Οι Αραουκάνοι, μια περήφανη φυλή ιθαγενών Ινδιάνων της νότιας Χιλής και της ευρύτερης Παταγονίας, δεν υποδουλώθηκαν ποτέ στους Ισπανούς κατακτητές.

Μαρσέλο Σάλας: Matador

Οι Αραουκάνοι, μια περήφανη φυλή ιθαγενών Ινδιάνων της νότιας Χιλής και της ευρύτερης Παταγονίας, δεν υποδουλώθηκαν ποτέ στους Ισπανούς κατακτητές.

Πολέμησαν σθεναρά, παρέμειναν ανεξάρτητοι ως το 1883, όταν και ενσωματώθηκαν στη Χιλή, της οποίας μέχρι σήμερα αποτελούν πληθυσμιακή μειονότητα που αριθμεί περίπου ένα εκατομμύριο Ινδιάνους.

Οι ίδιοι αποκαλούνται «Μαπούτσε» και η άκρως αμφίδρομη φύση τους έχει μια λεπτή γοητεία που διασχίζει μέσα στον χρόνο τους πολιτισμούς της λατινικής Αμερικής, ακουμπώντας σε παραδοσιακές χορδές μαγείας, μυστικισμού και πνευματικότητας.

«Μελινάο» στην διάλεκτο των Μαπούτσε σημαίνει «τέσσερις τίγρεις», ίσως το δημοφιλέστερο από τα μεγάλα θηλαστικά του κόσμου, με εξέχουσα θέση στην αρχαία μυθολογία, τη λαογραφία και με διαρκή ιστορική παρουσία στη λογοτεχνία και όλες ανεξαιρέτως τις καλές τέχνες.

Ο Χοσέ Μαρσέλο Σάλας Μελινάο, όπως είναι το πλήρες όνομά του, είναι γνήσιος Μαπούτσε.

Γεννημένος στο Τεμούκο, μια πόλη 675 χιλιόμετρα μακριά από το Σαντιάγο, την πρωτεύουσα της Χιλής. Επηρέασε και αυτός, στο κομμάτι που του αναλογεί, την ποδοσφαιρική λαογραφία και εν γένει τον λαϊκό πολιτισμό της πατρίδας του.

Ο Μαρσέλο Σάλας με τον πατέρα του και μια Ινδιάνα Μαπούτσε σε μνημείο για τους Αραουκάνους.

Το ινδιάνικο αίμα είναι ευδιάκριτο στην όψη και τη μορφή του.

Γεροδεμένη σωματική διάπλαση, φαρδείς ώμοι, χοντρά χαρακτηριστικά, μελαχρινός με σκαμμένο, “δουλεμένο” πρόσωπο. Τα 173 εκατοστά ύψους συνετέλεσαν στο πολύ χαμηλό κέντρο βάρους, σε ένα σουλούπι πολύ κοντά στο στερεότυπο τού αρχηγού της φυλής, την οποία έχουμε κατά νου. Με την πρώτη ανάγνωση θαρρείς και είναι βαρύς, δυσκίνητος, δύσκαμπτος.

Κι όμως πετούσε. Σε ασύλληπτα ύψη -κυριολεκτικά και μεταφορικά- πάντοτε εκεί, όπου δεν τον περίμενε κανένας. Κι όταν προσγειωνόταν, “έκλινε το γόνυ” στους πιστούς του, χαμηλώνοντας το βλέμμα και υψώνοντας το χέρι ψηλά, σαν ταυρομάχος. Matador.

Έτσι τον φώναζαν οι πιστοί του, από τους καιρούς, όταν ξεκίνησε να αφήνει εποχή στην Ουνιβερσιδάδ ντε Τσίλε, εμπνευσμένοι από ένα τραγούδι των Los Fabulosos Cadillacs, το οποίο είχε συνεπάρει ολόκληρη τη λατινική Αμερική.

Αυτό το προσωνύμιο ήταν η αφορμή για να καθιερώσει τον πανηγυρισμό του, ένα είδος ιεροτελεστίας που προσέδιδε κάτι το μυστικιστικό σε κάθε του γκολ.

Αδρεναλίνη, έκρηξη, τρέξιμο στο πέταλο και μετά η “τριλογία” του Matador: το σημάδι του σταυρού, η υπόκλιση και το δάχτυλο ψηλά στον ουρανό.

Ο Μαρσέλο Σάλας με τη φανέλα της Ουνιβερσιδάδ ντε Τσίλε.

Ένθερμος καθολικός, άμα τη αφίξει του στην Ευρώπη και την Ιταλία, δήλωσε ότι επέλεξε τη Ρώμη, επειδή σημαίνει ότι θα βρίσκεται κοντά στον Πάπα. Είχε την τύχη να γνωρίσει και τον ίδιο τον Ποντίφικα^. αντί για τα καθιερωμένα λόγια του πρωτοκόλλου, στάθηκε μπροστά του και του είπε «μου αρέσει πολύ να μιλάω με τον Θεό».  

Με τον Θεό του ποδοσφαίρου μιλούσε σίγουρα την πρώτη του διετία στο Μπουένος Άιρες, όταν φόρεσε τη φανέλα της Ρίβερ. Δυο τίτλοι Apertura, μια Clausura, ένα Σούπερ Καπ^. οι τίτλοι, όμως, ήταν το λιγότερο. Το πρώτο του γκολ το είχε σκοράρει στο ντέρμπι με τη Μπόκα, το πιο clasico από οποιοδήποτε clasico στον πλανήτη. Όταν κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα της λατινικής Αμερικής, ήταν ο πρώτος Χιλιανός, μετά τον θρύλο Ελίας Φιγκερόα.

Όταν άφησε τη Ρίβερ το ’98, ένα ολόκληρο γήπεδο φώναζε «Chileno – Chileno» και τον ανάγκασε να βάλει τα κλάματα. Ουδέποτε τα είχαν καλά οι Αργεντίνοι με τους Χιλιανούς^. για τον Matador άξιζε η εξαίρεση.

Διόλου τυχαία, όταν επέστρεψε στη Ρίβερ για το δεύτερο κύκλο του στην ομάδα και έχοντας αφήσει πίσω τα χρυσά χρόνια της καριέρας του, αντιμετωπίστηκε σαν είδωλο.

Ο Μαρσέλο Σάλας με τα χρώματα της Ρίβερ Πλέιτ.

Δεν ήταν ο Σάλας της πρώτης θητείας. Οι τραυματισμοί τον είχαν διαλύσει, όπως έλεγαν οι γιατροί και οι φυσιοθεραπευτές, όταν κατέβαζε τις κάλτσες κι έβγαζε τις επικαλαμίδες, το θέαμα ήταν αποτρόπαια εντυπωσιακό.

Οφείλετο στον τρόπο παιχνιδιού του, στο θάρρος, στην άγνοια κινδύνου να “χώνεται” και να παλεύει, χωρίς να υπολογίζει το κόστος.

Τον Σάλας τον ενδιέφερε μόνο η μπάλα και το γκολ. Είναι ό,τι πλησιέστερο σε Γκερντ Μίλερ έβγαλε η λατινική Αμερική, «ένα φίδι έτοιμο να σε δαγκώσει μέσα στην περιοχή», όπως θυμάται με νοσταλγία ο άλλοτε συμπαίκτης του Πάβελ Νέντβεντ.

Άκουγε τα κοπλιμέντα και χαμογελούσε. Επέμενε ότι είχε πολλές αδυναμίες, ότι ήθελε μερικά εκατοστά ύψους ακόμα, για να είναι καλύτερος με το κεφάλι, το οποίο θεωρούσε τεράστια αδυναμία του.

Κι όμως, στα highlights της καριέρας του δεσπόζει ένα γκολ με απίθανη κεφαλιά, από εκείνο το ανεπανάληπτο 4-4 της Λάτσιο με τη Μίλαν.

Μαρσέλο Σάλας εναντίον Φάμπιο Καναβάρο σε αναμέτρηση της Λάτσιο με την Πάρμα, τη σεζόν 2000-01 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Εκτός από τον τρομερό συνδυασμό φυσικής δύναμης και έμφυτης “φορίσιας” κίνησης, εκείνο που εντυπωσίαζε στον Σάλας και τον μετέτρεψε σε έναν από τους πιο μοντέρνους κυνηγούς του millennium, ήταν η αίσθηση του χώρου και η λυσσαλέα επιθυμία να ακολουθεί την μπάλα, προβλέποντας πού θα καταλήξει και τί θα την κάνουν συμπαίκτες και αντίπαλοι.

Έδινε την εντύπωση ότι ελέγχει την μπάλα, ακόμα και όταν την έχανε από τα πόδια του, ακόμα και περικυκλωμένος από πέντε αντιπάλους στη γωνία της μεγάλης περιοχής. Όλα ήταν ένστικτο, εικόνες από ένα ποδόσφαιρο, το οποίο στην Ευρώπη δεν έχουμε δει ποτέ.

Ο Σάλας μεγάλωσε στα ξερά, στα γεμάτα λάσπη γήπεδα. Είδωλό του ήταν ο ντόπιος ήρωας του Τεμούκο, ο Χουάν Κοβαρούμπιας, ένας παγκοσμίως άγνωστος φορ παλαιάς κοπής, με μεγάλη καριέρα στη Β’ εθνική της Χιλής με τη φανέλα της Ντεπόρτες. Μικρός μάζευε τις μπάλες στο γήπεδο, παρατηρούσε τον Κοβαρούμπιας, ξεπατίκωνε τις κινήσεις πάνω στο χαλίκι και το τσιμέντο τού Estadio Municipal Germán Becker.

Όταν γράφτηκε στις ακαδημίες της Ντεπόρτες, ονειρευόταν ότι θα γίνει μεγάλος σαν τον Γκαρίντσα, όπως όλα τα παιδιά, ξάπλωνε στο κρεβάτι και με τα μάτια ανοιχτά φανταζόταν τον εαυτό του σε γήπεδα γεμάτα κόσμο, να περνάει όλους τους αντιπάλους και να σκοράρει μέσα σε αποθέωση.

Ο Μαρσέλο Σάλας (δεύτερος από δεξιά στη σειρά των ορθίων) με την ομάδα της Τεμούκο.

Ο Σάλας είναι απ’ εκείνους που ζουν και αναπνέουν για την μπάλα.

Δεν κατάλαβε ποτέ του εκείνους που σηκώνονται και φεύγουν πριν τη λήξη του αγώνα “για να αποφύγουν την κίνηση”.

Κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο στο γήπεδο το “ρουφούσε”, σαν να επρόκειτο για το τελευταίο της καριέρας του. Ουκ ολίγες φορές είχε “αποζημιώσει” το κοινό στο τέλος. Ακριβώς επειδή ήταν από τους λίγους που ευχαριστιόταν ακόμα και ένα “τελειωμένο” παιχνίδι. Πολλές φορές το έκανε επίτηδες και για τους βιαστικούς “ασεβείς” που έφευγαν, πριν ακουστεί το τελευταίο τριπλό σφύριγμα του διαιτητή.

Στη μαγική σεζόν της Λάτσιο, εκείνη όταν κατέκτησε το πολυπόθητο scudetto, υπάρχει ένα ματς που δεν το θυμάται κανείς. Ένα Λάτσιο – Τορίνο στην αρχή του πρωταθλήματος.

Το παιχνίδι ήταν ήδη στο 2-0 και απέμεναν σκάρτα πέντε λεπτά για τη λήξη του σε ένα ημιαδιάφορο Ολίμπικο που το μισό ήδη κατευθυνόταν προς τα πάρκινγκ. Πεσμένος μέσα στην περιοχή, στο 88ο λεπτό, με το παιχνίδι να έχει ήδη κριθεί και άνευ πάσης σημασίας, ο Μαρσέλο Σάλας βάζει το πιο δύσκολο “σκαφτό” όλης του της καριέρας:

Στη Λάτσιο έβαλε ακόμα 42 γκολ στην τριετία, κατά την οποία φόρεσε τη φανέλα της.

Στη Γιουβέντους που πάσχισε να τον εντάξει στο δυναμικό της, πολύ λιγότερα. Όχι επειδή υστερούσε, αλλά εξαιτίας του σοβαρού τραυματισμού που τον άφησε εκτός για ολόκληρη την πρώτη σεζόν, της “δύσκολης” σχέσης με το Λίπι και του μεγάλου ανταγωνισμού με Ντελ Πιέρο, Τρεζεγκέ και τον Ντι Βάιο στο καλό του φεγγάρι.

Πέντε χρόνια καριέρας στην Ιταλία, τρεις φορές Πρωταθλητής, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, ένα Κύπελλο Ιταλίας, δυο Σούπερ Καπ. “Δικούς” του αισθάνεται πιο πολύ τους τίτλους με τη Λάτσιο, στο Τορίνο δεν δέθηκε, δεν κόλλησε με τη φιλοσοφία της Γιουβέντους, όσο τουλάχιστον θα περίμενε και ο ίδιος και οι ιθύνοντες της «Κυρίας».

Ο σπουδαίος Χιλιανός συγγραφέας Αντόνιο Σκάρμετα είπε κάποτε, για να περιγράψει την καριέρα του, ότι «ο φύλακας-άγγελος που τον συνοδεύει στα μονοπάτια της ζωής, τον καθοδηγεί πάντα με τέτοιο τρόπο, ώστε το βάρος να είναι ελαφρύτερο. Ίσως επειδή γεννήθηκε την παραμονή των Χριστουγέννων, να υπάρχει όντως ένα άστρο που τον προστατεύει και γι’ αυτό ο ορίζοντας του χάνεται σε ένα αόρατο άπειρο».

Λόγια ποιητικά, ανοίκεια για το ποδόσφαιρο, για μια τόσο λαϊκή και “φτηνή” υπόθεση. Ο Matador, όμως, για όλους τους Χιλιανούς δεν ήταν ένας απλός ποδοσφαιριστής. Υπερασπίστηκε την καταγωγή του εις βάρος και της υγιείας και της καριέρας του.

Από την άλλη, οι πολέμιοί του (γιατί φυσικά υπάρχουν και τέτοιοι), κάνουν λόγο ότι χρησιμοποίησε το ινδιάνικο αίμα που ρέει στις φλέβες του, προκειμένου να αποκτήσει προνόμια της μειονότητας των Μαπούτσε.

Ο Μαρσέλο Σάλας δίπλα στον Μοχάμεντ Γκάργκο, σε αναμέτρηση Λάτσιο – Ουντινέζε, τη σεζόν 2000-01 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Από τον καιρό που έτρεχε στο Pueblo Nuevo, από πιτσιρικάς όταν κομπορρημονούσε που φόρεσε τη φανέλα της Σάντος, της ομάδας της γειτονιάς, έλεγε στον πατέρα του, τον Ρόζεμπεργκ, έναν φορτηγατζή που τον στήριξε όσο κανένας άλλος, ότι μια μέρα θα φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο και θα κάνει περήφανους τους ομοεθνείς του.

Πάλεψε για αυτή την κλήση στην Εθνική Ομάδα. Πρώτα με τη Ντεπόρτες, μετά με την Ουνιβερσιδάδ, το αντίπαλο δέος της πιο γνωστής μας Κόλο-Κόλο. Ένα χατ-τρικ στο ντέρμπι και ένα πρωτάθλημα μετά από 25 χρόνια ξηρασίας, έφεραν την πολυπόθητη κλήση στην Εθνική.

Είχε την εξαιρετική τύχη να συμπέσει με τον Ιβάν Ζαμοράνο, έναν φορ που τον συμπλήρωνε απόλυτα και του έμαθε πολλά. Οι δυο τους οδήγησαν τη Χιλή στο θαύμα της πρόκρισης για το Μουντιάλ του 1998 – είχε να συμβεί από το 1982.

Για μια χώρα, όπως η Χιλή, η πρόκριση σε τελική φάση ενός Μουντιάλ θεωρείται υπέρτατο κατόρθωμα, πολύ μεγαλύτερο από κάθε τρόπαιο Λιμπερταδόρες.

Ο Μαρσέλο Σάλας με τη φανέλα της Χιλής στο Μουντιάλ, το 1998 / Photos by: Eurokinissi (Action Images).

Όταν η ομάδα προκρίθηκε και από τον όμιλο (με τρεις ισοπαλίες) και κλήθηκε να αντιμετωπίσει τη Βραζιλία του Ρονάλντο στη φάση των 16, μια ολόκληρη χώρα “πάτησε pause” περιμένοντας το συγκεκριμένο παιχνίδι. Οι Βραζιλιάνοι διέλυσαν τους Χιλιανούς με 4-1, ο Μαρσέλο σκόραρε το μοναδικό γκολ. Ολοκλήρωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γαλλία με 4 γκολ σε ισάριθμα παιχνίδια. Είχε κάνει ό,τι ήταν στις δυνάμεις του να κάνει.

Μέχρι τα κλεισμένα 33, με τραυματισμούς, λιωμένα γόνατα και πόνους στη μέση, πάσχιζε για αυτή την Εθνική. Κόπα Αμέρικα, Μουντιάλ, Προκριματικά. Εβδομήντα φορές φόρεσε τη φανέλα, την οποία ονειρευόταν να φορέσει έστω μία.

Τελευταία φορά τον κάλεσε ο ποδοσφαιράνθρωπος Μπιέλσα για τα Προκριματικά του Μουντιάλ. Παίζοντας με ένεση, σκόραρε δύο γκολ, τα τελευταία από τα συνολικά 37 του.

Όταν άφησε την Εθνική, είχε ήδη επιστρέψει πίσω στην Ουνιβερσιδάδ, αντιλαμβανόμενος ότι ο κύκλος κλείνει. Δεν ήταν πια πρωταγωνιστής, πιο πολύ έμοιαζε με cameo οσκαρικού ηθοποιού σε μέτρια ταινία. Ήταν εκεί, όταν η ομάδα διαλύθηκε, προπονήθηκε για λίγο στο Σικάγο με τους Fires, αλλά, όταν ανέλαβε ο θρυλικός Αρτούρο Σάλα την Ουνιβερσιδάδ με αντικείμενο να την ξανακάνει μεγάλη, επέστρεψε, δίχως δεύτερη σκέψη.

Ο Μαρσέλο Σάλας με το εθνόσημο της Χιλής σε αναμέτρηση με την Ουρουγουάη, το 2000 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Έδινε την εντύπωση ότι ανέκαθεν ήθελε να κλείνει τους κύκλους. Πολλές φορές απερίσκεπτα, σίγουρα ικανοποιώντας την ψυχή του. Σταμάτησε το 2008, λίγο πριν κλείσει τα 34.

Το ίδιο καλοκαίρι στο παιχνίδι προς τιμήν του στο Νασιονάλ, 50 χιλιάδες κόσμος πήγε για να τον αποχαιρετίσει. Ήταν εκεί για να τον τιμήσουν συνοδοιπόροι απ’ όλους τους σταθμούς της καριέρας του. Μεταξύ άλλων ο Πρίγκιπας Φραντσέσκολι, ο Άριελ Ορτέγκα, ο Μπόμπο Βιέρι, ο Νταβίντ Τρεζεγκέ.

Δεν συγκράτησε τα δάκρυά του. Πιο πολύ έκλαψε, γιατί άφηνε τη ζωή του, όπως την ήξερε μέχρι τότε. Η προπόνηση, οι αγώνες, τα ταξίδια, οι στόχοι. Προσωπικοί και συλλογικοί. Όλα χάνονται στο χρόνο.

Σε αυτό το σημείο, ήξερε ότι θα αποφύγει στενωπούς που αντιμετωπίζουν πολλοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές, ξεκινώντας μια εξ ολοκλήρου νέα ζωή. Έβαλε τη στολή του Matador στο σεντούκι των αναμνήσεων και αποφάσισε να πάει στο πανεπιστήμιο να μάθει τι είναι το Sports Management, να σπουδάσει Marketing. Διάβαζε μέχρι και τη νύχτα, γιατί δυσκολευόταν πολύ. Η μάχη σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι με τις λέξεις και τα βιβλία, είναι με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Σήμερα, είναι ιδιοκτήτης δυο αθλητικών κέντρων, πάνω απ’ όλα είναι πρόεδρος της Ντεπόρτες, της ομάδας της νιότης του, η οποία εξακολουθεί να παίζει στη δεύτερη κατηγορία, όπως τότε.

Σε ένα οικόπεδο, από εκείνα για τα οποία είχε κατηγορηθεί ότι αγόρασε εκμεταλλευόμενος τις ευεργετικές διατάξεις για τους ιθαγενείς Μαπούτσε, ξεκίνησε ένα αγρόκτημα με τη βοήθεια της αδελφής του κι ενός φίλου αγρονόμου. Παράγει βατόμουρα, πάνω από μισό τόνο ετησίως και κάνει εξαγωγές στις Η.Π.Α., την Ασία, την Ευρώπη.

Διαπραγματεύεται ο ίδιος^. κάθε φορά αντιμετωπίζει την ίδια έκπληξη στα βλέμματα των άλλων: «Συγνώμη, εσείς δεν είστε ο….». Γνέφει καταφατικά και αποφεύγει την κουβέντα. Τον πονάει που δεν παίζει, τον πειράζει που δεν μπορεί να ζήσει την καθημερινότητα του ποδοσφαιριστή, ακόμα και σήμερα.

Σποραδικά ανεβάζει στα social κάποιο βίντεο λίγων δευτερολέπτων, για να δει αν περνάει ακόμα η μπογιά του, αν “μετράει”, αν δεν τον ξέχασαν.

Προπονείται στον κήπο, δείχνει ότι “το έχει” ακόμα.

Όλη του η ζωή είναι ένα μπρος-πίσω, ένα παλίνδρομο, όπως ακριβώς και τ’ όνομά του.

Μακάρι να υπήρχαν μέρη ακίνητα, ζωές άθικτες, πράγματα άυλα, χορδές ανέγγιχτες, χρόνος αμετάβλητος, ρίζες που δεν γερνάνε ποτέ. Δεν θα υπήρχε και η ανάγκη να γυρίσουμε πίσω, να ψάξουμε βαθιά τις στιγμές ευτυχίας που μας έσπρωξαν μπροστά.

Μαθαίνουμε να ζούμε στον κόσμο του εφικτού, πορευόμαστε με βάση τις ανάγκες και τις προτεραιότητες του εαυτού μας και των ανθρώπων που ειλικρινά μας ενδιαφέρουν και τους αγαπάμε.

Αν είμαστε τυχεροί, στο τέλος της διαδρομής, φτάνουμε μπροστά στο πέταλο, κάνουμε μια βαθιά υπόκλιση και υψώνουμε το δείκτη δείχνοντας τον ουρανό. Και γινόμαστε όλοι Matador.  https://athletestories.gr/marcelo-salas-matador/

ΒΙΝΤΕΟ - Ο ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Tετρακόσιοι τόνοι οστά Ελλήνων της Μ. Ασίας.Το θέμα αυτό πρέπει να έγινε γνωστό και στην Ελλάδα , αφού η είδηση δημοσιεύθηκε και σε αθηναϊκές εφημερίδες ως εξής : «Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον "Ζαν" μετέφερε τετρακοσίους τόνους οστών Ελλήνων από τα Μουδανιά . Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, ημπόδισαν το πλοίον να αποπλεύση . Επενέβη όμως ο Αγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους» .

 

«Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν» Ευριπίδης

Τον Δεκέμβριο του 1924 η εφημερίδα «New York Times» δημοσίευσε την παρακάτω είδηση :

«Μια απίθανη ιστορία από ένα φορτίο με ανθρώπινα οστά»

«Η Μασσαλία είναι σε αναταραχή από μια ασύλληπτη ιστορία (που οφείλεται) στην άφιξη στο λιμάνι ενός πλοίου που φέρει βρετανική σημαία και ονομάζεται "Ζαν" και μεταφέρει ένα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών για να χρησιμοποιηθούν στις εκεί βιοτεχνίες . Λέγεται ότι τα οστά φορτώθηκαν στα Μουδανιά , στη θάλασσα του Μαρμαρά και είναι τα απομεινάρια θυμάτων από τις σφαγές στη Μικρά Ασία . Εν όψει της φήμης που κυκλοφορεί αναμένεται να διαταχθεί έρευνα».

Για το ίδιο θέμα η γαλλική εφημερίδα «Midi» έγραψε :

«Πένθιμο φορτίο»

«Συζητιέται πολύ στη Μασσαλία η προσεχής άφιξη του πλοίου μεταφοράς εμπορευμάτων "Ζαν", που μεταφέρει για τις βιομηχανίες της Μασσαλίας 400 τόνους ανθρώπινα λείψανα . Αυτά προέρχονται από τα στρατόπεδα της σφαγής στην Τουρκία και τη Μικρά Ασία κυρίως» .

Το θέμα αυτό πρέπει να έγινε γνωστό και στην Ελλάδα , αφού η είδηση δημοσιεύθηκε και σε αθηναϊκές εφημερίδες ως εξής :

«Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον "Ζαν" μετέφερε τετρακοσίους τόνους οστών Ελλήνων από τα Μουδανιά . Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, ημπόδισαν το πλοίον να αποπλεύση . Επενέβη όμως ο Αγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους» .

Πίσω απ’ αυτήν τη μικρή σε έκταση δημοσίευση κρύβεται μια τρομερή ιεροσυλία σε βάρος νεκρών , αλλά και μια φοβερή γενοκτονία που συντελέστηκε στην κεμαλική Τουρκία σε βάρος Ελλήνων , Αρμενίων και άλλων μειονοτήτων . Διότι αυτοί οι 400 τόνοι ανθρώπινων οστών που κουβάλησε το γαλλικό πλοίο – φέρετρο «ΖΑΝ» δεν ήταν παρά τα κόκαλα 50.000 περίπου θυμάτων του Κεμάλ , τα οποία αγόρασαν από την Τουρκία , χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό , για «βιομηχανική χρήση» , οι ιθύνουσες γαλλικές ελίτ , πολιτικές και οικονομικές , οι οποίες στήριξαν με κάθε τρόπο τις γενοκτονίες του Κεμάλ για τη δημιουργία έθνους-κράτους καθαρού από τα «καρκινώματα» (όπως αποκαλούσαν οι Νεότουρκοι σύντροφοί του τους Ελληνες και τους Αρμένιους).

Τα περισσότερα από τα λείψανα αυτά ήταν οστά Ηρώων , Ελλήνων στρατιωτών που πιάστηκαν αιχμάλωτοι κι εξοντώθηκαν κατά παράβαση όλων των διεθνών κανόνων και συνθηκών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Τούρκων με πρώτο ανάμεσά τους το στρατόπεδο ΟΥΣΑΚ , ήταν οστά Ελλήνων αμάχων που σφάχτηκαν από τις ορδές του Κεμάλ όταν κατέρρευσε το μέτωπο της Μ. Ασίας ύστερα από την προδοσία των μέχρι τότε συμμάχων, που έντρομοι μπροστά στην επερχόμενοι επικράτηση των Ελλήνων στο μικρασιατικό πόλεμο εγκατέλειψαν την Ελλάδα και πήγαν με την Τουρκία . Οι δολοφόνοι των αμάχων και των αιχμαλώτων (πάνω από 1.000.000 αθώα θύματα) , οι Νεότουρκοι , Τζεμάλ , Ενβέρ , Ταλαάτ - πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ , φρόντισαν να εξαφανίσουν ένα μέρος από τα απομεινάρια της σφαγής , πουλώντας ακόμα και τα οστά των θυμάτων τους στους Γάλλους για "βιομηχανική χρήση" .

«Οι Τούρκοι τα πούλησαν, οι Γάλλοι τα αγόρασαν, οι Άγγλοι διευκόλυναν και οι Γερμανοί, αργότερα, μιμήθηκαν»

Αυτά τα 400.000 κιλά ανθρώπινα οστά αντιστοιχούσαν σε 50.000 ανθρώπους , Έλληνες της Μ. Ασίας κυρίως , που οι Τούρκοι τα συσκεύασαν σε κιβώτια σαν να ήταν εμπόρευμα και τα έστειλαν , έναντι πληρωμής , στα γαλλικά εργοστάσια για επεξεργασία και μετατροπή τους σε ζωοτροφές ή λίπασμα , σε καλλυντικά , σε κουμπιά και άλλα κοκάλινα είδη , ακόμα και σε ποιοτικά οδοντιατρικά υλικά κυρίως για σφράγισμα .

Αυτοί οι 400 τόνοι ανθρώπινων οστών ήταν Έλληνες που , πάππου προς πάππου , είχαν ζήσει στη ιερή ελληνική γη της Ιωνίας , ήταν τα λείψανα της ζωής ανθρώπων , ήταν τα θλιβερά απομεινάρια από τα όνειρα , τις χαρές , τις πίκρες , τις ελπίδες γενεών και γενεών Ελλήνων , που πότισαν τα χώματα της πατρίδας εκείνης με το αίμα και τον ιδρώτα τους . Ακόμα και μετά τη σφαγή , οι θύτες δεν τους χάρισαν ούτε την ησυχία του τάφου αλλά ούτε και τον πανάρχαιο σεβασμό που από πάντα οι άνθρωποι έδειχναν απέναντι στα λείψανα των ανθρώπων .

Φυσικά , η Τουρκία ΠΟΤΕ δεν τιμωρήθηκε από κάποιο διεθνές δικαστήριο ούτε είχε την παραμικρή καταδίκη και κύρωση από διεθνείς οργανισμούς και «πολιτισμένα» κράτη της δύσης για τη γενοκτονία και για την πρωτοφανή σύληση των λειψάνων . Για το λόγο αυτό , 20 περίπου χρόνια αργότερα , ο Χίτλερ , που υπήρξε μέγας θαυμαστής του Κεμάλ , των μεθόδων εκκαθάρισης των αντιπάλων του αλλά και των ιδεολογικών του «πιστεύω» για «εθνική καθαρότητα» , μιμήθηκε τον «δάσκαλό του»:

Ο Τούρκος συγγραφέας και δημοσιογράφος, στενός φίλος του Κεμάλ , Falih Rıfkı Atay στα απομνημονεύματά του με τίτλο «Çankaya» που δημοσιεύτηκαν το 1961 αναφέρει :

"Στα πεντηκοστά του γενέθλια επισκεφθήκαμε τον Χίτλερ με μια τουρκική αντιπροσωπεία .

 Ο Χίτλερ, κατεχόμενος από την μανιακή υπερηφάνειά του , είπε: «ο Μουσταφά Κεμάλ (...) ο Mussolini ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ [ο Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του»".

Ήταν τότε, στα 1939 , που με τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία, θα ξεκινούσε το τρομερότερο αιματοκύλισμα που είδε ποτέ η ανθρωπότητα , κατά τη διάρκεια του οποίου ο Χίτλερ και η Ναζιστική Γερμανία είχαν την ευκαιρία να εφαρμόσουν όσα τους είχε διδάξει ο «δάσκαλός τους» ο Κεμάλ , με τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν σε βάρος των ελεύθερων λαών και τις μαζικές απάνθρωπες εξοντώσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης , προκειμένου να υπηρετηθεί η ναζιστική θεωρία για την υπεροχή της αρίας φυλής και τη φυλετική καθαρότητα .

Δυστυχώς, οι εκάστοτε Έλληνες κυβερνώντες , εκείνοι , δηλαδή , που έχουν την ευθύνη συγγραφής των βιβλίων ιστορίας του ελληνικού σχολείου , όχι μόνο αποκρύπτουν αυτές τις μαύρες σελίδες της ιστορίας , αλλά (αντίθετα) εξωραΐζουν εκείνους που τις έγραψαν 

( όπως τον Κεμάλ) σε μια προσπάθεια να γίνουν τα αρεστοί στους άσπονδους γείτονες, αλλά και να υπακούσουν στις επιταγές των σκοτεινών κέντρων , που προωθούν την εξάλειψη των Εθνών και της Ιστορίας τους χάριν της Παγκοσμιοποίησης .

Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα της περιόδου της Παλιγγενεσίας , ο Διονύσιος Σολωμός , είπε :

«Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές».

Κι όμως , αυτή ακριβώς η ιστορική αλήθεια αποκρύπτεται και παραχαράσσεται μέσα στα σχολικά βιβλία ώστε να ξεθυμάνει η Εθνική Ελληνική Συνείδηση των παιδιών του Ελληνικού λαού ..

Όμως , αν αποκόψεις την ιστορία από το παρελθόν , δεν μπορείς - ως Έθνος - να έχεις «παρόν» και «μέλλον» .

Αν αυτή η παραχάραξη και η συρρίκνωση της Ελληνικής Ιστορίας δεν σταματήσει και δεν γίνει ένα νέο , υγιές ξεκίνημα συγγραφής της Ιστορίας πάνω στις βάσεις που έβαλαν οι ιστορικοί του παρελθόντος με πρώτον τον Θουκυδίδη , τότε τα Ελληνόπουλα θα τελειώνουν το σχολείο χωρίς να μάθουν ποτέ ΤΙ σημαίνει να είσαι Έλληνας .

Η Ελληνική Ιστορία μαζί και η Ελληνική Γλώσσα είναι τα θεμέλια του Ελληνικού Πολιτισμού . Όποιος υπονομεύει αυτά τα θεμέλια οδηγεί την Ελλάδα σε κατάρρευση ιστορική , κατάρρευση που θα καπηλευθούν οι έμποροι της παγκοσμιοποίησης αλλά και οι εχθροί του Ελληνισμού για να υπηρετήσουν τα δικά τους σχέδια και τους δικούς τους σκοπούς.

«Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν» Ευριπίδης

https://www.notospress.gr/politiki/story/37758/tetrakosioi-tonoi-osta-ellinon-tis-m-asias

1934 - Οταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρότεινε τον Μουσταφά Κεμάλ για Νόμπελ Ειρήνης.

 Στην επίσημη ιστοσελίδα των Βραβείων Νόμπελ μπορεί

 κανείς ακόμα και σήμερα να βρει καταχωρισμένη την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ το 1934,

 τη χρονιά που πήρε το

 προσωνύμιο «Ατατούρκ»

 (πατέρας των Τούρκων).

Η πρόταση έγινε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στα σχόλια υπάρχει η σημείωση ότι, αν και το όνομα προστέθηκε στην τελική λίστα, εντούτοις δεν υπάρχει γραπτή αξιολόγηση της υποψηφιότητας.

Όσο και αν φαίνεται αδιανόητη μια τέτοια κίνηση, ιδίως όταν έχουν προηγηθεί τα εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού στοιχείου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και η Μικρασιατική Καταστροφή, η επιστολή (γραμμένη στα γαλλικά) βρίσκεται στο Μουσείο Μπενάκη, στο αρχείο Ελευθέριου Βενιζέλου.

epistoli-venizeloy-nobel-1-750x1019.jpg

epistoli-venizeloy-nobel-2-735x1024.jpg

epistoli-venizeloy-nobel-3-733x1024.jpg

Η πρόταση έγινε, όπως γράφει, διότι είχε διακρίνει την πιθανότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία, η οποία βγήκε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος. «Της τείναμε το χέρι, το οποίο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε με ειλικρίνεια» είναι η χαρακτηριστική φράση.

Επίσης τονίζει ότι η ελληνοτουρκική προσέγγιση μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα συνεννόησης ανάμεσα σε δύο λαούς τους «οποίους έχουν διαιρέσει οι πλέον σοβαρές διαφορές». 

Η πρόταση που προκάλεσε αίσθηση σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει αναφορά και στο ελληνοτουρκικό σύμφωνο του 1930, «που σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη».

Με λίγα λόγια, ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιχειρηματολόγησε προς τον πρόεδρο της επιτροπής των Βραβείων Νόμπελ λέγοντας ότι ο Μουσταφά Κεμάλ πρέπει να τιμηθεί επειδή έθεσε τέρμα στους πολέμους που συγκλόνισαν την Ανατολή μέσω της ελληνοτουρκικής συνεννόησης.

Το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας, Ουδετερότητας, Συνδιαλλαγής και Διαιτησίας, όπως είναι η επίσημη ονομασία του, επιστέγασε στις 30 Οκτωβρίου 1930 την προσέγγιση των πρωθυπουργών των δύο χωρών· τον Ιούνιο του ίδιου έτους είχε προηγηθεί η Συμφωνία της Άγκυρας, με την οποία αντιμετωπίζονταν όλες οι εκκρεμότητες μεταξύ των δύο χωρών και παραχωρούνταν οριστικά οι περιουσίες των προσφύγων στο νέο τουρκικό κράτος.

Ελευθέριος Βενιζέλος και Μουσταφά Κεμάλ στην Άγκυρα το 1930.

 Δωρεά Σοφοκλή Βενιζέλου 

(Ιστορικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη)
Οι υποστηρικτές της πολιτικής του Ελευθέριου Βενιζέλου θεωρούν ότι μετά και τους Βαλκανικούς, τη Μικρασιατική Καταστροφή και την Ανταλλαγή ο στόχος της εθνικής ολοκλήρωσης είχε επιτευχθεί, με τα όρια του ελληνικού κράτους να ταυτίζονται με τον ελληνισμό. 

Συνεπώς, προκειμένου να γίνει ανόρθωση του κράτους έπρεπε να λυθούν οριστικά οι εκκρεμότητες με την Τουρκία.

Ωστόσο, οι αποφάσεις αυτές τον έφεραν αντιμέτωπο με τους πρόσφυγες, που στην πλειοψηφία τους ήταν βενιζελικοί, καθώς τον θεωρούσαν «σωτήρα της πατρίδας».

Πηγή: pnews

Επιχείρηση «Νέμεσις»: Στο όνομα της Θείας Δίκης.

 

Όταν η οδύνη και το άδικο γίνονται βρόγχος σε εκείνους που επέζησαν για να θυμούνται και να βασανίζονται, τότε η τάξη των πραγμάτων έχει ανεπανόρθωτα διασαλευτεί και δεν υπάρχει πια άλλος δρόμος από τον ερχομό της «Νέμεσις». Μια επιχείρηση απόδοσης δικαιοσύνης από Αρμένιους που βίωσαν τις φρικαλεότητες της γενοκτονίας από τους Νεότουρκους και στο όνομα της ελληνικής θεότητας που δεν συγχωρεί το έγκλημα και την υπεροψία, τιμώρησαν με δίκαιο θάνατο τους αμετανόητους θύτες. Έλενα Κιουρκτσή Ιανουάριος - Μάρτιος 2015, τεύχος 84 Πώς μπορεί κανείς να περιγράψει τον αφόρητο πόνο ενός ολόκληρου λαού που σχεδόν εξοντώθηκε με κάθε είδους σαδιστικές πρακτικές και 100 χρόνια τώρα πασχίζει να δικαιωθούν οι απέλπιδες κραυγές εκείνων που έφυγαν από τη ζωή με τους πιο φρικτούς τρόπους που προσβάλουν τον ΄Άνθρωπο. Φαίνεται πως η μυθολογία ως αλληγορία της ανθρώπινης φύσης διηγείται την αληθινή ιστορία των εγκόσμιων πραγμάτων και υπόσχεται την κάθαρση για να ησυχάσουν τα βασανισμένα θύματα που αλλιώς δεν θα είχαν φωνή. Κόρη της Νύχτας-σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου και τον Παυσανία- η Νέμεσις γεννήθηκε χωρίς να χρειαστεί κάποιο αρσενικό να γονιμοποιήσει τη μητέρα της και το όνομα της αρχαιότατης αυτής θεότητας (από το «νέμω» δηλαδή μοιράζω, απονέμω), μέχρι σήμερα ταυτίζεται με τη Θεία Δίκη. Ανέκαθεν εκπροσωπούσε την έννοια της δικαιοσύνης και ο ρόλος της ήταν να αποκαθιστά την τάξη στη φύση, στις κοινωνίες των ανθρώπων και του Κόσμου όταν αυτή διασαλευόταν.  Τότε παρέμβαινε και τιμωρούσε την υπεροψία και την αλαζονεία των θνητών (την ΄Ύβρη), επιφυλάσσοντας αργά ή γρήγορα οδυνηρές επιπτώσεις σε όσους η στρεβλή ψυχή τους οικοδομούσε εγκλήματα και ευφραινόταν από κτηνωδίες. Και αν στη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας, η μυθολογική προσέγγιση της απόδοσης δικαιοσύνης φαντάζει πολύ ωραία για να είναι αληθινή, κάποιες φορές οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όπως συνέβη στην ειδική επιχείρηση «Νέμεσις» που οργανώθηκε και εκτελέστηκε από Αρμένιους τιμωρούς ενάντια στους υπαίτιους της γενοκτονίας για να γαληνέψουν οι ψυχές νεκρών και επιζώντων. Τι θέριεψε τη «Νέμεσις» Με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το Νοέμβριο του 1918, οι Αρμένιοι προσδοκούσαν από τους Συμμάχους (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής) να βοηθήσουν στο να αποδοθούν ευθύνες και να τιμωρηθούν οι Τούρκοι αξιωματούχοι που σχεδίασαν τη γενοκτονία των Αρμενίων. Όμως στη διεθνή διπλωματική σκακιέρα το ήθος και το δίκαιο σπανίως έως ποτέ υπήρξαν ειλικρινής επιδίωξη των εκάστοτε ισχυρών. Έτσι οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης παρά τη διακήρυξή τους το Μάιο του 1915 που πίεζε την Τουρκία να αποδεχτεί τη συστηματική εξόντωση των Αρμενίων και να ασκήσει διώξεις, τελικά υπαναχώρησαν γιατί ενδιαφέρονταν πολύ περισσότερο να κερδίσουν την εύνοια της Κεμαλικής κυβέρνησης. ΄Έτσι η Γαλλία –και ως δορυφόρος η Ιταλία-υπονόμευσαν κυρίως τις προσπάθειες της Μεγάλης Βρετανίας και σε μικρότερο βαθμό αυτές των Ηνωμένων Πολιτειών στο να αποδοθεί δικαιοσύνη. Είναι χαρακτηριστικό ότι για περίπου δυο χρόνια η Μεγάλη Βρετανία κράτησε 130 Τούρκους κρατούμενους στη Μάλτα περιμένοντας να δικαστούν αλλά τελικά τους ελευθέρωσε λόγω εκβιαστικών πιέσεων μεταξύ 1921 με 1922 με αντάλλαγμα τους Βρετανούς αστυνομικούς και άνδρες που είχαν κρατηθεί όμηροι από τη νέα Κεμαλική κυβέρνηση στην Τουρκία. Άλλωστε η Μεγάλη Βρετανία χωρίς την υποστήριξη των Συμμάχων θα ήταν υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει μόνη της την τουρκική αντίδραση, οπότε για αυτό υπαναχώρησε θυσιάζοντας το ηθικό της αίτημα στο βωμό των πολιτικών της συμφερόντων. Από την άλλη, παρότι τα δικαστήρια της Τουρκίας κατάφεραν να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα ντοκουμέντα που στοιχειοθετούσαν το έγκλημα της εθνοκάθαρσης εις βάρος των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στάθηκε αδύνατο να απονείμουν δικαιοσύνη και να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους αυτού του ακατονόμαστου μακελειού. Φαίνεται πως σε αυτή την «αστοχία» έπαιξε καθοριστικό ρόλο το ανερχόμενο εθνικιστικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ, το οποίο αντιτάχθηκε αποφασιστικά ενάντια στις προσπάθειες να ασκηθεί δίωξη σε Τούρκους στρατιωτικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Βαχάκν Νταντριάν στο βιβλίο του «Η Ιστορία της Αρμενικής Γενοκτονίας», οι εθνικιστικές φιλοδοξίες περί ενότητας και εθνικής υπερηφάνειας ήταν αταίριαστες με τις όποιες παρορμήσεις από το εσωτερικό της χώρας στο να επιρριφθούν ευθύνες στους Τούρκους για τη γενοκτονία των Αρμενίων. Ωστόσο κάποιες δίκες έγιναν στην Κωνσταντινούπολη και αρκετοί υπουργοί τον καιρό του πολέμου καθώς και αρχηγοί του κόμματος ΄Ένωση και Πρόοδος –συμπεριλαμβανομένων και των βασικών αυτουργών της γενοκτονίας Ταλαάτ Πασά και Ενβέρ Πασά-δικάστηκαν και καταδικάστηκαν ερήμην καθότι είχαν διαφύγει στο εξωτερικό με πλαστά χαρτιά και ψεύτικα ονόματα. «Η Νυρεμβέργη των Αρμενίων» Η ετυμηγορία της «δίκης» των αρχιτεκτόνων αυτού του άνευ προηγουμένου αιματοκυλίσματος προέκυψε τελικά από τους ίδιους τους Αρμένιους στο 9ο Παγκόσμιο Συμβούλιο της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας (Τασνακτσουτιούν) που έλαβε χώρα στο Ερεβάν το φθινόπωρο του 1919. Οι εκτελέσεις – τις οποίες το ακριβώς επόμενο 10ο Παγκόσμιο Συμβούλιο της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας ονομάτισε «Ειδική Επιχείρηση» (Χαντούκ Κορτζ) – θα είχαν μυστικό χαρακτήρα και για να πραγματοποιηθούν δημιουργήθηκε ένα ειδικό σώμα (Χαντούκ μαρμίν) που θα καταδίωκε τους ενόχους σε τρεις ηπείρους. Με το κωδικό ονομασίας «Νέμεσις» – από το όνομα της θεότητας της θείας δίκης – οι Αρμέν Γκαρό, (Καρεκίν Παστερματζιάν) επικεφαλής της επιχείρησης, Σαχάν Ναταλί, (Αγκόπ ντερ Αγκοπιάν) υπεύθυνος για την οργάνωση και το συντονισμό και Ααρόν Σατσακλιάν υπεύθυνος για τη χρηματοδότηση αυτού του ριψοκίνδυνου εγχειρήματος ξαναμοίρασαν την τράπουλα και το παιχνίδι άλλαξε κανόνες. Αυτή τη φορά τα πρόβατα με ακονισμένα δόντια από την οδύνη, την απόγνωση και την αδικία θα κατασπάραζαν τους λύκους. Πρωταρχικός στόχος ήταν ο Ταλαάτ Πασάς και στη συνέχεια θα ακολουθούσαν οι Τζιβανσίρ, Σαϊντ Χαλίμ Πασάς, Μπεαχεντίν Σακίρ, Τζεμάλ Αζμί, Τζεμάλ Πασάς και Ενβέρ Πασάς (που συνάντησαν τον δίκαιο θάνατο το διάστημα 1921-1922). «Η οργάνωσή μας δεν είχε κανένα σχέδιο εξόντωσης, τιμωρούσε αποκλειστικά τα άτομα εκείνα που είχαν δικαστεί ερήμην και είχαν κριθεί υπεύθυνα για μαζικές δολοφονίες. Εξ άλλου στη λίστα υπήρχαν και ονόματα Αρμενίων προδοτών», θα γράψει στ' απομνημονεύματά του λίγο πριν το θάνατό του το 1973 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν, ένας από τους τιμωρούς της επιχείρησης «Νέμεσις». Συνολικά, οκτώ υψηλόβαθμοι Τούρκοι ή Αζέροι αξιωματούχοι και τρεις Αρμένιοι προδότες θα πέσουν νεκροί από τις σφαίρες των επτά Αρμενίων τιμωρών. Την επιχείρηση εκτέλεσης των υπευθύνων της Γενοκτονίας των Αρμενίων ο Σιμόν Βρατσιάν πολύ εύστοχα αποκάλεσε ως «Η Νυρεμβέργη των Αρμενίων». Η ετυμηγορία στηρίχτηκε σε όλους τους δυνατούς λόγους που προκύπτουν από τον αχαλίνωτο πόνο και τη σαρκοφάγα απελπισία. Οι τιμωροί της Νέμεσις ταυτοποίησαν και εκτέλεσαν συνολικά έξι υψηλόβαθ­μους α­ξιω­μα­τού­χους της κυ­βέρ­νη­σης των Νε­ό­τουρ­κων. Εκείνους που παρότι δι­κά­στη­καν και κρί­θη­καν ένοχοι μα­ζι­κών δο­λο­φο­νιών, ανέφελοι απολάμβαναν μια προκλητικά υπέροχη ζωή εκτός Τουρκίας . Υπόθεση Σογομόν Τεχλιριάν Δευτέρα, 6 Ιουνίου 1960, το Time Magazine δημοσίευε την ακόλουθη νεκρολογία: Πέθανε μετά από εγκεφαλική αιμορραγία στο Σαν Φρανσίσκο, όπου εργαζόταν ως υπάλληλος γραφείου, ο Αρμένιος ήρωας Σαρό Μελικιάν (γεννημένος ως Σογομόν Τεχλιριάν), 63 ετών, ο οποίος σε μια συγκλονιστική δίκη που έγινε στο Βερολίνο το 1921, αθωώθηκε, αν και είχε ομολογήσει ότι δολοφόνησε τον Ταλαάτ Πασά, τον τούρκο Μεγάλο Βεζίρη (ο οποίος στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου είχε διατάξει τη σφαγή των Αρμενίων). Γεννημένος στις 2 Απριλίου 1897, ποτέ δεν θα φανταζόταν ότι η ζωή του θα μετατρεπόταν σε ένα αβάσταχτο δράμα που τον τραυμάτισε ψυχικά και σωματικά μέχρι το θάνατό του. Είδε να συνθλίβουν το κεφάλι του αδερφού του, να δολοφονούν τη μητέρα και τον πατέρα του, να βιάζουν και μετά να σκοτώνουν την αδερφή του. Ο ίδιος επέζησε ανάμεσα σε διαμελισμένα πτώματα γιατί τον θεώρησαν νεκρό. Είναι το παλικάρι που στις 11 το πρωί της Τρίτης 15 Μαρτίου 1921, στην ο­δό Χάρ­ντε­μπερ­γκ στη συνοικία Σαρλότεμπουργκ του Βερολίνου , με­τά α­πό συ­στη­μα­τι­κή πα­ρα­κο­λού­θη­ση δέ­κα η­με­ρών συναντά κατά πρόσωπο τον δήμιο της οικογένειάς του να κάνει ανέμελος το συ­νη­θι­σμέ­νο του πε­ρί­πα­το, ντυ­μέ­νος ευ­ρω­πα­ϊ­κά και α­κο­λου­θού­με­νος σε α­πό­στα­ση με­ρι­κών μέ­τρων, -σύμ­φω­να με τα μου­σουλ­μα­νι­κά έ­θι­μα, α­πό τη σύ­ζυ­γό του. Ο ορ­γα­νω­τής του με­γά­λου ε­γκλή­μα­τος, πρώ­ην υ­πουρ­γός Ε­σω­τε­ρι­κών και μέ­λος της τριαν­δρί­ας των Νε­ό­τουρ­κων που κυβέρνησε ουσιαστικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του πολέμου, Τα­λα­άτ Πα­σας απολαμβάνει ανυποψίαστος τις τελευταίες του στιγμές. Ο Τε­χλι­ριάν ξε­κι­νά α­πό το α­πέ­να­ντι πε­ζο­δρό­μιο, δια­σταυ­ρώ­νε­ται με τον «στόχο», τον προ­σπερ­νά και ε­πι­βρα­δύ­νει το βή­μα του. Κα­τό­πιν γυ­ρί­ζει πί­σω. Ο Τα­λα­άτ φαί­νε­ται σαν κά­τι να διαι­σθά­νε­ται, αλλά είναι πλέον αργά. Ο Τε­χλι­ριάν βγά­ζει το πε­ρί­στρο­φο α­πό την τσέ­πη του και με μια α­στρα­πιαί­α κί­νη­ση τον πυ­ρο­βο­λεί στο ύ­ψος του κε­φα­λιού.  Ο Ταλαάτ Πασάς εγκαταλείπει ....επιτυχώς τα εγκόσμια. Η δίκη και ο πραγματικός ένοχος «Σκότωσα μα δεν είμαι δολοφόνος» δήλωσε ο Τε­χλι­ριάν στη δίκη που ακολούθησε στο Βερολίνο και προκάλεσε το διεθνές ενδιαφέρον. Υ­πο­στή­ριξε ό­τι ε­νήρ­γη­σε μό­νος του από παρόρμηση καθότι λόγω των όσων έζησε έβλεπε στον ύπνο του τις νύχτες τη μητέρα του να του ζητά να πάρει εκδίκηση. Ήξερε ότι με κάθε τρόπο έπρεπε να αποκρύψει ότι εκτελούσε μέρος της ειδικής επιχείρησης Νέμεσις. Και το κατάφερε. Οι συνήγοροί του επικαλέστηκαν ως ελαφρυντικά τις τα­λαι­πω­ρί­ες που υπέστη α­πό την ε­κτό­πι­σή του και τις κρί­σεις ε­πι­λη­ψί­ας που τον βασάνιζαν κά­θε φο­ρά που ανακαλούσε στη μνήμη του τις εικόνες φρίκης από την κακοποίηση και τη θανάτωση των γονιών του, του α­δελ­φού και της αδελφής του. Τρεις μή­νες με­τά την πολύκροτη δίκη, οι έ­νορ­κοι του κα­κουρ­γιο­δι­κεί­ου του Βε­ρο­λί­νου έκριναν αθώο τον Σογομόν Τεχλιριάν, απόφαση που έγινε δε­κτή με εν­θου­σιώ­δη χει­ρο­κρο­τή­μα­τα α­πό έ­να πλή­θος ομοεθνών και συ­μπα­θού­ντων που εί­χαν κα­τα­κλύ­σει το δι­κα­στή­ριο. Γιατί ο Ταλαάτ ήταν ο υπ' αριθμόν 1 στόχος Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το οθωμανικό στρατιωτικό δικαστήριο καταδίκασε σε θάνατο τους βασικούς ηγέτες Νεότουρκους, που ήταν υπεύθυνοι για το σχεδιασμό και την εκτέλεση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Από τις 8 Ιανουαρίου του 1919 και έπειτα, έγιναν τρία στρατοδικεία στην Κωνσταντινούπολη. Η δικαστική απόφαση βγήκε στις 5 Ιουλίου του 1919 και καταδίκασε ερήμην τους βασικούς υπαίτιους αναγνωρίζοντας τον προσχεδιασμένο χαρακτήρα των σφαγών των Αρμενίων. Οι Ταλαάτ, Τζεμάλ, Ενβέρ, Μπεχαεντίν Σακίρ και Μπεχαεντίν Ναζίμ, Τζεμάλ Αζμί είχαν διαφύγει τα ξημερώματα της 3ης Νοεμβρίου του 1918 με το γερμανικό πλοίο Λορελέι, που διέθεσε η πρεσβεία της Γερμανίας και θα τους μετέφερε στην Οδησσό. Ο Ταλαάτ Πασάς που διέφυγε στο Βερολίνο κρυβόταν με το όνομα Αλή Σαλιέχ Μπέη. Είχε ξυρίσει το μουστάκι του για να μην τον αναγνωρίζουν, όμως ο Σογομόν Τεχλιριάν, κατάφερε να ταυτοποιήσει τον Ταλαάτ, χρησιμοποιώντας ένα ξυραφάκι για να «σβήσει» το μουστάκι του στη φωτογραφία που του είχαν δώσει οι σύντροφοί του. Ο Ταλαάτ ήταν ο ουσιαστικός ηγέτης του Κομιτάτου ΄Ένωση και Πρόοδος και θεωρείται ως ο κύριος υπαίτιος της Γενοκτονίας των Αρμενίων μεταξύ 1915-1917. Είχε δηλώσει δημόσια την πρόθεσή του να εξαλείψει τους Αρμένιους της οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σχεδίασε και οργάνωσε την εθνοκάθαρση των Αρμενίων και επέβλεψε όλες τις φάσεις της εκτέλεσής της. Η σορός του επεστράφη στο τουρκικό κράτος από τον Χίτλερ το 1943. Στην Κωνσταντινούπολη βρίσκεται το μαυσωλείο του και μια λεωφόρος φέρει το όνομά του στην ΄Άγκυρα. Από κάθε άποψη από δυσάρεστο έως εξοργιστικό... Όμως πιο πριν Το Δεκέμβριο του 1918 ο Σογομόν Τεχλιριάν βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, στα γραφεία της εφημερίδας του Τασνάκ, Τζαγκανταμάρντ και εκεί γνωρίζεται με μια νεαρή δασκάλα, τη Γερανουή Ντανιελιάν, η οποία του υποδεικνύει την κατοικία του Χαρουτιούν Μιγκιρντιτσιάν, πράκτορα του Ταλαάτ. Ο Μιγκιρντιτσιάν είχε δώσει τα ονόματα των Αρμενίων διανοουμένων που συνελήφθησαν τη νύχτα της 23ης Απριλίου 1915 στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια δολοφονήθηκαν. Είχε συμπεριληφθεί στη λίστα με τους Αρμένιους προδότες, που είχαν συντάξει οι υπεύθυνοι του Τασνάκ, με σκοπό να τους εκτελέσουν. Μετά από παρακολούθηση πολλών εβδομάδων, τον Μάρτιο του 1919, ο Τεχλιριάν επωφελείται από μια δεξίωση που έδωσε ο Μιγκιρντιτσιάν στο σπίτι του και τον πυροβολεί από το παράθυρο σκοτώνοντάς τον με μια σφαίρα. Ο επόμενος παρακαλώ Την ίδια τακτική θα ακολουθήσει κι ένας άλλος Αρμένιος τιμωρός, ο Μισάκ Τορλακιάν που θα εκτελέσει στην Κωνσταντινούπολη, τον υπουργό Εσωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, Μπεχούντ Χαν Τζιβανσίρ, υπεύθυνο της σφαγής 20.000 Αρμενίων κατά την είσοδο των Τούρκων στο Μπακού το Σεπτέμβρη του 1918. Στις 18 Ιουλίου 1921, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ο Αζέρος αξιωματούχος επιστρέφει στο ξενοδοχείο Πέρα Παλάς, συνοδευόμενος από τον αδελφό του και άλλα τέσσερα άτομα μετά από μια οινοποσία σ' ένα γειτονικό δημόσιο πάρκο. Ένας μικρόσωμος άνδρας εμφανίζεται ξαφνικά στην είσοδο του ξενοδοχείου πυροβολώντας μια φορά στα πλευρά του Τζιβανσίρ που τον περνούσε ένα κεφάλι. Ο υπουργός γυρίζει λίγο το σώμα του και καταφέρνει να πιάσει το μπράτσο του θύτη του.  Αυτός όμως προλαβαίνει και του φυτεύει δυο σφαίρες στο στήθος.  Κι ενώ ο τραυματίας σωριάζεται καταγής, οι συνοδοί του πανικόβλητοι το βάζουν στα πόδια και κρύβονται πίσω από τα αυτοκίνητα.  Οι δυο τούρκοι αστυνομικοί της φρουράς που βρίσκονται μπροστά στο ξενοδοχείο εξαφανίζονται. Ο Τορλακιάν στρίβει στη γωνία του δρόμου, αλλά ξαναεμφανίζεται ακούγοντας τις εκκλήσεις του θύματος για βοήθεια.  Οι τριάντα περίπου αποσβολωμένοι μάρτυρες δεν τολμούν να επέμβουν, βλέπουν έντρομοι τον εκτελεστή να πλησιάζει και να δίνει τη χαριστική βολή στον τραυματισμένο που θα υποκύψει λίγο αργότερα κατά τη μεταφορά του στο ξενοδοχείο.  Ο Τορλακιάν ακουμπά το όπλο του στο καπό ενός αυτοκινήτου και παραδίδεται.  Στους Γάλλους και κατόπιν στους ΄Άγγλους αξιωματικούς που τον ανακρίνουν, απαντά ότι η οικογένειά του εξοντώθηκε με διαταγή του Τζιβανσίρ στο Μπακού και δείχνει τις τρεις ουλές που φέρει στο σώμα του ενώ μια σφαίρα είναι ακόμα σφηνωμένη στο μηρό του από εκείνη την τραγική ημέρα.. Η δίκη του ξεκινά τέλη Αυγούστου, ενώπιον του βρετανικού στρατιωτικού δικαστηρίου στο κτίριο της παλιάς οθωμανικής σχολής πολέμου. Διαρκεί δυο μήνες και ο συνήγορος υπεράσπισης στηριζόμενος στο πόρισμα του γιατρού-πραγματογνώμονα, υποστηρίζει ότι ο πελάτης του αφού υπέστη κρίση επιληψίας – τακτική που ακολουθήθηκε και στην υπόθεση Τεχλιριάν – είχε προβεί σε φόνο σε κατάσταση κρίσης όταν πληροφορήθηκε για την παρουσία του Τζιβανσίρ στην Κωνσταντινούπολη.  Στις 20 Οκτωβρίου, ο Τορλακιάν κρίνεται ένοχος χωρίς να του επιβληθεί ποινή καθότι είχε το ακαταλόγιστο των πράξεών του τη στιγμή της εκτέλεσης.  ΄Έτσι απελαύνεται στην Ελλάδα από τις δυνάμεις κατοχής. Ο Τορλακιάν όπως και ο Τεχλιριάν, ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες της οργάνωσης που ανήκαν και σκοπό είχε τη τιμωρία με θάνατο των πρωταιτίων της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Η λίστα του... «killer» σε συνέχειες Στις 5 Δεκεμβρίου 1921 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν θα εκτελέσει στη Ρώμη κατά τρόπο μυθιστορηματικό – κρεμασμένος στο μαρσπιέ της άμαξας που μετέφερε το θύμα – με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον πρώην αρχηγό της κυβέρνησης των Νεότουρκων Σαΐντ Χαλίμ μετά από συστηματική παρακολούθηση πέντε μηνών. Ο Σιρακιάν μαζί με τον Αράμ Γεργκανιάν θα ξαναχτυπήσουν στο Βερολίνο στις 17 Απριλίου 1922 ταυτόχρονα και θα εκτελέσουν τον δρ. Μπεχαεντίν Σακίρ, έναν από τους κυριότερους υπεύθυνους της γενοκτονίας και τον πρώην διοικητή της Τραπεζούντας, Τζεμάλ Αζμί. Η καταδίωξη του πρώην υπουργού Ναυτικών, Τζεμάλ Πασά, μέλους της τριανδρίας των Νεότουρκων, που έγινε σύμβουλος των Σοβιετικών στις καυκασιανές υποθέσεις, θα οδηγήσει τους αποφασισμένους τιμωρούς Στεπάν Τζαγικιάν, Μπεντρός Τερ Μπογοσιάν και Αρντασέζ Κεβορκιάν να τον εντοπίσουν και εκτελέσουν στις 25 Ιουλίου 1922, μπροστά στο στρατηγείο της Τσέκα, (πολιτικής αστυνομίας των μπολσεβίκων) στην Τιφλίδα. Ειρωνεία της τύχης: ο Εμβέρ Πασάς, το τρίτο μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων, πρώην υπουργός Πολέμου, που είχε στραφεί προς την κομμουνιστική κυβέρνηση της Μόσχας, θα χάσει τη ζωή του στις 4 Αυγούστου 1922 από τον Αγκόπ Μελκουμιάν αξιωματικό μιας διμοιρίας Αρμενίων μπολσεβίκων κοντά στη Σαμαρκάνδη, στα σύνορα του Αφγανιστάν, όντας επικεφαλής μιας ομάδας επαναστατημένων μουσουλμάνων του εμιράτου της Μπουχάρας και ο δρ. Ναζίμ, ο τελευταίος που απέμεινε από τη λίστα των «στόχων» που είχαν συντάξει οι εκδικητές, θα εκτελεστεί δια απαγχονισμού στην ΄Άγκυρα στις 26 Αυγούστου 1926.  ΄Όχι όμως επειδή συμμετείχε στην οργάνωση των σφαγών του 1915, αλλά διότι συνωμότησε εναντίον του κεμαλικού καθεστώτος.  ΄Όπως και να 'χει κακό δε το λες.... Κυκλοφορούν στα Ελληνικά «Επιχείρηση Νέμεσις» του Ζακ Ντεροζύ Εκδόσεις Στοχαστής «Το Χρέος του Αίματος-Ο Τιμωρός» του Αρσαβίρ Σιρακιάν Εκδόσεις Στοχαστής «Επιχείρηση Νέμεσις-Ειδική Αποστολή» του Πάολο Κόσι (κόμικ) Εκδόσεις Αρμενικά.