Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι σε τοιχογραφίες χριστιανικών ναών μαζί με αγίους! Ποιοι μεγάλοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και συγγραφείς απεικονίζονται σε τοιχογραφίες χριστιανικών ναών και μονών και για ποιους λόγους – Μερικές από τις σπουδαίες μονές και εκκλησίες όπου βρίσκονται οι τοιχογραφίες αυτές – Απόδειξη της άμεσης σχέσης αρχαίας Ελλάδας και Ορθοδοξίας.

 
Σε πολλά άρθρα μας με κάποιο θρησκευτικό περιεχόμενο, υπάρχουν πολλά σχόλια τα οποία κατηγορούν τον Χριστιανισμό και θεωρούν ότι υπήρξε η αιτία για την παρακμή της αρχαίας Ελλάδας ενώ θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός ευθύνεται και για τη σημερινή κατάσταση του ελληνισμού, που σίγουρα είναι μάλλον αποκαρδιωτική.

Αναρωτιόμαστε όμως, επανερχόμενοι στο θέμα αρχαία Ελλάδα – Χριστιανισμός: γνωρίζουν αυτοί οι αναγνώστες τις προφητείες και τις αναφορές που υπάρχουν σε έργα ή ρήσεις αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και «φωτογραφίζουν» την έλευση του Ιησού Χριστού; Γνωρίζουν επίσης ότι σε πολλές και σημαντικές μονές, αλλά και ναούς της χώρας μας συναντάμε τοιχογραφίες στις οποίες συνυπάρχουν διαπρεπείς αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και συγγραφείς με αγίους της Ορθόδοξης εκκλησίας; Είναι τυχαία όλα αυτά; Ας εξετάσουμε το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες, γνωρίζοντας ότι οπωσδήποτε δεν μπορούμε να παραθέσουμε όλα τα μοναστήρια και τους ναούς με αρχαίους φιλοσόφους και αγίους.

Οι προφητείες των αρχαίων Ελλήνων για τον Ιησού Χριστό

Όπως αναφέρει, ιδιαίτερα εύστοχα κατά τη γνώμη μας, ο Λάμπρος Κ.Σκόντζος, δίκαια οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι θεωρούνται από την Ορθόδοξη εκκλησία ως «προ Χριστού Χριστιανοί» και εικονίζονται σε ναούς και μοναστήρια ως άγιοι μεταξύ αγίων.

Εκτός από έναν Θεό-δημιουργό, οι μεγάλοι Έλληνες σοφοί της αρχαιότητας γνώριζαν και προφήτευαν τον ερχομό του Ιησού Χριστού. Ο πρώτος που αναφέρεται στην κατάπτωση από το «χρυσό γένος» στο «σιδηρούν γένος» είναι ο Ησίοδος (8ος – 7ος π. Χ. αι.), που θεωρεί ότι οι άνθρωποι του «χρυσού γένους» ζούσαν ανάμεσα στους θεούς με ευδαιμονία, ενώ η πτώση στο «χρυσό γένος» έφερε τη δυστυχία στην ανθρωπότητα. Στα «Έργα και Ημέρες» ο Ησίοδος γράφει ότι το ζητούμενο είναι η επιστροφή στο «χρυσό γένος».

Ιερά Μονή Γόλας

Ο μεγάλος τραγικός ποιητής Αισχύλος στο έργο του «Προμηθεύς Δεσμώτης», ευεργέτης και λυτρωτής των ανθρώπων, καρφωμένος από τους θεούς στον Καύκασο, προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από τον Θεό και την παρθένα Ιώ. Μάλιστα ο Αισχύλος προβλέπει πότε θα γεννηθεί ο λυτρωτής: μετά από δεκατρείς γενιές. 450 χρόνια αφότου διδάχτηκε ο Προμηθεύς Δεσμώτης γεννήθηκε ο Ιησούς. Η έννοια της γενιάς, σχετικά με τη χρονική της διάρκεια, δεν είναι σταθερή. Για παράδειγμα σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι γύρω στα 30 έτη. Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι ο Αισχύλος προέβλεψε κατά προσέγγιση το πότε θα γεννηθεί ο Χριστός.

Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης, όπως είναι γνωστό, δεν άφησε κανένα γραπτό έργο. Έτσι στην «Απολογία Σωκράτους» του μαθητή του Σωκράτη Πλάτωνα, εκφράζει τη βέβαια προσδοκία του για τη σωτηρία από τον Θεό, ενώ στο έργο του Πλάτωνα «Αλκιβιάδης» σε ερώτηση του, επίσης μαθητή του, Αλκιβιάδη για το ποιος θα τον διδάξει πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε θεούς και ανθρώπους, Ο Σωκράτης απάντησε: «Αυτός ο οποίος φροντίζει και για σένα» και ότι θα έρθει «όχι μετά από πολύ χρόνο». Θυμίζουμε ότι ο Σωκράτης πέθανε πίνοντας το κώνειο το 399 π. Χ.

Αλλά και ο Πλάτωνας (427 – 347 π. Χ. αναφέρεται σ’ έναν μελλοντικό δίκαιο άντρα ο οποίος θα έρθει στη Γη και θα διδάξει δικαιοσύνη. Περιγράφει επίσης τα βασανιστήρια που θα περάσει αυτός, όχι βέβαια με απόλυτη ακρίβεια, ωστόσο μιλάει για το τέλος του που θα έρθει με ανασκολοπισμό. Ανάλογο με την προφητεία του Πλάτωνα στην «Πολιτεία Β» είναι και ένα κείμενο του Ησαΐα περί του «Πάσχοντος Δούλου».

Όσο αναφορά την Πυθαγόρεια παράδοση, ο Πυθαγόρας, ως ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες φιλόσοφους έλεγε ότι: «έστι τε Θεός και ούτος πάντων κύριος», «ένα και μόνον διδάσκει Θεόν είναι» κατά τον Ιάμβλιχον και Πορφύριον. Ο δε πυθαγόρειος Θεωρίδας στο περί φύσεως σύγγραμμά του γράφει: «Μια δ’ άρα των όντων αρχά μεν όντως αληθινά, μια κείνη γαρ εν αρχά τέ εστιν εν και μόνον». Στον ένα και μοναδικό Θεό, είχαν αναφερθεί επίσης ο Ηράκλειτος, ο Εμπεδοκλής, ο Πλούταρχος, ο Τίμαιος κ.ά.

Ο Μέγας Αθανάσιος (296 – 373) αναφέρεται σε μια σειρά από προφητείες σπουδαίων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, όπως του Σόλωνα και του Αριστοτέλη. Ειδικά ο Σταγειρίτης φιλόσοφος (384 – 322 π.Χ.) γράφει τα εξής συγκλονιστικά: «Ακατάβλητη φύση θεού θα γεννηθεί, η οποία δεν έχει αρχή. Από αυτόν λοιπόν αποκτά ουσία ο παντοδύναμος λόγος». Αλλά και ο Σόλωνας (648 – 558 π. Χ.) εντυπωσιάζει: «Αυτός είναι ο οποίος ήρθε από τους ουρανούς, αφού υπέταξε το αθάνατο πυρ της φλογός. Αυτόν τρέμει ο ουρανός, η γη και η θάλασσα, η τάρταροι και οι υποχθόνιοι δαίμονες, τρισμακάριος ο ίδιος ο πατέρας».

Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου - Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

Θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Πού βρίσκονται όλα αυτά; Οι αναφορές αυτές απαλείφθηκαν από τους φανατικούς παγανιστές (ειδωλολάτρες) των πρώτων χριστιανικών αιώνων για να μη δίνουν «τροφή» στους Χριστιανούς Απολογητές. Ωστόσο, ο Μέγας Αθανάσιος, βαθύς γνώστης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, πρόλαβε και διέσωσε τις πολύτιμες αυτές μαρτυρίες. Και βέβαια ας μην ξεχνάμε τον περίφημο βωμό που είχαν αφιερώσει οι αρχαίοι Αθηναίοι «τω αγνώστω θεώ» και βρήκε ο Απόστολος Παύλος όταν επισκέφτηκε την πόλη. Τα περισσότερα από τα στοιχεία αυτού του κεφαλαίου προέρχονται από μία εξαιρετική μελέτη του Λάμπρου Κ. Σκόντζου.

Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και άγιοι σε ναούς και μονές

Ερχόμαστε τώρα στο θέμα το οποίο μας ώθησε να γράψουμε το σημερινό, διαφορετικό από τα συνηθισμένα, άρθρο. Γνωρίζουμε ότι στην ιερά μονή Μεγάλου Μετεώρου στα Μετέωρα συναντάμε τοιχογραφίες στις οποίες συνυπάρχουν αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και φιλόσοφοι και άγιοι της εκκλησίας μας. Το ίδιο και σε κάποιες μόνες του Αγίου Όρους. Αναζητώντας περισσότερες λεπτομέρειες, ανακάλυψα στο διαδίκτυο τα εξής: οι τοιχογραφίες βρίσκονται στον προαύλιο χώρο της ιεράς μονής Μεγάλου Μετεώρου. Εικονίζονται ο Σόλωνας, η Σίβυλλα, ο Σωκράτης, ο Πυθαγόρας, ο Όμηρος, ο Θουκυδίδης, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Πλούταρχος και δίπλα τους ο Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυρας του δεύτερου μ. Χ. αιώνα.

Αλλά και στο Άγιο Όρος υπάρχουν ανάλογες τοιχογραφίες. Στο νάρθηκα του παρεκκλησίου της Πορταϊτίσσης στην ιερά μονή Ιβήρων του Άθω εικονίζεται ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος. Σύμφωνα με την πατρολογία του Μέγα Αθανασίου, ο Χίλων είχε πει: «Άφθαρτος φύσις του θεού θα γεννηθεί, εξ αυτού δε ο ίδιος ως και λόγος».

Το Άγιο Όρος έχει όμως και πολλούς κρυμμένους θησαυρούς. Και σε άλλες μονές υπάρχουν τοιχογραφίες με αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, όπως π. Χ. ο Πλάτωνας. Δεν αποκαλύπτονται όμως σε όλους τους επισκέπτες. Μία από αυτές τις μονές είναι η αρχαιότερη του Άθω, η μονή μεγίστης Λαύρας, ενώ «υψηλός επισκέπτης» προσκεκλημένος στη μονή Βατοπαιδίου μας εκμυστηρεύτηκε ότι είχε την χαρά και την τιμή να ξεναγηθεί σε χώρους με ανάλογες τοιχογραφίες…

Συζητήσαμε για το θέμα με μια εξαίρετη πανεπιστημιακό, μέχρι πριν λίγο καιρό, την κυρία Βασιλική Σολωμού - Παπανικολάου, καθηγήτρια Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Μας είπε πως, απ’ ό,τι γνωρίζει, δεν έχουν ασχοληθεί πολλοί με το θέμα. Η άποψή της είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι θεωρούνταν κάτι σαν πρόδρομοι του Χριστιανισμού και γι’ αυτό απεικονίζονται σε τοιχογραφίες ναών και μονών. Μας έδωσε επίσης μια πολύτιμη πληροφορία. Πως ανάλογες τοιχογραφίες, υπάρχουν στη μονή Γόλας  (Ζωοδόχου Πηγής ), της Λακωνίας.

Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Φιλανθρωπινών

Στο διαδίκτυο βρήκαμε ότι είναι ο μοναδικός ναός της νότιας Ελλάδας όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στον δυτικό τοίχο της Μονής απεικονίζονται ο Σόλωνας, ο Θουκυδίδης, ο Πλούταρχος, η Σίβυλλα, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος και ο Όμηρος. Ο τρόπος που παριστάνονται οι σοφοί δίνει την αίσθηση ελληνικής έκφρασης, γι’ αυτό και τα πρόσωπα είναι όλα ασκεπή και τα ειλητάριά τους είναι πλατιά και θυμίζουν αρχαίες στήλες αναγραφής ψηφισμάτων.

Για όσους δεν γνωρίζουν, ειλητάρια είναι χαρτιά τυλιγμένα γύρω από έναν ξύλινο κύλινδρο που περιέχει λειτουργικά κείμενα. Η μονή ξανακτίστηκε και αποπερατώθηκε το 1632. Ως αγιογράφος της, φέρεται ο ξακουστός σε εκείνη την εποχή Δημήτριος Κακαβάς που ήταν επηρεασμένος από την Κρητική Σχολή.

Ευχαριστούμε θερμά για μία ακόμη φορά την κυρία Βασιλική Σολωμού -Παπανικολάου για τις πολύτιμες πληροφορίες που μας έδωσε. Η κυρία Σολωμού-Παπανικολάου μας είχε δώσει πληθώρα στοιχείων και φωτογραφία του αείμνηστου, πρόωρα χαμένου φιλοσόφου Σπύρου Κυριαζόπουλου(1932-1977), στο οποίο είχαμε αναφερθεί εκτενώς σε άρθρο μας στις 13/4/2019. Χαιρόμαστε αφάνταστα γιατί το άρθρο μας αυτό έγινε αφορμή να εκδηλωθεί έντονο ενδιαφέρον για τον αδικοχαμένο φιλόσοφο. 
Ήδη έχει λημματογραφηθεί στη Βικιπαίδεια  ευχαριστούμε τον συντάκτη του άρθρου για την παραπομπή του σε μας), έγιναν εκπομπές στο ραδιόφωνο για αυτόν κλπ.

Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα του άρθρου μας. Μια άλλη μονή στις τοιχογραφίες της οποίας υπάρχουν αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι είναι η Μονή Αγίου Νικολάου, Φιλανθρωπινών ή ( Φιλανθρωπηνών ), στη δυτική όχθη του νησιού της λίμνης των Ιωαννίνων.
Οι  Φιλανθρωπινοί ήταν ονομαστή οικογένεια της Κωνσταντινούπολης που εγκαταστάθηκαν στα Γιάννενα μετά το 1204 ( άλωση της Πόλης από τους Λατίνους σταυροφόρους). Η μονή χτίστηκε το 1272. Όταν λειτουργούσε, υπήρχε σ' αυτή σχολείο αρχαίων ελληνικών.

Τον 16ο αιώνα, η μονή ανακαινίστηκε και τοιχογραφήθηκε. Στις τοιχογραφίες της απεικονίζονται οι: Πλάτωνας, Απολλώνιος ο Τυανεύς (δείτε σχετικό άρθρο στις 13/2/2019), ο οποίος από κάποιους ταυτίζεται με τον Χριστό, ο Σόλωνας ,ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος, ο Θουκυδίδης και ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος. Όλοι αυτοί, προφανώς θεωρούνται προάγγελοι του χριστιανισμού.

Μια ακόμα εκκλησία στην οποία εντοπίσαμε, διαδικτυακά, αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, είναι ο ιερός ναός Αγίας Παρασκευής στη Σιάτιστα του Νομού Κοζάνης. Όπως διαβάσαμε στο διαδίκτυο, δεξιά από το ιερό υπάρχει μια κρύπτη που πιστεύεται ότι «φιλοξενούσε» κρυφό σχολειό. Μεγάλη αξία για το σημερινό μας άρθρο όμως, έχει ο γυναικωνίτης του Ναού της Αγίας Παρασκευής.

Σ’ αυτόν υπάρχει μια αγιογραφία που θυμίζει έντονα απεικόνιση του ‘’bing bang,,! Σε άλλη αγιογραφία στον γυναικωνίτη, απεικονίζονται ο Πλούταρχος, ο Αριστοτέλης, ο Σόλωνας, ο Θουκυδίδης, ο Πλάτωνας και η Σίβυλλα (για όσους δεν γνωρίζουν, οι Σίβυλλες ήταν μάντισσες του αρχαίου κόσμου που έδιναν χρησμούς σε κατάσταση έκστασης. Ζούσαν σε απομακρυσμένες σπηλιές αλλά και κοντά σε πηγές)

Και στη Ζάκυνθο όμως, υπάρχει κάτι ανάλογο, στον ιερό ναό του Πολιούχου και προστάτη του νησιού Αγίου Διονυσίου. Εκεί στον χώρο τον γυναικωνίτη,  έχουν εικονογραφηθεί  οι εξής: Πλούταρχος, Αισχύλος, Σοφοκλής, Αριστοτέλης, Σωκράτης, Πλάτωνας, Σόλωνας και Θουκυδίδης.
Στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας στα Άνω Πεδινά, ένα από τα ζαγοροχώρια του νομού Ιωαννίνων σε ένα από τα τέσσερα τόξα του τρούλου, υπάρχει φιλοτεχνημένη Σίβυλλα.

Στη Σιάτιστα πάλι, στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία, έχουμε απεικόνιση  των Σόλωνα Αριστοτέλη, Πλάτωνα,  Θουκυδίδη, Πλούταρχου και Σίβυλλας. Ο ναός ανεγέρθηκε το 1701 και αγιογραφήθηκε το 1744 από τον Αναστάσιο Ιωάννου Καλούδη, τον γιο και τον κουνιάδο του, από το Καπέσοβο, ένα από τα Ζαγοροχώρια του νομού Ιωαννίνων. Πιθανότατα υπάρχουν κι άλλοι ναοί ή μονές με παραστάσεις αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και συγγραφέων. Νομίζουμε ότι είναι ένα άκρως ενδιαφέρον θέμα που δεν είχε απασχολήσει όσο θα έπρεπε την Εκκλησία μας. 

Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας

Τι συμβολίζει η παρουσία αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και συγγραφέων σε τοιχογραφίες χριστιανικών ναών;

Η απεικόνιση αρχαίων Ελλήνων σοφών κυρίως στον νάρθηκα ναών και μοναστηριών, εμφανίζεται τον 10ο αιώνα και δεν περιορίζεται στον ελλαδικό χώρο αλλά υπάρχει και στην Κωνσταντινούπολη, τη Μικρά Ασία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
Οι μελετητές διαφωνούν για τον λόγο αυτής της απεικόνισης. Ο Α. Ξυγγόπουλος, θεωρεί ότι οι σοφοί εντάσσονται μέσα στο εικονογραφικό θέμα της «Ρίζας του Ιεσσαί» που αναπαριστά τη γενεαλογία του  Ιησού.

Προφήτης Ηλίας στη Σιάτιστα

Από τον 16ο αιώνα στη «Ρίζα του Ιεσσαί», συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στους άμεσους προγόνους του Ιησού οι προφήτες και όσοι μίλησαν για τον ερχομό του Σωτήρος. Οι βυζαντινοί σε αυτούς, συμπεριλάμβαναν και τους αρχαίους Έλληνες σοφούς. 

Ο Κ. Σπετσιέρης, θεωρεί ότι η απεικόνιση των Ελλήνων σοφών είναι πράξη καθαγιασμού τους και αναγνώριση της προσπάθειάς τους να υπερβούν την πολυθεΐα,  διαμορφώνοντας μια υψηλότερη ιδέα περί πνευματικού Θεού, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για τη χριστιανική διδασκαλία. Τέλος ο Φ.Κ Βώρος θεωρεί ότι το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται ιδιαίτερα μεταξύ 16ου-18ου αιώνα και είναι έκφραση εθνικής αφύπνισης και προσπάθεια προβολής και ανασύνδεσης με την κλασική αρχαιότητα, που αποτελεί το παρελθόν μας (Πηγή: Καλλιόπη Μπόντα-Ντουμανάκη,‘’ Από την πολιτιστική κληρονομιά της Σιάτιστας: ΙΙ. Εκκλησίες - Αρχοντικά- Δημόσια Κτίρια).

Κατά την άποψή μας, η απεικόνιση αρχαίων Ελλήνων σοφών και συγγραφέων σε χριστιανικές τοιχογραφίες, διαψεύδει κατηγορηματικά όλους εκείνους που ισχυρίζονται ότι η αρχαία Ελλάδα και ο Χριστιανισμός δεν έχουν καμία απολύτως σχέση.  Διαψεύδει επίσης και εκείνους που διαρκώς αναμοχλεύουν φαιδρός απόψεις περί «μη συνέχειας» του Ελληνισμού! Τι ήταν αυτοί που απεικόνιζαν τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη σε χριστιανικούς ναούς; Τούρκοι; Σλάβοι; Βούλγαροι; Ας αφήσουν επιτέλους τις αστήρικτες ιδεοληψίες τους. Ναι, ο ελλαδικός χώρος δέχτηκε πολλές επιδρομές.

Ναι, υπήρξαν επιμειξίες με ξένους λαούς. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία όμως οι σύγχρονοι Έλληνες (όχι οι επήλυδες βέβαια), είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Είτε αρέσει σε κάποιους και κάποιες ,είτε όχι. Η επιστήμη, με πιο πρόσφατη τη γενετική το έχει αποδείξει περίτρανα. Τα καφενειακά επιχειρήματα όσων ισχυρίζονται το αντίθετο είναι παντελώς ανυπόστατα…

https://www.protothema.gr/stories/article/1146430/arhaioi-ellines-filosofoi-se-toihografies-hristianikon-naon-mazi-me-agious/

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΙ;

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ  ΕΧΘΡΟΙ;

Τοῦ Ἄρη  Ζεπάτου

Ἐμεῖς ὅμως θά ρωτήσουμε:  ποιοί δέχθηκαν τόν Χριστιανισμό;  Δέν ὑπάρχει δεύτερη γνώμη, ὅτι τόν Χριστιανισμό τόν ἐδέχθησαν οἱ Ἕλληνες καί ὅσοι εἶχαν ἐπηρεασθεῖ βαθιά ἀπό τόν ἑλληνικό πολιτισμό. Ἀπό τούς ἀρχαίους λαούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν συγκροτήσει ἰσχυρούς πολιτισμούς πρίν ἀπό τήν ἐμφάνιση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μόνο οἱ Ἕλληνες καί ὅσοι εἶχαν ἐπηρεασθεῖ ἰσχυρά ἀπ’ αὐτούς δέχθηκαν μαζικά τόν Χριστιανισμό. Αὐτοί καί κανένας ἄλλος. Οἱ Ἑβραῖοι παρ’ ὅτι στά πλαίσια τοῦ ἔθνους τους ἐμφανίστηκε καί ἔδρασε ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν Τόν ἐδέχθησαν. Οἱ Χριστιανοί ἀνάμεσα στούς Ἑβραίους ἦσαν πάντα μία μικρή ὁμάδα, ἡ ὁποία τήν ἐποχή τῆς Ἰουδαϊκῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 70 μ.Χ. ἀποχωρίσθηκαν ἀπό τόν κορμό τοῦ Ἑβραϊκοῦ ἔθνους.

Ἡ Ἑβραϊκή  παράδοση ἀποδείχθηκε στήν πράξη  ἀντίθετη καί ἐχθρική μέ τόν Ἰησοῦ  Χριστό. Ἐπίσης καί οἱ Πέρσες δέν ἐδέχθησαν μαζικά τόν Ἰησοῦ Χριστό. Στήν Περσία, τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κηρύχθηκε, ὅμως οἱ χριστιανοί οὐδέποτε ἦσαν κάτι περισσότερο ἀπό μία μικρή μειοψηφία. Στίς Ἰνδίες, εἴχαμε παρόμοια περίπτωση. Στίς Ἰνδίες τόν Χριστιανισμό κήρυξε ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς. Ἡ ἐκκλησία τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ εἶναι μία ἀπό τίς ἀρχαιότερες ἐκκλησίες, ὅμως ἀπέμεινε ἀπομονωμένη μέχρι τήν ἐποχή μας, σχεδόν 2000 χρόνια, στίς Ν.Δ. ἀκτές τῆς Ἰνδίας. Ἡ κουλτούρα τῶν Ἰνδιῶν φαίνεται νά προβάλλει μία ἰδιαίτερη ἀντίσταση στόν Χριστιανισμό. Τό ἴδιο παρατηροῦμε σ’ ὅλο τόν χῶρο τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς. Ὁ Χριστιανισμός σέ διάφορες εὐκαιρίες διδάσκεται, ἀλλά πουθενά δέν ρίζωσε καί δέν ἀναπτύχθηκε, ὅπως στό χῶρο ὅπου εἶχε δεχθεῖ τό ἑλληνικό πνεῦμα. Μιλώντας γενικά μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι οἱ ἀνατολικοί πολιτισμοί ἀπεδείχθησαν σέ μεγάλο βαθμό ἀσύμβατοι μέ τόν Χριστιανισμό.

Ἐνῷ ἀντίθετα, ὅπου ἔχουν διαδοθεῖ οἱ ἑλληνικές  πολιτιστικές  ἀξίες  ἐκεῖ ὁ Χριστιανισμός  ριζώνει  καί  ἐπικρατεῖ. Εἶναι ἐνδιαφέρον νά ἐπισημάνουμε ὅτι  ἔχουμε ἕνα φαινόμενο χωρίς ἐξαιρέσεις.  Ὅπου ὁ ἑλληνισμός διαδόθηκε καί ἐπηρέασε σοβαρά τά πνεύματα, ὁ Χριστιανισμός ἀκολούθως ἐπικράτησε. Τά σύνορα ἐξαπλώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ συμπίπτουν ἀκριβῶς μέ τά σύνορα ἐξαπλώσεως τοῦ ἑλληνισμοῦ.  Δέν ὑπῆρξε περίπτωση  λαοῦ πού δέχθηκε σοβαρή  ἐπίδραση τοῦ ἑλληνισμοῦ  καί νά μή δέχθηκε τόν Ἰησοῦ Χριστό στή συνέχεια. Ὅπως δέν ὑπῆρξε περίπτωση λαοῦ ἀνατολικοῦ πολιτισμοῦ πού νά δέχθηκε μαζικά τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Φαίνεται  πώς ὑπάρχουν μέσα στόν ἑλληνικό πολιτισμό  κάποια στοιχεῖα πού βοηθοῦν τήν  ἀποδοχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ ἀντίθετα ὑπάρχουν κάποια στοιχεῖα στήν ἀνατολική πολιτιστική παράδοση πού εἶναι ἀντίθετα.

Μείναμε Ἕλληνες, διότι  εἴμαστε Χριστιανοί

Καθώς κινούμαστε στήν ἐπιφάνεια  τῶν  ἱστορικῶν  φαινομένων διαπιστώνουμε κάτι ἀκόμα  πολύ χαρακτηριστικό. Ἡ πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό βοήθησε στίς δύσκολες στιγμές τῆς ἱστορίας μας νά κρατήσουμε τήν ἑλληνικότητά μας. Μείναμε Ἕλληνες, διότι κρατήσαμε τήν πίστη μας στόν Χριστό. Μπορεῖ νά χάσαμε τή γλώσσα μας στό Ἐρζερούμ ἤ τήν Καισάρεια, μπορεῖ νά χάσαμε τήν ἑλληνική παιδεία μας, ἐφ’ ὅσον ὅμως κρατήσαμε τόν Χριστό, ἡ ἑλληνικότητα ἦταν αὐτονόητη καί παρούσα. Ἀντιθέτως ὅσοι Ἕλληνες ἐγκατέλειψαν τον  Ἰησοῦ Χριστό, ἔστω καί ἄν διατήρησαν τήν ἑλληνική γλώσσα ἔχασαν τήν ἑλληνική τους συνείδηση. Τό φαινόμενο αὐτό παρατηροῦμε στούς Τουρκοκρητικούς, στούς Τουρκοκύπριους, στούς Βαλαάδες τῆς Κοζάνης, στή μερίδα τῶν Ποντίων πού ἐξισλαμίστηκαν. Αὐτοί ἐγκατέλειψαν τόν Χριστό καί διατήρησαν τήν ἑλληνοφωνία τους. Ἡ ἑλληνοφωνία δέν βοήθησε καθόλου στή διατήρηση τῆς ἑλληνικότητάς τους.

Και  ἐδῶ  ἔχουμε ἕνα  φαινόμενο  μέ ἀπόλυτη  ἰσχύ. Ἐγκατάλειψη  τοῦ  Ἰησοῦ  Χριστοῦ  μέ διατήρηση τῆς ἑλληνοφωνίας συνοδεύεται  πάντα ἀπό τήν ἀπώλεια τῆς  ἑλληνικότητας. Ἐνῷ, ἀντιθέτως, ἡ  ἀπώλεια τῆς ἑλληνοφωνίας μέ τή διατήρηση  τῆς ἑλληνικότητας. Αὐτό ὑπαινίσσεται ὅτι ἡ πίστη στόν Χριστό ἐγκλείει μυστικά καί τό ἑλληνικό πολιτιστικό ὑπόβαθρο.  Τέλος ὑπῆρξε καί μία κατηγορία λαῶν, οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τόν Χριστιανισμό, ἐνῷ εὐρίσκοντο σέ κάποιο στάδιο βαρβαρισμοῦ. Μιλᾶμε γιά τά Γερμανικά καί Σλαβικά φύλα, τούς Σκανδιναβούς, τούς Ἄγγλους τούς Ἰρλανδούς. Αὐτοί οἱ λαοί, ὅλοι χωρίς ἐξαίρεση, σέ κάποιο στάδιο τῆς ἀναπτύξεώς τους ἐνδιαφέρθηκαν ζωηρά καί προσέλαβαν τόν ἑλληνικό πολιτισμό. Εἶναι ἐνδιαφέρον νά ἐπισημάνουμε ὅτι μόνο αὐτοί οἱ λαοί ἐνδιαφέρθηκαν ζωηρά γιά τόν ἑλληνικό πολιτισμό καί ὄχι οἱ Ἀφγανοί, οἱ Ἰνδοί καί οἱ Κινέζοι. Καί αὐτοί ἡ περίπτωση ἀποτελεῖ ἰσχυρή ἔνδειξη τῆς ἀμοιβαιότητας Χριστιανισμοῦ καί ἑλληνισμοῦ.

Διαπιστώσαμε  μέχρι  τώρα ὅτι ὁ ἑλληνικός  χῶρος ἦταν ἰδεώδης γιά τό χριστιανικό  κήρυγμα, ὅτι ἡ πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό προφύλαξε τήν ἑλληνικότητα καί ὅτι βαρβαρικοί λαοί οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τόν Χριστό, ἐν συνέχειᾳ ἐδέχθησαν καί τόν ἑλληνικό πολιτισμό. Αὐτά εἶναι πολύ ἰσχυρές ἐνδείξεις γιά τήν ὕπαρξη μιᾶς βαθύτερης συγγένειας ἀνάμεσα στόν ἑλληνισμό καί τόν Χριστιανισμό. Ὅμως παρ’ ὅλα αὐτά κάποιοι ἰσχυρίζονται πώς ὁ Χριστιανισμός κατέστρεψε τόν ἑλληνισμό.

Ἕλληνες ἅγιοι οἰκοδομοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ  Χριστοῦ.

Στήν  πραγματικότητα ὁ ἑλληνισμός εἶχε συντριβεῖ  πολιτικά πολύ πρίν ἀπό τήν ἐμφάνιση τοῦ  Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὁ Χριστός κήρυξε τό Εὐαγγέλιο δέν ὑπῆρχε Ἕλληνας, πού νά μήν εἶχε ὑπαχθεῖ στήν ἐξουσία τῆς Ρώμης. Τούς τελευταίους αἰῶνες πρίν ἀπό τήν ἐμφάνιση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τούς πρώτους μετά τήν ἐμφάνισή Του, οἱ Ἕλληνες ἀσχολοῦντο μέ τόν σχολιασμό καί τήν κατάταξη τῶν παλαιῶν ἔργων. Καινούργιες σημαντικές ἀναβάσεις καί τομές σ’ ὅλους τους τομεῖς τῆς πνευματικῆς ζωῆς δέν συντελοῦνταν πλέον. Ἐκεῖ πού ἄλλοτε ἔρεε ἕνας μεγάλος ποταμός, μετά βίας ὑπῆρχε ἕνα μικρό ρυάκι. Αὐτό δέν ἔγινε ἐξαιτίας ἑνός ἐξωτερικοῦ παράγοντα, ἀλλά ἀπό ἐσωτερικούς λόγους.  Οἱ βαθεῖς λόγοι τῆς παρακμῆς τοῦ ἑλληνισμοῦ βρίσκονται στήν ἀντιφατική καί δίβουλη λειτουργία τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς καί ὄχι σέ κάτι ἐξωτερικό.

Τό νά ἐπισημάνουμε τούς λόγους τῆς αὑτοφθορᾶς τοῦ ἑλληνισμοῦ εἶναι προϋπόθεση γιά μία ἐθνική ἀναγέννηση, διότι ὅ,τι ἴσχυε παλιά ἰσχύει καί σήμερα. Πάντως λογικά δέν εἶναι δυνατόν νά συνδυάσουμε τήν παρακμή τοῦ ἑλληνισμοῦ μέ τόν Χριστιανισμό, διότι ἡ ἑλληνική παρακμή καί τό πνευματικό ἀδιέξοδό τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς ἐμφανίζεται καί ἐξελίσσεται αἰῶνες πρίν ἀπό τήν ἐμφάνιση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀγκαλιάζοντας ὅλες τίς πλευρές τοῦ βίου καί τῆς ψυχῆς τοῦ Ἕλληνα.

Λοιπόν,  ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐμφανιζεται, ὁ ελληνισμός βρίσκεται σε ἀδιέξοδο καί παρακμή ἡ ὁποία διαρκεῖ  αἰῶνες. Εἶναι τελείως φανερό πώς ὁ ἑλληνισμός μέ τά δικά του μέσα δέν μποροῦσε νά ξεφύγει ἀπό τό ἀδιέξοδο. Ἀκριβῶς, ἐπειδή ἡ ἑλληνική ψυχή μπορεῖ λόγῳ τῆς παιδείας της νά συνειδητοποιεῖ τό ἀδιέξοδό της, καί ἐπειδή ἔχει μάθει νά ἐρευνᾶ, ἀντιλαμβάνεται πιό εὔκολα ἀπό τούς ἀνθρώπους ἄλλων πολιτισμῶν τή μεγάλη εὐκαιρία πού δίνει σ’ ὅλους τους ἀνθρώπους ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάς.

Ὁ ἑλληνισμός, ὅταν δέχεται τόν Χριστό πραγματοποιεῖ  δύο μεγαλα ἔργα τά ὁποῖα συνδέονται μεταξύ τους. Τό πρώτο ἔργο εἶναι ἡ οἰκοδόμηση τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀμέτρητοι μάρτυρες καί ἅγιοι στούς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανικοῦ, Ἕλληνες στή συντριπτική τους πλειοψηφία, μέ τή δράση τους, τήν πίστη τους, τό αἷμα τους οἰκοδομοῦν τήν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Σέ συνδυασμό μ’ αὐτό τό ἔργο, αὐτήν τήν ἐποχή μέσα στήν ἑλληνική ψυχή συντελεῖται μία μεγάλη πνευματική ἐπανάσταση. Ἡ φιλοσοφία μετατρέπεται σέ φιλοκαλία….

Ἡ φιλοκαλία, ὅπως λέει ἠ λέξη, εἶναι ἡ ἀγάπη  τοῦ καλοῦ, ἐργάτης τῆς φιλοκαλίας εἶναι ὁ ἅγιος. Ὁ ἅγιος εἶναι  ἕνας καινούριος τύπος ἀνθρώπου, ἕνα καινούργιο πρότυπο. Εἶναι ἐνδιαφέρον νά σημειώσουμε ὅτι πολλοί ἐπιφανεῖς ἅγιοι τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶχαν πολύ ἰσχυρή φιλοσοφική μόρφωση. Ἤξεραν πολύ καλά τή φιλοσοφική μέθοδο καί ἀκριβῶς γι’ αὐτόν τόν λόγο μποροῦσαν νά ἐκτιμήσουν μέ ἀκρίβεια, τά ὅρια αὐτῆς τῆς μεθόδου. Ὁ Χριστιανός ἅγιος γνωρίζει ὅτι ἡ γνώση αὐτή καθ΄ἑαυτήν δέν μπορεῖ νά μετουσιώσει τά ψυχικά περιεχόμενα ἑνός ἀνθρώπου. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ συνειδητοποίηση τοῦ γεγονότος ὅτι εἶμαι βρώμικος δέν μέ καθαρίζει, ἄν δέν κάνω μπάνιο, ἔτσι καί ἡ λογική κριτική ἑνός πάθους τῆς ψυχῆς δέν ὁδηγεῖ στήν ἀπαλλαγή μου ἀπό τό πάθος. Ὁ φιλόσοφος νοῦς μπορεῖ νά ἐρευνᾶ καί νά ὀρθολογίζεται, ὅμως δέν μπορεῖ νά καθαρίσει τήν ψυχή ἀπό τά πάθη πού δημιουργοῦν δυσαρμονία μέσα μας καί ἔξω μας. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἡ λογική γνώση εἶναι ἄχρηστη. Ἀντιθέτως εἶναι πολύ χρήσιμη, διότι μᾶς βοηθᾶ νά ἐντοπίσουμε τό πρόβλημα καί μᾶς ἐμπεδώνει τή διάθεση νά τό λύσουμε. Τή λύση τοῦ προβλήματος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς δέν μᾶς τή δίνει ὁ Ἕλληνας φιλόσοφος, ἀλλά ὁ Ἕλληνας Ἅγιος. Οἱ χριστιανοί ἅγιοι ἔχουν ἐκπονήσει μία μέθοδο θεραπείας τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς θεραπείας τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς εἶναι ἡ ζωντανή καί βιωματική σχέση μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό.  Χωρίς αὐτήν τήν σχέση, ἡ ὁποία περνάει ἀπό πολλά στάδια καί ἀναβαθμούς, τίποτα δέν εἶναι δυνατόν. Τό δεύτερο σημεῖο πού ἔχει τεράστια σημασία εἶναι ἡ θέληση νά γεννηθεῖ μέσα μας ἡ ἀπέραντη, ἡ ἀπεριόριστη Ἀγάπη, ἡ ὁποία ἀγκαλιάζει τούς πάντες καί τά πάντα. Ἡ Ἀγάπη αὐτή δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν «ἀγάπη» τοῦ συναισθήματος, πού μᾶς κρατάει ἐξαρτημένους ἀπ’ ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη. Ἀντίθετα ἡ ἀπέραντη Ἀγάπη, γιά τήν ὁποία μιλᾶμε, μᾶς δίνει ἀπέραντη ἐλευθερία καί αὐτάρκεια καί μᾶς μετατρέπει σέ δημιουργούς. Οἱ Ἕλληνες ἅγιοι δημιούργησαν μία πλούσια κληρονομιά, ἡ ὁποία δυστυχῶς εἶναι ἄγνωστη ἀκόμη καί σέ ἐμᾶς τούς Ἕλληνες. Τό ἄν θά θελήσουμε νά προσεγγίσουμε τόν πνευματικό θησαυρό πού ἔχουν συσσωρεύσει οἱ Ἕλληνες ἅγιοι θά καθορίσει τήν τύχη τοῦ ἔθνους μας, ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας.

Σήμερα….

Σήμερα  ζοῦμε σέ μιά ἐποχή, πού πολλούς τούς ἀπελπίζει. Ὅλα τά νοήματα πού θέλησε νά ὑψώσει ἡ ἀνθρώπινη ἔπαρση ἔχουν καταπέσει στερημένα ἀπό ἀξία. Ὅλες οἱ διαδρομές ἔχουν διανυθεῖ πολλές φορές. Ὅλες οἱ πιθανότητες καί τά ἐνδεχόμενα ἔχουν ἐρευνηθεῖ λεπτομερειακά καί δέν ἔχει βρεθεῖ λύση στό ἀνθρώπινο πρόβλημα. Τί θά παρηγορήσει τήν ἀνθρώπινη ψυχή; Τί θά τήν καθαρίσει ἀπό τά πάθη;  Τί θά τή θρέψει καί ἀναπτύξει; Κανένας φιλόσοφος, κανένας ἐρευνητής δέν ἔδωσε ποτέ πραγματική ἀπάντηση. Μόνον ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί οἱ πραγματικοί μαθητές Του,  οἱ ἅγιοί της φιλοκαλίας. Πρέπει σήμερα νά ἀναρωτηθοῦμε, τί καινούργιο ἔφερε στόν κόσμο ἡ ἑλληνική ψυχή καί τί ἀπέραντες προοπτικές ἔφερε στόν κόσμο ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Πρέπει  νά κατανοήσουμε βαθειά, πώς καί  γιατί ὁ ἑλληνισμός συναρμόστηκε καί ὑπηρέτησε τόν Λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε σήμερα ἡ πεμπτουσία του νά εἶναι ἐνσωματωμένη ἀξεδιάλυτα στόν λόγο καί τήν πράξη τῶν ἁγίων της φιλοκαλίας.

Ἀν  ……

Ἄν ὁ  κρυμμένος μαργαρίτης τῆς φιλοκαλίας βγεῖ στο φως. Ἄν παραμερίσουμε τίς  στάχτες γιά νά λάμψει ἡ πυροστιά. Ἄν θελήσουμε νά ρίξουμε φρύγανα στήν πυροστιά γιά νά φανεῖ ἡ φλόγα. Ἄν πολλοί ἐργάτες τῆς φιλοκαλίας ἐργασθοῦν στόν κόσμο. Ἄνθρωποι πού θά ἑνώνονται βιωματικά μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού θά θέλουν νά γεννηθεῖ μέσα τους ἡ ἀπεριόριστη Ἀγάπη καί ἀκόμα πού θά θεωροῦν μέ ἤρεμη καί ἐντατική προσοχή τό πάντα μέσα τους καί ἔξω τους. Τότε ποιός θά μπορεῖ νά μιλάει γιά τήν ἑλληνική παρακμή; Ποιός θά μπορεῖ νά μιλάει γιά τό σάπισμα τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου;

 

(Περιοδικό  «Τότε….», τ. 45, Νοέμ. – Δεκ. 1993)

https://enromiosini.gr/arthrografia/elinismos-kai-xristianismos/

Ήταν Έλληνας της Παλαιστίνης ο Ιησούς Χριστός: Μιλούσε Ελληνικά, είχε Ελληνικό όνομα.

 Ήταν Έλληνας ο Ιησούς:

14. Ο Χριστός ήταν Έλληνας της Παλαιστίνης, μιλούσε ελληνικά, είχε ελληνικό όνομα: Ιάσωνας, το γένος Του ήταν ελληνικό, η Μητέρα Του, η Θεοτόκος – ήταν Ελληνίδα

1) Ήταν Γαλιλαίος (Έλληνας της Παλαιστίνης) και όχι Ιουδαίος. Οι Εβραίοι Τον αποκαλούσαν περιφρονητικά Ναζωραίο και στην Εβραϊκή γλώσσα η λέξη «ναζωραίος» σημαίνει «ξένος, άλλου αίματος», τον αποκαλούσαν Σαμαρείτη- ονομασία των Ελλήνων της Παλαιστίνης.

2) Ο ίδιος ο Χριστός αρνήθηκε, ότι είναι Εβραίος, αμφισβητεί τον Θεό του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, αμφισβητεί, ότι είναι από τη γενιά του Δαυΐδ:

«37 …και Μωυσής εμήνυσεν επί της βάτου, ως λέγει Κύριον τον Θεόν Αβραάμ και τον Θεόν Ισαάκ και τον Θεόν Ιακώβ. 38 Θεός δε ουκ εστί νεκρών, αλλά ζώντων»

(Κατά Λουκάν, 20/37)

Καταλάβατε τι τους είπε ο Χριστός; Αυτούς που επικαλείστε, δηλαδή τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ- είναι Θεός των νεκρών! Τον Θεό των Εβραίων, τον Ιαχβέ (Ιεχωβά) – ο Χριστός αποκαλεί νεκρό Θεό!!! Και λέει, ότι ο όντως Θεός δεν είναι των νεκρών, αλλά των ζώντων! Εκείνη την εποχή τέτοια πράγματα δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει ούτε ο πιο θαρραλέος Ιουδαίος, παρά μόνο εκείνοι, που ήσαν υπήκοοι της Ρώμης και δεν υπάγονταν στο ιουδαϊκό δικαστήριο, δηλαδή οι πολλοί της ιουδαϊκής διανόησης, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι.

Παρακάτω:

«44 Δαυΐδ αυτόν Κύριον καλεί και πως υιός αυτού εστίν;»

(Κατά Λουκάν, 20/ 44)

3) Ο ίδιος ο Χριστός αρνείται, ότι είναι βασιλεύς των Ιουδαίων, και οι ίδιοι οι Ιουδαίοι αρνούνται, ότι είναι συμπατριώτης τους.

Π.χ. όταν ο Πιλάτος βγήκε και ρώτησε σε τι κατηγορείτε αυτόν τον άνθρωπο’ Και οι Εβραίοι απήντησαν, ότι αν δεν ήταν Αυτός κακούργος, δεν θα Τον παράδιδαν στον Πιλάτο. Και ο Πιλάτος τους προτείνει να Τον πάρουν και να Τον δικάσουν με το νόμο τους, ξέροντας πολύ καλά, ότι οι Εβραίοι είχαν το δικαίωμα να δικάζουν μόνο τους ομοφύλους τους και κανέναν άλλον. Και τι του απαντάν οι Ιουδαίοι;

– Δεν μας επιτρέπεται να σκοτώσουμε κανένα.

Ενώ ξέρουμε πολύ καλά, ότι εκείνη την εποχή οι Εβραίοι είχαν δικαίωμα να εκτελέσουν έναν άνθρωπο (με λιθοβολισμό παρακαλώ) μόνο της φυλής τους.

Κανένας Έλλην, κανένας Ρωμαίος δεν είχαν φόβο Ιουδαϊκού δικαστηρίου, διότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήσαν πολίτες της Ρώμης.

Όποιος πείραζε Ρωμαίο πολίτη θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα.

Όταν οι ίδιοι οι Εβραίοι λένε, ότι δεν έχουνε δικαίωμα να Τον σκοτώσουν, ομολογούν οι ίδιοι (!!!) ότι ο Χριστός ΔΕΝ είναι συμπατριώτης τους.

Και όταν ο Πιλάτος ρώτησε τον Χριστό:

– Είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;- ο Χριστός του απαντά: – Συ λέγεις (δεν το λέω αυτό Εγώ, αυτό το λες εσύ)

Και όταν ο Πιλάτος του λέει, ότι αυτοί σε κατηγορούν, ο Χριστός του απάντησε:

– Δεν είμαι του κόσμου τούτου, αν ήμουν, οι ιερείς δεν θα με έδεναν και δεν θα με παρέδιδαν σε σένα…

4) Πάνω από 50 φορές (!!!) στα Ευαγγέλια ο Χριστός ξεχωρίζει την εθνικότητά Του από την εθνικότητα των Εβραίων, χρησιμοποιώντας τις φράσεις: «Εγώ – εσείς, το γένος σας, οι πρόγονοί σας, οι πατέρες σας, οι προφήτες σας, ο νόμος σας, ο Θεός σας»- δείχνοντας ξεκάθαρα και στους πλέον άπιστους Θωμάδες, ότι δεν είναι Εβραίος.

Πουθενά ο Χριστός δεν λέει στα Ευαγγέλια: «εμείς, το γένος μας, οι πρόγονοί μας, ο λαός μας, οι πατέρες μας, οι προφήτες μας, ο νόμος μας, ο Θεός μας». Ενώ οι Εβραίοι χρησιμοποιούν το «εμείς» κατά κόρον και παντού! Πρέπει απλά να προσέχεις την λέξη, την κάθε λέξη…

5) Οι Εβραίοι ποτέ δεν δέχτηκαν τον Χριστό, ούτε την διδασκαλία Του. Αντιθέτως- αυτοί βρήκαν τον άλλον τρόπο να Τον σκοτώσουν, διότι Αυτός δεν ήταν Εβραίος και ήταν ο μεγάλος πνευματικός κίνδυνος για την θρησκεία τους.

6) Ο Χριστός ποτέ δεν είχε φοιτήσει στα πνευματικά τους σχολεία, όπως συνηθίζονταν στους Εβραίους εκείνης της εποχής υποχρεωτικά για όλους, που προορίζονταν να γίνουν ραβίνοι.

«14 Ήδη δε της εορτής μεσούσης ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν και εδίδασκε. 15 εθαύμαζαν οι Ιουδαίοι λέγοντες: πως ούτως γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς; 16 απεκρίθη ουν αυτοίς ο Ιησούς και είπεν: Η εμή διδαχή ουκ εστίν εμή, αλλά του πέμψαντός με».

(Κατά Ιωάννην, 7/ 14-15)

7) Πέραν αυτού, ο Χριστός απαγορεύει στους μαθητές Του να λαμβάνουν τον τίτλο του ραβίνου, δηλαδή Ιουδαίου δασκάλου, λέγοντάς τους καθαρά και ξάστερα:
«10 μηδέ κληθήτε ραβίνοι, εις γαρ υμών εστίν ο διδάσκαλος, ο Χριστός.»

(Κατά Ματθαίον, 23/10)

8) Ο Χριστός δεν έκανε περιτομή, όπως ισχυρίζονται οι σχολιαστές των Ιερών Γραφών και αυτό θα αποδειχθεί αργότερα.

9) Ο Χριστός δεν είχε καταδικαστεί από το εβραϊκό δικαστήριο, αλλά από το ρωμαϊκό. Βάσει των νόμων εκείνης της εποχής στα ρωμαϊκά δικαστήρια υπάγονταν ΜΟΜΟΝ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΗΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΠ’ ΟΤΙ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ. Στους Εβραίους παραχωρούνταν το δικαίωμα να δικάζουν ΜΟΝΟ τους ομοφύλους τους και αυτό το γεγονός είναι γνωστό και από την επίσημη ιστορία και από τα Ευαγγέλια.

Οι Ρωμαίοι ήξεραν και καταλάβαιναν πολύ καλά τι κάνει ο Χριστός, αυτοί δεν μπορούσαν να είναι βλάκες, διότι ήλεγχαν τα πάντα λόγω εξουσίας στην περιοχή και ας το πούμε καθαρά, κατά βάθος ήσαν σύμφωνοι με την δράση του Πανδήρα Χριστού κατά των Ιουδαίων, που εκείνη την εποχή ήσαν η πιο επικίνδυνη εστία επαναστάσεων κατά της ρωμαϊκής εξουσίας.

Η συμπεριφορά του Πιλάτου, που έδειξε απροθυμία να τιμωρήσει τον Χριστό, που προσπάθησε έμμεσα να δικαιολογήσει τον Χριστό (δεν βρίσκω τίποτε το μεμπτό σ’ αυτόν τον άνθρωπο, όπως δήλωνε), που προσπάθησε να γλυτώσει τον Χριστό (πρότεινε στους Ιουδαίους αντί του Χριστού να εκτελεστεί ο Βαρνάβας ο βαρυποινίτης)- αποδεικνύει την έμμεση συμμετοχή της ρωμαϊκής εξουσίας στην υπόθεση της πνευματικής απορρόφησης των Ιουδαίων.

Μόνον η απειλή νέων ανταρσιών και εξεγέρσεων, πρόκλησης πρόσθετης ανησυχίας στον Καίσαρα της Ρώμης για την έκρυθμη κατάσταση στην επαρχία της Ιουδαίας, ανάγκασε τον Πιλάτο, για το δικό του το καλό ως έπαρχου και αντιπροσώπου της Ρώμης να θυσιάσει τον Χριστό, παραδίδοντάς Τον στον θάνατο με μεγάλη εντούτοις απροθυμία.

Ας θυμηθούμε τις λέξεις του ίδιου Πιλάτου πριν την εκτέλεση του Χριστού: «Εγώ νίπτω τας χείρας μου και το αίμα Του είναι πάνω σας και πάνω στους απογόνους σας». Σαν προφητεία της επερχόμενης κατάρας ακούγεται αυτό, αν το καλοσκεφτείς…

10) Ο Χριστός ποδοπατούσε τον νόμο του Σαββάτου, τα άγια των αγίων της εβραϊκής θρησκείας και του πολιτισμού, όπου απαγορεύονταν αυστηρά στους Εβραίους να κάνουν οτιδήποτε, ακόμη και να θεραπεύουν και ο Χριστός ΘΕΡΑΠΕΥΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑΤΟ.

Αυτή η πράξη ήταν ένα άμεσο και συνειδητό χτύπημα κατά του ιουδαϊκού τρόπου ζωής και ας το αναγνωρίσουμε δίκαια- ήταν ανοιχτή πρόκληση προς τους Ιουδαίους από την πλευρά του Χριστού.

Οι Εβραίοι εκείνης της εποχής δεν θα τολμούσαν να πράξουν τούτο, διότι οι ομόφυλοί τους θα τους είχαν λιθοβολήσει με τον νόμο μέχρι θανάτου και οι Ρωμαίοι, οι αληθινοί άρχοντες της περιοχής, αναγνώριζαν αυτό το δικαίωμα απόδοσης δικαιοσύνης μόνον μεταξύ των Ιουδαίων.

Επαναλαμβάνω και πάλι: είμαι Έλληνας, αλλά από της ανθρώπινης πλευράς καταλαβαίνω την άκρως δυσχερή και τραγική κατάσταση των Ιουδαίων εκείνης της εποχής: ρωμαϊκή κυριαρχία, περιφρόνηση των Ιουδαίων από τους Ρωμαίους και Έλληνες, που τους θεωρούσαν υποδεέστερους (στους Έλληνες κυριαρχούσε το δόγμα πας μη Έλλην βάρβαρος) και οι Ρωμαίοι, που μιμούνταν στα πάντα τους Έλληνες, φέρονταν με τον ίδιον τρόπο και θεωρούσαν στο βάθος της ψυχής τους εαυτούς τους έμμεσους απογόνους των Ελλήνων.

Μην ξεχνάμε, ότι μετά τον Τρωικό Πόλεμο, σύμφωνα με την παράδοση, οι διασωθέντες Τρώες έφυγαν στην Ιταλία, πήγε στην Ιταλία και ο γιός του Οδυσσέα Τηλέμαχος και ίδρυσε εκεί τις ελληνικές αποικίες και την πρώτη πόλη- την Ρώμη, που έχει ελληνικό όνομα. Ρώμη στην επί λέξει μετάφραση από τα ελληνικά σημαίνει δύναμη (ρωμαλέος).

Αυτήν την παράδοση τιμούσαν φανατικά οι Ρωμαίοι, θεωρούντες τους εαυτούς τους απογόνους των Τρώων και του Τηλεμάχου – γι’ αυτό και δέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό τον Ελληνικό Πολιτισμό. Οι Ιουδαίοι δέχτηκαν την μεγάλη πολιτιστική επίθεση του Ελληνικού πολιτισμού και του Ελληνικού τρόπου ζωής, που τον τηρούσαν όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι Ρωμαίοι και το μεγαλύτερο τμήμα της Ιουδαϊκής διανόησης, που ξέκοψε από την παράδοση των πατέρων της και πέρασε στην πλευρά των Ρωμαίων και Ελλήνων.

Εμφανίστηκε ένας ορατός πια κίνδυνος πολιτιστικής απορρόφησης των Ιουδαίων και της εξαφάνισης τους ως εθνικής οντότητας. Στην ουσία οι Εβραίοι βρέθηκαν σε τραγικό γι’ αυτούς δίλλημα: η να εξαφανιστούν ως Έθνος η να σκοτώσουν τον Χριστό, που αντιπροσώπευε γι’ αυτούς τον μεγαλύτερο κίνδυνο στην αρχόμενη διαδικασία απορρόφησης των Ιουδαίων από το ανώτερο και ισχυρότερο πολιτιστικά στοιχείο- τον ελληνικό και κατ’ επέκτασιν – και το ρωμαϊκό. Ο θάνατος του Χριστού γλύτωσε τους Εβραίους από την πλήρη εξαφάνισή τους ως λαού. Ο καθένας έχει την δική του αλήθεια και την αλήθεια αυτή πρέπει τίμια να την αναγνωρίζουμε.

11) Ο Χριστός κατάγονταν από την ελληνική Γαλιλαία, από το συγκρότημα της Δεκαπόλεως- τις αποικίες των Ελλήνων στην Παλαιστίνη και αργότερα θα παρατεθεί και ο ιστορικός χάρτης των ελληνικών πόλεων της Παλαιστίνης. Και αυτές οι πόλεις υπάρχουν σε όλους τους ιστορικούς χάρτες, αλλά και στους χάρτες των Ευαγγελίων.

12) Όταν ο Χριστός δίδασκε τα πλήθη (προσέξετε – δίδασκε ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ, μακριά από τους άλλους)- Αυτός δίδασκε στον Ιουδαϊκό λαό τον Ελληνικό Πολιτισμό, Τον πλησίασαν κάτι Έλληνες (κάτοικοι της Δεκαπόλεως) και θέλησαν να Του μιλήσουν. Με άλλα λόγια θέλησαν να Τον υποστηρίξουν και να Τον βοηθήσουν. Πια ήταν η αντίδραση του Χριστού; Την αντίδραση του Χριστού μας την μεταφέρουν τα ίδια τα Ευαγγέλια:

«20 Ήσαν δε τινές Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. 21 ούτοι ουν προσήλθον Φιλίππω από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ηρώτων αυτόν, λέγοντες: Κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν. 22 έρχεται Φίλιππος και λέγει τω Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος και λέγουσι τω Ιησού. 23 ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων: ΕΛΗΛΥΘΕΝ Η ΩΡΑ ΙΝΑ ΔΟΞΑΣΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»

(Κατά Ιωάννην, 12/ 20-23)

Με λίγη προσοχή στις φράσεις μπορούμε να δούμε πολλά κρυμμένα πράγματα: – Φίλιππος από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας (Γαλιλαίος κι αυτός, άρα Έλληνας με φυσιολογικό ελληνικό όνομα) – Ανδρέας: πάλι ελληνικό όνομα, χωρίς να αναφέρεται ο τόπος της καταγωγής του. – Δεν έχουν συμπεριληφθεί στα επίσημα Ευαγγέλια τα Ευαγγέλια μαθητών του Χριστού, ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΘΑΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ όπως του Φιλίππου, του Ανδρέα, του Νικόδημου… γιατί άραγε;;;

Υπάρχει πολύ μεγάλη υποψία, ότι ο Ιωάννης ήταν κι αυτός Έλληνας, διότι το όνομα Ιωάννης προέρχεται από το Ίων και γραμματολογικά και ετυμολογικά. Και κατά περίεργο τρόπο, αυτός ο Ιωάννης περιφέρεται στους ελληνικούς τόπους και γράφει την Αποκάλυψη του. Τα πρωτότυπα κείμενα των Ευαγγελίων είναι γραμμένα στα Ελληνικά, απ’ τα οποία έγιναν όλες οι μετέπειτα μεταφράσεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Ελήλυθεν λοιπόν η ώρα, ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου! Και όντως, ο Υιός του Ανθρώπου δοξάστηκε σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο! Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί ο Χριστός αποκαλεί Τον Εαυτόν Του μια Υιό του Ανθρώπου και μια Υιό του Θεού. 

Οι γνώστες της Ελληνικής Φιλοσοφίας βρίσκουν την απάντηση, αν θυμηθούν την ρήση του Ηρακλείτου περί Θεού και ανθρώπου:

«Θεός τι εστί; – Αθάνατος άνθρωπος. Άνθρωπος τι εστί;- Θνητός θεός».

Και ο Χριστός ως Έλληνας γνώριζε αυτά τα πράγματα και πολύ καλλίτερα μάλιστα από εμάς, τους σημερινούς Έλληνες.

13) Τους ορθόδοξους Ιουδαίους ανησυχούσε πάρα πολύ η ελληνική δραστηριότητα του Χριστού και γι’ αυτόν τον λόγο, αφού δεν είχαν το δικαίωμα να Τον εκτελέσουν ανοιχτά, γύρευαν τρόπους να Τον σκοτώσουν στα μουλωχτά και δεν Τον εύρισκαν, διότι ο Χριστός, ξέροντας πολύ καλά τι έχουν στο μυαλό τους, κρύβονταν στους συμπατριώτες Του, όπου ήταν σε ασφαλείς συνθήκες.

Ας θυμηθούμε τι λένε μεταξύ τους οι Ιουδαίοι στα Ευαγγέλια:

Ιησούς

«Που κρύβεται Αυτός; Μήπως Αυτός κρύβεται στην Ελληνική Διασπορά (στους δικούς Του) και διδάσκει τους Έλληνες (τους μυεί και τους οργανώνει); Για να σκεφτούμε λιγάκι λογικά- απλή λογική, πολύ απλή: ζεις σε μια περιοχή με δυο αντιμαχόμενα πολιτιστικά συνεχώς Έθνη, οι αλλόφυλοι σε κυνηγούν, που θα καταφύγεις για να προστατευτείς- στα χωριά των αλλοφύλων η στα χωριά των ομοφύλων σου; Η στοιχειώδης λογική έχει την εξής ιδιότητα- αυτήν μένει αναλλοίωτη στο διάβα των αιώνων… Και ο νοών – νοήτω.

14) Ο Χριστός ήταν Έλληνας της Παλαιστίνης, μιλούσε ελληνικά, είχε ελληνικό όνομα: Ιάσωνας, το γένος Του ήταν ελληνικό, η Μητέρα Του, η Θεοτόκος- ήταν Ελληνίδα, οι Έλληνες δέχτηκαν την θρησκεία του Χριστού και έγιναν οι πρώτοι και οι σημαντικότεροι αγωγοί και διδάσκαλοι του Χριστιανισμού.

Οι Έλληνες έγιναν το οξυγόνο του Χριστιανισμού. Χωρίς την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΒΙΩΝΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΝ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ.

Ο Χριστιανισμός, με όπλο την Ιερά Διδασκαλία του Χριστού και τον τα πάντα εμπόδια νικών μέσον- την Ελληνική Γλώσσα- κατέκτησε όλην την χωρίς εξαίρεση Ευρώπη και την εκπολίτισε. Ο Χριστός, ο Υιός των Ελλήνων της Παλαιστίνης, ο Ιάσωνας ο Χρησμένος θεραπεύειν τους ανθρώπους- άλλαξε όλο το ρουν της ανθρώπινης Ιστορίας και ήταν ο μοναδικός Υιός του Θεού, που κατάφερε να χωρίσει την Ιστορία σε δυο εποχές- στην προ Χριστού και την μετά του Χριστού εποχή.

Και αυτό το μέγα πράγμα είχε την δύναμη να το κάνει μόνον ο Χριστός- Απόλλωνας Ηλιοφόρος, με την ασυνείδητη ιουδαϊκή συμμετοχή, που αντιστράφηκε αργότερα εναντίον τους με την μεγάλη διασπορά τους ανά τον κόσμο, με τους μαζικούς άγριους διωγμούς και τα πογκρόμ στους αιώνες, που ακολούθησαν.

Η Παγκόσμια Ιστορία, χωρισθείσα στα δύο: στην προ Χριστού και μετά Χριστού εποχή, με άμεση συμμετοχή των Ελλήνων και των Εβραίων, στην οποία ο καθένας έπαιξε τον ρόλο του «καλού» και του «κακού» στην παγκόσμια σκακιέρα εκείνης της εποχής-έβαλαν την σφραγίδα και καθόρισαν την μοίρα της μετέπειτα Ιστορίας.

Πριν μπούμε, αδέρφια και να τεκμηριώσουμε τούτο το τρομερά δύσκολο εγχείρημα για την καταγωγή του Χριστού, κάνομε μνεία τα εξής βοηθητικά αλλά σημαντικά:

α’ Η προσωνυμία Χριστός εννοεί Μεσίας. Ο απεσταλμένος από το Θεό για τη σωτηρία του ανθρώπου. Δηλαδή, χρισμένος σωτήρας.

β’ Το όνομά του, Ιησούς, είναι παράφραση στην εβραϊκή γλώσσα του ελληνικού ονόματος Ιάσων. Άρα, το αρχικό, το πραγματικό είναι Ιάσων Χριστός.

γ’ Ο Χριστός ήταν Φιλισταίος, όπως θα ιδούμε παρακάτω. Οι Φιλισταίοι ήταν Κρήτες άποικοι. Από την αρχαία εποχή –τότες που οι πολεμοχαρείς Δωριείς κατέβηκαν στην Ελλάδα και στην Κρήτη- πολλοί Μινωίτες με αρχηγό το Φίλιστο έφυγαν από τη Φαιστό με τα πλοία τους, τράβηξαν ανατολικά και μετοίκησαν σε μια χώρα στα παράλια της Μέσης Ανατολής. Η χώρα αυτή και οι κάτοικοί της, Κρήτες και ντόπιοι, από τότε πήραν το σημερινό όνομά τους από το όνομα του Φίλιστου.

Από το Φίλιστος, η χώρα Φιλιστίνη και μετά από παράφραση Παλαιστίνη.

Από το Φιλισταίοι, μετά από παράφραση, οι κάτοικοι Παλαιστίνιοι.

Να μπούμε τώρα στο κυρίως θέμα μας, την ελληνικότητα του Χριστού.

Μιλάμε για την ανθρώπινη φύση του, γιατί η θεϊκή είναι δεδομένη. Ήταν υιός τού Θεού.

δ’ Ο Θεάνθρωπος Χριστός γεννήθηκε στην Παλαιστίνη, που εκατοικείτο εκείνη την εποχή και από Έλληνες (Αλεξανδρινούς), και από Εβραίους, αλλά και από κρητικογενείς Φιλισταίους, όπως αναλύσαμε παραπάνω. Οι Φιλισταίοι ήταν Έλληνες από την Κρήτη. Το αναφέρει αυτό ακόμη και η μυθολογία των Εβραίων, η βίβλος(Παλαιά Διαθήκη).

ε’ Το όνομα της μητέρας του Ιάσωνα-Ιησού Χριστού είναι Μαρία και είναι Μινωικό. Το αρχικό ήταν Μάϊρα, που με αναγραμματισμό γίνηκε Μαρία. Το Εβραϊκό Μάριαμ προήλθε από το Μινωικό Μάϊρα(Μαρία)

στ’ Η μητρική γλώσσα του Χριστού ήταν η ελληνική γλώσσα. Το αμερικανικό περιοδικό «Τάιμ» το είχε αποκαλύψει πολύ παλιά, όμως τα τεύχη εκείνα εξαφανιστήκανε μυστηριωδώς. Βέβαια, ο Χριστός μιλούσε και την αραμαϊκή γλώσσα της Μέσης Ανατολής(Συρία-Χαναάν), την οποία οι Εβραίοι δε γνώριζαν την εποχή του Χριστού.

Από απόκρυφο ευαγγέλιο που βρίσκεται στις βιβλιοθήκες του Βατικανού, ο Χριστός είπε: «Εμέ υβρίζετε. Όμως μην υβρίζετε το Άγιον Πνεύμα. Το Άγιον Πνεύμα του Σύμπαντος εστί η Ελλάς! ήτις γεννά ανθρώπους κα’γώ ειμί ο υιός του Ανθρώπου». Εδώ, στη ρήση αυτή, ο ίδιος ο Ιησούς(Ιάσων) Χριστός αποκαλύπτει την ελληνικότητά του.

Ντοκουμέντα για την ελληνικότητά του (Από την Καινή Διαθήκη και άλλες ενδείξεις)

• Η φιλοσοφική έκφραση και ο λόγος του Χριστού, που είναι ταυτόσημος με των αρχαίων Ελλήνων σοφών και κυρίως του Ισοκράτη. Του Χριστου, βέβαια, ο λόγος και το μήνυμα μεταφράζεται σε δυο και μοναδικές λέξεις: “Αγαπάτε αλλήλους”. Όλη η διδασκαλία του Χριστού μετουσιώνεται σ’αυτή τη μεγαλειώδη φράση!

• Το άγιο φως παρουσιάζεται μόνο στον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη, σε κανέναν άλλο ιερωμένο άλλου θρησκευτικού δόγματος.

• Το Μέγα Σάββατο ακούμε τον ψαλμό του Ιωσήφ από Αριμαθαία προς τον Πιλάτο που του λέει: «Δώσε μου το σώμα του Ιησού να το ενταφιάσω, γιατί ξένος είναι και δεν έχει πού την κεφαλή κλίνει».

• Εκείνος που σήκωσε το Χριστό και από το σταυρό τον πήγε στον τάφο στο κτήμα του Αριμαθαίου ήταν Έλληνας από την Κρήτη(Φιλισταίος) και λεγότανε Νικόδημος.

• Ο θρήνος της Παναγίας (τα λεγόμενα απόκρυφα ευαγγέλια). Έκλαιγε η μάνα του Χριστού στο Γολγοθά κάτω από το σταυρό του υιού της και έλεγε: «Ώ άνομοι Ιουδαίοι, πώς σταυρώνετε έναν ξένο…!!!» Προσέξετε, αδέρφια, η Παναγία αποκαλεί το γιο της, το Χριστό «ξένο» προς τους Ιουδαίους. Δηλαδή, όχι Εβραίο.

• Ο Χριστός δεν είχε σε εκτίμηση τους Εβραίους, τους οποίους αποκαλεί λαό μισθαρό, υποκριτή, βλάσφημο και αμαρτωλό.

• Δίδει ονόματα ελληνικά στους μαθητές του (Πέτρος-από την πέτρα, Φίλιππος- από το φίλος κ.α.).

• Όταν του είπαν πως θέλουν να τον δουν κάποιοι Έλληνες, χάρηκε και είπε: «Αλήθεια σας λέγω. Ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του Ανθρώπου».

• Ο Χριστός διακήρυξε το οικουμενικό πνεύμα του Ελληνισμού –το θείο πνεύμα- λέγοντας: «Δεν υπάρχει Ιουδαίος, ούτε Έλληνας, γιατί όλοι είμαστε αδελφοί».

Διακηρύσει και προτρέπει προς την έρευνα, δηλαδή το «αεικίνητον» των Ελλήνων, σε αντίθεση με τις εβραϊκές σοφίες: «πίστευε και μη ερεύνα». Εδώ φαίνεται πως το πνεύμα του είναι εναρμονισμένο με τη φυλετική του καταγωγή, με το ανήσυχο ερευνητικό πνεύμα των προγόνων του Ελλήνων.

• Ο Χριστός είναι πολέμιος της φιλαργυρίας. Σε αντίθεση με τους Εβραίους που η τσιγκουνιά και ο χρηματισμός είναι φυλετικό τους γνώρισμα.

• Η εμφάνιση του Χριστού. Ντυνόταν με αρχαίο ελληνικό χιτώνα, χωρίς κάλυμμα στην κεφαλή. Σε αντίθεση με την κελεμπία στο σώμα και το ντουρμπάνι στο κεφάλι των Εβραίων.

• Και το αποκορύφωμα των αποδείξεων πως ο Χριστός δεν ήταν Εβραίος αλλά Έλληνας, είναι η ίδια η ανθρώπινη μορφή του.

Είχε ολοκάθαρα τα χαραχτηριστικά της φυλής των Ιαπετών, απόπου κατάγονται οι αρχαίοι Έλληνες.

Ήταν ψηλός, ξανθός, με γαλανά μάθια, με ίσα κλασσική μύτη, με λεπτά χαραχτηριστικά.

Ενώ οι Εβραίοι είναι το ακριβώς αντίθετο.

Κοντοί, μελαχροινοί, με μαύρα μικρά μάθια, με γαμψές μύτες και τα χοντρά χαραχτηριστικά της σημίτικης φυλής από την οποία ποσέρνουν.

Αδέρφια Έλληνες, όπως διαπιστώσαμε ο Χριστός ήταν πέρα για πέρα Έλληνας, από τη Μινωϊκή Κρήτη.

Και το ευλογημένο έθνος του Θεού είναι η πατρίδα μας.

Η αγάπη και η εύνοια του Θεού προς τον ελληνισμό έχει εκδηλωθεί με τα ευαγγέλια, που γράφτηκαν σε γλώσσα ελληνική.

Με τα ελληνικά σύμβολα «ΙΧΘΥΣ» =(Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ).

Με το όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου «Εν τούτω Νίκα».

Με την αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου στην Πάτμο (νησί και γλώσσα ελληνικά).

Και με αμέτρητα άλλα άγια σημάδια.

Δυστυχώς και δεν είναι σε τιμή τους, οι Εβραίοι, ενώ σταυρώσανε τον Έλληνα Ιάσων-Ιησού Χριστό Σωτήρα του κόσμου βγαίνουν κι αποπάνω και σφετερίζονται τώρα για λόγους οικονομισάς και παγκόσμιας επικράτησης την καταγωγή του.

Δυστυχώς, τουλάχιστον οι Έλληνες επιστήμονες, θεολόγοι και ιεράρχες δεν εντρυφήσανε πάνω σ’αυτό το τεράστιο για τη χριστιανοσύνη και τον Ελληνισμό θέμα όσο θα έπρεπε και αφήσανε άλλους… να αλωνίζουν και οι λόγοι που το κάμανε μας βάζουν σε προβληματισμούς… Θα ήταν μεγαλοσύνη έστω και τώρα να το κάνουν και να δώσουν μια ξεκάθαρη, επίσημη απάντηση στους λαούς.

Οι απανταχού Έλληνες να είμαστε υπερήφανοι που ο Ιάσων-Ιησους Χριστός ήταν η ενσάρκωση του πνεύματος της φωτοδότρας Ελλάδας, για κείνο και η πατρίδα μας είναι η καρδιά και η σημαία του κόσμου.

Και μια πάρτε παρεπάνω εμείς οι απόγονοι του Μίνωα και του Φίλιστου από τους οποίους προέρχεται η γενιά του Ιάσων-Ιησού. Και μια που είναι δικός μας, να μου επιτρέψετε να εκφραστώ, με σεβασμό βέβαια προς Εκείνον, με μια μαντινάδα.

«Ήθελα να’μουνε ληστής
στου Γολγοθά τη μ-πάντα,
για να φωνάξω του Χριστού
Αδέρφι μου, νταγιάντα!»

Πηγή: Δημήτρης Κοτζάκης