Η μασονία στην πολιτική της χώρας στην εξ. Πολιτική, στον στρατό στην παιδεία, στην οικονομία, αποδίδει τους καρπούς της σε βάρος του ελληνορθόδοξου λαού.

  
“Μασόνια και Νέα Τάξη” > Της ομηγύρεως όσων συμμετείχαν στην Ημερίδα της 29ης Νοεμβρίου 2009 με θέμα· «Μασονία και Νέα Τάξη, Σχέσεις του Τεκτονισμού με το Χριστιανισμό, την Πολιτική και τη Δημοκρατία», που πραγματοποιήθηκε, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, από την εφημερίδα «Χριστιανική» στο κινηματοθέατρο Αττικόν, έναντι του Ιερού Ναού του Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Η Ημερίδα, λόγω του θέματος, αφιερώθηκε στους μακαριστούς αρχιμανδρίτη Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο και τον Νικόλαο Ψαρουδάκη, ιδρυτή της Χριστιανικής Δημοκρατίας, οι οποίοι με τα βιβλία τους αποκάλυψαν τον αντιχριστιανικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της Μασονίας.

Γιατί τώρα η εκδήλωση;
Σημαντικά γεγονότα διεθνούς και εθνικού επιπέδου επαναφέρουν στην επικαιρότητα το ρόλο Οργανώσεων που λειτουργούν κατά τρόπο μυστικό και συνωμοτικό και τελευταίως εντατικοποιούν την δράση τους με βασικούς στόχους·

– Την πολιτιστική ισοπέδωση των λαών με κύρια μέσα τον θρησκευτικό συγκρητισμό και την απαξίωση παραδοσιακών αρχών, θεσμών και ιδανικών, πάγιες επιδιώξεις της Μασονίας και των παραφυάδων της (Βλέπε απόφασιν Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για αφαίρεση του Τιμίου Σταυρού από τα Σχολεία, πολεμική κατά του μαθήματος των θρησκευτικών, απαγόρευση προσευχής κ.α.).
– Την παγκοσμιοποίηση σ’ όλους τους τομείς, με κατάληξη την διακυβέρνηση των λαών μέσω μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης-δικτατορίας. Στόχος που προβλέπεται και από την Συνθήκη της Λισαβώνας και προωθείται συστηματικά από την Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, την Τεκτονική Εταιρεία, των Ιλλουμινάτι, την Τριμερή κ.α. Ετσι·
Η Λεσχη Μπίλντεμπεργκ έχει συνεδριάσει δύο φορές τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας, στην Βουλιαγμένη Αττικής.

Η Τεκτονική Εταιερεία Ιλλουμινάτι του Λονδίνου, που απροκάλυπτα διακηρύσσει ότι έχει ως βασικό στόχο της τον σχηματισμό μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης, προσφάτως είχε συνεδριάσει στην Αθήνα προγραμματίζοντας την ίδρυση παραρτημάτων της στην Ελλάδα.

Στο πρώτο λιμάνι της χώρας λειτουργούν ήδη δεκαπέντε Μασονικές Στοές!

Για την ιμπεριαλιστική πολιτιστική αυτή επίθεση της Μασονίας και των παραφυάδων της εναντίον του Πειραιώς και γενικότερα της Πατρίδος μας ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ αντέταξε ευθύς εξ’ αρχής σθεναρά αντίσταση, με δηλώσεις και αρθρογραφία.

Ταυτόχρονα η εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», η οποία ιδρύθηκε πριν 56 χρόνια από τον αείμνηστο Νικόλαο Ψαρουδάκη, συνεπή αγωνιστή και συστηματικό πολέμιο του Τεκτονισμού και όλων των αντιχριστιανικών οργανώσεων, εκτίμησε ότι στη σημερινή συγκυρία είναι αναγκαία η προς τούτο υπεύθυνη ενημέρωση του ελληνικού λαού, από την Πνευματική Ηγεσία του τόπου και ιδιαιτέρως από την ποιμαίνουσα Εκκλησία μας και οργάνωσε, υπό την αιγίδα της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς, την Ημερίδα «Μασονία και Νεα Ταξη» ως μια πρώτη και επίκαιρη συμβολή στον αναγκαίο αγώνα της ενημέρωσης.

Το Ψήφισμα έχει ως εξής·
Α. Σημερα, την 29 Νοεμβρίου 2009, ημέρα Κυριακή, όσοι συμμετείχαμε στην Ημερίδα με θέμα· «Μασονία και Νέα Τάξη, Σχέσεις του Τεκτονισμού με το Χριστιανισμό, την πολιτική και τη Δημοκρατία», αφού ακούσαμε τις εισηγήσεις του πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνού, ομότιμου καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνῶν, του κ. Εμμανουήλ Μηλιαράκη, δημοσιογράφου και προέδρου της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» και του κ. Κωστα Τσαρούχα, δημοσιογράφου και συγγραφέα, καθώς επίσης το χαιρετισμό του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και, τέλος, τις απαντήσεις των εισηγητών σε ερωτήσεις των ακροατών, αποδεχόμαστε τις ακόλουθες εκτιμήσεις και προβαίνουμε στις εν συνεχεία προτάσεις προς την Ιερά Συνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και την Ελληνική Πολιτεία καθώς και την ανεξάρτητη Δικαστική Εξουσία, που εποπτεύει την τήρηση του Συντάγματος και των νόμων της Δημοκρατίας.
Β. Αφορμώμενοι από την Ορθόδοξη Παράδοσή μας και το σεβασμό στην ελευθερία των προσώπων καθώς και από το αίτημα της διαφάνειας και της ισονομίας κατά τη λειτουργία των θεσμών της Δημοκρατίας και αποβλέποντας στην ειρηνική και δίκαιη προαγωγή της κοινωνικής ζωής των Ελλήνων προβαίνουμε στις εξής διαπιστώσεις·


1. Η Μασονία η άλλως Τεκτονισμός η Ελευθεροτεκτονισμός εξακολουθεί να λειτουργεί και να δρα μυστικά και μάλιστα συνωμοτικά, τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και σε πολλές χώρες του εξωτερικού και, παρά τις αντιφάσεις και αλληλοσυγκρούσεις μεταξύ διαφόρων μασόνων η Μασονικών Στοών, οι μασόνοι έχουν γενικά κοινά βασικά χαρακτηριστικά, που τα επιβεβαιώνουν τόσο τα Τυπικά και Καταστατικά τους κείμενα και οι δημοσιεύσεις τους σε περιοδικά της Μασονίας, όσο και οι δράσεις τους με αφορμή θρησκευτικά η ιδεολογικά, εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα. Αυτά αποκάλυψαν τόσο οι εισηγήσεις των ομιλητών όσο και τα συγγράμματα συγγραφέων, όπως των μακαριστών αρχιμανδρίτου Επιφανίου Θεοδωροπούλου και Νικολάου Ψαρουδάκη, ιδρυτού της Χριστιανικής Δημοκρατίας και συγγραφέα πολλών αποκαλυπτικών βιβλίων κατά της Μασονίας. Σ αὐτούς προστίθενται πολλοί άλλοι αξιόλογοι και αγωνιστές κήρυκες και συγγραφείς κληρικοί και λαϊκοί.


2. Θρησκευτική σκοπιά
α. Η Μασονία, παρά τα λεγόμενα μερικών Διδασκάλων της Στοάς, για να αποκρύψουν το θρησκευτικό χαρακτήρα της μυστικής Εταιρείας η Ταγματος, είναι αναμφισβήτητα θρησκεία, φιλοδοξούσα να αποβεί υπερθρησκεία, και μάλιστα ξένη και αντίθετη και εχθρική στον Χριστιανισμό, τον οποίο συστηματικά υπονομεύει σε πολλά επίπεδα.
Η Μασονία έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας θρησκείας, όπως απέδειξε η «Πράξις περί Μασονίας» της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος το 1933 καθώς και το εμπεριστατωμένο υπόμνημα του καθηγητή Π. Μπρατσιώτη και τα βιβλία του καθηγητή Π. Τρεμπέλα, καθώς επίσης και άλλων χριστιανών και ιδιαιτέρως του μακαριστού αρχιμανδρίτου Επιφανίου Θεοδωροπούλου (·πρόταση νέου «Θεού», του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Συμπαντος, Τυπικά θρησκευτικών τελετών, προσευχές, όρκοι, βωμοί, ναοί, λατρεία, ευλογίες, μυστήρια, σύμβολα, θρησκευτική ορολογία κ.λπ., κ.λπ.).
(βλ. = Επιφανίου Θεοδωροπούλου, 1965, Η Μασονία υπό το φως της αληθείας, εν Αθήναις, Εκδ. Πατμος).


Εξάλλου, σε μασονικά κείμενα διαβάζουμε·
β. Στο περιοδικό των μασόνων Πυθαγόρας – Γνώμων (1935), ο θεωρητικός της Μασονίας Α.Πάϊκ, κάτω από τον τίτλο «Το πιστεύω των Τεκτ.·» γράφει·
«Ο Ελευθεροτεκτονισμός επιδιώκει την διάδοσιν μόνον του ιδικού του πιστεύω, καθ ὅ η παγκόσμιος θρησκεία διδάσκεται υπό της φύσεως και της λογικής. Αι Τεκτονικαί Στοαί δεν είναι Ναοί Ιουδαϊκοί η Μουσουλμανικοί η Χριστιανικοί. Ο Τεκτονισμός επαναλαμβάνει τας ηθικάς αρχάς όλων των θρησκειών… Απανθίζει εξ όλων των πιστεύω το καλόν»… (βλ. και Ν. Ψαρουδάκη, 1991, Μασονία· Η έχιδνα του Σιωνισμού, Αθήνα, Εκδ. Ορθ. Μετωπο, σελ. 116 – 7).
γ. «Ο Μεγας του Συμπαντος Αρχιτέκτων είναι ο Μεγας ημών διδάσκαλος και ο αλάθητος νόμος, τον οποίον μας παρέδωσε, είναι εκείνος, σύμφωνα με τον οποίον εργαζόμεθα. Θρησκευτικαί συζητήσεις εν τη Στοά απαγορεύονται αυστηρώς, διότι οι τέκτονες ακολουθούμεν μόνον την γενικώς παραδεδεγμένην θρησκείαν, την θρησκείαν της Φυσεως» (περ. Πυθαγόρας – Γνώμων, 1935, σελ. 15).
δ. Στη Μασονική Εγκυκλοπαίδεια του Ν. Λασκαρη (με άδεια της Μ.· Στ.· της Ελλάδος και του Υ.Σ. του 33ου βαθμού) γράφονται στο λήμμα «Θρησκεία και ο Τεκτονισμός»· Η Τεκτονική Θρησκεία δεν κάνει διακρίσεις… Ο Τεκτονισμός δεν είναι Ιουδαϊσμός… Δεν είναι ούτε Χριστιανισμός… Η θρησκεία του Τεκτονισμού είναι η γενική θρησκεία της φύσεως και της πρωταρχικής αποκαλύψεως… Αποτελεῖ όμως αναμφισβητήτως την πύλην, δια της οποίας εισάγονται οι πιστοί εις τον Ναόν της Θείας Αληθείας»!
(βλ. Ν. Ψαρουδάκη, 1999, Λογοι διαλύσεως της Μασονίας, Μαρούσι, Εκδ. Ορθ. Μετωπο, σελ. 29).
ε) Κατά τον Κ. Μελισσαρόπουλο, μασόνο 33ου βαθμού, στο βιβλίο του «Επτά Τεκτονικαί Ομιλίαι εις 18ον», ο Μ.Α.Τ.Σ. δεν είναι ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο εκ του μηδενός, όπως ο Χριστιανικός Θεός, αλλά πίσω από τον Αγγελο του Φωτός Ελβίς, το Πνεύμα του Πυρός, κρύβεται ο Φωσφόρος άγγελος, ο Εωσφόρος, ο Σατανάς, αφού ερμηνεύεται η Γενεσις σύμφωνα με αποκρυφιστικές δοξασίες, όπου αντιστρέφονται όλα στο όνομα της ελεύθερης σκέψης». (βλ. Ν. Ψαρουδάκης, 1999, ο.π., σελ. 32 – 35)
στ. Οι Γαλλοι μασόνοι φαίνεται προχωρούν περισσότερο. Το 1875 κατά τη σύνταξη του νέου Συντάγματος και του Γεν. Κανονισμού… πρότειναν αντί του (προσωπικού) Μ.Α.Τ.Σ. να γίνει αποδεκτή η ύπαρξις Αρχῆς Δημιουργού, οπότε (κατά τούς Αγγλους Μασόνους) γίνεται η ιδεολογία των μασόνων αθεϊστική.
ζ) Συμφωνα με τις «θεμελιώδεις διατάξεις της Μασονίας (Τεκτονικό Δελτίο, της Μ.Σ. της Ελλάδος, τ. 74 – 5/1967), σελ. 281 – 89) που «είναι το δογματικό στήριγμα της μασονικής θρησκείας» (βλ. Ν.Ψ., ο.π. σελ. 37 – 39) καθιερώνεται ως Θεός της Μασονίας ο Εωσφόρος η Σατανάς η Διάβολος.


Τα ανωτέρω θεωρούνται απαραβίαστα.
Κατόπιν των ανωτέρω δεν συμβιβάζεται η ιδιότητα του χριστιανού και μάλιστα του Ορθοδόξου με την ιδιότητα του μασόνου, που ορκίζεται πι-στη στον Μ.Α.Τ.Σ., στα δόγματα και τα Τυπικά της Μασονίας. Αλλος ο Θεός των μασόνων με την ιδεολογία που εξασφαλίζει τούς ολίγους, τούς ταξικά συνασπισμένους με μυστικό τρόπο και όρκους και άλλος ο Θεός των χριστιανών, η Αγία Τριάδα, που αγκαλιάζει όλους τούς ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, με το πνεύμα της Αγάπης, που είναι ο ίδιος ο Θεός.
Επομένως, όσοι χριστιανοί ασπάστηκαν τη Μασονία και όσοι μασόνοι νομίζουν ότι μπορούν συγχρόνως να είναι και Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι, πρέπει να διαφωτιστούν από την Εκκλησία, να μετανοήσουν και να κατανοήσουν πλήρως την επικίνδυνη τακτική της Μασονίας, δηλαδή της ηγεσίας των μασόνων, που κρατάει στο σκοτάδι τούς πρωτόβαθμους μασόνους και υπηρετεί τα διεθνή κέντρα του Σιωνισμού για την παγκόσμια εξουσία και την Πανθρησκεία, η οποία αντιστρατεύεται το Χριστιανισμό και εκφράζει το Διεθνή Σιωνισμό, που εξέπεσε στη θρησκεία του Εωσφόρου, όπως αποδεικνύει το Ταλμούδ, η Καμπάλα και η Ραβινική διδασκαλία.
Επειδή, εξάλλου οι μασόνοι, σε κατάλληλες ευκαιρίες, για να προσελκύσουν μέλη και υποψήφια θύματα και να διαφημίσουν τη Μασονία, ισχυρίζονται, ίσως κάποτε ψευδώς, ότι κάποιοι ιεράρχες ανήκουν η ανήκαν στη Μασονία, γι αὐτό είναι αναγκαία η διαρρήδην αποκήρυξη της Μασονίας από κάθε ιεράρχη και από τη σύνολη Ιεραρχία, όπως έγινε και το 1933 το 1972, το 1986 και το 1996.
Οπως, έγραψε ο μακαριστός Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, όσοι προσήλθαν στη Μασονία, είναι τραγικά πρόσωπα και θύματα μιας απάτης και η Εκκλησία οφείλει να τούς αναζητήσει, να τούς ανεύρει και να τούς σώσει από την πλάνη.


3. Πολιτική και Δημοκρατική σκοπιά
Επειδή η εκάστοτε μασονική ηγεσία ισχυρίζεται ότι είναι φιλανθρωπική οργάνωση και δεν ασχολείται η δεν επιδιώκει την πολιτική εξουσία, για να καθησυχάσει την κοινή γνώμη και να εξαπατήσει τούς αφελείς, ενώ στην πράξη συνήθως, με μυστικές συμμαχίες και διεθνείς εξαρτήσεις, επηρεάζει την πολιτική ζωη από τα παρασκήνια, το χρέος όλων των πολιτών και ιδιαίτερα των χριστιανών είναι να αποκαλύψουν τα τεκταινόμενα, που υπονομεύουν τη Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία της χώρας.
Η πολιτική όμως δραστηριότητα των Ελλήνων, που γίνεται σύμφωνα με τούς δημοκρατικούς θεσμούς και αποβλέπει στην πρόοδο και τη δικαιοσύνη στην ελληνική κοινωνία, είναι ευκτέα, γιατί διεξάγεται με διαφάνεια και διευκολύνει τον πολιτικό διάλογο, που ευνοούν την κοινωνική συνοχή.
Πάντως η σχέση της Μασονίας και της Πολιτικής είναι στενή. Εξάλλου, υπάρχουν και κλάδοι της Μασονίας που διαψεύδουν, όσους μασόνους ισχυρίζονται ότι δεν επιδιώκουν την πολιτική. Ιδιαίτερα οι Στοές του Γαλλικού δόγματος, οι Ιλλουμινάτοι, η Λεσχη Μπίλντερμπεργκ και άλλοι αποκαλύπτουν τούς πολιτικούς τους στόχους.
Εμμεσα η άμεσα φαίνεται ότι οι μασόνοι υπηρετούν τα συμφέροντα των πλουτοκρατιών της μιας η άλλης φατρίας και όχι του λαού ολοκλήρου.
Η απόδειξη της πολιτικής δράσης των μασόνων προκύπτει από πλήθος γεγονότα, κάποτε με εγκληματικούς σκοπούς, ασυμβίβαστους με την εθνική ανεξαρτησία.
Το σκάνδαλο της Ιταλικής Στοάς Ρ-2 το 1981, που συμμετείχε, σε συνεργασία με την Μαφία την Τράπεζα του Βατικανού και την αμερικανική Σ.Ι.Α., στην ανατροπή της Ιταλικής Δημοκρατίας και τη διακυβέρνηση της χώρας με προεδρικό καθεστώς μασονικού χαρακτήρα και αμερικανική εξάρτηση. Εξάλλου, το οικονομικό σκάνδαλο της Ρ-2 ήτον τεράστιο, αφού η Στοά με μέλη της είχε διεισδύσει σε καίριους τομείς της Κυβέρνησης και της δημόσιας διοίκησης, ώστε να υπονομεύει το δημόσιο συμφέρον. Ενδεικτικά αναφέρουμε σχετικά έργα και δημοσιεύματα·


Ν. Ψαρουδάκης, 1991, Μασονία· Η έχιδνα του Σιωνισμού, Αθήνα, Εκδ. Ορθ. Μετωπο σελ. 90 – 98.


– Κ. Τσαρούχα, 2004, Η Μασονία στην Ελλάδα, Αθήνα, Εκδ. – Ελλ. Γράμματα,


Πλήθος άρθρων των εφημερίδων Ελευθεροτυπία, Τα Νεα, Το Βήμα, Απογευματινή Ακρόπολις, Αυριανή, Χριστιανική και άλλες κατά την περίοδο Μαΐου – Ιουνίου 1981.


Η Μασονία συσπειρώνοντας φιλόδοξους ανθρώπους μέσα στις μυστικές Στοές της για να επιτύχουν τη μασονική αλληλεγγύη, καλλιεργεί το αντιδημοκρατικό πνεύμα, υπονομεύοντας την ισορροπία της Δημοκρατίας αλλά και σε περιόδους κρίσιμες την Εθνική Ασφάλεια, ώστε να προκαλεί κάθε ελεύθερο πολίτη και κάθε χριστιανό, που εκτιμά τούς αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού για την πίστη και την πατρίδα.


Για την απόδειξη των ανωτέρω αναφέρουμε μερικά αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά της Μασονίας.
α) Είναι μυστική συνωμοτική οργάνωση μιας ολιγαρχικής ελίτ, που συνάπτει συμμαχία συμφερόντων με στόχο την εξουσία εις βάρος των άλλων πολιτών.
β) Διακρίνει «καθαρούς και εκλεκτούς μασόνους» και «βεβήλους» με ρατσιστικό τρόπο, όπως χαρακτηρίζονται οι εκτός Στοάς.
γ) Αποκλείει από τούς κόλπους της τούς οικονομικά ασθενείς, τούς αγρότες, τούς εργάτες και τούς μαύρους. Είναι κατ ἀρχάς ρατσιστική συμμαχία των λευκών αστών.
δ) Συνδέθηκε με την Αγγλική κυρίως Αποικιοκρατία, το οικονομικοπολιτικό πραξικόπημα – σκάνδαλο της Ιταλικῆς Στοάς P-2 και το σύγχρονο Ιμπεριαλισμό (βλ. Μ.Μ.Ε. του 1981).
ε) Οι μισοί, περίπου, πραξικοπηματίες της Χούντας και μέλη των Κυβερνήσεων της Δικτατορίας ήταν μασόνοι.
στ) Η μασονική δράση για τη λήψη αποφάσεων είναι αυστηρά ιεραρχική, όπου οι χαμηλόβαθμοι μασόνοι αγνοούν τα μυστικά και δεν ελέγχουν τούς υψηλόβαθμους, που επιβάλλονται εκ των άνω, ασκώντας και με απειλές το νόμο της σιωπής.
ζ) Η Μασονία έχει στενές σχέσεις με Στοές του Εξωτερικοῦ, κυρίως της Αγγλίας και των ΗΠΑ, και εξαρτάται από σιωνιστικά διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού και της παγκοσμιοποίησης ανεξέλεγκτα.
η) Μεσα στις Στοές επιβάλλεται προληπτική λογοκρισία και απαγορεύεται η ελευθερία της εκφράσεως για πολιτικά η θρησκευτικά θέματα, αν και η Μασονία καυχάται για την ελευθερία της έρευνας της αλήθειας και για το πνεύμα του Διαφωτισμού.
θ) Η Μασονία καταδυναστεύει την ελεύθερη συνείδηση, επιβάλλοντας φρικτούς όρκους, αδιαφορώντας για την αξιοπρέπεια των προσώπων, που απειλεί ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους.
ι) Γενικά η Μασονία αντιστρατεύεται πλήρως στη διαφάνεια, που αποτελεί πρωταρχικό χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας η οποία απαιτεί φως, πειθώ λόγου, ανιδιοτέλεια και παρρησία, τα οποία ενισχύουν την ισοπολιτεία και την αξιοκρατία.
ια) Τελος, συνέπεια των ανωτέρω, οι σκοποί, η δομή και οι μέθοδοι της Μασονίας αντιστρατεύονται σε συγκεκριμένα άρθρα του Συντάγματος. Διαπρεπείς δικαστικοί και νομικοί διακήρυξαν το ασυμβίβαστο της ιδιότητας του δικαστή και της ιδιότητας του μασόνου, που θέτουν υπεράνω όλων την υπακοή τους στα μασονικά Συντάγματα.


Π ρ ο τ α σ ε ι ς :
– Για τούς παραπάνω λόγους προτείνουμε στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο να ανανεώσουν την καταδίκη της Μασονίας, ενημερώνοντας τον ελληνικό λαο και γενικά τούς χριστιανούς για την απάτη και τούς πραγματικούς σκοπούς και τις μεθόδους της Μασονίας, στα πλαίσια της Ελληνικῆς Πολιτείας και σε διεθνές επίπεδο.
– Επίσης, καλούμε την Πολιτεία και την ανεξάρτητη Δικαστική Εξουσία να ελέγξουν την εφαρμογή του Συντάγματος και των νόμων εκ μέρους των Μασονικών Στοών, θωρακίζοντας τη Δημοκρατία και προφυλάσσοντας την Εθνική Ανεξαρτησία, από μυστικές και ανεξέλεγκτες δυνάμεις και συμφέροντα που εξαρτώνται από κέντρα του εξωτερικού.
– Ιδιαιτέρως ζητούμε την διάλυση του Τεκτονικού Ιδρύματος γιατί·


α) Εχει παρεκκλίνει του σκοπού του και εξαπατά το κράτος αφού ιδρύθηκε με σκοπό «την ευόδωσιν έργων ευποιΐας, ιδία δια περιθάλψεως ενδεών και μορφώσεως απόρων παίδων», αλλά έχει κύριο έργο του την ίδρυση, λειτουργία και συντήρηση Μασονικών Στοών και την προώθηση της λατρείας του ΜΑΤΣ.
β) Το Τεκτονικό Ιδρυμα πραγματοποιεί μυήσεις και εμφανίζεται ως δήθεν Σωματείο ενώ νομικώς είναι ανύπαρκτο χωρίς δικαστική αναγνώριση.
Για όλα τα παραπάνω έχομε στη διάθεση κάθε Αρχής φάκελλο αδιάσειστων στοιχείων για την αντισυνταγματική και παράνομη λειτουργία του Τεκτονικού Ιδρύματος.

+ O ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, ΟΜ. ΚΑΘΗΓ. ΠΑΝΕΠΙΣΤ. ΑΘΗΝΩΝ

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΛΙΑΡΑΚΗΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΕΑ

http://greeknation.blogspot.com/2011/09/blog-post_7412.html#more Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.

https://katohika.gr/nea-taksi-pragmaton/i-masonia-stin-politiki-tis-xoras-stin/

Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ «ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΝ» Τοῦ πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ.

 

Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ «ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΝ»
Τοῦ πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ,

1. Ὁ Τεκτονισμὸς/Μασονία εἶναι ἐμβόλιμο μέγεθος στὴν ἑλληνορθόδοξη κοινωνία, ποὺ παρασιτεῖ στὸ σῶμα της, μὲ συνέπειες ὀδυνηρὲς γιὰ τὴν συνοχὴ καὶ ταυτότητά της. Τὸ σημαντικότερο: Ὁ Τεκτονισμὸς εἶναι τοκετὸς ξένων ὠδίνων, ξένος τελείως πρὸς τὴν ταυτότητα τοῦ Γένους/Ἔθνους μας, καὶ μάλιστα στὴν οὐσία του μὴ συμβατὸς μὲ αὐτήν. Ἔτσι, ἐνεργεῖ τὸν ἰδεολογικὸ διαμελισμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, κυρίως στὰ «ὑψηλότερα» κοινωνικὰ στρώματά της, συμβάλλοντας στὴ διαιώνιση καὶ τὸ βάθεμα τοῦ ἰδεολογικοῦ μας διχασμοῦ. Ἡ δράση του (ἀπὸ τὸν 18ο αἰώνα) στὸν δικό μας γεωγραφικὸ χῶρο ἐθεμελίωσε τὴν βεβαιότητα ὅτι ἡ Μασονία ταυτίζεται μὲ τὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ τὴν σκοτεινότητα λειτουργίας καὶ ἐνέργειας, κάτι ποὺ ὑποστασιώνεται στὴ γνωστὴ στὰ Ἰόνια Νησιὰ καὶ ἀπαξιωτικὴ γιὰ κάποιον διατύπωση• «σὰν μασόνος»...

Ὁ Ἑλλαδικὸς Τεκτονισμὸς ἔχει προέλευση ἀγγλική. Τὸ βρετανικὸ στοιχεῖο, ὅποια καὶ ἂν ἦταν ἡ δραστηριότητά του ἐπιδόθηκε στὴν ἵδρυση (ἀγγλικῶν) τεκτονικῶν στοῶν. Ἡ «ἱεραποστολικὴ» αὐτὴ κινητικότητα ἐνίσχυε οὐσιαστικὰ καὶ τὴν προώθηση τῆς βρετανικῆς πολιτικῆς. Τὰ ἀρχειακὰ στοιχεῖα διαψεύδουν τὸν περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἰσχυρισμὸ τῶν δικῶν μας τεκτόνων, πρὸ πάντων τὰ ἀρχεῖα τοῦ Colonial Office (ὑπουργείου ἀποικιῶν) γιὰ τὰ Ἑπτάνησα (1814-1864). Ἡ πρώτη Στοὰ στὴν «καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολὴν» ἱδρύθηκε στὴ Σμύρνη μὲ πρωτοστάτη σὲ αὐτὴν τὴν κατεύθυνση τὸν
ἐπιφανή τέκτονα Ἀλέξανδρο Ντρυμόν. Ἀπὸ τὴ Σμύρνη ἐξαπλώθηκαν οἱ Στοὲς στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ τὴν ἵδρυση καὶ ἐκεῖ Στοᾶς τὸ 1848. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πολιτιστικὸ κλίμα καὶ ἡ κοσμοπολίτικη πληθυσμιακὴ σύνθεση εὐνοοῦσαν τὴν εἰσαγωγὴ νέων ἰδεῶν, ποὺ ἔβαινε παράλληλα μὲ τὴν ἀποδυνάμωση τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ τοῦ συνδέσμου μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Δὲν εἶναι συνεπῶς περίεργο, ποὺ τέκτονες κατεῖχαν θέσεις καὶ σὲ αὐτὸ τὸ Φανάρι καὶ τὸ Πατριαρχεῖο ἤδη περὶ τὸ 1755. Στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα, ἐξ ἄλλου, εἶχαν ἱδρυθεῖ Στοὲς στὴν Ἀθήνα, τὴν Ζαγορά, τὰ Ἀμπελάκια, τὰ Ἰωάννινα καὶ τὰ Ἰόνια Νησιὰ (πρῶτος «ἀπολογητὴς» τοῦ τεκτονισμοῦ στὴν Ζάκυνθο ὁ κληρικὸς Ἀντώνιος Κατήφορος). Ὁ Τεκτονισμὸς στηριζόταν κυρίως στὸ ἀστικὸ στοιχεῖο, κινήθηκε δὲ στὸν χῶρο τῶν λογίων, τῶν ἐμπόρων καὶ τῶν Φαναριωτῶν.

2. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὸ ἑλληνόφωνο τμῆμα της, ἔλαβε νωρὶς θέση ἀπέναντι στὸ Τεκτονισμὸ καὶ τὴν ἀπειλή του, γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, τὴν ὁποία ἀναιρεῖ καὶ μόνη ἡ παρουσία του. Ἡ πρώτη θεωρητικὴ καταδίκη τοῦ Μασονισμοῦ στὸ κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔγινε σχεδὸν σύγχρονα μὲ τὴν ἵδρυση Στοῶν του. Μαρτυρία ἁγιορείτικου χειρογράφου ὑποστηρίζει τὴν ἔκδοση συνοδικοῦ καταδικαστικοῦ γράμματος τὸ 1745. Ἀποκήρυττε τοὺς τέκτονες ὡς «ἀθέους», μὲ τὴν γνωστὴ ἔννοια ποὺ εἶχε ἡ λέξη ἤδη στὴν Καινὴ Διαθήκη (Ἐφεσ. 2, 12), ὡς ἀρνούμενους δηλαδὴ τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ πατριαρχικὸς ἀφορισμός, ἐξ ἄλλου, τοῦ 1793 (Νεόφυτος Β΄) συμπεριελάμβανε «τοὺς Βολταίρους καὶ Φρανκμαζόνας καὶ Ροσσοὺς καὶ Σπινόζας» –τοὺς πρωτεργάτες δηλαδὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης. Πρέπει δὲ ἐδῶ νὰ ὑπογραμμιστεῖ ὅτι ὁ Τεκτονισμὸς καὶ ἡ εἰσβολή του στὸ χῶρο τῆς Ρωμαίϊκης Ἐθναρχίας ἐπηρέασαν καὶ τὴ στάση της ἔναντι τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ τῶν Ἰδεῶν της. Ἄλλωστε, καὶ ὁ Ναπολέων μὲ τοὺς ἀδελφούς του ἦσαν διακεκριμένοι τέκτονες. Κατὰ τὸν καλὸ γνώστη τῶν πραγμάτων Στῆβεν Ράνσιμαν, «οἱ ἰδέες τοῦ Τεκτονισμοῦ τὸν ΙΘ΄ αἰ. ἦσαν ἐχθρικὲς πρὸς τὶς ἀρχαῖες ἐκκλησίες». Μὲ τὴν εἰσχώρηση μάλιστα καὶ μερικῶν Ἑλλήνων ἐκκλησιαστικῶν στὴ Μασονία ἐπιτεύχθηκε ἡ «ἐξασθένιση τῆς ἐπιρροῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας».

Πρό ἐτῶν συνεξέδωσα μὲ τὸν ἐκλεκτὸ φιλόλογο κ. Χαράλαμπο Μηνάογλου πολλὰ καὶ καλὰ ὑποσχόμενο, ἕνα ἔργο τοῦ 1782, γραμμένο ἀπὸ τὸν Ἀγάπιο Κολλυβὰ Παπαντωνάτο, μὲ τίτλο «Ἀνατροπὴ τῆς Φραγμασονικῆς πίστεως». Τὸ ὀγκῶδες αὐτό ἔργο δείχνει μία προχωρημένη καὶ τεκμηριωμένη γνώση τοῦ Μασονισμοῦ, ποὺ μάλιστα ἀντιμετωπίζεται ὡς θρησκεία, ἀναιρετική τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γενικά τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Τὸν 19ο αἰώνα ὁ Τεκτονισμός, ἡ φιλοσοφία καὶ οἱ ἐπιδιώξεις του, ἀλλὰ καὶ ἡ μέθοδός του, ἔγιναν πλέον σαφῆ στὰ ἀγγλοκρατούμενα Ἑπτάνησα. Τὸ 1839 συνέταξε πολυσέλιδη (ἀνέκδοτη ἀκόμη, ἀλλὰ παρουσιασμένη ἐπιστημονικὰ) ἀναίρεση τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὁ τότε Ἔφορος (1837-1839) –πρύτανις– τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας καθηγητὴς τῆς Θεολογίας, ἱερομόναχος Κωνσταντῖνος Τυπάλδος- Ἰακωβάτος (1795-1867), ὁ μετέπειτα πρῶτος σχολάρχης τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο). Εἶναι γνωστή ἐπίσης ἡ ἀντιμασονικὴ δράση τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου (†1852) καὶ τοῦ Ἀποστ. Μακράκη (†1905), ὅπως κατὰ τὸν 20ο αἰώνα τὰ ἀντιμασονικά ἔργα τοῦ Καθηγητοῦ Παν. Τρεμπέλα, τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, τοῦ Ν. Ψαρουδάκη, τοῦ Κ. Τσαρούχα, τοῦ Β. Λαμπρόπουλου, τοῦ Ν. Φιλιππόπουλου κ.ἄ.

3. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν πολυδημοσιευμένη Ἐγκύκλιό της τοῦ 1933, μετὰ τὴν γνωμάτευση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, τηρεῖ στάση σαφῆ καὶ ρωμαλέα. Μὲ βάση τὰ κείμενα τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης καὶ τὰ βιβλία τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀκολουθεῖ τὴν ἄποψη τῆς Διορθόδοξης Ἐπιτροπῆς (Ἅγιον Ὄρος, 1930) και «καταδικάζει» τὸν Τεκτονισμό, ὅπως θὰ πράξει καὶ μὲ ἄλλα κείμενά της τὸ 1972, 1984 καὶ 1996. Ἤδη, τὸ 1933 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δέχεται τὸν χαρακτήρα τοῦ Τεκτονισμοῦ ὡς θρησκείας, ἐπιμένοντας στὴν ἐπικινδυνότητά του. «Ἡ Μασονία -δηλώνεται- δὲν εἶναι ἁπλῆ τις φιλανθρωπικὴ ἕνωσις ἢ φιλοσοφικὴ σχολή, ἀλλʼ ἀποτελεῖ μυσταγωγικὸν σύστημα, ὅπερ ὑπομιμνήσκει τὰς παλαιάς ἐθνικάς θρησκείας ἢ λατρείας, ἀπὸ τῶν ὁποίων κατάγεται καὶ τῶν ὁποίων συνέχειαν καὶ ἀναβίωσιν ἀποτελεῖ. Τοῦτο ὄχι ἁπλῶς ὁμολογοῦσιν, ἀλλὰ καὶ ἐναβρυνόμενοι διακηρύττουσιν αὐτοὶ οἱ πρόκριτοι τῶν ἐν ταῖς Στοαῖς διδασκάλων…». Τὰ συμπέρασμα: «Οὕτως ἡ Μασονία ἀποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, ὅλως διάφορος, κεχωρισμένη καὶ ξένη τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας».

Βέβαια αὐτὰ τὰ ἀρνοῦνται ἐπισήμως οἱ Τέκτονες, διαφωνοῦν ὅμως πρὸς τὰ ἴδια τὰ κείμενα καὶ τὶς κατὰ καιροὺς διακηρύξεις γνωστῶν τεκτόνων. Ἀλλὰ καὶ ἡ Διορθόδοξη Διάσκεψη τοῦ 1930 ἐχαρακτήρισε τὴν Μασονία «ὡς σύστημα ἀντιχριστιανικὸν καὶ πεπλανημένον». Ὑπάρχει δηλαδὴ ἀδιατάρακτη συνέχεια στὴν περὶ Μασονίας ἀντίληψη καὶ στάση τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ 1782 καὶ ὁ Ἀγάπιος Παπαντωνάτος εἶχε δηλώσει: «Ἡ φραγμασονικὴ πίστις εἶναι ἡ πλέα ἀσεβεστέρα καί ἡ πλέα ἐπιβλαβεστέρα εἰς τὸ ἀνθρώπινον γένος ἀπὸ ὅσας ἀσεβείας ἐστάθησαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοῦ αἰῶνος ἕως τῆς σήμερον». Καταλήγει δὲ στὸ συμπέρασμα, ὅτι ὁ εκτονισμὸς εἶναι ἀντιχριστιανικὸς καὶ πλήρης ἀνατροπὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ Μασονία μὲ τὸν συγκρητιστικὸ της χαρακτήρα («ὅλα στὸ ἴδιο τσουκάλι») λειτουργεῖ ὡς ὑπερθρησκεία ὑπέρθεος ὁ θεὸς της Μ.Α.Τ.Σ.= Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος), πού καταβροχθίζει τὰ διάφορα θρησκεύματα ὅσο καὶ ἂν ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν τὰ θίγει. Ἰδιαίτερα τὸ ἀσυμβίβαστο μὲ τὴν Μασονία ἰσχύει γιὰ τὸν (ὀρθόδοξο) Χριστιανό, διότι ἰσοπεδώνει τὸν Χριστό μας, ταυτίζοντάς τον μὲ διάφορους «μύστες», ἀρνούμενη βάναυσα τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα (Πράξ. 4,12) στὴ σωτηρία, τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ΜΟΝΟΣ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν θέωση ὡς ἕνωση μαζί Του. Διότι ὁ Χριστός δίνει στὸν ἄνθρωπο ὡς Θεάνθρωπος, ὅ,τι Αὐτὸς ἔχει, δηλαδὴ θεότητα, τὴν ἄκτιστη καὶ θεοποιὸ Χάρη Του. Ἀντίθετα, ὁ Χριστὸς μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἐπιφανή τέκτονα (Βρατσάνος) «ὁ μεγάλος Ναζωραῖος Μύστης». Στὸ βιβλίο του («Τὸ βιβλίο τοῦ Μαθητοῦ») σημειώνει: «Ὁ σημερινὸς τέκτων γνωρίζει καλά, ὅτι ἡ μύησίς του στὰ τεκτονικὰ μυστήρια τὸν ἔκαμε τέκτονα ὅμοιο μὲ τὸν Ποσειδῶνα καὶ τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὸν Ἀμφίωνα καὶ τὸν Χριστό». Ὁ ἰσχυρισμὸς ἄρα Ἑλλήνων τεκτόνων, ὅτι παραμένουν πιστοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀποδεικνύει ἤ ὅτι ἀγνοοῦν τὸν Χριστιανισμὸ στὸ σύνολό του ἢ ὅτι εἶναι ἀπατεῶνες. Τρίτον δὲν ὑπάρχει! Γι’ αὐτὸ καὶ ἰσχύει πάντοτε τὸ ἀσύμπτωτο καὶ ἀσυμβίβαστο τῆς ἰδιότητας τοῦ Τέκτονος μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ (ὀρθοδόξου) Χριστιανοῦ, κατὰ τὶς διακηρύξεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας, ποὺ ἐπαναβεβαιώθηκαν ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο κυρὸ Χριστόδουλο τὸ 1988 μὲ ἕνα ἐγκύκλιο κείμενό του μὲ τίτλο: «Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ εἶμαι μασῶνος. Ὡς Ἕλλην καὶ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἀνήκω στὴν Μασωνία». Τὸ κείμενο αὐτὸ παραθέτει δέκα σημεῖα, ποὺ αἰτιολογοῦν τὴν ἀποστροφή του στὴ μασονικὴ ἰδιότητα. Στὸ σημεῖο 10 γράφει συμπερασματικά:

«Ἡ Μασωνία κατὰ τὴν Ἐκκλησία μας, εἶναι σύστημα ἀντιχριστιανικὸν καὶ πεπλανημένον, διὰ τοῦτο καὶ δὲν συμβιβάζεται ἡ ἰδιότης τοῦ Χριστιανοῦ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Μασώνου. Οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ ἀπέχουν τῆς Μασωνίας, καὶ ὅσοι παρεπλανήθησαν καλοῦνται νὰ μετανοήσουν καὶ ἐπανέλθουν στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας». Καὶ ἡ ἀκροτελεύτια φράση τοῦ κειμένου: «Ἂν γίνω μασῶνος, πρέπει νὰ παύσω νὰ εἶμαι Ὀρθόδοξος καὶ Ἕλλην»! Συνεπῶς, οὐδὲν πρόβλημα θὰ ὑπάρξει, ἂν ἡ Ἱεραρχία μας, γιὰ μία ἀκόμη φορά, ἀνανεώσει τὶς παλαιότερες διακηρύξεις της γιὰ τὴν Μασονία.

Συμπερασματικά, δέν μπορεῖ νά τίθεται τό ἐρώτημα, ἄν ὁ Μασονισμός ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Διότι ἔχει ἐλεγχθεῖ ἐπανειλημμένα, καί μάλιστα ὡς συγκρητιστική πολιτικοθρησκευτική πολυεθνική Ὀργάνωση, ἀσυμβίβαστη πρός τόν Χριστιανισμό ὡς Ὀρθοδοξία. Τόν πολιτικό του ρόλο σήμερα πραγματοποιεῖ ἡ Λέσχη Bilderberg, πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τήν πλειονότητα τῶν πολιτικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας.
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 30/3/2012

http://thriskeftika.blogspot.com/2012/03/bilderberg.html

https://www.impantokratoros.gr/metallhnos-masonia.el.aspx

Περί Μασωνίας - π. Αθανάσιος Μυτιληναίος.

 

Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

ΠΕΡΙ ΜΑΣΩΝΙΑΣ - ΡΟΤΑΡΥ - ΛΑΪΟΝΣ - ΠΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΥ

Δώδεκα Ομιλίες σε ηχητική μορφή (mp3)

***

Λίγα λόγια περί Μασωνίας

Η Μασονία, επίσης γνωστή ως Ελευθεροτεκτονισμός, είναι μυστική θρησκεία, της οποίας η αρχή χάνεται στις αρχές της δευτέρας μετά Χριστόν χιλιετίας. Η πιο πιθανή εκδοχή για την ιστορική της εξέλιξη είναι ότι μορφοποιήθηκε με τη σταδιακή μεταμόρφωση των χριστιανικών συντεχνιών των κτιστών (τεκτόνων - masons) του Μεσαίωνος («επαγγελματικός Μασονισμός») σε ανεξίθρησκο σωματείο («θεωρητικός Μασονισμός»), στις αρχές του 18ου αι. (1723 : Σύνταγμα του Anderson) με έντονες και αυξανόμενες έκτοτε επιδράσεις επ’ αυτού της Αλχημείας-Ερμητισμού και του ιουδαϊκού μυστικισμού (Καββάλα). Η παρουσία εντόνων θρησκευτικών στοιχείων, λ.χ. τεκτονικών μυστηρίων (όπως η «υιοθεσία λυκιδέως»), ιερατείου με ιερατικούς βαθμούς προς επιτέλεση των τελετών και ιδιαιτέρων ναών και βωμών στις Στοές τους, η καλλιέργεια ιδιαιτέρας θεολογίας και σωτηριολογίας, η τήρηση εορτών (λ.χ. των  ηλιοστασίων 27 Δεκεμβρίου και 24 Ιουνίου), η έντονη σύνδεση με τα αρχαιοελληνικά «μυστήρια», και η αντίληψη ότι «πας μη τέκτων βέβηλος» κ.α., καθιστούν καταφανές ότι η Μασονία είναι θρησκεία ή μάλλον υπερθρησκεία – κατά τα πρότυπα του αρχαίου γνωστικισμού - και θεωρεί εαυτήν ως απαραίτητη προς επίτευξη της αληθούς και φωτιστικής γνώσεως.
Η ανάμειξή της σε πολλές επαναστάσεις και κοινωνικές ανατροπές, ο έντονος αντικληρικαλιστικός της χαρακτήρας, εμφανής σε πάμπολλα συγγράμματα Μασόνων, αλλά και στα ίδια τα ιστορικά γεγονότα και ο τεκμηριωμένος ενστερνισμός των επιδιώξεων της  Θεοσοφικής Εταιρείας, μήτρας του New Age, δεικνύει  πως πέραν των ισχυρισμών της Μασονίας, ότι αποτελεί απλό φιλανθρωπικό σωματείο με φιλοσοφικές αναζητήσεις και συμβολισμούς, στην πραγματικότητα η αυστηρότατα και με φρικτούς τελετουργικούς όρκους και απειλές τηρούμενη μυστικότητα των ενεργειών της, υποκρύπτουν πολλές φορές φοβερές πολιτικές, εκκλησιαστικές και άλλες διεργασίες · χαρακτηριστικώτερο περί τούτου παράδειγμα, αυτό της ιταλικής Στοάς P2 στην Ιταλία, στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Σύμφωνα με ιστορική απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης (Πρωτοδικείου Αθηνών) του 1969 «ο τεκτονισμός δεν είναι θρησκεία γνωστή υπό την ρηθείσαν έννοιαν, αλλά τοιαύτη μη φανερά, έχουσα δόγματα και λατρείαν μη φανεράν (κρυφίαν) και αποτελούσα μυστικήν οργάνωσιν άγνωστον κατά το περιεχόμενον ου μόνον εις τους πολλούς, αλλά και εις αυτούς ακόμη τους τέκτονας, λόγω των τελευταίων μυήσεων από βαθμού εις βαθμόν» κ.λπ..
https://www.impantokratoros.gr/masonia-mp3.el.aspx

Λογοτέχνες διεθνούς φήμης και Μασωνία.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΗΜΗΣ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΙΑ

του  κ. Ιωάννου Μηλιώνη

(α’ μέρος)

Από την εποχή ακόμη του Σερ Φράνσις Μπέικον (Sir Francis Bacon, 1561-1626), πολιτικού και θεμελιωτή της μασονίας στην Αγγλία1, πολλά πρόσωπα των τεχνών και των γραμμάτων παρελάσανε, δυστυχώς, από τις τάξεις της. Αν και τα ονόματά τους αναφέρονται συχνά σε καταλόγους των τεκτονικών ιδρυμάτων2, στη χώρα μας και στο εξωτερικό, σπάνια η ιδιότητά τους αυτή δημοσιοποιείται ευρύτερα, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να διαχωρίσουν τη θέση τους ή να προφυλαχτούν ακόμη και Ορθόδοξοι χριστιανοί, που δε θα ήταν διατεθειμένοι να εμπλακούν και να προβάλουν τους ανθρώπους αυτούς με τη διπλή ιδιότητα, του τέκτονα και του διανοούμενου.

Στοχεύοντας στην ενημέρωση για κάποια απ’ αυτά τα πρόσωπα, θα παρουσιάσουμε λίγα στοιχεία σχετικά με δύο διεθνούς φήμης προσωπικότητες, που όλοι γνωρίζουμε, και που τα έργα τους στεγάζονται σε όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου και τυγχάνουν του θαυμασμού και της κοινής αποδοχής.

Πρόκειται για τους Βρετανούς συγγραφείς: α) Σερ Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (Sir Joseph Rudyard Kipling) και β) Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ (Sir Arthur Conan Doyle).

α)Σερ Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ,
1865-1936 3

Βρετανός συγγραφέας και ποιητής, ιδιαίτερα γνωστός για το «Βιβλίο της ζούγκλας» (1894)4, το μυθιστόρημα «Κιμ» (1901) και το ποίημα «Αν…» (1895)5. Το 1907, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, καθιστώντας τον τον νεαρώτερο συγγραφέα που κέρδισε το βραβείο αυτό και τον πρώτο αγγλόφωνο κάτοχο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ο Κίπλινγκ γεννήθηκε στη Βομβάη της Ινδίας από τους John Lockwood Kipling και Alice MacDonald Kipling. Όπως ήταν συνήθεια στη βρετανική Ινδία, αυτός -6 χρόνων- και η τρίχρονη αδερφή του στάλθηκαν απ’ τους γονείς τους στην Αγγλία, στην πανσιόν της Sarah Holloway και του συζύγου της, οικοτροφείο για παιδιά Βρετανών, που υπηρετούσαν στην Ινδία. Τα δύο παιδιά έζησαν εκεί τα επόμενα έξι χρόνια (1871-1877) σε συνθήκες παραμέλησης και κακής μεταχείρισης. Στην αυτοβιογραφία του, 65 χρόνια αργότερα, ο Κίπλινγκ αναλογίζεται την εκεί διαμονή του με φρίκη, κι αναρωτιέται ειρωνικά αν ο συνδυασμός της σκληρότητας και της παραμέλησης, που έζησε στα χέρια του ζεύγους Holloway, επιτάχυνε την εκδήλωση του λογοτεχνικού του τάλαντου.

Το 1882, μετά την περίοδο στο οικοτροφείο, ο Κίπλινγκ γυρίζει στη Λαχώρη* στην Ινδία, όπου ξεκινά ως συντάκτης στη μικρή τοπική εφημερίδα The Civil & Military Gazette, όπου κάνει και τα πρώτα του βήματα στο χώρο της ποίησης.

Αργότερα, σαν ανταποκριτής της εφημερίδας Allahabad Pioneer ταξίδεψε σ’ όλη την Ινδία κι ασχολήθηκε με την πεζογραφία, εκδίδοντας έξι μικρά βιβλία το 1888. Την περίοδο εκείνη γράφτηκε και το διήγημά του «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» (The Man Who Would Be King)6, που θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα στη συνέχεια.

Τον επόμενο χρόνο, ο Κίπλινγκ επιστρέφει στην Αγγλία, περνώντας από Βιρμανία, Κίνα, Ιαπωνία και Καλιφόρνια, διασχίζοντας τον Ατλαντικό και φθάνοντας στο Λονδίνο. Από τα πιο γνωστά ποιήματά του εκείνης της εποχής είναι η «Μπαλάντα της Ανατολής και της Δύσης».
Ακολουθούν διαδοχικά: Η εγκατάστασή του στο Λονδίνο (1891), ο γάμος του με την Carrie Balestier (1892), η μετεγκατάσταση του ζεύγους στο Brattleboro του Vermont των Η.Π.Α. και η γέννηση της κόρης τους. Εκεί έρχεται στον Κίπλινγκ κι η έμπνευση για το Μόγλη, με αποτέλεσμα την έκδοση δύο σχετικών «βιβλίων της ζούγκλας» το 1892 και 1895.

Στο Brattleboro φιλοξενεί και τον φίλο του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, που τόσον αυτός όσον και ο Μόγλης θα μας απασχολήσουν εκτενώς στη συνέχεια.

Μία από τις κυριότερες ιδιότητες του Κίπλινγκ ήταν η συμμετοχή του στον τεκτονισμό. Σύμφωνα με το αγγλικό έντυπο «Masonic Illustrated» (Τεκτονικά Εικονογραφημένα), ο Κίπλινγκ μυήθηκε στον Ελευθεροτεκτονισμό περί το 1885, νωρίτερα από το όριο των 21 ετών, που προβλεπόταν για την εισαγωγή στη μασονία. Έγινε δεκτός στη «Στοά Ελπίδα και Εγκαρτέρηση, Αρ. 782» (Hope and Perseverance Lodge No. 782) στη Λαχώρη. Γράφοντας αργότερα στους Times, αναφέρει: «Υπήρξα "Γραμματεύς" για κάμποσα χρόνια στη Λαχώρη. Στη Στοά υπήρχαν αδελφοί που άνηκαν σε τέσσαρα τουλάχιστον δόγματα. Προτάθηκα ως "Μαθητής" από ένα μέλος, έναν Ινδό Βραχμάνο, επιψηφίστηκα ως "Εταίρος" από έναν Μωαμεθανό και ανήλθα στο βαθμό του "Διδασκάλου" μέσω ενός Άγγλου. Ο "Στεγαστής"7 μας ήταν ένας Ινδός Εβραίος».

Ο Κίπλινγκ δεν έλαβε μόνο τους τρεις βαθμούς της «Συμβολικής Στοάς»8, αλλ’ επίσης τους «παράπλευρους» βαθμούς του «Διδασκάλου Τέκτονος του Σήματος» (Mark Master Mason) και του «Ναυτίλου της Βασιλικής Κιβωτού» (Royal Ark Mariner). Ο Κίπλινγκ τόσο πολύ αγάπησε τη μασονική του ιδιότητα, ώστε απαθανάτισε τα τεκτονικά «ιδεώδη» στο γνωστό ποίημά του, «Η Μητέρα Στοά» (The Mother Lodge) καθώς και στη νουβέλα του «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς», την οποία θα σχολιάσουμε αμέσως.

Στο διήγημα αυτό, ο αφηγητής της ιστορίας, που είναι ένας βρετανός δημοσιογράφος στην Ινδία -ο Κίπλινγκ παρουσιάζει τον εαυτό του παραλείποντας μόνο το όνομα- συναντά δύο τυχοδιώκτες, τον Daniel Dravot και τον Peachey Carnehan, που υπήρξαν -μεταξύ πολλών επαγγελμάτων- πρώην λοχίες τυφεκιοφόροι στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος. Χαίρεται τη συναναστροφή μαζί τους -όταν μάλιστα αποδεικνύεται ότι και οι τρεις τους ανήκουν στη μασονία-, αλλά στη συνέχεια τους αποτρέπει από το σχέδιό τους να εκβιάσουν τον Ινδό ηγεμόνα (rajah) της περιοχής. Λίγους μήνες αργότερα εμφανίζονται στο γραφείο του, στη Λαχώρη, με ένα νέο σχέδιο. Έχουν αποφασίσει ότι η Ινδία δεν τους χωράει πια. Σκοπεύουν να πάνε στο μακρινό Kafiristan9 και «να γίνουν βασιλιάδες». Στη διάρκεια του επικίνδυνου ταξιδιού, λένε, ο Dravot θα μπορούσε να περάσει ως αυτόχθων, ενώ έχουν και είκοσι τυφέκια Martini-Henry -τα καλύτερα ίσως τότε στον κόσμο. Σκοπεύουν να βρουν ένα βασιλιά ή αρχηγό κάποιας από τις φυλές, να τον βοηθήσουν να νικήσει τους εχθρούς του και στη συνέχεια να αναλάβουν εκείνοι. Ζητούν από τον αφηγητή -τον Κίπλινγκ- βιβλία ή χάρτες της περιοχής, σαν χάρη, αφού είναι «αδελφοί Ελευθεροτέκτονες», και αφού τους χάλασε το σχέδιο του εκβιασμού του rajah.

Δύο χρόνια αργότερα, μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα, ένας ανάπηρος ζητιάνος, ένας άνθρωπος τσακισμένος, ντυμένος με κουρέλια, σέρνεται στο γραφείο του Κίπλινγκ. Είναι ο  Carnehan και διηγείται μια εκπληκτική ιστορία. Οι Dravot και Carnehan κατάφεραν πράγματι να γίνουν βασιλιάδες. Βρήκαν τους Kafiris, τους ιθαγενείς στο Kafiristan, οι οποίοι ή1ψαν στρατό, κατέλαβαν χωριά κι ονειρεύτηκαν τη δημιουργία ενός ενιαίου έθνους. Οι Kafiris που ήταν ειδωλολάτρες και όχι μουσουλμάνοι, δέχτηκαν τον Dravot σαν θεό -το γιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι Kafiris ασκούσαν μια μορφή μασονικού τελετουργικού και οι δύο τυχοδιώκτες ήξεραν μασονικά μυστικά, που μόνο ο αρχιερέας τους θυμόταν.

Τα σχέδιά τους διαψεύσθηκαν, όταν ο Dravot αποφάσισε να παντρευτεί μια κοπέλα Kafir. Τρομοκρατημένη από το γάμο της με ένα θεό, το κορίτσι δαγκάνει τον Dravot ότνα αυτός προσπαθεί να τη φιλήσει. Βλέποντάς τον να αιμορραγεί, ο αρχιερέας φωνάζει ότι δεν είναι θεός, παρά άνθρωπος και οι Kafirs τον μεν Dravot γκρεμίζουν σε ένα φαράγγι, τον δε Carnehan σταυρώνουν ανάμεσα σε δύο πεύκα. Όταν ο Carnehan επέζησε μέχρι την επομένη, οι Kafirs το θεώρησαν θαύμα και τον άφησαν να φύγει.

Στη σχετική κινηματογραφική ταινία, τα πράγματα εξελίσσονται ακόμη πιο παιδαριώδη. Ο Huston παρουσιάζει στην αρχή της ταινίας τον Κίπλινγκ να δίνει στον Dravot, όταν ξεκινούν για το ταξίδι τους, ένα μασονικό μενταγιόν -το κλασικό με το διαβήτη, το γνώμονα και τον «οφθαλμό» στο μέσον αντί του «G»-, σαν γούρι. Το μενταγιόν αυτό κρεμά ο Dravot στο λαιμό του, για να ανακαλυφθεί εκεί αργότερα από τον αρχιερέα, που έκθαμβος τους οδηγεί στην ιερή στήλη όπου «αποκαλύπτεται» το ίδιο σύμβολο χαραγμένο στην πέτρα από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Έτσι ο ατυχής θεατής οδηγείται στο αφελές συμπέρασμα ότι ο Μ. Αλέξανδρος -Sikandar κατά τους κατοίκους της περιοχής- υπήρξε τέκτονας και επιβραβεύεται και η προσπάθεια του Κίπλινγκ να μας πείσει ότι η μασονία έλκει δήθεν την καταγωγή από τα αρχαία χρόνια και δεν είναι απλώς ένα εφεύρημα με σχετικά πρόσφατη προέλευση.

Κλείνοντας τη σύντομη αναφορά μας στο γνωστό Βρετανό συγγραφέα, δεν πρέπει να παραλείψουμε και τα «βιβλία της ζούγκλας», του γνωστού μας Μόγλη, τα οποία πέραν της κυκλοφορίας τους σαν παιδικά αναγνώσματα, ενσωματώθηκαν αυτούσια και στη διεθνή κίνηση για παιδιά και για νέους, τη γνωστή ως «Προσκοπισμός», το 1916, από τον ιδρυτή του Προσκοπισμού, Βρετανό Λόρδο Robert Baden-Powell10, ο οποίος υπήρξε στενός φίλος του Κίπλινγκ καθώς και του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ με τον οποίο θα ασχοληθούμε κυρίως στο επόμενο τεύχος του «Διαλόγου»

β) Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ,
1859 - 1930 11

Σκωτσέζος γιατρός και συγγραφέας, δημιουργός του γνωστού μας Σέρλοκ Χολμς, μια σημαντική καινοτομία στη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων την εποχή του. Ο Ντόυλ υπήρξε πολυγραφότατος τα δε έργα του περιλαμβάνουν μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας, θεατρικά έργα, ρομαντικά διηγήματα, ποίηση, πραγματικές ιστορίες και ιστορικά μυθιστορήματα. Θεωρείται ο διασημότερος συγγραφεύς αστυνομικών μυθιστορημάτων.
 Ο Ντόυλ γεννήθηκε στο Εδιμβούργο, στη Σκωτία -τρίτο παιδί από δέκα αδέλφια- από τον Charles Altamont Doyle, Άγγλο Ιρλανδικής καταγωγής και την Ιρλανδή Mary Foley. Το 1864 η οικογένεια, μια τυπική ρωμαιοκαθολική οικογένεια, διαλύθηκε λόγω του πατέρα, που ήταν αλκοολικός και πέθανε ψυχασθενής, το 1893, στο Dumfries της Σκωτίας.

Σε ηλικία 9 ετών ο Ντόυλ στάλθηκε στο Hodder Place, το Ρωμαιοκαθολικό προπαρασκευαστικό σχολείο των Ιησουϊτών, στο Stonyhurst, στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στο Κολλέγιο του Stonyhurst, όπου έζησε τα πέντε πιο δυστυχισμένα και μοναχικά του χρόνια, για να καταλήξει στα 17 του χρόνια σε άλλο Ιησουίτικο σχολείο, το «Stella Matutina»12 στο Feldkirch, της Αυστρίας. Το τέλος των σπουδών του συμπίπτει με την αποκήρυξη εκ μέρους του, του Χριστιανισμού.

Σπουδάζει ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου (1876-1881), ενώ παράλληλα αρχίζει να γράφει αυτοτελείς μικρές ιστορίες (short stories). Στα είκοσί του χρόνια είχε τη χαρά να δει την πρώτη του δημοσίευση στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Chambers’s Edinburgh Journal».
Ως τελειόφοιτος θα επισκεφθεί την Αρκτική, σαν γιατρός, με Γροιλανδέζικο φαλαινοθηρικό «Hope of Peterhead» και μετά την αποφοίτησή του θα διοριστεί «ιατρός χειρουργός» στο ατμόπλοιο Mayumba σε ένα ταξίδι στη Δυτική Αφρική.
Η επαγγελματική του καριέρα δε στέφθηκε από ιδιαίτερη επιτυχία. Θα μπορούσαμε μάλλον να πούμε ότι απέτυχε οικτρά σαν γιατρός, αν και έκανε πολλές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Ο χρόνος όμως της αναμονής για την παρουσία του επίδοξου πελάτη καλύφθηκε πλούσια από τη συγγραφική του ανάγκη με πληθώρα έργων.

Το τέλος στο επόμενο

Υποσημειώσεις

1. http://en.wikipedia.org/wiki/Occult_theories_about_Francis_Bacon
2.Συχνά σε παρόμοιους καταλόγους αναφέρονται, μετά θάνατον, ψευδώς και γνωστές προσωπικότητες, που δεν είχαν σχέση με τη μασονία, με στόχο την προβολή της, ότι δήθεν κάθε σημαίνων άνθρωπος υπήρξε τέκτων.
3. http://en.wikipedia.org/wiki/Rudyard_Kipling
4.Πρόκειται για τα 2 βιβλία του γνωστού «Μόγλη», που είχαν μεγάλη διάδοση, πολλές μεταφράσεις, κινηματογραφικές ταινίες και παρουσία ακόμη και σαν cartoons.
5. Πρόκειται για το γνωστό «If…», που όλοι μας γνωρίζουμε στο πρωτότυπο ή σε μεταφράσεις: «If you can keep your head when all about you, Are losing theirs and blaming it on you;…» (http://www.pegas.gr/agon/if.htm) και σε μετάφραση: «Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου, σαν γύρω σου όλοι το ’χασαν και σε κατηγορούν γι’ αυτό,…».
6. Σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις «Άγρα». Γυρίστηκε επίσης το 1975 σε ταινία από τον John Huston με πρωταγωνιστές τους Sean Connery, Michael Caine και Christopher Plummer.
7. Tyler. Βαθμός αξιωματικού της στοάς, επιτηρητού της «ασφαλείας» των συνεδριάσεων.
8. Οι τρεις βαθμοί της «Συμβολικής Στοάς» του Ελευθεροτεκτονισμού είναι: 1. «Μαθητής», ο βαθμός του νεοεισελθόντος Ελευθεροτέκτονος, 2. «Εταίρος», ο βαθμός του «διελθόντος» Ελευθεροτέκτονος, και 3. «Διδάσκαλος», ο βαθμός του «εγερθέντος» Ελευθεροτέκτονος.
9. Σημερινό Nuristan, ανατολική επαρχία του Αφγανιστάν, ανεξερεύνητο την εποχή του Κίπλινγκ.
10.  http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Baden_Powell
11. http://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Conan_Doyle
12. Stella Matutina: «πρωινό άστρο». Προσοχή: να μη συγχυθεί με το ομώνυμο μυητικό μαγικό τάγμα του «Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής» (Hermetic Order of the Golden Dawn) των ελευθεροτεκτόνων William Robert Woodman, William Wynn Westcott, και Samuel Liddell MacGregor Matkers, όπου «μαθήτευσε» και ο Άλιστερ Κρόουλι.

Διάλογος
Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2012, τεύχος 69

Μέρος Β'

ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΗΜΗΣ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΙΑ
του κ. Ιωάννου Μηλιώνη
(β’ μέρος)

Το 1885 ο Ντόυλ παντρεύτηκε τη Louisa Hawkins, αδελφή ενός από τους ασθενείς του. Έζησε μαζί της 21 χρόνια και απέκτησαν δύο παιδιά. Τελικά, η Louisa πέθανε από φυματίωση το 1906 κι ο Ντόυλ ξαναπαντρεύτηκε την επόμενη χρονιά τη Jean Elizabeth Leckie με την οποία απέκτησε άλλα τρία παιδιά. Η Jean πέθανε στο Λονδίνο το 1940.

Το 1890 ο Ντόυλ σπουδάζει οφθαλμολογία στη Βιέννη και στη συνέχεια μετακομίζει στο Λονδίνο, με στόχο την άσκηση της νέας του ειδικότητας. Όμως, όπως δηλώνει στην αυτοβιογραφία του, ούτε ένας ασθενής δεν πέρασε το κατώφλι του ιατρείου του. Αυτό του έδωσε περισσότερο χρόνο για γράψιμο, με αποτέλεσμα οι ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς -τον οποίο παρουσίασε για πρώτη φορά στο μυθιστόρημα «Σπουδή σε έντονο κόκκινο» (Study In Scarlet), το 1887, να αποκτήσουν ένα φανατικό κοινό. Ωστόσο, παρ’ όλη τη συγγραφική επιτυχία, ο Ντόυλ κατατρεχόταν απ’ την ιδέα ότι ο Χολμς τον παρεμπόδιζε από του να ασχοληθεί με σημαντικότερα έργα και ειδικά με τα ιστορικά του μυθιστορήματα. Έτσι αποφασίζει να δώσει  ένα τέλος στον ήρωά του και το 1893, ο Χολμς και ο καθηγητής Μοριάρτυ (Moriarty) -ο εχθρός και ανταγωνιστής του Χολμς- βρίσκουν μαζί τον θάνατο στους καταρράκτες Ράιχενμπαχ (Reichenbach Falls, Βέρνη, Ελβετία), στο μυθιστόρημα «Το τελευταίο πρόβλημα». Η εξέλιξη όμως αυτή πυροδότησε μια απρόβλεπτη δημόσια κατακραυγή. Έτσι ο Ντόυλ εξαναγκάζεται να επαναφέρει τον ήρωά του το 1901, στο μυθιστόρημα «Το σκυλί του Baskervilles». Έκτοτε ο Σέρλοκ Χολμς διέγραψε σταθερή πορεία, εμφανιζόμενος συνολικά σε 56 διηγήματα και 4 μυθιστορήματα, αλλά και σε πολλά μυθιστορήματα και ιστορίες άλλων συγγραφέων.

Ο Κόναν Ντόυλ ασχολήθηκε και με την πολιτική. Περιπετειώδης εξ ιδιοσυγκρασίας, κατετάγη ως εθελοντής στον πόλεμο των Μπόερς1, το 1900, και υπηρέτησε στη Νότιο Αφρική ως διοικητικό προσωπικό στο νοσοκομείο Langman Field. Μετά τον πόλεμο των Μπόερς και την καταδίκη του Ηνωμένου Βασιλείου από όλο τον κόσμο, λόγω της απαράδεκτης αποικιοκρατικής συμπεριφοράς των Βρετανών, ο Ντόυλ συγγράφει ένα φυλλάδιο με τίτλο «Ο πόλεμος στη Νότιο Αφρική: Αίτια και διεξαγωγή του» (The War in South Africa: Its Cause and Conduct), όπου ωραιοποιεί τον ρόλο του Ηνωμένου Βασιλείου στον πόλεμο των Μπόερς, το οποίο μεταφράστηκε ευρύτατα. Επίσης, το 1900 συνέγραψε και το βιβλίο «Ο μεγάλος πόλεμος των Μπόερς» (The Great Boers War). Η συγγραφή αυτού του πρώτου φυλλαδίου, πιστεύεται ότι είχε σαν αποτέλεσμα την ανακήρυξη του Ντόυλ σε ιππότη, το 1902, και τον διορισμό του με το οφίκιο του «Αναπληρωτή Υπολοχαγού του Surrey» (Deputy-Lieutenant of Surrey)2.

Δύο φορές στις αρχές του 20ου αιώνα, προσπάθησε να εκλεγεί βουλευτής με το «Φιλελεύθερο Ενωτικό Κόμμα» (Liberal Unionist Party), χωρίς επιτυχία. Συγχρόνως συμμετείχε στην εκστρατεία για τη μεταρρύθμιση του κράτους του Κονγκό, το οποίο βρισκόταν υπό την επιρροή των Βέλγων και συνέγραψε το 1909 ένα μεγάλο σχετικό φυλλάδιο. Γενικά οι επιλογές του υπήρξαν πάντοτε ευθυγραμμισμένες με την αποικιοκρατική πολιτική της Μ. Βρετανίας. Η ενασχόληση της περιόδου εκείνης με την Αφρική, υπήρξε και η έμπνευση για το μυθιστόρημά του «Ο χαμένος κόσμος» (The Lost World), το 1912.

Μετά το θάνατο της συζύγου του Λουίζας, το 1906, τον θάνατο του γιου του Κίνγκσλεϋ λίγο πριν το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τους θανάτους του αδελφού του Άινες, των δύο κουνιάδων του και δύο ανηψιών του, λίγο μετά τον πόλεμο, ο Ντόυλ βυθίστηκε σε κατάθλιψη. Πίστεψε ότι θα βρει στήριξη στον πνευματισμό3 -στον οποίο είχε εμπλακεί από το 1885- και τις υποσχέσεις του για τη συνέχεια της ύπαρξης μετά θάνατον. Ακόμη, ενεπλάκη με την «Εθνική Ένωση Πνευματιστών» (Spiritualists’ National Union)4, που υποτίθεται ότι «αποδέχεται τις διδασκαλίες και του παράδειγμα του Ιησού από τη Ναζαρέτ» και υπήρξε μέλος της παραφυσικής οργάνωσης «Λέσχη των Φαντασμάτων» (The Ghost Club)5, που εστιάζεται στη δήθεν επιστημονική μελέτη των υποτιθέμενων παραφυσικών δραστηριοτήτων, με στόχο την απόδειξη ή διάψευση της ύπαρξης παραφυσικών φαινομένων.

Προϊόντα της περιόδου αυτής είναι το βιβλίο του «Ο ερχομός των Νεράιδων» (The Coming of the Fairies), το 1921, όπου φαίνεται προφανώς πεπεισμένος για την γνησιότητα των πέντε φωτογραφιών των «Νεράιδων του Cottingley» (Cottingley Fairies)6, που αποδείχθηκαν φάρσα λίγες δεκαετίες αργότερα. Ο Ντόυλ αναπαράγει στο βιβλίο του το θέμα και προσπαθεί να θεμελιώσει τα σχετικά με τη φύση και την ύπαρξη νεράιδων.

Δεύτερο έργο της περιόδου εκείνης είναι το μυθιστόρημα «Η Χώρα της Ομίχλης» (The Land of Mist), το 1926, με το γνωστό ήρωά του καθηγητή Challenger.

Σ’ ένα ακόμη βιβλίο του, το «Η Ιστορία του Πνευματισμού» (The History of Spiritualism), το 1926, ο Ντόυλ εξαίρει τα «ψυχικά» φαινόμενα και την «υλοποίηση πνευμάτων», που «παρήγαγαν» τα διάσημα, στις αρχές του 20ου αιώνα διάμεσα (μέντιουμ) Eusapia Palladino7 και Mina (Margery) Crandon8.

Μία ακόμη διασημότητα της εποχής του, με την οποία διατήρησε ο Ντόυλ δυνατή, αλλά σύντομη φιλία, υπήρξε και ο Χάρι Χουντίνι (Harry Houdini)9, ο κασκαντέρ, «Αμερικανός μάγος», που υπήρξε φανατικός αντίπαλος του πνευματιστικού κινήματος τη δεκαετία του 1920, αποκαλύπτοντας πολλές από τις απάτες του χώρου. Παρ’ ότι ο Χουντίνι επέμενε ότι στον πνευματισμό χρησιμοποιούνταν παραπλάνηση και εξαπάτηση, ο Ντόυλ ήταν πεπεισμένος ότι κι ο ίδιος ο Χουντίνι κατείχε υπερφυσικές δυνάμεις, μια άποψη που παρουσίασε στο βιβλίο του «Το Χείλος του Αγνώστου» (The Edge of the Unknown), το 1931, μετά τον θάνατο του κασκαντέρ. Η επιμονή του Ντόυλ υπέρ του πνευματισμού και η δημόσια αντιπαράθεσή του με τον Χουντίνι υπήρξε και το τέλος της φιλίας των δύο ανδρών.

Η τόση αφοσίωση και εμμονή του Ντόυλ στον πνευματισμό, υπήρξε προφανώς και το κίνητρο για την ένταξή του στον Ελευθεροτεκτονισμό10. Το ενδιαφέρον του τοποθετείται μεταξύ των ετών 1885 και 1888, όταν συμμετείχε σε μία σειρά πνευματιστικών συνεδριών (Seance) στο σπίτι ενός των ασθενών του. Αν και ο Ντόυλ υπήρξε εξ αρχής κριτικός και ως προς το «τελετουργικό» τυπικό κι ως προς τη νοημοσύνη των συμμετεχόντων, τελικά παγιδεύτηκε και το 1887 προσχώρησε στη μασονία, αλλά και στην «Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών» (Society for Psychical Research), διακηρύσσοντας πλέον δημόσια το ενδιαφέρον του για τον αποκρυφισμό11.

Η εισδοχή του έγινε στη «Στοά Φοίνιξ, Αρ. 257 (Phoenix Lodge No 257) στις 26 Ιανουαρίου 1887, στο Southsea του Hampshire, σε ηλικία 27 ετών. Ο ορθολογισμός και η περιέργειά του, καθώς και ο αρνητισμός, που προφανώς κουβαλούσε μέσα του από τα παδικά και εφηβικά του χρόνια κοντά στους Ιησουίτες, υπήρξαν οι κύριες αιτίες της εμπλοκής του.

Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι ο Ντόυλ προσήλθε στη μασονία ελπίζοντας να ανακαλύψει στοιχεία για τον πνευματισμό που του ήταν ήδη έμμονη ιδέα. Έτσι διήλθε γρήγορα τους βαθμούς της «Συμβολικής Στοάς». Σε ένα μήνα διήλθε τον βαθμό του «Εταίρου», ενώ τον επόμενο μήνα «ηγέρθη» στο βαθμό του «Διδασκάλου».

Παρά την αστραπιαία ανέλιξή του στη μασονία, ο Ντόυλ δε βρήκε εκεί άμεσα τα αποκρυφιστικά δεδομένα που περίμενε, καθώς οι τρεις πρώτοι βαθμοί είναι βαθμοί πειραματισμού και προσαρμογής στις τεκτονικές διδασκαλίες, στις τελετουργίες και τις δοξασίες, όπου ο μυημένος συνηθίζει στα σύμβολα και στα τυπικά κι αν είναι δεκτικός, παραμένει, αν όχι αποχωρεί12 ή μένει στάσιμος ες αεί.

Έτσι, δεν δραστηριοποιήθηκε εκεί περισσότερο και το 1889 απεχώρησε από τη Στοά. Ας αναζητήσουμε την αιτία…

Το 1888 ο Ντόυλ εξέδωσε το τρίτο του μυθιστόρημα «Το μυστήριο του Cloomber» (The Mystery Of Cloomber)13. Ήταν το πρώτο μυθιστόρημά του με άκρως παραφυσική (paranormal) υπόθεση, σχετική με τη μεταθανάτια εκδίκηση τριών Βουδιστών μοναχών. Ήταν το πρώτο του μυθιστόρημα με συγκεκριμένες αναφορές στον πνευματισμό και η διάψευση της ελπίδας του να βρει καίρια αποκρυφιστικά στοιχεία στις τελετουργίες των τριών πρώτων βαθμών της μασονίας, που θα είχαν πρακτική εφαρμογή στη συγγραφή του. Έτσι εξηγείται και η παραίτηση το 1889, που όμως δεν υπήρξε και το τέλος της τεκτονικής του καριέρας, καθώς συνέχισε να συμμετέχει σε διάφορες Στοές ως αδελφός «εν ύπνω» μέχρι την επανένταξή του στη Στοά της εισδοχής του, το 1902. Έκτοτε, έλαβε διάφορες διακρίσεις πριν την τελική αποχώρησή του από τον Ελευθεροτεκτονισμό, το 1911.

Είχε προηγηθεί, κατά την παραμονή του στη Νότιο Αφρική, το 1900, η έντονη δραστηριοποίησή του υπό την τεκτονική του ιδιότητα. Διαβάζουμε στο έντυπο «Masonic Illustrated» («Τεκτονικά Εικονογραφημένα»), σχετικά: «Εν μέσω διεξαγωγής του πολέμου, αυτός (ο Κόναν Ντόυλ) συμμετείχε στην αξέχαστη "Προσωρινή Στοά" στο Bloemfontein μαζί με τον αδελφό Ραντγιάρντ Κίπλινγκ». Όμως η συμμετοχή αυτή αμφισβητήθηκε αργότερα.

Με την επιστροφή του στην Αγγλία, το 1901, σε μία σειρά διαλέξεων που δόθηκαν στη Σκωτία, ο Ντόυλ εγκωμιάζει τις δραστηριότητες των μασόνων στον πόλεμο της Αφρικής. Το ίδιο συνέβη και όταν η στοά του Εδιμβούργου, Αρ. 1, του Σκωτικού τύπου (Lodge of Edinburg, No 1) τον ανακήρυξε τιμητικό μέλος της.

Πέραν των ανωτέρω, ο Ντόυλ προβάλλει τον Ελευθεροτεκτονισμό με ποικίλους τρόπους στη συγγραφή του, χωρίς οι αναφορές αυτές να αφορούν όλες τον Sherlock Holmes.
 Στο μυθιστόρημα «Η Κοιλάδα του Φόβου»14 (The Valley of Fear), το 1915, γίνεται αναφορά στο «Αρχαίο Τάγμα των Freemen» ή «Στοά Scowers, Αρ. 341» (The Scowers Lodge No 341) στην κοιλάδα Vermissa των Η.Π.Α.

Άλλες αναφορές υπάρχουν στο μυθιστόρημα «Ο Χαμένος Κόσμος» (The Lost World) το 1912, και στο μυθιστόρημα «Η Χώρα της Ομίχλης» (The Land of Mist), το 1926, όπου ο Καθηγητής Challenger, χαρακτηρίζοντας υποτιμητικά έναν άλλο χαρακτήρα του βιβλίου, επιγραμματικά αναφέρει: «Είναι ένας απ’ αυτούς που περιπλανώνται στα σκοτεινά όρια της μασονίας, μιλώντας ψιθυριστά και ευλαβούμενοι μυστήρια, όπου μυστήρια δεν υφίστανται. Αντίθετα, ο πνευματισμός, με τα τόσο ζωντανά και υπέροχα μυστήριά του, είναι γι’ αυτόν κάτι το ανάξιο, επειδή έφερε παρηγοριά στον απλό άνθρωπο. Αρέσκεται στο να διαβάζει κείμενα πάνω στο Palladian Cultus15, τον «Αρχαίο και Αποδεδειγμένο Σκωτικό Τύπο» και τις μορφές του μπαφομέτ16. Ο Έλιφας Λέβι17 είναι ο προφήτης του».

Οι ανωτέρω αναφερόμενες είναι λίγες από τις περιπτώσεις, καθώς υπάρχουν πληθώρα αναφορές περί μασονίας και πνευματισμού στο έργο του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ· κάποιες εγκωμιαστικές, κάποιες ουδέτερες.

Κλείνοντας την έρευνά μας αυτή, διαπιστώνουμε ότι γνωστές προσωπικότητες -αλλά και ο καθένας- εύκολα παρασύρονται κι εντάσσονται στη μασονία ή σε παρόμοιες αποκρυφιστικές ενασχολήσεις όταν δεν έχουν ένα ισχυρό θεμέλιο κάτω απ’ τα πόδια τους· ειδικά, αν βιώσουν μια προβληματική παιδική ηλικία. Όμως χρειάζεται το θεμέλιο· κι αυτό είναι μόνο η Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή η Ορθοδοξία. Το θεμέλιο αυτό προϋποθέτει το Άγιο Βάπτισμα και τη βιωματική συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας.

Υπάρχουν κι άλλες χριστιανικές ομολογίες κι υπάρχουν κι άλλες θρησκείες, αιρέσεις και παραθρησκείες. Μία όμως είναι η Αλήθεια, ο Χριστός, ο Ιησούς Χριστός ο από Ναζαρέτ, που είναι η Κεφαλή, με Σώμα Του την Εκκλησία. Μόνο ο Χριστός σώζει και μόνο μέσα στην Εκκλησία Του υπάρχει η σωτηρία. Αν το παιδί, ακόμα απ’ την κοιλιά της μάνας του, δεν τα ζήσει όλα αυτά, είναι αμφίβολη η εξέλιξή του στη ζωή και πιθανή η εμπλοκή του στον αποκρυφισμό, στην παραθρησκεία, στην «άλλη θρησκεία». Οι άνθρωποι πέφτουμε· οι πτώσεις, συχνές. Όμως, ο Χριστός σώζει και τους πεσμένους, αρκεί να θέλουμε να σηκωθούμε!
_____________
1. Πολεμικές επιχειρήσεις της Βρετανικής αποικιοκρατίας εις βάρος των Ολλανδικής καταγωγής πληθυσμών της Νοτίου Αφρικής (1879-1915). Με το όνομα Μπόερς (Boers) υποδηλώνονταν αρχικά οι απόγονοι των πρώτων κτηνοτρόφων που μιλούσαν τη γλώσσα Αφρικάανς στα σύνορα του ανατολικού ακρωτηρίου στη Νότιο Αφρική κατά τον 18ο αιώνα. Βλ. και http://en.wikipedia.org/wiki/Second_Boer_War. Στους πολέμους αυτούς είχε πρωταγωνιστικό ρόλο κι ο λόρδος Robert Baden-Powell, απ’ όπου και εμπνεύσθηκε τη δημιουργία του Προσκοπισμού.
2. Τιμητικός τίτλος στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην υπηρεσία της Α.Μ. της Βασιλίσσης. Βλ. και http://www.surreylieutenansy.org/deputylieurenant.html
3. Βλ. και περιοδικό «Διάλογος» τ. 55, σσ. 21-29.
4. http://en.wikipedia.org/wiki/Spiritualists%27_National_Union
5. http://en.wikipedia.org/wiki/The_Ghost_Club
6. http://en.wikipedia.org/wiki/Cottingley_Fairies. Το ιστορικό αναφέρεται στην περίπτωση των Elsie Wright και Franses Griffiths, εξαδέλφων, 16 και 10 ετών αντίστοιχα, κατοίκων του Cottingley, πλησίον του Bradford Αγγλίας, που το 1917 έστησαν μία φάρσα τραβώντας 5 φωτογραφίες, όπου περιελάμβαναν «νεράιδες», εικόνες τυπωμένες και κομμένες, από χαρτόνι. Το θέμα έτυχε μεγάλης δημοσιότητας και εκμετάλλευσης από διαφόρους κύκλους και απασχόλησε επί έτη την κοινή γνώμη της εποχής.
7. http://en.wikipedia.org/wiki/Eusapia_Palladino
8. http://en.wikipedia.org/wiki/Mina_Crandon
9. http://en.wikipedia.org/wiki/Harry_Houdini
10. http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Freemasons#D
11. http://www.freemasons-freemasonry.com/beresiner10.html
12. Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, «Μασονία: Θρησκεία; Αίρεση; Ή Φιλανθρωπικό Σωματείο;» και http://antiairetikos.blogspot.gr/2012/07/b;og-post_22.html
13. http://en.wikipedia.org/wiki/The_Mystery_of_Cloomber
14. «Άπαντα Σέρλοκ Χολμς», Εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, σσ.377-468.
15. Σύστημα νεοσατανισμού διαμορφωμένο από τον αποκρυφιστή Albert Pike κ.ά. Βλ. και http://www.sacred-texts.com/evil/dwf/dwf04.htm
16. Παγανιστική θεότητα, θεωρούμενη ότι παριστάνει τον Σατανά. Προέρχεται από ομολογίες των Ναϊτών, στη διάρκεια ανάκρισής τους από την Ιερά Εξέταση, τον 14ο αιώνα. Οριστικοποιήθηκε εικαστικά από τον Eliphas Levi.
17. Eliphas Levi, ψευδώνυμο του Alphonse Louis Constant (1810-1875), Γάλλου αποκρυφιστή συγγραφέα ασχολούμενου με την «τελετουργική μαγεία». Αποκαλείται και  «ο τελευταίος των μάγων».

Περιοδικό Διάλογος
Τεύχος 70
Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2012

https://www.impantokratoros.gr/F697D721.el.aspx