Βλαδιμηρος Δημητρίου: Ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής και ιδρυτής της θρυλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Boca Juniors.

 Βλαδιμηρος Δημητρίου: Ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής και ιδρυτής της θρυλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Boca Juniors.

Ο πρώτος πρόεδρος της Ενωμένης Αργεντινής Δημοκρατίας, ήταν ένας Έλληνας, ο Βλαδίμηρος (Βαρθολομαίος) Δημητρίου 

(Μήτρε στην βορειοηπειρωτική > Μίτρε στην ισπανική, 1821-1906), 

Βορειοηπειρώτης εκ Χιμάρας. 

Αυτός, μετανάστης 4ης γενεάς, όταν τελείωσε ο 7ετής εμφύλιος με την Μάχη της Σεπέντα (1859), και το Μπουενος  Άυρες [φρεσκος αερας] υποτάχθηκε στην Ομοσπονδία, ανήλθε στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας (1862).

Και ίσως γι’ αυτό η σημαία της να είναι γαλανόλευκη.

Στην διάρκεια της προεδρίας του, έγινε ο αιματηρός πόλεμος Αργεντινής-Ουρουγουάη, που στοίχισε στην Αργεντινή 50.000 άνδρες και πολλές υλικές ζημιές (200 εκατ. πιάστρα).

Διάδοχος του προέδρου Δημητρίου ήταν ο Σαρμιέντο (1868-1874), που προσπάθησε να φέρει μετανάστες στην Αργεντινή, αλλά τον εμπόδισε ο εθνικιστής στρατηγός Δημητρίου, με στασιαστικό κίνημα. Ακολούθησε εμφύλιος, οι στασιαστές υπετάχθησαν, και εν τέλει το Μπ. Άυρες ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Αργεντινής, το 1880, υπό τον Ρόκα.

Η οικογένεια του Δημητρίου συνδεόταν φιλικά με την μεγάλη οικογένεια Ηπειρωτών ευεργετών Ζάππα, απ’ το Λάμποβο της Β. Ηπείρου. Η οικογένεια Δημητρίου πένθησε πολύ τον θάνατο του Ζάππα (1865).

Οι πρόγονοι του Βαρθ. Δημητρίου άφησαν περί το 1670 την Χιμάρα, ακολουθώντας το μεγάλο ρεύμα φυγής του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής, που έφευγε (κυρίως προς την ελεύθερη Ιταλία) για να μην υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό. Αυτό ακριβώς εξιστορεί το δημοτικό, όταν λέει.

«Δέλβινο και Τσαμουριάδεν τα δίνουν τα παιδιά, για νιζάμ του βασιλιά».

Η οικογένεια Δημητρίου ακολούθησε το δρομολόγιο αναζητήσεως νέας ζωής Γένοβα-Ενετία-Πειραιά-Αθήναι (1678) κι απ’ εκεί Ουρουγουάη.

Από την Ουρουγουάη οι Έλληνες διεσπάρησαν σε όλην την Ν. Αμερική. Κι αυτό συνεχίσθηκε έως τις αρχές του 20ού αι. (1907-1911). Την πρώτη δεκαετία του 20ού αι. περισσότεροι από 10.000 Έλληνες (κυρίως από Κρήτη, κ.α.) κατέφθασαν ως μετανάστες στην Ουρουγουάη, ενώ περίσσότεροι από 50.000 – κατά το πλείστον μικρέμποροι – έφθασαν στην Αργεντινή!

Στην Αργεντινή, που μαχόταν για την ανεξαρτησία της, ως ήρωάς της τιμάται κι ένας άλλος Έλλην, ο Ιωάννης Γεωργίου (1833-1935), από το «ανταρτοχώρι της Σάμου», Πλάτανο.

Αυτός ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που εξεμέτρησε την Παταγονία και την Γη του Πυρός (1855-1890)!

 Μάλιστα, όταν ο Δαρβίνος μελετούσε την περιοχή, ο Σαμιώτης συνεργάσθηκε μαζί του! 

Το όνομά του και η δράση του έγιναν λαϊκό παραμύθι στην Αργεντινή!

Έγινε μύθος και πέθανε σε βαθύ γήρας (102 ετών) στον Κάμπο του Μπ. Άυρες, χωρίς ν’ αφήσει απογόνους.

 Όσοι γνώρισαν τον Γεωργίου, έλεγαν πως μιλούσε για την πατρίδα του, την Σάμο, σαν να μην έφυγε ποτέ απ’ αυτήν. (Πριν απ’ αυτόν έφθανε στα λιμάνια της Ν. Αμερικής ο επίσης Σάμιος καπετάν Σταμάτης Γεωργιάδης, με το σκαρί του «Αχιλλεύς» – ο μετέπειτα ξακουστός πολέμαρχος του Αγώνος του 1821).

Αλλά δεν ήταν ο μόνος Έλλην πεσών για την ανεξαρτησία της Αργεντινής. 

Ως ήρωας αυτού του αγώνος τιμάται και ο Μιχ. Σπύρου, εκ Λέσβου, ο οποίος στα στερνά, ανατίναξε το καράβι του, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του.

Η οικογένεια Δημητρίου έφθασε στο Μπουένος Άυρες.

 Εκεί μέσα σ’ ένα καφενείο,

 του Χιώτη Ανδρεα Ζέππου,

 τρεις Έλληνες της διασποράς,

 ο Σαμιώτης Κώστας Καρούλιας 

(πρόγονος του παλαιμάχου

 ποδοσφαιριστή και νυν 

προπονητή Νίκου Καρούλια),

 ο Σιάκης

από την Βυτίνα (Αρκαδίας)

και ο Σπ. Σπυριδάκης 

ίδρυσαν την ποδοσφαιρική

 ομάδα-καμάρι της Αργεντινής, 

την Μπόκα-τζούνιορς! 

Μάλιστα ο Κ. Καρούλιας

 ίδρυσε και τον προσκοπισμό

 στην Αργεντινή! 

Ενώ ο Σπυριδάκης, που έφθασε στην Αργεντινή απ’ τ’ Αναφιώτικα της Πλάκας, είχε πρωτοστατήσει και στην ανέγερση του πρώτου ορθόδοξου ναού στην περιοχή.

Το λιμάνι της πόλεως οργάνωσε και πάλι ένας Έλλην, ο Εμμανουήλ Χατζιδάκης, Δωδεκανήσιος εκ Κάσου! 

Αυτός διέμεινε για λίγο εν Αθήναις και το 1870 έφυγε για Αργεντινή, όπου έγινε υπεύθυνος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας και απ’ την θέση αυτή βοηθούσε πολύ τους Έλληνες καπεταναίους που προσέγγιζαν το μεγάλο λιμάνι…

Διευθυντής της Αστυνομίας Αργεντινής χρημάτισε ένας άλλος Έλλην, ο Ηπειρώτης Αλκ. Λάππας. 

Για όλα τούτα δεν είναι τυχαίο που λεν 

πως «οι Ηπειρώτες έκτισαν την Αργεντινή»!

Επανερχόμαστε στον αγωνιστή και πρώτο πρόεδρο της Αργεντινής: Όταν η χώρα πτώχευσε (1890) οι Αργεντινοί θυμήθηκαν και πάλι τον Δημητρίου. 

Αυτός, συμφώνησε με τον στρατηγό Ρόκα και υποστήριξαν στις προεδρικές εκλογές (Μάιος 1892) τον Σάενς Πένια, έναν ανώτερο δικαστικό λειτουργό, που έχαιρε γενικού σεβασμού. 

Ο Β. Δημητρίου δεν ξέχασε ποτέ τις καταβολές της οικογενείας του, κι ας μην είχε επισκεφθεί ποτέ ο ίδιος την Ελλάδα!

 Μιλούσε άριστα ελληνικά!

Θεωρείται και εκ των κορυφαίων λογοτεχνών

 (ποιητών και ιστορικών) της Αργεντινής.

 Έγραψε το έργο «Η Ιστορία του Σαν Μαρτίν»

 και το «Η Ιστορία του Μπελγκράνο», 

στα οποία προσπάθησε να αναπτύξει

 το φρόνημα της εθνικής συνειδήσεως

 των Αργεντινών.

 Ας σημειώσω, ότι τότε η ελληνική 

ήταν η δημοφιλέστερη γλώσσα

 στο Μπ. Άυρες, μετά την τοπική.

Ο συγγραφέας Β. Δημητρίου ίδρυσε και την εφημερίδα «Έθνος», το 1862, την πρώτη εφημερίδα της Αργεντινής! 

Ενώ στο Μπ. Άυρες εκδιδόταν και ελληνικό – και μάλιστα γελοιογραφικό – φύλλο!

 Η «Εταιρεία της υπέρ των Πατρίων Αμύνης» 

(που ιδρύθηκε το 1901 και στεγάσθηκε στην Ακαδημία Αθηνών) κυκλοφορούσε ένα 4σέλιδο φυλλάδιο, με τίτλο «Τα Πάτρια» – επιμελεία των ακαδημαϊκών Γ. Χατζιδάκη, Κ. Ζησίου και του δημοσιογράφου Ι. Δαμβέργη – που κυκλοφορούσε τότε σε 20.000 δωρεάν αντίτυπα και που έφθανε και στην Αργεντινή!

 Το 1924 ιδρύθηκε η ομογενειακή εφημερίδα «Πατρίς», στο Μπουενος  Άυρες, από τον Γ. Παρασκευαΐδη (και είτα δ/ντή τον Αθ. Βαϊρακλιώτη).

 Μετά, ο πρέσβυς της Ελλάδος στο Μπ. Άυρες, Βασ. Δενδραμής, ίδρυσε την εφημερίδα «Ελλάς» (με δ/ντές τον Δημ. Λογοθέτη, έως το 1956, την θυγατέρα του Ελένη και είτα τον Λεων. Τριανταφυλλίδη). 

Το 1958 ιδρύθηκε η εφημερίδα «Νότιος Αμερική», από την Πολ. Μποσκαΐνου και ο «Ελληνισμός» από τον Δημ. Ρούτση.

Γι’ αυτό ο Αργεντινός εθνικός ποιητής και ένας των σημαντικότερων ποιητών της Ν. Αμερικής, που ήταν και μέλος του Αργεντινού Κοινοβουλίου Αντράντε Ολεγκάριο (1841-1882), ο οποίος ύμνησε τις ομορφιές της πατρίδος του, έγραψε έργα εμπνευσμένα από την Ελλάδα («Ατλαντίς», 1881 και «Προμηθεύς», 1877), στα οποία εκφράζει τους πόθους των λαών της Λατ. Αμερικής.

 Ενώ ένα από τα ωραιότερα γλυπτά έργα-δημόσια μνημεία που ευρίσκονται στην Αργεντινή, είναι ο «Θνήσκων Κένταυρος», έργο του Γάλλου γλύπτου Μπουρντέλ.

Η Αργεντινή συνδέεται και με την Θράκη, κυρίως δια μέσου του ιδιοφυούς επιχειρηματία και ευπατρίδη, Ευγένιου Ευγενίδη (εκ Διδυμοτείχου) ο οποίος – μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – συνέδεσε ατμοπλοϊκώς την Νότιο Αφρική με την Νότιο Αμερική!

 Εν τέλει, εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή, απ’ όπου ο οξυδερκής επιχειρηματίας διείδε το ισχυρό μεταναστευτικό ρεύμα κι εστράφη στην ναυτιλία των υπερωκεανίων.

Και ο δις βραβευμένος με Όσκαρ Αργεντινός συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια, δήλωσε: «Προσωπικά νοιώθω την ύπαρξη μιας υπόγειας σύνδεσης μεταξύ Ελλάδος-Αργεντινής, μεταξύ των δύο πολιτισμών. 

Νοιώθω πως η μουσική μας συγγενεύει κάπως με την δική σας και την συγγένεια την εντοπίζω ανάμεσα στο τάνγκο και στο ρεμπέτικο… 

Ίσως να υπάρχουν κοινές πηγές.

Οι μουσικές και των δύο είναι πιο συναισθηματικές, κάπως σκοτεινές και θλιμμένες, και τα δύο ιδιώματα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο την μελαγχολία.

Υπάρχει ένα περίεργο αίσθημα κενότητος που δεν μπορώ να το περιγράψω. 

Μου αρέσει ο Μ. Θεοδωράκης, ενώ παλαιότερα ήμουν φανατικός των Aphrodite’s Child του Β. Παπαθανασίου.

 Ο δίσκος τους “666″ είναι από τους αγαπημένους μου. Μου αρέσουν επίσης πολύ τα ρεμπέτικα.

 Στην συλλογή των οργάνων μου έχω – εννοείται – και το μπουζούκι. Εάν το χρησιμοποιούσα στην ταινία, θα το έπαιζα βέβαια με τον δικό μου τελείως διαφορετικό τρόπο» – βλ. σχ. εφημ. «Εποχή», Ιούνιος 2009.

Στο σημείο αυτό, καλό είναι να θυμηθούμε πως στα εθνικά μουσικά όργανα της Αργεντινής, ανάμεσα στο τύμπανο κάγια, τον καλαμένιο αυλό, τον κοκκαλένιο αυλό (κουένα), τον ευθύαυλο (μια πεντάμετρη σάλπιγγα, που λέγεται έρκε ή ερκέντχο ή τρουτρούκα), συγκαταλέγεται και ο αυλός του Πανός, που στην τοπική λέγεται «σίρου» ή «αντάρα».

Η ελληνική κοινότητα του Μπουενος  Άυρες από το 1911 είχε εκκλησία, σχολείο και νοσοκομείο!

 Στην απογραφή του 1963 οι Έλληνες της Αργεντινής ήσαν 43.000 (η πολυπληθέστερη εθνότητα μετά τους εντοπίους, τους Ιταλούς και τους εβραίους). 

Την δεκαετία του 1950-60 ο ελληνικός πληθυσμός αυξανόταν συνεχώς.

 Ζούσε κυρίως σε 8 κοινότητες (οι παλαιότερες:

 Δυο στο Μπουενος  Άυρες,

 μια στο Βερίσσο

 και μια στο Ρεμέντιος ντε Εσκαλάντα), 

είχε αναπτύξει

 21 κοινωφελείς οργανώσεις,

 εκκλήσιαζόταν σε 6 εκκλησιές

 και λειτουργούσε 5 σχολεία!

Σήμερα, ο απόδημος ελληνισμός 

στην Αργεντινή υπολογίζεται 

σε 20.000 ανθρώπους.

 Η δε δρ. Χρ. Τσαρδίκου

 (πρόεδρος του «Νόστος» Μπ. Άυρες)

 δημιούργησε έδρα

 Ελληνικών Σπουδών σε μεγάλο

 πανεπιστήμιο της αργεντίνικης πρωτεύουσας.

 Το 2009 η Ένωση Συγγραφέων Αργεντινής 

έδωσε το α΄ διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας

 στην Ελλάδα και στον Πέτρο Κασιμάτη, 

κατά τον διεθνή διαγωνισμό 

«Ο Ελληνισμός και ο Μέγας Αλέξανδρος»,

 που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία

 με την ελληνική πολιτιστική

 οργάνωση «Νόστος».

Κριστίνο [Χρήστος] Νικολαΐδης - (Κόρδοβα, Αργεντινή, 2 Ιανουαρίου 1925 – 22 Ιανουαρίου 2011) υπήρξε Αργεντινός στρατηγός ελληνικής καταγωγής (με ρίζες από τη Χάλκη των Δωδεκανήσων) και μέλος της Στρατιωτικής Δικτατορίας του 1982-83.

Κριστίνο [Χρήστος] Νικολαΐδης

4 γλώσσες

Κριστίνο [Χρηστος] Νικολαϊδης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	2  Ιανουαρίου 1925 Κόρδοβα
Θάνατος	22  Ιανουαρίου 2011 Κόρδοβα
Αιτία θανάτου	πνευμονία
Συνθήκες θανάτου	θάνατος από μη φυσικά αίτια[1]
Χώρα πολιτογράφησης	Αργεντινή
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός
Περίοδος ακμής	1944
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτική ιδεολογία	Αντικομμουνισμός
Ποινική κατάσταση
Κατηγορίες εγκλήματος	έγκλημα κατά της ανθρωπότητας
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	αντιστράτηγος/Argentine Army
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Commander-in-Chief of the Argentine Army (1982–1983) Chief of the Army General Staff (1982–1983)
Βραβεύσεις	μεγάλος ταξιάρχης του Τάγματος του Ηλίου του Περού
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Κριστίνο Νικολαϊδης (Κόρδοβα, Αργεντινή, 2 Ιανουαρίου 1925 – 22 Ιανουαρίου 2011) υπήρξε Αργεντινός στρατηγός ελληνικής καταγωγής (με ρίζες από τη Χάλκη των Δωδεκανήσων) και μέλος της Στρατιωτικής Δικτατορίας του 1982-83.

Βιογραφία

Διαδέχθηκε τον στρατηγό Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι το 1982 στην αρχηγία του αργεντινού στρατεύματος μετά την παράδοση των στρατευμάτων του τελευταίου στους Βρετανούς στον Πόλεμο των Μαλβίνων νήσων (Φώκλαντς). Μετά από διαβουλεύσεις δύο εβδομάδων στο εσωτερικό του στρατού της Αργεντινής ανατέθηκε η αρχηγία στο στρατηγό Κριστίνο Νικολαϊδης ο οποίος και ανέλαβε.

 Ο Νικολαϊδης ήταν ο τέταρτος κατά σειρά αρχηγός του στρατού κατά την διάρκεια της κυβέρνησης της Αργεντινής από την στρατιωτική επιτροπή (junta militar), η οποία ανέλαβε την εξουσία στην χώρα το 1976 και στην οποία μετείχαν και τα τρία σώματα με τους αρχηγούς τους με επικεφαλής στην ιεραρχία πάντα τον αρχηγό του στρατού.

Οι κατά σειρά στρατηγοί και ταυτόχρονα πρόεδροι της Αργεντινής ήταν: 1976-80 Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα Ρεδόντο, 1980-81 Ρομπέρτο Εδουάρδο Βιόλα Πρεβεδίνι, 1981-82 Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι Καστέλι και 1982-83 Κριστίνο Νικολαϊδης (αρχηγός Στρατού), Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε, Πρόεδρος της χώρας. Ήταν η μοναδική φορά κατά την διάρκεια της κυβέρνησης της Αργεντινής σπό την στρατιωτική επιτροπή όπου ο αρχηγός του Στρατού δεν θα ήταν και ταυτοχρόνως και Πρόεδρος της χώρας. Αλλοι δύο ακόμη Πρόεδροι υπήρξαν που δεν κατείχαν το αξίωμα του αρχηγού του στρατού. Ο Υποστράτηγος Οράσιο Τομάς Λιέντο άσκησε καθήκοντα Προέδρου για λίγες μέρες όταν ο Πρόεδρος Στρατηγός Ρομπέρτο Εδουάρδο Βιόλα Πρεβεδίνι αρρώστησε και απεσύρθη. Και ο Υποστράτηγος Αλφρέδο Οσκαρ Σαίντ Ζαίν άσκησε καθήκοντα Προέδρου για λίγες μέρες μετά την παραίτηση στις 17 Ιουνίου 1982 του Προέδρου Στρατηγού Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι Καστέλι μετά την αρνητική κατάληξη της στρατιωτικής επιχείρησης καταλήψεως των Μαλβινών νήσων-Φώκλαντς.

Ο Νικολαϊδης διαφώνησε με τα άλλα δύο μέλη της στρατιωτικής επιτροπής, τον αρχηγό του Ναυτικού και της πολεμικής αεροπορίας σχετικά με την απόφασή του να ανατεθεί η Προεδρία της χώρας στον Ρεϊνάλντο Μπενίτο Μπινιόνε. Το αποτέλεσμα αυτής της διαφωνίας ήταν να μην παραστούν στην ορκωμοσία του Στρατηγού Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε ο αρχηγός του Ναυτικού και ο αρχηγός της πολεμικής αεροπορίας. Η ορκωμοσία του Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε ως Προέδρου της χώρας έγινε από τον Στρατηγό Κριστίνο Νικολαϊδης, ο οποίος εκπροσώπησε ως επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής τους άλλους δύο αρχηγούς, του Ναυτικού και της πολεμικής Αεροπορίας.

Η αρνητική έκβαση της στρατιωτικής επιχείρησης για την κατάληψη των Μαλβινών νήσων (Νήσοι Φώκλαντ) με επικεφαλής τον στρατηγό Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι αποτέλεσε καταλυτικό γεγονός το οποίο ουσιαστικά οδήγησε την στρατιωτική επιτροπή στην απόφαση πως η διαδικασία της εθνικής αναδιοργάνωσης, η οποία αποτελούσε από το 1976 βασική πολιτική της, έπρεπε να περάσει στα χέρια των πολιτικών λόγω της μεγάλης κοινωνικής αναταραχής που είχε προκληθεί στην χώρα. Ο στρατηγός Κριστίνο Νικολαϊδης διαφώνησε με τα άλλα δύο μέλη της στρατιωτικής επιτροπής τα οποία μάλλον ήθελαν να μεταβιβαστεί η εξουσία απευθείας στους πολιτικούς. Η διαφωνία ήταν ότι ίσως υπήρχε ο κίνδυνος πως με την απευθείας μετάβαση της εξουσίας στους πολιτικούς να μετείχαν και μη νόμιμες πολιτικές δυνάμεις. Για αυτόν τον λόγο ο Στρατηγός Κριστίνο Νικολαϊδης αποφάσισε ότι την διαδικασία αυτή έπρεπε να αναλάβει ένα έμπιστο πρόσωπο κύρους το οποίο ήταν ο Στρατηγός Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε. Εκείνος, μετά από διαβουλεύσεις με τα 14 νόμιμα κόμματα της Αργεντινής μεταβίβασε την εξουσία στον εκλεγέντα τελικά πρόεδρο Ραούλ Αλφονσίν. Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι δύο στρατηγοί Νικολαϊδης και Μπινιόνε εξαιρέθηκαν από δικαστικές διώξεις της πολιτικής κυβέρνησης τις οποίες έκανε κατά των άλλων επιφανών μελών της στρατιωτικής επιτροπής η οποία κυβέρνησε την χώρα από το 1976. Αυτό κατά παράδοξο τρόπο έγινε μετά 20 και πλέον χρόνια.

Και στους δύο στρατηγούς επεβλήθησαν πολυετείς ποινές. Στον Κριστίνο Νικολαϊδης επεβλήθη ποινή 25 ετών σε κατ οίκον περιορισμό την οποία εξέτησε μέχρι τον θάνατό του το 2011. Στον στρατηγό Μπινιόνε επεβλήθη ποινή φυλακίσεως 25 ετών. Οι κατηγορίες κατά των δύο στρατηγών αφορούσαν την διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από την στρατιωτική επιτροπή της οποίας ήταν και οι πλέον σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές, ειδικά ο στρατηγός Νικολαϊδης ο οποίος δεν εμπιστευόταν καθόλου τους πολιτικούς και τους θεωρούσε επικίνδυνους για την χώρα σύμφωνα με τις συνθήκες εκείνης της εποχής.

Στρατιωτική σταδιοδρομία

Αποφοίτησε με τον βαθμό του Υπολοχαγού από την Σχολή Μηχανικού το 1947. Κατόπιν πήρε το βαθμό του Λοχαγού και υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις στον Αργεντινό Στρατό. Το 1970 έγινε Συνταγματάρχης και το 1975 τοποθετήθηκε Διοικητής της Σχολής Πολέμου. Τον ίδιο χρόνο ορίστηκε με τον βαθμό του Συνταγματάρχη διοικητής της 7ης Ταξιαρχίας Πεζικού. Κατά την διάρκεια της Προεδρίας της Μαρίας Εστέλας Μαρτίνες ντε Περόν προήχθηκε σε Ταξίαρχο και ορίστηκε διοικητής της 601 Υπηρεσίας Πληροφοριών και σαν Ταξίαρχος διεύθυνε το Στρατιωτικό Ινστιτούτο Campo de mayo. Στις 18 Ιουνίου 1982 έγινε Αρχηγός Στρατού.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ - Ετυμολογία - Το όνομα της χώρας προέρχεται από το λατινικό argentum (ασήμι), το οποίο προέρχεται από το Αρχαίο Ελληνικό ἀργήεις που θα πει λευκός, λαμπερός. Η πρώτη χρήση του ονόματος γίνεται το 1602 στο ποίημα "La Argentina y conquista del Río de la Plata" του Μαρτίν ντελ Μπάρκο Σεντενέρα ή Θεντενέρα.

                                                       ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ.

 Ετυμολογία - Το όνομα της χώρας προέρχεται από το λατινικό argentum (ασήμι), το οποίο προέρχεται από το Αρχαίο Ελληνικό ἀργήεις που θα πει λευκός, λαμπερός. 

Η πρώτη χρήση του ονόματος γίνεται το 1602 στο ποίημα 

"La Argentina y conquista del Río de la Plata" του Μαρτίν ντελ Μπάρκο Σεντενέρα ή Θεντενέρα.

Ο Πολέμος στα Φώκλαντ (1982).

                       Ο Πολέμος στα Φώκλαντ (1982).

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 την Αργεντινή κυβερνούσε η στρατιωτική Χούντα του στρατηγού Λεοπόλντο Γκαλτιέρι. 

Το στρατιωτικό καθεστώς αντιμετώπιζε οξύτατη κοινωνική αναταραχή, εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης που συνεχώς χειροτέρευε, τη διαφθορά και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Η Χούντα βρήκε τη διέξοδο να φουντώσει το εθνικό συναίσθημα με μία στρατιωτική επιχείρηση στα Φώκλαντ. Σύμφωνα με κάποιους, ο αντικειμενικός σκοπός των στρατιωτικών ήταν μία συμβολική κατάληψη των Φώκλαντ, που θα επισήμανε στη διεθνή κοινότητα τα δικαιώματά της στα νησιά. Οι πολυετείς συνομιλίες Βρετανίας - Αργεντινής στα πλαίσια του ΟΗΕ δεν είχαν επιλύσει το πρόβλημα των Φώκλαντ, αλλά ούτε και απέτρεψαν την ανάληψη επιθετικής ενεργείας υπό της Αργεντινής όταν εκείνη θεώρησε ότι η κατάσταση της το επέτρεπε. Ομοίως, αγνοήθηκε από την Αργεντινή το σχετικό ψήφισμα του ΟΗΕ για αποχώρηση των δυνάμεων εισβολής. Στην περίπτωση των Φώκλαντ, ο ΟΗΕ απέτυχε να συμβάλει στη διατήρηση της ειρήνης παρά το γεγονός ότι θιγόμενη ήταν μια από τις πιο ισχυρές χώρες στην παγκόσμια σκηνή. Υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι που υποστηρίζουν ότι η στρατιωτική ηγεσία της Αργεντινής απετόλμησε την εισβολή ακριβώς επειδή εκτίμησε πως «η Βρετανία δεν σκόπευε να πολεμήσει για τις Μαλβίνες». Η λανθασμένη αυτή εκτίμηση της Αργεντινής βασίστηκε σε πολιτικές δηλώσεις και ενέργειες της Βρετανίας που προηγήθηκαν της κρίσης και οι οποίες συνεχίστηκαν ακόμη και όταν η κρίση των Φώκλαντ είχε αρχίσει σε πολιτικό επίπεδο, με σημαντικότερες τις στρατιωτικές περικοπές, αποσύρσεις και μειώσεις ιδίως στο πολεμικό ναυτικό και την πολεμική της βιομηχανία. Οι περικοπές στις ένοπλες δυνάμεις της Βρετανίας αν και δεν αντιστοιχούσαν σε αλλαγή πολιτικής ή προθέσεων αναφορικά με την εξασφάλιση των εθνικών της συμφερόντων, έδωσαν στην Αργεντινή λανθασμένο μήνυμα με αποτέλεσμα να την ωθήσουν να εκμεταλλευθεί την κατάσταση προς όφελός της.

Ο Πόλεμος των Φώκλαντ ξεκίνησε στις 2 Απριλίου 1982 και ολοκληρώθηκε στις 14 Ιουνίου του ίδιου χρόνου. Αντίπαλοι, η Μεγάλη Βρετανία, που κατείχε τα νησιά Φώκλαντ, Νότια Γεωργία και Νότια Σάντουιτς και η Αργεντινή, που τα διεκδικούσε τουλάχιστον από το 1833. Τα Φόκλαντς -Μαλβίνας για τους Αργεντινούς- βρίσκονται στα ανοιχτά της Αργεντινής και αποτελούν ένα σύμπλεγμα νησιών, με 3.000 κατοίκους.

Αφορμή για το ξέσπασμα του πολέμου υπήρξε η εμφάνιση 50 αργεντίνων εμπόρων σιδηρομεταλλευμάτων στα νησιά της Νότιας Γεωργίας στις 19 Μαρτίου 1982. Δημιούργησαν μία πρόχειρη εγκατάσταση και ύψωσαν τη σημαία της Αργεντινής, χωρίς να θεωρήσουν τα διαβατήριά τους. Η ενέργεια αυτή θεωρήθηκε εχθρική πράξη από τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία έξι μέρες αργότερα έστειλε το περιπολικό σκάφος «Endurance» για να απομακρύνει τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Εμποδίστηκε, όμως, από την κορβέτα «Guerrico» του πολεμικού ναυτικού της Αργεντινής.

Στις 2 Απριλίου 1982 ο στρατηγός Γκαλτιέρι δίνει το πράσινο φως για την εκτέλεση της επιχείρησης. Δύο μέρες αργότερα, οι στρατιωτικές δυνάμεις της Αργεντινής εισβάλλουν και καταλαμβάνουν τα νησιά, τα οποία υπερασπίζονταν μικρή βρετανική φρουρά υπό τον ταγματάρχη Νόρμαν. Οι Βρετανοί αιφνιδιάστηκαν καθώς δεν πίστευαν ότι οι Αργεντίνοι θα πραγματοποιούσαν το εγχείρημά τους αλλά η τότε πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ έδωσε εντολή στους στρατιωτικούς να συγκροτήσουν ένα εκστρατευτικό σώμα και να ανακαταλάβουν τα νησιά πάση θυσία. Η πολιτική βούληση ήταν ταυτισμένη με το κοινό αίσθημα, αφού κάθε Βρετανός δεν περίμενε άλλη αντίδραση από την Κυβέρνηση, πέραν της αποκαταστάσεως της κυριαρχίας στα Φώκλαντ. Επικεφαλής της βρετανικής αρμάδας τέθηκαν τα αεροπλανοφόρα «Αήττητος» και «Ερμής» με τον υποναύαρχο Γούντγουορντ να έχει το γενικό πρόσταγμα.

Το γενικό επιτελείο της Αργεντινής, μετά την αποφασιστική στάση της Βρετανίας, αλλάζει στρατηγική και αντί της συμβολικής κατάληψης επιλέγει τη διατήρηση των νησιών. Όμως, η επιχείρηση ήταν άσχημα σχεδιασμένη και η φρουρά στα Φώκλαντ σχετικά μικρή. Είναι φανερό ότι η ηγεσία της Αργεντινής δεν περίμενε την ανάληψη δράσης από τους Βρετανούς.

Σε διπλωματικό επίπεδο, το Συμβούλιο Ασφαλείας καλεί την Αργεντινή να αποσύρει τις δυνάμεις της από τα Φώκλαντ. Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τεράστιο δίλημμα, καθώς και οι δύο εμπόλεμες χώρες είναι σύμμαχοί τους. Η στάση των ΗΠΑ φαίνεται ότι αρχικά παρερμηνεύθηκε από την Αργεντινή η οποία θεώρησε ότι θα είχε την ανοχή αν όχι την ευνοϊκή αντιμετώπισή τους. Το Υπουργικό Συμβούλιο διχάζεται και ο πρόεδρος Ρίγκαν απορεί με την επιμονή τους να υπερασπιστούν «κάτι παγωμένα βράχια εκεί κάτω». Τελικά, οι Αμερικανοί συντάσσονται με τη Μεγάλη Βρετανία, όπως και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Η ΕΟΚ επιδεικνύει ομόφωνα αλληλεγγύη προς τη Βρετανία όχι μόνο πολιτικά και διπλωματικά, αλλά και με συγκεκριμένες ενέργειες που διευκόλυναν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Βρετανών και δυσχέραναν τις αντίστοιχες των Αργεντίνων. Ο ρόλος της Γαλλίας είναι σημαντικός, καθώς αποτελεί τον κύριο προμηθευτή του στρατιωτικού υλικού της Αργεντινής. Από τη Λατινική Αμερική, οι περισσότερες χώρες εκφράζουν την υποστήριξή τους στην Αργεντινή, με εξαίρεση τη Χιλή του στρατηγού Αουγκούστο Πινοσέτ (Augusto Pinochet), που έχει συνοριακές διαφορές μαζί της στην Παταγωνία.

Η βρετανική αντεπίθεση ξεκινά στις 25 Απριλίου με την ανακατάληψη της Νότιας Γεωργίας από 75 κομάντος. Την 1η Μαΐου ξεκινά επιχείρηση για την ανακατάληψη των Φώκλαντ με βομβαρδισμό του αεροδρομίου της πρωτεύουσας Στάνλεϊ. Η μάχη μεταφέρεται σε αέρα και θάλασσα. Οι Αργεντινοί χάνουν στις 2 Μαΐου το καταδρομικό «Στρατηγός Μπελγκράνο», που βυθίζεται από το υποβρύχιο «Conqueror». 323 άνδρες χάνουν τη ζωή τους, που αντιπροσωπεύουν τις μισές απώλειες της Αργεντινής σε έμψυχο δυναμικό. Οι Αργεντινοί απαντούν δύο μέρες αργότερα με τη βύθιση του πολεμικού «Sheffield» από τους γαλλικούς πυραύλους αέρος - επιφανείας τύπου «Εξοσέτ».

Η πολεμική αναμέτρηση φθάνει στο αποκορύφωμά της στις 21 Μαΐου, όταν οι Βρετανοί πραγματοποιούν αμφίβια επιχείρηση για την ανακατάληψη των νησιών με τη συμμετοχή 4.000 ανδρών, που στην πορεία του χρόνου θα ενισχυθούν με άλλους 5.000. Στις 14 Ιουνίου 1982, οι Βρετανοί εισέρχονται θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα Στάνλεϊ. Η φρουρά των νησιών παραδίδεται και 9.800 Αργεντινοί αιχμαλωτίζονται. 

Η Γηραιά Αλβιόνα είναι η νικήτρια του πολέμου μετά από 74 μέρες μαχών σε θάλασσα, αέρα και ξηρά.

Οι απώλειες σε έμψυχο δυναμικό δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλες για τους δύο αντιπάλους, ώστε ο «Πόλεμος των Φώκλαντ» να καταγραφεί ως μία από τις μεγάλες συγκρούσεις του 20ου αιώνα. Οι Βρετανοί έχασαν 255 άνδρες και είχαν 746 τραυματίες, ενώ οι Αργεντινοί 649 νεκρούς και 1068 τραυματίες. 11.313 αργεντίνοι στρατιώτες αιχμαλωτίσθηκαν έναντι ενός μόνο βρετανού. Η επιχείρηση ανακατάληψης των Φώκλαντ στοίχισε στη Μεγάλη Βρετανία 1,6 δισεκατομμύρια λίρες, ενώ οι απώλειες σε άψυχο υλικό ανήλθαν σε 6 πλοία, 10 με σοβαρές ζημιές και 34 αεροσκάφη. Η ύπαρξη των καθέτου προσαπονηώσεως μαχητικών Harrier ήταν ίσως (όπως και η ύπαρξη των υποβρυχίων) ο πλέον καθοριστικός παράγοντας των στρατιωτικών επιχειρήσεων, αφού οι εξαιρετικά δυσμενείς καιρικές συνθήκες είναι βέβαιο ότι θα επηρέαζαν τις επιχειρήσεις των αεροπλανοφόρων με άλλου τύπου αεροσκάφη.

Σε πολιτικό επίπεδο, η ήττα των Αργεντινών διόγκωσε τη λαϊκή δυσαρέσκεια και προκάλεσε την κατάρρευση της Χούντας. Ένα χρόνο μετά, η Δημοκρατία επανήλθε στη χώρα του τάνγκο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το εθνικό συναίσθημα τονώθηκε και αναβίωσαν τα μεγαλεία του αυτοκρατορικού παρελθόντος αφού η στρατιωτική επιχείρηση ήταν η μεγαλύτερη από τα τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε η Μάργκαρετ Θάτσερ, κερδίζοντας άνετα την επανεκλογή της το 1983.

Η πρώτη επίσκεψη Βρετανού πρωθυπουργού στην Αργεντινή μετά τη λήξη του πολέμου

Σύντομη, αλλά ιστορική, ήταν η επίσκεψη την Τετάρτη του Τόνι Μπλερ στην Αργεντινή, την πρώτη Βρετανού πρωθυπουργού μετά τον πόλεμο. Κατά τη διάρκεια των επαφών του δεν έθιξε το ζήτημα της κυριαρχίας των νησιών, αλλά εξέφρασε την υποστήριξή του στις προσπάθειες της Αργεντινής να ξεπεράσει τη σοβαρή οικονομική κρίση. «Ιστορική» χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Αργεντινής, Φερνάντο ντε λα Ρούα, την πρώτη επίσκεψη Bρετανού πρωθυπουργού στην Αργεντινή, στη διάρκεια της συνάντησης που είχαν οι δύο πολιτικοί στην πόλη του Πουέρτο Ιγκουαζού, στα σύνορα με τη Βραζιλία, το 2001.

Το Λονδίνο και το Μπουένος Aϊρες είχαν συμφωνήσει να μη συζητηθεί κατά τη συνάντηση των δύο πολιτικών το ζήτημα της κυριαρχίας των Νήσων Φώκλαντ. Ωστόσο, την ώρα που περνούσε τα σύνορα προς την Αργεντινή, ο Τόνι Μπλερ ήλθε αντιμέτωπος με μια μεγάλη πινακίδα όπου αναγραφόταν: «Las Malvinas son Argentinas» (Οι Μαλβίνες ανήκουν στην Αργεντινή).

Σε κοινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν κατά τη λήξη της επίσκεψής του ανέφερε ότι δεν έχει τίποτε «χρήσιμο να προσθέσει» για το θέμα αυτό, το οποίο θεωρεί πλέον παρελθόν. «Ό,τι συνέβη στο παρελθόν είναι παρελθόν. Η Αργεντινή ήταν τότε δικτατορία. Σήμερα είναι δημοκρατία» δήλωσε, προσθέτοντας ότι τώρα είναι σημαντικό για τη Βρετανία να κοιτάξει το μέλλον και να αναπτύξει καλές εργασιακές σχέσεις με τον πρώην εχθρό της.

Το ζήτημα των Φώκλαντ 28 χρόνια αργότερα

Περίπου 30 χρόνια μετά τον πόλεμο των 10 εβδομάδων νέα διένεξη έχει ξεσπάσει μεταξύ των δύο χωρών με αφορμή αυτή τη φορά το πετρέλαιο. Η Αργεντινή ζήτησε από το Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι-Μουν να φέρει το Ηνωμένο Βασίλειο σε συνομιλίες για την κυριαρχία των Νήσων Φώκλαντ.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Αργεντινής Χόρχε Ταϊάνα ζήτησε από τον Μπαν Κι-Μουν να βοηθήσει ώστε να σταματήσουν οι "περαιτέρω μονομερείς κινήσεις " από το Ηνωμένο Βασίλειο που άρχισε γεωτρήσεις πετρελαίου στα ανοικτά των νήσων Φώκλαντ. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου αναφέρει ότι έχει "νόμιμο δικαίωμα" να αναπτύξει βιομηχανία πετρελαίου στα ύδατά των νήσων. Οι υποψίες για κοιτάσματα πετρελαίου στο Αρχιπέλαγος των Φώκλαντ έγιναν η αφορμή για την αναζωπύρωση της διαμάχης των δύο πλευρών.

Αφορμή για τη νέα αντιπαράθεση αποτελεί η αποστολή από τη βρετανική εταιρεία Desire Ρetroleum στη θαλάσσια περιοχή ανοικτά των Φώκλαντ της πλωτής πλατφόρμας εξόρυξης πετρελαίου "Οcean Guardian". Η εταιρεία σκοπεύει να ξεκινήσει άμεσα τις εξορύξεις γύρω από τα Φώκλαντ, για πρώτη φορά μετά το 1998, όταν άλλες εταιρείες όπως η Dutch Shell Ρlc. σταμάτησαν γιατί δεν βρήκαν όσο πετρέλαιο ήλπιζαν. Αλλες εταιρείες, όπως η ΒΗΡ Βilliton Ltd., με έδρα τη Μελβούρνη, και η λονδρέζικη Falkland Οil & Gas Ltd., σχεδιάζουν επίσης να ξεκινήσουν εξορύξεις στην περιοχή. Η κυβέρνηση της Αργεντινής διακηρύσσει ότι έχει τον έλεγχο της ναυσιπλοΐας μεταξύ της ακτογραμμής της και των νησιών Φώκλαντ, κάτι που απορρίπτει το Ηνωμένο Βασίλειο.

Το Φόρεϊν Οφις απέρριψε ανακοινωθέν της προέδρου της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες ότι τα πλοία που θα πλέουν από την ηπειρωτική Νότια Αμερική προς τα Φώκλαντ θα χρειάζονται άδεια των Αρχών της χώρας της για να φτάσουν σε αυτά. "Η Βρετανία εξουσιάζει αυτά τα κύματα" διακήρυξαν οι βρετανοί υπουργοί υπενθυμίζοντας το 1982.

Πηγές / Σημειώσεις