ΜΟΣΧΑ - Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι σίγουρα μια μέρα θα επισκεφθεί τα νησιά των νότιων Κουρίλων, τα οποία βρίσκονται στο επίκεντρο μιας διαμάχης με την Ιαπωνία που διαρκεί από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τα νησιά είναι γνωστά από την Ιαπωνία ως Βόρεια Εδάφη.
Τα σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν τα τέσσερα νησιά στα ανοιχτά του Χοκάιντο της Ιαπωνίας στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και παρέμειναν στα χέρια της Μόσχας, εμποδίζοντας τις δύο χώρες να υπογράψουν μια συνθήκη ειρήνης.
Σε μια συνάντηση στη ρωσική πόλη Khabarovsk της Άπω Ανατολής στις 11 Ιανουαρίου, ο κ. Πούτιν ρωτήθηκε για το νησί Kunashir, το οποίο είναι ένα από τα νησιά της αμφισβητούμενης επικράτειας.
Ο κ. Πούτιν είπε ότι ο τουρισμός πρέπει να αναπτυχθεί στα νησιά.
«Λένε ότι είναι πολύ ενδιαφέρον εκεί», είπε ο Πούτιν, σύμφωνα με μεταγραφή του Κρεμλίνου. «Δυστυχώς δεν έχω πάει ποτέ εκεί - σίγουρα θα πάω εκεί».
Βρίσκονται στον βορειοδυτικό Ειρηνικό Ωκεανό, τα αμφισβητούμενα νησιά εκτείνονται για 1.250 χιλιόμετρα από το νότιο άκρο της χερσονήσου Καμτσάτκα της Ρωσίας προς τα νότια μέχρι το ιαπωνικό νησί Χοκάιντο.
Πολλοί μας είχαν κατηγορήσει κατά τη διάρκεια αλλά και μετά από την κρίση των Ιμίων,ότι «τσακώνεστε με τους γείτονες για δύο βράχια και πέντε κατσίκες». Ασφαλώς όλοι αυτοί οι «σύμμαχοι» , «φίλοι» αλλά και πολλοί δήθεν …φωστήρες της εξωτερικής πολιτικής εντός Ελλάδας,ήξεραν πολύ καλά ότι στην υπόθεση των Ιμίων παίζονταν ,παίζονται και θα παιχτούν πολλά περισσότερα από τα…κατσίκια.
Καμμία χώρα δεν δέχεται να παραχωρήσει ούτε εκατοστό γης ακόμη και αμφισβητούμενης και δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από αυτό την έναση που έχει ξεσπάσει μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας για τις νήσους Κουρίλες. Ποιες είναι αυτές θα πείτε,οπως είχαν πει και οι Ιάπωνες για τα Ίμια.
Για τις Κουρίλες λοιπόν η Ρωσία στέλνει ένα πολεμικό πλοίο γαλλικού σχεδιασμού τύπου Mistral, από τον στόλο της στον Ειρηνικό, στη θάλασσα της νήσου Σαχαλίνης στις Κουρίλες νήσους: “ Η περιοχή ανήκει στη Ρωσία και καμία χώρα δεν θα επιτρέψουμε να το αμφισβητήσει.” δήλωσε ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Ρώσικου στρατού, στρατηγός Μακάροφ. Τις Κουρίλες νήσους διεκδικεί τα τελευταία 4 χρόνια η Ιαπωνία, – η οποία τις θεωρεί “βόρεια εδάφη “ της – τα οποία αδίκως μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, προσαρτήθηκαν από την τότε ΕΣΣΔ. Στις σχέσεις των δύο χωρών διαφαίνεται ένταση η οποία δεν αποκλείεται να οξυνθεί αφού ο στρατηγός Μακάροφ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να στείλει και δεύτερο πλοίο, εάν χρειαστεί.Τι είχε συμβεί με αυτές τις νήσους Κουρίλες; Το πράγμα είναι πιο μπερδεμένο ακόμη και από τα Ίμια!
Έχουμε και λέμε:
H Περιφέρεια της Σαχαλίνης αποτελείται από τη νήσο Σαχαλίνη και τις Κουρίλες Νήσους. Πρωτεύουσά της είναι το Γιούζνο Σαχαλίνσκ με πληθυσμό 175.000 κατοίκους.
Η νήσος Σαχαλίνη κατοικήθηκε αρχικά από Ιάπωνες αλιείς. Το 1853 έφθασαν οι πρώτοι Ρώσοι που κατοίκησαν το βόρειο τμήμα της με συνέπεια το 1855 η νήσος να μοιραστεί μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας. Το 1875 η Ρωσία κατέλαβε ολόκληρη τη νήσο ανταλλάσσοντάς την με τις Κουρίλες νήσους.
Μετά το Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο και τη συνθήκη Πόρτσμουθ (1905) η Ιαπωνία έλαβε το νότιο τμήμα της το οποίο και ονόμασε Καραφούτο. Το 1918 μετά τη Ρωσική Επανάσταση οι Ιάπωνες ανακατέλαβαν ολόκληρη τη νήσο από την οποία όμως αποχώρησαν το 1924, ενώ τον επόμενο χρόνο εκδιώχθηκαν οι Λευκορώσοι από το βόρειο τμήμα της. Το 1945 η Σοβιετική Ένωση με τη λήξη του Β’ Π.Π. επανέκτησε το νότιο τμήμα της μαζί με τις Κουρίλες νήσους και οι Ιάπωνες εκδιώχθηκαν οριστικά από τη περιοχή, αν και η Ιαπωνία εξακολουθεί μέχρι σήμερα να διεκδικεί τέσσερα νησιά από τις Κουρίλες.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2002, η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι ρώσικής καταγωγής (84,3%). Ακολουθούν οι Κορεάτες (5,4%) και οι Ουκρανοί (4%).
Έχουμε ξανακούσει για τη περιοχή της Σαχαλίνης ,αλλά δεν ήταν για καλό.Τη 1η Σεπτεμβρίου 1983, η πτήση KAL007 της Korean Airlines (Νότια Κορέα) παραβίασε το σοβιετικό εναέριο χώρο πάνω από τη Σαχαλίνη και καταρρίφθηκε. Το περιστατικό αυτό, που θεωρείται ως η μεγαλύτερη στιγμιαία τραγωδία του Ψυχρού Πολέμου, άφησε πίσω του 269 νεκρούς.
H πολιτική θεωρία διδάσκει και η ανθρώπινη Ιστορία επιβεβαιώνει ότι η ‘‘γέννηση’’ ενός κράτους προκύπτει όταν συντρέχουν σωρευτικά και πιστοποιούνται με όρους πραγματικότητας 4 προϋποθέσεις.
Πρώτη προϋπόθεση είναι αυτή της γεωγραφικότητας (territoriality) καθώς κάθε κράτος έχει γεωγραφική υπόσταση και όρια. Δεύτερη είναι η κατάφαση της κυριαρχίας (sovereignty) του, κατά την οποία το κράτος είναι ο συλλογικά υπέρτατος εξουσιαστικός μηχανισμός μέσα σε μια γεωγραφική επικράτεια και η αρμοδιότητα του εκτείνεται σε όλο το ανθρώπινο δυναμικό εντός αυτής. Τρίτη κατά σειρά προϋπόθεση είναι η νομιμότητα (legitimacy) που έχει να κάνει με την αναγνώριση της εξουσίας του κράτους τόσο στο εσωτερικό του, όσο και στο εξωτερικό. Η τελευταία δε προϋπόθεση αφορά το μονοπώλιο της διακυβέρνησης(monopolyofgovernance), σύμφωνα με το οποίο οι φορείς του κράτους μονοπωλούν και τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων αλλά και το θεσμικό και εξουσιαστικό προνόμιο επιβολής αυτών σε όλα τα υποκείμενα όργανα και πρόσωπα εντός της επικράτειας.
Ο παραπάνω χάρτης απεικονίζει τη γεωγραφική αποτύπωση ενός πιθανού μελλοντικού Κουρδιστάν. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να αποδοθεί οπτικώς στα σημερινά κράτη στα οποία ‘‘επικάθεται’’ η πιθανή μελλοντική κουρδική κρατική επικράτεια και στο γεγονός ότι ενδέχεται ένα μελλοντικό κουρδικό κράτος να ‘‘βρέχεται’’ από τη Μεσόγειο Θάλασσα.
Οι Κούρδοι είναι ένας ιστορικός λαός, κατ’ εκτιμήσεις μέχρι και 35 εκατ. ανθρώπων, που έχει διακριτή εθνική ταυτότητα, πλήρη εθνική συνείδηση, διαθέτει δική του γλώσσα (που είναι ιρανικών καταβολών) και πολιτισμική παράδοση και δη Ιστορία που έχει ρίζες μέχρι και 3 χιλιετίες πριν από σήμερα! Κατοικεί διάσπαρτος σε εδάφη που σήμερα ανήκουν κυριαρχικά σε δομημένα και διεθνώς αναγνωρισμένα κράτη, δηλαδή σε εδάφη της νοτιοανατολικής Τουρκίας, του βόρειου Ιράκ, της βόρειας Συρίας και του δυτικού Ιράν. Είναι, συνεπώς, ένας λαός που το μεγάλο του όνειρο είναι να αποκτήσει κάποτε το δικό του κράτος, κάτι όμως που μέχρι σήμερα φάνταζε μάλλον ως ‘‘ουτοπία’’.
Και τούτο, διότι οι προαιώνιες κουρδικές ανθρωπογεωγραφικές δομές επικάθονταν διαχρονικά σε χωρικές περιφέρειες συμπαγών πολιτειακών μορφωμάτων, γεγονός που abinitio απέκλειε και εκμηδένιζε κάθε πιθανότητα δημιουργίας της όποιας κουρδικής κρατικής υπόστασης. Φρονώ, ωστόσο, ότι στη παρούσα ιστορική συγκυρία ενυπάρχουν στη παγκόσμια διεθνή πραγματικότητα 5 λόγοι που ίσως ήδη μετουσιώνουν το αρχικά αδιανόητο για τους Κούρδους σε ελπιδοφόρο όραμα (ίδετε τον 1ο Χάρτη στο τέλος του κειμένου).
Κατά πρώτο λόγο, σήμερα, παράλληλα με το παραδοσιακά ρευστό γεωπολιτικό σκηνικό της Μέσης Ανατολής, αυτό που μπορεί να ‘‘μετρήσει’’ καταλυτικά υπέρ των Κούρδων σε δύο από τα άνω κράτη, δηλαδή στη Συρία και το Ιράκ, είναι η in vivo εμπέδωση της ουσιώδους χαλάρωσης των ‘‘πολιτειακών αρμών’’ στις δύο αυτές χώρες και δη σε βαθμό που σε ορισμένες περιοχές τους αμφισβητείται φανερά η ίδια η κρατικότητα. Η Συρία και το Ιράκ είναι στον παρόντα χρόνο πολιτειακά ευάλωτα και γεωοικονομικά ασταθή κρατικά corpora, γεγονός που θα μπορούσε να καταστεί γενεσιουργός αιτία γεωγραφικών αλλαγών και πολιτειακών αναπροσαρμογών στα επίμαχα εδάφη τους που κατοικούν Κούρδοι.
Από την άλλη, το Ιράν είναι και επίσημα πια εχθρός της Δύσης. Δεν είναι μόνο το πυρηνικό του πρόγραμμα που οδηγεί τους Δυτικούς σε ευθεία αντιπαράθεση μαζί του, είναι κυρίως το γεγονός ότι το Ιράν προτίμησε να προσκολληθεί ‘‘σφιχτά’’ στην Κίνα. Η πολύ πρόσφατη συμφωνία Κίνας-Ιράν (China–IranComprehensiveStrategicPartnership, υπογραφείσα μόλις στις 27 Μαρτίου, στην Τεχεράνη), με βάση την οποία οι δύο χώρες σε ορίζοντα 25ετίας θα επιδιώξουν μεταξύ τους εμπορικές συναλλαγές ύψους 600 δισ. δολαρίων, με την παράλληλη υλοποίηση από την Κίνα επενδύσεων 400 δισ. δολαρίων στο Ιράν, καθιστά αυτομάτως τη σιιτική χώρα προφανή γεωπολιτικό αντίπαλο της Δύσης. Υπ’ αυτήν τη σημαντική εξέλιξη, ένα σοβαρότατο πλήγμα που η Δύση θεωρητικά θα μπορούσε να καταφέρει εις βάρος του Ιράν, θα ήταν και μια πιθανή εδαφική του συρρίκνωση δια αφαίρεσης (;) ίσως ενός μικρού μέρους του στα δυτικά και μετέπειτα προσάρτησής του σε ένα φιλοδυτικό κουρδικό μελλοντικό κράτος.
Για τη δε Τουρκία, θαρρώ ότι αναζωπυρώνεται, υπό μία έννοια κατά ‘‘ιστορικά κυκλικό’’ τρόπο, το Ανατολικό Ζήτημα δεδομένου ότι είναι πολλά τα γεωπολιτικά σημάδια που επαναφέρουν τον ‘‘οθωμανικό διάδοχο’’ στην κατάσταση και στον ρόλο(;) του ‘‘μεγάλου ασθενούς’’. Η σημερινή Τουρκία αδυνατεί να συμφιλιώσει και αφομοιώσει στο εθνικό της αφήγημα ταυτόχρονα και τον κεμαλισμό αλλά και την ισλαμική κοσμοθεωρία, ισορροπεί οριακά και απολύτως επικίνδυνα ανάμεσα στη Δύση, ως μέλος του ΝΑΤΟ, και τις μεγάλες ‘‘αντισυστημικές’’ απολυταρχίες του Πλανήτη, και ιδίως ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, ενώ ο μεγαλομανής νεοθωμανικός στρατηγισμός της περισσότερο αποσταθεροποιεί και διχάζει παρά παρέχει εχέγγυα περιφερειακής ασφάλειας και σύγκλισης με τον Διατλαντισμό. Κυρίως όμως το γεγονός ότι είναι μια χώρα που σταθερά και μόνιμα περιφρονεί και υποβαθμίζει τις δημοκρατικές αξίες, το κράτος δικαίου και τη διεθνή νομιμότητα, μπορεί να είναι καθοριστικό στην απόφαση της Δύσης να προσπαθήσει να βρει σε ένα νέο κράτος της Μέσης Ανατολής, το Κουρδιστάν, τα γεωπολιτικά στηρίγματα και τη στρατηγική αφοσίωση και σύγκλιση στον βαθμό και στον χρόνο που τα επιθυμεί.
O Χάρτης απεικονίζει τις διαδρομές της Κινέζικης ‘‘Belt and Road Initiative’’. Eίναι φανερό ότι η μπλε και η γαλάζια διαδρομή δείχνουν τους θαλάσσιους δρόμους που θέλουν να αξιοποιήσουν οι Κινέζοι. Στον χάρτη σκιαγραφούνται άλλες έξι κόκκινες γραμμές. Οι τρεις είναι μικρές και περιφερειακού μόνο ενδιαφέροντος. Εννοώ τις συνδετήριες γραμμές Κίνας-Πακιστάν, Κίνας-Ινδίας και Κίνας-Ν.Α. Ασίας-Ινδονησίας. Από τις άλλες τρεις, μεγάλες όμως, διαδρομές η μία είναι σχεδόν ‘‘διμερής’’, αυτή της Κίνας-Ρωσίας (μέσω Μογγολίας), η άλλη στοχεύει στην Ευρώπη (μέσω Καζακστάν και Ρωσίας), ενώ η κεντρική γραμμή (CCWAEC, Οικονομικός διάδρομος Κίνας-Κεντρικής Ασίας-Δυτικής Ασίας) είναι αυτή που στοχεύει να συνδέσει την Κίνα με την Ευρώπη διαμέσου της Μέσης Ανατολής. Αυτήν την κεντρική αρτηρία της BRI θα την μπλόκαρε ένα μελλοντικό Κουρδιστάν και ίσως, mutatis mutandis, προκαλούσε ακόμη και ‘‘έμφραγμα’’ σ’ όλο το γιγαντιαίο κινέζικο εγχείρημα.
Ο δεύτερος λόγος για τη ‘‘γέννηση’’ του Κουρδιστάν είναι η ανόρθωση, βασικά από τις ΗΠΑ, ενός ‘‘πολιτικού τείχους’’ απέναντι στον ‘‘Δρόμο του Μεταξιού’’ της Κίνας. Η πρωτοβουλία BRI είναι το όχημα της οικονομικής επεκτατικότητας της Κίνας και η κύρια πλατφόρμα έκφρασης και υλοποίησης του οραματικού σχεδιασμού της. Η δε βασική δια ξηράς αξονική κατεύθυνσή της, ο οικονομικός διάδρομος Κίνας – Κεντρικής Ασίας – Δυτικής Ασίας (ίδετε τον 2ο Χάρτη στο τέλος του κειμένου) διέρχεται από χώρες και εδάφη που κατοικούν και πρακτικά ελέγχουν Κούρδοι. Η ίδρυση λοιπόν, ενός νέου, προφανώς φιλοδυτικού, κράτους πάνω στη ‘‘κεντρική γραμμή’’ της κινέζικης εφόρμησης θα έχει ως πρώτιστο αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συνθλιπτικής για τον ‘‘Δρόμο του Μεταξιού’’ γεωγραφικής ασυνέχειας στο κρίσιμο πεδίο της Μέσης Ανατολής, γεγονός που μπορεί να επιφέρει όχι απλά την ανάγκη χωροθετικών αναπροσαρμογών της άνω κεντρικής διασυνδετήριας αρτηρίας της BRI και συνεπώς επαναπροσδιορισμού των κινεζικών στόχων, αλλά, υπό προϋποθέσεις, ακόμα και την in essence αποδόμηση του ίδιου του μεγαλεπήβολου εγχειρήματος των Κινέζων.
Ένας τρίτος βασικός λόγος για τη δημιουργία του Κουρδιστάν είναι ο έλεγχος από ένα φίλα προσκείμενο στη Δύση (μελλοντικό) κράτος του βασικού υδροφόρου δικτύου της Μέσης Ανατολής και των ενεργειακών διαδρόμων και ροών. Άλλωστε, ο υδάτινος ορίζοντας και τα ενεργειακά αποθέματα σε συνάρτηση με τα γεωγραφικά τους πλέγματα συνιστούν αυτό καθαυτό το ‘‘κλειδί’’ της γεωπολιτικής επιβολής ειδικά στη Μέση Ανατολή.
Αρχικώς, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο ετήσιος μέσος όρος βροχόπτωσης στη Μέση Ανατολή είναι 166 mm/έτος και ταυτόχρονα ότι η κατά άτομο αναλογία νερού στις 12 χώρες της Μ. Ανατολής δεν υπερβαίνει το χρόνο τα 500m3 (δείτε τις πληροφορίες στον 3ο Χάρτη στο τέλος του κειμένου), καταλαβαίνει άμεσα γιατί τα αποθέματα νερού είναι τόσο πολύτιμα για την επιβίωση, την κοινωνική ειρήνη, την πολιτική σταθερότητα και την ανάπτυξη στην ευρύτερη περιοχή.
Οι κομβικοί υδάτινοι άξονες της περιοχής είναι οι ποταμοί Τίγρης και Ευφράτης, οι οποίοι πηγάζουν από τη σημερινή νοτιοανατολική Τουρκία και διασχίζοντας μέσα από τη Συρία και το Ιράκ μια απόσταση 1.900 χλμ ο πρώτος και 2.800 χλμ ο δεύτερος, εκβάλλουν στον Περσικό Κόλπο (ίδετε τον 3ο Χάρτη στο τέλος του κειμένου). Μάλιστα, οι ποταμοί αυτοί θεωρούνται οι κοιτίδες των αρχαίων πολιτισμών της Μεσοποταμίας και υπήρξαν ανέκαθεν κρίσιμοι παράγοντες όλων των ιστορικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή. Ο δε έλεγχος των ροών τους πραγματοποιείται μέσω του ‘‘φράγματος του Ατατούρκ’’ (Atatürk Dam) και του ‘‘φράγματος του Ευφράτη’’ (Euphrates Dam) που βρίσκονται όμως σε περιοχές που κατοικούν παραδοσιακά Κούρδοι. Αν, επομένως, αναλάβουν αυτοί τον έλεγχο των φραγμάτων, θα καταστούν de facto ‘‘κλειδοκράτορες’’ των υδάτινων ροών και των οικονομικών αναπλάσεων σε όλη τη Μέση Ανατολή!
Παράλληλα, ένα μελλοντικό Κουρδιστάν θα έλεγχε, με τη χωροθετική παγίωσή του, και όλους τους ενεργειακούς διαδρόμους της Μέσης Ανατολής. Πρακτικά δηλαδή ένα φιλοδυτικό κράτος θα μπορούσε να ελέγχει τους προερχόμενους από την Ανατολή της σημερινής Τουρκίας αγωγούς μεταφοράς πετρελαίου ‘‘Baku-Tbilisi-Ceyhan Oil Pipeline’’, ‘‘Iraq – Turkey (Kirkuk-Ceyhan) Oil Pipeline’’ και τον υπό κατασκευή ‘‘Trans-Anatolian (Samsun-Ceyhan) Oil Pipeline’’, αλλά και τους αγωγούς μεταφοράς φυσικού αερίου ‘‘Baku-Tbilisi-Erzurum Gas Pipeline’’ (τον γνωστό και ως αγωγό του Νοτίου Καυκάσου), ‘‘Iran-Turkey Natural Gas Pipeline’’, ‘‘Iraq-Turkey Natural Gas Pipeline’’ και ‘‘Anatolian Transit Gas Pipeline Project’’ (TANAP), φυσική συνέχεια του οποίου είναι ο διαπερνών την Ελλάδα γνωστός αγωγός ‘‘Trans Adriatic Pipeline’’ (TAP). Με το εν λόγω αγωγικό δίκτυο, το μελλοντικό Κουρδιστάν θα αποτελούσε διαχρονικά τον διασυνδετήριο ενεργειακό άξονα μεταξύ της αφθονούσας σε ενεργειακό πλούτο Ανατολής και της διψασμένης για ενέργεια Δύσης.
Επιπρόσθετα, το κράτος αυτό θα είχε τον έλεγχο του προερχόμενου από τον Νότο της σημερινής Τουρκίας αγωγού φυσικού αερίου ‘‘Arab Natural Gas Pipeline’’ και του προτεινόμενου ‘‘Persian Natural Gas Pipeline Project’’. Με τους εν λόγω αγωγούς, το μελλοντικό Κουρδιστάν θα μετατρεπόταν σε κρίσιμο ενεργειακό και γεωστρατηγικό μεταίχμιο μεταξύ του Αραβικού Κόσμου και της Ευρώπης. Γενικά, με τον έλεγχο του νερού, το κράτος αυτό θα είχε τον έλεγχο της πηγής της ζωής στη Μ. Ανατολή ενώ με τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων και διαδρομών, τον έλεγχο του πλούτου και μιας τεράστιας οικονομικής διάδρασης ανάμεσα στα κράτη της περιοχής αλλά και ανάμεσα σ’ αυτά και τους παγκόσμιους ‘‘παίκτες’’.
Ο τέταρτος λόγος είναι η δυνατότητα ‘‘γεωγραφικής τοξοποίησης’’ της δυτικής αντίληψης περί περιφερειακής ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο. Κάτι τέτοιο, βέβαια, θα μπορούσε να διευκολυνθεί ως προς την πραγματοποίησή του, στο ενδεχόμενο που ένα μελλοντικό κουρδικό κράτος θα είχε στη νοτιοδυτική του απόληξη εδαφικό άγγιγμα στη Μεσόγειο (ίδετε τον 1ο Χάρτη στο τέλος του κειμένου). Αν, λοιπόν, σκεφθούμε την Κρήτη, την Κύπρο, τις ακτές του (μελλοντικού) Κουρδιστάν στη Μεσόγειο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο ως βασικά σημεία του Χάρτη και αν νοητά ενώσουμε με γραμμές τα σημεία αυτά, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι δημιουργείται ένα ‘‘γεω-θαλάσσιο πέταλο’’ που περικλείει την Ανατ. Μεσόγειο από τη μια και λειτουργεί ως ασπίδα προς τη Μέση Ανατολή από την άλλη. Το ‘‘πέταλο’’ αυτό, μάλιστα, είναι ένα γεωγραφικό σχήμα συνεκτικό, με άμεση δόμηση, καλή ‘‘συγκολλητική δυνατότητα’’ και παράγει γεωπολιτική ωφελιμότητα και στρατηγικά πλεονεκτήματα αφού παρέχει τη δυνατότητα λειτουργικής αποτελεσματικότητας, υπό τη σκέπη των ΗΠΑ και της Γαλλίας, στα αμυντικά και ενεργειακά συνεργατικά σχήματα της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου, Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, στα οποία είναι πρωταγωνιστές τα δυτικά ή φιλοδυτικά κράτη της Ελλάδας, της Κύπρου, του Ισραήλ και της Αιγύπτου.
Ο Χάρτης δείχνει τους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη, τα σημερινά κράτη της περιοχής και ποια από αυτά διαπερνούν οι ποταμοί μέχρι να εκβάλλουν στον Περσικό Κόλπο.
Ο πέμπτος λόγος είναι ότι η δημιουργία κουρδικού κρατικού μορφώματος εξυπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα του Ισραήλ. Στην εθνική στρατηγική ασφαλείας των ΗΠΑ, που πρόσφατα δημοσιοποίησε η κυβέρνηση Biden, το Ισραήλ χαρακτηρίζεται ως ‘‘σιδηρά ακλόνητος’’ (ironclad) σύμμαχος των ΗΠΑ και είναι, ούτως ή άλλως, ο παραδοσιακός εταίρος της Δύσης στη γεωπολιτικά ευαίσθητη και ρηγματογενή περιοχή της Μέσης Ανατολής. Μπορεί, λοιπόν, οι τελευταίες εξελίξεις να σφυρηλάτησαν μέσω των ‘‘Abraham Accords’’ τον δίαυλο επικοινωνίας του Ισραήλ με σημαντικούς εκπροσώπους του αραβικού κόσμου, όπως είναι τα ΗΑΕ και το Μπαχρέιν, αλλά είναι μάλλον αφελές να πιστεύει κανείς ότι όλοι οι ‘‘παίκτες’’ στη Μέση Ανατολή προωθούν και ενστερνίζονται συνέργειες με το Ισραήλ και υποστηρίζουν τον γενικότερο ρόλο του.
Κατά συνέπεια, ένα μελλοντικό κουρδικό κράτος και δη ένα κράτος που θα αφαιρούσε(;) εδαφικό κομμάτι από το Ιράν ή έστω, στα σίγουρα, θα συνόρευε με αυτό, θα μπορούσε να προσφέρει στους Ισραηλινούς, που από το 1965 εξοπλίζουν τους Κούρδους, έναν ex machina μοχλό γεωπολιτικής και στρατιωτικής πίεσης προς τους Πέρσες αλλά κυρίως θα σχημάτιζε και εγκαθιστούσε ένα πανίσχυρο αλληλοσυμπληρούμενο δίπολο (Ισραήλ-Κουρδιστάν) υποστήριξης των συμφερόντων του Δυτικού Κόσμου στη Μέση Ανατολή.
Πέραν όλων των παραπάνω, δεν πρέπει να λησμονείται ότι οι Κούρδοι πολέμησαν με τους Δυτικούς ή για τα συμφέροντα των Δυτικών κατά του ISIS (μάχες της Tabqa, της αεροπορικής βάσης της Tabqa, της Raqqa, της Manbij, του φράγματος της Μοσούλης, του φράγματος της Tishrin) και συνεπώς ως νικητές θα μπορούσαν, με τη βοήθεια του δυτικού παράγοντα, να διεκδικήσουν την επιβολή και διεθνή αναγνώριση των 4 γενεσιουργών προϋποθέσεων της ‘‘κρατικότητας’’, έτσι όπως αυτές αναλύθηκαν στην αρχή του παρόντος κειμένου.
‘‘Κλειδί’’, πάντως, σ’ όλες τις εξελίξεις είναι η ίδια η Τουρκία, η οποία από τη Λογική Davutoglu‘‘των μηδενικών προβλημάτων’’ με τους γείτονες της σήμερα έχει καταλήξει να έχει σχεδόν μηδενικούς φίλους στη γεωγραφική της γειτονιά. Η φουριόζα και μεστή έπαρσης αλλά αντιφατική γεωπολιτική συμπεριφορά της, ειδικά αν έχει ως συνέπεια την προϊούσα καρκινοβασία των σχέσεών της με τη Δύση ή γενικότερα αν την οδηγήσει εντός της ‘‘πολιτικής τανάλιας’’ των ΗΠΑ ή και ευρύτερα της συμμαχίας των 10 μεγάλων δημοκρατικών χωρών του κόσμου D-10 ή έστω του ΝΑΤΟ, ή ακόμα, σε αντίθετη περίπτωση, στην αντίστοιχη ‘‘τανάλια’’ της Ρωσίας, τότε ίσως γίνει, ακούσια, ασυναίσθητα και αυτοκαταστροφικά για την Τουρκία, το ‘‘ιστορικό αμόνι’’ εκπλήρωσης του πόθου των απανταχού Κούρδων και ο ‘‘εμβρυουλκός’’ του ‘‘υπό γένεση’’ κουρδικού κράτους με πρωτεύουσα το Ντιγιαρμπακίρ και συμπρωτεύουσα τη Μοσούλη.
Βέβαια, όλα τα ανωτέρω όσο και σημαντικά και αν θεωρούνται, δεν συνεπάγονται ότι η ‘‘γέννηση’’ του Κουρδιστάν είναι ένα εύκολο και βατό σενάριο. Ο επανασχεδιασμός της σημερινής τουρκικής επικράτειας, έστω υπό την επάνοδο της αντιμετώπισης της Τουρκίας από τους Δυτικούς ως του ‘‘μεγάλου ασθενούς’’, είναι ένα πολύπλοκο εγχείρημα εξαιρετικά λεπτών ισορροπιών και ρισκογόνων παραμέτρων. Από την άλλη, στο θέμα είναι αδύνατον να μην έχουν λόγο και να μην αντιμαχήσουν επ’ αυτού τα δύο μεγάλα ‘‘γεωπολιτικά στρατόπεδα’’ στη Μέση Ανατολή, δηλαδή αυτό της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ, της Αιγύπτου, του Ισραήλ και της Ιορδανίας με εκείνο της Τουρκίας, του Ιράν, του Κατάρ, της Μουσουλμανικής Αδερφότητας, της Χαμάς και της Χεζμπολάχ.
Το δεδομένο, ωστόσο, ότι είναι ανάγκη να υπάρχει – σε περίπτωση ολικής απόσχισης της Τουρκίας από τον Διατλαντικό Στρατηγισμό – ένα κράτος στη Μ. Ανατολή που θα είναι καταρχάς απομειωτής της ‘‘γεωπολιτικής εντροπίας’’ στην ευρύτερη περιοχή, θα εκπροσωπεί και θα προωθεί (μόνο) το ‘‘ήπιο Ισλάμ’’, θα υποστηρίζει τη Δύση, θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά της και θα λειτουργεί, μαζί με το Ισραήλ φυσικά, ως τοποτηρητής και διεκπεραιωτής των στρατηγημάτων της, δεν αλλάζει. Και τούτο το γεγονός είναι το απολύτως σημαντικό και πρωτεύον στην περίπτωση του ‘‘κράτους’’ των Κούρδων μια που συνιστά ‘‘πηγή ζυμώσεων’’ προς μια ριζική γεωγραφική, πολιτική και γεωοικονομική αναθεμελίωση στη Μ. Ανατολή.
Ασφαλώς, στην περίπτωση του Κουρδιστάν, η ομοσπονδοποίηση κρατών όπως η Τουρκία, το Ιράκ και η Συρία ίσως αποτελέσει την εναλλακτικήιστορικο-πολιτική φόρμουλα διεκπεραίωσης του στόχου για την παραπάνω χωροθετική ανακατάταξη της Μ. Ανατολής. Αυτό δε πρακτικά θα σήμαινε ότι στα τρία άνω κράτη το κουρδικό τμήμα δεν θα νοούνταν ως πολιτειακά ανεξάρτητο αλλά ως αυτόνομη ομοσπονδιακή τους περιφέρεια.
Το 1920 με τη Συνθήκη των Σεβρών προβλέφθηκε η ίδρυση του ανεξάρτητου Κουρδιστάν (άρθρα 62 και 64 της Συνθήκης), χωρίς όμως ποτέ από τότε το όνειρο να γίνει απτή πραγματικότητα για τους Κούρδους. Έναν αιώνα μετά, και κατόπιν ‘‘ιώβειας’’ κουρδικής υπομονής, θαρρώ πως η πολλές φορές ακατάληπτη και βασανιστικά αινιγματική ‘‘μήτρα της Ιστορίας’’ ‘‘κυοφορεί’’ ξανά το Κουρδιστάν. Το αν αυτή τη φορά θα έχουμε τελικά ‘‘γεννητούρια’’, ίσως να μην το ξέρει ακόμα κανείς, έχω όμως την εντύπωση ότι ο ‘‘in tempore et in concreto’’ Χωρόχρονος κρατά μάλλον βάσιμα δυνατή τη φλόγα μέσα στις καρδιές των Κούρδων…
Αμερικανική εταιρεία λόμπι ετοιμάζει αναγνώριση κουρδικής κυβέρνησης στην Β.Συρία.
Το Κουρδιστάν θα γίνει πραγματικότητα.
Το PKK/PYD και η αμερικανική εταιρεία λόμπι υπέγραψαν συμφωνία για αναγνώριση προσωρινής κυβέρνησης-Ο Νόρμαν Μπραουνστάιν, ο ιδρυτής της έχει εβραϊκή καταγωγή και η εταιρεία του περιλαμβάνει πολλούς πρώην υπαλλήλους του Κογκρέσου
Άλλοι δύο νεκροί Τούρκοι στρατιώτες σε ενέδρα Κούρδων, που “ματώνουν” τον τουρκικό στρατό προκαλώντας καθημερινά απώλειες, και καταστρέφοντας το ήδη πεσμένο ηθικό του.
Σήμερα η κουρδική οργάνωση HPG αποκάλυψε τον θάνατο 2 ακόμη Τούρκων στρατιωτών στο Βόρειο Ιράκ. “Οι κουρδικές Λαϊκές Δυνάμεις Άμυνας σκότωσαν δύο στρατιώτες κατοχής και κατέστρεψαν ένα στρατιωτικό όχημα κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων που πραγματοποιήθηκαν στις αμυντικές περιοχές της Medya.
Αυτό ανέφερε η ανακοίνωση για τις επιχειρήσεις Κούρδων ανταρτών την περίοδο από 1 έως 3 Ιανουαρίου και τις επιθέσεις του τουρκικού στρατού κατοχής εξέδωσε το Κέντρο ΜΜΕ των Δυνάμεων Λαϊκής Άμυνας (HPG). Επιθέσεις του τουρκικού στρατού κατοχής:
Στις 1, 2 και 3 Ιανουαρίου, οι περιοχές Shilaza και Derkal στην περιοχή Matina βομβαρδίστηκαν δύο φορές από τουρκικά αεροσκάφη, ενώ η περιοχή δυτικά του Zap, και ο ποταμός Lolanah στην περιοχή Khakurk βομβαρδίστηκαν επίσης από τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη.
Η περιοχή Derayeh Harjieh ενώ οι περιοχές δυτικά του Zap, Matina και Khakurk δέχθηκαν επίσης βομβαρδισμούς του τουρκικού πυροβολικού».
Το νέο είναι ότι ο τουρκικός στρατός στέλνει στις χερσαίες επιχειρήσεις ΕΠ.ΟΠ κατά βάση αντί κληρωτούς που έκανε παλιότερα, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις από τους θανάτους Τούρκων στρατιωτών.
Το PKK/PYD και η αμερικανική εταιρεία λόμπι υπέγραψαν συμφωνία για αναγνώριση προσωρινής κυβέρνησης
Το Συριακό Δημοκρατικό Συμβούλιο (SDM), που ελέγχει μέρος στο βόρειο τμήμα της Συρίας, υπέγραψε συμφωνία με την αμερικανική εταιρεία λόμπι «Brownstein Hyatt Farber Schreck».
Το PKK/PYD και η αμερικανική εταιρεία λόμπι υπέγραψαν συμφωνία, προκειμένου να πιέσουν αποτελεσματικότερα τους «υπεύθυνους λήψης αποφάσεων» των ΗΠΑ, και να εξασφαλίσουν περισσότερες επενδύσεις στην περιοχή. Η αμερικανική εταιρεία θα βοηθήσει την κουρδική οργάνωση «να αποκτήσει πολιτική αναγνώριση ως νόμιμη τοπική κυβέρνηση» στη Συρία, και αυτό έχει ήδη προκαλέσει οργή στο καθεστώς Ερντογάν.
Σύμφωνα με τη συμφωνία, η εταιρεία θα εργαστεί για να «διασφαλίσει, να προστατεύσει και να αναγνωρίσει τα δικαιώματα της Αυτόνομης Διοίκησης της Ροζάβα», όπως ονομάζεται η αυτόνομη κουρδική οργάνωση στην Βόρεια Συρία.
Σύμφωνα με τη συμφωνία, η εταιρεία θα συντονίζει τις σχέσεις της οργάνωσης με τους αμερικανικούς θεσμούς και θα διασφαλίζει την καλύτερη αναγνώριση της από τους αμερικανικούς πολιτικούς κύκλους.
Σύμφωνα με το έγγραφο που κοινοποιήθηκε στο πλαίσιο του νόμου περί καταχώρισης ξένων πρακτόρων (FARA) στις ΗΠΑ, οι ηγέτες της κουρδικής οργάνωσης υπέγραψαν συμβόλαιο λόμπι διάρκειας 6 μηνών με μια εταιρεία νομικών και δημοσίων σχέσεων με έδρα τις ΗΠΑ για να συμμετάσχουν σε δραστηριότητες λόμπι σε Ουάσιγκτον στις 12 Οκτωβρίου.
Η σύμβαση περιλαμβάνει «υπηρεσίες κυβερνητικών σχέσεων και στρατηγικές διαβουλεύσεις για θέματα ενώπιον της κυβέρνησης των ΗΠΑ».
Ανατέθηκε επίσης στην εταιρεία να αναπτύξει σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση και να τη βοηθήσει να ασχοληθεί με την έρευνα, ιδιαίτερα ως συνομιλητής σε θέματα που σχετίζονται με τη βόρεια Συρία.
Το συμβόλαιο περιλαμβάνει επίσης τις προσπάθειες της εταιρείας να εκπαιδεύσει τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων στην αμερικανική κυβέρνηση ότι «η Αυτόνομη Διοίκηση της Ροζάβα είναι η καλύτερη λύση για μια μόνιμη λύση στη συριακή κρίση».
Η σύμβαση, η οποία περιλαμβάνει τη διοργάνωση συναντήσεων με Γερουσιαστές της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας των ΗΠΑ, ανώτερους αξιωματούχους στο Υπουργείο Εξωτερικών, το Υπουργείο Άμυνας και το Υπουργείο Εμπορίου, καθώς και με οργανισμούς των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), εντός του πεδίου των υπηρεσιών που θα παρέχονται, ορίζει επίσης ότι η εταιρεία θα ασκήσει πίεση για να ενθαρρύνει τις επενδύσεις στην κουρδική περιοχή.
Ανακοινώθηκε επίσης ότι ο Νεντίμ Ελσάμι, ο οποίος ήταν επίσης ο ιδιωτικός γραμματέας της πρώην Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, Νάνσυ Πελόσι και εργάζεται ενεργά στην εταιρεία, ήταν στη λίστα ως το πρόσωπο που θα ασκήσει δραστηριότητες λόμπι για λογαριασμό της κουρδικής οργάνωσης.
Καταγράφηκε ότι θα καταβάλλονταν 50 χιλιάδες δολάρια μηνιαίως στην αμερικανική εταιρεία λόμπι από τον Οκτώβριο έως τα τέλη Μαρτίου.
Ο Νόρμαν Μπραουνστάιν, ο ιδρυτής της εταιρείας, η οποία περιλαμβάνει πολλούς πρώην υπαλλήλους του Κογκρέσου, περιγράφεται ως «ο 101ος γερουσιαστής της Αμερικής» από τους Αμερικανούς γερουσιαστές Τεντ Κένεντυ και Χάνκ Μπράουν.
Ο Μπραουνστάιν, ο ίδιος Εβραίος, και η εταιρεία, η οποία ασχολείται με υποθέσεις που σχετίζονται με το Ισραήλ για χρόνια, κέρδισαν 56,25 εκατομμύρια δολάρια σε έσοδα από ομοσπονδιακά λόμπι το 2021, καθιστώντας την τη μεγαλύτερη εταιρεία λόμπι στη χώρα.
Η εταιρεία έχει επί του παρόντος 13 γραφεία και 600 υπαλλήλους σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το τι περιμένει του Τούρκους σε Βόρεια Συρία και Ιράκ με τους Κούρδους, δεν θα έχει προηγούμενο, αφού πολλοί στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και αλλού θεωρούν ότι ήρθε η ώρα για το κράτος του Κουρδιστάν.
.jpg)
