίηση της Λέρου (Μέρος V, Αρθρο 14). Κυβερνήσεις που ενδιαφέρονται σχετικά (χρησιμοποιείται η έκφραση «interested governments»)», σημειώνει ο λόρδος Ισμέι, «ένιωσαν ότι είναι αναγκαίο να επανεξεταστούν τα έργα υποδομής στη Λέρο υπό την οπτική της ανάπτυξης μίας φόρμουλας που θα μπορούσε στο μεσοδιάστημα να ικανοποιήσει τις στρατιωτικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, ενώ παράλληλα θα απεφεύγετο μία σύγκρουση με τη Συνθήκη».

Ο τότε γενικός γραμματέας της Συμμαχίας συνοδεύει την επιστολή του με μία σειρά έξι προτάσεων για την άρση του αδιεξόδου και «την ολοκλήρωση ορισμένων εργασιών των υποδομών στη Λέρο». Οι προϋποθέσεις αυτές ήταν οι ακόλουθες:

α) καμία ναυτική, αεροπορική ή στρατιωτική μονάδα δεν θα έχει βάση ή θα σταθμεύει στο νησί σε καιρό ειρήνης και ούτε η βάση θα χρησιμοποιείται για ελιγμούς,

β) οι εγκαταστάσεις θα πρέπει να συντηρούνται αποκλειστικά από πολιτικό προσωπικό,

γ) καμία από τις κατασκευές στη Λέρο δεν θα είναι φανερά στρατιωτική,

δ) ο σταθμός σημάτων (ραδιοσταθμός αναμετάδοσης Αθήνας – Λέρου) μπορεί να ολοκληρωθεί και δεν υπάρχει ένσταση στη χρήση του,

ε) δεν υπάρχει ένσταση στην ολοκλήρωση των εγκαταστάσεων αποθήκευσης καυσίμων. Σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού όμως δεν μπορούν να χρησιμοποιούν το νησί ως σημείο εφοδιασμού και κάθε αναγκαία εργασία θα πρέπει να πραγματοποιείται με την αποστολή τάνκερ για τη μεταφορά καυσίμων αλλού,

στ) η αποθήκη πυρομαχικών μπορεί να ολοκληρωθεί, αλλά πυρομαχικά δεν μπορούν να αποθηκευθούν εκεί σε καιρό ειρήνης.

Οι «Οδηγίες Λουνς» του 1980

Ηδη από τη δεκαετία του 1960 λοιπόν η Αγκυρα είχε επιδιώξει – και επιτύχει – να αξιοποιήσει προβλέψεις ακόμη και της Συνθήκης των Παρισίων (της οποίας δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος) για να εγείρει σε υψηλό επίπεδο το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης. Η έκβαση της υπόθεσης της Λέρου όμως δεν υπήρξε ένα μεμονωμένο γεγονός. Αποτέλεσε τη βάση και για άλλες κινήσεις της νατοϊκής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας από το 1980 και μετά όταν η Αθήνα επανήλθε στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ – αποδυναμωμένη μετά την απόφαση της κυβέρνησης Καραμανλή για αποχώρηση από αυτό το 1974.

Το πρώτο χτύπημα ήταν οι περιώνυμες πλέον «Οδηγίες Λουνς». Στις 8 Μαΐου 1980, ο τότε γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο Ολλανδός Γιόζεφ Λουνς, έστειλε μία επιστολή στον ανώτατο διοικητή των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (SACEUR), στρατηγό Μπέρναρντ Ρότζερς, η οποία συνοδευόταν από επιστολή και προς τους μονίμους αντιπροσώπους των κρατών-μελών. Οπως και ο λόρδος Ισμέι, ο Λουνς έστειλε την επιστολή από το ιδιαίτερό του γραφείο (Private Office). Αυτές οι επιστολές τυπικώς δεν δεσμεύουν τα κράτη-μέλη, όπως επισημαίνουν πηγές με διαχρονική γνώση των διεργασιών πίσω από τις βαριές πόρτες της Συμμαχίας. Το γεγονός όμως ότι επικράτησαν πολιτικά όλα αυτά τα χρόνια δείχνει ότι σε πρακτικό επίπεδο ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

Στην επιστολή του ο Λουνς αναφέρεται στην πρόταση για συμπερίληψη στο Μερίδιο 32 του Προγράμματος Υποδομών «μίας εγκατάστασης επικοινωνιών στη νήσο Λήμνο ώστε να ενταχθεί σύστημα NATO Air Defense Ground Environment (NADGE). Το SHAPE (το στρατιωτικό αρχηγείο του ΝΑΤΟ) σωστά επεσήμανε τα νομικά ζητήματα που εγείρονται σε σχέση με τη μελέτη και τη διευθέτησή του. Αυτή η υπόθεση», συνεχίζει ο Λουνς, «παρέχει την ευκαιρία να επαναβεβαιωθεί ένα σημείο αρχής που καθιερώθηκε ήδη από το 1957 με τη δημοσίευση της ΡΟ/57/142 (πρόκειται για τον αριθμό πρωτοκόλλου της επιστολής Ισμέι).

Αναφέρομαι φυσικά στην ανάγκη να εκπληρωθούν, όσο αυτό είναι εφικτό, οι στρατιωτικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, ενώ κατά την ίδια στιγμή να αποφευχθούν νομικά ζητήματα που αφορούν διευθετήσεις Συνθηκών μεταξύ μελών της Συμμαχίας, τα οποία δεν βρίσκονται εντός της δικαιοδοσίας του ΝΑΤΟ να κρίνει νομικά ή να επιλύσει. Το έργο που αφορά τη Λήμνο και αναφέρθηκε άνωθεν αντιπροσωπεύει μία τέτοια κατάσταση» σημειώνεται στην επιστολή, η οποία καταλήγει: «Θα ήμουν ευγνώμων για τη διαβεβαίωσή σας ότι κάθε μελλοντική υποβολή έργων τα οποία, υπό την οπτική του κατάλληλου στρατιωτικού διοικητή, θα ήγειρε νομικά ερωτήματα περί διευθετήσεων Συνθηκών μεταξύ κρατών δεν θα λαμβάνονται υπόψη στις εισηγήσεις σας για τα Μερίδια».

Σειρά ελληνικών κυβερνήσεων προσπάθησαν να άρουν τους περιορισμούς των «Luns Rulings», αλλά επί ματαίω. Την επιστολή Λουνς ακολούθησε έτερη επιστολή, αυτή τη φορά του ναυάρχου Ουίλιαμ Κρόου, διοικητή του Συμμαχικού Στρατηγείου Νότιας Ευρώπης με έδρα τη Νάπολη και ημερομηνία 3 Σεπτεμβρίου 1981 προς τον έλληνα Α/ΓΕΕΘΑ, με την οποία επανεπιβεβαιώνεται η αρχή που εμπεριέχεται στις επιστολές Ισμέι και Λουνς.

Ενδιαμέσως, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών (με τηλεγράφημά του με ημερομηνία 6 Φεβρουαρίου 1981) το οποίο φέρει την υπογραφή του τότε υπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προχώρησε σε διάβημα τόσο προς τον Λουνς όσο και προς τον στρατηγό Ρότζερς σε σχέση με τα έργα υποδομών σε Λήμνο – κατά κύριο λόγο – αλλά και Κάρπαθο. Οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Η κατάσταση είχε εμπεδωθεί και αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη και μετά την υπόθεση της Λέρου, ελήφθησαν ανάλογες αποφάσεις που αφορούσαν υποδομές του ΝΑΤΟ που είχαν ληφθεί το 1965 και το 1968 και σχετίζονταν, ξανά, με τη Λήμνο.

Η «γκρίζα» Οδηγία του SACEUR

Η εικόνα ολοκληρώνεται το 2006. Οι συνεχιζόμενες ελληνοτουρκικές τριβές σε σχέση όχι μόνο με έργα υποδομών αλλά και με τον σχεδιασμό ασκήσεων προκάλεσαν την παρέμβαση του τότε SACEUR, στρατηγού Τζέιμς Τζόουνς, ο οποίος εξέδωσε στις 15 Αυγούστου 2006 την «Οδηγία Πολιτικής του SHAPE για τα Νησιά του Αιγαίου» (τα βασικά σημεία της οδηγίας είχαν δημοσιευθεί μερικά χρόνια αργότερα στην εφημερίδα «Εθνος») με αποδέκτη τόσο τον συμμαχικό διοικητή στη Νάπολη όσο επίσης την Αθήνα και την Άγκυρα.

Η οδηγία αυτή, όπως αναφέρει το κείμενο, «βασίζεται σε υπάρχουσα οδηγία του γενικού γραμματέα καθώς και σε μακρόχρονη πολιτική και πρακτική του SHAPE. Δεν καθιερώνει προηγούμενο για οποιαδήποτε μελλοντική επίλυση διμερών πολιτικών ή νομικών ζητημάτων σχετικά με την ερμηνεία συνθηκών ή άλλων διεθνών κειμένων. Ούτε επίσης υπονοεί την υποστήριξη του ΝΑΤΟ για τη θέση οποιασδήποτε πλευράς σε μία σχετική διαμάχη».

Τα βασικά σημεία της οδηγίας είναι δύο και μάλλον η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το πρώτο σημείο είναι ότι «εκείνα τα νησιά του Αιγαίου, των οποίων το καθεστώς στρατιωτικοποίησης περιορίζεται από Συνθήκες, δεν θα χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια ασκήσεων ή άλλων δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ εν καιρώ ειρήνης». Η έμμεση, στο σημείο αυτό, υιοθέτηση της τουρκικής θέσης σχετικά με το καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης είναι εμφανής, παρά τις άνωθεν διαβεβαιώσεις του SACEUR.

Το δεύτερο σημείο εστιάζει στη «μοναδική περίπτωση» της Λήμνου. Ο SACEUR επαναβεβαιώνει ότι «με βάση προηγούμενη οδηγία του γενικού γραμματέα και πολιτικές και διαδικασίες του SHAPE που υιοθετήθηκαν και με συνέπεια εφαρμόστηκαν από τη δεκαετία του 1980» ισχύουν τα κάτωθι:

l
Εργα στη Λήμνο δεν θα υποβληθούν για νατοϊκή χρηματοδότηση.

l
Ασκήσεις και άλλες νατοϊκές δραστηριότητες εν καιρώ ειρήνης δεν θα διεξαχθούν χρησιμοποιώντας τη Λήμνο και τις δυνάμεις ή τις εγκαταστάσεις σε αυτήν.

l
Δυνάμεις στη Λήμνο οι οποίες προσφέρθηκαν στο ΝΑΤΟ θα συμπεριληφθούν σε συμμαχικές επιχειρήσεις (ACO ORBAT), αλλά ο SACEUR δεν θα αναλάβει τη διοίκηση αυτών των δυνάμεων μέχρι ένταση ή κρίση ενεργοποιήσουν το σύστημα συναγερμού του ΝΑΤΟ.

l
Εφόσον απαιτηθεί με βάση εμπεριστατωμένη στρατιωτική εκτίμηση, η Λήμνος και/ή οι δυνάμεις και οι εγκαταστάσεις της ίσως χρησιμοποιηθούν στον ενδεχόμενο πολεμικό σχεδιασμό.

https://warnews247.gr/ta-aporrita-engrafa-gia-tin-apostratiotikopoiisi-ton-ellinikon-nision-oi-odigies-louns-kai-i-aponevrosi-limnou/

BINTEO - ΔΡ. ΡΑΣIΝΤ ΜΠΟΥΤΆΡ: ΠΡΟΕΙΔΟΠOIΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΟΥΣ, EΧΕΤΕ HΔΗ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΤΗΝ ΕΠOΜΕΝΗ ΠΑΝΔΗΜIΑ.

 Χειρουργός ΔΡ. ΡΑΣΙΝΤ ΜΠΟΥΤΑΡ: 

Π Ρ Ο Ε Ι Δ Ο Π Ο Ι Η Σ Η

 ΓΙΑ ΤΟΥΣ EMΒΟΛΙΑΣΜEΝΟΥΣ,

 ΕΧΕΤΕ ΗΔΗ ΜΈΣΑ ΣΑΣ, 

ΤΗΝ ΕΠOΜΕΝΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑ!

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ.

https://www.bitchute.com/video/ZJ0iMO8FayMm/

ΒΙΝΤΕΟ - Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ Η ΕΛΒΕΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ.

Ιωάννης Καποδίστριας: Ελβετία ευγνωμονούσα, Ελλάς δολοφονούσα…

 

Ι.Καποδίστριας: Ελβετία ευγνωμονούσα, Ελλάς δολοφονούσα…

1831. Η Ελλάδα έχει μόλις την προηγούμενη χρονιά γίνει κράτος, έπειτα από μια επανάσταση που είχε αρχίσει δέκα χρόνια πριν και που διήλθε μέσα από τεράστιες περιπέτειες, σχεδόν αποτυγχάνοντας. Τώρα, όμως, έχει, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της αποκτήσει σύνορα, διεθνή αναγνώριση και χτίζει τις πρώτες της δομές. Μέχρι που, μια μέρα σαν τη σημερινή, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, με το παλαιό ημερολόγιο της εποχής, ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, πέφτει νεκρός από μία σφαίρα στο Ναύπλιο. Μια κακοδαιμονία που οι επιπτώσεις της φτάνουν, θα μπορούσε κανείς να πει, ακόμα μέχρι και σήμερα, ξεκινά για το νέο τόπο.

Ο φάκελος της δολοφονίας Καποδίστρια στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών είναι ένας από εκείνους που δεν άνοιξαν ποτέ: ακόμα μέχρι και σήμερα παραμένει διαβαθμισμένος με απόρρητα έγγραφα, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο καθώς οι πιο πολλοί φάκελοι ανοίγουν τριάντα χρόνια μετά. Όμως όχι αυτός για τον Καποδίστρια. Ιστορικοί εικάζουν ότι οι πληροφορίες που περιέχονται εκεί για τη δολοφονία του, είναι συνταρακτικές.

Το τι σήμαινε ο Καποδίστριας για την Ελλάδα και το τι τραγωδία υπήρξε η δολοφονία του για τον τόπο, το ξέρουν όλοι. Εκείνο που ελάχιστοι στην Ελλάδα δυστυχώς ακόμα γνωρίζουν, είναι το τι σήμαινε ο Καποδίστριας για μία άλλη χώρα με την οποία είχε εμπλακεί πολύ ενεργά ως διεθνής διαμεσολαβητής εκπρόσωπος του Τσάρου, πριν έρθει στην Ελλάδα: την Ελβετία.

Ο Καποδίστριας υπήρξε ο εμπνευστής της ελβετικής ουδετερότητας, αλλά και ο άνθρωπος που κατάφερε να «φέρει» στην ελβετική συμπολιτεία τα καντόνια της Γενεύης και της Λωζάνης, νικώντας κατά κράτος διπλωματικά τον άρχοντα της ευρωπαϊκής διπλωματίας στη μετά το Ναπολέοντα εποχή, τον Μέτερνιχ.

Οι Ελβετοί γιορτάζουν ως εθνικό τους ήρωα τον Καποδίστρια και δεν έχουν άδικο: συνέβαλλε καθοριστικά στο να γλιτώσει η μικρή χώρα από τις μεγάλες δυνάμεις που τη διεκδικούσαν ως προτεκτοράτο, αλλά, το κυριότερο, να γίνει αυτό που έγινε στο μέλλον, καθώς η ανάπτυξή της βασίστηκε αποφασιστικά στην ουδετερότητα: έτσι έχτισε την τραπεζική της μοναδικότητα, έτσι γλίτωσε από τους φονικούς πολέμους στον 19ο και στον 20ο, κυρίως, αιώνα, έτσι έγινε παγκόσμιο κέντρο προσέλκυσης πλούτου και, στη συνέχεια, πλουσίων.

Το μοντέλο που είχε ο Καποδίστριας στο μυαλό του για την Ελλάδα, ήταν παρόμοιο με αυτό που βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλον, να αποκτήσει η Ελβετία. Αλλωστε, υπήρχαν και πολλές αναλογίες μεταξύ των οποίων οι κυριότερες είναι ότι μεγάλες δυνάμεις, αυτοκρατορίες, αντιμάχονταν για να καταφέρουν να θέσουν τις δύο χώρες στην επιρροή τους, αλλά και ότι και οι δύο ήταν πολύ φτωχές χώρες στο ξεκίνημά τους – κάτι που πολλοί σήμερα επίσης αγνοούν.

Η Ελβετία τα κατάφερε. Χρωστά πολλά στον Καποδίστρια γι αυτό και το θυμάται ακόμα και σήμερα με την «Ακτή Καποδίστρια» στο Ροδανό ποταμό στο κέντρο της Γενεύης, με τα στεφάνια που του καταθέτουν κάθε χρόνο στην εθνική γιορτή τους, με την πλάκα στο σπίτι του στην παλιά πόλη της Γενεύης, με την επίτιμη ανάδειξή του σε πολίτη της Γενεύης και της Λωζάνης – τα σχετικά με τη δράση του Καποδίστρια στην Ελβετία φυλάσσονται στα κρατικά αρχεία της Γενεύης.

Και στην Ελλάδα πάντως υπάρχουν αγάλματά του: θυμίζουν ότι τον σκοτώσαμε και, συνήθως, βρίσκονται, ειδικά στην Αθήνα, στο έλεος των συνθημάτων, των γράφιτι και της βρώμας… 

Ένα από τα σημαντικότερα έντυπα στην Ελλάδα, ο Οικονομικός Ταχυδρόμος, έφερε στο φως στις 27 Μαΐου 1993, δύο ελβετικά έγγραφα σχετικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια τα οποία και αναδημοσιεύονται εδώ. Το ένα εκ των δύο κειμένων είχε ως τότε δημοσιευθεί μόνον στα γαλλικά στη σχετική βιβλιογραφία περί Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά ουδέποτε στα ελληνικά, ενώ το άλλο ήταν παντελώς αδημοσίευτο. Πρόκειται για δύο κείμενα που φυλάσσονται σήμερα στα κρατικά αρχεία της Γενεύης και τα οποία δείχνουν ανάγλυφα την κεφαλαιώδη σημασία της διπλωματικής δράσης του Καποδίστρια για τη Γενεύη, όπως  από τότε κιόλας την αναγνώρισαν οι ίδιοι οι κάτοικοί της με σεβασμό και συγκίνηση που αντανακλώνται έντονα σε αυτά. Δυστυχώς, η σκέψη του τι περίμενε τον Καποδίστρια στην Ελλάδα μετά από την ανάγνωση αυτών των δύο κειμένων, γίνεται ακόμα πιο πικρή…

 

Το ελβετικό έγγραφο

Η συμβολή του στην ένταξη της Γενεύης στην ελβετική ομοσπονδία ήταν καθοριστική. Τον Ιανουάριο του 1815 υπέβαλε στη Βιέννη σχέδιο με νέες ευνοϊκότερες θέσεις για την Ελβετία στο θέμα των εξωτερικών ορίων της περιοχής της Γενεύης. Αυτό οδήγησε στη Διακήρυξη του Μαρτίου του 1815 στο Συνέδριο της Βιέννης που βελτίωνε τα σύνορα υπέρ του καντονιού της πόλης του Καλβίνου και επίσης αναγνώριζε την Ελβετική ουδετερότητα που με το πέρασμα του χρόνου αποδείχθηκε πολύτιμη για τους κατοίκους της χώρας αυτής.

Για τη δράση του στην Ελβετία τα καντόνια της Γενεύης και του Βω (Vaud) τίμησαν τον Καποδίστρια απονέμοντάς του τον τίτλο του επίτιμου Δη­μότη και Πολίτη σε Πράξεις τους το Μάιο του 1816.

Στη σελίδα 538 του δεύτερου τόμου των επίσημων βιβλίων του έτους 1815 του Συμβουλίου του κρά­τους της Γενεύης υπάρχει μια ανακοίνωση: «... φτάνει ο Κύριος Καποδίστριας Υπουργός του Αυτοκράτωρος Πασών των Ρωσιών». Δεν είναι η πρώτη φορά που το όνομα του Κυβερνήτη αναφέρεται στα Registers du Conseil D' Etat. Η περίπτωση όμως είναι,ξεχωριστή. Ακολουθεί το εξής κείμενο:

4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1815

Ο Κύριος Σύνδικος των Τεχνών προτείνει να προσ­φερθεί ο τίτλος του επίτιμου Πολίτη και Δημότη στον Κύριο Καποδίστρια, Υπουργό της Ρωσίας, ο οποίος επέδειξε μεγάλο ενδιαφέρον να είναι χρήσι­μος στην Πατρίδα μας και ο οποίος εξόχως συμμε­τείχε στην αύξηση των εδαφών μας μέσω της επιρ­ροής που είχε στη Συνθήκη του Παρισιού στις 20 του περασμένου Νοεμβρίου, έπειτα από τις διάφο­ρες αναφορές που έγιναν από τον Κύριο Pictet de Rochemont. Ο Κύριος Σύνδικος και μερικοί από τους Κυρίους Συμβούλους είναι αυτό το πρωί απεί­ρως ευτυχείς, καθώς ο Κύριος Gaspard de la Rive τον προσκάλεσε σε δείπνο σπίτι του κι εκείνος αποδέχθηκε λέγοντας «θα είμαστε μεταξύ Γενευέζων» (υπογράμμιση στο πρωτότυπο). Γνωστοποιείται ότι ο Κύριος Σύνδικος των Τεχνών του προσφέρει στο όνομα του Συμβουλίου του Κράτους την τιμή μιας Επιστολής της Πόλης και ότι αυτή η Επιστολή θα του δοθεί μέσα σε Χρυσό Κουτί. 

Οι Κύριοι Saladin και Saladin de la Rive ονομάστηκαν υπεύθυνοι για την κατασκευή αυτού του κουτιού με καλοδιαλεγμένα εμβλήματα και (φτιαγμένα) από τους καλύτε­ρους καλλιτέχνες μας.

Μετά τη συζήτηση που τα μέλη του Συμβουλίου είχαν με τον Κύριο Καποδίστρια, σκέπτονται ότι σύμφωνα με τη γνώμη του πρέπει να υποχρεώσουν το Διευθυντή του Καντονιού να δώσει εξουσίες στον Κύριο Pictet de Rochemont για να πάει είτε στο Μιλάνο είτε στο Τορίνο να παρακινήσει την παρά­δοση των εδαφών, τα οποία μας έχουν παραχωρη­θεί στη Σαβοΐα.

Ο Κύριος Σύνδικος των Τεχνών παρακαλείται να γράψει μια εμπιστευτική επιστολή επί του θέματος στον Κύριο Δήμαρχο του Wyss. 

Το Συμβούλιο απο­φασίζει να γράψει εξ ονόματος του στο Ομοσπον­διακό Διευθυντήριο για να πιέσει το διορισμό και την αποστολή του Κύριου Pictet de Rochemont ως ομοσπονδιακού απεσταλμένου με αυτό το σκοπό. Ο Κύριος D' Evemois χρεώθηκε με την προετοιμα­σία αυτής της επιστολής».

 

ΠΕΝΤΕ μήνες αργότερα ακολουθεί η επιστολή της Γενεύης προς τον I. Καποδίστρια (δημο­σιευμένη στη Γενεύη το 1929 από τον Th. Bret):

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΑYTΟΥ

ΕΞΟΧΟΤΗΤΑ

ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΟΜΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

"Εμείς, Σύνδικοι και Συμβούλιο του Κράτους της Δημοκρατίας και του Καντονιού της Γενεύης, λαμ­βάνοντας υπ' όψιν μετά την παλινόρθωση της Δη­μοκρατίας μας στις 31 Δεκεμβρίου Ί8Ί3 τις αποδεί­ξεις του ενδιαφέροντος που η Αυτού Μεγαλειότη­τας Ο Αυτοκράτωρ της Ρωσίας ευδόκησε να δείξει για τα πεπρωμένα του Κράτους μας: Η Αυτού Εξοχότης Ο κύριος Κόμης Καποδίστριας πληρεξού­σιος Υπουργός του στην Ελβετική Ομοσπονδία, επέδειξε προς εμάς ευμενείς διαθέσεις υποστηρίζο­ντας την ομόφωνη απόφαση των συμπολιτών μας για την Ένωσή μας με το Ελβετικό Σώμα και τις εξέφρασε στην επίσημη επιστολή της 19ης Απριλίου - 1ης Μαίου του 1814. Υπογεγραμμένος από τους πληρεξούσιους Υπουργούς των Ξένων Μεγάλων Δυνάμεων στην Ελβετία ο σκοπός των εν λόγω Δυ­νάμεων είναι να κάνουν τη Γενεύη ένα κράτος πιο υπολογίσημο και αρκετά δυνατό για να κρατήσει τιμητικά και χρήσιμα τη θέση της μέσα στην Ομο­σπονδία. Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι ο ίδιος πληρε­ξούσιος Υπουργός στα Συνέδρια της Βιέννης και του Παρισιού στα 1814 και 1815 υπερασπίστηκε με υπομονετική φροντίδα τα συμφέροντα όλης της Ελβετίας, ειδικά αυτά του Καντονιού της Γενεύης, ο οποίος δεν κουράστηκε από καμμιά λεπτομέρεια και παραμέρισε όλα τα εμπόδια που θα μπορούσαν να του αντιτεθούν τόσο στην εκτέλεση των υποσχέ­σεων όσο και στην πραγματοποίηση των δεδομέ­νων προσδοκιών για τους εδαφικούς διακανονι­σμούς του Καντονιού.

Λαμβάνοντας υπόψιν τέλος ότι, αν η Γενεύη προσαρτίστηκε στην Ελβετία, αν το Καντόνι μας πέτυχε την εδαφική συνέχεια, την αποκαθήλωση και την στρογγύλευση που απορρέουν από τις Συνθήκες του Παρισιού και του Λονδίνου, αυτό το οφείλουμε κυρίως στα Πρωτόκολλα της 29ης Μαρτίου και της 3ης Νοεμβρίου του 1815 που συντάχθηκαν με την ευμενή επίδραση της Αυτού εξοχότητος του Κόμη Καποδίστρια. Αποφασίσαμε να δώσουμε στον προλεχθέντα Κύριο Κόμη Καποδίστρια Μυστικοσύμβουλο της Αυτού Μεγαλειότητος του Αυτοκράτορα της Ρωσίας, υπουργού, Ιππότη του Αγίου Λεοπόλ­δου της Αυστρίας και του Ερυθρού Αετού της Πρωσσίας κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ., μια δημόσια και διαρκή απόδειξη της ευγνωμοσύνης μας στο πρό­σωπο του, ενώνοντάς τον με το Κράτος μας με άρρηκτους δεσμούς.

Κατά συνέπεια τον ανακηρύξαμε και τον καλούμε διά της παρούσης Δημότη της Πόλης μας και Πολί­τη της Δημοκρατίας και του Καντονιού μας εννοώ­ντας ότι ο ίδιος και οι δικοί του εις το διηνεκές, απολαμβάνουν όλα τα κοινωνικά και πολιτικά δι­καιώματα χρήσιμα και τιμητικά, τα οποία είναι συνδεδεμένα με αυτές τις ιδιότητες.

Για την πιστοποίηση αυτού, του αποστέλλουμε την παρούσα υπό τη μεγάλη σφραγίδα και την υπογραφή του υπουργού, στη Γενεύη στην εικοστή ογδόη Μαίου Χίλια Οκτακόσια Δέκα Έξι.

Για τους κυρίους Συνδίκους και το Συμβούλιο τουΚράτους

Μαλούχος Γεώργιος Π

Πηγή : tovima.gr

https://www.kapodistrias.info/arthra/i-kapodistrias-elvetia-evgnomonoysa-ellas-dolofonoysa

Δείτε πως τιμούν τον Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελβετία αλλά και σε άλλες χώρες.

 Δείτε πως τιμούν τον Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελβετία αλλά και σε άλλες χώρες.

Δείτε πως τιμούν τον Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελβετία αλλά και σε άλλες χώρες (Βίντεο)

Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας. ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, έμεινε στην ιστορία ως κορυφαίος διπλωμάτης.

Οι κινήσεις του σε μια ταραγμένη εποχή, άλλαξαν το μέλλον της Ευρώπης.Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτός ήταν ο εμπνευστής και ο δημιουργός του ουδέτερου κράτους της Ελβετίας, με το πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα.

ALAMY

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΠΡΟΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΛΩΖΑΝΗ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΩΣΟ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΣΕΡΓΚΕΪ ΛΑΒΡΩΦ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΔΑ ΟΜΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ, ΜΙΣΕΛΙΝ ΚΑΛΜΥ-ΡΕΪ

Οι εμφύλιες έριδες και τα τοπικά συμφέροντα στην Ελλάδα, οδήγησαν στη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη της, ενώ οι Ελβετοί σήμερα απολαμβάνουν την οργάνωση και τη δομή ενός κράτους-πρότυπο, που τους προσέφερε ο οραματιστής Έλληνας. Απαλλαγμένοι από οικονομικά βάσανα και δυσβάστακτους δανεισμούς.

VANDERKROGT

ΛΩΖΑΝΝΗ/ΕΛΒΕΤΙΑ

Η αποστολή του Καποδίστρια στην Ελβετία

Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1776. Η δράση του, κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους, εντυπωσίασε τον τσάρο της Ρωσίας. Ο Καποδίστριας κέρδισε την εμπιστοσύνη του και ο τσάρος γρήγορα του ανέθεσε ένα δύσκολο έργο.

Την οργάνωση του κράτους της Ελβετίας. Οι Ρώσοι επιθυμούσαν να αποσπάσουν τους Ελβετούς από τη σφαίρα επιρροής των Γάλλων και έσπευσαν να υποστηρίξουν το σχέδιο του Έλληνα διπλωμάτη.

Ο Καποδίστριας χώρισε τη χώρα σε 19 αυτόνομα κρατίδια, διαμόρφωσε την ιδέα της ουδετερότητας και συνέβαλε στο σύνταγμά της. Σύμφωνα με τον Lorenzo Amberg, πρέσβη της ελβετικής συνομοσπονδίας, που μίλησε στη «Μηχανή του Χρόνου», ο Καποδίστριας κέρδισε ένα τιμητικό προνόμιο, που το έχουν ελάχιστοι στην ιστορία της Ελβετίας. Έγινε επίτιμος πολίτης δύο καντονιών. Της Γενεύης και του Βω.

Ο ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ, ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ

KRAJI.EU

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΣΛΟΒΕΝΙΑ

Στην αποκαλυπτική του ομιλία ο κ. Κορνιλάκης παρουσιάζει τον «Άγιο της πολιτικής», την σπουδαία βιογραφία του σε όλη την Ευρώπη, τα επιτεύγματά του, τις θυσίες του για την Ελλάδα μέχρι και την ύστατη θυσία του, να προσφέρει την ίδια του την ζωή για την ενότητα της πατρίδος μας.

Ιωάννης Καποδίστριας:

• Γενετικές Ρίζες: από Κέρκυρα (πατέρας) και Κύπρο (μητέρα)

• Σπουδές: Ιατρική , Νομική και Φιλοσοφία (Ιταλία)

• Ιονική Επτανησιακή Πολιτεία: Δημιουργός του Συντάγματός της και Κυβερνήτης (σε ηλικία 26 χρονών)

• Δημιουργός του Ελβετικού πολιτειακού συστήματος: Στην Ελβετία (όταν υπάλληλος στην Ρωσική πρεσβεία) ανέλαβε και έφτιαξε ένα νέο πολιτειακό ομοσπονδιακό σύστημα, που ένωσε με επιτυχία τα διάφορα καντόνια.

CORFULAND

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΈΡΚΥΡΑ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΘΑΦΤΗΚΕ

WIKIMEDIA

Ο τάφος του Καποδίστρια στην Μονή Πλατυτέρας στην Κέρκυρα. Στα δεξιά ο τάφος του αδερφού του, Αυγουστίνου.

Δείτε και αυτό το εκπληκτικό βίντεο με την ιστορία της δημιουργίας της Ελβετίας από τον Έλληνα Ιωάννη Καποδίστρια.

 Πηγή: [wikipedia] [ert] [vanderkrogt]

Η Ελβετία χωρίς τον Καποδίστρια δεν θα ήταν αυτό που είναι...

 Η Ελβετία χωρίς τον Καποδίστρια δεν θα ήταν αυτό που είναι...

Πριν από λίγες ημέρες, tovima.gr, δημοσίευσε ένα κείμενο σχετικά με την άγνωστη σε πολλούς δράση του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελβετία και το ρόλο του στην ουδετερότητα της χώρας αλλά και την ενσωμάτωση των καντονιών της Γενεύης και του Βο (Λωζάννη) σε αυτήν.

Πριν από λίγες ημέρες, tovima.gr, δημοσίευσε ένα κείμενο σχετικά με την άγνωστη σε πολλούς δράση του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελβετία και το ρόλο του στην ουδετερότητα της χώρας αλλά και την ενσωμάτωση των καντονιών της Γενεύης και του Βο (Λωζάννη) σε αυτήν. Το ζήτημα συγκέντρωσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ίσως σε αντιδιαστολή με τη θλιβερή πραγματικότητα ότι ενώ οι Ελβετοί τιμούν τον Καποδίστρια για την προσφορά τους στη χώρα τους, στην Ελλάδα, την πατρίδα του, δολοφονήθηκε, τη στιγμή που σχεδίαζε να χτίσει από το μηδέν ένα νέο ελεύθερο κράτος. Στα πλαίσια της συζήτησης που προκάλεσε το εν λόγω κείμενο, ο πρέσβης της Ελβετίας στην Αθήνα κ. Lorenzo Amberg απέστειλε στο Βήμα ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κείμενό του σχετικά με το ίδιο ζήτημα, το οποίο βασίζεται σε ομιλία του στην Αναγνωστική Εταιρεία Κέρκυρας στις 23 Σεπτεμβρίου 2011 προς τιμή του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας.

Το ακόλουθο κείμενο αφορά κάποιες πτυχές της ζωής αυτού του μεγάλου πολιτικού άντρα που υπήρξε ο Ιωάννης Καποδίστριας· ειδικά το ρόλο που διαδραμάτισε στη θεσμική αναδιοργάνωση της Ελβετίας, καθώς και στην ενδυνάμωση του καθεστώτος της μόνιμης ουδετερότητας. Δεν το γράφω ως ιστορικός, αφού δεν έχω αυτή την ιδιότητα, αλλά ως ευγνώμων πολίτης, όπως επίσης και ως διπλωματικός εκπρόσωπος της σύγχρονης Ελβετίας, η οποία, χωρίς εκείνον, αναμφίβολα, δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα.

Πρώτη αποστολή του Καποδίστρια στην Ελβετία από τον Σεπτέμβριο 1813 ως τον Νοέμβριο του 1814

Ο Καποδίστριας εισέρχεται στην ελβετική ιστορία σε μια κρίσιμη στιγμή, ενώ επικρατεί το συγκεντρωτικό κράτος, το οποίο θέλησε να δημιουργήσει η Γαλλία, κατόπιν της εισβολής της το 1798 στην Ελβετία, και καταλήγει σε μια κατάσταση χάους, πραξικοπημάτων και αναρχίας το 1802. Ο Ναπολέων, έχοντας αποσύρει τα στρατεύματά του, επιβάλλει τότε στους Ελβετούς το καθεστώς της ομοσπονδίας. Επιστρέφει στα καντόνια τις εξουσίες τους και καταργεί την κεντρική κυβέρνηση. Πρόκειται για μια «διαμεσολάβηση» ανάμεσα στα αριστοκρατικά και στα προοδευτικά καντόνια, αλλά πρόκειται πρωτίστως για «επιβολή». Το κάθε καντόνι έχει το δικό του σύνταγμα, αλλά αυτά τα συντάγματα είναι περίπου όμοια και δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις ιστορικές, θρησκευτικές και γλωσσολογικές ιδιαιτερότητες του κάθε καντονιού. Η Ελβετία, μεταξύ του 1802 και του 1813 γίνεται ακόμα πιο εξαρτημένη από τη Γαλλία από ό,τι στο παρελθόν. Είναι υποχρεωμένη να διαθέσει 16.000 στρατιώτες στον στρατό του Ναπολέοντα, προκειμένου να λάβουν μέρος στους διάφορους πολέμους, με αποτέλεσμα σημαντικές ανθρώπινες απώλειες, κυρίως κατά την Ρωσική εκστρατεία.

Το 1813, 130.000 Ρώσοι και Αυστριακοί στρατιώτες εισβάλλουν στην Ελβετία, προκειμένου να πολεμήσουν τα γαλλικά στρατεύματα στα σύνορά της. Η τάξη του ελβετικού κράτους, την οποία έχει επιβάλει η Γαλλία καταρρέει άμεσα. Η ομοσπονδιακή Βουλή, το Κοινοβούλιο που απαρτίζεται από δύο βουλευτές από το κάθε καντόνι, αλλά χωρίς πραγματικές αρμοδιότητες, καταργεί το σύνταγμα, το λεγόμενο «Σύνταγμα της διαιτησίας».

Οι νικήτριες Δυνάμεις, η Αγγλία, η Ρωσία, η Πρωσία και η Αυστρία, όπως γνωρίζουμε, ξεκινούν την αναδιοργάνωση της Ευρώπης, αποκαθιστώντας κυρίως την παλιά τάξη πραγμάτων. Ποια θα είναι η θέση της Ελβετίας, η οποία βρίσκεται γεωγραφικά στο κέντρο της Ευρώπης; Μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων, η Ρωσία είναι εκείνη που εκδηλώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την Ελβετία. Ο Καποδίστριας λαμβάνει εντολή από τον Τσάρο Αλέξανδρο Α’ να «σώσει (την Ελβετία) από το γαλλικό δεσποτισμό» και να τη συνδράμει ώστε «να ξαναβρεί τον εαυτό της και να λάβει μέρος […] στο μεγάλο έργο της ευρωπαϊκής αναδόμησης» (Bouvier-Bron, σελ. 19).

Ο Καποδίστριας λοιπόν φτάνει στην Ελβετία τον Νοέμβριο του 1813 και θα παραμείνει εκεί ως τον Σεπτέμβριο του 1814. Φέρει τον τίτλο του έκτακτου απεσταλμένου και εξουσιοδοτημένου αντιπροσώπου του Ρώσου Τσάρου. Συνεργάτες του είναι ο Αυστριακός διπλωμάτης, Lebzeltern, αργότερα ο Schraut, επίσης ένας Άγγλος, ο Cunning και άλλοι. Κανείς τους όμως δεν θα παραμείνει στην Ελβετία καθ’ όλη αυτή την περίοδο, και όπως επισημαίνει και η κ. Michele Bouvier-Bron, ο Καποδίστριας «αδιαμφισβήτητα άσκησε την πλέον καθοριστική επιρροή» μεταξύ των απεσταλμένων των Μεγάλων Δυνάμεων.

Τον Σεπτέμβριο του 1813, η Ελβετία είναι κατακερματισμένη. Η χώρα σπαράσσεται από πολιτικούς διχασμούς, από διαμάχες επιρροών, από εδαφικές διεκδικήσεις. Πρόκειται για μια πολύ οδυνηρή μεταβατική περίοδο, και η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, ώστε η χώρα να βρίσκεται στο μεταίχμιο ενός εμφυλίου πολέμου. Ο Κερκυραίος, ο οποίος, απαντώντας στον τσάρο, δηλώνει ότι γνωρίζει την Ελβετία μόνο από τα βιβλία και πως δεν μιλά γερμανικά, βουτάει στα βαθιά νερά και αναπτύσσει μια αξιοθαύμαστη δραστηριότητα. Σε λίγο καιρό, γίνεται γνώστης των ελβετικών πραγμάτων. Επισκέπτεται όλους τους παράγοντες, όλα τα καντόνια, συντάσσει σχέδια αποφάσεων και συνταγμάτων, συμβουλεύεται, κατευνάζει τα πάθη, αναζητά συμβιβασμούς, και την ίδια στιγμή αναφέρει πιστά και λεπτομερώς στους ανωτέρους του όλα όσα συμβαίνουν στην Ελβετία. Μόνο μια φορά χρησιμοποιεί, μαζί με τους συναδέλφους του, την απειλή: Τον Αύγουστο του 1814, όταν η ομοσπονδιακή Βουλή ή το Κοινοβούλιο, το οποίο εδρεύει στη Ζυρίχη, δεν έχει καταλήξει στο κείμενο του νέου ελβετικού Συντάγματος, οι ξένοι διπλωμάτες απειλούν να διαλύσουν τις σχέσεις τους με τη

Βουλή και να εγκαταλείψουν τη χώρα στους διχασμούς της. Τρεις μέρες αργότερα υιοθετείται το Σχέδιο του Συντάγματος.

Στο τέλος αυτού του μαραθωνίου, όχι μόνο η Ελβετία, αλλά και το κάθε καντόνι έχει το δικό του Σύνταγμα. Η πολιτική ειρήνη έχει αποκατασταθεί, όπως επίσης και μια κάποια ισορροπία μεταξύ των καντονιών, τα οποία έχουν όλα τα ίσα δικαιώματα. Η Ελβετία αναγνωρίζεται από τους Συμμάχους (σημειώνουμε ότι ορισμένα μικρά κρατίδια εξαφανίστηκαν την εποχή εκείνη, όπως η Γένοβα ή η Βενετία).

Ασφαλώς, δεν πρόκειται ακόμα για την Ελβετία που διαμορφώθηκε αργότερα το 1830 και το 1848. Το ομοσπονδιακό κράτος είναι ακόμα αδύναμο, η ύπαρξή του σε εμβρυϊκό στάδιο. Ωστόσο, έχουν τεθεί οι βάσεις. Εκεί όπου ο Ναπολέων απέτυχε με τη βία, ο Καποδίστριας τα κατάφερε με τον διάλογο, τη δύναμη της πειθούς και την επιμονή του. Αυτός ο ιδιοφυής διπλωμάτης, όχι μόνο κατανόησε από πολύ νωρίς την πολυπλοκότητα της ελβετικής πραγματικότητας στις παραμικρές της λεπτομέρειες, αλλά εντέλει κατάφερε να πείσει τους συνομιλητές του ότι η λύση που τους πρότεινε ήταν για το συμφέρον τους. Αργότερα, μετά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης το 1821, σε μια επιστολή του σε Κερκυραίο θα γράψει τα εξής: «Η αναγέννηση και η πραγματική ανεξαρτησία ενός λαού δεν μπορούν παρά να είναι έργο του ιδίου. Μια εξωτερική βοήθεια μπορεί ενδεχομένως να τις διευκολύνει, όχι όμως και να τις δημιουργήσει.» (Chronos). Αναμφίβολα, ο Καποδίστριας είχε ήδη υιοθετήσει αυτήν την άποψη όταν οργάνωνε τα ζητήματα της Ελβετίας. Το απόσπασμα αυτό επιβεβαιώνει επίσης ότι ο Καποδίστριας δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας Έλληνας πατριώτης, έτοιμος να υπηρετήσει τον απελευθερωμένο του λαό και να αναδιοργανώσει το Κράτος του, όπως και θα το κάνει από το 1829 ως το 1831.

Κατά τους μήνες των διαπραγματεύσεων, σχολιάζει με ενάργεια: «Στις δημοκρατίες, συζητάμε πολύ, παίρνουμε αποφάσεις με δυσκολία, και ενεργούμε με μεγάλη βραδύτητα.» Είναι μια ορθή ματιά και όσον αφορά στη λειτουργία της Ελβετίας, αυτό ισχύει απολύτως, ακόμα και στις μέρες μας: οι συζητήσεις διεξάγονται έτσι ώστε να ακούγεται η φωνή όλων των κομμάτων, και η δυσκολία λήψης αποφάσεων προέρχεται από την αναγκαιότητα εξεύρεσης συμβιβασμών, και η βραδύτητα των ενεργειών αποτελεί το τίμημα της απουσίας μιας ισχυρής κεντρικής εξουσίας. Η τελευταία ενισχύεται ωστόσο σε περίπτωση κινδύνου, για παράδειγμα σε περίπτωση εξωτερικής απειλής.

Διαβάζοντας τις επιστολές και τις αναφορές του, φαίνεται ότι, παρά τον τεράστιο φόρτο της δουλειάς, παρ’ όλες τις συκοφαντίες εναντίον του, κατά τα διάφορα στάδια των διαπραγματεύσεων, από τους μεν και τους δε, ο Καποδίστριας δένεται με την Ελβετία. Στο τέλος της αποστολής του, τον Σεπτέμβριο του 1814, γράφει στον πατέρα του τα εξής:

«Τα ζητήματα της Ελβετίας ολοκληρώθηκαν. Η Βουλή επικύρωσε τελικά το ομοσπονδιακό Σύνταγμα […]. Ολοκληρώθηκε μια εξαιρετικά πολύπλοκη διαπραγμάτευση, με ατέλειωτες δυσκολίες και ταξίδια και γραπτά και δοκιμασίες και συντάγματα και σχέδια – αλλά δεν πειράζει. Αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι με γέμισαν με στοργή και ειλικρινή εγκαρδιότητα. Η εμπιστοσύνη που μου έδειξαν με αποζημίωσε σε μεγάλο βαθμό για όλες μου τις προσπάθειες. Αν, στο μέλλον, θέλουν να είναι ευτυχισμένοι και να χαίρονται την ανεξαρτησία τους, εκτιμώ ότι δεν θα έχω χάσει ούτε το χρόνο, ούτε τον κόπο μου.» (Bouvier-Bron, σελ. 271).

Και να τι είπε για τη διαπραγματευτική ευφυΐα του Καποδίστρια εκείνος που υπήρξε για κάποιο διάστημα γραμματέας του, ο Elie-Ami Betant από τη Γενεύη, στη βιογραφία του

Καποδίστρια το 1839: «Γεννημένος σε μια ευάλωτη και διαιρεμένη δημοκρατία, εξοικειωμένος […] με τη γλώσσα των λαϊκών παθών, ο Καποδίστριας είχε απόλυτη άνεση απέναντι στις διαμάχες των κομμάτων που ανατάραζαν την Ελβετία, την εποχή εκείνη. Κατάφερε να κερδίσει την εκτίμησή τους, γιατί δεν χρησιμοποίησε ούτε διπροσωπία, ούτε ακαμψία απέναντί τους, και εισχώρησε με ειλικρίνεια στα εσωτερικά τους ζητήματα […]» (Betant, σελ. 25).

Κατά την πρώτη του αποστολή στην Ελβετία, ο Καποδίστριας κατάφερε επίσης να δημιουργήσει φιλικούς δεσμούς με πολλές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, όπως τον Fellenberg, τον περίφημο ιδρυτή και διευθυντή της σχολής του Hofwyl, τον φιλελεύθερο βουλευτή από το καντόνι του Vaud, τον Henri Monod, όπως επίσης και τον Charles Pictet de Rochemond. Οι σχέσεις αυτές θα ενισχυθούν και, όπως ξέρετε, ο Καποδίστριας, μην μπορώντας να επιστρέψει στα Επτάνησα, εξαιτίας των Άγγλων που είχαν καταλάβει τα νησιά, θα εγκατασταθεί προσωρινά, αλλά για αρκετά χρόνια στην Ελβετία, και συγκεκριμένα στη Γενεύη, η οποία θα γίνει ένα από τα κέντρα του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού. Αυτό όμως αποτελεί θέμα για μια άλλη διάλεξη!

Ο Καποδίστριας, με τον τρόπο αυτόν συνέβαλε αποφασιστικά στη δημιουργία ενός βιώσιμου και σχετικά ανεξάρτητου κράτους. Το 1814, όλα τα ξένα στρατεύματα εγκατέλειψαν τη χώρα και η Ελβετία βρέθηκε πλέον υπό την παρακολούθηση των συμμαχικών Δυνάμεων, αλλά όχι υπό την κηδεμονία τους. Η Ρωσία μερίμνησε ώστε να περιοριστεί όχι μόνο η επιρροή της Γαλλίας, αλλά και της Αυστρίας. Καμία Μεγάλη Δύναμη δεν είχε κυρίαρχη επιρροή στην Ελβετία. Η Ρωσία χρησιμοποιεί πλέον τη δύναμή της, αποκλειστικά για να καταστήσει όλο και πιο ανεξάρτητη, ακόμα πιο ουδέτερη την Ελβετία. Αυτό προκύπτει στο Συνέδριο της Βιέννης, όπου παρευρίσκεται ο Καποδίστριας, αμέσως μετά το τέλος της αποστολής του στην Ελβετία.

Εκπρόσωπος της Ρωσίας στο Συνέδριο της Βιέννης, Σεπτέμβριος 1814 – Ιούνιος 1815

Σε ομοσπονδιακό επίπεδο, η Ελβετία εκπροσωπείται στο Συνέδριο της Βιέννης από μια αντιπροσωπεία τριών συντηρητικών πολιτικών, μελών της Βουλής (κοινοβουλίου), αντιπροσωπεία η οποία εδρεύει την περίοδο εκείνη στη Ζυρίχη. Το κεντρικό πρόσωπο όμως είναι αναμφίβολα ο πολιτικός από τη Γενεύη, Charles Pictet de Rochemont, ο οποίος ήταν εντεταλμένος της Δημοκρατίας της Γενεύης. Η Γενεύη είναι τότε σύμμαχος της Ομοσπονδίας, αλλά όχι ακόμα μέλος της, καθώς δεν αποτελεί ακόμα καντόνι. Ο Pictet de Rochemont συνοδεύεται από τον Francois d’lvernois. Σκοπός του Pictet είναι να προσαρτήσει τη Γενεύη στην Ομοσπονδία ως καντόνι εξομαλύνοντας το έδαφος της Δημοκρατίας, έτσι ώστε να διαμορφωθεί σε μια ενότητα και να συνδεθεί με το ελβετικό έδαφος. Η στρατηγική του Pictet είναι η εξής: η ασφάλεια της Γενεύης δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά μόνο εάν η τελευταία γίνει μέλος της Ομοσπονδίας. Η δε ασφάλεια της Ομοσπονδίας εξαρτάται επίσης από τη στρατιωτική ασφάλεια των συνόρων του καντονιού της Γενεύης. Ας ρίξουμε μια ματιά στο χάρτη, και θα συνειδητοποιήσουμε πόσο δύσκολο εγχείρημα είναι αυτό, εφόσον προϋποθέτει ότι ζητείται από τη Γαλλία, η οποία εκείνον τον καιρό βρίσκεται σε διαδικασία αποκατάστασης του παλαιού καθεστώτος, να γίνει σύμμαχος των Μεγάλων Δυνάμεων και να συμμορφωθεί με τις εδαφικές παραχωρήσεις.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του Συνεδρίου της Βιέννης, ο Καποδίστριας αποδεικνύεται πιστός σύμμαχος των Ελβετών και συγκεκριμένα του Pictet de Rochemont, όπως επιβεβαιώνεται από την ογκώδη διπλωματική τους αλληλογραφία. Βρισκόμαστε ενώπιον μιας μοναδικής συνεργασίας μεταξύ των δύο αντρών, οι οποίοι συναντώνται πολύ συχνά, νωρίς το πρωί. Ο Pictet ενημερώνεται για τις τελευταίες εξελίξεις των διαπραγματεύσεων. Ορισμένες φορές, ο Καποδίστριας του ζητά να του υποβάλει σχέδια και αιτήματα που αφορούν την Ελβετία, προκειμένου να τα διαβιβάσει, εξ’ ονόματός του, στους τότε αξιωματούχους υπουργούς στη Βιέννη. Οι δύο άντρες μοιράζονται στιγμές ικανοποίησης, αλλά και απογοήτευσης: ο τροχός της διπλωματικής τύχης γυρίζει αδιάκοπα. Μπορούμε να βεβαιώσουμε, χωρίς να ανατρέξουμε σε λεπτομέρειες, συμφωνώντας με τον Pictet και τον συνάδελφό του d’lvernois, ότι ο Καποδίστριας υπήρξε ο πιο πιστός δικηγόρος, ακούραστος και πλέον αποτελεσματικός μεσολαβητής των συμφερόντων της Γενεύης και της Ελβετίας στη Βιέννη.

Κατά την επιστροφή του από τη Βιέννη, τον Απρίλιο του 1815, ο Pictet γράφει στην αναφορά της ολοκλήρωσης της αποστολής στο μεγάλο Συμβούλιο της Γενεύης:

«(…) μεταξύ εκείνων που ενδιαφέρθηκαν για τα επιτεύγματά μας, κανείς δεν το έπραξε με περισσότερη συνέχεια, καλή διάθεση, ευφυΐα και αποτελεσματικότητα από τον κόμη Καποδίστρια. Κατά τις ενενήντα δύο συνεδριάσεις (=συναντήσεις) που είχα μαζί του, ήταν πάντα ίδιος και απαράλλαχτος, ο καλύτερος οδηγός, ο καλύτερος σύμβουλος και προικισμένος με μια υπομονή, η οποία δεν κάμφθηκε ποτέ, παρ’ όλο που τα ζητήματα της Ελβετίας του έδωσαν αφορμή να τα αποστραφεί και παρ’ όλο που ανέλαβε κατά κύριο λόγο τη μεγάλη διαπραγμάτευση με την Πολωνία και την Σαξονία, κάτι που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την αδιαφορία του απέναντι στα συμφέροντα της ασήμαντης Γενεύης.» (Cramer, I, XXIII).

Όπως γνωρίζουμε, ο Pictet κατάφερε, στην πρώτη Διάσκεψη των Παρισίων και κυρίως στο Συνέδριο της Βιέννης να « εξομαλυνθούν » τα σύνορα του καντονιού της Γενεύης και να συνδεθεί το έδαφός της με εκείνο του κανονιού του Vaud. Ο κανονισμός αυτός επέτρεψε την ενοποίηση της Γενεύης με την Ομοσπονδία. Σε ελβετικό επίπεδο, επιτεύχθηκαν κι άλλες εδαφικές εξομαλύνσεις και τα σύνορα που καθιερώθηκαν στη Βιέννη το 1815 παρέμειναν τα ίδια ως τις μέρες μας. Όσο για την περιοχή του Vaud, από όπου κατάγεται και ο οικοδιδάσκαλος του Αλεξάνδρου Α’,Cesar Laharpe, ο οποίος συμμετείχε επίσης στο Συνέδριο της Βιέννης, ο Καποδίστριας επέμεινε επιτυχώς ώστε αυτή η περιοχή, η οποία ήταν υπό την κατοχή του καντονιού της Βέρνης ως το 1798, να γίνει ένα κυρίαρχο καντόνι και μέλος της Ομοσπονδίας. Οι κάτοικοι του Βο, όπως και της Γενεύης οφείλουν στον Καποδίστρια ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη.

Η αναγνώριση της ουδετερότητας

Κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου της Βιέννης, πραγματοποιείται η επιστροφή του Ναπολέοντα από τη νήσο Έλβα. Οι Σύμμαχοι προετοιμάζουν στρατιωτική επίθεση και ζητούν από την Ελβετία να επιτρέψει στα συμμαχικά στρατεύματα να περάσουν μέσα από το καντόνι του Valais και της Βασιλείας προς τη Γαλλία. Τα ελβετικά στρατεύματα συντάσσονται με τα συμμαχικά στρατεύματα στο Franche-Compte και συμμετέχουν στην πολιορκία του γαλλικού φρουρίου του Huningue, στην απέναντι πλευρά της Βασιλείας. Με τη συνθηκολόγηση αυτού του φρουρίου, τον Αύγουστο του 1815, ολοκληρώνεται η τελευταία στρατιωτική ενέργεια με ελβετική συμμετοχή στο εξωτερικό. Ακολουθεί τότε η Δεύτερη Διάσκεψη των Παρισίων (μία πρώτη Διάσκεψη, η οποία δεν ευοδώθηκε είχε συγκεντρώσει τους Συμμάχους στο Παρίσι, λίγο πριν από το Συνέδριο της Βιέννης). Αυτή η Διάσκεψη των Παρισίων υιοθετεί, στις 20 Νοεμβρίου 1815, την περίφημη «Διακήρυξη των Δυνάμεων για την αναγνώριση και την εγγύηση της μόνιμης ουδετερότητας της Ελβετίας και του απαραβίαστου του εδάφους της.» Πρόκειται για μια «ρητή και γνήσια αναγνώριση της μόνιμης ουδετερότητας της Ελβετίας», καθώς και για μία εγγύηση «της ακεραιότητας και του απαράβατου των εδαφών της σύμφωνα με τα νέα σύνορά της.» Η ουδετερότητα της Ελβετίας αποτελεί όφελος, τόσο για τους Ελβετούς, οι οποίοι από το 1515 προσβλέπουν στην ουδετερότητα, όσο και για τους Συμμάχους. Αυτό απορρέει από τις οδηγίες της ομοσπονδιακής Βουλής προς τον κ. Pictet de Rochemont, αναφορικά με τη δεύτερη Διάσκεψη των Παρισίων, όπου και διαβάζουμε: «Αυτό που πρωτίστως θα πρέπει να εξασφαλίσει η Ελβετία (…) είναι η εγκαθίδρυση της ουδετερότητάς της, βάση της πολιτικής της ανεξαρτησίας και της στρατιωτικής της κυριαρχίας. Οι συμμαχικές Δυνάμεις θεωρούν τα παραπάνω αναγκαίες προϋποθέσεις για τη μελλοντική ειρήνη της Ευρώπης […]. Προκειμένου η Ελβετία να είναι ουδέτερη, θα πρέπει να εξασφαλίσει τη δύναμη της αντίστασης που προϋποθέτει η γεωγραφική της θέση και ο πληθυσμός της. Θα πρέπει να διαθέτει τα μέσα να αμυνθεί απέναντι σε επιθέσεις και να προστατευθεί έναντι οποιασδήποτε κυριαρχικής επιρροής της Γαλλίας, ή άλλου όμορου κράτους. Η Αγγλία, η Ρωσία και η Πρωσία επιθυμούν να δουν την Ελβετία σ’ αυτήν τη θέση, και δεν έχουμε αμφιβολία πως και η Αυστρία το επιθυμεί ομοίως (…) (Cramer, II, σελ. 19).

Σ’ αυτήν τη Δεύτερη Διάσκεψη των Παρισίων επίσης, ο Pictet de Rochemont συμβουλεύεται σχεδόν καθημερινά τον Καποδίστρια. Ο Pictet γράφει τα εξής, τον Οκτώβριο του 1815:

«Πώς θα μπορέσουμε ποτέ να ανταποδώσουμε αυτά που οφείλουμε σ’ αυτόν τον υπέροχο Καποδίστρια; Έχει τόσο ευγενικά αισθήματα που θα άξιζε να είναι δικός μας. Είναι ο φοίνικας της διπλωματίας. Χωρίς αυτόν, το Συνέδριο της Βιέννης και οι λοιπές διαβουλεύσεις θα ήταν αξιοθρήνητα (…)» (Cramer, II, 171). Είναι φανερό εδώ ότι ο Pictet βρίσκεται σε μια φάση όπου αμφιβάλλει για την επιτυχία του. Σε διάστημα λιγότερο από ένα μήνα, στις 20 Νοεμβρίου, η Διάσκεψη των Παρισίων υιοθετεί την περίφημη αναγνώριση της ουδετερότητας της Ελβετίας. Και το αξιοσημείωτο είναι ότι το κείμενο αυτής της διακήρυξης έχει συνταχθεί από τον Pictet, κατόπιν αιτήματος του Καποδίστρια, ο οποίος το παρέδωσε χωρίς να αλλάξει λέξη στους Ανώτατους Εκπροσώπους των Συμμάχων. Αυτό αποτελεί, θα μπορούσαμε να πούμε, και τη μεγάλη επιτυχία του «ντουέτου» Καποδίστρια – Pictet.

Επισημαίνουμε ότι αν πράγματι ο Pictet είναι ο πλέον σεβαστός άντρας από τη Δημοκρατία της Γενεύης, παρ’ όλα αυτά αποκαλεί επανειλημμένα τον Καποδίστρια «οδηγό» του, όπως και «πυξίδα» του, δηλώνει ότι χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε να επιτύχει το στόχο του, και ας μην ξεχνάμε ότι μιλά για έναν άντρα, ο οποίος είναι 20 χρόνια νεότερός του! Το 1815, ο Pictet είναι 60 ετών και ο Καποδίστριας μόλις 39.

Ο Pictet πεθαίνει το 1824. Η ταφή του γίνεται την πρώτη Ιανουαρίου του 1825 στο νεκροταφείο του Plainpalais στη Γενεύη. «Πίσω από το φέρετρό του, σε θέση συγγενούς, περπατούσε ο «πιστός οδηγός» του στα Συνέδρια της Βιέννης και των Παρισίων. Ο Καποδίστριας, ο οποίος έτυχε, την εποχή εκείνη, να διαμένει στη Γενεύη, είχε ζητήσει την άδειά του να τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία.» (Edmond Pictet, σελ. 435).

Οι αρετές του Καποδίστρια αναγνωρίζονται πολύ σύντομα στην Ελβετία. Το 1839, ο παλιός του γραμματέας, ο μεγάλος ελληνιστής και φιλέλληνας από τη Γενεύη, Elie-Ami Betant, στον οποίο αναφερθήκαμε πιο πάνω, γράφει στη βιογραφία του: «Η στάση του Καποδίστρια στην Ελβετία τον τιμά ιδιαιτέρως. Αρχικά, η αποστολή την οποία ανέλαβε είχε προκαλέσει τη μοχθηρία εκ μέρους των διαφόρων κομμάτων, των οποίων θίγονταν τα συμφέροντα. Σιγά σιγά όμως οι υψηλές του αρετές εκτιμήθηκαν περισσότερο και σήμερα, ομόφωνα, οι Ελβετοί λυπούνται για την απώλειά του. Το όνομά του ακούγεται με σεβασμό από άντρες όλων των απόψεων.» (Betant, σελ. 28).

Ο Καποδίστριας ανακηρύσσεται επίτιμος δημότης της Γενεύης το 1815 και, ένα χρόνο αργότερα, του καντονιού του Vaud. Η Γενεύη, από την πλευρά της έδωσε το όνομά του σε μία από τις ωραιότερες όχθες της και μια αναμνηστική πλακέτα αναρτήθηκε στο σπίτι όπου διέμενε κατά το έτος 1820. Δεν γνωρίζω όμως κάποια παρόμοια επίσημη χειρονομία σε επίπεδο Ομοσπονδίας της εποχής εκείνης. Ανεγέρθηκε ωστόσο ένα άγαλμα του Καποδίστρια, κατόπιν ρωσικής πρωτοβουλίας, στα εγκαίνια του οποίου παρευρέθηκε η κ. Calmy-Rey, επικεφαλής του ομοσπονδιακού Υπουργείου Εξωτερικών, δίπλα στον Ρώσο ομόλογό της, τον κ. Serguei Lavrov. Αυτά έλαβαν χώρα τον Σεπτέμβριο του 2009, στις ακτές της λίμνης Λεμάν, στη μικρή πόλη Ouchy, κοντά στη Λωζάννη.

Η κληρονομιά του Καποδίστρια στην Ελβετία παραμένει επίκαιρη

Μια νέα τάξη πραγμάτων ξεκινά το 1814 και 1815, χάρη στη θέληση των νικητών Συμμάχων έναντι του Ναπολέοντα και συγκεκριμένα χάρη στη Ρωσία, αλλά κυρίως χάρη στη διπλωματική και ανθρώπινη ιδιοφυία του Καποδίστρια. Τα στοιχεία αυτής της νέας κατάστασης είναι τα εξής:

– Η δημιουργία μιας εσωτερικής μόνιμης ειρήνης, βασισμένης σε παραχωρήσεις και σε αμοιβαίους συμβιβασμούς

– Η υιοθέτηση ενός Συντάγματος (στα γερμανικά Bundesvertrag, δηλαδή ομοσπονδιακής Συμφωνίας), προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους το 1848

– Η ανεξαρτησία και η διεθνής αναγνώριση της ουδετερότητας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ελβετίας, με την προϋπόθεση, από ελβετικής πλευράς, της δημιουργίας ενός ομοσπονδιακού στρατού, καθαρά αμυντικού, η μη ένταξη σε αμυντικές συμμαχίες, και η τήρηση μιας απόλυτης ουδετερότητας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Ο φεντεραλισμός και η ουδετερότητα, γεννημένοι κάτω από έναν ιστορικό και γεωπολιτικό ευρωπαϊκό αστερισμό, έγιναν στη συνέχεια αναπόσπαστο μέρος του ελβετικού πολιτικού συστήματος, ακόμα και της ίδιας της ταυτότητας της χώρας μου. Η εσωτερική και εξωτερική ειρήνη υπήρξαν αναγκαίες για την οικονομική και εμπορική ανάπτυξη της Ελβετίας, η οποία, για άλλα 100 χρόνια, υπήρξε μια φτωχή χώρα. Η ανάπτυξη των θεσμικών οργάνων της, η συνεχής αναζήτηση μιας ισορροπίας ανάμεσα στις ομοσπονδιακές αρμοδιότητες και εκείνες των καντονιών, η εφαρμογή της αρχής της αλληλεγγύης μεταξύ εύπορων και φτωχότερων καντονιών, οι πολιτικές διαβουλεύσεις μεταξύ τους, βασισμένες στην άμεση δημοκρατία, όλα αυτά θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν, σύμφωνα με ορισμένους παρατηρητές, ως πρότυπο για την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας σήμερα εδώ. Η ελβετική δημοκρατία αποτελεί έναν εξαιρετικά πολύπλοκο μηχανισμό, ένα «οργανωμένο χάος», όπως έχει χαρακτηριστεί ενίοτε. Ωστόσο, η λειτουργία της δεν είναι αυτόματη, και δεν είναι κεκτημένη μια για πάντα: Λειτουργεί μόνο όσο οι πολίτες της θέλουν να λειτουργεί.

Όσο για την ουδετερότητα, μπορούμε να πούμε ότι τηρήθηκε κατά τη διάρκεια όλων των συγκρούσεων – και δυστυχώς η Ευρώπη υπήρξε πλούσια στον τομέα αυτό από τα μέσα του 19ου ως τα μέσα του 20ου αιώνα. Συγκεκριμένα, η Ελβετία δεν μετείχε στους δύο παγκόσμιους πολέμους, οι οποίοι διαδραματίζονταν στα σύνορά μας. Αλλά το να μην συμμετέχεις στις συγκρούσεις δεν σημαίνει ότι παραμένεις αδιάφορος. Ξεκινώντας από τη μάχη του Solferino, το 1863, την οποία παρακολούθησε και περιέγραψε ο μελλοντικός ιδρυτής της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού, Henri Dunant, η Ελβετία προσέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στα θύματα, για παράδειγμα συντρέχοντας τους πληγωμένους στρατιώτες από όλα τα στρατόπεδα, στέλνοντας ανθρωπιστική βοήθεια ή οργανώνοντας κέντρα αναζήτησης αγνοουμένων. Είναι η αρχή μιας μεγάλης ανθρωπιστικής παράδοσης, η οποία συνεχίζεται ως και σήμερα.

Η θέση αυτής της «ενεργούς ουδετερότητας» έδωσε στην ελβετική διπλωματία την ευκαιρία να προσφέρει τη συνδρομή της. Αναφέρομαι για παράδειγμα στη διατήρηση, ως τρίτη πλευρά, ενός ελάχιστου βαθμού προξενικών ή πολιτικών σχέσεων μεταξύ εμπόλεμων μερών, ή σε περίπτωση ρήξης διπλωματικών σχέσεων μεταξύ δύο χωρών. Αυτό συνέβη για παράδειγμα το 2008, όταν η Βέρνη έλαβε αίτημα εκ μέρους της Ρωσίας και της Γεωργίας, προκειμένου η Ελβετία να εκπροσωπήσει τα αντίστοιχα συμφέροντά τους. Παρ’ όλο που μια σύγκρουση στην Ευρώπη μοιάζει σήμερα εξαιρετικά απίθανη, ωστόσο ο ελβετικός λαός παραμένει ιδιαίτερα προσηλωμένος στην αρχή της ουδετερότητας, κατά 80 ή 90%. Όταν η Ελβετία, με δημοψήφισμα, έγινε μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, η κυβέρνηση συνόδευσε το αίτημα της ένταξής της με μια επιστολή όπου υπήρχε η εξής διευκρίνιση: Η ένταξη αυτή, εκ μέρους της Ελβετίας δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, την εγκατάλειψη της ουδετερότητάς της.

Ουσιαστικά, η Ελβετία συμμετέχει σήμερα σε ψηφίσματα κυρώσεων, τα οποία αποφασίζονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα Ηνωμένα Έθνη, σε αποστολές διατήρησης της ειρήνης, όπως στο Κόσσοβο, όχι όμως και σε στρατιωτικές ενέργειες. Το καθεστώς της ουδετερότητας εξηγεί επίσης την επιλογή της Γενεύης, ως έδρα πολλών διεθνών οργανισμών, όπως αυτών των Ηνωμένων Εθνών, του διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και πολλών άλλων.

Αν είναι ορθό ότι η δομή του ομόσπονδου κράτους και η πρακτική της ουδετερότητας έχουν αλλάξει τα τελευταία περίπου 200 χρόνια, ωστόσο ο μεγάλος Κερκυραίος, χάρη στη διπλωματική του ιδιοφυΐα και το δέσιμό του με την Ελβετία διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο για να καθιερωθούν αυτοί οι δύο πυλώνες της κρατικής μας ταυτότητας. Η ευγνωμοσύνη μας προς τον Καποδίστρια δημιουργεί έναν πολύ ισχυρό δεσμό ανάμεσα στην Ελβετία και στην Κέρκυρα, την πόλη καταγωγής του, όπου γεννήθηκε και όπου αναπαύεται.

Βιβλιογραφία:

– Betant E.-A., Correspondant du comte J. Capodistrias, President de la Grece, Geneve-Paris 1839, vol. I

– Bouvier-Bron Michelle, Archives Jean Capodistrias, tome IV. La mission de Capodistrias en Suisse (1813-1814), Corfou 1984

– Chronos (site russe : http/www.hrono.info/biograf/bio_k/kapodistria.pkp)

– Cramer Lucien, Correspondance diplomatique de Pictet de Rochemont et de Frangois d’lvernois, Paris, Vienne, Turin 1814-1816, 2 vol. Geneve-Paris 1914

– Κούκος Ανδρέας, «Η ευρωπαϊκή πολιτική του Ιωάννη Καποδίστρια» Ιστορία, τεύχος 505, Ιούλιος 2010, σ. 19-26

– Koukkou Helen E., John Kapodistrias, A Greek Europhile Diplomat, Athens 1994

– Κούκκου Ελένη Ε., Παύλωφ-Βάλμα Ευδοκία, Ιωάννης Α. Καποδίστριας, Ανέκδοτη Αλληλογραφία με τους Philippe-Emmanuel de Fellenberg, Rudolf-Abraham de Schifferli, 1814-1827, Αθήνα, 1999

– Pictet Edmond, Biographie, travaux et correspondance de C. Pictet de Rochemont (1755-1824), Geneve 1892

– Reymond-Exchaquet A.-M., «Un grand Vaudois… oublie ? Capo d’lstria» in Desmos, Amiti0s greco-suisses, bulletin no. 17, decembre 1999, pp. 9-13.

Ο Lorenzo Amberg, είναι Πρέσβης της Ελβετίας στην Ελλάδα

https://www.tovima.gr/2014/10/10/world/i-elbetia-xwris-ton-kapodistria-den-tha-itan-ayto-poy-einai/