Ο Εβραίος Βενιζέλος (Μπενι Σελόν), και ο Εβραίος Κεμάλ Ατατούρκ

 Ο Εβραίος Βενιζέλος (Μπενι Σελόν), και ο Εβραίος Κεμάλ Ατατούρκ

Την εβραϊκή καταγωγή του Βενιζέλου επιβεβαιώνει ο Α.Μ.Παπαδάκης στο έργο του «Βιογραφία Ελ. Βενιζέλου». Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Παπαδάκη, επί των οποίων αναφέρεται ο Νίκος Α. Αντωνακέας στο τρίτομο έργο του «Φαυλοκρατία», ο πατέρας του Βενιζέλου, Μπένυ Σελόν εκ Θεσσαλονίκης, παντρεύτηκε μία εβραία από την Κέρκυρα. Ωστόσο επειδή πλησίαζε η ώρα της στρατεύσεως και ήθελε να αποφύγει την στρατιωτική θητεία, ο Μπένυ Σελόν βρήκε απασχόληση σε ένα καράβι ως μούτσος, όπου αντικατέστησε έναν τεθνεώντα ναύτη που τον έλεγαν Κυριάκο. 

Στο λιμεναρχείο δηλώθηκε ως Κυριάκος Μπενιζέλος, όνομα που διατήρησε και στην Κρήτη, όπου έφθασε με το πλοίο, ύστερα από πολλές περιπέτειες. Γιος αυτού του Κυριάκου Μπενιζέλου (Μπεν ζελόν) υπήρξε ο γνωστός Εφιάλτης Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος διετέλεσε όργανο της ξενοκρατίας καθ’ όλο το διάστημα της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Ας μπούμε σε λεπτομέρειες. 
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η Μικρασιατική καταστροφή επήλθε την
χρονική εκείνη στιγμή κατά την οποία δέσποζαν τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα δύο εβραϊκές μορφές: Ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο Μπεν Ζελόν. Εξ΄ άλλου δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε, ήδη από το 1917, όπως καταδεικνύεται μέσα από επίσημα έγγραφα, ο πρώτος πολιτικός ηγέτης και δη πρωθυπουργός που ζήτησε την αναγνώριση ισραηλινού κράτους. Τον Ιούλιο του 1920 ο ΄Αγγλος ναύαρχος Ντε Ρόμπεκ σε επιστολή που απηύθηνε προς τον τότε Υπουργό Λόρδο Κώρζον, ανέφερε,μεταξύ των άλλων, και τα εξής: «Έλληνας;Με άλλα λόγια ο κ. Βενιζέλος δεν είναι η Ελλάς. Εν κυριολεξία δεν είναι καν ΄Ελληνας;».
Οπως θα καταδειχθεί και σε επόμενα άρθρα που αφορούν τον σιωνισμό, ανάλογες είναι και οι συγκυρίες που σχετίζονται με την πρόκληση Εθνικών Ηττών και Τραγωδιών, όπως αυτή που αφορά την έκβαση του Μακεδονικού, του Κυπριακού αλλά και άλλων κρίσιμων ζητημάτων όπως στη συνέχεια θα καταδειχθεί ευκρινώς.
Αιώνες ολόκληρους τώρα, ο διεθνής σιωνισμός λυσαλλέα βάλλει κατά του Ελληνισμού, με σκοπό να επιτύχει την καθυποταγή και τελικά την εξάλειψή του. Σε αυτή τη δόλια προσπάθειά του απεργάζεται άθλια σχέδια, με οδυνηρές για το Εθνος μας προεκτάσεις.
Οποιος θέλει να ζήσει, ας πολεμήσει. Για να πολεμήσει όμως, πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά το παρελθόν, ούτως ώστε να προετοιμάζεται αναλόγως για την αντιμετώπιση των προκλήσεων και των κινδύνων που θα ανακύψουν στο μέλλον. Το καίριο ερώτημα και ταυτόχρονα μέγιστο συνειδησιακό δίλημμα που ανακύπτει καθοριστικά σήμερα, είναι το ακόλουθο: ΑΘΗΝΑ ή ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για τον οποίο έχει γραφτεί χωρίς να διαψευστεί ότι είναι εβραϊκής καταγωγής, φέρων το επίθετο Μπεν Ζελόν, υπό την παρότρυνση των ομοϊδεατών του, απέστειλε χωρίς καμμία υποδομή τα Ελληνικά στρατεύματα στην Μικρά Ασία, καταδικάζοντάς τα σε βέβαιη σφαγή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Βενιζέλος δεν είχε κάνει καμμία πρόβλεψη, ούτε είχε κάποια εναλλακτική λύση για το ενδεχόμενο καταρρεύσεως του μετώπου… Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν επέλθει η Ελληνική συντριβή, ο Βενιζέλος έχασε προσχεδιασμένα τις εκλογές, προκειμένου να αποποιηθεί των βαρύτατων ευθυνών της προαποφασισμένης από τους σιωνιστές τραγωδίας. Είναι βέβαιο ότι εάν ο Βενιζέλος κέρδιζε τις εκλογές, στις οποίες σημειωτέον ότι όλα τα δεδομένα καταδείκνυαν την εκλογική νίκη του, τότε θα συνέβαινε επί της πρωθυπουργίας του η Μικρασιατική καταστροφή και θα ήταν αυτός που θα επωμιζόταν τις συνέπειες της ήττας. 

Ποιος όμως ήταν ο παράγοντας εκείνος που συνετέλεσε ώστε ο Βενιζέλος να χάσει τις εκλογές, γεγονός παράδοξο και μη φυσιολογικό, αφού μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών είχε επιστρέψει στην Ελλάδα ως θριαμβευτής και το κλίμα τον ευνοούσε;
Στην τεχνητή εκλογική ήττα του, τον βοήθησαν οι εβραίοι ομοϊδεάτες του. 

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί, ότι ο Βενιζέλος αντλούσε σημαντικό μέρος της εκλογικής του δυνάμεως από το εβραϊκό στοιχείο της Θεσσαλονίκης, γι’ αυτό άλλωστε είχε οργανώσει και το κίνημα της Αμύνης με επίκεντρο τη συμπρωτεύουσα. Στις εκλογές λοιπόν που προηγήθηκαν της τραγωδίας, οι εβραίοι σύσσωμοι στράφηκαν φαινομενικά εναντίον του και τον «μαύρισαν», διασώζοντάς τον από την ευθύνη της προσχεδιασμένης επερχόμενης καταστροφής στο Μικρασιατικό μέτωπο…

Για όσους αμφισβητούν τη σιωνιστική πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, θα παρατεθούν τα ακόλουθα αδιάψευστα στοιχεία: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ασκούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, πολιτική άκρως φιλοεβραϊκή, αφού όπως ομολογούν οι ίδιοι οι εβραίοι στο επίσημο όργανό τους «Χρονικά» (Οργανο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, Τεύχος Σεπτ. – Οκτώβριος 1992): «…Ο διοικητής της Θεσσαλονίκης Ρακτιβάν σε συνεντεύξεις του σε τοπικές εβραϊκές εφημερίδες, προβάλει τις αρχές της ισονομίας που διέπουν την Ελληνική διοίκηση και το πνεύμα της ανεξιθρησκείας που χαρακτηρίζει τον Ελληνικό λαό, με παράδειγμα τους εβραίους της παλιάς Ελλάδας, που παρά τον μικρό αριθμό τους κατέχουν σημαντικές θέσεις στη δημόσια ζωή. Και ο εβραϊκός τύπος της Θεσσαλονίκης, εκφράζοντας τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, επαινεί την ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που προσφέρει στους εβραίους προνόμια που δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο Βαλκανικό Κράτος, προετοιμάζοντας γι’ αυτούς ένα λαμπρό μέλλον…» Οι υπαινιγμοί για τη σιωνική πολιτική που ασκούσε ο Βενιζέλος είναι σαφέστατοι. Αλλωστε, όπως το ίδιο έντυπο αναφέρει («Χρονικά», τεύχος Απριλίου – Μαίου 1994), «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρώτος υποστήριξε τη δημιουργία ελεύθερου εβραϊκού κράτους». Τις ίδιες ακριβώς θέσεις εξέφρασε και ένας από τους βασικούς συνεργάτες του Βενιζέλου, υπουργός και Γενικός Διοικητής της Μακεδονίας, ο Π. Αργυρόπουλος, στον τύπο της εποχής.

Ολα ήταν προμελετημένα. Σταδιακά και με πρόσχημα την επαναφορά του Κωνσταντίνου, οι… σύμμαχοι σταμάτησαν την χορήγηση βοηθείας προς την Ελλάδα και ένας – ένας άρχισαν να καταφέρνουν πισώπλατες μαχαιριές. Ο ιαταλοεβραίος πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζιολίτι, εκκένωσε τη Νότια Μικρά Ασία από τα ιταλικά στρατεύματα τα οποία βρίσκονταν εκεί, απελευθερώνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο σημαντικές δυνάμεις των τούρκων που είχαν καθηλωθεί εκεί εξ’ αιτίας της ιταλικής στρατιωτικής παρουσίας. Την ίδια ώρα η Γαλλία, υποταγμένη στη θέληση των εβραίων Μπιαν και Μπλουμ, συνάπτοντας τη γαλλοτουρκική συνθήκη συνθηκολογήσεως στην Κιλικία, απελευθέρωσε επίσης με τη σειρά της τα Κεμαλικά στρατεύματα από τη μέθοδο της Συρίας, παραδίδοντας συγχρόνως όλο το γερμανικό πολεμικό υλικό που είχαν κυριεύσει, στους τούρκους.

Η εβραϊκή στοά της Θεσσαλονίκης «Μπάι – Μπριθ», συνετέλεσε αποφασιστικά την πρόκληση της Μικρασιατικής καταστροφής, δια της οικονομικής βοηθείας που απέστειλε στον Κεμάλ. Ο εβραϊκής καταγωγής Μπρονστάιν (τρότσκυ), ηγέτης της Ρωσίας εκείνη την περίοδο, ενίσχυσε σε εκπληκτικό βαθμό τον Κεμάλ, χορηγώντας του τεράστιες ποσότητες χρυσού και πυροβόλα όπλα. Τον Μπρονστάιν χρηματοδοτούσε με τη σειρά της η εβραϊκή τράπεζα Κουν και Λεμπ, η οποία τον πίεσε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Τουρκία, ώστε να απαλλάξει από ένα ακόμη πρόβλημα τον Κεμάλ. 

Αθλιος επίσης υπήρξε ο ρόλος του Μπαζίλ Ζαχάρωφ. 

Ο Ζαχάρωφ, εβραίος έμπορος όπλων από την Κωνσταντινούπολη, μονίμως εγκατεστημένος στην Ελβετία, υποδυόταν επί σειράν ετών τον Ελληνα. 

Στην πραγματικότητα ήταν συνεργάτης της αγγλοεβραϊκής πολεμικής βιομηχανίας «Βίκερς».
Ο Ζαχάρωφ, προσωπικός φίλος του Ε. Βενιζέλου, αρχικά προμήθευσε

 τον Ελληνικό στρατό με ελαφρύ και βαρύ οπλισμό για να καλύψει 

τις ανάγκες του, έναντι πραγματικά εκπληκτικών οικονομικών διευκολύνσεων.

 Ο Ζαχάρωφ, ισχυριζόταν ότι… βοηθούσε τον 

Ελληνικό στρατό, ωθούμενος δήθεν, από πατριωτικά κίνητρα. 

Μόλις όμως οι Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέδυσαν στην Μικρά Ασία και ο «ομόφυλός του» Ε. Βενιζέλος «εγκατέλειψε» την εξουσία, οι αποστολές του Ζαχάρωφ σταμάτησαν ολοσχερώς ενώ ο μέχρι τότε παραδοθείς οπλισμός απεδείχθη 

προβληματικός, καθώς ανακαλύφθηκαν τεράστιες ποσότητες άχρηστων όπλων και ελαττωματικών πυρομαχικών. Τα αποτελέσματα ήταν προφανή…

Στο σημείο αυτό αρχίζει να γίνει μνεία σε ένα τραγικό περιστατικό,

 το οποίο καταδεικνύει για μια ακόμη φορά τον μισελληνισμό των εβραίων. 

Το περιστατικό τοποθετείται χρονικά στις ημέρες της 

μικρασιατικής τραγωδίας και είναι το ακόλουθο:

Στη συνοικία Μπας Οτουράκ της Σμύρνης, οι εβραίοι οι οποίοι τις προηγούμενες 

ημέρες είχαν επιδοθεί σε μία καταδοτική έξαρση κατά των Ελλήνων, είχαν

συγκεντρωθεί και χλεύαζαν τους διερχόμενους Ελληνες αιχμαλώτους.

Όταν οι τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να κτυπούν τους Έλληνες με τους 

υποκοπάνους των όπλων τους, τούρκοι και εβραίοι ξέσπασαν από κοινού

 σε παραλλήρημα ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων… 

Ο δε εβραίος νομάρχης Ραχμή Μπέης, εξώθησε τους τσέτες να προβούν

 στην εξόντωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Ενάμισι εκατομμύριο νεκροί, άλλοι τόσοι πρόσφυγες και δισεκατομμύρια 

σε δραχμές οι υλικές ζημιές. Αυτό ήταν το τίμημα της Μικρασιατικής 

καταστροφής, στην πρόκληση της οποίας τόσο συνέργησε ο διεθνής σιωνισμός.

 Η εβραϊκή μάλιστα ωμότητα, έφθασε μέχρι του σημείου της επιδείξεως 

ασέβειας προς τους ίδιους τους νεκρούς. Ούτε τα οστά των νεκρών Ελλήνων δεν σεβάσθηκαν οι εβραίοι. Μετά τη μεγάλη σφαγή, ένα «ολλανδικό» πλοίο φόρτωσε 

στο λιμάνι της Σμύρνης τα κόκκαλα των νεκρών, τα οποία προορίζονταν

 να διατεθούν… για βιομηχανικούς σκοπούς! 

Το πλοίο, όπως και η εκμεταλλεύτρια εταιρεία που επεδίωκε να 

θησαυρίσει ακόμη και από τα οστά των νεκρών, τα οποία «αξιολογούσε» 

ως πρώτη ύλη (!), ανήκε στους εβραίους Ραούλ Βόντεμπουργκ και Ερασμο Λεβύ.

 Επιπροσθέτως, στην επιχείρηση αφελληνισμού της Μικράς Ασίας, είναι 

γνωστός ο ρόλος που διαδραμάτισε ο αμερικανοεβραίος Χ. Μοργκεντάου. 

Ως πρόεδρος της «Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων», μερίμνησε 

ώστε κατά την οκταετία 1922-1930, να εφαρμοσθεί κατά γράμμα η Συνθήκη

 της Λωζάννης, το τερατούργημα αυτό του Ε. Βενιζέλου που προέβλεπε 

τον ξεριζωμό των Ελληνικών πληθυσμών από την Ιωνία.

Επανερχόμενοι στο θέμα των δηλώσεων Βενιζέλου δια των οποίων συνηγορούσε 

υπέρ της ιδρύσεως του κράτους του Ισραήλ, κρίνω αυτές αποκαλυπτικές της 

καταγωγής του. 

Το γεγονός δε ότι ο Βενιζέλος παρουσιάζεται ως «πρωτεργάτης» της προσπάθειας 

για την ίδρυση του εβραϊκού κράτους, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. 

Και αυτό διότι ο Βενιζέλος, ήταν εβραϊκής καταγωγής.

Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, o ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους, και ο “Πατέρας των Τούρκων” γεννήθηκε το 1881 στην πόλη της Θεσσαλονίκης και ήταν Εβραϊκής καταγωγής από την αίρεση των Ντονμέδων.

Οι Ντονμέδες αριθμούσαν κοντά στα 15,000 άτομα, και ήταν μια υπόγεια αίρεση Σαμπεταϊνών Εβραίων που είχαν μουσουλμανικά ονόματα, και που προς τα έξω συμπεριφέρονταν ως Μουσουλμάνοι, αλλά κρυφά πίστευαν στον Σαμπετάι Σέβι, τον ψευδή Μεσσία του 17 ου αιώνα, και διεξήγαγαν προσεκτικά φυλασσόμενες

 προσευχές και τελετουργίες στο όνομα του.

Οι Ντονμέδες ήταν απόγονοι των Σεφαρδιτών Εβραίων που ζούσαν

 στην Ισπανία και την Πορτογαλία ( Ανδαλουσία) για αιώνες, μέχρι

 που οι Μουσουλμάνοι Άραβες έχασαν τον έλεγχο της Ανδαλουσίας 

από τους Χριστιανούς.

Οι Χριστιανοί έδωσαν στους Εβραίους την δυνατότητα επιλογής μεταξύ θανάτου, αλλαξοπιστίας, και την εξορία, έτσι βρήκαν το άσυλο και την ευτυχία τους στις Οθωμανικές χώρες του Σουλτάνου, στην πόλη της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια του 1492.Τις μέρες της ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών πληθυσμών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, οι Ντονμέδες της Θεσσαλονίκης προσπάθησαν

 να αναγνωριστούν ως μη Μουσουλμάνοι για να αποφευχθεί 

η αναγκαστική μεταφορά τους προς την Ανατολία.    

 Οι παππούδες του Κεμάλ Ατατούρκ, από την πλευρά της μητέρας του, έγιναν μουσουλμάνοι το 1834, ώστε να μην φορολογούνται από την Οθωμανική Αρχή.

Η μητέρα του Ατατούρκ, η Ζουμπεϊντέ προερχόταν από τα βουνά 

δυτικά των Ιωαννίνων, κοντά στα σημερινά Αλβανικά σύνορα.

Για την προέλευση του πατέρα του, Αλί Ριζά, ελάχιστα είναι γνωστά.

 Ο Ατατούρκ ήταν πάντοτε απρόθυμος να αποκαλύψει πράγματα

 σχετικά με το οικογενειακό του δέντρο.

Ο Ατατούρκ θα είχε βάσιμους λόγους για να αποκρύψει 

τη προέλευση του από Ντονμέδες.

Οι Ντονμέδες (οι οποίοι παντρεύονταν μόνο μεταξύ τους) όχι μόνο

 περιφρονούνταν από την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά και ορίζονταν 

ως αιρετικοί και από τους Μουσουλμάνους και από τους Εβραίους.

Επίσης είχαν τη φήμη για σεξουαλική ανηθικότητα

 που θα μπορούσε να είναι ελάχιστα κολακευτικό 

για τους απογόνους τους.

Το 1911, ένας Εβραίος εκδότης εφημερίδας που είχε το όνομα Ιταμάρ Μπέν- Αβί 

γράφει ότι συνάντησε τυχαία τον Ατατούρκ στο ξενοδοχείο Kamenitz στην

 Ιερουσαλήμ, όπου ο Ατατούρκ εξομολογείται για πρώτη και μοναδική φορά 

στην ενήλικη ζωή του, ότι ήταν Εβραϊκής καταγωγής.Ο Ιταμάρ Μπεν- Αβί 

περιγράφει δύο συναντήσεις με τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος δεν είχε 

ακόμη πάρει το όνομα του Ατατούρκ, «Πατέρας των Τούρκων». 

Και οι δύο συναντήσεις έγιναν στη Γαλλική γλώσσα, ήταν κυρίως για την Οθωμανική πολιτική, και συνοδεύονταν με μεγάλες ποσότητες άρακ, το Αραβικό τσίπουρο.

 Στην πρώτη από αυτές τις δύο συναντήσεις, ο Κεμάλ εμπιστεύθηκε 

να εξομολογείσει τα εξής:
“Είμαι απόγονος του Σαμπετάι Σέβι, – δεν είμαι πραγματικά Εβραίος πλέον , αλλά εξακολουθώ να είμαι ένθερμος θαυμαστής αυτού του προφήτη σας. 

Η γνώμη μου είναι ότι κάθε Εβραίος στη χώρα αυτή καλά θα κάνει να ενταχθεί στο στρατόπεδο του.”

Κατά τη δεύτερη συνάντηση που έγινε 10 μέρες αργότερα

 στο ίδιο ξενοδοχείο, ο Μουσταφά Κεμάλ είπε σε ένα σημείο:
“Έχω στο σπίτι μια Εβραϊκή Βίβλο που τυπώθηκε στη Βενετία. 

Είναι αρκετά παλιά, και θυμάμαι τον πατέρα μου που με έπαιρνε σε ένα 

Καραΐτη δάσκαλο που μου δίδαξε να τη διαβάζω. Θυμάμαι ακόμα

 μερικά λόγια της, όπως -”
” Και ο Ιταμάρ Μπεν-Αβί συνεχίζει:” Έχει διακόψει να μιλά για λίγο, 

τα μάτια του έψαχναν κάτι στο καινό. Στη συνέχεια θυμήθηκε:
“Shema Yisra’el, Adonai Elohenu, Adonai Ehad!”
“Αυτή είναι η πιο σημαντική μας προσευχή, Λοχαγέ.”
“Και δική μου μυστική προσευχή , Cher Monsieur”, απάντησε, 

ξαναγεμίζοντας τα ποτήρια μας.

Αν και ο Ιταμάρ Μπεν-Αβί δεν θα μπορούσε να το γνωρίζει τότε, 

ο Ατατούρκ εννοούσε την έκφραση “μυστική προσευχή” στη κυριολεξία. 

Ανάμεσα στις απόκρυφες προσευχές των Ντονμέδων, που πρώτη φορά

 έγιναν γνωστές στον ακαδημαϊκό κόσμο, όταν ένα βιβλίο με αυτές 

κατέληξε στη Εθνική Βιβλιοθήκη της Ιερουσαλήμ το 1935, είναι 

μια που περιέχει την ομολογία της πίστης:«Ο Σαμπετάι Σέβι και

 κανένας άλλος είναι ο αληθινός Μεσσίας. Άκουσε O Ισραήλ, 

ο Κύριος ο Θεός μας, ο Κύριος είναι ένας ».

 Ήταν χωρίς αμφιβολία από αυτή την ομολογία της πίστης, και όχι από την Εβραϊκή Βίβλο, που ο Ατατούρκ θυμήθηκε τα λόγια της προσευχής Shema.

Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ ίδρυσε μια κοσμική Τουρκική δημοκρατία

 όπου ήθελε να περιορίσει το Ισλάμ μια και για πάντα μόνο στα τζαμιά.

Αρκετοί Ντονμέδες ήταν μεταξύ των Νεοτούρκων, Τούρκων διανοουμένων που προσπάθησαν να μεταρρυθμίσουν τη Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Κατά τη Ρεπουμπλικανική εποχή, θα υποστηρίξουν σθεναρά τις φιλοδυτικές μεταρρυθμίσεις του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.

Η Τουρκική κυβέρνηση, που για χρόνια μάχεται να προστατευθεί από 

μουσουλμανικές φονταμενταλιστικές επιθέσεις που υποσκάπτουν τη

 νομιμότητα και τις κοσμικές μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ, δεν έχει λόγο

 να χαιρετίσει την είδηση ότι ο πατέρας του «Πατέρα των Τούρκων» 

ήταν ένας κρυπτό-Εβραίος που πέρασε τα αντί-μουσουλμανικά του 

αισθήματα και στον γιο του.

Το Μυστικό του Μουσταφά Κεμάλ θα είναι ασφαλώς για τη Τουρκική 

κυβέρνηση κάτι που θα προτιμούσε να συνεχίσει να διατηρείται έτσι.

Ακόμη μια πηγή για την Εβραική καταγωγή του Κεμάλ

Θέμα: Η Εβραϊκή καταγωγή του Μουσταφά Κεμάλ και του Ενβέρ Πασά 

γραμμένη σε αμερικανικές εφημερίδες

Πηγή: The Literary Digest ( εφημερίδα που δημοσιευόταν στις ΗΠΑ)
14 Οκτωβρίου 1922, σελίδα: 50

Ισπανός Εβραίος στην Καταγωγή, ορθόδοξος (σουνίτης) Μουσουλμάνος από

 γεννησιμιού και ανατροφής, ο οποίο έχει εκπαιδευτεί σε μια πολεμική 

γερμανική σχολή, πατριώτης, μαθητής των εκστρατειών των παγκοσμίως

 μεγάλων στρατηγών, συμπεριλαμβανομένου του Ναπολέοντα, και του 

Κραντ Λι – αυτά λέγονται ότι είναι μερικά έξοχα χαρακτηριστικά της 

προσωπικότητας του νέου “έφιππου άνδρα” που έχει εμφανιστεί στην 

Εγγύς Ανατολή. 

Είναι ένας πραγματικός δικτάτορας, όπως οι ανταποκριτές μαρτυρούν,

 ένας άνδρας του τύπου ο οποίος είναι ταυτόχρονα η ελπίδα και ο φόβος

 για έθνη που έχουν κατασπαραχτεί από ανεπιτυχείς πολέμους.

Η ενότητα και η δύναμη είχε επανέλθει σε μεγάλο βαθμό πίσω 

στην Τουρκία μέσω της θέλησης του Μουσταφά Κεμάλ Πασά.
http://geopolitics-gr.blogspot.com/2010/05/h.html

http://ofis66.blogspot.com/2011/03/blog-post_8337.html#ixzz2euVFki2N

https://www.greatlie.com/~greatlie/index.php/el/anazitiseis/antipalognosia/2519-o-evraios-venizelos-mpeni-selon-kai-o-evraios-kemal-atatoyrk