Ο προφήτης Ηλίας, ο μέγιστος των Προφητών, η χαρά και η ελπίδα των δικαίων των εσχάτων.
Ο προφήτης Ηλίας είναι ο μέγιστος των Προφητών είναι ανώτερος κι απ’ αυτόν τον προφήτη Ησαΐα τον μεγαλοφωνότατο. Και ενώ δεν έγραψε ο προφήτης Ηλίας ούτε μία λέξη, υπήρξε ο ίδιος μία μεγάλη προφητεία. Αυτό του το έργο, ο τρόπος με τον οποίο έζησε, ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από την παρούσα ζωή αλλά και η εμφάνισή του στη Μεταμόρφωση του Χριστού δείχνουν ότι η μορφή αυτή είναι παμμέγιστη, είναι πελώρια!
Το Καρμήλιον όρος, πάνω στο οποίο ο Προφήτης προσέφερε κατά θαυμαστό τρόπο τη θυσία του, όταν από τον ουρανό κατήλθε φωτιά και κατέκαψε τα σφάγια, το όρος Σινά, επί του οποίου είχε θεοπτεία ο μέγας Προφήτης, και το όρος Θαβώρ, πάνω στο οποίο εμφανίσθηκε μαζί με τον Κύριό μας ο Προφήτης, είναι οι τρεις μεγάλες κορυφές ορέων, που αναφέρονται στη δόξα τη δική του.
Η ζωή του προφήτου Ηλιού δείχνει ένα πρωτότυπο στα έσχατα.
μετά τον θάνατο του Σολομώντος ο λαός χωρίστηκε σε δυο βασίλεια. το βόρειο βασίλειο, με τις δέκα φυλές, και το νότιο βασίλειο, με τις δυο φυλές, του Ιούδα και του Βενιαμίν. Το νότιο βασίλειο είχε πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, ενώ το βόρειο τη Σαμάρεια. Το βόρειο βασίλειο λοιπόν είχε αποστατήσει από τον Θεό. Έτσι βασιλιάς του βορείου βασιλείου τον 8ο αιώνα ήταν ο Αχαάβ, άνθρωπος που επηρεαζόταν από τη γυναίκα του Ιεζάβελ Συροφοινίκισσα, ειδωλολάτρισσα φανατική εξαιτίας αυτής της φοβερής γυναίκας, εισήχθη η λατρεία του Βάαλ και της αισχρότατης Αστάρτης…
Σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή του Ισραήλ, ο οποίος έζησε όσο ποτέ άλλοτε την αποστασία στις ημέρες αυτού του βασιλιά, εμφανίζεται ο φλογερός και ζηλωτής Προφήτης από τη Θέσβη, ο Ηλίας.Κι εμφανίζεται αιφνίδια σαν αστραπή και βροντή μπροστά στον βασιλιά, για να του δώσει το φοβερό μήνυμα της επ’ αόριστον ανομβρίας, σαν τιμωρία από τον Θεό για την αποστασία τους..
«Ζη Κύριος ο Θεός των δυνάμεων, λέει στον βασιλιά, ο Θεός Ισραήλ, Ορκίζομαι στον Θεό τον ζώντα, τον Θεό του Ισραήλ, ενώπιον του Οποίου στέκομαι και υπηρετώ, ότι σ’ αυτά τα χρόνια που θα έρθουν ούτε θα βρέξει ούτε θα πέσει δροσιά. Κι όλα αυτά θα εξαρτώνται από το στόμα το δικό μου, ό,τι λέω εγώ, αυτό θα γίνεται, ο Προφήτης είπε, το μήνυμα του Ουρανού, και εξαφανίσθηκε.
Από ‘κείνη τη στιγμή όμως αρχίζουν οι περιπέτειες και καταστροφές του βορείου βασιλείου, με κατάληξη την αιχμαλωσία του από τους Ασσυρίους. Αργότερα ακολούθησε η καταστροφή και του νοτίου βασιλείου με κατάληξη την αιχμαλωσία του από τους Βαβυλωνίους.
Αλλ’ όμως ο Θεός, προστατεύει τον Προφήτη Του, τον προστατεύει από την οργή του Αχαάβ αλλά και από τον ενσκύψαντα λιμό, την πείνα που έπεσε.
«Και εγένετο ρήμα Κυρίου προς Ηλιού», και δόθηκε εντολή από τον Κύριο προς τον Ηλία. «πορεύου εντεύθεν κατά ανατολάς και κρύβηθι εν τω χειμάρρω Χορράθ- του επί προσώπου Ιορδάνου. και έσται εκ του χειμάρρου πίεσαι ύδωρ, και τοις κόραξιν εντελούμαι διατρέφειν σε εκεί.» Φύγε, κρύψου σ’ εκείνον τον χείμαρρο, τον Χορράθ, που βλέπει προς τα ανατολικά και που χύνεται στον Ιορδάνη. Εκεί θα βρεις νερό -γιατί νερό δεν υπήρχε, εξ αιτίας της ανομβρίας. Και εγώ θα στέλνω τα κοράκια μου, να σε διατρέφουν.
Τι είπε ο Θεός στον Προφήτη Του; «και κρύβηθι», κρύψου! Αυτό το «κρύβηθι», κρύψου, είναι ένα σπουδαίο σημείο για τον λαό του Θεού στις δύσκολες ημέρες.
Αυτό μας θυμίζει εκείνο που λέει στον προφήτη Ησαΐα, «βάδιζε, λαός μου, λέει εκεί ο Θεός, είσελθε εις τα ταμιεία σου, απόκλεισον την θύραν σου, αποκρύβηθι μικρόν όσον όσον, έως αν παρέλθη η οργή Κυρίου». Λαέ μου, περπάτα, μπες μέσα στα εσώτερα δωμάτια του σπιτιού σου, κλείσε την πόρτα σου, κρύψου για λίγο, «όσον όσον», έως ότου περάσει η οργή του Κυρίου.
Ο Αχαάβ είναι αντίτυπο του Αντιχρίστου. Και όπως ο Προφήτης έλεγξε τον Αχαάβ, έτσι θα ελέγξει και τον Αντίχριστο, με τον ίδιο τρόπο, τριάμισι χρόνια ανομβρία επέφερε ο προφήτης Ηλίας στον Αχαάβ, τριάμισι χρόνια ανομβρία θα επιφέρει και στον Αντίχριστο!.. είπε στον Αχαάβ: «Το αίμα σου θα το γλύψουν τα σκυλιά και τα γουρούνια!». «Εσένα, λέει στην Ιεζάβελ, εσένα… εσένα… θα σε ποδοπατήσουν τα άλογα και θα σε λιανίσουν, και θα σε φάνε τα σκυλιά!…» Έτσι κι έγινε… ο προφήτης Ηλίας, θα δείξει τον Αντίχριστο αλλά και θα τον ελέγξει φοβερά, όπως έλεγξε και τον Αχαάβ.
Το Θηρίον που θα ανεβεί από την άβυσσο, ο Αντίχριστος, μη ανεχόμενος την παρουσία και τον έλεγχο των δύο Προφητών, και του Ενώχ, θα τους φονεύσει και θα αφήσει τα σώματά τους άταφα στην πλατεία της Ιερουσαλήμ. Τότε τόσο θα χαρούν οι άνθρωποι -ακούστε, θα χαρούν!- ώστε θα ανταλλάξουν δώρα μεταξύ τους, γιατί επιτέλους απαλλάχτηκαν από έναν κήρυκα που τους βασάνιζε με τα λόγια του… Οι αμαρτωλοί λοιπόν άνθρωποι θα χαρούν. Αλλά σε τρεισήμισι μέρες θα δουν τον προφήτη Ηλία να ανασταίνεται από τους νεκρούς και να ανεβαίνει στον ουρανό, και τότε θα τους πιάσει φόβος και τρόμος!
Αλλά εάν για τους απίστους ο Ηλίας θα είναι φοβερός, για τους δικαίους θα είναι μια αληθινή ευλογία. Τη χαρά και την ελπίδα που σκορπούσε ο προφήτης Ηλίας στους δικαίους της εποχής του θα σκορπίσει και στους δικαίους των εσχάτων αλλά και σ’ όλους που θα αναστηθούν.
Στα τριάμισι αυτά χρόνια της τυραννίας του Αντιχρίστου ο λαός του Θεού πρέπει να αποκρυβεί «μικρόν όσον όσον», να κρυφτεί! και ο λαός του Θεού είναι εκείνοι που δεν θα προσκυνήσουν τον Αντίχριστο.. Στην ερημιά, όπως και ο Προφήτης. Εκεί θα καταφύγει ο λαός του Θεού.
«Και εδόθησαν τη γυναικί δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, ίνα πέτηται εις την έρημον εις τον τόπον αυτής.» Δόθηκαν, λέει, στη γυναίκα… Ποιά είναι η γυναίκα; Είναι η Εκκλησία. Δόθηκαν στη γυναίκα, στην Εκκλησία, δυο φτερούγες του μεγάλου αετού.
Αυτές οι δυο μεγάλες φτερούγες του αετού είναι η μεγάλη προστασία του Θεού. Όταν λοιπόν λέει «δόθηκαν δύο φτερούγες του αετού του μεγάλου», σημαίνει: ο Θεός προστατεύει την Εκκλησία, «ίνα πέτηται εις την έρημον εις τον τόπον αυτής», για να πετάξει και να φύγει στην ερημιά, στον τόπο της. Ώστε ο τόπος της Εκκλησίας είναι η έρημος; Ναι, η έρημος!
Όπως ο Θεός έτρεφε τον Προφήτη Του για τριάμισι χρόνια, έτσι θα τρέφει και τον λαό Του στην έρημο για ίσο χρονικό διάστημα. Κοράκια του έφερναν ψωμί το πρωί, και το βράδυ του έφερναν κρέας, κι έπινε νερό από τον χείμαρρο, τα κοράκια είναι σαρκοβόρα, τρώνε κρέατα, πτώματα στέλνει κοράκια, για να δείξει -τί;- ότι πρόκειται για θαύμα, και μάλιστα σε μία εποχή πείνας, δεν το τρώνε, αλλά το φέρνουν στον Προφήτη. Για να τονισθεί το θαύμα της προστασίας του Προφήτου από τον Θεό. Παρόμοια θα τρέφεται και η Εκκλησία στην έρημο.
Ξέρουμε ότι ο παλαιός Ισραήλ τρεφόταν στην έρημο κατά θαυμαστό τρόπο σαράντα ολόκληρα χρόνια... Πώς όμως θα τρέφονται στα έσχατα οι Χριστιανοί που θα φεύγουν στην έρημο;
Αυτό το ξέρει ο Θεός, και θα το φανερώσει τότε. Δεν είπε ποτέ, φέρ’ ειπείν, στους Εβραίους στην Αίγυπτο «Όταν θα σας βγάλω στην έρημο, εγώ θα σας τρέφω με το μάννα», δεν είπε κάτι τέτοιο ο Θεός, αλλ’ όταν ο λαός βρέθηκε στην έρημο και είπαν «Τί θα φάμε;», τότε ο Θεός έριξε το μάννα.
Τον προφήτη Ηλία θα τον δουν με χαρά και ελπίδα και οι δίκαιοι των εσχάτων. Θα είναι λοιπόν και η ελπίδα των δικαίων των εσχάτων. Ω άγιε του Θεού Προφήτα, ένδοξε Ηλία, πρέσβευε υπέρ ημών!… (εράνισμα από απομαγνητοφωνημένη ομιλία π. Αθαν. Μυτιληναίου, «Λόγοι αφυπνίσεως» Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη)
Από όλη την ζωή του αγίου οι αγιογράφοι εικονίζουν τον προφήτη να κάθεται μέσα στην σπηλιά και οπό εκεί να βλέπει τον κόρακα, να του φέρνει τροφή. Με αυτό θέλει να τονίσει η Εκκλησία και να δείξει τον Ηλία σαν τύπο των εσχάτων.
