H Σχολή της Φρανκφούρτης: ΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

Υπάρχει μια θεωρία συνωμοσίας ότι οι Beatles κατασκευάστηκαν από το Tavistock Institute του Λονδίνου και ότι όλα τα τραγούδια τους γράφτηκαν από τον Theodor Adorno της Σχολής της Φρανκφούρτης , με σκοπό να επηρεάσουν την κοινωνική αλλαγή.

Η σύγχρονη γυναίκα όπως ανα-διαμορφώθηκε από την φεμινιστική
ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗΣ

H Σχολή της Φρανκφούρτης: ΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ 

Από τον Timothy Matthews*

Ο Δυτικός  πολιτισμός στις μέρες μας διέρχεται μια κρίση που είναι ουσιαστικά διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη. Άλλες κοινωνίες στο παρελθόν έχουν αλλάξει τους κοινωνικούς τους θεσμούς ή τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις υπό την επίδραση  εξωτερικών δυνάμεων ή την αργή ανάπτυξη της εσωτερικής εξέλιξης.

Μόνον οι Έλληνες αντιμετώπισαν την θεμελιώδη μεταβολή των πεποιθήσεων τους και των θεσμικών τους οργάνων στην οποία στηρίζεται το σύνολο του ιστού της κοινωνικής ζωής, όταν επεβλήθη ο Χριστιανισμός.

Ο Πολιτισμός θα ξεριζωθεί από τα θεμέλια του τόσο στη φύση του όσο και στην παράδοση του και θα ανασυσταθεί σε ένα νέο οργανισμό που είναι τόσο τεχνητός όσο και μηχανικός, όπως ένα σύγχρονο εργοστάσιο. ~ Christopher Dawson. Enquiries into Religion and Culture  (Έρευνες για τη θρησκεία και τον πολιτισμό), σ. 259.

Οι περισσότεροι  το έργο της ανατροπής στον κόσμο, φροντίζουν να το κρατούν κρυφό.

Δύο μικρές ακτίνες  φωτός όμως έχουν πέσει  στο αντικείμενο της εργασίας μου μόλις πρόσφατα. Η πρώτη είναι  ένα σύντομο άρθρο στην Ένωση Καθολικών Γυναικών, ACW Review και  η δεύτερη, μια παρατήρηση (η οποία κατά  πρώτον με εξέπληξε) από έναν ιερέα στη Ρωσία ο οποίος ισχυρίστηκε ότι, στη Δύση τώρα, ζούμε σε μια κομμουνιστική κοινωνία.

 Αυτές οι μικρές ακτίνες φωτός βοηθούν ειδικά, για να εξηγήσουν την επίθεση των γραφειοκρατών που σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν τόσο επιτυχώς  αφαιρέσει τα δικαιώματα των γονέων που  είναι οι κύριοι εκπαιδευτές και  προστάτες των παιδιών τους.

 Η ACW Review εξέτασε το διαβρωτικό έργο της «Σχολής της Φρανκφούρτης», ~ μια ομάδα “Γερμανών” και “Αμερικανών” επιστημόνων που ανέπτυξαν μία ιδιαίτερα προκλητική και πρωτότυπη προοπτική στη σύγχρονη κοινωνία και τον πολιτισμό, με βάση τον Χέγκελ, τον Μαρξ, τον Νίτσε, τον Φρόιντ και τον Βέμπερ (Weber). Η ιδέα τους για μια «πολιτιστική επανάσταση» ήταν ιδιαίτερα νέα.

Ιωσήφ, Κόμης de Maistre

«Μέχρι τώρα», έγραψε ο Ιωσήφ, Κόμης de Maistre (1753-1821) ο οποίος για δεκαπέντε χρόνια ήταν Ελευθεροτέκτονας, “τα έθνη, αφανίζονταν  από την κατάκτηση, δηλαδή  την εισβολή: Αλλά εδώ προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα. Μπορεί ένα έθνος να μην πεθάνει στο δικό του έδαφος, χωρίς επανεγκατάσταση ή εισβολή, επιτρέποντας τις μύγες της αποσύνθεσης να διαφθείρουν τον ίδιο τον πυρήνα αυτών των βασικών,  πρωτότυπων και συστατικών αρχών που το κάνει αυτό που είναι; "

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗΣ;

 Τις ημέρες που ακολούθησαν την επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, πίστευαν ότι “η επανάσταση των εργαζομένων” θα σαρώσει την Ευρώπη και  τελικά, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά αυτό δεν έγινε. Προς το τέλος του 1922 η Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν), άρχισε να εξετάζει ποιοι ήταν οι λόγοι. Με πρωτοβουλία του Λένιν διοργανώθηκε μία συνάντηση στο Ινστιτούτο Μάρξ-Έγκελς στη Μόσχα.

 

 Γκέοργκ Λούκατς (Georg Lukacs), 1885 ~ 1971

 Ο σκοπός της συνάντησης ήταν να διευκρινιστεί η έννοια , και να δοθεί μία συγκεκριμένη εφαρμογή, σε μια μαρξιστική πολιτιστική επανάσταση. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γκέοργκ Λούκατς (Georg Lukacs), ένας Ούγγρος αριστοκράτης, ο γιος ενός τραπεζίτη, ο οποίος είχε γίνει κομμουνιστής κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας σκληρός θεωρητικός μαρξιστής που ανέπτυξε την ιδέα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΡΩΣ” (REVOLUTION AND EROS) -ΤΟ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΩΣ ΜΕΣΟ  ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.

Ο Κομμουνιστής Γουίλι Μούζενμπεγκ

 Παρόντες ήταν και ο Γουίλι Μούζενμπεγκ που πρότεινε ως λύση να «οργανώσει  τους διανοούμενους και να τους χρησιμοποιήσει ώστε  να κάνουν τον δυτικό πολιτισμό να βρωμάει. Μόνο τότε, αφού θα έχουν καταστραφεί όλες οι αξίες του και γίνει η ζωή αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου ».

 «Ήταν», δήλωσε ο Ralph de Toledano (1916-2007) ο συντηρητικός συγγραφέας και συν-ιδρυτής του «National Review», μια συνάντηση , «ίσως πιο επιβλαβής για το δυτικό πολιτισμό από ό, τι η ίδια η επανάσταση των Μπολσεβίκων.

Ο Λένιν πέθανε το 1924. Από αυτήν τη στιγμή όμως, ο Στάλιν είχε αρχίσει να βλέπει τον Μούζενμπεγκ , τον Λούκατς και τους παρόμοιους “στοχαστές” ως «ρεβιζιονιστές». Τον Ιούνιο του 1940, ο Μούζενμπεγκ κατέφυγε στο νότο της Γαλλίας, όπου, με διαταγές του Στάλιν,  μια ομάδα δολοφόνων της NKVD τον συνέλαβε και τον κρέμασε από ένα δέντρο. 

Το καλοκαίρι του 1924, αφού δέχθηκε επίθεση για τα γραπτά του από το 5ο Συνέδριο της Κομιντέρν, ο Λούκατς μετακόμισε στη Γερμανία, όπου προήδρευσε στην πρώτη συνεδρίαση της ομάδας των προσανατολισμένων προς τον Κομμουνισμό κοινωνιολόγων, μια συγκέντρωση που οδήγησε στην ίδρυση της Σχολής της Φρανκφούρτης.

  Η «Σχολή» αυτή (σχεδιασμένη να υλοποιήσει το επαναστατικό πρόγραμμα της) ξεκίνησε στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στο Institut für Sozialforschung. Στην αρχή,  το σχολείο και το ινστιτούτο ήταν δυσδιάκριτα.

 Το 1923 ιδρύθηκε επίσημα το Ινστιτούτο, και χρηματοδοτήθηκε από τον Φέλιξ Βέιλ (Felix Weil) (1898 - 1975). Ο Βέιλ γεννήθηκε στην Αργεντινή και στην ηλικία των εννέα ετών εστάλη να φοιτήσει σε σχολείο στη Γερμανία. Παρακολούθησε τα πανεπιστήμια στο Τύμπιγκεν (Tübingen) και στη Φρανκφούρτη, όπου αποφοίτησε με διδακτορικό στις πολιτικές επιστήμες.

Τα πανεπιστήμια αυτά  όλο και περισσότερο ενδιαφέροντο για το σοσιαλισμό και τον μαρξισμό. Σύμφωνα με την ιστορικό Μάρτιν Τζέι (Martin Jay), το θέμα της διατριβής του ήταν «τα πρακτικά προβλήματα της εφαρμογής του σοσιαλισμού». Ο Καρλ Γκρύνμπεργκ (Carl Grünberg), διευθυντής του Ινστιτούτου από το 1923-1929, ήταν αφοσιωμένος μαρξιστής, αν και το Ινστιτούτο δεν είχε καμμία επίσημη κομματική ένταξη.

O Μαξ Χορκχάιμερ

Αλλά το 1930 ο Μαξ Χορκχάιμερ ανέλαβε τον έλεγχο και πίστευε ότι η θεωρία του Μαρξ πρέπει να είναι η βάση της έρευνας του Ινστιτούτου. Όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, το Ινστιτούτο έκλεισε και τα μέλη της, με διάφορους τρόπους, κατέφυγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και εγκαταστάθηκαν σε μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Το Columbia, το Princeton, το Brandeis και το Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια.

Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε

Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse), είναι ένας από τους δηλητηριώδεις  πράκτορες που έφεραν αυτά τα κακά στην Αμερική.

Η Σχολή περιλαμβάνει μεταξύ των μελών της, τον γκουρού της Νέας Αριστεράς του 1960,  Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse), που καταγγέλθηκε από τον Πάπα Παύλο VI για τη θεωρία της απελευθέρωσης η οποία «ανοίγει το δρόμο για την ελευθεριότητα με τον μανδύα της ελευθερίας», τον Μαξ Χορκχάιμερ, τον Τέοντορ Αντόρνο, τον δημοφιλή  συγγραφέα  Έριχ Φρόμ (Erich Fromm), τον Λέο Λόουενθαλ (Leo Lowenthal) και τον Γιούργκεν Χάμπερμας ~ που είναι ενδεχομένως οι με μεγαλύτερη επιρροή εκπρόσωποι της Σχολής.

 Βασικά, η Σχολή της Φρανκφούρτης πίστευε ότι όσο ένα άτομο έχει την πεποίθηση ~ ή ακόμα και την ελπίδα   ~ πως έχει το θείο δώρο της λογικής, το άτομο αυτό θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Η κοινωνία  πρέπει να φτάσει σε κατάσταση απελπισίας και  αποξένωσης που θεωρείται αναγκαία για να προκληθεί μία σοσιαλιστική επανάσταση.

Το έργο τους, ως εκ τούτου, ήταν να υπονομεύσουν την Δυτική κληρονομιά και την Ελληνική παράδοση που είναι το θεμέλιό της, το ταχύτερο δυνατόν.  

H «ύπουλη» πολιτιστική επανάσταση της Σχολής της Φρανκφούρτης.

 Για να προωθήσει η σχολή την «ήσυχη» (ύπουλη) πολιτιστική επανάσταση ~ Χωρίς όμως να μας δίνει ιδέες για τα σχέδιά της για το μέλλον, η Σχολή της Φρανκφούρτης (μεταξύ των άλλων) συνιστά:

1. Την δημιουργία των αδικημάτων ρατσισμού.

2. Την συνεχή αλλαγή για να δημιουργήσει σύγχυση 

3. Την διδασκαλία του σεξ και της ομοφυλοφιλίας στα παιδιά 
 

(ΣΟΚ! 34χρονη δασκάλα στη Γαλλία κατακρεουργήθηκε μπροστά στους μαθητές της από Μουσουλμάνα).

4. Την υπονόμευση της εξουσίας των σχολείων και των εκπαιδευτικών 

5. Την τεράστια μετανάστευση για να καταστρέψει την εθνική ταυτότητα.
 

6. Την προώθηση της υπερβολικής κατανάλωσης οινοπνεύματος 
 

7. Την υπονόμευση των εκκλησιών

8. Ένα αναξιόπιστο νομικό σύστημα με προκατάληψη εις βάρος των θυμάτων κάθε  εγκλήματος 
 
9. Την εξάρτηση από το κράτος ή τις κρατικές παροχές 
 

10. Τον έλεγχο και την αποχαύνωση διά μέσου των μέσων μαζικής ενημέρωσης 

11. Την ενθάρρυνση της διάλυσης της οικογένειας

Αυτοί οι 11 στόχοι  είναι επίσης 11 από τους  21 στόχους  για την καταστροφή της Αμερικής, σύμφωνα με την ημερήσια διάταξη της NWO.

Μια από τις βασικές ιδέες της Σχολής της Φρανκφούρτης ήταν να εκμεταλλευτεί την ιδέα του Φρόυντ περί του Πανσεξουαλισμού - «Pansexualism ~ δηλαδή την αναζήτηση της ευχαρίστησης, την εκμετάλλευση των διαφορών μεταξύ των δύο φύλων, και την ανατροπή των παραδοσιακών σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Για την προώθηση των στόχων της, θα πρέπει:

  • Να επιτεθεί στην εξουσία του πατέρα, αρνούμενη  τους συγκεκριμένους ρόλους του πατέρα και της μητέρας και να αποσπάσει  από τις οικογένειές το δικαίωμά να είναι οι πρωταρχικοί εκπαιδευτές των παιδιών τους.

• Να καταργήσει τις διαφορές στην εκπαίδευση των αγοριών και των κοριτσιών.

 • Να καταργήσει όλες τις μορφές της ανδρικής κυριαρχίας ~ ως εκ τούτου, να προωθήσει την  παρουσία των γυναικών στις ένοπλες δυνάμεις

 • Να δηλώσει ότι οι γυναίκες είναι μια «καταπιεσμένη τάξη» και πως οι  άνδρες είναι «καταπιεστές»

 Αυτό  ήταν μέρος του δηλητηρίου που διέρρευσε στην γενιά μου κατά τη διάρκεια της φεμινιστικής ατζέντας των κομμουνιστών όπως η Μπέτυ Φρίνταν (Betty Friedan), η Γκλόρια Στάινεμ (Gloria Steinem) και η Μπέλλα Άζμπουγκ (Bella Azbug). Ξαφνικά ακόμη και οι πατέρες μας αυτοί οι σκληρά εργαζόμενοι άνδρες που σεβάστηκαν  τις συζύγους τους και φρόντιζαν τις οικογένειές τους ~ παρουσιάζοντο ως καταπιεστές και οι μητέρες μας ως οι καταπιεσμένες, επειδή έμειναν σπίτι για να φροντίσουν  τις οικογένειες.

 Σήμερα, η γυναίκα όχι μόνο φροντίζει την οικογένεια βοηθούμενη με διάφορους τρόπους από το σύντροφό της, αλλά πρέπει επίσης να έχει μια δουλειά για να «διατηρήσει την αίσθηση του εαυτού», καθώς και να βοηθήσει την οικογένεια να επιβιώσει οικονομικά. Έτσι  η λεπτή ισορροπία αρσενικού / θηλυκού,  πατέρα / κόρης όπως και οι δεσμοί μεταξύ τους  καταστράφηκαν. Ο Μούζενμπεγκ συνόψισε τους μακροπρόθεσμους στόχους της Σχολής της Φρανκφούρτης ως εξής:

 

«Θα κάνουμε τη Δύση τόσο διεφθαρμένη, ώστε να  βρωμάει ».

 Η Σχολή πιστεύει  ότι υπάρχουν  δύο τύποι επανάστασης: (α) η πολιτική και (β) η πολιτιστική. Η πολιτιστική επανάσταση κατεδαφίζει τα πάντα εκ των έσω.   «Οι Σύγχρονες μορφές υποταγής χαρακτηρίζονται από ηπιότητα». Έκριναν πως πρόκειται για   ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο έτσι  διατήρησαν και  επικέντρωσαν την προσοχή τους στην οικογένεια, την εκπαίδευση, τα μέσα ενημέρωσης, το σεξ και τον λαϊκό πολιτισμό.

 Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Η «Κριτική Θεωρία» της Σχολής, διακήρυξε ότι η «αυταρχική προσωπικότητα» είναι  προϊόν της πατριαρχικής οικογένειας ~ μια ιδέα που συνδέεται άμεσα με την “καταγωγή της οικογένειας” του Ένγκελς, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους. Ο Ένγκελς επίσης προωθούσε τη μητριαρχία.

Ήδη ο Καρλ Μαρξ είχε γράψει, στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», για τη ριζική έννοια της «κοινότητας των γυναικών” και στην Γερμανική Ιδεολογία του 1845, έγραψε υποτιμητικά για την ιδέα της οικογένειας ως βασική μονάδα της κοινωνίας.

Αυτή ήταν μία από τις βασικές αρχές της «κριτικής θεωρίας»: Η αναγκαιότητα της διάσπασης της σύγχρονης οικογένειας. Οι μελετητές του Ινστιτούτου διακήρυξαν ότι:

«Ακόμη και μία μερική διάσπαση της γονικής μέριμνας στην οικογένεια μπορεί να τείνει να αυξήσει την ετοιμότητα της επερχόμενης γενιάς να αποδεχθεί την κοινωνική αλλαγή».

Ακολουθώντας τον Καρλ Μαρξ, η Σχολή τόνισε ότι η «αυταρχική προσωπικότητα» είναι  προϊόν της πατριαρχικής οικογένειας.

Όλα αυτά προετοίμασαν το δρόμο για τον πόλεμο ενάντια στο αρσενικό φύλο που προωθήθηκε από τον Μαρκούζε υπό το πρόσχημα της «απελευθέρωσης των γυναικών» και από το Νέο Αριστερό κίνημα στη δεκαετία του 1960. Πρότειναν τη μετατροπή του πολιτισμού μας σε μία γυναικοκρατούμενη κοινωνία.

O Βίλχελμ Ράιχ

Το 1933, ένα από τα μέλη τους ο Βίλχελμ Ράιχ,  έγραψε στην  “Μαζική ψυχολογία του φασισμού” ότι η μητριαρχία ήταν ο μόνος γνήσιος οικογενειακός τύπος της  «φυσικής κοινωνίας».

Ο Έριχ Φρόμ

 Ο Έριχ Φρόμ ήταν επίσης ένας ενεργός υπερασπιστής της μητριαρχικής θεωρίας. Ο Ανδρισμός και η θηλυκότητα, ισχυρίστηκε, δεν ήταν αντανακλάσεις των «βασικών» σεξουαλικών διαφορών, όπως οι ρομαντικοί είχαν σκεφτεί, αλλά αντ' αυτού προήλθαν από διαφορές στις λειτουργίες της ζωής, η οποία ήταν εν μέρει κοινωνικά καθορισμένη.

 Το δόγμα του ήταν ο προπομπός  για τις ριζοσπαστικές φεμινιστικές διακηρύξεις που σήμερα εμφανίζονται σχεδόν σε κάθε μεγάλο τηλεοπτικό πρόγραμμα και εφημερίδα. Οι επαναστάτες ήξεραν ακριβώς τι ήθελαν να κάνουν και πώς να το κάνουν. Έτσι τα έχουν καταφέρει.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ  Ή ΠΩΣ ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΥΡΟ.

Ο Λόρδος Μπέρτραντ Ράσσελ  

Ο Λόρδος Μπέρτραντ Ράσσελ (Bertrand Russell) συνεργάσθηκε  με τη Σχολή της Φρανκφούρτης, στην προσπάθεια  για μία μαζική κοινωνική μηχανική και έριξε τους σπόρους το 1951 στο βιβλίο του, «Η επίδραση της επιστήμης στην κοινωνία». Έγραψε: «Η Φυσιολογία και η ψυχολογία παρέχουν τομείς για επιστημονική τεχνική, η οποία εξακολουθεί να αναμένει την ανάπτυξη».

 Η σημασία της ψυχολογίας της μάζας «έχει αυξηθεί πάρα πολύ από την ανάπτυξη των σύγχρονων μεθόδων της προπαγάνδας. Από αυτές η πιο ισχυρή είναι αυτή που ονομάζεται «εκπαίδευση».

 Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι του μέλλοντος θα έχουν μια σειρά από μαθήματα για τα  παιδιά της σχολικής ηλικίας για τα οποία θα δοκιμάσουν διαφορετικές μεθόδους για να παράγουν μια ακλόνητη πεποίθηση πως “το χιόνι είναι μαύρο”.   Θα εμφανιστούν σύντομα και άλλες τεχνικές.

Πρώτον, πως η επιρροή του σπιτιού είναι  καταστροφική.

Δεύτερον, ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλά, εκτός αν η κατήχηση αρχίζει πριν από την ηλικία των δέκα.

Τρίτον, ότι οι στίχοι μαζί με τη μουσική και με τη διαρκή επανάληψη είναι πολύ αποτελεσματικοί.

Τέταρτον, η άποψη ότι το χιόνι είναι λευκό, πρέπει να θεωρηθεί ότι δείχνει μια νοσηρή επιθυμία για εκκεντρικότητα.

Ανήκει στους μελλοντικούς επιστήμονες να επιβάλλουν τα αξιώματα αυτά και να ανακαλύψουν πόσο ακριβώς κοστίζει ανά κεφαλή για να κάνουν τα παιδιά να πιστέψουν ότι το “χιόνι είναι μαύρο”, και πόσο λιγότερο θα κόστιζε να τους κάνει να πιστεύσουν ότι είναι σκούρο γκρι.

Όταν τελειοποιηθεί η τεχνική, κάθε κυβέρνηση που έχει αναλάβει την ευθύνη της εκπαίδευσης για μια γενιά θα είναι σε θέση να ελέγξει τα θέματά της με ασφάλεια χωρίς την ανάγκη στρατών ή αστυνομικών. "

Παρά το γεγονός ότι αυτό το κομμάτι έχει τίτλο "Λουπερκάλια," προτιμώ να το αποκαλώ "πολιτική ορθότητα"

Γράφοντας στα 1992 στο Fidelio Magazine, στο άρθρο «Η Σχολή της Φρανκφούρτης και η πολιτική ορθότητα», ο Michael Minnicino παρατήρησε πως οι κληρονόμοι του Μαρκούζε και του Αντόρνο κυριαρχούν πλέον πλήρως τα πανεπιστήμια, «διδάσκοντας στους δικούς τους μαθητές να αντικαταστήσουν την λογική με «πολιτικώς ορθές» τελετουργικές ασκήσεις.

Υπάρχουν πολύ λίγα θεωρητικά βιβλία για τις τέχνες, τα γράμματα, ή τη γλώσσα που δημοσιεύονται σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη, που δεν αναγνωρίζουν ανοιχτά το χρέος τους προς τη Σχολή της Φρανκφούρτης.

Το κυνήγι μαγισσών στις σημερινές πανεπιστημιουπόλεις είναι απλώς η εφαρμογή της έννοιας του Μαρκούζε για την «κατασταλτική ανοχή» ~ «ανοχή για κινήματα από την αριστερά, αλλά μισαλλοδοξία για κινήματα από την δεξιά» ~ που  επιβάλλονται από τους μαθητές της Σχολής της Φρανκφούρτης ».

 Μία σειρά ταινιών με θέμα την "πολιτική ορθότητα" είναι  εξαιρετικά χρήσιμη.

ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

 

Ο Δρ Τίμοθι Λίρι 

Ο Δρ Τίμοθι Λίρι  έριξε μια άλλη ματιά στο μυαλό της Σχολής της Φρανκφούρτης  μιλώντας για το “Psychedelic Drug Project” (Ψυχεδελικό Πρόγραμμα Ναρκωτικών), «Flashback» του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ . Ανέφερε μια συνομιλία που είχε με τον Άλντους Χάξλευ (Aldous Huxley):

"Αυτά τα φάρμακα για τον εγκέφαλο,  που παράγονται μαζικά στα εργαστήρια, θα επιφέρουν τεράστιες αλλαγές στην κοινωνία. Αυτό θα συμβεί με ή χωρίς εσένα ή εμένα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξαπλωθεί ο λόγος. Το εμπόδιο σε αυτή την εξέλιξη, Τίμοθι, είναι η Θρησκεία.”

Ένας από τους διευθυντές του σχεδίου “Η Αυταρχική προσωπικότητα” (the Authoritarian Personality project), Ρ. Νέβιτ Σάνφορντ (R. Nevitt Sanford), διαδραμάτισε καίριο ρόλο στη χρήση των ψυχεδελικών ναρκωτικών. Το 1965, έγραψε σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε από το εκδοτικό σκέλος του Ιντιτούτου Τάβιστοκ (Tavistock Institute) του Ηνωμένου Βασιλείου:

«Το έθνος, φαίνεται να είναι εντυπωσιασμένο από τους 40.000 ή περισσότερους τοξικομανείς μας, οι οποίοι θεωρούνται ανησυχητικά ακυβέρνητοι  και  πρέπει να αναχαιτιστούν με κάθε κόστος από την δαπανηρή δραστηριότητα της αστυνομίας. Μόνο ο πουριτανισμός θα μπορούσε να υποστηρίξει την πρακτική να εστιάζουν στους τοξικομανείς (αντί για τα 5 εκατομμύρια αλκοολικών μας) και τη θεραπεία τους ως αστυνομικό πρόβλημα αντί για ιατρικό, καταστέλλοντας παράλληλα αβλαβή ναρκωτικά όπως τη μαριχουάνα και το πεγιότ μαζί με τα επικίνδυνα ναρκωτικά. "

Οι κορυφαίοι προπαγανδιστές του σημερινού λόμπι των ναρκωτικών βασίζουν την επιχειρηματολογία τους για νομιμοποίηση, στην ίδια επιστημονική αγυρτεία γράφοντας όλα αυτά τα χρόνια από τον Δρ. Σάνφορντ. Αυτοί οι προπαγανδιστές περιλαμβάνουν τον πολυ-δισεκατομμυριούχο Τζώρτζ Σόρος (George Soros) που επέλεξε, ως ένα από τα πρώτα προγραμματά του, να χρηματοδοτήσει τις προσπάθειες για να αμφισβητήσουν την αποτελεσματικότητα των  37$ δις-το-έτος πόλεμο της Αμερικής κατά των ναρκωτικών.

Το  Λίντεσμιθ Σέντερ (Lindesmith Center) που υποστηρίζεται από τον Σόρος χρησιμεύει ως μια κορυφαία φωνή για τους Αμερικανούς που θέλουν την αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών. «Ο Σόρος είναι ο «μπαμπάς Warbucks», της νομιμοποίησης των ναρκωτικών ισχυρίστηκε ο Τζότζεφ Καλιφάνο (Joseph Califano) ο νεώτερος, του “Εθνικού Κέντρου Εθισμού και Κατάχρησης Ουσιών» του Πανεπιστημίου Κολούμπια  (The Nation, 2 Σεπτεμβρίου, 1999).

ΜΟΥΣΙΚΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ  

Ο Αντόρνο

Ο Αντόρνο επρόκειτο να τεθεί επικεφαλής της μονάδας «μουσικών σπουδών”, και γι' αυτό  στη “Theory of Modern Music”  (Θεωρία  για την σύγχρονη Μουσική)  προώθησε την ατονική Μουσική και την δημοφιλή ποπ μουσική ως όπλο για να καταστρέψει την κοινωνία. Προώθησε επίσης τις εκφυλισμένες μορφές  μουσικής οι οποίες διαδίδουν την ψυχική ασθένεια. Είπε:

“Με τη χρήση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να πέσουν στα γόνατα, εάν προωθηθεί ένα πνεύμα απαισιοδοξίας και απελπισίας”.

~ Από τα τέλη της δεκαετίας του 1930, (μαζί με τον Χορκχάιμερ)  μετανάστευσαν στο Χόλυγουντ.

 Η επέκταση των βίαιων βίντεο-παιχνιδιών, επίσης, υποστήριξαν τους στόχους της Σχολής.

Το SEX

Στο βιβλίο του “The Closing of the American Mind” (Το κλείσιμο του Αμερικανικού μυαλού) , ο Άλαν Μπλούμ (Alan Bloom) παρατήρησε πως ο Μαρκούζε κατά τη δεκαετία του εξήντα απευθύνθηκε στους φοιτητές των πανεπιστημίων με ένα συνδυασμό  Μαρξ και  Φρόυντ. Στο “Eros and Civilization” και στο  “One Dimensional Man”  (Έρως και Πολιτισμός και Ο μονοδιάστατος άνθρωπος) ο Μαρκούζε υποσχέθηκε ότι το τέλος του καπιταλισμού και της ψευδούς του συνείδησης θα οδηγήσει σε μια κοινωνία όπου οι μεγαλύτερες ικανοποιήσεις θα είναι σεξουαλικές.

Η Ροκ μουσική αγγίζει την ίδια χορδή στους νέους. Κοινά έχουν την ελεύθερη σεξουαλική έκφραση, τον αναρχισμό, την αποκάλυψη του ανορθολογικού ασυνείδητου και την ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε είδους παραλογισμό. 

ΤΑ Μ.Μ.Ε. 

 O Arthur «Punch» Sulzberger Jnr.

Τα σύγχρονα μέσα ~ αν μη τι άλλο ο Arthur «Punch» Sulzberger Jnr., ο οποίος ανέλαβε την New York Times στα 1992 ~ στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό στη μελέτη της Σχολής της Φρανκφούρτης The Authoritarian Personality (Η Αυταρχική προσωπικότητα). (Νέα Υόρκη: Harper, 1950). Στο βιβλίο του “Arrogance” (Αλαζονεία), (Warner Books, 1993) ο πρώην ρεπόρτερ των CBS News, Μπέρναρντ Γκόλντμπεργκ (Bernard Goldberg) σημείωσε για τον Σάλτσμπεργκερ (Sulzberger) ότι «εξακολουθεί να πιστεύει στις παλιές αντιλήψεις του εξήντα για « απελευθέρωση » και «τον άνθρωπο που αλλάζει τον κόσμο » .  

Στην πραγματικότητα, τα χρόνια του Σάλτσμπεργκερ έχουν μια σταθερή πορεία στην PC Boulevard, με ένα γραφείο τύπου έντονα αφιερωμένο σε κάθε είδους ποικιλομορφία εκτός από την διανοητική». Το 1953 το Ινστιτούτο μεταφέρθηκε πίσω στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Ο Αντόρνο πέθανε στα  1955 και ο Χορκχάιμερ στα  1973. Το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών συνέχισε και ήταν γνωστό πλέον ως  “Η Σχολή της Φρανκφούρτης”. Πρόκειται για τον «πολιτιστικό μαρξισμό», που κατέλαβε τα σχολεία και τα πανεπιστημιά μας.   

Πως η  «πολιτική ορθότητα», η οποία έχει καταστρέψει τους οικογενειακούς δεσμούς μας, την θρησκευτική μας παράδοση και ολόκληρο τον πολιτισμό μας ξεπήδησε από τη Σχολή της Φρανκφούρτης.

Ήταν αυτοί οι “διανοούμενοι” Μαρξιστές που αργότερα, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κατά του Βιετνάμ, έπλασαν τη φράση, «κάνετε έρωτα, όχι πόλεμο», ήταν αυτοί οι “διανοούμενοι” που προώθησαν την διαλεκτική της «αρνητικής» κριτικής,  ήταν αυτοί οι “θεωρητικοί” που ονειρεύονταν μια ουτοπία όπου θα κυβερνούσαν οι κανόνες τους. Ήταν οι δικές τους ιδέες  που οδήγησαν στην τρέχουσα μανία για το ξαναγράψιμο της ιστορίας και στην μόδα για «αποδόμηση».

 Έλεγαν διαρκώς: «Οι σεξουαλικές διαφορές είναι μια σύμβαση, αν αισθάνεσαι καλά να το κάνεις, κάντο. "

 Σε μία ομιλία του στη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1999, ο Δρ Τζέρλντ Λ. Άτκινσον (Gerald L. Atkinson), CDR USN (Ret), έδωσε μία συνέντευξη υπόβαθρου για τη Σχολή της Φρανκφούρτης, υπενθυμίζοντας στο ακροατήριό του ότι ήταν οι «στρατιώτες του πεζικού» της Σχολής της Φρανκφούρτης αυτοί που εισήγαγαν τις τεχνικές «εκπαίδευσης ευαισθησίας» που χρησιμοποιείται στα δημόσια σχολεία κατά τα τελευταία 30 χρόνια και χρησιμοποιείται τώρα από τον στρατό των ΗΠΑ για να εκπαιδεύσει τους στρατιώτες για την «σεξουαλική παρενόχληση».

 Κατά τη διάρκεια της εκπαιδεύσης «ευαισθησίας», στην κατάρτιση των εκπαιδευτικών, τους είπαν να μην διδάσκουν, αλλά να «διευκολύνουν». Οι Αίθουσες διδασκαλίας έγιναν κέντρα  αυτοεξέτασης, όπου τα παιδιά μίλησαν για τα δικά τους υποκειμενικά συναισθήματα. Η τεχνική αυτή έχει σχεδιαστεί για να πείσουν τα παιδιά πως ήταν η μόνη εξουσία στη ζωή τους. Ο Άτκινσον συνέχισε: «Η Αυταρχική προσωπικότητα”,  μελετήθηκε από τη Σχολή της Φρανκφούρτης στη δεκαετία του 1940 και του 1950 στην Αμερική και προετοίμασε το δρόμο για τον επακόλουθο πόλεμο ενάντια στο αρσενικό φύλο που προωθήθηκε από τον Χέρμπερντ Μαρκούζε (Herbert Marcuse) και την συμμορία των κοινωνικών επαναστατών υπό το πρόσχημα της «απελευθέρωσης των γυναικών » και το κίνημα της Νέας Αριστεράς στη δεκαετία του 1960.

 

 Η απόδειξη ότι οι ψυχολογικές τεχνικές για την μεταβολή της προσωπικότητας προορίζονται να  ευνουχίσουν τον   Αμερικανό άνδρα, παρέχεται από τον Αβραάμ Μάσλοου (Abraham Maslow), ιδρυτή της “Third Force Humanist Psychology” (Τρίτη Δύναμη Ανθρωπιστική Ψυχολογία) και υποστηρικτή της ψυχοθεραπευτικής αίθουσας διδασκαλίας, ο οποίος έγραψε ότι:

  «Το επόμενο βήμα στην προσωπική εξέλιξη είναι  μια υπέρβαση και των δύο:

του ανδρισμού και της θηλυκότητας, στην ανθρωπότητα».

 

Στις 17 Απριλίου του 1962, ο Μάσλοου έδωσε μια διάλεξη σε μια ομάδα μοναχών της Ιερής Καρδιάς, ένα κολλέγιο Καθολικών γυναικών στη Μασαχουσέτη. Σημείωσε σε μια καταχώρηση ημερολογίου πως η συζήτηση ήταν πολύ «επιτυχημένη», αλλά διαπίστωσε ότι το γεγονός ήταν πολύ ανησυχητικό.

«Δεν πρέπει να με χειροκροτήσουν”,  έγραψε,  «Θα έπρεπε να επιτεθούν.  Αν είχαν πλήρη επίγνωση του τι έκανα, θα επιτίθεντο». (Journals, σελ. 157).

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ

Στο φυλλάδιο της “Sex & Social Engineering” (Sex & Κοινωνική Μηχανική) (Family Education Trust 1994) η Βάλερυ Ρίτσες (Valerie Riches) παρατήρησε πως στα τέλη του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, υπήρχαν εντατικές κοινοβουλευτικές καμπάνιες που προέρχονταν από μια σειρά οργανώσεων στον τομέα του ελέγχου των γεννήσεων (δηλαδή, την αντισύλληψη, την άμβλωση, την στείρωση).

H Βάλερυ Ρίτσες

«Από την ανάλυση των ετήσιων εκθέσεων τους, κατέστη προφανές ότι ένας συγκριτικά μικρός αριθμός ανθρώπων συμμετείχαν σε εκπληκτικό βαθμό σε μια σειρά από ομάδες πίεσης.

Το δίκτυο αυτό εξοπλίζεται όχι μόνο με προσωπικό, αλλά και με ταμεία, ιδεολογία και μερικές φορές από διευθύνσεις:  Υποστηρίζοντο επίσης από κατεστημένα συμφέροντα και από επιχορηγήσεις σε ορισμένες περιπτώσεις, από κρατικές υπηρεσίες. Στην καρδιά του δικτύου ήταν η “Family Planning Association” (FPA) (Ένωση Οικογενειακού Προγραμματισμού), με τη δική της συλλογή παραφυάδων. Αυτό που ανακάλυψαν ήταν μια δομή εξουσίας με τεράστια επιρροή.

 «Μία βαθύτερη έρευνα αποκάλυψε ότι το δίκτυο, στην πραγματικότητα, απλώθηκε ακόμη περισσότερο, στην ευγονική, τον έλεγχο του πληθυσμού, τον έλεγχο των γεννήσεων, τις μεταρρυθμίσεις στο σεξουαλικό και το οικογενειακό δίκαιο, το σεξ και την εκπαίδευση σε θέματα υγείας. Τα πλοκάμια του άγγιζαν εκδοτικούς οίκους, ιατρικά, εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματα, τις γυναικείες οργανώσεις και την συμβουλευτική του γάμου ~ οπουδήποτε θα μπορούσε να ασκηθεί επιρροή. »

Φάνηκε να έχει μεγάλη επιρροή στα μέσα ενημέρωσης στους μονίμους υπαλλήλους στις σχετικές κυβερνητικές υπηρεσίες, έξω από κάθε αναλογία με τους αριθμούς που εμπλέκονται. «Κατά τη διάρκεια των ερευνών μας, ένας ομιλητής σε ένα Συμπόσιο Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης στο Λίβερπουλ περιέγραψε την τακτική στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση λέγοντας:

 «αν δεν μπούμε στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τα παιδιά θα ακολουθήσουν τα ήθη και έθιμα των γονιών τους.

  Σύντομα έγινε προφανές πως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ήταν το όχημα για τους μικροπωλητές του κοσμικού ανθρωπισμού.

 «Ωστόσο, την εποχή εκείνη η δύναμη του δικτύου και οι πλήρεις συνέπειες των δραστηριοτήτων του δεν ήταν πλήρως κατανοητές. Θεωρήθηκε ότι η κατάσταση αυτή περιορίζετο στη Βρετανία. Οι διεθνείς επιπτώσεις δεν είχαν γίνει κατανοητές.

«Λίγο μετά, εκδόθηκε ένα μικρό βιβλίο με τον ενδιαφέροντα τίτλο «The Men Behind Hitler», (Οι άνδρες πίσω από τον Χίτλερ) ~ “Μία Γερμανική Προειδοποίηση προς τον κόσμο”. Ισχυρίζετο πως το κίνημα της ευγονικής, το οποίο είχε κερδίσει δημοτικότητα στις αρχές του εικοστού αιώνα, είχε περάσει στην παρανομία μετά από το καθεστώς της ναζιστικής Γερμανίας, αλλά ήταν ακόμα ενεργό και  λειτουργεί μέσα από οργανώσεις που προωθούν την άμβλωση, την ευθανασία, την  στείρωση, την ψυχική υγεία, κλπ.

Ο συγγραφέας κάλεσε τον αναγνώστη να δεί στην πατρίδα του και τις γειτονικές της χώρες, γιατί σίγουρα θα διαπιστώσει πως τα μέλη των επιτροπών και των οργανισμών αυτών σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό.

«Άλλα βιβλία και έγγραφα από ανεξάρτητες πηγές επιβεβαίωσαν αργότερα αυτή την κατάσταση. Στην Αμερική δημοσιεύθηκε επίσης ένα αξιόλογο βιβλίο, το οποίο κατέγραψε τις δραστηριότητες του Συμβούλιου Σεξουαλικής Ενημέρωσης και Εκπαίδευσης των Ηνωμένων Πολιτειών (SIECUS). Είχε τίτλο «The SIECUS Circle A Humanist Revolution» (Ο κύκλος SIECUS για την ανθρωπιστική Επανάσταση).

Το SIECUS ιδρύθηκε το 1964 και δεν έχασε καθόλου χρόνο για να συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα κοινωνικής μηχανικής μέσω της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία. Πρώτος εκτελεστικός διευθυντής της ήταν η Μαίρη Καλντερόν (Mary Calderone), η οποία ήταν επίσης στενά συνδεδεμένη με τον Οικογενειακό Προγραμματισμό, το Αμερικανικό αντίστοιχο του Βρεττανικού FPA.

Σύμφωνα με την “The SIECUS Circle”, η Καλντερόν προέβαλε συναισθήματα και  θεωρίες που  έθεσε ο Ρούντολφ Ντρέικους (Rudolph Dreikus), ένας ανθρωπιστής, που υποστηρίζει:

• Την συγχώνευση ή την αντιστροφή των φύλων ή τους ρόλους των φύλων.

• Την απελευθέρωση των παιδιών από τις οικογένειές τους.

• Την κατάργηση της οικογένειας, όπως την ξέρουμε.

Στο βιβλίο τους «Mind Siege», (Thomas Nelson, 2000) Οι Τιμ Λαχάγιε (Tim LaHaye) και Ντέιβιντ Α. Νόμπελ (David A. Noebel) επιβεβαίωσαν τα ευρήματα του Ρίτσες σε  διεθνές δίκτυο.

Ο Ρίτσαρντ Ντώκινς (Richard Dawkins), Βρετανός Εθνολόγος, εξελικτικός βιολόγος και συγγραφέας εκλαϊκευμένης επιστήμης. Διετέλεσε καθηγητής για την δημόσια κατανόηση της επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και ήταν συνεργάτης του New College της Οξφόρδης.

Ο Ντώκινς (Dawkins) είναι ο ήρωας του άθεου κίνηματος που τόσο αλαζονικά επιτίθεται στις θρησκείες, ένα μεγάλο άλμα προς τον άθεο κομμουνισμό και το Μαλκέτ για την  προετοιμασία του πλανήτη μας, στην επιβολή της σκοτεινής ιδέας για τον Θεό.    

«Κορυφαίες προσωπικότητες του κοσμικού ανθρωπισμού είναι οι: John Dewey, Isaac Asimov,  Paul Kurtz, Corliss Lamont, Bertrand Russell, Julian Huxley, Richard Dawkins,  Margaret Sanger, Carl Rogers, Ted Turner  που διακηρύττει  «ο Χριστιανισμός είναι για τους ηττημένους», η Μαρία Calderone. Επίσης αυτοί που αναφέρονται στο οπισθόφυλλο του Ανθρωπιστικού Μανιφέστου I και II, συμπεριλαμβανομένων των: Eugenia C. Scott, Alfred Kinsey, Abraham Maslow, Erich Fromm, Rollo May,  η Betty Friedan.  

 H Margaret Sanger

Margaret Sanger, αρχι-ιέρεια του ελέγχου των γεννήσεων:

"Το πιο ελεήμων πράγμα που μια μεγάλη οικογένεια μπορεί να κάνει σε ένα από τα βρέφη της είναι να το σκοτώσει." ~ Margaret Sanger, “Women and the New Race”.

«Δίπλα τους βρίσκονται οι  χρηματοδότες ή υποστηρικτές  οργανισμοί, όπως η Σχολή της Φρανκφούρτης,  η αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, οι Δημοκράτες Σοσιαλιστές της Αμερικής, το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, το Πανεπιστήμιο Γέιλ (Yale),  το  Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (Berkeley) και δύο χιλιάδες άλλα κολλέγια και πανεπιστήμια.

Ένα πρακτικό παράδειγμα για το πώς το παλιρροϊκό κύμα της σκέψης του Μάσλοου καταπίνει τα  Αγγλικά σχολεία αποκαλύφθηκε σε ένα άρθρο στη  Βρεττανική  Εθνική Ένωση Καθολικών Οικογενειών   (NACF) την εφημερίδα της Καθολικής Οικογένειας (Αύγουστος 2000), όπου ο Τζέιμς Κάφρεϊ προειδοποίησε για το πρόγραμμα Ιθαγένεια (PSHE), το οποίο θα εισέρχετο σύντομα στο Εθνικό αναλυτικό πρόγραμμα. »

“Πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται σε αυτό το νέο θέμα” , έγραψε, « και το πιο σημαντικό, να ανακαλύψουμε τη φιλοσοφική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται. Οι ενδείξεις για αυτό μπορούν να βρεθούν στη λέξη «επιλογή» που εμφανίζεται συχνά στην τεκμηρίωση του πολίτη και τη μεγάλη έμφαση που δίνεται στους μαθητές να συζητούν και να «διευκρίνιζουν» τις δικές τους απόψεις, τις αξίες και τις επιλογές τους σχετικά με οποιοδήποτε συγκεκριμένο θέμα.

Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την έννοια που είναι γνωστή ως « Διευκρίνιση Αξιών” ~ Μια έννοια ανάθεμα, στον καθολικισμό, στον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ.

«Η ιδέα αυτή ήταν πρωτοπόρος στην Καλιφόρνια το 1960 από τους ψυχολόγους Γουίλιαμ Κούλσον (William Coulson), Καρλ Ρότζερς (Carl Rogers)  και Άμπραχαμ Μάσλοου (Abraham Maslow). Βασίστηκε στην «ανθρωπιστική» ψυχολογία, στην οποία οι ασθενείς  θεωρούντο ως οι μοναδικοί κριτές των πράξεών τους και της ηθικής τους συμπεριφοράς. Έχοντας δημιουργήσει την τεχνική της “Διευκρίνισης των Αξιών” (Values Clarification), οι ψυχολόγοι την εισήγαγαν με καταστροφικά αποτελέσματα στα σχολεία και τα άλλα ιδρύματα, όπως τα μοναστήρια και τα θρησκευτικά σεμινάρια.

Οι μονές άδειασαν, οι ιερείς έχασαν τις κλίσεις τους και υπήρξε μία μεγάλη  απώλεια της πίστης στο Θεό.  Η “Διευκρίνιση των Αξιών”  προϋποθέτει ένα ηθικό σχετικισμό στον οποίο δεν υπάρχει απόλυτο σωστό ή λάθος .

«Αυτό το ίδιο σύστημα πρόκειται να εισαχθεί στα ευάλωτα μυαλά των βρεφών, των παιδιών και των εφήβων μετά τα έτη από το 2000 και μετά.

Η “Διευκρίνιση των Αξιών” (Values Clarification) θεωρεί ότι οι εκπαιδευτικοί που θα προωθήσουν αρετές όπως η τιμιότητα, η δικαιοσύνη ή η αγνότητα αποτελεί κατήχηση στα παιδιά και  «παραβιάζει» την ηθική ελευθερία τους.

Υποστηρίζεται ότι τα παιδιά θα πρέπει να είναι ελεύθερα να επιλέξουν τις δικές τους αξίες, και  ο δάσκαλος πρέπει απλώς να «διευκολύνει» και πρέπει να αποφύγει κάθε ηθικολογία ή επίκριση .

Δικηγόρος σχολίασε πρόσφατα τις ανησυχητικές τάσεις στην Αυστραλιανή εκπαίδευση, «Το κύριο θέμα της “Διευκρίνισης των Αξιών” είναι ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Η “Διευκρίνιση των Αξιών” δεν επιδιώκει να αναγνωρίζει και να μεταδίδει τις «σωστές» αξίες.

«Ελλείψει σαφούς ηθικής καθοδήγησης, τα παιδιά φυσικά θα κάνουν επιλογές με βάση τα συναισθήματα.

Με την ισχυρή πίεση των συνομηλίκων και απελευθερωμένοι από τις αξίες που πηγάζουν από την παράδοση, εξασφαλίζουν ώστε οι «κοινές αξίες» να πέσουν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή.

«Αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή», γράφει ο Φίλιπ Τρόουερ (Philip Trower) σε μια επιστολή του προς τον συγγραφέα, «είναι ένα μίγμα από δύο σχολές σκέψης, τη Σχολή της Φρανκφούρτης και τη Φιλελεύθερη Παράδοση που πηγαίνει πίσω στον 18ο αιώνα του Διαφωτισμού. Η Σχολή της Φρανκφούρτης έχει βέβαια βαθειές τις ρίζες της στον 18ο αιώνα του Διαφωτισμού. «Αλλά όπως ο Μαρξισμός του Λένιν, είναι ένα αποσχισθέν κίνημα”.

Οι φιλελεύθεροι θέλουν να οδηγήσουν σε «βελτίωση» και «τελειοποίηση» τον δυτικό πολιτισμό, ενώ η  Σχολή της Φρανκφούρτης θέλει την καταστροφή του. «Σε αντίθεση με τους μαρξιστές της σκληρής γραμμής, η Σχολή της Φρανκφούρτης δεν κάνει σχέδια για το μέλλον. Όμως, η Σχολή της Φρανκφούρτης φαίνεται να είναι πιο διορατική από τους κλασικούς φιλελεύθερους και τους κοσμικούς μας. Τουλάχιστον βλέπουν τις  ηθικές παρεκκλίσεις που προωθούν , στο τέλος, να κάνουν την κοινωνική ζωή αδύνατη ή αφόρητη.

Αλλά αυτό αφήνει ένα μεγάλο ερωτηματικό για το  μέλλον μας.

 

Εν τω μεταξύ, η αθόρυβη επανάσταση κυλά προς τα εμπρός.

*Ο Timothy Matthews είναι ο συντάκτης της βρετανικής, Catholic Family News. Μια νέα υπηρεσία του Εθνικού Συνδέσμου Καθολικών Οικογενειών στο  Ηνωμένο Βασίλειο. Το άρθρο εμφανίστηκε στην Αμερικανική Καθολική εβδομαδιαία, The Wanderer, 11 Δεκεμβρίου 2008. 

Ανατυπώνεται εδώ με την άδεια του συγγραφέα. © Copyright 1997-2009 Catholic Insight Updated:17 του Μάρτη, 2009 - 22:50:54

   

προφίλ:

Γκέοργκ Λούκατς (Georg Lukacs)

• Ξεκίνησε την πολιτική του ζωή ως πράκτορας της Κομμουνιστικής Διεθνούς του Κρεμλίνου.
• Η Ιστορία του και η Ταξική-Συνείδηση του έδωσαν την αναγνώριση ως τον κορυφαίο θεωρητικό μαρξιστή μετά τον Καρλ Μαρξ .
• Το 1919 έγινε αναπληρωτής Κομισάριος Πολιτισμού στο μπολσεβίκικο καθεστώς του Μπέλα Κουν στην Ουγγαρία. Αυτός υποκίνησε αυτό που έγινε γνωστό ως   "Πολιτιστική τρομοκρατία."
• Η "Πολιτιστική τρομοκρατία" ήταν ένας πρόδρομος για το τι επρόκειτο να συμβεί στα αμερικανικά σχολεία.
• Ξεκίνησε ένα «εκρηκτικό» πρόγραμμα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Οργανώθηκαν Ειδικές διαλέξεις σε σχολεία της Ουγγαρίας και τυπώθηκαν και διανεμήθηκαν φυλλάδια για να διδάξουν τα παιδιά τον ελεύθερο έρωτα, τη φύση της σεξουαλικής επαφής, την αρχαϊκή φύση των αστικών κωδίκων της οικογένειας, τον παλιομοδίτικο θεσμό της μονογαμίας και την ασχετοσύνη της θρησκείας, η οποία στερεί τον άνθρωπο από κάθε ευχαρίστηση. Τα παιδιά καλούνται έτσι να απορρίψουν και να χλευάσουν την πατρική εξουσία και την δύναμη της Θρησκείας,   να αγνοήσουν τις εντολές της ηθικής, έτσι εύκολα και αυθόρμητα μετατρέπονται σε παραβάτες τους οποίους μόνο η αστυνομία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει. Η παρούσα πρόσκληση σε εξέγερση απευθύνθηκε στα παιδιά της Ουγγαρίας και συνοδεύτηκε από μια πρόσκληση για εξέγερση που απευθύνθηκε στις γυναίκες της Ουγγαρίας.
• Απορρίπτοντας την ιδέα ότι ο μπολσεβικισμός ζητά την καταστροφή του πολιτισμού και του πολιτισμού, Λούκατς δήλωσε: «Η παγκόσμια αντιστροφή των αξιών, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την εκμηδένιση των παλαιών αξιών και τη δημιουργία νέων από τους επαναστάτες."
• Η κατάσταση του νου του Λούκατς εκφράστηκε με τα ίδια του τα λόγια:

o    " Όλες οι κοινωνικές δυνάμεις που μισούσα από τα νεανικά μου χρόνια, και τις οποίες στοχεύα να εξολεθρεύσω, ήρθαν  τώρα μαζί για να απελευθερώσουν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο."

o    «Είδα την επαναστατική καταστροφή της κοινωνίας ως τη μία και μοναδική λύση για τις πολιτιστικές αντιφάσεις της εποχής."

o «Το ερώτημα είναι, ποιος θα μας απελευθερώσει από το ζυγό του Δυτικού Πολιτισμού;"
o «Κάθε πολιτικό κίνημα ικανό να φέρει μπολσεβικισμό στη Δύση θα πρέπει να είναι «δαιμονικό».
o  "Η εγκατάλειψη της μοναδικότητας της ψυχής λύνει το πρόβλημα για  το  «ξέσπασμα» των διαβολικών δυνάμεων  που κρύβονται σε όλη τη βία που απαιτείται για τη δημιουργία μιας επανάστασης."
• κατάσταση του νου του Λούκατς ήταν χαρακτηριστική εκείνων που εκπροσωπούσαν τις δυνάμεις του επαναστατικού μαρξισμού.
• Σε μια μυστική συνάντηση στη Γερμανία το 1923, ο Λούκατς προτείνει την έννοια της επαγωγής της  "Πολιτιστικής Απαισιοδοξίας", προκειμένου να αυξηθεί η     απελπισία και η αποξένωση των ανθρώπων της Δύσης, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επανάσταση.
• Η συνάντηση αυτή οδήγησε στην ίδρυση του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στη Γερμανία το 1923 - μια οργάνωση της μαρξιστών και προσανατολισμένων προς τον Κομμουνισμό ψυχολόγων, κοινωνιολόγων και άλλων διανοούμενων που έγιναν γνωστοί ως η Σχολή της Φρανκφούρτης, η οποία ασχολείτο με την εφαρμογή του του προγράμματος του Γκέοργκ Λούκατς.

Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci)

• Ήταν ένας Ιταλός μαρξιστής “διανοούμενος” στο ίδιο επίπεδο με τον Γκέοργκ Λούκατς ο οποίος έφτασε με ανάλυση στα ίδια συμπεράσματα, όπως ο Λούκατς και η Σχολή της Φρανκφούρτης για την κρίσιμη σημασία των διανοουμένων στην υποδαύλιση επανάστασης στη Δύση.
•  Ταξίδεψε στην Σοβιετική Ένωση μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων του 1917 και έκανε κάποιες ακριβείς παρατηρήσεις που τον ανάγκασαν  να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μία εξέγερση Μπολσεβικικού τύπου δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί  στους εργάτες της Δύσης, λόγω της φύσης των χριστιανικών ψυχών τους.
• Ο Αντόνιο Γκράμσι έγινε ο ηγέτης του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο του χάρισε το 1930 μια θέση σε μία από τις φυλακές του Μουσολίνι, όπου έγραψε το Prison Notebooks και άλλα έγγραφα.
• Τα έργα αυτά έγιναν διαθέσιμα στα αγγλικά για τους Αμερικανούς.
• Η συμβουλή του προς τους διανοούμενους ήταν να ξεκινήσει μια μακρά πορεία μέσα από τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα της χώρας, προκειμένου να δημιουργηθεί ο νέος Σοβιετικός άνθρωπος πριν να υπάρξει μια επιτυχής πολιτική επανάσταση.
• Η εξέλιξη αυτή αντανακλά τις παρατηρήσεις του στη Σοβιετική Ένωση ότι οι ηγέτες της δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν τέτοιο νέο σοβιετικό άνθρωπο μετά την Επανάσταση των Μπολσεβίκων.
• Αυτό το σχέδιο για την αλλαγή του μυαλού και του χαρακτήρα που έκανε τον  Γκράμσι ήρωα του επαναστατικού μαρξισμού στην αμερικανική εκπαίδευση και άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία του Νέου Αμερικανικού Παιδιού στα σχολεία από το εκπαίδευτικό καρτέλ.
• Η ουσιαστική φύση της επαναστατικής στρατηγικής του Αντόνιο Γκράμσι  αντανακλάται στο “Το πρασίνισμα της Αμερικής” του Τσαρλς A. Ράιχ: "Μια επανάσταση έρχεται. Δεν θα είναι σαν τις επαναστάσεις του παρελθόντος. Θα προέρχεται από  το άτομο και τον πολιτισμό, και αυτό θα αλλάξει την πολιτική δομή ως την τελική πράξη του. Δεν θα χρειαστεί βία για να πετύχει και δεν μπορούν  να αντισταθούν με επιτυχία με τη βία. Αυτή είναι η επανάσταση της Νέας Γενιάς. "

Βίλχελμ Ράιχ (Wilhelm Reich)

• Στο  βιβλίο του, στα 1933 με τίτλο Η μάζική ψυχολογία του φασισμού, εξήγησε ότι η Σχολή της Φρανκφούρτης αποστασιοποιήθηκε από τη μαρξιστική κοινωνιολογία που έθετε τους "αστούς" εναντίον του "προλεταριάτου". Αντ 'αυτού, η μάχη θα είναι μεταξύ των «αντιδραστικών» και των «επαναστατικών» χαρακτήρων.
• Έγραψε επίσης ένα βιβλίο με τίτλο “Η Σεξουαλική επανάσταση”, η οποία ήταν   πρόδρομος του τι επρόκειτο να συμβεί το 1960.
• Η «σεξο-οικονομική" (“sex-economic”) κοινωνιολογία ήταν μια προσπάθεια να εναρμονίσει την ψυχολογία του Φρόιντ με την οικονομική θεωρία του Μαρξ.
• Η θεωρία του Ράιχ εκφράστηκε στα λόγια του: «Η αυταρχική οικογένεια είναι το αυταρχικό κράτος σε μικρογραφία. Η Αυταρχική δομή του χαρακτήρα του ανθρώπου  παράγεται ουσιαστικά από την ενσωμάτωση της σεξουαλικής αναστολής και του φόβου στην ζωντανή ουσία των σεξουαλικών ορμών. Ο οικογενιακός ιμπεριαλισμός αναπαράγεται ιδεολογικά σε εθνικό ιμπεριαλισμό ... η αυταρχική οικογένεια ... είναι ένας παράγοντας όπου παράγονται η αντιδραστική ιδεολογία και οι αντιδραστικές δομές  . "
• Η θεωρία του Βίλχελμ Ράιχ, όταν συνδυάζεται με την θεωρία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στην Ουγγαρία του Georg Lukacs, μπορεί να θεωρηθεί ως η πηγή για την επιμονή της εκπαίδευσης του αμερικανικού καρτέλ σχετικά με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από το νηπιαγωγείο και μετά και την πλήρη άρνηση της πατρικής δομής της οικογένειας, την εξωτερική εξουσία και τον δομή του παραδοσιακού χαρακτήρα.
• Στην  θεωρία του Ράιχ περιλαμβάνονται και άλλοι ισχυρισμοί που φαίνεται να έχουν διαποτίσει την αμερικανική εκπαίδευση:
o Ο οργανωμένος θρησκευτικός μυστικισμός του Χριστιανισμού ήταν ένα στοιχείο της αυταρχικής οικογένειας που οδήγησε στον φασισμό.
o Πρέπει να εκθρονιστεί η πατριαρχική εξουσία εντός και εκτός του ανθρώπου  .
o Επαναστατική σεξουαλική πολιτική σημαίνει την πλήρη κατάρρευση της αυταρχικής ιδεολογίας.
o Ο έλεγχος των γεννήσεων ήταν επαναστατική ιδεολογία.
o Ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά ένα σεξουαλικό ζώο.
• Η “Μαζική Ψυχολογία του φασισμού” του Ράιχ ήταν στην ένατη έκδοση της στα 1991 και είναι διαθέσιμη στα περισσότερα βιβλιοπωλεία των κολλεγίων.

Ο Έριχ Φρόμ (Erich Fromm)

• Όπως και ο Wilhelm Reich, ο Έριχ Φρόμ ήταν ένας κοινωνικός ψυχολόγος της Σχολής της Φρανκφούρτης ο οποίος ήρθε στην Αμερική το 1930.
• Στο βιβλίων του “Διαφυγή από την Ελευθερία”, που δημοσιεύθηκε το 1941, είναι ένας ιδεολογικός σύντροφος στην “Μαζική Ψυχολογία του φασισμού” του Βίλχελμ Ράιχ.
• Ο Έριχ Φρόμ υποστήριξε ότι ο πρώιμος καπιταλισμός δημιούργησε μια κοινωνική τάξη που εκτρέφει έναν σαδομαζοχιστικό και αυταρχικό χαρακτήρα που ο Μαρτίνος Λούθηρος και ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν εξαιρετικά παραδείγματα.
• Υποστήριξε ότι η ίδια καπιταλιστική κοινωνική τάξη οδήγησε στη θεωρία του Καλβίνου περί του του “Προορισμού”, η οποία αντανακλούσε την βασική αρχή περί της ανισότητας των ανθρώπων που αναβίωσε στη ναζιστική ιδεολογία.
• Υποστήριξε ότι ο αυταρχικός χαρακτήρας έχει ως εμπειρία μόνο την κυριαρχία ή την υποβολή και «οι διαφορές, είτε σεξουαλικές είτε τη φυλετικές, είναι αναγκαστικά είτε ανωτερότητας είτε κατωτερότητας."
• Υποστήριξε ότι η «Θετική Ελευθερία» σημαίνει την αρχή ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ισχύς από το ίδιο το μοναδικό άτομο  πως ο άνθρωπος είναι το κέντρο και ο σκοπός της ζωής,  ότι η ανάπτυξη και η υλοποίηση της ατομικότητας του ανθρώπου είναι ένα τέλος που ποτέ δεν μπορεί να εξαρτάται από τους σκοπούς που υποτίθεται ότι έχουν μεγαλύτερη αξιοπρέπεια.
• Ο Έριχ Φρόμ έκανε το πραγματικό νόημα αυτής της «Θετικής Ελευθερίας" σαφές σε ένα άλλο από τα πολλά βιβλία του - Το Δόγμα του Χριστού ... όπου περιγράφει τον επαναστατικό χαρακτήρα, όπως ο ίδιος όπως: ο άνθρωπος που έχει χειραφετηθεί από τους δεσμούς του αίματος και του εδάφους, από τη μητέρα και τον πατέρα του, και από την πίστη στο κράτος, τη φυλή, τη θρησκεία ή το κόμμα.
• Ο Έριχ Φρόμ κάνει την επαναστατική του πρόθεση  πολύ σαφή στο “δόγμα του Χριστού” ... "Θα μπορούσαμε να καθορίσουμε την επανάσταση σε μια ψυχολογική έννοια, λέγοντας ότι μια επανάσταση είναι ένα πολιτικό κίνημα που καθοδηγείται   από   ανθρώπους με την επαναστατικούς χαρακτήρες  και προσελκύει άτομα με επαναστατικούς χαρακτήρες."

Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse)

• Όπως Βίλχελμ Ράιχ και ο Έριχ Φρόμ , ο Χέρμπερτ Μαρκούζε  ήταν ένας διανοούμενος της Σχολής της Φρανκφούρτης ο οποίος ήρθε στην Αμερική στα 1930.
• Έχει συχνά περιγραφεί ως Μαρξιστής φιλόσοφος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα καθαρός κοινωνικός επαναστάτης που έβλεπε την αποσύνθεση της αμερικανικής κοινωνίας όπως ακριβώς ο Καρλ Μαρξ και ο Georg Lukacs έβλεπε το ενδεχόμενο της διάλυσης της γερμανικής κοινωνίας: « μπορεί κάποιος δικαίως να μιλά για μια πολιτιστική επανάσταση , δεδομένου ότι η διαμαρτυρία στρέφεται προς το σύνολο του πολιτιστικού οικοδομήματος, συμπεριλαμβανομένης της ηθικής της υφιστάμενης κοινωνίας ... υπάρχει ένα πράγμα που μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα: η παραδοσιακή ιδέα της επανάστασης και η παραδοσιακή στρατηγική της επανάστασης έχει λήξει. Αυτές οι ιδέες είναι ντεμοντέ ... Αυτό που πρέπει να αναλάβει είναι ένα είδος διάχυσης και διασκόρπισης της αποσύνθεσης του συστήματος. "
• Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε  δημοσίευσε το Έρως και Πολιτισμός το 1955, το οποίο έγινε το ιδρυτικό έγγραφο της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960 και έφερε την Σχολή της Φρανκφούρτης στα κολέγια και τα πανεπιστήμια της Αμερικής.
• Υποστήριξε ότι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουν από τον  χαρακτήρα  της σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας ήταν να απελευθερώσουν την ερωτική πλευρά του ανθρώπου, το αισθησιακό ένστικτο,  την εξέγερση κατά της «τεχνολογικής ορθολογικότητας».
• Αυτή η ερωτική απελευθέρωση ήταν έτοιμη να λάβει τη μορφή της «Μεγάλης Άρνησης, «μια συνολική απόρριψη του καπιταλιστικού τέρατος και ολόκληρου του   έργου του, συμπεριλαμβανομένων των τεχνολογικών αιτίων και της τελετουργικής-αυταρχικής γλώσσας.
• Παρείχε τις πνευματικές δικαιολογίες για την εφηβική σεξουαλική επανάσταση, και το σύνθημα «Make Love, Not War».
• Η θεωρία του περιελάμβανε την πεποίθηση ότι το Απελευθερωτικό Κίνημα των γυναικών ήταν το πιο σημαντικό συστατικό της αντιπολίτευσης  και ενδεχομένως το πιο ριζοσπαστικό.
• Οι επαναστατικές του προσπαθειες άνθισαν σε έναν πλήρους κλίμακας πόλεμο   του επαναστατικού μαρξισμού κατά του λευκού Ευρωπαίου αρσενικού στα σχολεία και τα κολέγια.

Ο Θέοντορ Αντόρνο (Theodor Adorno)

• Ήταν ένας άλλος επαναστάτης μαρξιστής και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης ο οποίος ήρθε στην Αμερική το 1930.
• Μαζί με τους άλλους, ο Αντόρνο συνέγραψε την αυταρχική προσωπικότητα, η οποία δημοσιεύθηκε το 1950.
• Το βιβλίο του Αντόρνο ήταν εμπνευσμένο από το ίδιο είδος των θεωρητικών ισχυρισμών που αποκαλύπτεται στα έργα του Βίλχελμ Ράιχ, του Έριχ Φρόμ και του Χέρμπερτ Μαρκούζε με βάση αναλυτικές μελέτες της γερμανικής κοινωνίας, που ξεκίνησαν το 1923.
• Το βασικό θέμα ήταν το ίδιο. Υπήρχε ένα τέτοιο πράγμα όπως ένας αυταρχικός χαρακτήρας που ήταν το αντίθετο από το επιθυμητό του επαναστατικού χαρακτήρα. Αυτός ο αυταρχικός χαρακτήρας ήταν ένα προϊόν του καπιταλισμού, ο Χριστιανισμός, ο συντηρητισμός, η πατριαρχική οικογένεια και η σεξουαλική καταπίεση. Στη Γερμανία, ο συνδυασμός αυτός που προκαλείται από την προκατάληψη, τον αντισημιτισμό και φασισμό, σύμφωνα με τη θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης.
• Οφείλετο επίσης στο γεγονός ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί ήταν προϊόντα του καπιταλισμού, του Χριστιανισμού, του συντηρητισμού, της πατριαρχικής οικογένειας και της σεξουαλικής καταπίεσης στα νιάτα τους. Έτσι, ο Θέοντορ Αντόρνο και τα άλλα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης είχαν μια χρυσή ευκαιρία για να εκτελέσουν το πρόγραμμα του Γκέοργκ Λούκατς  και του Αντόνιο Γκράμσι για τη δημιουργία κοινωνικής επανάστασης στην Αμερική, αντί της Γερμανίας.
• Θα κατασκευάσουν την ύπαρξη αυταρχικών προσωπικοτήτων μεταξύ των Αμερικανών με τάσεις προς την προκατάληψη, και στη συνέχεια να εκμεταλλευτούν αυτό για να αναγκάσει την "επιστημονικά προγραμματισμένη αναμόρφωση" των Αμερικανών με τη δικαιολογία ότι είχε γίνει για την εξάλειψη της προκατάληψης.
• Αυτή η επιστημονικά σχεδιασμένη επανεκπαίδευση θα γίνει το κυρίαρχο σχέδιο για το μετασχηματισμό των θεμελιωδών αξιών του συστήματος της Αμερικής στις αντίθετες επαναστατικές αξίες στην αμερικανική εκπαίδευση, έτσι ώστε τα παιδιά του σχολείου θα γίνουν αντίγραφα των Σχολής της Φραγκφούρτης και επαναστατικοί χαρακτήρες και να δημιουργηθεί έτσι το Νέο Αμερικάνικο Παιδί.
• Αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί, σημειώνοντας πως Αυταρχική προσωπικότητα είναι η βασική πηγή του συναισθηματικού τομέα των Εκπαιδευτικών Στόχων του 1964, της “Taxonomy” (Ταξινομικής) του Μπένζαμιν Μπλούμ (Benjamin Bloom), η οποία καθοδηγεί στη συνέχεια το εκπαίδευτικό καρτέλ.

Aναδημοσίευσις ἀπό : Ἀφαῖα

http://sxolianews.blogspot.com/p/blog-page_16.html

Ἡ Μαύρη Βίβλος τοῦ Κομμουνισμοῦ.

 Επιτέλους βρέθηκε κάποιος να πει τα πράγματα με αριθμούς και με το όνομά τους, για το πόσο εγκληματική οργάνωση είναι η Κομμουνιστική, πόσα εκατομμύρια ανθρώπους δολοφόνησε στεγνά και σαδιστικά στο όνομα μιας νεκρής ιδεολογίας, μένει τώρα να αποδεχτούν οι διανοούμενοι το λάθος τους. Καλά !!! αυτό το τελευταίο μπορεί να γίνει αφού ο ήλιος βγει απ’ την Δύση.

Η σχέση της μαρξικής άνευ θεού θρησκείας με την ελευθερία δεν χρήζει εξηγήσεως ή αναλύσεως. Εξηγήθηκε και αναλύθηκε για διάστημα μεγαλύτερο των 70 ετών σε μια απέραντη φυλακή με εκατοντάδες εκατομμύρια κρατουμένους, που αποκαλείτο από τους κομισάριους-δεσμοφύλακες «σοβιετικές σοσιαλιστικές δημοκρατίες». Τα αποτελέσματα του πολυετούς εγκλεισμού λαών σε αυτό το κολαστήριο τα είδαμε και τα κύματα από τα απόνερα της σύστασης και της διάλυσης αυτής της φρικτής κατασκευής δεν έχουν καταλαγιάσει ακόμα.

Κάθε τι που εξυπηρετεί την επιβίωση, την ανάπτυξη και την γιγάντωση της κοσμικής θρησκείας του κομμουνισμού είναι ανεκτό, «ελεύθερο», «δημοκρατικό» και «προοδευτικό». Το αυτό ισχύει και για τα υπόγεια της KGB, της Στάζι, της Σιγκουρίμι και της Σεκιουριτάτε, όπου – κατά το δόγμα των εναπομεινάντων κομμουνιστών – ανθούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ευωδίαζε η προστασία της «επανάστασης» από τους αντιφρονούντες, οι οποίοι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις χαρακτηρίζονταν «πράκτορες» και «συνωμότες».

Παρόλο που σε παγκόσμιο επίπεδο το κομμουνιστικό τοξικό νέφος διαλύθηκε δίχως καν να χρειαστεί να φυσήξει άνεμος πολέμου, στην παράξενη πατρίδα μας η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς δεν αμφισβητήθηκε ούτε για ένα εικοσιτετράωρο! Η σοσιαλδημοκρατία και η Δεξιά κυβέρνησαν, αλλά δεν εξουσίασαν, αφού η έννοια της εξουσίας δεν ταυτίζεται τόσο με το υλικό πεδίο, αλλά με την κυριαρχία επί του πνεύματος και την δυνατότητα απονομής των χαρακτηρισμών «καλό» και «κακό» σε πρόσωπα, καταστάσεις και δομές.

Το ΚΚΕ ήταν το μητρικό πλοίο που μετέφερε τις ψευδαισθήσεις της αταξικής κοινωνίας, αλλά έκρυβε στα αμπάρια του τους σκελετούς της υπονόμευσης της Μικρασιατικής εκστρατείας, τα αποτρόπαια εγκλήματα των Δεκεμβριανών, την απόφαση της 5ης Ολομέλειας για «την πλήρη εθνική αποκατάσταση» του «μακεδονικού λαού» κ.α. Ωστόσο, παρά την παγίωση των ποσοστών του σταλινικού κόμματος και την φθίνουσα πορεία του, οι αλληλοδιάδοχες μεταλλάξεις του ουδέποτε διαφοροποιήθηκαν σαφώς από τα ιστορικά αποθέματα παραφροσύνης και ανθελληνισμού που στιγμάτισαν την αιματηρή πορεία αυτής της σύναξης. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Άρης Βελουχιώτης, η ΟΠΛΑ, και όλα τα υπόλοιπα ονόματα και ακροστιχίδες που ταυτίστηκαν με τον φόνο, αποτελούν περίβλεπτα κειμήλια για το σύνολο της ντόπιας Αριστεράς.

Ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (02.01.98) με τίτλο «Απωθημένη αυτογνωσία» με αφορμή την έκδοση της Μαύρης Βίβλου στη Γαλλία ταυτόχρονα με την έκδοση πλείστων βιογραφιών του Βελουχιώτη στην Ελλάδα, προβληματιζόμενος για την έλλειψη εμπεριστατωμένων ιστορικών αναφορών σχετικά με τον συμμοριτοπόλεμο και την μετεμφυλιακή Ελλάδα μέχρι την μεταπολίτευση, γράφει μεταξύ άλλων: «Ας μην κατηγορούμε, λοιπόν, τους σημερινούς εικοσάρηδες ή τριαντάρηδες, όταν διάφοροι περισπούδαστοι ρεπόρτερ τούς σταματούν στον δρόμο, για να τους ανακρίνουν και να διαπιστώσουν ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται και ότι γι’ αυτούς η 21η Απριλίου, ο Δεκέμβρης του ’44 και η Ναυμαχία της Σαλαμίνας ανήκουν πάνω – κάτω στην ίδια περιοχή του κόσμου. Ας μην τους κατηγορούμε, όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να παράσχουμε εις εαυτούς την στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας, που λίγο ως πολύ έχουμε ζήσει, όταν εμείς οι ίδιοι προτιμούμε την ασφάλεια της συγκατάβασης και τη θαλπωρή των επετειακών λόγων από τη δίνη και την αμφισβήτηση του ιστορικού λόγου».

Το βιβλίο αυτό είναι πολύ επίκαιρο γιατί καταγράφει το πώς ένα σύστημα εκμεταλλεύεται τα οράματα για μια καλύτερη κοινωνία που όλοι εποφθαλμιούμε, πατώντας πάνω στην ευθυνοφοβία και τον φόβο για ελευθερία του μέσου ανθρώπου. Για τον κομμουνισμό «ήταν πάντοτε εκείνοι που αποφάσιζαν» (σ. 52) και αυτό κάτι μας θυμίζει. Ίσως όμως είναι και ένα καλό ερέθισμα, μήπως και κάποιος ευλογημένος ακαδημαϊκός σ’ αυτόν τον τόπο, αποφασίσει να κοιτάξει την ιστορία κατάματα και ένας μεγάλος εκδοτικός οίκος τολμήσει να αντέξει το βάρος και τις πιέσεις των δεσμοφυλάκων του πνεύματος και των λοιπών αστυνόμων της ιδεολογίας. Για την ώρα βέβαια αυτό το τελευταίο αποτελεί όνειρο λευκής νυκτός …

Προ ενός έτους είδαμε στις εφημερίδες να διαπομπεύεται ένας διάσημος ιστορικός, ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ. Αιτία, ο αναθεωρητισμός αναφορικά στον αριθμό των Εβραίων – θυμάτων του 3ου Ράιχ. Ο Ίρβινγκ, μεταξύ άλλων δεν συμφωνούσε στην ποσότητα και την κατ’ αυτόν μεγαλοποίηση των αριθμών απέδιδε στον εβραϊκό δάκτυλο και δόλο, θεωρώντας ότι η παγκόσμια εβραϊκή κοινότητα εμπορευματοποιούσε τα θύματά της με σκοπό την αποκόμιση οικονομικών αλλά πολύ περισσότερο πολιτικών οφελών. Ο ίδιος εσύρθη σε έναν εξοντωτικό για την υπόληψη αλλά και την περιουσία του δικαστικό αγώνα.

Όποιος σκοτώσει 10 είναι εξίσου εγκληματίας με εκείνον που θα σκοτώσει 20 ανθρώπους. Η όποια διαφορά δε στο μέγεθος της αποστροφής που προκαλεί ο ένας και ο άλλος μειώνεται στο απειροελάχιστο, όταν ομιλούμε πλέον για εκατομμύρια θυμάτων. Αυτοί λοιπόν που θορυβούνται από το γεγονός ότι εγράφη βιβλίο-απολογισμός αναφερόμενο στα αδιαμφισβήτητα εγκλήματα του Κομμουνισμού και αρκούνται στο μέτρημα πτωμάτων δεν δικαιούνται τύχη ανάλογη με αυτήν του Ίρβινγκ;

Είχαμε ήδη ανατριχιάσει με ορισμένα δημοσιεύματα όπως του Μιχάλη Μητσού στην εφημερίδα «Τα Νέα» (Ιανουάριος 1998). Ο δημοσιογράφος υιοθετούσε άποψη γάλλου ιστορικού, που αφορά στην σύγκριση του Κομμουνισμού με τον Ναζισμό. Ακούσατε ακούσατε: «Τα ναζιστικά στρατόπεδα, όμως, δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο «σακί» με τα σοβιετικά γκουλάγκ. Τα πρώτα δημιουργήθηκαν με μοναδικό σκοπό να σκοτώνουν μέσω των θαλάμων αερίων και των φούρνων. Τα δεύτερα αποσκοπούσαν στην απομόνωση των κρατουμένων και στη χρησιμοποίησή τους ως εργατικής δύναμης». Για να επιτελούν το έργο τους ανενόχλητοι δηλαδή!!!

Ο «Ιός» βέβαια, [Ελευθεροτυπία] «διορατικός» ων, θεωρεί ότι το βιβλίο επιδιώκει την «δικαίωση του Ναζισμού». Επειδή ο συντονιστής της εκδόσεως, ιστορικός κ. Κουρτουά υιοθετεί κάποιες απόψεις του Γερμανού αναθεωρητού Νόλτε, καθίσταται και ο ίδιος αυτομάτως αναθεωρητικός. Περίεργο που δεν καθίσταται και Γερμανός. Δεν άντεξαν μάλιστα να μην διακρίνουν και τον Λεπέν, ως νοητό υδατογράφημα στις σελίδες του βιβλίου.

Για τον «Ιό», το να προσδοκείς την τουλάχιστον ίση ιστορική αντιμετώπιση κάποιου συστήματος που εφόνευσε άνω των 80 εκατομμυρίων ανθρώπων, με ένα άλλο – ήδη καταδικασθέν – στο οποίο κατελογίσθησαν 25 εκατομμύρια θάνατοι, σε καθιστά αυτομάτως υπερασπιστή του τελευταίου. Εμείς υπογραμμίζουμε τον απλό συλλογισμό του Jacques Julliard, στην σ.26 της εισαγωγής του Δ. Δημητράκου: «Για ποιο λόγο και ως προς τι, εγκληματίες που επικαλούνται το καλό είναι λιγότερο ένοχοι από εκείνους που επικαλούνται το κακό;» Απάντηση σε αυτό δεν περιμένουμε να λάβουμε, αν και το ερώτημα αφορά και την εγχώριο Αριστερά.

Η δε απαίτηση για καταδίκη του Κομμουνισμού, ως εγκληματικής ιδεολογίας, ταυτίζεται από τον «Ιό» κατά περίεργο τρόπο με την απαίτηση «για μια νέα δίκη της Νυρεμβέργης που -όπως ζητά εδώ και χρόνια ο Λεπέν- θα θέσει εκτός «κάθε νομιμότητας» όσους αμφισβητούν τον καπιταλισμό!» Όμως ο Λεπέν είχε ζητήσει την καταδίκη του Κομμουνισμού. 
Με την προπαγανδιστική αυτή μεθοδολογία θα μπορούσε κανείς κάλλιστα να ερμηνεύσει τον κομμουνισμό και ως αμφισβητητή του Ναζισμού και να πει ότι ο Λεπέν είχε ζητήσει μία νέα δίκη της Νυρεμβέργης που θα θέσει εκτός κάθε νομιμότητος όσους αμφισβητούν τον Ναζισμό. Ρε τον Λεπέν τι είπε… Η προσπάθεια χειραγωγήσεως της κοινής γνώμης με τόσο άκομψο τρόπο, δεν μπορεί παρά να είναι ίδιον ανθρώπων που επί δεκαετίες υπερασπίζονταν κομμουνιστικά καθεστώτα σαν και αυτό του Χότζα στην Αλβανία και ως γνωστόν «η γριά μαϊμού δεν μαθαίνει καινούρια κόλπα», όπως είχε γράψει ο Γιώργος Κουλουμβάκης για τον «Ιό» σε παλαιότερο φύλλο μας. [Παναγιώτης Δούμας]

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

H έκδοση στη Γαλλία της Mαύρης Bίβλου του Κομμουνισμού προκάλεσε, όπως είναι γνωστό, σάλο. Aκόμα και εκεί, ένα μεγάλο κομμάτι της προοδευτικής διανόησης καταδίκασε το έργο. Iσχυρίστηκε […] ότι οι ερευνητές που προχώρησαν στη σύνταξη αυτού του έργου ήταν φανατικοί αντίπαλοι της Aριστεράς· και όμως η προέλευση των περισσοτέρων είναι η ίδια με εκείνη των επικριτών τους. Iσχυρίστηκε ότι το τελικό άθροισμα των θυμάτων του κομμουνισμού περιλαμβάνει σε σημαντικό ποσοστό θύματα που ο θάνατός τους οφείλεται σε άλλα αίτια, όπως η πείνα που ακολούθησε την Oκτωβριανή Eπανάσταση· αλλά και αυτό δεν φαίνεται παρά κατά ένα τμήμα ακριβές: οι πολιτικές που οδηγούν στην πείνα δεν είναι ποτέ «θεόπεμπτες».

Tο εξακρίβωσαν όλοι αυτό και, πιο πρόσφατα, στη «σοσιαλιστική» Aιθιοπία του Mενγκίστου, στη Pουμανία του Tσαουσέσκου, στην Kορέα του Kιμ Iλ Σουνγκ. Iσχυρίστηκαν οι επικριτές της Mαύρης Bίβλου ότι το έργο έχει στόχο να εξισώσει ανιστόρητα και ανήθικα το «έργο» των ναζί και των φασιστών με τον απολογισμό της Oκτωβριανής Eπανάστασης […] Kαι όμως, παρά την αντιπαράθεση των αριθμών, αναγκαία ώς ένα σημείο για την κατανόηση των πραγμάτων και των γεγονότων, παρά τη σύγκριση των εξουσιών, ιδεολογική ταύτιση δεν γίνεται. Διότι το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: πώς ένα όραμα απελευθέρωσης του ανθρώπου και παγκόσμιας αδελφοσύνης οδήγησε, αμέσως μετά την Oκτωβριανή Eπανάσταση, σε ένα συγκεντρωτικό καθεστώς κρατικής παντοδυναμίας και κατατρομοκράτησης κάθε διαφορετικής πολιτικά ή εθνικά κοινότητας;

Θα προσθέσω το εξής: αν αυτό το ερώτημα δεν απασχολεί κάθε άνθρωπο, πώς είναι δυνατόν να υπάρξουν δημοκρατικές κοινωνίες; […] Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Mαύρη Bίβλος θα προκαλέσει εδώ πιο πολύ από ό,τι αλλού. Tόσο το καλύτερο. Πρέπει επιτέλους, τώρα που έχουμε πια στέρεη δημοκρατία, χωρίς ξερονήσια και Aσφάλειες, που εμπόδιζαν ηθικά την αντιπαράθεση με τα τότε θύματα, να υπάρξει και στη χώρα μας ουσιαστική αποσταλινοποίηση, πράγμα που δεν αφορά μόνον την κομμουνιστική «Aριστερά» αλλά σαφώς και ένα μεγάλο τμήμα της ρωσόπληκτης κοινής γνώμης, που δεν «θυμάται» καν ότι η μεγάλη ποντιακή ελληνική κοινότητα της EΣΣΔ εξορίστηκε και αυτή συλλογικά από τη «λαϊκή προλεταριακή» εξουσία, κάτω από δραματικές συνθήκες. (Pιχάρδος Σωμερίτης – Aποσπάσματα από το επίμετρο της ελληνικής έκδοσης.)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Η Νέμεση της ιστορίας

Είναι ασφαλώς ορθή η κρίση του Βρετανού ιστορικού Eric Hobsbawm, σύμφωνα με την οποία ο κομμουνισμός είναι το φαινόμενο που σημάδεψε τον 20ό αιώνα. Ασφαλώς, όμως, έχει δίκιο και ο Γάλλος ιστορικός Francois Furet, όταν γράφει ότι ο κομμουνισμός ήταν μια παρένθεση στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, μια συλλογική χίμαιρα, «η ψευδαίσθηση της εποχής», για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Μαρξ.

Το κομμουνιστικό σύστημα κατέρρευσε στην Ευρώπη. Καταδικάστηκε ιστορικά, με τα κριτήρια που το ίδιο όρισε στον εαυτό του: της πρακτικής του εφαρμογής και της επικράτησής του σε παγκόσμια κλίμακα. Η κατάρρευσή του επιβεβαιώνει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο τη διάψευση της θεωρίας που τον στήριζε και αποδεικνύει τον χιμαιρικό του χαρακτήρα. Όμως, ο κομμουνισμός δεν ήταν μόνο ένα λάθος, αλλά κάτι περισσότερο: ήταν ένα έγκλημα και μάλιστα γιγαντιαίων διαστάσεων.

Αυτό συμβαίνει διότι στην καρδιά του κομμουνισμού, ως συστήματος σκέψης και πράξης, βρίσκεται η βία. Όπως γράφει ο Merleau-Ponty, το θέμα της βίας είναι κεντρικό ζήτημα στον κομμουνισμό. Και πέρα από την άσκηση άμεσης φυσικής βίας, κάθε πράξη που γίνεται με πρόθεση να βλάψει τον άλλο περιλαμβάνεται στην έννοια της βίας: το ψέμα, η απάτη, η επιβολή ενός ανελεύθερου καθεστώτος.

Για καιρό, πολλοί διανοούμενοι, ανάμεσα στους οποίους και ο Merleau-Ponty, πίστεψαν ότι, παρά το τρομοκρατικό στοιχείο με το οποίο είναι συνυφασμένος ο κομμουνισμός, παρά τα εγκλήματα που έχει διαπράξει, το κίνημα αυτό ανταποκρίνεται στις «ανθρωπιστικές προθέσεις» που έχει, εφόσον «κύρια αποστολή του μαρξισμού είναι να αναζητήσει εκείνη τη μορφή της βίας που υπερβαίνει τον εαυτό της προς την κατεύθυνση του μέλλοντος της ανθρωπότητας».

Δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό αποδεκτό σήμερα: όχι διότι χειροτέρεψε η πρακτική του κομμουνισμού τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά διότι η εμπειρία μας μας αναγκάζει να δεχθούμε το αντίθετο συμπέρασμα από αυτό που υιοθετεί ο Merleau-Ponty, ότι δηλαδή, ο κομμουνισμός ήταν και είναι εγκληματικός, παρά τις διακηρυγμένες ανθρωπιστικές του προθέσεις οι οποίες είναι γενεσιουργές ψευδαισθήσεων σε πολλούς, ενδεχομένως καλοπροαίρετους ανθρώπους.

Αυτό είναι το μήνυμα της Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού.

1. Έγκλημα και ιδεολογικοποίηση της πραγματικότητας

Το βασικό πρόβλημα που εξετάζει το βιβλίο είναι το έγκλημα ως αναγκαίο συνοδευτικό κάθε κομμουνιστικού καθεστώτος. Για ποιο λόγο η εφαρμογή του κομμουνισμού οδήγησε πάντα στην εγκαθίδρυση εγκληματικών καθεστώτων; Σε όλες τις περιόδους και σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σε μικρές και μεγάλες χώρες, ανεπτυγμένες ή υπανάπτυκτες, η εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος σήμανε το τέλος της κοινωνίας των πολιτών, την κατάργηση του πολιτικού πλουραλισμού, τη φίμωση κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής, τις μαζικές συλλήψεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις. Ποια είναι η αιτία γι αυτό;

Το ερώτημα αυτό που θέτει η Μαύρη Βίβλος είναι αμείλικτο και το ενδιαφέρον που προκάλεσε ήταν μεγάλο από την πρώτη στιγμή. Το βιβλίο εκδόθηκε στη Γαλλία, το 1997, από τον εκδοτικό οίκο Robert Laffont και σε διάστημα λιγότερο από δύο χρόνια πούλησε πάνω από 200.000 αντίτυπα. Από τότε μεταφράστηκε σε δέκα γλώσσες και πρόσφατα κυκλοφόρησε στη Ρωσία και στις ΗΠΑ.

Πέρα, όμως, από την εκπληκτική εκδοτική επιτυχία της, η Μαύρη Βίβλος έδωσε λαβή σε συζητήσεις και κριτικές, υψηλού ακαδημαϊκού επιπέδου7, αλλά και σε οργίλες αντιδράσεις. Οι τελευταίες, όπως θα φανεί πιο κάτω, προήλθαν κυρίως από διανοουμένους που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, αλλά και από ορισμένους πολιτικούς.

Το φαινόμενο αυτό, της αντίδρασης των διανοουμένων της Αριστεράς στο μήνυμα της Μαύρης Βίβλου, αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα, αντίστοιχο με το επίσης σημαντικό πρόβλημα της εγκληματικότητας του κομμουνισμού. Όπως θα φανεί πιο κάτω, τα δύο αυτά προβλήματα αλληλοσυνδέονται μέσα από τον ουτοπισμό, ο οποίος εμπνέει τους διανοουμένους αυτούς, ενώ συγχρόνως αποτελεί συστατικό στοιχείο της «διπλής πίστης» (dv-oeverye) που επικρατούσε σε όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα.

Ο ουτοπισμός αυτός συνδέεται με την προσπάθεια ιδεολογικοποίησης της πραγματικότητας, δηλαδή τοποθέτησης στη θέση της εμπειρικής πραγματικότητας μιας άλλης, υποτιθέμενα ορθότερης μόνο και μόνο επειδή ανταποκρίνεται στην κοσμοθεωρία τους. Στην προσπάθεια αυτή αποδόθηκαν τόσο οι ιδεολόγοι διανοούμενοι, όσο και οι κρατικοί και κομματικοί μηχανισμοί των κομμουνιστικών καθεστώτων.

Η εμμονή στην ουτοπία, όπως θα φανεί πιο κάτω, συνδέεται με τον ολοκληρωτισμό. Η περιφρόνηση που έχει ο στρατευμένος διανοούμενος για την εμπειρική πραγματικότητα είναι σύστοιχη με τη λειτουργία του ουτοπισμού στα κομμουνιστικά καθεστώτα. Όπως γράφει ο Robert Conquest, το κομμουνιστικό σύστημα λειτουργούσε σε ένα πλαίσιο πέρα από την πραγματικότητα. Όλα έπρεπε να γίνουν μέσα από τη λειτουργία του μύθου και του εξαναγκασμού, όχι με ορθολογισμό και συνεργασία.
Η λειτουργία εκτός αντικειμενικής πραγματικότητας, στο πλαίσιο μιας «εναλλακτικής», ιδεολογικής πραγματικότητας, εξηγεί και τις ψευτοδίκες, οι οποίες δεν εφευρέθηκαν από τον Στάλιν, αλλά από τον Λένιν: η πρώτη καταγραφή ψευτοδίκης είναι το 1922, οργανωμένη από τον Λένιν και με πρόεδρο τον Πιατακόφ13. Βλέπουμε, επομένως, ότι η ουτοπία ως ιδεολογικοποιημένη πραγματικότητα έχει δομική θέση στη λειτουργία του συστήματος και δεν είναι μια αβλαβής ονείρωξη καλοπροαίρετων διανοουμένων που διακατέχονται από χίμαιρες.

Όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με το ουτοπικό της διάγραμμα, εφαρμόζεται η βία – και μάλιστα αμείλικτα. Αλλά και ο διανοούμενος που ενεργεί ως Homo ideologicus, ο στρατευμένος διανοούμενος που είναι οπαδός ή συνοδοιπόρος του κομμουνισμού, με τον τρόπο του βιάζει την πραγματικότητα ιδεολογικοποιώντας την. Δεν σημαίνει αυτό ότι ο Sartre ή ο Merl, στην εποχή της συνοδοιπορίας τους, είναι ταυτόσημοι με τον Μπέρια ή τον Στάλιν, σημαίνει όμως ότι υπάρχει μια κοινή μήτρα έμπνευσης και λειτουργίας, που έχει να κάνει με τον πολιτικό ουτοπισμό που θα έπρεπε να τους είχε προβληματίσει, όπως θα έπρεπε να προβληματίσει όλους όσοι βρίσκονται σε παρόμοια θέση μέχρι σήμερα.

Το ότι εξαπατήθηκαν είναι βέβαιο. Λεν είναι, όμως, «θύματα» της αυταπάτης τους, όταν αυτή θεωρητικοποιείται ως μέρος της ιδεολογικοποίησής τους: η πραγματικότητα καλείται να ενδώσει στην ουτοπία και η αυταπάτη νομιμοποιείται ως εναλλακτική (φευδο)πραγματικότητα. Σε αυτό συνίσταται «ο πειρασμός του ολοκληρωτισμού», που ενυπάρχει σε όλους μας, όπως γράφει ο Jean-Francois Revel.

Ας προστεθεί σ αυτά και το γεγονός ότι στους κύκλους που συγκροτούν την ευρύτερη ιδεολογική κοινότητα της Αριστεράς δεν είναι ανεκτή η κριτική στον κομμουνισμό όταν πηγαίνει εις βάθος. Η κυρίαρχη ιδεολογία του «αντι-αντικομμουνισμού» επιβάλλει κανόνες «πολιτικής ορθότητας», σύμφωνα με τους οποίους η εναντίωση στον κομμουνισμό είναι ταυτόσημη με το φασισμό, εφόσον ο «αντικομμουνισμός» θεωρείται συγγενής με τον τελευταίο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το πλήθος όσο και το πάθος των αντιδράσεων που σημειώθηκαν γύρω από το περιεχόμενο της Μαύρης Βίβλου ήταν αναμενόμενα. Και μέσα από την επικράτηση αυτού του κλίματος, εξηγούνται οι διαφωνίες που εξέφρασαν εκ των υστέρων δύο από τους δέκα συγγραφείς του βιβλίου για την Εισαγωγή του Courtois. Φυσικά, δεν ήταν οι μόνες. Πολλές και έντονες ήταν οι φωνές διαμαρτυρίας που υψώθηκαν, επειδή ακριβώς το βιβλίο έθιγε πολλά κακώς κείμενα, ενώ συγχρόνως έθετε σε αμφισβήτηση ορισμένες αξιακές παραδοχές της Αριστεράς, όπως είναι η ιδέα της βίαιης επανάστασης. Η εμμονή σ αυτές τις αρχές συνδέεται συχνά με μύθους οι οποίοι συντηρούνται μέσα από την κυριαρχία ενός καθεστώτος αυτο-αποπληροφόρησης και εθελοτυφλίας που κυριαρχεί σε ορισμένους κύκλους διανοουμένων εκεί – όπως και στην Ελλάδα.

Η Μαύρη Βίβλος δείχνει με τον πιο δραματικό τρόπο, μέσα από τη φρίκη που έσπειρε ο κομμουνισμός όπου και αν εγκαταστάθηκε, το μέγεθος της αυταπάτης των «στρατευμένων» διανοουμένων στον Δυτικό κόσμο. Και είναι φυσικό να εκδηλώνονται έντονες αντιδράσεις εκ μέρους τους. Δεν είναι εύκολο να δεχθεί ένας διανοούμενος τη συμμετοχή του στη μαζική φρίκη.

Ανάμεσα στις ιδιαίτερα οξείες αντιδράσεις ήταν αυτή του κομμουνιστή συγγραφέα Gilles Perrault, ο οποίος χαρακτήρισε το έργο των συγγραφέων της Μαύρης Βίβλου «διανοητική απάτη», ενώ ο τροτσκιστής Alain Brossat σε μακροσκελές άρθρο του με σχεδόν υβριστικό τίτλο για τον επιμελητή της έκδοσης Stephane Courtois, προβαίνει σε οξύτατους χαρακτηρισμούς για την ποιότητα του έργου. Οξείς στην κριτική τους υπήρξαν επίσης οι Madeleine Peberioux, Jacques Becker και ο Henri Rousso.

Πολλοί, όμως, ήταν και οι μελετητές που αντιμετώπισαν ευνοϊκά ή κριτικά, όμως με σοβαρότητα, το βιβλίο. Ο ακαδημαϊκός J.-F. Revel χαιρέτισε τη δημοσίευση της Μαύρης Βίβλου ως μείζον πολιτικό και διανοητικό γεγονός, θετικά αναφέρεται επίσης ο ακαδημαϊκός Alain Besancon, καθώς και ο φιλόσοφος Tzvetan Todorov. Σοβαρή ανάλυση της Μαύρης Βίβλου, με σημαντικές κριτικές παρατηρήσεις, έγινε από τον Marc Lazar, τον Claude Lefort και τον Jean- Marie Colombani.

Ας εξετάσουμε, όμως, προσεκτικά, τη βάση των διαμαρτυριών που εκφράστηκαν. Η «πρόκληση» της Μαύρης Βίβλου συνίσταται στη διαπίστωση ότι υπάρχει αιτιακή σύνδεση μεταξύ εγκλήματος και κομμουνισμού, δηλαδή ότι ο τελευταίος είναι «εγκληματογόνος» (criminogene). Η διαπίστωση αυτή είναι θεμιτή, αν λάβει κανείς υπόψη του τη μάζα των στοιχείων και αν δεχθεί τη μείζονα αφετηριακή παραδοχή του βιβλίου ότι εκείνο που μετράει περισσότερο δεν είναι οι προθέσεις και τα προγράμματα του κομμουνισμού, αλλά τα θύματα – επώνυμα και κυρίως ανώνυμα.

Αν δεχθεί κανείς αυτή την αρχή, αντιστρέφεται το καθιερωμένο σχήμα που τοποθετεί τους «πρωταγωνιστές» της Ιστορίας -τους ηγέτες, τους στρατηγούς, τους δικτάτορες- στο κέντρο της σκηνής και τους «κομπάρσους» -δηλαδή τα θύματα- στις παρυφές. Στο σημείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η παρατήρηση του Jean-Francois Bouthors, σε άρθρο του στο περιοδικό La Croix, όπου λέει ότι πρέπει να υποκλιθεί κανείς με ταπεινοφροσύνη και σ’ αυτό το πνεύμα να εκπληρώσει το καθήκον της ανάγνωσης της Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού και ότι πριν κρίνει κανείς ιδεολογικά ή αλλιώς το βιβλίο αυτό, πρέπει να το διαβάσει προσεκτικά, κυρίως λόγω του οφειλόμενου σεβασμού προς τη μνήμη των θυμάτων.
Ίσως εκεί να εντοπίζεται η αντίθεση ανάμεσα στους επικριτές και τους υποστηρικτές της Μαύρης Βίβλου. Για τους πρώτους, ο βωμός πάνω στον οποίο θυσιάστηκαν τα θύματα αυτά αξίζει πολύ περισσότερο από τις ζωές πολυάριθμων ηρώων και θυμάτων. Για τους δεύτερους, αυτό όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά ο βωμός αυτός είναι ένας πραγματικός Μολώχ, μολυσμένος από τις εκατόμβες που απαίτησε. Εξαρτάται από την αξιακή προκείμενη από την οποία ορμάται η αναζήτηση. Και η αξιακή προκείμενη των συγγραφέων της Μαύρης Βίβλου είναι σαφής: προέχουν οι άνθρωποι που έπεσαν θύματα και ο κομμουνισμός πρέπει να κριθεί πρωταρχικά με βάση τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομά του.

Αυτός ο συσχετισμός μεταξύ κομμουνισμού και εγκλήματος σκανδαλίζει τα μέλη της ιδεολογικής κοινότητας της Αριστεράς. Οι ιεροφάντες της εξανίστανται επειδή ουδέποτε είχε αποτολμηθεί στο παρελθόν η κατάργηση αυτού του ταμπού, όπως γράφει ο ιστορικός Marc Lazar, ενώ τώρα μπορούμε να μιλάμε, πλέον, ανοιχτά για τα εγκλήματα του κομμουνισμού.

Η πρόκληση της Μαύρης Βίβλου γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, αν σκεφθεί κανείς ότι το βιβλίο αναφέρεται και σε ένα άλλο θέμα, στο οποίο πολλοί από τους ιδεολογικούς εκφραστές της Αριστεράς δείχνουν μεγάλη ευθιξία, και αυτό είναι η δυνατότητα σύγκρισης μεταξύ κομμουνισμού και ναζισμού, τουλάχιστον όσον αφορά τα εγκλήματα με τα οποία βαρύνονται και οι δύο. Αν η εγκληματικότητα που αποδίδεται στον κομμουνισμό σχετίζεται με τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα, τότε γιατί να μην είναι συγκρίσιμος με άλλα ολοκληρωτικά κινήματα και καθεστώτα, όπως ο φασισμός και ο ναζισμός; Το ερώτημα παραμερίζεται ως ιερόσυλο από τους ιδεολόγους της «προοδευτικής» ορθοφροσύνης. Από τη μεριά του ο Courtois θεωρεί θεμιτή τη σύγκριση, ακολουθώντας τη συλλογιστική δύο κορυφαίων Ευρωπαίων ιστορικών, του Francois Furet και του Ernst Nolte καθώς και του Elie Halevy, που είχε πρώτος εκφράσει την ιδέα της συμμετρίας ανάμεσα στους δύο ολοκληρωτισμούς.

2. Πολιτική ήττα ή ηθική χρεοκοπία του κομμουνισμού;

Από την άλλη μεριά, βέβαια, η Μαύρη Βίβλος δεν εμφανίστηκε ως κεραυνός εν αιθρία στο διανοητικό προσκήνιο. Υπήρχαν, από πολλές δεκαετίες, βάσιμες πληροφορίες και σοβαρές μελέτες για το τι συνέβαινε στις κομμουνιστικές χώρες.

Η μεγάλη τομή στην κοινή γνώμη πραγματοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας 70 μετά τη δημοσίευση του έργου του Αλέξανδρου Σολζενίτσιν Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ, το 1974. Όμως κι από αυτό έλειπε η τεκμηριωμένη απόδειξη, το σώμα του εγκλήματος, κατά κάποιον τρόπο. Και παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στη Δύση μπορούσαν να αντιληφθούν ότι η πραγματικότητα που κρυβόταν πίσω από την «κομμουνιστική ουτοπία» ήταν μια δυστοπία, κατά την έκφραση που έκτοτε επεκράτησε, οι αμφιβολίες παρέμειναν. 

Ελάχιστοι είχαν δει με τα μάτια τους τα στρατόπεδα εργασίας στη Σοβιετική Ένωση ή αλλού. Ελειπε το σώμα του εγκλήματος, κατά κάποιο τρόπο. Επιπλέον, ο «σταλινισμός» συνέχισε να θεωρείται υπεύθυνος για όλα τα έκτροπα: τις εκτοπίσεις, τους βασανισμούς, τα γκουλάγκ, τη λιμοκτονία, τις ψευτοδίκες και τις μαζικές εκτελέσεις.
Επειδή οι πληροφορίες για όλα αυτά -και κυρίως για τους μαζικούς φόνους- είχαν έρθει τμηματικά στη Δύση και επειδή πολλά στοιχεία δεν είχαν -και δεν έχουν- ακόμα δει το φως της ημέρας, δεν μπορούσε να γίνει παρουσίαση της «σούμας» της φονικής κραιπάλης εβδομήντα και πλέον ετών, η οποία, ας μην ξεχνάμε, συνεχίζεται σε όσες χώρες βρίσκονται ακόμα κάτω από το πέλμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», και κυρίως στην Βόρειο Κορέα.
Η Μαύρη Βίβλος κάνει ακριβώς αυτό: συνολοποιεί και συνεκτιμά τις πληροφορίες που μας έχουν περιέλθει από διάφορες μαρτυρίες και επί μέρους μελέτες για συγκεκριμένες χώρες και περιόδους, λαμβάνοντας υπόψη και τα πρόσθετα στοιχεια που είδαν το φως της ημέρας με το άνοιγμα των μυστικών αρχείων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Με τον τρόπο αυτό εμφανίζονται έτσι όπως πραγματικά είναι, δηλαδή τυραννικά και δολοφονικά.

Η καταδίκη αυτή του κομμουνισμού, σε συνδυασμό με τη σχετικά πρόσφατη κατάρρευση αυτών των καθεστώτων στην Ευρώπη, έφερε «το χειμώνα στις ψυχές», κατά τη δραματική έκφραση της κοινωνιολόγου Danielle Sallenave, αλλά και τη ζωογόνο ουτοπία και πάλι στο προσκήνιο της ιδεολογικής συζήτησης. Μετά το μετασοβιετικό πένθος άρχισε η αναζήτηση διεξόδου προς αυτήν την κατεύθυνση, χωρίς να γίνεται αντιληπτό ότι μια τέτοια προσπάθεια είναι αντίθετη με το πνεύμα του Μαρξ, όπως θα φανεί αργότερα.

Επιπλέον, όπως επανέλαβε αρκετές φορές ο Αλέξανδρος Σολζενίτσιν, η εμμονή των δυτικών διανοουμένων στις φαντασιώσεις τους, πάνω στις οποίες λικνίζουν τις εξιδανικευτικές τους προσδοκίες για τον κομμουνισμό, αποτελεί δείγμα ηθικής αναισθησίας. Σημαίνει ότι η αντικατάσταση της αντικειμενικής πραγματικότητας από μια ψευδo-πραγματικότητα, όπως λέει ο Alain Besancon, είναι πλήρης και κυριαρχεί απόλυτα στο νου τους.

Όταν, για παράδειγμα, ο αρχισυντάκτης της Humanite λέει στη γαλλική τηλεόραση με αφορμή τη δημοσίευση της Μαύρης Βίβλου ότι τα 85 ή 100 εκατομμύρια νεκροί στην ιστορία των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν αμαυρώνουν καθόλου το κομμουνιστικό ιδανικό, ασφαλώς δεν αντιλαμβάνεται τη φοβερή ηθική καταδίκη που ο ίδιος απαγγέλλει κατά του κομμουνισμού, δείχνοντας το βαθμό στον οποίο ο τελευταίος παραμορφώνει την πραγματικότητα και πώς αυτή αιχμαλωτίζει τα πνεύματα και καταστρέφει την κριτική τους ικανότητα.

Ίσως προβληθεί η ένσταση ότι η χρήση του όρου «ηθική αναισθησία» είναι υπερβολική, όσον αφορά την εμμονή στο κομμουνιστικό όραμα, «παρ όλα αυτά». Όμως, ας υπενθυμίσω ότι για τους ανθρώπους που ζούσαν έγκλειστοι μέσα στα κομμουνιστικά καθεστώτα, αυτούς που είχαν νιώσει από κοντά τη δυστοπία στην οποία είχε καταλήξει η κομμουνιστική ουτοπία, η εμμονή ορισμένων διανοουμένων στη Δύση στα ουτοπικά οράματα του κομμουνισμού (ή, η εκδήλωση απελπισίας για το τέλος αυτών των κομμουνιστικών καθεστώτων) δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως σύμπτωμα υβριστικής άγνοιας, άρα αναισθησίας στον ύστατο βαθμό για ό,τι συνέβαινε εκεί. Η απαίτηση να λαμβάνεται υπόψη μόνο ο φανταστικός κομμουνισμός και όχι ο πραγματικός είναι λογικά άτοπη και ηθικά αποκρουστική, διότι αναδίδει την ίδια οσμή ιδεολογικού ουτοπισμού που κυριαρχούσε στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

3. Βολονταρισμός και εξουσιαστική ακράτεια

Η περιγραφή στη Μαύρη Βίβλο της πρωτόφαντης κλίμακας στην οποία ασκήθηκε η βία στις κομμουνιστικές χώρες έχει την εξήγηση της στην εξουσιαστική ακράτεια που διακρίνει αυτά τα καθεστώτα. Και αυτή έχει άμεση σχέση με τον βολονταρισμό που διέπει την πολιτική τους, δηλαδή την ιδέα σύμφωνα με την οποία τα πάντα είναι εφικτά, αρκεί να υπάρχει επαρκής πολιτική βούληση. Αυτός ο βολονταρισμός συνδέεται με την τάση παν-πολιτικοποίησης, δηλαδή υπαγωγής όλων των δραστηριοτήτων της κοινωνίας στις πολιτικές αποφάσεις της κεντρικής εξουσίας.

Ο συνδυασμός του βολονταρισμού με την κάθετη και απεριόριστη εξουσία, υπό την καθοδήγηση μιας, υποτιθέμενα, παναρμόδιας νομιμοποιητικής ιδεολογίας, μας δίνει το σχήμα της εξουσιαστικής ακράτειας που χρησιμοποιεί την τρομοκρατία ως κύριο μέσο επιβολής πολιτικών αποφάσεων. Το τρομοκρατικό στοιχείο διαπερνά το κομμουνιστικό σύστημα διακυβέρνησης και είναι η πηγή της εγκληματικής του δραστηριότητας.

Τα τελευταία χρόνια, αυτό το τρομοκρατικό στοιχείο μπορεί να ατόνησε, ή να έγινε λιγότερο ορατό, όμως το κράτος-κόμμα που κρυσταλλώθηκε σε γιγαντιαίο μπλοκ δεν έχασε τον δυνητικά τρομοκρατικό χαρακτήρα του. Και αυτός ο τρομοκρατικός του χαρακτήρας είναι συνυφασμένος με μια μέθοδο δράσης που απαντάται σε όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Από ένα σημείο κι έπειτα, ούτε καν λειτουργικό μπορούσε να είναι αυτό το σύστημα, κυρίως διότι η κοινωνία είχε ενσωματωθεί σε ένα παγκόσμιο σύστημα επικοινωνιακής και οικονομικής αλληλοσυσχέτισης, που καθιστούσε αδύνατη την κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος, δηλαδή την εξασφάλιση της συναίνεσης.

Η χρεοκοπία του ήταν γενικευμένη και αναπόφευκτη, εφόσον ήταν «εκ κατασκευής» ανεπίδεκτο μεταρρυθμίσεων: οποιαδήποτε προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση θα κατέληγε αναπόδραστα σε κατεδάφιση – και αυτή ήταν στην κυριολεξία η μοίρα της περεστρόικα, σε πείσμα του ονόματός της που, ως γνωστόν, σημαίνει αναδόμηση.

Ο βολονταρισμός, συνεπώς, δεν λειτουργεί, αν επιλέξει κανείς τον «επάρατο» ρεφορμισμό. Ρεφορμισμός, πρακτικά, σημαίνει ηπιότητα και άρνηση χρήσης βίας, δηλαδή άρνηση να εφαρμοσθεί το πολιτικό πρόγραμμα με όποιο κόστος, άρνηση της σύλληψης της πολιτικής ως «παιγνίου μηδενικού αθροίσματος» ή ως «συνέχισης του πολέμου με άλλα μέσα». Αυτή την αντιστροφή της περίφημης φόρμουλας του Clausewitz, την οποία χρησιμοποιούσε ο Λένιν, αρνείται ο σοβιετικός κομμουνισμός στην τελευταία του ρεφορμιστική φάση επί Γκορμπατσόφ, όπως άλλωστε και οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες της δεκαετίας του 20, που αρνήθηκαν να δεχθούν τους όρους της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Και ο Μαρξ τοποθετείται υπέρ της χρήσης μαζικής βίας σε αρκετά κείμενα του και κυρίως στην Κριτική στη Φιλοσοφία του Δικαίου του Χέγκελ (1844) όπου γράφει:
«Το όπλο της κριτικής, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την κριτική των όπλων, η υλική βία (materielle Gewalt) πρέπει να ανατραπεί με υλική βία. Όμως και η ίδια η θεωρία γίνεται υλική βία από τη στιγμή που κατακτά τις μάζες. Η θεωρία είναι σε θέση να κατακτήσει τις μάζες όταν μπορεί να αποδείξει [την αλήθεια της] στον άνθρωπο (ad hominem). Και αυτό μπορεί να το κάνει όταν είναι ριζοσπαστική. Και το να είναι ριζοσπαστική σημαίνει ότι μπορεί να συλλαμβάνει τα πράγματα στη ρίζα τους. Η ρίζα, όμως, για τον άνθρωπο, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος».

Η χρήση της βίας, επομένως, εντάσσεται στην ιδέα της συνολικής κριτικής στην κοινωνία, κατά τον Μαρξ. Στον Μαρξ η πρακτική κριτική (που σε τελευταία ανάλυση είναι η «κριτική των όπλων») περιλαμβάνει και συγχρόνως ξεπερνάει τη θεωρητική κριτική. Η τελευταία περιορίζεται στο να δείξει ότι μια θεωρία δεν αντιστοιχεί με την πραγματικότητα.
Η πρακτική κριτική του Μαρξ αποτελεί μια επέμβαση στην πραγματικότητα, η οποία αναδίδει τη δική της «αλήθεια». Μόνο, όμως, εκείνος που μπορεί να συλλάβει «συνολικά» την κοινωνία στο γίγνεσθαί της και στο σύνολό της έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί ορθά και τη δική του παρουσία, τον δικό του ρόλο σε αυτό το γίγνεσθαι, ως μέρος μιας συνολικής ριζοσπαστικής δραστηριότητας, όπως γράφει ο Μαρξ στην 3η «θέση για τον Feuerbadch».
Από την αρχική του τοποθέτηση, ο μαρξισμός ξεκινάει από ένα υποτιθέμενο γνωσιακό προνόμιο, εφόσον μόνο αυτός είναι σε θέση να συλλάβει «συνολοποιητικά» και «διαλεκτικά» το γίγνεσθαι και την κοινωνία και επομένως μόνο στο όνομα αυτής της σύλληψης μπορούν να πραγματοποιηθούν εγχειρήματα μεγάλης πνοής, που περιλαμβάνουν και το επαναστατικό εγχείρημα ως συνολική, πρακτική κριτική στην κοινωνική κατάσταση των πραγμάτων ως έχουν.

Από αυτό είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι η βία αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του μαρξισμού και ότι δεν είναι οι στρεβλώσεις ή αλλοιώσεις τις οποίες επέφεραν οι «επίγονοι» που εισάγουν «ως μη έδει» τη βία στη μαρξιστική πρακτική. Στο σημείο αυτό, ο Λένιν και ο Στάλιν είναι απόλυτα συνεπείς με το πνεύμα του Μαρξ.

Ας επιστρέψουμε όμως στην «υλική βία», την οποία ο Μαρξ αντιλαμβάνεται ως μορφή κριτικής. Για τον Μαρξ, η κριτική έχει το νόημα της αντίθεσης σε μια κατάσταση και θεωρεί ότι μια ολοκληρωτική αντίθεση στην κρατούσα τάξη πραγμάτων θα αποτελούσε μια συνολική κριτική σ αυτήν. Στο αποκορύφωμά της, στην πιο οξεία της μορφή, η κριτική αυτή αποκτά τη μορφή ένοπλου αγώνα – «κριτική των όπλων».

Δεν είναι οι άνθρωποι που πρέπει να αλλάξουν ιδέες, σύμφωνα με τον Μαρξ, αλλά οι συσχετισμοί δυνάμεων μεταξύ τάξεων, ώστε να επικρατήσουν άλλες ιδέες. Επομένως, αντιστρέφονται οι όροι της ορθολογικής πρότασης του Karl Popper, που ζητάει «να πεθάνουν οι ιδέες στη θέση μας» και να αντικατασταθεί «ο εξαλειπτικός ρόλος της βίας με τον εξαλειπτικό ρόλο της κριτικής» Στην κριτική των όπλων, οι ιδέες πεθαίνουν μαζί με τους φορείς τους. Δεν μπορεί να εξαλειφθεί μια ιδέα με τη δύναμη απλώς της κριτικής, και με τη χρήση της γλώσσας, που ως μέσον είναι οικονομικότερο από τη βία, αλλά με τα όπλα, με το θάνατο των προσώπων που είναι φορείς αυτών των ιδεών: αυτή ήταν η φιλοσοφία των σταλινικών και των λενινιστικών εκκαθαρίσεων και βρίσκεται ήδη στην ιδέα της κριτικής που απαντάται μέσα στο έργο του νεαρού Μαρξ.

Όπως είναι φυσικό, οι περισσότεροι μαρξιστές διανοούμενοι βρίσκουν ακόμα την ιδέα της επαναστατικής βίας ελκυστική και δικαιολογημένη, εφόσον είναι συνυφασμένη με τη συνολική κριτική στην κοινωνία, την οποία οι ίδιοι θεωρούν ότι μπορούν να την ασκήσουν. 

Όμως, η ίδια η ιδέα μιας πανοπτικής ικανότητας, που είναι σύμφυτη με εκείνη που ασπάζεται αυτός που δίνει στον εαυτό του το δικαίωμα να ασκήσει «συνολική κριτική», σχετίζεται με εκείνη του γνωστικού προνομίου που υπόρρητα δίνει στον εαυτό του ο μαρξισμός και που προδίδει τον έμφυτο δογματισμό του. Και από θέσεως δογματικής ισχύος, κρίνοντας τον κόσμο sub specie auctoritatis, υπό το πρίσμα της εξουσίας, ασκεί κριτική η οποία είναι «συνολική».

Η κριτική αυτή συνεπάγεται την εξάλειψη πολλών φορέων «λανθασμένων» ιδεών, και μαζί τους πολλών άλλων που ούτε καν συγκαταλέγονται σ’ αυτούς, εφόσον μαζί με το ξερό καίγεται και πολύ χλωρό. Ο διανοούμενος που προσελκύεται από τον μαρξισμό και την ιδεατής συνολικής κριτικής, η οποία μπορεί, γι αυτόν το λόγο, να πάρει και βίαιες μορφές σε εποχές αιχμής, δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος μπρος στο περιεχόμενο ενός βιβλίου όπως η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού.

Η ανάγνωσή του τον οδηγεί σε ένα δίλημμα: ή θα πρέπει να αναθεωρήσει τις αφετηριακές του παραδοχές ή να δεχθεί ένα εξαιρετικά υψηλό ηθικό τίμημα μιας ιδεολογικής επιλογής υπέρ του μαρξισμού σήμερα, πολύ ψηλότερα από ό,τι οι περισσότεροι από μας θεωρούμε αποδεκτό. Η οδός της ευκολίας είναι να απορρίψει το δίλημμα και τους όρους του, αρνούμενος να εξετάσει σοβαρά σε τι συνίσταται το πρόβλημα που θέτει η Μαύρη Βίβλος, είτε απορρίπτοντάς την ως ανυπόστατη, είτε απλούστερα, με τον παραδοσιακό τρόπο που ισχύει «εις την φυγόπονον Ελλάδα» από την εποχή του Ροΐδη, μην μπαίνοντας στον κόπο να το διαβάσει.


 
4. Η ανάγκη διανοητικής μετάλλαξης
Με την εμφάνιση νέων στοιχείων από τα μυστικά αρχεία των πρώην κομμουνιστικών χωρών, επιβεβαιώθηκαν με το παραπάνω τα συμπεράσματα στα οποία είχαν καταλήξει προηγούμενες έρευνες, οι οποίες είχαν παραμεριστεί παλιότερα ως «αφερέγγυες» ή «αντιδραστικές».

Η Μαύρη Βίβλος αξιοποιεί το σύνολο των παλαιότερων αναλύσεων, καθώς και των νέων στοιχείων. Η δημοσίευση αυτών των στοιχείων εξαλείφει οποιαδήποτε δυνατότητα διατήρησης έστω και της παραμικρής ψευδαίσθησης όσον αφορά την εγκληματικότητα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Στις εξιδανικευτικές εικόνες των ιδεολογικών ωραιοποιήσεων αντιτάσσονται τα γεγονότα στη γλώσσα των αριθμών. Βέβαια, τα γεγονότα δεν μιλούν ποτέ μόνα τους. Και οι αριθμοί μόνοι τους δεν σημαίνουν τίποτα. Όμως τα γεγονότα. όπως έλεγε ο Λένιν, έχουν πεισματικό χαρακτήρα.

Και οι αριθμοί, όταν είναι αστρονομικοί, μπορούν να αναταράξουν τις συνειδήσεις, πράγμα συχνά αναγκαίο για να δημιουργηθεί ένας προβληματισμός. Αυτό συμβαίνει όταν κάποιο συνταρακτικό γεγονός, η επαφή με κάτι αναπάντεχο, μεταβάλλει ριζικά ένα ολόκληρο σύστημα εδραιωμένων πεποιθήσεων ή τουλάχιστον το θέτει σε σοβαρή αμφισβήτηση. Έτσι, μπορεί να σχηματισθεί η μετάλλαξη ή το Gestalt switch, όπως ονομάζει ο Thomas Kuhn την καθοριστική μεταβολή στη νοητική στάση των επιστημόνων, που τους επιτρέπει να δεχθούν μια νέα επιστημονική θεωρία, εγκαταλείποντας το «παράδειγμα» στο οποίο ήταν έγκλειστοι και το οποίο λειτουργούσε ως επιστημονική ορθοδοξία.

Όμως, τέτοιες μεταλλάξεις δεν πραγματοποιούνται όταν οι ίδιοι οι πνευματικοί ανθρωποι αρνούνται να εξετάσουν τα γεγονότα, απορρίπτοντας τα πειραματικά δεδομένα εκ προοιμίου, ακριβώς όπως πολλοί θεολόγοι την εποχή του Γαλιλαίου είχαν ευγενώς αρνηθεί την πρόσκληση του να ελέγξουν την ηλιοκεντρική του θεωρία παρατηρώντας τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων από το τηλεσκόπιό του. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήθελαν να εκτεθούν στη γνώση που θα προερχόταν από την παρατήρηση, εφόσον αυτή θα μπορούσε να τους οδηγήσει σε απαράδεκτα συμπεράσματα -δηλαδή στην αποδοχή θέσεων που δεν θα ήταν θρησκευτικώς ορθές- κάτι αντίστοιχο με το «πολιτικώς ορθό» των ημερών μας.

5. Η αιτιακή σχέση μεταξύ κομμουνισμού και εγκλήματος

Όπως ανέφερα πιο πάνω, και όπως προκύπτει από την ανάγνωση των κειμένων, η εξήγηση για την εγκληματικότητα των κομμουνιστικών καθεστώτων συνίσταται στην εξουσιαστική ακράτεια που τα διακρίνει, η οποία με τη σειρά της είναι απόρροια της κάθετης δομής της εξουσίας σε συνδυασμό με τον ακραίο βολονταρισμό της κομμουνιστικής πολιτικής, η οποία συνδέεται με τη στρατηγική της ρήξης με το παρελθόν με την οποία είναι συνυφασμένη.
Ο βολονταρισμός -απαραίτητος για την απόλυτη ρήξη με το παρελθόν- και η απόλυτη αφοσίωση και πειθαρχία στο Κόμμα είναι οι κύριες αιτίες της εγκληματικότητας του κομμουνισμού, εφόσον από την αφετηριακή του αυτοθέσπιση το κομμουνιστικό καθεστώς αποστρέφεται οποιαδήποτε εμπόδια ή όρια -ηθικά, πολιτικά ή πολιτιστικά- στην εφαρμογή του προγράμματός του. Γι αυτό και η έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου, την οποία πρωτοδιατύπωσε ο Μαρξ και επεξεργάστηκε θεωρητικά ο Λένιν, εκφράζει απόλυτα το πνεύμα και τις ανάγκες του κομμουνιστικού κινήματος, που συνοψίζεται ακριβώς σ αυτόν τον συνδυασμό βολονταρισμού και συγκεντρωτισμού. Ιδού τι γράφει ο Λένιν πάνω σ αυτό το θέμα, τον Μάιο του 1920:

«Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένας αδυσώπητος αγώνας, αιματηρός και αναίμακτος, βίαιος και ειρηνικός, στρατιωτικός, οικονομικός, παιδευτικός και διοικητικός, εναντίον της δύναμης της παράδοσης (traditsya) του παλιού κόσμου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από τη συνήθεια (privytchka) εκατομμυρίων και δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Χωρίς ένα κόμμα με σιδερένια πυγμή, ατσαλωμένο στους αγώνες, είναι αδύνατο να δοθεί στήριγμα σ αυτόν τον αγώνα».

Η σημασία που δίνει ο Λένιν στην παράδοση και τη συνήθεια, καθώς και στην ανάγκη ρήξης με το παρελθόν, τη στιγμή που η αντίσταση στην αλλαγή έχει τεράστια δύναμη, ορίζει την ανάγκη δημιουργίας ενός παντοδύναμου κόμματος. Το κόμμα αυτό θα πρέπει να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή αποφασιστικότητα και την πιο πειθαρχημένη οργάνωση για να φέρει εις πέρας το πρόγραμμά του, πηγαίνοντας ενάντια στην ίδια την ανθρώπινη φύση, δηλαδή στη δύναμη που έχουν η παράδοση και η αδράνεια. Το κομμουνιστικό κόμμα, συνεπώς, είναι κατά τον Λένιν το κέντρο ευθύνης για το συνολικό πρόγραμμα που εφαρμόζει, πηγαίνοντας ενάντια στα κατεστημένα συμφέροντα, ενάντια στις κατεστημένες νοοτροπίες και ενάντια στην ίδια την κοινωνία, αν και όταν χρειασθεί.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το κομμουνιστικό κόμμα ήταν αντικείμενο απόλυτης αφοσίωσης για τα μέλη του. Ο αμείλικτος και αδίστακτος χαρακτήρας της εξουσίας ενός τέτοιου κόμματος ασκούσε μαγνητική έλξη σε πολλούς διανοουμένους, όπως αργότερα ομολόγησαν προσωπικότητες όπως ο Arthur Koestler, ο Emannuel Leroy-Ladurie, ο Francois Furet, ο Claude Lefort και άλλοι πολλοί. Το κόμμα αυτό ήταν η αναγκαία και αδίστακτη δύναμη, η ατσαλένια συλλογική βούληση που εκφραζόταν μέσα στην κάθετη οργάνωση της εξουσίας του και αντιπροσώπευε για τους οπαδούς του την «ενσάρκωση της επαναστατικής ιδέας στην Ιστορία», για να επαναλάβουμε τα λόγια του Ρουμπάσοφ, του ήρωα του μυθιστορήματος του Koestler “Το μηδέν και το άπειρον”

Από την άλλη μεριά, η ιδεολογία της ρήξης με το παρελθόν παράγει και την αντίστοιχη στρατηγική. Και το έγκλημα εγγράφεται μέσα σ αυτήν τη στρατηγική. Οι κομμουνιστές κατέφυγαν σε μαζικές εγκληματικές ενέργειες των διαφόρων κομμουνιστικών καθεστώτων, που σαν πανώλη εξαπλώθηκαν από τη Β. Κορέα ώς την Καμπότζη και από την ΕΣΣΔ ώς τη Νικαράγουα.

http://sxolianews.blogspot.com/p/blog-page_27.html

Τό Ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑβραίων καί οἱ ...προφητεῖες τῶν ἱερῶν ἑβραϊκῶν κειμένων!

 

Τό Ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑβραίων καί οἱ ...προφητεῖες τῶν ἱερῶν ἑβραϊκῶν κειμένων!

Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων προπαγανδίστηκε 50 χρόνια πριν ξεκινήσει προκειμένου να προετοιμαστεί το έδαφος για πειστεί η ανθρωπότητα ότι πέθαναν 6.000.000 Εβραίοι.

Δημοσιεύματα απο το 1900 και μετά αποδεικνύουν οτι ο Διεθνής Εβραιοσιωνισμός σε όλες τις χώρες προπαγάνδιζε το Ολοκαύτωμα παγκοσμίως με δημοσιεύσεις στον Τύπο λέγοντας οτι 6.000.000 Εβραίοι «εκδιώκονται», «βασανίζονται» και «δολοφονούνται» στην Ευρώπη και την Ρωσία.
Όπως θα δείτε στο τέλος του άρθρου υπάρχουν δεκάδες δημοσιεύσεις στον Τύπο.


Οπως αναφέρεται στο βιβλίο «Το Πρώτο Ολοκαύτωμα», οι Εβραιοσιωνιστές συνεχώς προσπαθούσαν με υστερία να προπαγανδίσουν οτι 6.000.000 Εβραίοι πέθαναν, πέθαιναν ή βρίσκοταν σε τεράστιο κίνδυνο στην Ευρώπη και την Ρωσία, απο τα τέλη μάλιστα του 1800.

Οποτεδήποτε υπήρξε αναταρραχή στην Ευρώπη, αν και η αναταραχή υποκινείται συχνά απο Εβραίους, εξέχουσες Σιωνιστικές προσωπικότητες και Εβραιοκρατούμενα ΜΜΕ συνέχισαν σε παγκόσμια κλίμακα την προπαγάνδα με κάλπικες ιστορίες με σκοπό να δημιουγήσουν ενοχές και τύψεις στους ανθρώπους για να δωρήσουν χρήματα στους Εβραίους της Ευρώπης και να τους προστατέψουν.

Αποκαλύπτεται οτι ο μυθικός αριθμός των 6.000.000, προέρχεται απο μια Εβραϊκή-Ταλμουδική προφητεία που λέει οτι «θα επιστρέψετε λιγότεροι κατα 6.000.000», ή «θα επιστρέψετε στην γη του Ισραήλ με 6.000.000 λιγότερους».

Φυσικά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος γέννησε το κράτος του Ισραήλ, το οποίο ιδρύθηκε το 1948. Οι Εβραίοι του Ισραήλ δικαιολογούν την συστηματική γενοκτονία που κάνουν εναντίον των Παλαιστινίων και την κλοπή της Γης τους, φέρνοντας στο προσκήνιο το τόσο γνωστό Ολοκαύτωμα που υπέστησαν απο τους Γερμανούς.
Οι Σιωνιστές έχουν τόση επιρροή στην πληροφόρηση της ανθρωπότητας που μετέτρεψαν την προφητεία σε ιστορικά ντοκουμέντα.

Απόσπασμα απο το History and Scriptural Origins of the Six Million Number;

Εβραϊκές προφητείες απο την Τορά απαιτούν οτι 6 εκατομμύρια Εβραίοι πρέπει να «εξαφανιστούν» πριν δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ. «Θα επιστρέψετε λιγότεροι κατα 6.000.000». Για αυτό ο Τομ Σέγκεβ, ένας Ισραηλινός ιστορικός, αναφέρει οτι το «6 εκατομμύρια» είναι μια προσπάθεια να μεταφέρουν την ιστορία του Ολοκαυτώματος σε θρησκεία κράτους. Αυτά τα 6.000.000, σύμφωνα με την προφητεία θα έπρεπε να εξαφανιστούν σε «φούρνους».

Μιλώντας για τον αριθμό των 6.000.000 πρέπει να γνωρίζετε τα ακόλουθα. Στο εβραϊκό κείμενο των προφητειών της Τορά, κάποιος μπορεί να διαβάσει «θα επιστρέψετε». Στο κείμενο το γράμμα «V» ή «VAU» λείπει, καθώς τα εβραϊκά δεν έχουν αριθμούς, το γράμμα V αντιπροσωπεύει τον αριθμό 6. Ο Ben Weintraub, ένας ιστορικός επιστήμων, έμαθε απο ραββίνους οτι το νόημα του χαμένου γράμματος σημαίνει το «6 εκατομμύρια». Η προφητεία τότε διαβάζεται: Θα επιστρέψετε, αλλά 6 εκατομμύρια λιγότεροι.

See Ben Weintraub: "The Holocaust Dogma of Judaism", Cosmo Publishing, Washington 1995, σελίδα 3.
Τα 6.000.000 πρέπει να χαθούν πριν οι Εβραίοι επιστρέψουν στην  Γη της Επαγγελίας.
Ο Γιαχβέ το βλέπει ως κάθαρση της ψυχής των αμαρτωλών. Οι Εβραίοι πρέπει να επιστρέψουν στην Γη της Επαγγελίας καθαροί και το καθάρισμα πρέπει να γίνει μέσω καψίματος(σε φούρνους;).

Ακολουθούν δημοσιεύματα που δείχνουν την προπαγάνδα των Εβραίων για την επιβολή του Μύθου των 6.000.000 και την ολοκλήρωση της προφητείας.

1900 – 11 Ιουνίου – Δημοσίευμα στους NEW YORK TIMES - σελίδα 7 - Ραββίνος Wise: «Εκεί βρίσκονται 6.000.000 που ζουν, ματώνουν, υποφέρουν για να ευνοήσουν τον Σιωνισμό».

1902- Η δέκατη έκδοση της εγκυκλοπαίδειας Μπριτάνικα(κάτω απο τη λέξη αντισημιτισμός) γράφει οτι «εξι εκατομμύρια Εβραίοι της Ρουμανίας και Ρωσίας υποβαθμίζονται συστηματικά.

1905- Ενας Εβραίος ιεροκύρηκας δηλώνει οτι αν η(καθοδηγούμενη απο Εβραίους)Κομμουνιστική άνοδος στην Ρωσία πετύχει και ρίξει την Τσαρική κυβέρνηση,ο Σιωνισμός δεν θα είναι πλέον απαραίτητος.

1906-
Εβραίος εκδότης στην Γερμανία χύνει κροκοδείλια δάκρυα για το γεγονός οτι επίκειτο Ολοκαύτωμα "εξι εκατομμυρίων Εβραίων" στην Ρωσία ως επακόλουθο της πρώτης  Κομμουνιστικής Επανάστασης. Αυτή η γελοία ιστοριούλα δεν ήταν τίποτα άλλο παρα κάλυψη προς τους Εβραίους Μπολσεβίκους συντρόφους του στην Ρωσία που διέπραξαν απάνθρωπα εγκλήματα εναντίον των Ρώσων.

HISTORICAL BACKGROUND OF THE JEWISH YOUNG TURKS

Το 1891 μια πολιτική ομάδα από τις μορφές Donmeh που ονομάζεται Η Επιτροπή της Ένωσης και της Προόδου ,που αργότερα αποκαλούν τους Νεο-Τούρκους . Η ομάδα έχει επικεφαλής τον ελευθεροτέκτονα Εβραίο Emmanuel Carrusso με τη βοήθεια των Rothschilds.(ΕΔΩ)

1908-  Εβραίοι Ντονμέδες οργανώνουν ένα coup d'etat στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και κατάσχουν δύναμη απο τον Σουλτάνο.

1910 - Στην Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή στην ετήσια αναφορά αναφέρθηκε οτι μέχρι το 1890 η Ρωσία ακολουθούσε μια πολιτική "απέλασης ή εκκαθάρισης" 6.000.000 Εβραίων της Ρωσίας.
(Πηγή: Sept. 1911 to Sept. 1912 AJC Yearbook pg. 15)

1911- Ο Μάξ Νορντάου, ο συν-ιδρυτής του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Οργανισμού με το Θεόδωρο Χέρτζλ, προειδοποιεί για την "εκμηδένιση 6 εκατομμυρίων ανθρώπων" στο Σιωνιστικό Κογκρέσο στην Βασιλεία της Ελβετίας. Αυτό έγινε 22 χρόνια πριν ο Χίτλερ ανέβει στην εξουσία και 3 χρόνια πριν ξεκινήσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος.

1915- Οι Εβραίοι Νεότουρκοι που ανέτρεψαν τον Σουλτάνο και πήραν την εξουσία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1908, ενορχήστρωσαν μια μαζική γενοκτονία τουλάχιστον 1.000.000 Αρμενίων και πάνω απο 1.500.000 εκατομμυρίου Ελλήνων.

Δεῖτε ἀναλυτικῶς ἀπό τό 1900 ἕως καί τό 1936,τήν προπαγάνδα τῶν 6.οοο.οοο ἑβραίων θυμάτων πρίν κ.αν γίνουν θύματα ! ΕΔΩ 

http://sxolianews.blogspot.com/p/50-6.html