Πού βρίσκεται ο χρυσός της Ελλάδας; – Αγνοούνται δεκάδες τόνοι του πολύτιμου εθνικού αποθέματος.

 Η νεότερη ιστορία του ελληνικού χρυσού είναι πικρή και συνοδεύεται από ταραγμένες ιστορικές περιόδους. Είναι όμως και μια ιστορία με αναπάντητα ερωτήματα, κρυφές και άγνωστες πτυχές.

Αποτέλεσαν τα αποθέματα του ελληνικού χρυσού στόχο υπεξαίρεσης από άλλα κράτη; Τι έγιναν τα αποθέματα που έφυγαν από την Ελλάδα το 1941 και κατέληξαν στην Βρετανία; Επεστράφησαν ποτέ;

Πόσος ελληνικός χρυσός χρησιμοποιήθηκε ως εγγύηση για τη συμμετοχή της χώρας στο ευρώ; Τέλος, πόσο χρυσό έχει η Ελλάδα και που βρίσκεται αυτός;

Τα αποθέματα του χρυσού της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) αποτελούν ουσιαστικά περιουσία του ελληνικού λαού, αλλά ποτέ δεν διαχειρίστηκαν ως τέτοια. Σήμερα, με την Ελλάδα να περνά μια οικονομική κρίση διαρκείας, η τύχη του ελληνικού χρυσού εξακολουθεί να είναι πρακτικά άγνωστη.

Αν και τα επίσημα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος δίνουν κάποιες πληροφορίες για το που βρίσκεται, εντούτοις αυτά είναι ελλιπή. Αυτό που μπορεί να εξαχθεί ως ένα πρώτο βασικό συμπέρασμα είναι ότι ο χρυσός της ΤτΕ φυλασσόταν στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στο εξωτερικό, αλλά και ότι υπήρχαν «χαμένες» ποσότητες.

Τον Φεβρουάριο του 1931 ο Gates McGarrah πρόεδρος της τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών BIS (Bank for International Settlements) της τράπεζας των κεντρικών τραπεζών, είχε αποστείλει επιστολή στον H. C. F. Finlayson (σύμβουλο της Τράπεζας της Ελλάδας και πρώην οικονομικός ακόλουθο της Βρετανίας στο Βερολίνο) απευθύνοντας ερώτημα για το πού βρίσκεται ο ελληνικός χρυσός.

Κάποιο μέρος του αποθεματικού χρυσού φαίνεται πως είχε χαθεί. «Τι απέγινε ο χρυσός της ΤτΕ, ένα μέρος του οποίου θεωρείται ότι έχει αφεθεί στο Παρίσι ή αλλού;» ήταν το ερώτημα του McGarrah προς τον Finlayson.

Όπως σημειώνει στο βιβλίο του “ Tower of Basel” ο Adam LeBor, προφανώς ο McGarrah ως πρόεδρος της BIS, η οποία είχε δημιουργηθεί ένα χρόνο νωρίτερα το 1930 θα ήθελε να μάθει τι έγινε ο ελληνικός χρυσός που ήταν στο εξωτερικό προκειμένου να τον θέσει υπό τον έλεγχο της BIS. Όπως έγραφε ο McGarrah στην ίδια επιστολή, «η BIS θα παρείχε στην ΤτΕ καλύτερες υπηρεσίες για τον χρυσό από ότι αυτές που θα μπορούσε να προσφέρει η ίδια η ΤτΕ».

Εάν η ΤτΕ είχε αποθέματα χρυσού στην Τράπεζα της Γαλλίας και ήθελε να αγοράσει ένα άλλο νόμισμα, θα έπρεπε πρώτα να ρευστοποιήσει τον χρυσό σε γαλλικά φράγκα και στη συνέχεια να τα μετατρέψει στο άλλο νόμισμα με όλες τις υπηρεσίες και τις προμήθειες που προβλέπονταν. Αντίθετα, εάν ο χρυσός ήταν υπό την ευθύνη της BIS τότε η ΤτΕ θα είχε την ευκαιρία να ρευστοποιήσει όσο χρυσό ήθελε, σε όποιο νόμισμα ήθελε, με σταθερή ισοτιμία συναλλάγματος, και χωρίς να χρεώνει προμήθεια.

Ο πρώτος πρόεδρος της Τράπεζας των Διεθνών Διακανονισμών Gates McGarrah ο οποίος το 1931 ενδιαφέρθηκε έντονα για τα αποθεματικά του ελληνικού χρυσού που βρίσκονταν στο εξωτερικό

Ο McGarrah είχε πετάξει το «τυράκι». Η Ελλάδα για να έχει όλα αυτά τα «ωφελήματα» θα έπρεπε βέβαια να παραδώσει τον χρυσό της στην Διεθνή Τράπεζα των Διακανονισμών. Πρώτα όμως έπρεπε να τον βρει… Γιατί όμως ο McGarrah είχε δείξει τόση σπουδή για την ανεύρεση του ελληνικού χρυσού;

Άγνωστο εάν ο ελληνικός χρυσός που φυλασσόταν σε ιδρύματα του εξωτερικού βρέθηκε ή όχι, λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο η Βρετανία είχε ανακοινώσει την αποδέσμευση της Στερλίνας από τον κανόνα του χρυσού. Αυτό σημαίνει ότι το βρετανικό νόμισμα που ήταν σταθερά συνδεδεμένο με άλλα νομίσματα και τον χρυσό τον ίδιο, έπαυσε να έχει σταθερή τιμή συναλλαγής.

Μέχρι τότε και βάσει του κανόνα του χρυσού του 1925 (Gold Standard Act of 1925) η στερλίνα διατηρούσε την αξία της σε μια συγκεκριμένη ισοτιμία. Μέχρι εκείνο το σημείο, ο κανόνας του χρυσού είχε διαφυλαχτεί με δάνεια από την αμερικανική ομοσπονδιακή τράπεζα και την γαλλική κεντρική τράπεζα, με τα αποθεματικά του χρυσού της Βρετανίας να χρησιμοποιούνται ως «εγγύηση».

Η Τράπεζα των Διεθνών Διακανονισμών έχει την έδρα της στη Βασιλεία της Ελβετίας και δημιουργήθηκε με τις Συμφωνίες της Χάγης του 1930

Το σφάλμα όμως της επιστροφής της στερλίνας στην ισοτιμία που είχε πριν τον Α΄ Π.Π., την ώρα που έπρεπε να υποτιμηθεί για να κάνει την βρετανική οικονομία πιο ανταγωνιστική οδήγησε την οικονομία της χώρας σε σταδιακή ύφεση.

Ταυτόχρονα, η Τράπεζα της Αγγλίας δεν μπόρεσε να αυξήσει τα επιτόκια, για να κάνει την στερλίνα ανταγωνιστική του χρυσού οδήγησαν το 1931 στην εξάντληση των αποθεμάτων χρυσού, που χρησιμοποιείτο είτε για την στήριξη του νομίσματος, ενώ αρκετοί αντάλλασσαν τις λίρες τους με χρυσό (ράβδους ή νομίσματα τα οποία όμως δε μπορούσαν να κυκλοφορήσουν στην εσωτερική αγορά).

Έτσι, τον Σεπτέμβριο η Βρετανία ανέστειλε το κανόνα του χρυσού με τον κανόνα του 1931 (Gold Standard Amendment Act of 1931). Μάλιστα ο υποδιευθυντής της Τράπεζας της Αγγλίας Ernest Harvey είχε αναφέρει σε επιστολή του προς τον πρωθυπουργό Ramsay MacDonaldτ όταν ζητούσε επιτακτικά τη παύση πώλησης χρυσού από τα αποθεματικά ότι ένα μέρος του χρυσού της Ολλανδίας, που φυλασσόταν προφανώς στο Λονδίνο είχε… εξαντληθεί.

Ο πόλεμος

Η Ελλάδα διατηρούσε το χρυσό της στην ΤτΕ αλλά και στο εξωτερικό λίγο πριν την έναρξη του Β΄ΠΠ. Ο χρυσός που φυλασσόταν στην Αθήνα ήταν σε ουγγιές καθαρού καθ’ υπολογισμό βάρους 610.796 ή 17,4 τόνοι (άλλες πηγές ανεβάζουν την ποσότητα στους 42 τόνους!).

Στο «Χρονικό της Τράπεζας της Ελλάδας», έκδοσης 1955 που επιμελήθηκε ο Ηλίας Βενέζης, αναφέρεται ότι όταν στις αρχές του 1941 έγινε αντιληπτό ότι η χώρα θα ερχόταν αντιμέτωπη και με την Γερμανία, βασιλιάς και κυβέρνηση κάλεσαν τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος να προβεί σε όλα τα προληπτικά μέτρα προκειμένου να μεταφέρει την έδρα της τραπέζης, αλλά κυριότερα τον χρυσό σε ασφαλές σημείο. Δεν ήταν όμως μόνο η κυβέρνηση. Αίτημα για τον ίδιο λόγο είχε υποβάλει και ο Βρετανός πρεσβευτής Sir Michael Palairet. Γιατί άραγε;

Το αντιτορπιλικό του Ελληνικού Ναυτικού «Βασίλισσα Όλγα», που μετέφερε μέρος του ελληνικού χρυσού στην Κρήτη

Η Κρήτη προκρίθηκε ως ο ασφαλέστερος τόπος και έτσι ο χρυσός μετακινήθηκε στο υποκατάστημα Ηρακλείου όπου υπήρχαν αρκετά και ασφαλή θησαυροφυλάκια. Η μεταφορά του έγινε πιθανότατα στις 3 Φεβρουαρίου (άλλες πληροφορίες δίνουν 10) σχεδόν δύο μήνες πριν την εκδήλωση της γερμανικής επίθεσης στις 6 Απριλίου, με τα δύο αντιτορπιλικά του Στόλου τα “Βασιλεύς Γεώργιος” και “Βασίλισσα Όλγα”. (Άλλες πηγές κάνουν λόγο για μεταφορά του χρυσού στην Κρήτη τον Μάρτιο με ημερομηνία άφιξης στις 16 Μαρτίου).

Μετά την κατάληψη της ηπειρωτικής Ελλάδας η κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι η κατάληψη της Κρήτης ήταν θέμα χρόνου, επίσπευσε τις διαδικασίες μεταφοράς του πρώτα στην Αλεξάνδρεια.

Ο χρυσός μεταφέρθηκε ατμοπλοϊκώς στη Σούδα και από εκεί με βρετανικό πολεμικό σκάφος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και αποθηκεύτηκε σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας της Αιγύπτου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, όταν η διοίκηση της ΤτΕ ζήτησε από την Εθνική Τράπεζα της Αιγύπτου να της παραδώσει τον χρυσό που είχε εναποθηκευτεί στο υποκατάστημα της Αλεξάνδρειας, προκειμένου να τον μεταφέρει στο Σουέζ, βρέθηκε προ της έντονης αντίρρησης της αιγυπτιακής Τράπεζας. «Εμείς ξέρουμε ότι η Τράπεζα της Ελλάδος είναι στην Αθήνα» έλεγαν οι Αιγύπτιοι, προφανώς υποκινούμενοι από άλλους, υποκρινόμενοι ότι δεν αναγνώριζαν την διοίκηση της ΤτΕ που είχε καταφύγει στην Αίγυπτο μαζί με την κυβέρνηση.

Το βρετανικό καταδρομικό HMS Dido (37) το οποίο μετέφερε τον ελληνικό χρυσό από την Κρήτη στη Αλεξάνδρεια το Μάιο του 1941

Τελικά ο χρυσός, μετά από πολλά και έντονα διαβήματα, παραδόθηκε στην ΤτΕ και αφού φορτώθηκε σε εμπορικό σκάφος μεταφέρθηκε στην Νότια Αφρική. Εκεί και αφού ομογενοποιήθηκε όλη η ποσότητα σε ράβδους χρυσού με την τήξη χρυσών νομισμάτων και άλλων αντικειμένων, μεταφέρθηκε στην Βρετανία από το Κέιπ Τάουν. Αν και η μεταφορά του χρυσού μέσα από την περιπετειώδη αυτή διαδρομή ήταν διαφανής, το τι έγινε μετά είναι παντελώς άγνωστο. Τα σενάρια ποικίλουν, αλλά δεν υπάρχει μια επίσημη εκδοχή.

Ένα από τα σενάρια αναφέρει πως όταν μετά το τέλος του πολέμου ζητήθηκε, όπως ήταν φυσικό, ο επαναπατρισμός του χρυσού οι Βρετανοί, αρνήθηκαν λέγοντας ότι το μεγαλύτερο μέρος του είχε παρακρατηθεί για τα έξοδα των ελληνικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή.

Εν πάση περιπτώσει δεν υπάρχει καμία αναφορά, επίσημη ή ανεπίσημη πόσος χρυσός επέστρεψε και πότε στην Ελλάδα, αφήνοντας ως μόνο υπαρκτό σενάριο αυτό της κατακράτησής του στη Βρετανία και επιστροφής του μόνο ενός μικρού μέρους.

Το γεγονός της παραμονής, ή μάλλον της κατακράτησης του ελληνικού στη Βρετανία είχε επιβεβαιώσει και το 2011 ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Δημήτρης Κουσελάς, απατώντας σε ερώτηση του τότε βουλευτή του ΛΑΟΣ Κώστα Αϊβαλιώτη. Απατώντας ο υφυπουργός Οικονομικών για την τοποθέτηση του ελληνικού χρυσού, είχε αναφέρει ότι ένα μέρος βρίσκεται στην Βρετανία από την εποχή του Β΄ΠΠ. Άρα ο χρυσός δεν επέστρεψε ποτέ στην Ελλάδα.

Τυπικά η ποσότητα υπάρχει στα χαρτιά, υπολογίζεται ως απόθεμα χρυσού της ΤτΕ, αλλά στην πραγματικότητα είναι μόνο χαρτιά. Ελληνικός χρυσός της ΤτΕ στην Βρετανία δεν υπάρχει και φυσικά ουδέποτε πρόκειται να επαναπατριστεί.

Και ενώ «όλοι» επαίρονται ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη που κατόρθωσε να φυγαδεύσει το σύνολο του χρυσού έξω από τη χώρα πριν από την κατάληψή της από τους Γερμανούς, (αν και αυτό δεν είναι σωστό, καθώς και η Γαλλία τουλάχιστον τον φυγάδευσε), τελικά ίσως είναι και η μόνη χώρα που δεν θα τον πάρει ποτέ πίσω.

Πάντως, ανάλογες κινήσεις φέρεται να έχουν κάνει οι Βρετανοί και με το γαλλικό χρυσό, ο οποίος φυλασσόταν στην γαλλική κτίση της Μαρτινίκα. Πιο συγκεκριμένα οι 286 τόνοι του γαλλικού χρυσού αμέσως μετά την κατάληψη της Γαλλίας από τους Γερμανούς φορτώθηκαν στο γαλλικό καταδρομικό Emile Bertin με κατεύθυνση στο Χάλιφαξ της Βρετανίας.

Το καταδρομικό όμως αντί να φτάσει εκεί κατέπλευσε στην ελεγχόμενη από την Γαλλία του Βισύ Μαρτινίκα. Το 1943 οι Ελεύθεροι Γάλλοι αναλαμβάνουν τον έλεγχο των κτίσεων στην Καραϊβική, αλλά ο χρυσός μειώνεται στους 182 τόνους.

Σύμφωνα με το βιβλίο “Man Called Intrepid” οι Βρετανοί απαίτησαν μια ποσότητα του γαλλικού χρυσού για την προσπάθειά τους στον αγώνα κατά του Άξονα και τη στήριξη των «Ελεύθερων Γάλλων»… Άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι και οι Γερμανοί «μάσησαν» λίγο από το γαλλικό χρυσό, αφού το Μάιο του 1942 ένας μέρος του μεταφέρθηκε πίσω στη Γαλλία.

Στα νεότερα χρόνια

Η επανεμφάνιση του ελληνικού χρυσού γίνεται το 2003 και πιο συγκεκριμένα την περίοδο Ιουλίου-Μαρτίου όπου αποφασίζεται από την τότε κυβέρνηση Σημίτη η πώληση 20 τόνων χρυσού από τα ελληνικά αποθεματικά, τα οποία πριν τη εκποίηση έφταναν τους 147 τόνους.

Η πώληση που απέφερε 207εκατ.€ έγινε για την αγορά ομολόγων με απόδοση 2 έως 4% σε αντίθεση με την μηδενική, όπως υποστήριζαν οι υποστηρικτές της πώλησης, απόδοση του χρυσού. Μάλιστα σύμφωνα με τις προβλέψεις του 2003 τα ομόλογα θα απέδιδαν στην ΤτΕ 5 εκατ. € το χρόνο.

Τουλάχιστον έτσι ανέφεραν δημοσιεύματα της εποχής. Σύμφωνα με τα ίδια δημοσιεύματα, η αγορά του χρυσού έπαψε να αποτελεί στην Ελλάδα ελκυστική επένδυση ιδιαίτερα μετά την ονομαστικοποίηση της αγοράς χρυσών λιρών το1965.

Έτσι, σύμφωνα με στοιχεία της ΤτΕ μεταξύ 1998 και 2003, η κεντρική τράπεζα μετέτρεψε σε ράβδους διεθνών προδιαγραφών 81 τόνους χρυσού που αγόρασε με τη μορφή χρυσών νομισμάτων και πλακιδίων. Υποτίθεται ότι από αυτούς τους 81 τόνους προήλθαν οι 20 τόνοι που εκποιήθηκαν το 2003.

Που βρίσκονται αυτά τα ομολόγα σήμερα; Από το 2003 ο χρυσός «επανεμφανίζεται» στο δεύτερο μνημόνιο της κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου τον Φεβρουάριο του 2012. Σύμφωνα με τους «κρυφούς» όρους του μνημονίου, η Ελλάδα σε περίπτωση που αποτύχει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις απέναντι στους δανειστές ή πτωχεύσει, τότε τα διαθέσιμα σε χρυσό που υπάρχουν, είτε στο εσωτερικό, είτε στο εξωτερικό θα γίνουν άμεσα απαιτητά.

Το παραπάνω είχε επιβεβαιώσει με δηλώσεις της το Φεβρουάριο του 2012 η Λούκα Κατσέλη η οποία είχε διατελέσει υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης επί κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου. Είχε πει η Λ. Κατσέλη σε τηλεοπτική της συνέντευξη για τους όρους του 2ου μνημονίου:

«Υπάρχει ειδική ρήτρα σε αυτό το μνημόνιο, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Σε περίπτωση μη πληρωμής οφειλών μπορεί να γίνει άμεσα κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων και του Ελληνικού Δημοσίου και της ΤτΕ, δηλαδή του χρυσού που έχουμε στις διάφορες κεντρικές τράπεζες(…). Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που παραιτείται της ασυλίας της από κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων τόσο του Ελληνικού Δημοσίου όσο και της ΤτΕ».

Το παραπάνω δε χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Ο «κρυφός» όρος είναι προφανής.

Δεν μιλάμε για το αγγλικό δίκαιο, όπως είχε τονίσει η Λ. Κατσέλη, το οποίο υπήρχε και στο πρώτο, αλλά για ειδική ρήτρα η οποία και σε περίπτωση ρήξης Ελλάδας-δανειστών οδηγεί κατευθείαν στην κατάσχεση του ελληνικού χρυσού που βρίσκεται στις ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες. Αυτό που δεν έχει διευκρινιστεί είναι εάν προβλέπεται κατάσχεση και για το χρυσό στα θησαυροφυλάκια της ΤτΕ στην Ελλάδα και εάν ναι, με πιο τρόπο και ποια ισχύ οι δανειστές θα έρθουν και θα απαιτήσουν να πάρουν τον ελληνικό χρυσό.

Και ο ελληνικός χρυσός; Που βρίσκεται;

Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση για το που και σε ποιες ποσότητες βρίσκεται ο ελληνικός χρυσός έχει επανέλθει στο προσκήνιο. Αυτό τόσο της οικονομικής κρίσης, όσο και της ρήτρας που περιγράφηκε με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον για το περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού λαού να είναι ζωηρό. Και πάλι όμως σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει κάποια επίσημη πληροφόρηση τουλάχιστον σε ότι αφορά τη διαφάνεια που υπάρχει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Σύμφωνα με το tradingeconom.com τα αποθέματα του ελληνικού χρυσού ήταν 112,75 τόνοι στο τρίτο τετράμηνο του 2016 από 112,72 τόνους στο δεύτερο τετράμηνο του ίδιου έτους.

Τα αποθεματικά χρυσού κατά μέσο όρο στην Ελλάδα κυμαίνονταν στους 114,09 τόνους από το 2000 έως το 2016. Σε αυτή την περίοδο, τα αποθέματα έφτασαν στην ανώτερη τιμή τους στο τέταρτο τρίμηνο του 2000 με 132,56 τόνους και στην χαμηλότερη τιμή τους στους 107,21 τόνους την ίδια περίοδο το 2003. Το αν η ποσότητα αυτή αντιπροσωπεύει τον συνολικό ελληνικό χρυσό ή μόνο όσα αποθέματα βρίσκονται στην Ελλάδα είναι άγνωστο.

Στις 31/12/2012 και σε ερώτηση της βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ε.Ζαρούλια, ο τότε υπουργός Οικονομικών Γ.Στουρνάρας είχε απαντήσει λέγοντας «στις 31.12.2012 τα αποθέματα φυσικού χρυσού ήταν 3.760 χιλιάδες ουγγιές, αξίας 4,74 δισ. ευρώ, από τα οποία το ήμισυ φυλάσσεται στην ΤτΕ και το υπόλοιπο φυλάσσεται στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης στις ΗΠΑ, στην Τράπεζα της Αγγλίας και στην Ελβετία».

Δύο χρόνια αργότερα και με βάση τον ισολογισμό της 31ης/12/2015 στο ενεργητικό της Τράπεζας της Ελλάδας περιλαμβανόταν «χρυσός και απαιτήσεις σε χρυσό» αξίας 4.655.876.333 ευρώ (από 4.720.522.384 το 2014). Το βάρος του δε ανερχόταν σε 148,8 τόνους.

Μέρος του ελληνικού χρυσού φυλάσσεται στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ

Σημειώνεται πως με την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ μεταφέρθηκε στην ΕΚΤ μέρος αυτού του χρυσού και συγκεκριμένα το 15% εκ των 1,178 δισ. (με βάση την κλείδα 2,88842%) που είναι η συμμετοχή της Τράπεζας της Ελλάδας στο ευρωσύστημα.

Το υπόλοιπο 85% ήταν συναλλαγματικά διαθέσιμα σε δολάρια και γιεν. Σύμφωνα με άλλα στοιχεία το Μάρτιο του 2015 ο χρυσός ανερχόταν στους 112,8 τόνους, που εκπροσωπούσαν το 62,5% των συνολικών αποθεμάτων της χώρας μας, καθώς ο υπόλοιπος βρίσκεται στο εξωτερικό.

Στο βιβλίο Ιστορία της Τράπεζας της Ελλάδας, του Μιχάλη Ψαλιδόπουλου, αναφέρεται ότι από τον ελληνικό χρυσό το 29% φυλάσσεται στις ΗΠΑ, το 20% στην Αγγλία, το 4% στην Ελβετία και το υπόλοιπο 47% στην Ελλάδα. Αν και στο… τονάζ τα στοιχεία διαφέρουν από πηγή σε πηγή, εντούτοις στο μόνο που όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν είναι στο που φυλάσσεται ο χρυσός.

Έτσι ο μισός περίπου βρίσκεται στην Ελλάδα στο θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Ελλάδος, στα υπόγεια του κεντρικού κτιρίου της Πανεπιστημίου και ο υπόλοιπος σε ΗΠΑ, Βρετανία και Ελβετία (τράπεζα UBS). Για ποιο λόγο η μισή ποσότητα βρίσκεται εκτός Ελλάδος δεν έχει διευκρινιστεί. Τα γερμανικά στρατεύματα δεν κατευθύνονται στην Ελλάδα και οι «σοβιετικές» στρατιές έχουν πάψει προ πολλού να έχουν επιθετική διάταξη έναντι των χωρών του ΝΑΤΟ.

Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος (της εξάλειψης της σοβιετικής απειλής) που η Γερμανία αποφάσισε να επαναπατρίσει τον χρυσό της από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Βρετανία. Η Ελλάδα τι φοβάται και διατηρεί το μισό χρυσό της στο εξωτερικό;

Γιατί δεν απαιτεί να μεταφερθεί πίσω; Βέβαια, όπως προείπαμε ο ελληνικός χρυσός στην Βρετανία (για την ποσότητα του οποίου η ΤτΕ δεν δίνει στοιχεία) πρέπει να θεωρείται ήδη διαγραμμένος από τα αποθεματικά.

Οι Βρετανοί δεν πρόκειται να τον επιστρέψουν όπως έχουν αφήσει να εννοηθεί, (όπως και τα Μάρμαρα της Ακρόπολης άλλωστε), καθώς τον κράτησαν για τα έξοδα των ελληνικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, τα οποία βέβαια είχε καλύψει το ελληνικό Κράτος! Εκτός αυτού, ένα σημαντικό ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί, είναι εάν κάποιος έχει δει τον χρυσό αυτό; Η απάντηση είναι αρνητική. Δεν υπάρχει καμία αναφορά για την καταμέτρηση των αποθεμάτων και για τον επανέλεγχό τους από καμία αρμόδια αρχή.

Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός

Ως βασικό συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από τα παραπάνω είναι: – Ο ελληνικός χρυσός έχει υποστεί απώλειες

– Φυλάσσεται σε ποσότητες που δεν έχουν γίνει γνωστές σε τρεις χώρες του εξωτερικού,

– Η Βρετανία έχει παρακρατήσει ένα σημαντικό μέρος του, το οποίο κάποιοι εξακολουθούν να θεωρούν ως ελληνικό γνωρίζοντας όμως ότι δεν είναι

– Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο επιστροφής του χρυσού που βρίσκεται εκτός της χώρας

_ Δεν υπάρχει καμία εξήγηση γιατί ο χρυσός φυλάσσεται σήμερα έκτος Ελλάδος

– Δεν έχει γίνει επίσημος επανέλεγχος για να διαπιστωθούν αν όντως τα αποθέματα είναι… χρυσός

– Ο χρυσός, τουλάχιστον του εξωτερικού, μπορεί να κατασχεθεί από τους δανειστές σε περίπτωση οριστικής ρήξης βάσει των όρων του 2ου μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2012

– Είκοσι τόνοι πουλήθηκαν το 2003 για να μετατραπούν σε ομόλογα (Χαρτιά αντί χρυσού δηλαδή)

– Μέρος του ελληνικού χρυσού βρίσκεται στην ΕΚΤ ως συμμετοχή στο ευρώ

– Κατά μέσο τα αποθεματικά του ελληνικού χρυσού ανέρχονται στους 112 τόνους αξίας 4,7 δισ. ευρώ

– Τέλος το μέλλον του ελληνικού χρυσού είναι επίφοβο καθώς η ΤτΕ είναι φειδωλή στις ανακοινώσεις της τη κατάστασή του και τις επακριβείς του ποσότητες

Ο χρυσός της ΤτΕ είναι ιδιοκτησία του ελληνικού λαού.

Το γεγονός ότι αντιμετωπίζεται ως θέμα «ταμπού» από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και διοικήσεις των τραπεζών, εκτός από τους προφανείς λογούς για την ασφάλειά του, όπου κανείς δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση σε αυτό, σίγουρα απαιτεί περίσκεψη. Η διαφάνεια σε τέτοια κρίσιμης σημασίας ζητήματα είναι τόσο απαραίτητη, όσο και επιβεβλημένη. Ιδιαίτερα σήμερα που εξαιτίας της πρωτοφανούς αυτής οικονομικής κρίσης η υπόθεση ελληνικός χρυσός αποκτά ξεχωριστή βαρύτητα.

Αυτό όμως που πρέπει να γίνει σε αυτή την περίοδο είναι να επαναπατριστεί ο χρυσός πίσω στη Ελλάδα, να αποσαφηνιστεί μια και καλή εάν ο χρυσός που φυλάσσεται στη Βρετανία από την εποχή του Β΄ΠΠ μας ανήκει ή όχι, και τέλος να υπάρξει πλήρης διαφάνεια, κάτω από το απαραίτητο πλέγμα ασφάλειας, για τις ποσότητες του χρυσού και τον έλεγχο του από την ΤτΕ. Γιατί, όπως λέει και το γνωμικό, ότι λάμπει δεν είναι, πάντα, χρυσός.

https://www.pronews.gr/oikonomia/708917_poy-vrisketai-o-hrysos-tis-elladas-agnooyntai-dekades-tonoi-toy/

1941 - Η ΚΡΥΦΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

Μετά την αποτυχία της Εαρινής Επιθέσεως εναντίον της Ελλάδος, ο Μουσολίνι βρέθηκε σε δεινή θέση. Συγχρόνως η παρουσία στην Ελλάδα Αγγλικών στρατευμάτων, αλλά και η ήττα της Ιταλίας οδήγησαν τον ηγέτη της Γερμανίας Αδόλφο Χίτλερ, προκειμένου να προστατεύσει το υπογάστριο του στη νοτιοανατολική Ευρώπη, να αποφασίσει τη Βαλκανική εκστρατεία, ενώ συγχρόνως επεξεργαζόταν το σχέδιο «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα». Την επικείμενη δηλαδή επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ.

Οδεύοντας προς την συνθηκολόγηση
Η εισβολή εναντίον της Ελλάδος εκτελέστηκε με δύο επιχειρήσεις. Την επιχείρηση «Μαρίτα» που αφορούσε επιχειρήσεις στην ηπειρωτική Ελλάδα και την επιχείρηση «Ερμής», που αφορούσε αερο-απόβαση στην Κρήτη. Στις 6 Απριλίου 1941ξεκινά η επίθεση εναντίον της Ελλάδος. Από εκείνη την ημέρα και μετά ακολουθεί σειρά μοιραίων γεγονότων για την πατρίδα μας.
Στην Αθήνα στις 18 Απριλίου 1941 αυτοκτονεί ο Πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Ιωάννη Μεταξά αμέσως μετά το θάνατό του. Η αυτοκτονία Κορυζή συγκλόνισε όχι μόνο την Ελληνική κοινωνία αλλά και την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδος.
Στις 21 Απριλίου 1941 ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ καλεί και ορκίζει πρωθυπουργό της χώρας τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Βλέποντας ο Γεώργιος Β΄ την τροπή του πολέμου και την επερχόμενη νίκη των Γερμανικών στρατευμάτων, αποφασίζει μαζί με την κυβέρνηση του την αναχώρηση τους από την Αθήνα. Με την προτροπή του πρέσβη της Αγγλίας τους ακολουθεί και η διοίκηση της Τραπέζης της Ελλάδος. Από τις αρχές Απριλίου του ‘41 και ενώ διαγράφεται η ήττα των Ελληνικών δυνάμεων που υποστηρίζονται από βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις, η διοίκηση της Τραπέζης της Ελλάδος λαμβάνει εντολή να ξεκινήσει προετοιμασίες και να ακολουθήσει την κυβέρνηση με τα αποθεματικά της σε χρυσό, προς Ελληνικά εδάφη που ακόμη δεν είχαν καταληφθεί.

Η διαδρομή του χρυσού της Ελλάδας που ακολουθεί μετά το ‘41 είναι αρκετά περίεργη και κάποτε χάνονται τα ίχνη του, χωρίς μέχρι σήμερα να αναζητηθούν ευθύνες.

Η πορεία του χρυσού προς την Κρήτη
Από την πλευρά της Τραπέζης ακολούθησαν τον Γεώργιο Β΄ και την κυβέρνηση οι Διοικητές Κ. Βαρβαρέσος και Γ. Μαντζαβίνος. Επίσης και οι ανώτεροι υπάλληλοι Μίνο Λεβή, Σωκράτης Κοσμίδης και Αριστείδης Λαζαρίδης. Η διοίκηση της τραπέζης είχε προνοήσει ο χρυσός να μεταφερθεί στην Κρήτη. Η ποσότητα του σε ουγκιές ήταν 610.796 και 431/000 ενώ το βάρος του ήταν 17,4 τόνοι ενώ άλλες πληροφορίες ανεβάζουν το βάρος του σε 18,86 τόνους. Τη μεταφορά του γνώριζαν τρεις ή τέσσερις υπάλληλοι της τραπέζης. Τοποθετήθηκε σε ασφαλή κιβώτια ώστε να μη υπάρξει ιδιαίτερο πρόβλημα κατά τη μεταφορά στην Κρήτη. Αυτή την ανέλαβε το πολεμικό Ναυτικό. Είχε διαθέσει δυο αντιτορπιλικά, το «Βασίλισσα Όλγα» και το «Βασιλεύς Γεώργιος».
Ενώ μεταφέρεται ο χρυσός στην Κρήτη στις 22 Απριλίου αναχωρούν αεροπορικώς ο Γεώργιος Β΄ και ο πρωθυπουργός Ε. Τσουδερός. Η διοίκηση της τραπέζης αναχώρησε με το «Βασίλισσα Όλγα» οι δε ανώτεροι υπάλληλοι με άλλο οπλιταγωγό.
Η μετάβαση στην Κρήτη έγινε κάτω από αντίξοες συνθήκες καθώς δέχθηκαν βομβαρδισμούς από Γερμανικά καταδιωκτικά. Τελικά δίχως απώλειες αποβιβάζονται στη Σούδα. Από εκεί μεταφέρονται στα Χανιά. Η διοίκηση της τράπεζας εγκαταστάθηκε στο εκεί υποκατάστημα της ΤτΕ ενώ ο χρυσός τοποθετήθηκε στο θησαυροφυλάκιο του υποκαταστήματος. Η ασφάλεια του κτηρίου του υποκαταστήματος ενισχύθηκε σημαντικά για ευνόητους λόγους.
Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι ο χρυσός μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο και τοποθετήθηκε στο εκεί υποκατάστημα σε 314 επιμελώς συσκευασμένα κιβώτια. Όταν πλέον η επίθεση εναντίον της Κρήτης άρχισε να γίνεται ορατή, αποφασίζεται η μεταφορά του χρυσού στην Πραιτόρια όπου ήταν και η έδρα της Κεντρικής Τραπέζης της Νότιας Αφρικής. Ο Μίνο Λεβή και ο Αριστείδης Λαζαρίδης αναλαμβάνουν να μεταφέρουν τα αποθέματα του χρυσού της ΤτΕ με το Αγγλικό ρυμουλκό πλοίο «Σαλβύα» στη Σούδα.

Στο «Χρονικό της Τραπέζης της Ελλάδος», ο Ηλίας Βενέζης παρέχει σημαντικές πληροφορίες
για την πορεία του χρυσού αυτήν την ταραγμένη περίοδο.

Από την Κρήτη στην Πραιτόρια της Ν. Αφρικής
Φτάνοντας στη Σούδα το Αγγλικό πλοίο κάτω από σφοδρούς βομβαρδισμούς των Γερμανικών καταδιωκτικών μεταφορτώθηκε στο βρετανικό καταδρομικό «Διδώ» (Dido). Κατά τη μεταφορά του χρυσού, που προσπαθούσαν να τον μεταφέρουν όσο το δυνατό γρηγορότερα, ένα κιβώτιο έπεσε γεμίζοντας το κατάστρωμα με χρυσές λίρες. Το πλοίο αμέσως ξεκινά το ταξίδι του για τον πρώτο σταθμό της μεταφοράς, που ήταν η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Εν τω μεταξύ ο Βρετανός καπετάνιος του πλοίου διατάζει να μαζευτούν όλες οι χρυσές λίρες που είχαν σκορπίσει στο κατάστρωμα του πλοίου. Εκτός από μία βρέθηκαν όλες οι άλλες και τοποθετήθηκαν με νέα συσκευασία μαζί με τα άλλα κιβώτια. Η διήγησης του Γ. Ματζαβίνου αναφέρει ότι η ζημιά έγινε στο κύτος του πλοίου. Ίσως είναι και η πλέον σωστή αφού ήταν αυτόπτης μάρτυς της μεταφοράς. Μετά από λίγες ημέρες ο Γεώργιος Β΄ και ο Διοικητής της ΤτΕ με άλλο αντιτορπιλικό μεταφέρονται και αυτοί από την Κρήτη στην Αλεξάνδρεια.
Στο σημείο αυτό μεταφέρουμε απόσπασμα από την αφήγηση του Διοικητού της τραπέζης Γ. Ματζαβίνου: «Πάλιν υπό συνεχή συναγερμόν και βοβαρδισμόν των στούκας, ο χρυσός μετεφορτώθη εις το καταδρομικόν με την βοήθειαν και των Αγγλων ναυτών. Πλάι εις το Διδώ που τα πυροβόλα της διαρκώς έβαλλαν, ήρχισε βληθέν να καίεται ένα Δανικόν πλοίον. Όλη αυτή η εργασία εγίνετο με απιστεύτως νευρικόν ρυθμόν, διότι ο Αγγλος κυβερνήτης φοβούμενος δια το πλοίον του, εβιάζετο να το θέση σε κίνησιν και υπήρχε κίνδυνος ένα μέρος του πολυτίμου φορτίου, καθώς μετεφορτώνετο να πέσει εις την θάλλασσαν. Ευτυχώς η μεταφορά έγινεν εις τα κύτη του «Διδώ» χωρίς καμίαν ζημίαν. Μόνον ένα κιβώτιον, ενώ μετεφέρετο εις το κύτος του καταδρομικού, έσπασε και το κύτος εγέμισεν από χρυσάς λίρας. Αυτό ανησύχησε πολύ τον Άγγλο κυβερνήτην και διέταξε ένα συνεργείον ναυτών, ενώ το «Διδώ» έπλεε προς Αλεξάνδρειαν, να μαζέψει τας χρυσάς λίρας. Όλαι αι λίραι ευρέθησαν εκτός μίας»(Ηλία Βενέζη: “Χρονικόν της Τραπέζης της Ελλάδος” Αθήνα 1955, σελ 246)
Η Ελληνική Κυβέρνηση και η Διοίκηση της τραπέζης εγκαθίστανται στην Αλεξάνδρεια και ο χρυσός τοποθετείται στο εκεί υποκατάστημα της Εθνικής Τραπέζης της Αιγύπτου. Αργότερα σε ένα μήνα περίπου η Διοίκηση της ΤτΕ μεταφέρεται στο Κάιρο και εκεί με τη βοήθεια των συμμάχων σχεδιάζουν τη μεταφορά του χρυσού μέσω της διώρυγας του Σουέζ στην Πραιτόρια της Ν. Αφρικής. Εν τω μεταξύ όταν η Διοίκηση της τραπέζης ζήτησε ο χρυσός να μεταφερθεί από την Αλεξάνδρεια στο Κάιρο, η τράπεζα της Αιγύπτου αρνήθηκε. Τελικά το θέμα διευθετήθηκε με την παρέμβαση τους Βασιλέως Γεωργίου Β΄. Αμέσως τα κιβώτια φορτώνονται σε καμιόνια και με τη συνοδεία αρμάτων, μέσω της ερήμου, φτάνουν στο Σουέζ. Εκεί μεταφορτώνονται σε ένα εμπορικό πλοίο που είχαν επιτάξει και με τη συνοδεία του Α. Λαζαρίδη αναχωρούν για το Ντουρμάν της Ν. Αφρικής.
Από εκεί τα κιβώτια με τον χρυσό φορτώνονται σε αμαξοστοιχία που παραχώρησε ο στρατάρχης Γιαν Σματς και μεταφέρονται στο Γκέρμιστον του Τρανσβαάλ. Φτάνοντας εκεί τα κιβώτια ανοίγονται για να γίνει η καταμέτρηση του χρυσού και η μετατροπή τους σε ράβδους με κανονισμένο βαθμό καθαρότητας. Ο χρυσός μετά την μετατροπή του σε ράβδους τελικά είχε βάρος σε ουγκιές 608.350 και 790/000. Την γενική επίβλεψη όλης της διαδικασίας είχε η South Africa Reserve Bank η οποία μετά την ολοκλήρωση της καταμετρήσεως τοποθέτησε τους ράβδους στα θησαυροφυλάκια της, στην Πραιτόρια. Φυσικά λόγω των μέτρων ασφάλεια που είχαν ληφθεί κατά την μεταφορά του χρυσού, τα έξοδα μεταφορά και τήξης ήταν ελάχιστα. Συγκεκριμένα η κυβέρνηση κατόρθωσε να γλυτώσει ασφάλιστρα ύψους 500.000 λιρών.

Ο Βασιλεύς Γεώργίος Β’ φέρει ευθύνες
για την μεταφορά του ελληνικού χρυσού
εκείνης της περιόδου.

Φυσικά ουδεμία πληροφορία υπάρχει εάν ο συγκεκριμένος χρυσός επεστράφη μετά τη λήξη του πολέμου ή ακόμη βρίσκεται στην Πραιτόρια, ή έχει μεταφερθεί αλλού. Σύμφωνα με την εφημερίδα Hoondelsblatt, παρουσιάζεται ως εξής η περιπέτεια της μεταφοράς του χρυσού.
Η Γερμανία επιτίθεται στην Ελλάδα και ο χρυσός συνολικού βάρους 18,86 τόνων μεταφέρεται στην Κρήτη. Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Κρήτη και ο χρυσός μεταφέρεται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου με το βρετανικό καταδρομικό «Διδώ» (Dido). Από εκεί ο χρυσός μεταφέρεται στην Πραιτόρια για λόγους ασφαλείας προ του κινδύνου να καταληφθεί η Αίγυπτος από τον Ρόμελ. Από την Πραιτόρια ο χρυσός μεταφέρεται στην Τράπεζα της Αγγλίας στο Λονδίνο. Μετά την λήξη του πολέμου λέγεται ότι ο χρυσός μεταφέρθηκε στην Ελλάδα δίχως όμως να υπάρχουν επίσημες διαβεβαιώσεις.
Όταν πραγματοποιήθηκε η πρώτη γενική συνέλευσης των μετόχων της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση στις 22 Νοεμβρίου 1947, ο Γεώργιος Μαντζαβίνος είπε προς τους μετόχους: «Οφείλω να εκφράσω ιδιαιτέρως και από της αιθούσης ταύτης την ευγνωμοσύνην του Ιδρύματος τόσον στην ανωτέρω τράπεζα (της Ν. Αφρικής), όσον και προς τον υπέροχον Κυβέρνητην της Ν. Αφρικής Στρατάρχη Σμάτς διά την βοήθειαν την οποία μας παρέσχον και την πραγματικώς ιπποτικήν φιλοξενίαν του τελευταίου, του οποίου τα φιλελληνικά αισθήματα, εδόθη εις το έθνος πλειστάκις, η ευκαιρία να εκτιμήσει».

Παρόλο που η ελληνική πλευρά
εμπιστεύτηκε τον Στατάρχη Μάτς,
οι Άγγλοι για μία ακόμη φορά
δεν στάθηκαν αξιόπιστοι.

Άλλες περιπέτειες της πορείας του χρυσού
Η ομιλία του Μαντζαβίνου στην γενική συνέλευση των μετόχων της Τραπέζης της Ελλάδος έδωσε την εντύπωση πως ο χρυσός βρισκόταν άθικτος στην τράπεζα της Ν. Αφρικής. Ο χρυσός είχε μεταφερθεί σε άλλη Ήπειρο και χώρα αλλά πουθενά δεν αναφέρεται πότε, που και αν όλη η ποσότητα ή μέρος αυτής… Το 1945- 1946 η Ελληνική κυβέρνηση ζήτησε από τους Άγγλους επιστροφή του χρυσού, η απάντηση ήταν ότι ο χρυσός κάλυψε τις δαπάνες του Ελληνικού στρατού στην Μέση Ανατολή. Με την από 9 Μαρτίου 1942 συμφωνία μεταξύ της Ελληνικής κυβερνήσεως στο Λονδίνο και της βρετανικής, η δεύτερη αναλάμβανε όλες τις δαπάνες του Ελληνικού στρατού Μέσης Ανατολής. Το υπουργείο των Εξωτερικών, αλλά και η Τράπεζα της Ελλάδος οφείλουν μετά από τόσα χρόνια να δώσουν μία απάντηση και ίσως αποδειχθεί, στον προηγούμενο αιώνα, το μεγαλύτερο οικονομικό έγκλημα κατά του Ελληνικού λαού.
Γεώργιος Θ. Κωστής
«Στην κορυφή της δόξας»

https://www.anaktisi-mag.gr/2020/06/01/1269/

Όταν ο Μεταξάς πουλούσε όπλα στους Δημοκρατικούς μέσα στον Ισπανικό Εμφύλιο .Την 1η Απριλίου του 1939 έληξε ο Ισπανικός Εμφύλιος. Η ελληνική εμπλοκή σε αυτόν δεν είναι αυτή που λογικά φανταζόμαστε, λόγω ιδεολογικής συγγένειας των καθεστώτων Φράνκο και Μεταξά.

 
Την 1η Απριλίου του 1939 έληξε ο Ισπανικός Εμφύλιος. 

Η ελληνική εμπλοκή σε αυτόν δεν είναι αυτή που λογικά φανταζόμαστε, λόγω ιδεολογικής συγγένειας των καθεστώτων Φράνκο και Μεταξά.

Μετά από γαλλική πρωτοβουλία, στις 9 Σεπτεμβρίου 1936 συστάθηκε στο Λονδίνο η Επιτροπή Mη Επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο με σκοπό να αποτρέψει την έξωθεν επέμβαση και αποστολή όπλων στους αντιμαχόμενους.

 Στην πράξη η Επιτροπή υπονόμευσε την πολεμική προσπάθεια των Δημοκρατικών, καθώς αρνήθηκε στη Νόμιμη Ισπανική Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΝΙΔΚ) το δικαίωμα να αγοράζει όπλα στη διεθνή αγορά, και τούτο τη στιγμή που η Γερμανία και η Ιταλία όχι μόνο πολεμούσαν στο πλευρό των Εθνικιστών αλλά τους εφοδίαζαν και με τεράστιες ποσότητες πολεμικού και άλλου υλικού.

Καθώς η βοήθεια της ΕΣΣΔ προς τους Δημοκρατικούς υπολειπόταν κατά πολύ της βοήθειας του Άξονα προς τους Εθνικιστές, οδήγησε αναπόφευκτατη ΝΙΔΚ να προσφύγει σε ιδιώτες εμπόρους όπλων.

Η ιδιαιτερότητα αυτή του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, και οι επιτακτικές ανάγκες της αναζωογόννησης του ελληνικού εξωτερικού εμπορίου και της εξασφάλισης ξένου συναλλάγματος, αποτέλεσαν τα αίτια της άμεσης ελληνικής συμμετοχής στον εφοδιασμό των Ισπανών Δημοκρατικών.

 Η Ελληνική Εταιρεία Πυριτιδοποιείου-Καλυκοποιείου (ΕΕΠΚ) του Πρόδρομου Αθανασιάδη-Μποδοσάκη έλαβε την πρώτη παραγγελία για πέντε εκατομμύρια φυσίγγια από τους Δημοκρατικούς στα μέσα Σεπτεμβρίου 1936. 

Λίγες ημέρες αργότερα η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά εξέδωσε βασιλικό διάταγμα που απαγόρευε την εξαγωγή όπλων και πολεμοφοδίων στην Ισπανία, συμμορφούμενη κατ’ αυτό τον τρόπο προς τις υποχρεώσεις της ως μέλος της Επιτροπής Mη Επεμβάσεως.

Εν τούτοις, κατά τον Μποδοσάκη, ο δικτάτορας αντελήφθη αμέσως ότι η συναλλαγματική ωφέλεια από την εκτέλεση παραγγελιών αυτού του είδους, θα ήτανε για την Ελλάδα πολύ μεγάλη. 

Η πληρωμή θα γινόταν αμέσως και σε υγιές νόμισμα. Για αυτό όχι μόνο δεν έφερε αντίρρηση, αλλά προσφέρθηκε να κάνει και κάθε απαραίτητη διευκόλυνση.

Καθώς η Ισπανία βυθιζόταν σε μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο, οι ανάγκες των Δημοκρατικών για πολεμοφόδια αυξήθηκαν τόσο ώστε ενώ η ΕΕΠΚ ετοίμαζε ακόμη την πρώτη παραγγελία, έφθασε και δεύτερη για είκοσι εκατομμύρια φυσίγγια.

 Για την εκτέλεση των δύο αυτών παραγγελιών η Εταιρεία έφθασε στο ανώτατο όριο απόδοσής της, αυξάνοντας το τεχνικό προσωπικό της ώστε να επιτευχθεί παραγωγή 400.000 φυσιγγίων ημερησίως. 

Το 1937, όταν ήλθαν περισσότερες παραγγελίες, ο Μποδοσάκης αγόρασε καινούργια μηχανήματα από τη Γερμανία και προσέλαβε χιλιάδες εργάτες, αυξάνοντας την ημερήσια παραγωγή σε ένα εκατομμύριο φυσίγγια και, λίγο αργότερα, σε δύο εκατομμύρια. Για να προλαβαίνει, αγόραζε και έτοιμους κάλυκες, τους έφερνε στις εγκαταστάσεις της ΕΕΠΚ στην Αθήνα, τους γέμιζε με πυρίτιδα και αμέσως τους έστελνε στην Ισπανία.

 Σε αυτό χρειάσθηκε άμεση κρατική βοήθεια. 

Την εξασφάλισε κι αυτή χωρίς καθυστέρηση. Έχοντας την επίσημη διαβεβαίωση της κυβέρνησης ότι τα αγοραζόμενα υλικά ήσαν απαραίτητα για τις ανάγκες του ελληνικού στρατού, πέτυχε να κλείσει αμέσως συμφωνίες με γερμανικά, με αυστριακά και με σουηδικά εργοστάσια για την αγορά καλύκων, βολίδων και πυρίτιδας σε πολύ μεγάλες ποσότητες.

Ικανοποιημένη από τις υπηρεσίες του Μποδοσάκη, η ΝΙΔΚ του ζήτησε να την εφοδιάζει με πρώτες ύλες ούτως ώστε να παράγει η ίδια πολεμοφόδια στα δικά της εργοστάσια.

 Ο Μποδοσάκης αρνήθηκε, φοβούμενος ότι στην περίπτωση αυτή οι Δημοκρατικοί ίσως ακύρωναν τις παραγγελίες για έτοιμα φυσίγγια. Αλλά για να μην τους δυσαρεστήσει, προσφέρθηκε να ενεργήσει ως πληρεξούσιός τους για την αγορά τυφεκίων και πυροβόλων από άλλες χώρες, παραγγέλνοντάς τα δήθεν για τις ανάγκες του ελληνικού στρατού. 

Επιπλέον, πρότεινε στην ελληνική κυβέρνηση να πουλήσει στους Ισπανούς απηρχαιωμένο και άχρηστο πολεμικό υλικό από τις αποθήκες του ελληνικού στρατού και να χρησιμοποιήσει το κέρδος για την αντικατάστασή του με σύγχρονα εφόδια.

Όλα τα συμβόλαια του Μποδοσάκη με τους Δημοκρατικούς ήταν τύπου «φομπ», δηλαδή χωρίς ευθύνη του προμηθευτή για τη φόρτωση ή την παράδοση του φορτίου σε συγκεκριμένο λιμάνι. 

Οι πελάτες του, από την άλλη πλευρά, πλήρωναν σε χρυσό ή σε συνάλλαγμα εκ των προτέρων και χωρίς τη δυνατότητα να πάρουν τα χρήματά τους πίσω σε καμία περίπτωση.

Μολονότι, όμως, ο Μποδοσάκης δεν ήταν υπεύθυνος για τη φόρτωση και μεταφορά των παραγγελιών στους Δημοκρατικούς, φρόντιζε προσωπικά για την ασφαλή άφιξη στον προορισμό τους διότι φοβόταν ότι ακόμη και αν χανόταν ένα μόνο φορτίο, οι Ισπανοί θα έχαναν την εμπιστοσύνη τους και θα διέκοπταν τις παραγγελίες στην ΕΕΠΚ.

 Ο φόβος αυτός οδήγησε τον ευρηματικό επιχειρηματία να ρυθμίζει ο ίδιος τους τρόπους αποστολής των παραγγελιών. 

Τα φορτία υλικού πολέμου που παρήγαγε ή αγόραζε για τους Δημοκρατικούς φορτώνονταν στον Πειραιά, και μετά τα πλοία έπλεαν σε απόμερα νησιά του Αιγαίου, όπου «καμουφλαριζόντουσαν» αλλάζοντας ακόμη και όνομα για να μη δώσουνε υποψίες στους Ιταλούς περνώντας από τα στενά της Μεσσήνης».

Όταν οι Ιταλοί, οι Γερμανοί και ο Φράνκο έμαθαν γι’ αυτά τα φορτία και διαμαρτυρήθηκαν στην Αθήνα, ο Μεταξάς απαντούσε ότι οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες διότι τα πλοία δεν είχαν φορτώσει σε ελληνικά λιμάνια και, εξάλλου, προορισμός τους ήταν το Μεξικό.

Τα έγγραφα που ανταλλάσσονταν μεταξύ των διαφόρων ελληνικών υπηρεσιών επιβεβαίωναν ότι η ελληνική κυβέρνηση εφοδίαζε τους Δημοκρατικούς. 

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1937 η Υπηρεσία Αλλοδαπών του υφυπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας ενημέρωσε λακωνικά το υπουργείο Εξωτερικών ότι ο Εβραίος Αλβέρτο Λεβή, Ισπανός υπήκοος που ζούσε στη Θεσσαλονίκη, πρόσφατα ταξίδευε με πλοίο που μετέφερε πολεμικό υλικό· το πλοίο είχε συλληφθεί από τους Εθνικιστές και ο Λεβή καταδικάσθηκε σε θάνατο ως λαθρέμπορος. Κατά την Υπηρεσία Αλλοδαπών, ο Λεβή ενεργούσε ως μεσάζων για την αγορά πολεμοφοδίων μεταξύ του ελληνικού κράτους και «της Ισπανικής Κυβερνήσεως των ερυθρών».

Το καλοκαίρι του 1937 ο Φράνκο άρχισε να κατηγορεί ανοικτά την Ελλάδα για παράνομη εισαγωγή πολεμικού υλικού στη Δημοκρατική Ισπανία, αλλά και για την προσφορά «15 εμπείρων Ελλήνων πλοιάρχων, όπως υπηρετήσουν ως πιλότοι των Ερυθρών Ισπανικών πλοίων (εμπορικών και πολεμικών)».

 Στις 16 Αυγούστου 1937 τα βρετανικά υπουργεία Εξωτερικών και Στρατιωτικών συνέταξαν υπόμνημα στο οποίο ανέλυαν λεπτομερώς τη συμμετοχή της Ελλάδας στον εφοδιασμό των Δημοκρατικών.

 Σύμφωνα με τα στοιχεία που διέθεταν οι Βρετανοί, η Εταιρεία του Μποδοσάκη «ετοιμάζει συνεχώς τον τελευταίο καιρό παραγγελίες πυρομαχικών για την Ισπανική Κυβέρνηση»:

Ο κύριος πράκτορας σε αυτές τις συναλλαγές είναι κάποιος

 George Rosenberg, γιος του πρώην σοβιετικού πρέσβη

 στην Μαδρίτη [Marcel Rosenberg], αντιπρόσωπος της

 Ισπανικής Κυβέρνησης, ο οποίος έχει ένα κεντρικό 

γραφείο στο Παρίσι και συνεχώς επισκέπτεται την Ελλάδα

[,] όπου η διεύθυνσή του είναι Ξενοδοχείο 

“Μεγάλη Βρετανία”, Αθήνα. 

Χρήματα εμβάζονται από το Παρίσι μέσω

 της Banque Popular [sic] στην Αθήνα.

 Ο Rosenberg βρίσκεται σε επαφή με κάποιον Μποδοσάκη.

Τα φορτία πολεμοφοδίων μεταφέρονταν στη Βαλένθια και τη Βαρκελώνη «με πλοία των οποίων οι σημαίες και το όνομα άλλαζαν περιοδικά αλλά τα οποία φαίνονται να υψώνουν κυρίως την ελληνική σημαία».

Ενώ η Ελλάδα επίσημα αρνούνταν τις κατηγορίες για λαθρεμπόριο όπλων στην Ισπανία, το βρετανικό υπόμνημα πρόσθεσε μια άλλη διάσταση στις δοσοληψίες του Μποδοσάκη, κάνοντας λόγο για τις σχέσεις του με σοβιετικούς αντιπροσώπους και για το Παρίσι ως ένα από τα κέντρα των συναλλαγών του.

 Ήδη από τις αρχές Νοεμβρίου του 1936 οι Γερμανοί γνώριζαν ότι όλες οι αγορές πολεμικού υλικού από την ΕΣΣΔ διενεργούνταν μέσω της σοβιετικής πρεσβείας στο Παρίσι.

Ως το φθινόπωρο του 1937 οι συναλλαγές του Μποδοσάκη με τους Δημοκρατικούς είχαν επεκταθεί τόσο ώστε, για τη διεκπεραίωσή τους, ο έλληνας επιχειρηματίας ταξίδευε στο εξωτερικό τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Για να τακτοποιήσει μερικές υποθέσεις που εκκρεμούσαν, τον Νοέμβριο του 1937 ταξίδεψε στη Βαρκελώνη για να συναντήσει τον υπουργό Στρατιωτικών της ΝΙΔΚ.

 «Με απόλυτη μυστικότητα», πήγε πρώτα στο Παρίσι, όπου ήρθε σε επαφή με αντιπροσώπους των Δημοκρατικών· αυτοί τον επιβίβασαν σε ισπανικό αεροπλάνο σοβιετικής κατασκευής και με σοβιετικό πλήρωμα, και τον μετέφεραν στη Βαρκελώνη ενώ η πόλη τελούσε υπό βομβαρδισμό.

 Ο Μποδοσάκης έμεινε στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας για δύο ημέρες, υπέγραψε νέο συμβόλαιο με τους Δημοκρατικούς για την προμήθεια πολεμοφοδίων αξίας 2.100.000 στερλινών (1.155.000.000 δραχμών), και μετά επέστρεψε στο Παρίσι και από εκεί στην Αθήνα.

Ώς τα τέλη του 1937 το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών είχε συλλέξει και άλλες πληροφορίες για τον εφοδιασμό των ισπανών εμπολέμων από την Ελλάδα. Τον Νοέμβριο ο εμπορικός ακόλουθος της βρετανικής πρεσβείας επισκέφθηκε την ΕΕΠΚ συνοδευόμενος από τον Μποδοσάκη, ο οποίος υπερηφανεύθηκε ανοικτά ότι «το εργοστάσιο δούλευε εξ ολοκλήρου για παραγγελίες από την Ισπανία».

 Ο ακόλουθος διαπίστωσε ότι «το εργοστάσιο, το οποίο για αρκετό καιρό λειτουργεί επί 24ώρου βάσεως κυρίως για την εκπλήρωση παραγγελιών που λαμβάνει από την Ισπανία, επεκτείνεται σημαντικά».

Στην ετήσια έκθεσή του για το 1937 ο βρετανός πρέσβης παρατήρησε ότι η κύρια φροντίδα της [ελληνικής] κυβέρνησης φαίνεται να είναι να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα πωλώντας πολεμικό υλικό και στις δύο πλευρές, και πρωτίστως στους Δημοκρατικούς. Σε αυτό πέτυχαν πλήρως. 

Οι εξαγωγές όπλων και πυρομαχικών αυξήθηκαν αλματωδώς, και αναδείχθηκαν πλούσια πηγή ξένου συναλλάγματος.

Στα απομνημονεύματά του ο Μποδοσάκης δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Μεταξάς ανεπιφύλακτα ενέκρινε το εμπόριό του με την Ισπανία, εφόσον τα οικονομικά οφέλη συνέβαλαν σημαντικά στην αύξηση των συναλλαγματικών αποθεμάτων της χώρας. Η υποστήριξη εκ μέρους του Μεταξά του επέτρεψε να εφοδιάζει τους Δημοκρατικούς και με βαρέα όπλα. Στην περίπτωση αυτή τα παρήγγειλε από μια τρίτη χώρα, κυρίως τη Γερμανία, με εικονικό προορισμό τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Τα απαραίτητα έγγραφα γι’ αυτές τις μεγάλες αγορές υπογράφονταν από μέλη της ελληνικής κυβέρνησης και, μερικές φορές, από τον ίδιο τον Μεταξά.

Ως το 1938 ο Μποδοσάκης ήταν πλέον ξακουστός για το λαθρεμπόριό του στην Ισπανία. Τον Σεπτέμβριο του έτους αυτού ένας βρετανός αξιωματούχος που ήρθε στην Ελλάδα για να ερευνήσει την παράνομη μετανάστευση προς την Παλαιστίνη, τον χαρακτήρησε ως «τον περιβόητο λαθρέμπορο πολεμικού υλικού στην Ισπανία», «άνθρωπο παντοδύναμο και βασιλιά της Ελλάδας χωρίς στέμμα», και πιθανότατο προμηθευτή όπλων στους παράνομους μετανάστες.

Τον επόμενο μήνα, μετά από πρόσκληση του ίδιου του Μποδοσάκη, ο πρώτος γραμματέας και ο ναυτικός ακόλουθος της βρετανικής πρεσβείας επισκέφθηκαν τα τρία εργοστάσια της ΕΕΠΚ. Ο Μποδοσάκης είπε στους φιλοξενούμενούς του ότι το ύψος απόδοσής τους για το 1938 είχε επιτευχθεί και σε μερικές περιπτώσεις ξεπερασθεί, και ότι μεγάλες εκτάσεις είχαν αγορασθεί στην περιοχή γύρω από τα τρία εργοστάσια με στόχο την επέκτασή τους και το διπλασιασμό της τρέχουσας παραγωγικής δυνατότητας. «Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας δεύτερος [Sir Basil] Zaharoff», ο βρετανός πρέσβης ανέφερε στο Λονδίνο. Η αναφορά στον πλέον διαβόητο έμπορο όπλων, τον Βασιλάκη Ζαχαρίου από τα Μούγλα της Μικράς Ασίας, ήταν απολύτως εύστοχη. Όχι μόνον ο Ζαχαρίου είχε πεθάνει στο Λονδίνο το 1936, με αποτέλεσμα  να εμφανίζεται ο Μποδοσάκης ως διάδοχός του, αλλά, επίσης, ένας από τους πολέμους στους οποίους είχε θησαυρίσει ο Ζαχαρίου ήταν και αυτός μεταξύ της Ισπανίας και των ΗΠΑ το 1898.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και λακωνικά έγγραφα σχετικά με το ελληνικό λαθρεμπόριο όπλων στην Ισπανία είναι ένα δελτίο πληροφοριών του υφυπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας, το οποίο περιέχει το πρακτικό συνομιλίας μεταξύ ενός αξιωματούχου του υφυπουργείου και του Máximo José Kahn Nussbaum, γενικού προξένου της ΝΙΔΚ στη Θεσσαλονίκη και, από τις 10 Οκτωβρίου 1938, επιτεραμμένου της στην Αθήνα.

Τον Ιανουάριο του 1939 ήταν πλέον σαφές ότι οι Δημοκρατικοί είχαν ηττηθεί στρατιωτικά, και ήδη από το τέλος του προηγούμενου χρόνου οι παραγγελίες στον Μποδοσάκη για όπλα και πυρομαχικά είχαν μειωθεί σημαντικά. Ο πολυμήχανος επιχειρηματίας είχε κιόλας στρέψει την προσοχή του στον πόλεμο μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας με σκοπό να εφοδιάσει τους Κινέζους.

Μολονότι η πλειονότητα του πολεμικού υλικού που ο Μποδοσάκης κατασκεύαζε ή αγόραζε και έστελνε στην Ισπανία προοριζόταν για τους Δημοκρατικούς, μερικά φορτία κατέληξαν στους Εθνικιστές. Οι Βρετανοί γνώριζαν ότι αν και η ελληνική κυβέρνηση εμπορευόταν κυρίως με τους Δημοκρατικούς, στην πραγματικότητα πωλούσε «και στις δύο πλευρές».

Τον Δεκέμβριο του 1936 οι Ισπανοί Εθνικιστές ζήτησαν από την ελληνική κυβέρνηση την προμήθεια οβίδων πυροβολικού Schneider, τις οποίες κατασκεύαζε η ΕΕΠΚ.  Απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης δεν υπάρχει στα αρχεία του υπουργείου Εξωτερικών, αλλά μεταγενέστερα στοιχεία υποδηλώνουν ότι τελικά οι Εθνικιστές κάτι θα πρέπει να αγόρασαν από την Ελλάδα. Τον Οκτώβριο του 1937 ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Εμμανουήλ Τσουδερός είπε στο βρετανό πρέσβη ότι, όσον αφορά τα συναλλαγματικά αποθέματα της Τραπέζης, «αυτή η χρονιά ευνοήθηκε από αναπάντεχη τύχη, πάνω από 600.000 αγγλικές λίρες από τον στρατηγό Φράνκο».

Περισσότερο ένοχοι γι’ αυτό που οι Βρετανοί αποκαλούσαν «διπλό παιγνίδι» ήταν μερικοί Έλληνες πλοιοκτήτες, οι οποίοι λάμβαναν καταρχάς μια πληρωμή από τους Δημοκρατικούς και μετά άλλη πληρωμή από τους Εθνικιστές για να τους αφήσουν να καταλάβουν το ίδιο φορτίο. Πράγματι, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου μερικά ελληνικά πλοία που μετέφεραν φορτία στους Δημοκρατικούς, ενώ βρίσκονταν εν πλω, ενημέρωναν τις δυνάμεις του Φράνκο και τους επέτρεπαν να καταλάβουν τα φορτία τους. Αν και τέτοιου είδους διπλές συμφωνίες ήταν η εξαίρεση, η αλήθεια του ειρωνικού σχολίου του Frank Gervasi παραμένει: «σε κάποιες μάχες Ισπανοί Δημοκρατικοί θα πρέπει να σκοτώθηκαν από σφαίρες που οι ίδιοι είχαν ήδη προπληρώσει».

https://emo.gr/2021/04/40711/

Κτηνώδης βιασμός 23χρονης Ελληνίδας από δύο Πακιστανούς στη Σέριφο!

 Θρίλερ έζησε 23χρονη Ελληνίδα στη Σέριφο, όταν δυο Πακιστανοί την άρπαξαν από κατάστημα στην περιοχή Λιβάδι και αφού την έσυραν σε ερημική παραλία τη βίασαν. Μάλιστα μετά την αποτρόπαια πράξη τους την παράτησαν λιπόθυμη.

Η κοπέλα, σε ημιλιπόθυμη κατάσταση μετέβη στον Αστυνομικό Σταθμό Σερίφου και κατήγγειλε τη φρίκη που βίωσε στα χέρια των δυο Ασιατών βιαστών δίνοντας ακριβή περιγραφή για το προφίλ των βιαστών της. Στο κυκλαδίτικο νησί έχει σημάνει συναγερμός με τις αρχές να το «χτενίζουν» από άκρη σε άκρη προκειμένου να εντοπίσουν τους δυο «δράκους της παραλίας» πριν ξαναχτυπήσουν.

Διασκέδαζε στο Λιβάδι

Όπως κατήγγειλε το θύμα στην Αστυνομία, όλα συνέβησαν το ξημέρωμα της 25ης Ιουλίου μεταξύ 04:00- 04:30. Η κοπέλα διασκέδασε στην παραλία Λιβάδι. Ξαφνικά και χωρίς να θυμάται κάτω από ποιες συνθήκες (οι αστυνομικοί εκτιμούν ότι κάτι της έριξαν στο ποτό της για κάμψουν τις αντιστάσεις της), οι δυο άνδρες την άρπαξαν χωρίς τη θέληση της και την οδήγησαν στην παραλία Αυλόμωνας.

Εκεί την πέταξαν στην άμμο, ο ένας έπεσε πάνω της κρατώντας της τα χέρια την ίδια ώρα που ο δεύτερος, την ανάγκασε σε στοματικό σεξ και παρά φύσει συνουσία και βιασμό. Μόλις τα δυο κτήνη ολοκλήρωσαν την πράξη τους την παράτησαν λιπόθυμη και εξαφανίστηκαν.

«Βόμβα» από το κορυφαίο ισραηλινό think tank: Ελλάδα και Κύπρος να προετοιμάζονται για πόλεμο με την Τουρκία! «Να μην έχει κανείς αυταπάτες για το που οδεύουμε».

 Τα τελευταία χρόνια Κύπρος, Ελλάδα και Ισραήλ έχουν εντείνει σημαντικά τις πολιτικές, ενεργειακές και στρατιωτικές τους σχέσεις.

Το Φόρουμ Αερίου

Οι πολιτικές ηγεσίες των χωρών συναντώνται τακτικά και συντονίζουν τις ενεργειακές τους πολιτικές, ιδιαίτερα για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, γράφει ο γνωστός ισραηλινός καθηγητής Εφραίμ Ινμπάρ, σε άρθρο του στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου της Ιερουσαλήμ για τη Στρατηγική και την Ασφάλεια (JISS), του οποίου είναι πρόεδρος και ένας από τους πιο σημαντικούς εμπειρογνώμονες σε θέματα ασφάλειας του Ισραήλ.

Επιπλέον, ίδρυσαν το Φόρουμ Αερίου της Ανατολικής Μεσογείου (EMGF), στο οποίο συμμετέχουν η Αίγυπτος, η Ιταλία, η Ιορδανία και η Παλαιστινιακή Αρχή (PA). Αυτό έγινε μια πλατφόρμα περιφερειακής συνεργασίας για την ανάπτυξη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη Μεσόγειο.

Επιπροσθέτως, τα τρία κράτη πραγματοποιούν διάφορες στρατιωτικές ασκήσεις, βελτιώνοντας τις δυνατότητές τους. Επιπλέον αλληλεπιδράσεις σε άλλους τομείς εδραιώνουν αυτή την ευθυγράμμιση, η οποία έχει πολιτικά και στρατηγικά επακόλουθα. Για παράδειγμα, συνέβαλε στην αλλαγή πολιτικής της Τουρκίας έναντι των Συμφωνιών του Αβραάμ και του Ισραήλ.

Απαιτείται μια πιο συνεκτική ατζέντα κοινής εξωτερικής πολιτικής για την ενίσχυση της στρατηγικής σημασίας στην εταιρική σχέση Αθήνας – Ιερουσαλήμ – Λευκωσίας.

Το πρώτο θέμα της ημερήσιας διάταξης είναι ο καλύτερος συντονισμός με την Ουάσιγκτον για την ευαισθητοποίηση των Ηνωμένων Πολιτειών στις περιφερειακές πραγματικότητες καθώς δεν φαίνεται να έχουν μια συνεκτική πολιτική σε αυτήν την περιοχή.

Κοντόφθαλμη προσέγγιση ΗΠΑ

Η Ουάσιγκτον έχει εμμονή με τα ανθρώπινα δικαιώματα στην προσέγγισή της στην Αίγυπτο, το πιο σημαντικό αραβικό κράτος. Στη Λιβύη κλίνει προς τα ισλαμιστικά στοιχεία. Το αποκορύφωμα της κοντόφθαλμης προσέγγισης ήταν η ακύρωση της υποστήριξής της στον αγωγό EastMed (για υποτιθέμενους περιβαλλοντικούς λόγους), ο οποίος σχεδιάστηκε για να μεταφέρει ενέργεια στην Ευρώπη, λίγες εβδομάδες πριν τον πόλεμο της Ουκρανίας που προκάλεσε ενεργειακή κρίση.

Αυτή η πολιτική χρειάζεται καλύτερη εστίαση όταν προσεγγίζει την περιοχή. Καθώς οι ΗΠΑ στρέφουν την προσοχή τους στην Κίνα για ευνόητους λόγους, η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου θα τύχει ακόμη λιγότερης προσοχής από την αμερικανική διοίκηση. Ωστόσο, οι αυξανόμενες τιμές της ενέργειας ενδέχεται να επιβραδύνουν την αμερικανική αποχώρηση από την ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Αυτή η περίοδος θα πρέπει να αξιοποιηθεί για να διασφαλιστεί καλύτερη κατανόηση από τις ΗΠΑ για την αξία της τριμερούς ευθυγράμμισης. Η επικείμενη επίσκεψη του προέδρου Τζο Μπάιντεν στο Ισραήλ (σ.σ. το άρθρο δημοσιεύτηκε πριν την επίσκεψη) είναι μια ευκαιρία να ενισχυθεί η αμερικανική κατανόηση για τη χρησιμότητα της ευθυγράμμισής της στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το δεύτερο θέμα της κοινής ατζέντας αφορά στην Αίγυπτο, μέλος του EMGF και ιστορικό αντίπαλο της Τουρκίας. Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν αναπτύξει στρατιωτικές σχέσεις με την Αίγυπτο λόγω των απειλών για την ασφάλεια και για να ενισχύσουν την υπεράσπιση των συμφερόντων τους στην Ανατολική Μεσόγειο.

Απρόθυμη η Αίγυπτος

Ωστόσο, η Αίγυπτος είναι απρόθυμη να ακολουθήσει την ελληνική στοίχιση με το Ισραήλ, παρά τη σημαντική βελτίωση των σχέσεων Καΐρου – Ιερουσαλήμ. Απαιτούνται προσπάθειες για την ενσωμάτωση της Αιγύπτου στο υπό διαμόρφωση σχήμα. Η συμμετοχή της σε αυτό θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα επωφελής για τα τέσσερα κράτη.

Το τρίτο κοινό ζήτημα είναι η Τουρκία, μια ρεβιζιονιστική δύναμη που εμψυχώνεται από νεο-οθωμανικές και ισλαμιστικές παρορμήσεις. Μετριάστηκε η συμπεριφορά της για διάφορους λόγους, αλλά όσο ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ηγέτης της, οι πιθανότητες για αταξίες είναι μεγάλες.

Ωστόσο, η έξοδος των ΗΠΑ από την περιοχή και η αποδυναμωμένη Ρωσία παρέχουν μεγαλύτερη ελευθερία δράσης στην Τουρκία και σε άλλες περιφερειακές δυνάμεις.

Ο πόλεμος της Ουκρανίας υπογραμμίζει τη γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας. Επιπλέον, οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να διστάζουν να πιέσουν την Αγκυρα, προκειμένου να αποφύγουν τον εναγκαλισμό της με τη Ρωσία. Αυτές οι εξελίξεις θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν τον τουρκικό τυχοδιωκτισμό. Η συγκράτηση της Τουρκίας θα συνεχίσει να αποτελεί σημαντική πρόκληση.

Η West Asia Quad

Ενα τέταρτο κοινό ζήτημα σχετίζεται με τη νέα ομάδα West Asia Quad των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ινδίας, του Ισραήλ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Το Νέο Δελχί επιχειρεί να οικοδομήσει μια εναλλακτική στο κινεζικό σχέδιο Belt and Road, το οποίο συνδέει την Ινδία με τη Μεσόγειο μέσω των ΗΑΕ και του Ισραήλ.

Ενα τέτοιο εγχείρημα θα καταστήσει προσφιλείς τους συμμετέχοντες στην Ουάσιγκτον. Το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τα ελληνικά έθνη θα πρέπει να προωθήσουν αυτήν την εναλλακτική.

Επιπλέον, η καθιέρωση αυτής της τετραμερούς συνεργασίας θα ενισχύσει τις Συμφωνίες του Αβραάμ, οι οποίες είναι νέες και εύθραυστες. Οι άνθρωποι στον Κόλπο δεν έχουν ακόμη κατανοήσει τα εγγενή πλεονεκτήματα της αναγνώρισης του Ισραήλ, του εβραϊκού κράτους. Οι Συμφωνίες του Αβραάμ εξαρτώνται και από το αν το Ισραήλ θα εκπληρώσει την προσδοκία να τερματίσει την ιρανική απειλή.

Η Ουκρανία μας υπενθύμισε ότι ο πόλεμος εξακολουθεί να είναι μια επιλογή πολιτικής ακόμη και στην Ευρώπη. Η Ανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή είναι περιοχές με συγκρούσεις και πιο επιθετικές από την Ευρώπη.

Αλίμονο, το διεθνές δίκαιο και οι εγγυήσεις έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικά στην αποτροπή επιθετικών κρατών. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για εκείνους που αντιλαμβάνονται την αιώνια χαοτική φύση του διεθνούς συστήματος στο οποίο δεν υπάρχει διεθνής αρχή για τη διατήρηση του νόμου και της τάξης.

Να προετοιμαστούν για πόλεμο

Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη που ανήκουν στη γραμμή Αθήνας – Ιερουσαλήμ – Λευκωσίας πρέπει να προετοιμαστούν για πόλεμο χωρίς αυταπάτες. Ενώ οι σχέσεις διακρατικής ευθυγράμμισης πρέπει να ενισχυθούν, αξίζει να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται για συμμαχία.

Το Ισραήλ θα πρέπει να είναι το πρότυπο και το δόγμα της αυτοδυναμίας του πρέπει να βρει μιμητές. Κάθε κράτος επιβάλλεται να επενδύσει στην άμυνα και να ενισχύσει τις στρατιωτικές δυνατότητες και την αποτροπή. Η αδυναμία πάντα προκαλεί επιθετικότητα.

Η εφαρμογή αυτής της ατζέντας συνεργασίας αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την εθνική ασφάλεια και οι ΗΠΑ θα πρέπει να την προωθήσουν ενεργά.

Επιπλέον, θα μπορούσε να προσφέρει μια μικρή σταθερότητα σε μια κακή γειτονιά. Η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ, οι θεμέλιοι λίθοι του δυτικού πολιτισμού, πρέπει να δείξουν τον δρόμο στον υπόλοιπο κόσμο.

https://warnews247.gr/vomva-apo-to-koryfaio-israilino-think-tank-ellada-kai-kypros-na-proetoimazontai-gia-polemo-me-tin-tourkia/