Τρίτη 26 Ιουλίου 2022

Ο Εβραίος Βενιζέλος (Μπενι Σελόν), και ο Εβραίος Κεμάλ Ατατούρκ

 Ο Εβραίος Βενιζέλος (Μπενι Σελόν), και ο Εβραίος Κεμάλ Ατατούρκ

Την εβραϊκή καταγωγή του Βενιζέλου επιβεβαιώνει ο Α.Μ.Παπαδάκης στο έργο του «Βιογραφία Ελ. Βενιζέλου». Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Παπαδάκη, επί των οποίων αναφέρεται ο Νίκος Α. Αντωνακέας στο τρίτομο έργο του «Φαυλοκρατία», ο πατέρας του Βενιζέλου, Μπένυ Σελόν εκ Θεσσαλονίκης, παντρεύτηκε μία εβραία από την Κέρκυρα. Ωστόσο επειδή πλησίαζε η ώρα της στρατεύσεως και ήθελε να αποφύγει την στρατιωτική θητεία, ο Μπένυ Σελόν βρήκε απασχόληση σε ένα καράβι ως μούτσος, όπου αντικατέστησε έναν τεθνεώντα ναύτη που τον έλεγαν Κυριάκο. 
Στο λιμεναρχείο δηλώθηκε ως Κυριάκος Μπενιζέλος, όνομα που διατήρησε και στην Κρήτη, όπου έφθασε με το πλοίο, ύστερα από πολλές περιπέτειες. Γιος αυτού του Κυριάκου Μπενιζέλου (Μπεν ζελόν) υπήρξε ο γνωστός Εφιάλτης Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος διετέλεσε όργανο της ξενοκρατίας καθ’ όλο το διάστημα της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Ας μπούμε σε λεπτομέρειες. 
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η Μικρασιατική καταστροφή επήλθε την

χρονική εκείνη στιγμή κατά την οποία δέσποζαν τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα δύο εβραϊκές μορφές: Ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο Μπεν Ζελόν. Εξ΄ άλλου δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε, ήδη από το 1917, όπως καταδεικνύεται μέσα από επίσημα έγγραφα, ο πρώτος πολιτικός ηγέτης και δη πρωθυπουργός που ζήτησε την αναγνώριση ισραηλινού κράτους. Τον Ιούλιο του 1920 ο ΄Αγγλος ναύαρχος Ντε Ρόμπεκ σε επιστολή που απηύθηνε προς τον τότε Υπουργό Λόρδο Κώρζον, ανέφερε,μεταξύ των άλλων, και τα εξής: «Έλληνας;Με άλλα λόγια ο κ. Βενιζέλος δεν είναι η Ελλάς. Εν κυριολεξία δεν είναι καν ΄Ελληνας;».
Οπως θα καταδειχθεί και σε επόμενα άρθρα που αφορούν τον σιωνισμό, ανάλογες είναι και οι συγκυρίες που σχετίζονται με την πρόκληση Εθνικών Ηττών και Τραγωδιών, όπως αυτή που αφορά την έκβαση του Μακεδονικού, του Κυπριακού αλλά και άλλων κρίσιμων ζητημάτων όπως στη συνέχεια θα καταδειχθεί ευκρινώς.
Αιώνες ολόκληρους τώρα, ο διεθνής σιωνισμός λυσαλλέα βάλλει κατά του Ελληνισμού, με σκοπό να επιτύχει την καθυποταγή και τελικά την εξάλειψή του. Σε αυτή τη δόλια προσπάθειά του απεργάζεται άθλια σχέδια, με οδυνηρές για το Εθνος μας προεκτάσεις.
Οποιος θέλει να ζήσει, ας πολεμήσει. Για να πολεμήσει όμως, πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά το παρελθόν, ούτως ώστε να προετοιμάζεται αναλόγως για την αντιμετώπιση των προκλήσεων και των κινδύνων που θα ανακύψουν στο μέλλον. Το καίριο ερώτημα και ταυτόχρονα μέγιστο συνειδησιακό δίλημμα που ανακύπτει καθοριστικά σήμερα, είναι το ακόλουθο: ΑΘΗΝΑ ή ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ.


Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για τον οποίο έχει γραφτεί χωρίς να διαψευστεί ότι είναι εβραϊκής καταγωγής, φέρων το επίθετο Μπεν Ζελόν, υπό την παρότρυνση των ομοϊδεατών του, απέστειλε χωρίς καμμία υποδομή τα Ελληνικά στρατεύματα στην Μικρά Ασία, καταδικάζοντάς τα σε βέβαιη σφαγή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Βενιζέλος δεν είχε κάνει καμμία πρόβλεψη, ούτε είχε κάποια εναλλακτική λύση για το ενδεχόμενο καταρρεύσεως του μετώπου… Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν επέλθει η Ελληνική συντριβή, ο Βενιζέλος έχασε προσχεδιασμένα τις εκλογές, προκειμένου να αποποιηθεί των βαρύτατων ευθυνών της προαποφασισμένης από τους σιωνιστές τραγωδίας. Είναι βέβαιο ότι εάν ο Βενιζέλος κέρδιζε τις εκλογές, στις οποίες σημειωτέον ότι όλα τα δεδομένα καταδείκνυαν την εκλογική νίκη του, τότε θα συνέβαινε επί της πρωθυπουργίας του η Μικρασιατική καταστροφή και θα ήταν αυτός που θα επωμιζόταν τις συνέπειες της ήττας. 
Ποιος όμως ήταν ο παράγοντας εκείνος που συνετέλεσε ώστε ο Βενιζέλος να χάσει τις εκλογές, γεγονός παράδοξο και μη φυσιολογικό, αφού μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών είχε επιστρέψει στην Ελλάδα ως θριαμβευτής και το κλίμα τον ευνοούσε;
Στην τεχνητή εκλογική ήττα του, τον βοήθησαν οι εβραίοι ομοϊδεάτες του. 
Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί, ότι ο Βενιζέλος αντλούσε σημαντικό μέρος της εκλογικής του δυνάμεως από το εβραϊκό στοιχείο της Θεσσαλονίκης, γι’ αυτό άλλωστε είχε οργανώσει και το κίνημα της Αμύνης με επίκεντρο τη συμπρωτεύουσα. Στις εκλογές λοιπόν που προηγήθηκαν της τραγωδίας, οι εβραίοι σύσσωμοι στράφηκαν φαινομενικά εναντίον του και τον «μαύρισαν», διασώζοντάς τον από την ευθύνη της προσχεδιασμένης επερχόμενης καταστροφής στο Μικρασιατικό μέτωπο…

Για όσους αμφισβητούν τη σιωνιστική πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, θα παρατεθούν τα ακόλουθα αδιάψευστα στοιχεία: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ασκούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, πολιτική άκρως φιλοεβραϊκή, αφού όπως ομολογούν οι ίδιοι οι εβραίοι στο επίσημο όργανό τους «Χρονικά» (Οργανο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, Τεύχος Σεπτ. – Οκτώβριος 1992): «…Ο διοικητής της Θεσσαλονίκης Ρακτιβάν σε συνεντεύξεις του σε τοπικές εβραϊκές εφημερίδες, προβάλει τις αρχές της ισονομίας που διέπουν την Ελληνική διοίκηση και το πνεύμα της ανεξιθρησκείας που χαρακτηρίζει τον Ελληνικό λαό, με παράδειγμα τους εβραίους της παλιάς Ελλάδας, που παρά τον μικρό αριθμό τους κατέχουν σημαντικές θέσεις στη δημόσια ζωή. Και ο εβραϊκός τύπος της Θεσσαλονίκης, εκφράζοντας τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, επαινεί την ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που προσφέρει στους εβραίους προνόμια που δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο Βαλκανικό Κράτος, προετοιμάζοντας γι’ αυτούς ένα λαμπρό μέλλον…» Οι υπαινιγμοί για τη σιωνική πολιτική που ασκούσε ο Βενιζέλος είναι σαφέστατοι. Αλλωστε, όπως το ίδιο έντυπο αναφέρει («Χρονικά», τεύχος Απριλίου – Μαίου 1994), «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρώτος υποστήριξε τη δημιουργία ελεύθερου εβραϊκού κράτους». Τις ίδιες ακριβώς θέσεις εξέφρασε και ένας από τους βασικούς συνεργάτες του Βενιζέλου, υπουργός και Γενικός Διοικητής της Μακεδονίας, ο Π. Αργυρόπουλος, στον τύπο της εποχής.

Ολα ήταν προμελετημένα. Σταδιακά και με πρόσχημα την επαναφορά του Κωνσταντίνου, οι… σύμμαχοι σταμάτησαν την χορήγηση βοηθείας προς την Ελλάδα και ένας – ένας άρχισαν να καταφέρνουν πισώπλατες μαχαιριές. Ο ιαταλοεβραίος πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζιολίτι, εκκένωσε τη Νότια Μικρά Ασία από τα ιταλικά στρατεύματα τα οποία βρίσκονταν εκεί, απελευθερώνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο σημαντικές δυνάμεις των τούρκων που είχαν καθηλωθεί εκεί εξ’ αιτίας της ιταλικής στρατιωτικής παρουσίας. Την ίδια ώρα η Γαλλία, υποταγμένη στη θέληση των εβραίων Μπιαν και Μπλουμ, συνάπτοντας τη γαλλοτουρκική συνθήκη συνθηκολογήσεως στην Κιλικία, απελευθέρωσε επίσης με τη σειρά της τα Κεμαλικά στρατεύματα από τη μέθοδο της Συρίας, παραδίδοντας συγχρόνως όλο το γερμανικό πολεμικό υλικό που είχαν κυριεύσει, στους τούρκους.

Η εβραϊκή στοά της Θεσσαλονίκης «Μπάι – Μπριθ», συνετέλεσε αποφασιστικά την πρόκληση της Μικρασιατικής καταστροφής, δια της οικονομικής βοηθείας που απέστειλε στον Κεμάλ. Ο εβραϊκής καταγωγής Μπρονστάιν (τρότσκυ), ηγέτης της Ρωσίας εκείνη την περίοδο, ενίσχυσε σε εκπληκτικό βαθμό τον Κεμάλ, χορηγώντας του τεράστιες ποσότητες χρυσού και πυροβόλα όπλα. Τον Μπρονστάιν χρηματοδοτούσε με τη σειρά της η εβραϊκή τράπεζα Κουν και Λεμπ, η οποία τον πίεσε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Τουρκία, ώστε να απαλλάξει από ένα ακόμη πρόβλημα τον Κεμάλ. 

Αθλιος επίσης υπήρξε ο ρόλος του Μπαζίλ Ζαχάρωφ
Ο Ζαχάρωφ, εβραίος έμπορος όπλων από την Κωνσταντινούπολη, μονίμως εγκατεστημένος στην Ελβετία, υποδυόταν επί σειράν ετών τον Ελληνα. 
Στην πραγματικότητα ήταν συνεργάτης της αγγλοεβραϊκής πολεμικής βιομηχανίας «Βίκερς».
Ο Ζαχάρωφ, προσωπικός φίλος του Ε. Βενιζέλου, αρχικά προμήθευσε
 τον Ελληνικό στρατό με ελαφρύ και βαρύ οπλισμό για να καλύψει 
τις ανάγκες του, έναντι πραγματικά εκπληκτικών οικονομικών διευκολύνσεων.
 Ο Ζαχάρωφ, ισχυριζόταν ότι… βοηθούσε τον 
Ελληνικό στρατό, ωθούμενος δήθεν, από πατριωτικά κίνητρα. 

Μόλις όμως οι Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέδυσαν στην Μικρά Ασία και ο «ομόφυλός του» Ε. Βενιζέλος «εγκατέλειψε» την εξουσία, οι αποστολές του Ζαχάρωφ σταμάτησαν ολοσχερώς ενώ ο μέχρι τότε παραδοθείς οπλισμός απεδείχθη 
προβληματικός, καθώς ανακαλύφθηκαν τεράστιες ποσότητες άχρηστων όπλων και ελαττωματικών πυρομαχικών. Τα αποτελέσματα ήταν προφανή…

Στο σημείο αυτό αρχίζει να γίνει μνεία σε ένα τραγικό περιστατικό,
 το οποίο καταδεικνύει για μια ακόμη φορά τον μισελληνισμό των εβραίων. 
Το περιστατικό τοποθετείται χρονικά στις ημέρες της 
μικρασιατικής τραγωδίας και είναι το ακόλουθο:

Στη συνοικία Μπας Οτουράκ της Σμύρνης, οι εβραίοι οι οποίοι τις προηγούμενες 
ημέρες είχαν επιδοθεί σε μία καταδοτική έξαρση κατά των Ελλήνων, είχαν
συγκεντρωθεί και χλεύαζαν τους διερχόμενους Ελληνες αιχμαλώτους.

Όταν οι τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να κτυπούν τους Έλληνες με τους 
υποκοπάνους των όπλων τους, τούρκοι και εβραίοι ξέσπασαν από κοινού
 σε παραλλήρημα ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων… 
Ο δε εβραίος νομάρχης Ραχμή Μπέης, εξώθησε τους τσέτες να προβούν
 στην εξόντωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Ενάμισι εκατομμύριο νεκροί, άλλοι τόσοι πρόσφυγες και δισεκατομμύρια 
σε δραχμές οι υλικές ζημιές. Αυτό ήταν το τίμημα της Μικρασιατικής 
καταστροφής, στην πρόκληση της οποίας τόσο συνέργησε ο διεθνής σιωνισμός.

 Η εβραϊκή μάλιστα ωμότητα, έφθασε μέχρι του σημείου της επιδείξεως 
ασέβειας προς τους ίδιους τους νεκρούς. Ούτε τα οστά των νεκρών Ελλήνων δεν σεβάσθηκαν οι εβραίοι. Μετά τη μεγάλη σφαγή, ένα «ολλανδικό» πλοίο φόρτωσε 
στο λιμάνι της Σμύρνης τα κόκκαλα των νεκρών, τα οποία προορίζονταν
 να διατεθούν… για βιομηχανικούς σκοπούς! 

Το πλοίο, όπως και η εκμεταλλεύτρια εταιρεία που επεδίωκε να 
θησαυρίσει ακόμη και από τα οστά των νεκρών, τα οποία «αξιολογούσε» 
ως πρώτη ύλη (!), ανήκε στους εβραίους Ραούλ Βόντεμπουργκ και Ερασμο Λεβύ.
 Επιπροσθέτως, στην επιχείρηση αφελληνισμού της Μικράς Ασίας, είναι 
γνωστός ο ρόλος που διαδραμάτισε ο αμερικανοεβραίος Χ. Μοργκεντάου. 
Ως πρόεδρος της «Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων», μερίμνησε 
ώστε κατά την οκταετία 1922-1930, να εφαρμοσθεί κατά γράμμα η Συνθήκη
 της Λωζάννης, το τερατούργημα αυτό του Ε. Βενιζέλου που προέβλεπε 
τον ξεριζωμό των Ελληνικών πληθυσμών από την Ιωνία.

Επανερχόμενοι στο θέμα των δηλώσεων Βενιζέλου δια των οποίων συνηγορούσε 
υπέρ της ιδρύσεως του κράτους του Ισραήλ, κρίνω αυτές αποκαλυπτικές της 
καταγωγής του. 

Το γεγονός δε ότι ο Βενιζέλος παρουσιάζεται ως «πρωτεργάτης» της προσπάθειας 
για την ίδρυση του εβραϊκού κράτους, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. 
Και αυτό διότι ο Βενιζέλος, ήταν εβραϊκής καταγωγής.

Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, o ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους, και ο “Πατέρας των Τούρκων” γεννήθηκε το 1881 στην πόλη της Θεσσαλονίκης και ήταν Εβραϊκής καταγωγής από την αίρεση των Ντονμέδων.

Οι Ντονμέδες αριθμούσαν κοντά στα 15,000 άτομα, και ήταν μια υπόγεια αίρεση Σαμπεταϊνών Εβραίων που είχαν μουσουλμανικά ονόματα, και που προς τα έξω συμπεριφέρονταν ως Μουσουλμάνοι, αλλά κρυφά πίστευαν στον Σαμπετάι Σέβι, τον ψευδή Μεσσία του 17 ου αιώνα, και διεξήγαγαν προσεκτικά φυλασσόμενες
 προσευχές και τελετουργίες στο όνομα του.

Οι Ντονμέδες ήταν απόγονοι των Σεφαρδιτών Εβραίων που ζούσαν
 στην Ισπανία και την Πορτογαλία ( Ανδαλουσία) για αιώνες, μέχρι
 που οι Μουσουλμάνοι Άραβες έχασαν τον έλεγχο της Ανδαλουσίας 
από τους Χριστιανούς.

Οι Χριστιανοί έδωσαν στους Εβραίους την δυνατότητα επιλογής μεταξύ θανάτου, αλλαξοπιστίας, και την εξορία, έτσι βρήκαν το άσυλο και την ευτυχία τους στις Οθωμανικές χώρες του Σουλτάνου, στην πόλη της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια του 1492.Τις μέρες της ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών πληθυσμών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, οι Ντονμέδες της Θεσσαλονίκης προσπάθησαν
 να αναγνωριστούν ως μη Μουσουλμάνοι για να αποφευχθεί 
η αναγκαστική μεταφορά τους προς την Ανατολία.    

 Οι παππούδες του Κεμάλ Ατατούρκ, από την πλευρά της μητέρας του, έγιναν μουσουλμάνοι το 1834, ώστε να μην φορολογούνται από την Οθωμανική Αρχή.

Η μητέρα του Ατατούρκ, η Ζουμπεϊντέ προερχόταν από τα βουνά 
δυτικά των Ιωαννίνων, κοντά στα σημερινά Αλβανικά σύνορα.

Για την προέλευση του πατέρα του, Αλί Ριζά, ελάχιστα είναι γνωστά.
 Ο Ατατούρκ ήταν πάντοτε απρόθυμος να αποκαλύψει πράγματα
 σχετικά με το οικογενειακό του δέντρο.

Ο Ατατούρκ θα είχε βάσιμους λόγους για να αποκρύψει 
τη προέλευση του από Ντονμέδες.

Οι Ντονμέδες (οι οποίοι παντρεύονταν μόνο μεταξύ τους) όχι μόνο
 περιφρονούνταν από την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά και ορίζονταν 
ως αιρετικοί και από τους Μουσουλμάνους και από τους Εβραίους.

Επίσης είχαν τη φήμη για σεξουαλική ανηθικότητα
 που θα μπορούσε να είναι ελάχιστα κολακευτικό 
για τους απογόνους τους.

Το 1911, ένας Εβραίος εκδότης εφημερίδας που είχε το όνομα Ιταμάρ Μπέν- Αβί 
γράφει ότι συνάντησε τυχαία τον Ατατούρκ στο ξενοδοχείο Kamenitz στην
 Ιερουσαλήμ, όπου ο Ατατούρκ εξομολογείται για πρώτη και μοναδική φορά 
στην ενήλικη ζωή του, ότι ήταν Εβραϊκής καταγωγής.Ο Ιταμάρ Μπεν- Αβί 
περιγράφει δύο συναντήσεις με τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος δεν είχε 
ακόμη πάρει το όνομα του Ατατούρκ, «Πατέρας των Τούρκων». 

Και οι δύο συναντήσεις έγιναν στη Γαλλική γλώσσα, ήταν κυρίως για την Οθωμανική πολιτική, και συνοδεύονταν με μεγάλες ποσότητες άρακ, το Αραβικό τσίπουρο.

 Στην πρώτη από αυτές τις δύο συναντήσεις, ο Κεμάλ εμπιστεύθηκε 
να εξομολογείσει τα εξής:
“Είμαι απόγονος του Σαμπετάι Σέβι, – δεν είμαι πραγματικά Εβραίος πλέον , αλλά εξακολουθώ να είμαι ένθερμος θαυμαστής αυτού του προφήτη σας. 
Η γνώμη μου είναι ότι κάθε Εβραίος στη χώρα αυτή καλά θα κάνει να ενταχθεί στο στρατόπεδο του.”

Κατά τη δεύτερη συνάντηση που έγινε 10 μέρες αργότερα
 στο ίδιο ξενοδοχείο, ο Μουσταφά Κεμάλ είπε σε ένα σημείο:
“Έχω στο σπίτι μια Εβραϊκή Βίβλο που τυπώθηκε στη Βενετία. 

Είναι αρκετά παλιά, και θυμάμαι τον πατέρα μου που με έπαιρνε σε ένα 
Καραΐτη δάσκαλο που μου δίδαξε να τη διαβάζω. Θυμάμαι ακόμα
 μερικά λόγια της, όπως -”
” Και ο Ιταμάρ Μπεν-Αβί συνεχίζει:” Έχει διακόψει να μιλά για λίγο, 
τα μάτια του έψαχναν κάτι στο καινό. Στη συνέχεια θυμήθηκε:
“Shema Yisra’el, Adonai Elohenu, Adonai Ehad!”
“Αυτή είναι η πιο σημαντική μας προσευχή, Λοχαγέ.”
“Και δική μου μυστική προσευχή , Cher Monsieur”, απάντησε, 
ξαναγεμίζοντας τα ποτήρια μας.

Αν και ο Ιταμάρ Μπεν-Αβί δεν θα μπορούσε να το γνωρίζει τότε, 
ο Ατατούρκ εννοούσε την έκφραση “μυστική προσευχή” στη κυριολεξία. 

Ανάμεσα στις απόκρυφες προσευχές των Ντονμέδων, που πρώτη φορά
 έγιναν γνωστές στον ακαδημαϊκό κόσμο, όταν ένα βιβλίο με αυτές 
κατέληξε στη Εθνική Βιβλιοθήκη της Ιερουσαλήμ το 1935, είναι 
μια που περιέχει την ομολογία της πίστης:«Ο Σαμπετάι Σέβι και
 κανένας άλλος είναι ο αληθινός Μεσσίας. Άκουσε O Ισραήλ, 
ο Κύριος ο Θεός μας, ο Κύριος είναι ένας ».

 Ήταν χωρίς αμφιβολία από αυτή την ομολογία της πίστης, και όχι από την Εβραϊκή Βίβλο, που ο Ατατούρκ θυμήθηκε τα λόγια της προσευχής Shema.

Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ ίδρυσε μια κοσμική Τουρκική δημοκρατία
 όπου ήθελε να περιορίσει το Ισλάμ μια και για πάντα μόνο στα τζαμιά.
Αρκετοί Ντονμέδες ήταν μεταξύ των Νεοτούρκων, Τούρκων διανοουμένων που προσπάθησαν να μεταρρυθμίσουν τη Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Κατά τη Ρεπουμπλικανική εποχή, θα υποστηρίξουν σθεναρά τις φιλοδυτικές μεταρρυθμίσεις του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.

Η Τουρκική κυβέρνηση, που για χρόνια μάχεται να προστατευθεί από 
μουσουλμανικές φονταμενταλιστικές επιθέσεις που υποσκάπτουν τη
 νομιμότητα και τις κοσμικές μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ, δεν έχει λόγο
 να χαιρετίσει την είδηση ότι ο πατέρας του «Πατέρα των Τούρκων» 
ήταν ένας κρυπτό-Εβραίος που πέρασε τα αντί-μουσουλμανικά του 
αισθήματα και στον γιο του.

Το Μυστικό του Μουσταφά Κεμάλ θα είναι ασφαλώς για τη Τουρκική 
κυβέρνηση κάτι που θα προτιμούσε να συνεχίσει να διατηρείται έτσι.

Ακόμη μια πηγή για την Εβραική καταγωγή του Κεμάλ

Θέμα: Η Εβραϊκή καταγωγή του Μουσταφά Κεμάλ και του Ενβέρ Πασά 
γραμμένη σε αμερικανικές εφημερίδες

Πηγή: The Literary Digest ( εφημερίδα που δημοσιευόταν στις ΗΠΑ)
14 Οκτωβρίου 1922, σελίδα: 50

Ισπανός Εβραίος στην Καταγωγή, ορθόδοξος (σουνίτης) Μουσουλμάνος από
 γεννησιμιού και ανατροφής, ο οποίο έχει εκπαιδευτεί σε μια πολεμική 
γερμανική σχολή, πατριώτης, μαθητής των εκστρατειών των παγκοσμίως
 μεγάλων στρατηγών, συμπεριλαμβανομένου του Ναπολέοντα, και του 
Κραντ Λι – αυτά λέγονται ότι είναι μερικά έξοχα χαρακτηριστικά της 
προσωπικότητας του νέου “έφιππου άνδρα” που έχει εμφανιστεί στην 
Εγγύς Ανατολή. 

Είναι ένας πραγματικός δικτάτορας, όπως οι ανταποκριτές μαρτυρούν,
 ένας άνδρας του τύπου ο οποίος είναι ταυτόχρονα η ελπίδα και ο φόβος
 για έθνη που έχουν κατασπαραχτεί από ανεπιτυχείς πολέμους.
Η ενότητα και η δύναμη είχε επανέλθει σε μεγάλο βαθμό πίσω 
στην Τουρκία μέσω της θέλησης του Μουσταφά Κεμάλ Πασά.
http://geopolitics-gr.blogspot.com/2010/05/h.html
http://ofis66.blogspot.com/2011/03/blog-post_8337.html#ixzz2euVFki2N
https://www.greatlie.com/~greatlie/index.php/el/anazitiseis/antipalognosia/2519-o-evraios-venizelos-mpeni-selon-kai-o-evraios-kemal-atatoyrk

1919-1922 - ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ, Ο ΕΒΡΑΙΟΣ....

 


Αριστείδης Στεργιάδης (τον οποίον διόρισε ο Εβραίος Ε. Βενιζέλος στην Σμύρνη!)....

ΥΠΑΤΟΣ ΑΡΜΟΣΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

1919-1922

Ο ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Αθώος ή Ένοχος

Σεπτέμβριος 1922 – Σεπτέμβριος 2009, 87 χρόνια από την μεγαλύτερη συμφορά του ελληνικού έθνους. 

Από την θηριωδέστερη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του ελληνικού γένους. Αλλά και των Αρμενίων. Των αδελφών Αρμενίων κι ας ισχυρίζονται κάποιοι ότι είμαστε έθνος ανάδελφον.

Αυτές τις μέρες στην σκέψη όλων έρχονται τα εγκλήματα που διέπραξε η Τουρκία σε βάρος του ελληνικού και αρμενικού λαού, ποδοπατώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα από τις αρχές του 1900 μέχρι και σήμερα. Οι ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ των Αρμενίων (1.500.000 ψυχές), των Ποντίων (350,000 θύματα) και των Ελλήνων (800.000 εξαφανισθέντες και 1.200.000 εκπατρισθέντες πρόσφυγες) είχαν εξομοιώσει την Τουρκία με την μετέπειτα ναζιστική Γερμανία, που τόσες συμφορές επέφερε στην ανθρωπότητα.

Μεταξύ των εξοντωτικών μέτρων της πολιτικής αφανισμού του Μικρασιατικού Ελληνισμού ήταν:

• Η κατάργηση του προνομιακού καθεστώτος που απολάμβανε ο ελληνικός πληθυσμός.

• Η στρατολόγηση των Χριστιανών.

• Η βαριά φορολογία και οι δημεύσεις των ελληνικών περιουσιών.

• Ο εξισλαμισμός, οι ατιμώσεις, απελάσεις, συστάσεις συμμοριών για εκφοβισμό των Ελλήνων και ομαδικές εκτοπίσεις – εσωτερική προσφυγιά – διωγμός.

Όμως η τελευταία πράξη στο τρομακτικό δράμα της εξόντωσης του χριστιανικού στοιχείου της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν η πυρπόληση της Σμύρνης από τα στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ.

Καμία πράξη που διαπράχθηκε από την Τουρκική φυλή σε ολόκληρη την αιματοβαμμένη ιστορία της δεν είχε πιο βάναυσα, πιο ακόλαστα χαρακτηριστικά, δεν υπήρξε τόσο παραγωγική στις χειρότερες δυνατές μορφές βασανιστηρίων που επιβλήθηκαν ποτέ σε άοπλους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους.

Το δράμα της Μικρασιατικής Καταστροφής, εμείς οι θεματοφύλακες του Μικρασιατικού Ελληνισμού, θα προσπαθήσουμε να το κρατήσουμε ζωντανό. Το μεγάλο βιβλίο της προσφυγιάς θα χρειασθεί πολλές, σαν τη σημερινή, εκδηλώσεις για να το ξεφυλλίσουμε.

Σε προηγούμενες ομιλίες μας υποσχεθήκαμε να αναφερθούμε ιδιαιτέρως στον Ύπατο Αρμοστή Σμύρνης, Αριστείδη Στεργιάδη.

Διότι, όπως έχει διαπιστωθεί, η ιστορία της ελληνικής διοίκησης στη Σμύρνη είναι σε μεγάλο βαθμό η ιστορία του Αριστείδη Στεργιάδη, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του πέντε μέρες μετά την άφιξη του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη και έφυγε από την πόλη μια ημέρα πριν από την είσοδο του τουρκικού.

Για τον Ύπατο Αρμοστή Σμύρνης, τον Αριστείδη Στεργιάδη και τις συμπεριφορές του, αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής στάσης ή ενός αβυσσαλέου ψυχικού κόσμου, θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες επί σελίδων.

Για τον Έλληνα Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που τον έφερε από την Ήπειρο, ίσως να υπήρξε ένα αναγκαίο κακό, με το οποίο έπρεπε να χτυπηθεί ένα άλλο ακόμα χειρότερο, εκείνο των άσχημων εντυπώσεων της 2ας Μαΐου 1919, πρώτης ημέρας της ελληνικής απόβασης στη Σμύρνη, που όλως απρόσμενα και ξαφνικά βάφτηκε με αίμα.

Ήταν μια ποθητή, μοναδική κι ανεπανάληπτη για τους Σμυρνιούς εκείνη η μέρα. Όλοι τους είχαν ξενυχτήσει. Με το πρώτο φως ξεχύθηκαν στους δρόμους, στις πλατείες, σε όλο το μήκος της προκυμαίας, της Πούντα, για να υποδεχτούν με δάκρυα χαράς τους πρώτους Έλληνες εύζωνες της 1 ης Μεραρχίας που θα αποβιβάζονταν υπό τον συνταγματάρχη Νικόλαο Ζαφειρίου.

Όλο εκείνο το πλήθος είχε καταληφθεί από εθνική παραφροσύνη, καθώς έβλεπε από το πρωί τα δεκαοχτώ ελληνικά οπλιταγωγά να μπαίνουν στο λιμάνι της Σμύρνης. Ατελείωτοι αιώνες σκλαβιάς, φόβου, βασανιστηρίων έδειχναν τώρα να παίρνουν τη δική τους εκδίκηση μπροστά στην Πούντα και στη Λέσχη των Κυνηγών.

Οι καταχωνιασμένες ελληνικές σημαίες ξεδιπλώθηκαν, υψώθηκαν και πλημμύρισε στο άσπρο και στο γαλάζιο όλη η Σμύρνη και η προκυμαία της.

Και ξαφνικά, λίγο πριν το μεσημέρι αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες ντουφεκιές από τον επάνω όροφο του Διοικητηρίου και τα γύρω οικήματα στα οποία είχαν καταφέρει να κρυφτούν οι Τούρκοι. Και όλο αυτό το πανηγύρι της χαράς και του πατριωτισμού μετατρέπεται σε μία πραγματική κόλαση.

Ο Ιταλός Σφόρτσα και μερικοί του σιναφιού του αποδίδουν τον πρώτο πυροβολισμό σε Έλληνα προβοκάτορα.

Όμως την βεβαιότερη απάντηση δίνουν οι ίδιοι οι Τούρκοι, που θεωρούν εκείνη την πράξη ηρωική και αναλαμβάνουν την ευθύνη. Ο Τούρκος δημοσιογράφος Χασάν Ταχσίν ήταν αυτός που πυροβόλησε πρώτος βροντοφωνάζοντας «Οι Τούρκοι δεν πέθαναν και ούτε θα πεθάνουν τόσο εύκολα. Και δεν θα παραδώσουν αυτή την πόλη ποτέ στους Έλληνες».

Ακολούθησαν πολλοί συνεχείς πυροβολισμοί. Από το αρχηγείο χωροφυλακής, από το οίκημα φυλακών, από την τουρκική συνοικία, από τα παράθυρα τουρκικού ξενοδοχείου, από τους στρατώνες, από το Διοικητήριο, το σχολείο της χωροφυλακής και από τα τουρκικά πλοιάρια που ναυλοχούσαν στο λιμάνι της Σμύρνης.

Ακολουθούν ατομικές συγκρούσεις και συμπλοκές μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Το πλήθος αλαφιάζεται βλέποντας εντελώς απρόσμενα άνθρωποι να σκοτώνονται, να ποδοπατούνται, να συνθλίβονται, να πέφτουν στη θάλασσα, να πνίγονται. Οι αιφνιδιασθέντες Έλληνες εύζωνες συνέρχονται και ανασυντάσσονται για να επιτεθούν. Σε μια ώρα συντρίβουν κάθε αντίσταση και συλλαμβάνουν τον Τούρκο αντιστράτηγο και διοικητή Σμύρνης Ναδίρ Πασά.

Συνολικά συλλαμβάνονται δύο Τούρκοι στρατηγοί, 151 αξιωματικοί, 540 οπλίτες και 2000 άτακτοι ένοπλοι. Πολλοί από τους επιτιθέμενους καταφέρνουν να διαφύγουν, χρησιμοποιώντας μαχαίρια και περίστροφα, ενώ θα σκοτώσουν αρκετούς πανηγυριστές.

Από τις συμπλοκές που κράτησαν περίπου 1 ώρα οι Έλληνες στρατιώτες μετρούν δύο νεκρούς και 34 τραυματίες και 9 νεκρούς ιδιώτες.

Την οξυμμένη ατμόσφαιρα επιτείνουν με την αρθογραφία τους οι εφημερίδες της Κωνσταντινούπολης. Η Ζαμάν σε κύριο άρθρο της γράφει: «Η απώλεια της Σμύρνης για την Τουρκία ισοδυναμεί με απώλειαν των βραχιόνων και με εξόρυξιν των οφθαλμών της αυτοκρατορίας».

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ΕΒΡΑΙΟΣ Βενιζέλος διατηρεί την ψυχραιμία του και δηλώνει: 

«Αφήστε την επιτροπή των Συμμάχων μας (Αγγλία-Ιταλία-Γαλλία) να κάνει τη δουλειά της όσο καλύτερα γίνεται. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα». 

Και κάνει τη θεαματική κίνηση: Στέλνει στη Σμύρνη ως Ύπατο Αρμοστή των Αριστείδη Στεργιάδη, που για τους Σμυρνιούς θα είναι ένας «πραγματικά δαίμονας», τον οποίο θα μισήσουν όσο τίποτα στον κόσμο. Ένας «άγγελος του σκότους» για τους Έλληνες. Ένας προστάτης άγγελος για τους Τούρκους, που τους προσέχει και τους φροντίζει.

Η επιλογή του Στεργιάδη έγινε στις 28 Απριλίου 1919, όταν ο Βενιζέλος με τηλεγράφημα ενημερώνει το υπουργείο Εξωτερικών, ότι ο μέχρι τότε διοικητής της Ηπείρου έχει επιλεγεί ως ύπατος αρμοστής Σμύρνης. Παράλληλα τηλεγραφεί στον Ρέπουλη ότι «εν αρνήσει Στεργιάδη νομίζω ότι ενδείκνυται αποσταλεί Κ. Αδοσίδης».

Ο Αριστείδης Στεργιάδης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1861. Ο πατέρας του, μεγαλέμπορος λαδιού, καταγόταν από την Θεσσαλονίκη. Η οικογένεια πήρε ενεργό μέρος στους Κρητικούς αγώνες. Τα αδέλφια του Γιάννης και Θρασύβουλος σφάχτηκαν από τους Τούρκους. Ο ίδιος από το 1889 δικηγορούσε στο Ηράκλειο. Ήξερε καλά το τουρκικό δίκαιο γι΄ αυτό και ο Πρωθυπουργός Βενιζέλος τον χρησιμοποίησε σε διάφορες νευραλγικές θέσεις. Το 1905 πήρε μέρος στο Θέρισο κατά το επαναστατικό κίνημα του Βενιζέλου κατά του δεσποτισμού του Ύπατου Αρμοστού πρίγκιπος Γεωργίου. Κατά το διάστημα των Αγγλικών δυνάμεων κατοχής στην περιοχή Ηρακλείου φυλακίσθηκε από τους Άγγλους και ίσως αυτό το γεγονός σημάδεψε την υπόλοιπη πολιτική του καριέρα, θεωρούμενος ως πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις, της Αγγλικής Κ.Υ.Π.

Ο Βενιζέλος το 1917 τον διόρισε Γενικό Διοικητή Ηπείρου, όπου ο Στεργιάδης πέτυχε να απαλλάξει την περιοχή από τη μάστιγα της ληστείας. Όμως η συμπεριφορά του ήταν σκληρή και οι Ηπειρώτες τον ονόμασαν «καινούργιο Αλή Πασά».

Κατά τα αιματηρά γεγονότα της 2ας Μαΐου 1919, που προαναφέραμε, ο από 28 ης Απριλίου διορισθείς Ύπατος Αρμοστής Σμύρνης Αριστείδης Στεργιάδης δεν είχε ακόμη φθάσει στη Σμύρνη ως όφειλε. Τις μέρες αυτές που ήταν οι δυσκολότερες για τον Βενιζέλο, ο Έλληνας Πρωθυπουργός βλέπει το όραμα του να κινδυνεύει από τις εκδικητικές συμπεριφορές των Ελλήνων. 

Με την ταχεία αντίληψη των πάντων, που τον διέκρινε, στέλνει μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών κατεπείγων τηλεγράφημα στον Στεργιάδη και μεταξύ άλλων γράφει:

«Παρακαλώ να μην αναβληθή ουδέ στιγμήν αναχώρησις σου δια Σμύρνην. Δύνασαι να παραλάβης εξ Αθηνών οιουσδήποτε υπαλλήλους θέλεις επιδεικνύων τηλεγράφημα μου. Η τουρκική διοικητική υπηρεσία θέλει διατηρηθεί προσωρινώς, αλλ' υπό τον έλεγχον ημών. …Μεταβαίνων εις Σμύρνην θα καλέσεις τους Κρήτας Οθωμανούς υπαλλήλους δια να αναλάβουν υπηρεσίαν. …Να ζητήσεις από πλοίαρχον Μαυρουδήν και συνταγματάρχην Ζαφειρίου να σου δώσουν όλα τα προς αυτούς τηλεγραφήματα μου. …Γνώριζε, ότι ουδέποτε επέρασα ημέραν μεγαλυτέρας αγωνίας παρ' όταν επληροφορήθην, ότι εξ ανεξηγήτου αμελείας των Αθηνών η κατοχή Σμύρνης έγινεν ως έγινε και άνευ συγχρόνου παρουσίας σου.»

Ο Στεργιάδης επιτέλους έφθασε στη Σμύρνη την 8 η Μαΐου 1919 και αμέσως άρχισε να δείχνει τον αυταρχικό και σκαιό του χαρακτήρα. Πολύ σύντομα γενικεύθηκε η κατακραυγή εναντίον του. Ενεργούσε σαν απόλυτος μονάρχης. Δεν υπολόγιζε ούτε τον Αρχιστράτηγο Παρασκευόπουλο, ούτε τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο. Απειλούσε, έβριζε, χειροδικούσε. 

Πολλοί Σμυρναίοι πρόκριτοι έστειλαν αναφορές και προέβησαν σε διαβήματα στον αντιπρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης Εμμ. Ρέπουλη, ο οποίος την 1 η Ιουλίου 1919 στέλνει στον ευρισκόμενο στο Παρίσι Ελ. Βενιζέλο τηλεγραφική αναφορά:

«Θεωρώ αναγκαίον συστήσετε κύριον Στεργιάδην αποφεύγει χειροδικίας και εξυβρίσεις. Ενταύθα Σύλλογος Αλυτρώτων εζήτησε παρουσιασθή εις εμέ ινα καταγγείλει τοιαύτα γεγονότα. Κύριος Αρκάλης μας αφηγήθη σειράν ολόκληρον ήν επιβεβαίωσε Μαζαράκης υπουργείου Εσωτερικών, επανελθών εκείθεν. Εξύβριζε και απεπέμψε δημοσιογράφους άνευ αιτίας. Κατελθών αυτοκινήτου ερράπισε καθ' οδόν αμαξηλάτην υβρίζοντα ίππον του και Μωχαμέτην. Συνέλαβε και παρεμβάντα επιβάτην αμάξης και παρέπεμψεν αμφοτέρους Στρατοδικείον. Καυχιέται ότι συνηθίζει και να δέρνει και εις την Ήπειρον έσπασε δέρων δώδεκα ράβδους και οι παρουσιαζόμενοι εις αυτόν έπρεπε να φορούν από μέσα προβιάν δια να μη ματώνουν». Ο Ρέπουλης εξέφρασε επίσης τον φόβο μήπως ο Στεργιάδης βρεθεί «απέναντι κανενός ζωηρού Σμυρναίου και έχομεν δεινοτέρας συνεπείας».

Ανάλογο με του Ρέπουλη τηλεγράφημα έστειλε στο Παρίσι στον Υπουργό Εξωτερικών Νικόλαο Πολίτη, ο Αλέξανδρος Διομήδης, που εκτελούσε χρέη Υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα.

Όμως ο ΕΒΡΑΙΟΣ Βενιζέλος απέρριψε τις κατηγορίες και δικαιολόγησε τη συμπεριφορά του Στεργιάδη στην επιστολή που έστειλε από το Παρίσι στις 18 Ιουλίου 1919 τονίζοντας:

«Εν μέσω της διανοητικής παρακρούσεως όλων των εν Σμύρνη ημετέρων, στρατιωτικών και πολιτικών, μόνον ο Στεργιάδης παραμένει έχων διαυγή την αντίληψιν της καταστάσεως, προσπαθείν να σώση αυτήν από του ναυαγίου εις το οποίον φέρεται αγανακτών διαρκώς και δικαίως, παραφερόμενος, ως φαίνεται, ενίοτε και νομιζόμενος ως παράφρων υπό ανθρώπων, οι οποίοι ευρίσκονται εις πραγματικήν παράκρουσιν. …Ο δυστυχής Στεργιάδης έβλεπε και διησθάνετο μακρόθεν, όπως έβλεπα κι εγώ εγγύθεν, ότι επέκειται η έκρηξης καταιγίδος».

Ο Στεργιάδης ενθαρρύνθηκε από την ευνοϊκή γι' αυτόν στάση του Βενιζέλου και συνέχισε να συμπεριφέρεται, παντού και πάντα, σαν απόλυτος μονάρχης. Επανειλημμένως ήρθε σε ρήξη με τον Σμυρναίο Αρχιστράτηγο Λεωνίδα Παρασκευόπουλο. Τον ενοχλούσε ότι οι Σμυρναίοι απέδιδαν ξεχωριστές τιμές στον συμπατριώτη τους αρχιστράτηγο και του φερόταν με ένα είδος λατρείας. Όταν ο Παρασκευόπουλος έφθασε στη Σμύρνη, έγινε δοξολογία στον μητροπολιτικό ναό της Αγίας Φωτεινής. Ο Στεργιάδης σύμφωνα με το πρωτόκολλο κατέφθασε τελευταίος, αλλά ο τελετάρχης τον τοποθέτησε αριστερά του Παρασκευόπουλου. Ο Στεργιάδης εξεμάνη, έβαλε τις φωνές κι έφυγε ως Ύπατος Αρμοστής, δηλαδή πολιτικός και στρατιωτικός άρχων, έπρεπε να τοποθετηθεί δεξιά του αρχιστράτηγου.

Δυο φορές δημιουργήθηκαν σοβαρά προβλήματα στη Σμύρνη και χρειάστηκε να μεταβεί και να τα ρυθμίσει ο ίδιος ο Βενιζέλος. Δεν πάτησε όμως το μικρασιατικό έδαφος.

Η πρώτη φορά ήταν όταν ο Στεργιάδης, ως Ύπατος Αρμοστής, επεμβαίνοντας σε θέματα διοίκησης του στρατού, απαιτούσε να αντικατασταθεί ο επιτελάρχης υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος. Και ο Αρχιστράτηγος Παρασκευόπουλος που δεν δεχόταν επεμβάσεις ήρθε σε ρήξη με τον Στεργιάδη. Τότε ο Πρωθυπουργός Βενιζέλος με τον Παρασκευόπουλο πήγαν με το αντιτορπιλικό «Λέων» στη Χίο, όπου τους περίμενε ο Στεργιάδης που είχε φθάσει από τη Σμύρνη με το πλωτό νοσοκομείο «Αμφιτρίτη». Κατά την συζήτηση – συνδιαλλαγή Παρασκευόπουλου – Στεργιάδη παρών ήταν και ο γενικός διοικητής Χίου Γεώργιος Παπανδρέου.

Αργότερα ο Παρασκευόπουλος στις αναμνήσεις του γράφει:

«Επανέλαβον ρητώς εις τον Πρόεδρον Βενιζέλον ότι δεν δύναμαι να ανεχθώ την παράλογον θέλησιν του Αρμοστού και παρακαλώ να με απαλλάξει των καθηκόντων του Αρχιστράτηγου, ως μη δυνάμενον πλέον να ασκώ τα καθήκοντα μου με μειωμένον το κύρος μου. Η εκ νέου επέμβασις του Προέδρου παρά τω Στεργιάδη ηνάγκασε αυτόν να υποχωρήση εις το ζήτημα αντικαταστάσεως του επιτελάρχου. Ούτω έληξε το σπουδαίον αυτό επεισόδιον και από τότε ουδέποτε πλέον ο Στεργιάδης με ηνώχλησε».Η δεύτερη φορά που ο Βενιζέλος πήγε στη Σμύρνη με το ατμόπλοιο «Νάρκισσος» ήταν η 22 η Αυγούστου 1920, «φέρων ακόμη επιδέσμους εις τας πληγάς» από την δολοφονική εναντίον του απόπειρα στο σταθμό Λυών των Παρισίων.

Σίγουρα η συμπεριφορά του Στεργιάδη απασχολούσε σοβαρά τον Βενιζέλο. Εάν όμως τον αντικαθιστούσε, τι θα έλεγαν οι Συμμαχικές Δυνάμεις. Στον στενό συνεργάτη του Ευάγγελο Μελιγκουνάκη θα πει «…Δεν μου φθάνουν όλα αυτά, παρά έχω και ένα σωρό γράμματα από την Σμύρνην δια την συμπεριφοράν του Αρμοστού Στεργιάδη». Στέλνει τον Μελιγκουνάκη στη Σμύρνη, ο οποίος επιστρέφοντας αναφέρει στον Βενιζέλο «Ο Στεργιάδης φέρεται πολύ άσχημα προς τους εκεί Έλληνας. Τον κατετόπισα εις μερικά πράγματα. Του είπα ότι δημιουργεί εχθρότητα εναντίον μας». 

Ο Βενιζέλος απάντησε «…Δεν έχομε εκλογές εκεί ώστε να φοβούμεθα ότι μπορεί να δημιουργήσομε αντιπάλους. Πάντως καλόν θα ήτο να μην είναι τόσον σκληρός προς τους Έλληνας και να μη μεροληπτεί υπέρ των Τούρκων. Να είναι δίκαιος. Εγώ, (λέει ο Βενιζέλος) δεν μπορώ να του γράψω διότι του έχω δώσει εν λευκώ την εντολήν και άμα του γράψω ίσως παραιτηθεί».

Ο Στεργιάδης εθεωρείτο από τον Βενιζέλο ως δυναμική φυσιογνωμία και εν πάση περιπτώσει φρονούσε ότι, τι θα έλεγαν οι ξένοι για την ελληνική διοίκηση εάν άλλαζε ο Αρμοστής για σατραπική άσκηση της εξουσίας; Έτσι απέκλεισε κάθε συζήτηση περί αντικαταστάσεως του εκπροσώπου της Κυβερνήσεως. Τόσον ο αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Εμμ. Ρέπουλης και ο Αρχιστράτηγος Παρασκευόπουλος είχαν αντιληφθεί ότι ο Βενιζέλος ήταν άκαμπτος στο να φύγει ο Στεργιάδης. Αυτό, κατά τον Βενιζέλο, θα μας έβλαπτε στο εξωτερικό, όπου ο Στεργιάδης εθεωρείτο δίκαιος και προστάτης των ξένων στοιχείων στην Ιωνία και κατά συνέπειαν έπρεπε να αποκλεισθεί η αντικατάσταση του, την οποίαν θα εκμεταλλευόταν όλοι οι μη συμπαθούντες τον ελληνισμό.

Έτσι, για τους Σμυρνιούς ο Στεργιάδης κατέληξε να είναι η χειρότερη μορφή τιμωρίας στην οποία τους υπέβαλε ο Βενιζέλος. Μια τιμωρία, που ισοδυναμούσε με ότι χειρότερο και ανέλπιστο μπορούσε να τους συμβεί. Χειρότερη από εκείνη που ζούσαν οι Σμυρνιοί κάτω από το ματωμένο πλέγμα των Τούρκων. 

Ο Χρ. Αγγελομάτης γράφει «…ουδεμίαν στιγμήν εγεύθη ο Ελληνισμός την γλυκύτητα της ελευθερίας. Ο Στεργιάδης έκανε τα πάντα υπέρ των Τούρκων, υπέρ των ξένων, υπερβαίνων κατά πολύ τα όρια της πολιτικής σκοπιμότητας και φθάνων τα όρια, θα έλεγε κανείς, καταστρεπτικών πράξεων για την Ελλάδα».

Γιατί ο Στεργιάδης τρομοκράτησε, έδειρε, έβρισε, έφτυσε, φυλάκισε, πρόσβαλε θανάσιμα αξιοπρεπείς αξιωματούχους, σεβάσμιους δημογέροντες, ενάρετους κληρικούς, προύχοντες, απλούς πολίτες, υπουργούς, ακόμα και αυτό τον Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο.

Ιδιαίτερα με τον κλήρο έδειχνε να έχει παλιούς λογαριασμούς, τους οποίους κάθε τόσο προσπαθούσε να λύσει. «Θα τους κόψω τη γλώσσα» έλεγε όταν διαπίστωνε τυχόν προσπάθειες Ελλήνων ιερέων για τον προσηλυτισμό μωαμεθανών.

Γνωρίζω θα πει ο Στεργιάδης στον Μητροπολίτη Χρυσόστομο και στον εκπρόσωπο της οθωμανικής κοινότητας, τη χαρά και τον ενθουσιασμό από τα οποία διακατέχονται οι απελευθεροθέντες Έλληνες της Μικράς Ασίας. Δεν θα πρέπει όμως να παραβλέψουμε ότι αυτά τους τα αισθήματα τα ακολουθούν οι βαριές υποχρεώσεις μιας πολιτισμένης φυλής, ιδίως προς τα αλλόφυλα και αλλόθρησκα στοιχεία της χώρας. Σκοπός της απελευθέρωσης δεν είναι από τη μια στιγμή στην άλλη οι μέχρι τώρα υπόδουλοι να μεταβληθούν από κατακτημένοι σε κατακτητές, αλλά η εγκαθίδρυση απόλυτης και ειλικρινούς ισότητας μεταξύ όλων των κατοίκων της χώρας, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκείας.

Με την άφιξη του στη Σμύρνη ο Στεργιάδης βρέθηκε αντιμέτωπος με σωρεία προβλημάτων, που έπρεπε να λύσει. Αρχίζοντας από το οικονομικό που ήταν και το δυσκολότερο. Η οικονομική ανάπτυξη της Μ. Ασίας απασχόλησε την ελληνική κυβέρνηση, που πίστευε πως οι εισπράξεις από αυτή θα ανακούφιζαν τον κρατικό προϋπολογισμό. Θα πει δε ο βουλευτής Λυκούργος Τσουκαλάς, σύμφωνα με τα Πρακτικά της Βουλής, ότι «Εάν επιβάλωμεν 20% φόρον εν Μικρά Ασία θα έχομεν εν δισεκατομμύριον δια του οποίου θα ανακουφίσωμεν τον Ελληνικόν λαόν…».

Πρόσφατες ιστορικές και επιστημονικές μελέτες αμβλύνουν κάπως τη συμπεριφορά και τις δραστηριότητες του Στεργιάδη. Αναφέρουν ότι είχε διοικητικά χαρίσματα που έφεραν τη σφραγίδα και το χαρακτήρα της προόδου και του πολιτισμού. Ότι δεν επηρεαζόταν από φυλετικές και πολιτικές προκαταλήψεις, κάτι που ιδιαίτερα εκτιμούσαν οι εκπρόσωποι των συμμαχικών δυνάμεων στη Σμύρνη. Παρήγαγε αξιόλογο έργο. Ιδιαίτερα σημαντικές ήταν οι προσπάθειες του για την αναβάθμιση της γεωργίας, την πάταξη της ληστείας στην ευρύτερη περιοχή, την αντιμετώπιση της ελονοσίας και των άλλων ασθενειών που μάστιζαν τον πληθυσμό (με την ίδρυση του Ινστιτούτου Παστέρ). Προσπάθησε να ιδρύσει στη Σμύρνη και πανεπιστήμιο με οργανωτή τον διαπρεπή μαθηματικό Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή. Όμως ο δύστροπος χαρακτήρας του και ο «φιλοτουρκισμός» του αμαύρωναν στα μάτια των Ελλήνων κάθε του κίνηση.

Μετά τις δραματικές εκλογές της 1 ης Νοεμβρίου 1920, (όπου ο Βενιζέλος δεν εξελέγη ούτε βουλευτής) την πτώση της Κυβερνήσεως Βενιζέλου και την άνοδο στην εξουσία των «Βασιλικών» του Κωνσταντίνου, τα πάντα άλλαξαν. 

Μόνον ο Ύπατος Αρμοστής Σμύρνης Αριστείδης Στεργιάδης διατηρήθηκε ως αναντικατάστατος.

Εκείνο που ενδιέφερε τον Στεργιάδη μέχρι και αρχές καλοκαιριού του 1922 ήταν η ελληνική διοίκηση να ήταν άμεμπτη απέναντι στις μειονότητες, δίκαιη και χρηστή, ώστε οι Τούρκοι να μην έχουν επιχειρήματα σε τυχόν καταγγελίες τους εναντίον της Ύπατης Αρμοστείας. Επιχειρήματα που θα έδιναν «όπλα» στις Μεγάλες Δυνάμεις να επιχειρήσουν την αφαίρεση από την Ελλάδα της διοίκησης της Μικράς Ασίας. Εννοείται ότι η πολιτική αυτή του Στεργιάδη ήταν περισσότερο αναγκαία όσο η Γαλλία και η Ιταλία αποκτούσαν στενότερες σχέσεις με τον Κεμάλ και έπαιρναν θέσεις όλο και περισσότερο ανθελληνικές.

Στον τομέα της χρηστής και δίκαιης διοίκησης η Ύπατη Αρμοστεία, ο Στεργιάδης δηλαδή, επέτυχε. Για να εξασφαλίσει όμως αυτή την επιτυχία κατέφυγε σε βιαιότητες και εξαλλοσύνες που ήταν αντίθετες προς την ευγενή ελληνική συμπεριφορά, το φιλελεύθερο ελληνικό πνεύμα και τον ελληνικό πολιτισμό.

Με την κατάρρευση του Μετώπου της Μικράς Ασίας κι ενώ η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου και ο «πήλινος» Αρχιστράτηγος Χατζανέστης πίστευαν ότι τίποτε δεν χάθηκε ακόμη, ο μόνος που δεν τρέφει αυταπάτες είναι ο Ύπατος Αρμοστής Στεργιάδης, που από τις 19 Αυγούστου 1922 έχει πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας. Ότι δηλαδή η Μικρά Ασία χάθηκε για την Ελλάδα.

Κι ενώ ο Στεργιάδης είναι βέβαιος για την πραγματικότητα και δείχνει την φροντίδα του για τις υπηρεσίες, υπαλλήλους και αρχεία, παράλληλα δείχνει και τις εγκληματικές του διαθέσεις για τον άμαχο πληθυσμό. Με επείγον κρυπτογραφικό τηλεγράφημα του προς Ανώτερους πολιτικούς αντιπροσώπους Κίου, Προύσης, Μουδανιών κλπ. διατάσσει. «Άμα λήψει παρούσης διατάξατε συσκευασίαν αρχείων υπηρεσίας σας. Πάντες δημόσιοι υπάλληλοι περιφερείας σας οφείλουν συγκεντρωθώσιν έδρας έτοιμοι προς αναχώρησιν, πρώτην διαταγήν. Περί ημέρας αναχωρήσεως διατάξωμεν με νεωτέραν διαταγήν. Παρούσαν τηρήσατε απολύτως μυστικήν από πληθυσμόν».

Η διαταγή δεν μπορεί να τηρηθεί απολύτως μυστική. Μέσω των συζύγων των υπαλλήλων διαρρέει και επιτείνεται η αγωνία των Ελλήνων, οι οποίοι ερωτούν τους στρατιωτικούς «τι γίνεται». Ο Στεργιάδης μέσω του Γεν. Γραμματέα της Αρμοστείας Γουναράκη με δεύτερο εγκληματικό τηλεγράφημα συνεχίζει να παραπλανά τους Έλληνες κατοίκους ενθαρρύνοντας τους να μην εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

Αυτές οι κινήσεις Στεργιάδη δημιουργούν πανικό στον Μικρασιατικό πληθυσμό της Σμύρνης, όπου καταφθάνουν συρμοί με τους τραυματίες και τους φυγάδες, φέρνοντας ζωντανή την είδηση της Καταστροφής.

Οι Φιλελεύθεροι από την Αθήνα στέλνουν στη Σμύρνη έναν δικό τους για να αντιληφθεί από κοντά την κατάσταση, τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο οποίος με την άφιξη του στη Σμύρνη κατευθύνεται στον Ύπατο Στεργιάδη. Εκείνος δεν του κρύβει την πραγματικότητα και τον προσγειώνει αμέσως:

• Μην έχεις αυταπάτες. Η Σμύρνη χάθηκε πια για την Ελλάδα. Δεν γίνεται τίποτα-τίποτα.

• Μα τότε, γιατί κρατάς τον κόσμο, εδώ, γιατί δεν φροντίζεις για την μεταφορά τους; Μου είπαν πως δεν γίνεται καμία προσπάθεια.

• Και τι μπορώ να κάνω εγώ;

• Μα θα τους σφάξει ο Κεμάλ!

• Καλύτερα να τους σφάξει ο Κεμάλ παρά να φθάσουν στίφη αναρχούμενα στην Ελλάδα, σφαγείς οι ίδιοι.

Κι όμως αυτός ο άνθρωπος, ο Στεργιάδης κάποια νύχτα γεννήθηκε από Ελληνίδα μητέρα! Αυτός όμως, δεν θα δικασθεί. Δεν θα παραπεμφθεί καν σε δίκη.

Ο Ηλίας Βενέζης στο βιβλίο του «Μικρά Ασία χαίρε» γράφει για τον Στεργιάδη: «Το σχέδιο του ήταν, αν οι Τούρκοι κατέβαιναν στα παράλια της Μικρασίας – και το ήξερε πως θα κατέβαιναν – έπρεπε να βρούνε όλους τους Μικρασιάτες Έλληνες και να τους σφάξουν για να μη γίνουν φορτίο στη νικημένη Ελλάδα». Αυτή η προσωπική κρίση του Βενέζη απηχεί το κοινό αίσθημα του πληθυσμού των δυτικών παραλίων της Μικρασίας απέναντι στον Στεργιάδη.

Ο Στεργιάδης από την αρχή αντιδρούσε στην οργάνωση του ντόπιου πληθυσμού σε μονάδες πολιτοφυλακής, αυτό που απεκλήθη Μικρασιατική Άμυνα. Και που έπρεπε να είχε δημιουργηθεί από το 1919 ή 1920. Βέβαια εάν η τότε Κυβέρνηση αποφάσιζε τη δημιουργία και την ενίσχυση της Μικρασιατικής Άμυνας, ο Στεργιάδης θα ήταν υποχρεωμένος είτε να υπακούσει, είτε να παραιτηθεί.

Ο Χρ. Αγγελομάτης, από τους σοβαρότερους επικριτές του Στεργιάδη στο βιβλίο του αναφέρεται στο φόβο του Στεργιάδη των τελευταίων ημερών, ότι θα τον σκότωναν. Φόβον, που είχε εκμυστηρευθεί σε λίγους Έλληνες της Σμύρνης, διερωτώμενος συνέχεια: «Θέλουν να με σκοτώσουν. Μα τι έκαμα;» Αφήνοντας έτσι ο συγγραφέας να εννοηθεί ότι ο Ύπατος δεν είχε συνείδηση της άγριας συμπεριφοράς του προς τον ελληνικό πληθυσμό.

Το κατηγορητήριο ωστόσο όμως, του Αγγελομάτη καταλήγει σε δίκαιη κρίση: «Όλοι οι υπάλληλοι επεβιβάσθησαν των επίτακτων πλοίων, τα αρχεία επιμελώς συσκευασμένα απεστάλησαν στον Πειραιά. Ενώ το υπόλοιπο των ταμείων απεστάλη και αυτό εις τας Αθήνας. Οσαδήποτε κι αν βαρύνουν τον Στεργιάδη το μόνον το οποίον δεν αμφισβητείται είναι η τίμια διαχείρησις του δημοσίου χρήματος. Ήτο άνθρωπος αλλόφρων, με διχασμένην προσωπικότητα βίαιος, αυθαίρετος, αλλά μέχρι κεραίας έντιμος.»

Εκτός από τα αρχεία και τα δημόσια έγγραφα της Αρμοστείας που φορτώθηκαν μέχρι το τελευταίο πακέτο και για τα οποία ο Στεργιάδης αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια, με εντατική προσπάθεια φορτώθηκαν σε επίτακτα φορτηγά τις τελευταίες ημέρες της καταστροφής και όλα τα πυρομαχικά της Σμύρνης.

Κι όμως το κατόρθωμα αυτό είναι θλιβερό και εγκληματικό. Διότι ένα καράβι 3-4000 τόνων θα μπορούσε να μεταφέρει μερικές χιλιάδες «ψυχές», με πολλά δρομολόγια από τη Σμύρνη στη Χίο ή Μυτιλήνη με τον ελάχιστο χρόνο που θα χρειαζόταν η επιβίβαση και αποβίβαση των προσφύγων, αντί της πολύωρης 24 ωρών φόρτωσης των πυρομαχικών στο λιμάνι της Σμύρνης.

Αν στη θέση του Ύπατου Στεργιάδη βρισκόταν οιοσδήποτε άλλος με ανθρώπινα αισθήματα μυριάδες συνανθρώπων του θα είχαν διαφύγει τον μαρτυρικό θάνατο. Θα μπορούσε να ζητήσει έντονα από την Κυβέρνηση την επίταξη κάθε πλωτού μέσου, ακόμη και τράτες και ψαρόβαρκες και τη ναύλωση κάθε πλοίου που βρισκόταν στην ανατολική Μεσόγειο για την σωτηρία των ανθρώπων. Όμως ο πρώτος υπεύθυνος της σφαγής των Ελλήνων της Ιωνίας δεν το έκανε. Δεν θέλησε να το κάνει.

Αν και ο Ύπατος Στεργιάδης είχε πλήρη επίγνωση των κοινωνικών του υποχρεώσεων, όπως δείχνει ένα αποκρουστικό περιστατικό που χρόνια μετά εξιστορεί ο πολιτικός διοικητής – Νομάρχης Προύσας Αλέξανδρος Σβώλος: «Μετά την ρητή και κατηγορηματική διαταγή, ότι όλοι πια θα φύγουμε για την Αθήνα, ξυριζόμουν σε ένα κουρείο της Σμύρνης. Όπως τελείωνα βλέπω στον καθρέφτη να σταματά αντίκρυ μια άμαξα και να κατεβαίνει ο Στεργιάδης. Μπήκε σαν κάτι σε στοά και βγήκε σε δύο λεπτά. Περίεργος πλησίασα και ένας μικρός που κατάλαβε την περιέργεια μου λέει ότι ο Στεργιάδης ήταν εκεί και ψώνισε. Το εκεί ήταν γαλλικό ανθοπωλείο και ο καταστηματάρχης μου εξήγησε ότι ο Ύπατος παράγγειλε μια ανθοδέσμη για τη «μαντάμ τάδε». Για την οποία ο αντιπρόσωπος της Ελλάδος – τέτοιες φρικτές ώρες – έκρινε επιβεβλημένο να μεταβεί προσωπικώς σε ανθοπωλείο για επιλογή και παραγγελία αποχαιρετιστηρίου ανθοδέσμης».

Τελευταίος από όλους τους αρμόδιους και υπεύθυνους, έμεινε στη Σμύρνη ο Ύπατος. Τρέμει με την ιδέα ότι δεν μπορεί να καταφύγει στην πατρίδα του. Ύστερα από μια τέτοια συμφορά δεν θα μπορέσει να αποφύγει την λογοδοσία. 

Η Μεγάλη Δύναμη, η Βρεττανική Αυτοκρατορία, την οποία χρόνια πρακτόρευε μεριμνά για την διάσωση του. 

Το θλιβερό δειλινό της 26 ης Αυγούστου 1922 μια ατμάκατος του βρεττανικού θωρηκτού «Αϊρον Ντυκ» μεταφέρει από την προκυμαία της Σμύρνης τον κύριο με το μαύρο κουστούμι, με τα χρυσά γυαλιά, το μπαστούνι με την ασημένια λαβή και κρατώντας στο χέρι ένα μικρό βαλιτσάκι. Ο Στεργιάδης έμεινε στο θωρηκτό εκείνο το βράδυ. Την άλλη μέρα οι πρώτοι Τσέτες έμπαιναν στη Σμύρνη για να αρχίσουν τις σφαγές. Εκείνες τις ώρες που άχνιζε το πρώτο αίμα στα καλντερίμια και την προκυμαία της Σμύρνης απομακρυνόταν από τα θύματα του ο θύτης Στεργιάδης.

Οι Άγγλοι τον επιβίβασαν στο ρουμανικό καράβι της γραμμής που έφευγε για την Κωνσταντινούπολη. Φρόντισαν να κρατήσουν μυστική τη διαδρομή του ανθρώπου τους. Αλλά μαθεύτηκε στην Πόλη όπου οι Έλληνες περικύκλωσαν το ρουμανικό πλοία με λέμβους έχοντας σκοπό να λυντσάρουν τον Στεργιάδη, ο οποίος διασώθηκε με την αποστολή ισχυρού αγγλικού αγήματος που απομάκρυνε τις λέμβους και εφρούρησε το ρουμανικό πλοίο.

Από την Πόλη ο Στεργιάδης βρέθηκε στη γαλλική Νίκαια, όπου θα ζήσει μέχρι το τέλος της ζωής του, άπραγος συνταξιούχος αλλά με άνεση χωρίς ποτέ να απολογηθεί για τις πράξεις του. Η άνεση του διακόπτεται κατά την γερμανική κατοχή της Γαλλίας όταν διακόπτεται η ταχυδρομική και τραπεζική επαφή με την Αγγλία.

Στη μοναδική συνέντευξη που έδωσε ο Στεργιάδης στον «εν Παρισίοις», δημοσιογράφο Α. Αποστολόπουλο και θα δημοσιεύσει η εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ (του Σπ. Σίμου) την Κυριακή 5 Ιανουαρίου 1930 μεταξύ άλλων θα πει: «Εις τις πιο σημαντικές, ιστορικές δια το έθνος περιστάσεις, είδα γύρω μου ωργανομένον έναν κόσμον του κακού. Κόσμον ιδιοτελειών και χυδαίων προσωπικών παθών, προσωπικών φιλοδοξιών και συμφερόντων, που έκρυπτεν από τον λαόν τις ιδιοτελείς προθέσεις του. Παρουσιάζουν αναλόγως των στιγμών διάφορα φαντακτερά σχέδια των οποίων μόνη η κεντρική, η έμφυτος ανοησία ήταν αρκετή να προκαλέσει την αντιπάθειαν και την αντίδρασιν του σοβαρώς και εντίμως σκεπτομένου, αλλά να εξασφαλίσει και την εξευτελιστικήν αποτυχίαν. Και δεν ήτο μόνον η από διπλωματικής απόψεως κουφότης των σχεδίων που επροκάλεσε την αντίδρασιν μου, αλλά θα έλεγα ακόμη περισσότερον η δολιότης, η διπλοπροσωπία και η ιδιοτέλεια των αυτοσχεδιαστών, που εγέννησαν εντός μου την αηδίαν… Ήτο φυσικόν επομένως να με βλέπουν ως εχθρόν, όσο και αν απέφευγαν να το φανερώσουν, αν και η εχθρότης των δεν ήτο το μόνο πράγμα που μου απέκρυπταν…»

Έχει γραφτεί ότι σ' ένα λεωφορείο της Νίκαιας, ενώ ο Στεργιάδης καθόταν σε θέση επιβάτου, τον πλησίασε μια κυρία, προφανώς Σμυρνιά. Σήκωσε το βέλος της και τον έφτυσε κατά πρόσωπο.

Στη Νίκαια, όταν ο Στεργιάδης αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες κάποια περίοδο φαίνεται ότι τον βοήθησε ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο οποίος τον επισκεπτόταν, όπως αποκαλύπτει η ιστορικός Β.Γ. Σολωμονίδου.

Ο Αμερικανός Πρόξενος στη Σμύρνη Χόρτον στο βιβλίο του η «Μάστιγα της Ασίας» θεωρεί τον Στεργιάδη «μεγάλο άνδρα που κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες για να εκτελέσει ένα υπεράνθρωπο καθήκον».

Ο δημοσιογράφος Μιχαήλ Ροδάς, που ήταν διευθυντής του γραφείου Τύπου και Λογοκρισίας της Αρμοστείας στη Σμύρνη στο πόνημα του «Η Ελλάς στην Μικράν Ασίαν» γράφει ότι «ο Στεργιάδης εθεωρείτο άνθρωπος βίαιος και σκληρός, αλλ' ενδεδειγμένος όπως διοίκηση εις ανωμάλους περιστάσεις αι οποίαι δεν απήτουν ούτε νόμους, ούτε υπουργικά συμβούλια. Και τίθεται εις εμέ το ερώτημα, τι ήτο επιτέλους ο άνθρωπος Αριστείδης Στεργιάδης; Ήτο μεγαλοφυής, ανισόρροπος, δίκαιος, άδικος, ηθικός, ανήθικος, εργατικός, νωθρός, αυστηρός, ήρεμος, φιλοχρήματος, φιλελεύθερος, δημοκρατικός, μοναρχικός, σατράπης, μεσαιωνικός, περιφρονητής της εξουσίας, δούλος της αρχής, ανεξάρτητος ή αυλοκόλαξ, φιλάνθρωπος ή μισάνθρωπος, αλτρουιστής ή σαϋλοκ, γενναίος ή δειλός; Ο Αριστείδης Στεργιάδης απεδείχθη εκ των υστέρων ότι ήτο απ' όλα αυτά. Κράμα ηθικής και ανηθικότητος, μεγαλοφυΐας και ανικανότητος. Υπεράνθρωπος και μισάνθρωπος, δούλος των ορέξεων του, των παθών και των φιλοδοξιών του. Η μεγαλύτερη του ικανότης ήτο να εξαπατά τους πάντας και να τους καταγοητεύει όταν ήτο ήρεμος. Να απογυμνούται και να αποκαλύπτεται όταν κατελαμβάνετο υπό μανίας. Υφίστατο έναν πραγματικόν σεληνιασμόν. Άφριζε και υπενθύμιζε την κατσίκα με το γάλα. Με μια κλωτσιά έχυνεν ότι πολύτιμον και ευεργετικόν εδημιούργει επί πολλάς ώρας και ημέρας.»

Αυτά λοιπόν αποκαλύπτει ο Μιχ. Ροδάς. Εμείς, παρά την πικρία μας για την Μικρασιατική ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ θα αφήσουμε τον αδέκαστο ιστορικό να κρίνει τον Αριστείδη Στεργιάδη. Εάν ήταν αθώος ή ένοχος. Εάν υπήρξε πατριώτης ή εφιάλτης.

Δεν θα σταματήσουμε όμως να θεωρούμε τους Άγγλους, Γερμανούς, Ιταλούς και Αμερικανούς, καθώς και τους Πράκτορες των υπεύθυνους για τον σφαγιασμό των χιλιάδων Ελλήνων της Σμύρνης. Η ευκολία με την οποία οι «σύμμαχοι» άφησαν τον Κεμάλ να ολοκληρώσει την κρεούργηση των φυλών που κρατούσαν αναμμένο το φάρο του δυτικού πολιτισμού στα χώματα της Ιωνίας, θα αποτελεί παντοτινό ερώτημα και θα πρέπει να κάνει τους Έλληνες ιδιαίτερα δύσπιστους προς κάθε δυτική συμμαχία και συνένωση.

Γιώργος Αλεβίζος

Πρόεδρος Μικρασιατών Ποντίων και Αρμενίων Σητείας

http://dia-kosmos.blogspot.gr
https://diantinoos.blogspot.com/2021/01/blog-post_85.html

Τρίτη 26 Ιουλίου 2022 - Η Gazprom προειδοποιεί για περισσότερες περικοπές προμήθειας και για τη συμφωνία σιτηρών που δεν περιορίζει την Ουκρανία

 

Kommersant: Η Gazprom προειδοποιεί για περαιτέρω διακοπές 

φυσικού αερίου μέσω του Nord Stream

Η Gazprom βρισκόταν ένα βήμα μακριά από το κλείσιμο των παραδόσεων φυσικού αερίου μέσω του Nord Stream. Η άντληση θα μειωθεί στο 20% της χωρητικότητας σχεδιασμού της γραμμής από τις 27 Ιουλίου λόγω της διακοπής λειτουργίας ενός άλλου στροβίλου της Siemens στο σταθμό συμπίεσης Portovaya. Μέχρι τώρα, για περισσότερο από ένα μήνα, ο αγωγός φυσικού αερίου λειτουργεί με δυναμικότητα 40%, βλάπτοντας σοβαρά την έγχυση αερίου στις υπόγειες εγκαταστάσεις αποθήκευσης αερίου της Ευρώπης (UGS). Η κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω από το γεγονός ότι η Gazprom απαιτεί εγγυήσεις για την πλήρη άρση των κυρώσεων στον εξοπλισμό για την Portovaya, συμπεριλαμβανομένης μιας επίσημης εξήγησης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, γράφει η Kommersant.

Από τις 27 Ιουλίου, η Gazprom θα μειώσει τη ροή φυσικού αερίου μέσω του Nord Stream στο 20% της ονομαστικής χωρητικότητάς της ή στα 33 εκατ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου την ημέρα. Ως αποτέλεσμα, ο όγκος των παραδόσεων κατά μήκος της παραδοσιακά πιο πολυσύχναστης διαδρομής προς την Ευρώπη θα είναι τώρα μικρότερος από εκείνον κατά μήκος της ουκρανικής διαδρομής, η οποία επί του παρόντος μεταφέρει περίπου 41,7 εκατομμύρια κυβικά μέτρα την ημέρα.

Μία τουρμπίνα για την Portovaya, η οποία υποβαλλόταν σε επισκευές στον Καναδά, βρίσκεται ήδη στο δρόμο της επιστροφής στη Ρωσία. Ωστόσο, η Siemens, η οποία πραγματοποίησε την επισκευή, δεν είναι σε θέση να την εισαγάγει επειδή η Gazprom απαιτεί περισσότερα έγγραφα για να επαληθεύσει ότι η επιστροφή της τουρμπίνας δεν παραβιάζει τις κυρώσεις του Καναδά, της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου.

Πηγές που γνωρίζουν τη θέση της Gazprom εξήγησαν στην Kommersant ότι ο γίγαντας του φυσικού αερίου επιμένει στην πλήρη εξάλειψη των κινδύνων κυρώσεων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την προμήθεια κινητήρων στη Ρωσία. Για να γίνει αυτό, η Gazprom ζητά επίσημη εξήγηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι δεν απαγορεύεται η μεταφορά αεριοστροβίλων στη Ρωσία μέσω χωρών της ΕΕ.

Σύμφωνα με τον Ivan Timonin από τη Vygon Consulting, από τα μέσα Ιουνίου, όταν ο όγκος άντλησης μέσω του Nord Stream μειώθηκε στα 69 εκατ. κυβικά μέτρα ημερησίως, οι ευρωπαϊκές εγκαταστάσεις UGS ανεφοδιάζονταν καθημερινά κατά μέσο όρο 383 εκατ. κυβικά μέτρα αερίου. Ανέφερε ότι εάν οι χώρες της ΕΕ δεν λάβουν άμεσα μέτρα για τον περιορισμό της κατανάλωσης, ο αριθμός τον Αύγουστο προβλέπεται να μειωθεί στα 346 εκατ. κυβικά μέτρα. Σε αυτήν την κατάσταση, τα αποθέματα στις εγκαταστάσεις UGS της Ευρώπης θα είναι σε θέση να φτάσουν το 76,1% έως τις αρχές Νοεμβρίου, σε σύγκριση με τον στόχο του 80%.

https://tass.com/pressreview/1484793

Η Μόσχα υπόσχεται να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε πιθανή απαγόρευση βίζας Σένγκεν κατά των Ρώσων Νωρίτερα, ορισμένοι Φινλανδοί νομοθέτες πρότειναν την απαγόρευση της έκδοσης βίζας στους Ρώσους λόγω της σύγκρουσης στην Ουκρανία.

 ΜΟΣΧΑ, 26 Ιουλίου. /TASS/. Μιλώντας σε δημοσιογράφους την Τρίτη, ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, πρότεινε ότι η απαγόρευση έκδοσης βίζας Σένγκεν στους Ρώσους είναι πιθανή, αλλά αυτού του είδους η κίνηση αναπόφευκτα θα πυροδοτούσε μια απάντηση από τη Μόσχα.

"Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τέτοιες συναισθηματικές ενέργειες που θα στερούνταν κοινής λογικής. Τούτου λεχθέντος, μια τέτοια πιθανότητα δεν μπορεί να αποκλειστεί", υποστήριξε.

«Θα ήταν μια πολύ αρνητική κίνηση και, επαναλαμβάνω, θα πυροδοτούσε σαφώς και αναπόφευκτα μια απάντηση από τη Μόσχα», προειδοποίησε ο εκπρόσωπος της ρωσικής προεδρίας.

Τούτου λεχθέντος, ο Πεσκόφ σημείωσε ότι οι δυτικές χώρες έχουν εξαντλήσει τα μέσα τους για να σφίξουν τις βίδες στη Μόσχα. «Μπορούμε να δούμε ότι οι χώρες της ΕΕ και τα έθνη της Βόρειας Αμερικής κυριολεκτικά ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να επιβάλουν εχθρικά μέτρα κατά της Ρωσίας». «Ωστόσο, μπορούμε επίσης να δούμε ότι τους τελειώνουν τα μέτρα στο οπλοστάσιό τους που πιστεύουν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να μας πιέσουν και να μας κάνουν να αλλάξουμε θέση, όπως λανθασμένα πιστεύουν», τόνισε ο Πεσκόφ.

Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου σημείωσε ότι η Μόσχα αναμένει από τους δυτικούς εταίρους της να υιοθετήσουν μια νηφάλια προσέγγιση όσον αφορά την έκδοση βίζας Σένγκεν. Σύμφωνα με τον Πεσκόφ, η κατάσταση διαμετακόμισης στο Καλίνινγκραντ κατέστησε σαφές ότι η Δύση έχει ακόμα κάποια κοινή λογική.

Αρκετοί Φινλανδοί νομοθέτες πρότειναν νωρίτερα την απαγόρευση της έκδοσης βίζας στους Ρώσους λόγω της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Ο επικεφαλής του προξενικού τμήματος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Ιβάν Βολίνκιν, δήλωσε στο TASS ότι η Μόσχα δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο απαγόρευσης βίζας σε Ρώσους υπηκόους.

https://tass.com/politics/1485067

Ρωσία, Ουγκάντα ​​μιλούν για ενεργειακή συνεργασία, χρήση πυρηνικών τεχνολογιών, λέει ο Λαβρόφ.

 Ο Ρώσος κορυφαίος διπλωμάτης τόνισε ότι τα μέρη σκοπεύουν να επεξεργαστούν τα θέματα πριν από την επόμενη συνεδρίαση της διακυβερνητικής επιτροπής για την εμπορική και οικονομική συνεργασία, που έχει προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο του 2022

ENTEBBE /Ουγκάντα/, 26 Ιουλίου. /TASS/. Η Ρωσία και η Ουγκάντα ​​συζήτησαν υποσχόμενες ιδέες για συνεργασία στον ενεργειακό τομέα και τη χρήση πυρηνικών τεχνολογιών, δήλωσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ σε συνέντευξη Τύπου μετά την επίσκεψη στην Ουγκάντα ​​την Τρίτη.

«Σήμερα, συζητήσαμε θέματα σχετικά με την οικονομική μας συνεργασία. Υπάρχουν πολλά υποσχόμενες ιδέες για τομείς όπως η ενέργεια, η γεωλογική εξερεύνηση, η εξόρυξη, η επιστήμη, οι τηλεπικοινωνίες, η ασφάλεια στον κυβερνοχώρο και η γεωργία, έργα που σχετίζονται με τη συνεργασία στη χρήση πυρηνικών τεχνολογιών στην ιατρική και τη γεωργία. καθώς και συνεργασία στην εκτόξευση ενός δορυφόρου της Ουγκάντα ​​στη γήινη τροχιά», επεσήμανε.

Σύμφωνα με τον Λαβρόφ, η Ρωσία και η Ουγκάντα ​​συμφώνησαν να εξετάσουν τη δυνατότητα ίδρυσης κοινού εργαστηρίου για την καταπολέμηση των επιδημιών.

Ο Ρώσος κορυφαίος διπλωμάτης τόνισε ότι τα μέρη σκοπεύουν να επεξεργαστούν τα θέματα πριν από την επόμενη συνεδρίαση της διακυβερνητικής επιτροπής για την εμπορική και οικονομική συνεργασία, που έχει προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο του 2022.

Επιπλέον, ο Λαβρόφ τόνισε ότι η 13η Οκτωβρίου 2022 θα σηματοδοτήσει την 60ή επέτειο των διμερών σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Ουγκάντα. «Συμφωνήσαμε να το γιορτάσουμε με τον κατάλληλο τρόπο», είπε ο Λαβρόφ.

https://tass.com/politics/1485071