Παρακλητικός Kανών εις τους Αγίους Ενδόξους
Οσιομάρτυρες Ραφαήλ
Νικόλαο και Ειρήνη την Παρθενομάρτυρα
Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου
Πατήστε το Play για να ακούσετε την Παράκληση
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησιν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καί μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιον Σου, πᾶς ζῶν.
Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου. Ἐκάθισε με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χεῖρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος Σοι. Ταχύ εἰσάκουσον μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπον Σου ἀπ’ ἐμοῦ καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπί Σοί ἤλπισα. Γνώρισον μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τήν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. ἀ’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με καί τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τά Τροπάρια.
῏Ηχος δ’. Ὅ ὑψωθείς ἔν τῷ Σταυρῶ
Τῆ τῶν Μαρτύρων θαυμαστῇ προστασία, τῶν ἔν Θερμή ἡμῖν ἀρτίως φανέντων, ἀπό ψυχῆς προσπέσωμεν κραυγάζοντες Ραφαήλ μακάριε, καί Νικόλαε θεῖε, καί Εἰρήνη πάνσεμνε, πάσης ῥύσασθε βλάβης, καί ἀναγκῶν καί πάσης ἀπειλῆς, τούς τῆ πρεσβεία ὑμῶν καταφεύγοντας.
Δόξα, Τό αύτό. Καί νΰν, Θεοτοκίον.
Οὗ σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλεῖν οἵ ἀνάξιοι· εΐ μή γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ἡμᾶς ἐρρύσατο, ἐκ τοσούτων κινδύνων; τίς δέ διεφύλαξεν, ἐῷς νῦν ἐλευθέρους; ούκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ· σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου. Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιον Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαι Σε. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσας μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπον Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσιν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὑκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὑκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σίων καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον Σου μόσχους.
καί ὅ Κανών, οὐ ἤ άκροοτιχίς.
«Σκέπη ήμών έστέ Ἀθλοφόροι. Γερασίμου».
ᾨδὴ ἀ’. Ἠχός πλ. δ’. Ὑγράν διοδεύσας.
Συνόντες Μαρτύρων θείοις χοροῖς, Ραφαήλ παμμάκαρ, καί Νικόλαε ἱερέ, ἄμα σύν Εἰρήνη δυσωπεῖτε, πολυειδῶν ἡμᾶς ῥύεσθαι θλίψεων.
Κευθμώνων ὦς ὤφθη ἀπό τῆς γῆς, τό θεῖον σου σκῆνος, ἁγιάζει τούς εὐσεβεῖς ἀλλ’ ὦ Ραφαήλ θαυματοφόρε, ἁγιασμόν ἡμῖν δίδου καί λύτρωσιν.
Ἐφάνησαν ἄνθη ὦς νοητά, ὑμῶν τά ὀστέα ῴν ἤ χάρις ἤ μυστική, Νικόλαε ἄμα καί Εἰρήνη, τήν δυσωδίαν διώκει τῶν θλίψεων.
Θεοτοκίον.
Πηγῇ εὐσπλαγχνίας τῆς θεϊκῆς, βλύσον μοι Παρθένε, σωτηρίας τόν γλυκασμόν, καί λῦσον πικρίαν τῆς ψυχῆς μου, ἤν τῶν παθῶν μου τό πλῆθος ἐνέσταξε.
ᾨδὴ γ’. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἤ πλουσία σου χάρις, παρά Θεοῦ Ἅγιε, πᾶσι θαυμαστώς ἐνεργοῦσα, νέμει τά κρείττονα· διό τοῖς σπεύδουσιν, ὦ Ραφαήλ τῆ σή σκέπη, δίδου τά ἰάματα, ψυχῆς καί σώματος.
Ἠθληκότες νομίμως, ὑπέρ Χριστοῦ Μάρτυρες, πάσης ἀνομίας καί βλάβης, τοῦ πολεμήτορος, ἡμᾶς λυτρώσασθε, σύν Νικολάῳ Εἰρήνη, ταῖς πρός τόν Οἰκτίρμονα, ὑμῶν δεήσεσι.
Μυστηρίων ἐνθέων, ὦς ἀληθῶς ἔκβασις, γέγονεν ἡμῶν ἔν τῷ κόσμῳ, ἤ ἀποκάλυψις, ὦ Ραφαήλ ἱερέ, σύν Νικολάῳ Εἰρήνη· ὅθεν ἡμῖν νείματε, φόβον τόν ἔνθεον.
Θεοτοκίον.
Ὡς περίδοξος θρόνος, καί φωταυγές σκήνωμα, τοϋ παμβασιλέως τῆς δόξης, καί Παντοκράτορος, κόρη πανάμωμε, σκεῦος φωτός ἁγνοῦ βίου, τήν ψυχήν μου ποίησον, ὦς ἄν σωθήσωμαι.
Διάσωσον, ὦ Ραφαήλ καί Νικόλαε καί Εἰρήνη, τούς ἔν πίστει ὑμῖν προστρέχοντας Ἅγιοι, ἀπό παντοίων κινδύνων καί νοσημάτων.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Αἴτησις καί τό Κάθισμα.
Ἦχος β’. Πρεσβεία θερμῇ.
Προστάται ἡμῶν, ἀρτίως ἀνεδείχθητε, καί πᾶσι πιστοῖς, φαινόμενοι παρέχετε, παραδόξοις ὄψεσι, τά αἰτήματα Ἅγιοι πάντοτε· διά τοῦτο ὑμνοῦμεν ὑμᾶς, σοφέ Ραφαήλ τε καί Νικόλαε.
ᾨδὴ δ’’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Νοσημάτων ἀπάλλαξον, πάτερ Ραφαήλ καί πάσης κακώσεως, ἀοράτῳ ἐπισκέψει σου, τούς τό σόν φωνοῦντας μέγα ὄνομα.
Ἐκλυτρούμενοι φάνητε, τῆς τού ἀοράτου ἐχθροῦ ἐπιθέσεως, ὦ Εἰρήνη καί Νικόλαε, τούς εἰλικρινῶς ὑμῖν προστρέχοντας.
Σωτηρίαν αἰτήσασθε, τήν κατά ψυχήν καί σῶμα τοῖς σπεύδουσι, Ραφαήλ τε καί Νικόλαε, καί Εἰρήνη πᾶσιν ὑμῖν Ἅγιοι.
Θεοτοκίον.
Τῆς ψυχῆς μου τά τραύματα, ἴασαι Παρθένε τῆ σή χρηστότητι, καί ὑγείαν τήν κατ’ ἄμφω μοι, καί πταισμάτων αἰτεῖ τήν συγχώρησιν.
ᾨδὴ ἕ’. Φώτισον ἡμᾶς.
Εἶδον σε πολλοί, καί χαράς πολλῆς ἐπλήσθησαν χαροποίησον οὖν Πάτερ καί ἡμῶν, τήν ζωήν λελυπημένην πικραῖς θλίψεσι.
Ἄκουσον ἡμῶν, τῆς φωνῆς θεῖε Νικόλαε, καί παράσχου ὦ Εἰρήνη θαυμαστή, τῆ ζωή ήμών εἰρήνην ἀστασίαστον.
Θείοι Ἀθληταί, Ραφαήλ τε καί Νικόλαε, καί Εἰρήνη τῶν Λεσβίων ἤ χαρά, λυπηρῶν ἡμῶν λυτροῦσθε περιστάσεων.
Θεοτοκίον.
Λύτρωσαι ἡμᾶς, Θεοτόκε Ἀειπάρθενε, μανιώδους τοῦ ἐχθροῦ ἐπιφορᾶς, καθ’ ἡμῶν ἀεί ὦς λέοντος σφαδᾴζοντος.
ᾨδὴ στ’. Τήν δέησιν.
Ὁράσεσι, καί πολλαῖς θεωρίαις, τοῖς πιστοῖς ἐμφανιζόμενος μάκαρ, τῶν κεκρυμμένων τήν γνῶσιν, ἐκφαίνεις, ἄλλα καί νΰν μυστικῶς ἐπιφάνηθι, Ὁσιομάρτυς Ραφαήλ, καί παράσχου ἡμῖν τά αἰτήματα.
Φανέντες, ὦς ἐξ ἀδύτων τῷ κόσμῳ, ὑπό γῆν χρόνοις πολλοῖς κεκρυμμένοι, τῆς τοῦ Θεοῦ εὐσπλαγχνίας τόν πλοῦτον, πρεσβευτικώς τοῖς ἀνθρώποις παρέχετε, Νικόλαε μάρτυς στερρέ, καί Εἰρήνη σεμνή καλλιπάρθενε.
Οἵ νέοι, τῆς Ἐκκλησίας φωστῆρες, οἵ ἀθλήσει ἀριστεύσαντες πάλαι, ὅ Ραφαήλ ὅ σοφός θεηγόρος, καί σήν Εἰρήνη ὅ θεῖος Νικόλαος, ἐπιστασίαις ταῖς ὑμῶν, τῶν ἔν βίῳ δεινῶν ἡμᾶς ῥύσασθε.
Θεοτοκίον.
Ῥυσθῆναι με, τῶν παθῶν τῆς κακίας, καί ἀπᾴσῃς τοΰ ἐχθροῦ κακουργίας, τῆ σή εὐδόκησον Κόρη πρεσβεία, πρός τόν Υἱόν καί Θεόν σου καί Κύριον, καί δίδου μοι ὦς ἀγαθῇ, μετανοίας σωτήριον δάκρυον.
Διάσωσον, ὦ Ραφαήλ καί Νικόλαε καί Εἰρήνη, τούς ἔν πίστει ὑμῖν προστρέχοντας “Ἅγιοι, ἀπό παντοίων κινδύνων καί νοσημάτων.
Ἄχραντε ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αἴτησις καί τό Κοντάκιον.
Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὦς ἀντιλήπτορες πάντων θερμότατοι, ὦ Ραφαήλ καί θεόφρον Νικόλαε, ἀεί βοηθεῖτε τοῖς πάσχουσι, καί τῶν παθῶν τάς ὀδυνᾷς κουφίζετε, ὑμῶν ταχιναῖς ἀντιλήψεσι.
Προκείμενον.
Θαυμαστός ὁ Θεός ἔν τοῖς Ἁγίοις αΰτου.
Στίχ. Τοῖς Ἁγίοις τοῖς ἔν τῆ γή..,.
Εὐαγγέλιον κατά Λουκᾶν. (κα’ 12-19).
Εἶπεν ὅ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Προσέχετε ἀπό τῶν ἀνθρώπων ἐπιβαλοῦσι γάρ ἐφ’ ὑμᾶς τάς χεῖρας αὐτῶν, καί διώξουσι, παραδιδόντες εἰς συναγωγάς καί φυλακάς, ἀγομένους ἐπί βασιλείς καί ἡγεμόνας, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος μου. ’Ἀποβήσεται δε ὑμῖν εἰς μαρτύρων. Θέσθε οὖν εἰς τάς καρδίας ὑμῶν, μή προμελετᾶν ἀπολογηθῆναι· ἐγώ γάρ δώσω ὑμῖν στόμα καί σοφίαν, ἤ οὗ δυνήσονται ἀντειπεῖν, οὐδέ ἀντιστῆναι πάντες οἵ ἀντικείμενοι ὑμῖν. Παραδοθήσεσθε δέ καί ὑπό γονέων, καί ἀδελφῶν, καί συγγενῶν, καί φίλων καί θανατώσουσιν ἕξ ὑμῶν καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομα μου· καί θρίξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὗ μή ἀπόληται. Ἔν τῆ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν.
Δόξα.
Ταῖς τῶν Ἀθλοφόρων πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχ. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με….
Καί τό προσόμοιον.
Ἦχος πλ. Β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ἄστρα ὦς νεόφωτα, τῆ τού Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἐκ τῆς Λέσβου λάμψαντες, πάντας καταυγάζετε ἔν τοῖς θαύμασι, Ραφαήλ μέγιστε, σύν τῷ Νικολάῳ, καί Εἰρήνη καλλιπάρθενε, καί διαλύετε, τήν τῶν παθημάτων σκοτόμαιναν, πιστοῖς ἐπιφαινόμενοι, πλήρεις συμπαθείας καί χάριτος· ὅθεν ἐκβοῷμεν Ἔν πάσῃ τῆ ζωή ἡμῶν σοφοί, μή διαλίπητε σκέποντες, πάσης περιστάσεως.
Τό Σῶσον ὅ Θεός τόν λαόν σου
ᾨδὴ ζ’. Οἵ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Οἵ τήν σήν κατιδόντες, Ραφαήλ θεοφόρε θέαν οὐράνιον, ἐδέξαντο ἐκ ταύτης, φῶς θείας εὐφροσύνης· δός κάμοι οὖν μακάριε, τῆς βοηθείας τῆς σής, τάς σωτηρίους δόσεις.
Ἰατρεύειν τά πάθη, τῶν ψυχῶν καί σωμάτων ἡμῶν μή παύσησθε, Νικόλαε τρισμάκαρ, καί πάνσεμνε Εἰρήνη, καί διδόναι ἑκάστοτε, ἀπαλλαγήν τῶν δεινῶν, καί ἀναγκῶν τήν λύσιν.
Γνωρισθέντες τῷ κόσμῳ, ὦς γνωστοί τῷ Κυρίῳ πάλαι τυγχάνοντες, λαμπρῶς θαυματουργεῖτε, προφθάνοντες ταχέως, Ραφαήλ καί Νικόλαε, τούς προσιόντας θερμῶς, ὑμῶν τῆ προστασία.
Θεοτοκίον.
Ἕξ ἀχράντου γαστρός σου, προελθών ὅ τῶν ὅλων Θεός καί Κύριος, μορφή τῆ ανθρώπινη, προστάτιν σε δεικνύει, παντός κόσμου Πανάμωμε· ὅθεν ἐκ πάσης ἡμᾶς, ἀπάλλαξον ἀνάγκης.
ᾨδὴ ἡ’. Τόν Βασιλέα.
Ῥῶσιν παράσχου, καί τήν κατ’ ἄμφω ὑγείαν, τοῖς προστρέχουσι τοῖς θείοις σου λειψάνοις, Ραφαήλ παμμάκαρ, καί σε ὑμνολογοῦσι.
Ἄλυπον βίον, ἔν ἀληθεῖ εὐπραγίᾳ, καταξίωσον ἡμᾶς πιστῶς ἀνύειν, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, Νικόλαε θεόφρον.
Σθένος μοι δίδου, ἔν ταῖς τοῦ βίου ἀνάγκαις, καί παράκλησιν ἔν πάσαις ἀθυμίαις, ὦ δυάς ἀγίᾳ, νεοφανῶν Μαρτύρων.
Θεοτοκίον.
Ἴασαι Κόρη, τήν θλιβομένην ψυχήν μου, καί θεράπευσον τοῦ σώματος τό ἄλγος, τῆ συμπαθεστάτη, προνοίᾳ σου Παρθένε.
ᾨδὴ θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Μεγάλων χαρισμάτων, κατηξιωμένος, παρά Χριστοῦ Ραφαήλ ἱερώτατε, μέγας προστάτης ἐδείχθης ἡμῶν καί στήριγμα.
Οἵ Μάρτυρες Κυρίου, οἵ δεδοξασμένοι, σύν Νικολάῳ Εἰρήνη θεόνυμφε, τῆς τῶν παθῶν ἀδοξίας ἡμᾶς λυτρώσασθε.
Ὑψόθεν ἀοράτως, σκέπετε ἀπαύστως, ὦ Ραφαήλ ἱερέ καί Νικόλαε, σύν τῆ Εἰρήνη τούς πίστει ὑμᾶς γεραίροντας.
Θεοτοκίον.
Ὑμνοῦμεν σου τήν χάριν, Κεχαριτωμένη· ὅτι ἡμᾶς διασῴζεις ἑκάστοτε, καί ἀσφαλῶς κατευθύνεις πρός θεῖον θέλημα.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν˙ τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις τῆς Ἰθάκης θεῖος βλαστός, Ραφαήλ τρισμάκαρ, καί τῆς Λέσβου ὅ ἀρωγός· χαίροις Διακόνων, Νικόλαε λαμπρότης· χαῖρε σεμνῇ Εἰρήνη, Χριστοῦ ὀσφράδιον.
Πάλαι ἐναθλήσαντες καρτερώς, καί ἄρτι γνωσθέντες, ἔν τῆ Λέσβῳ περιφανῶς, λάμπετε ἔν κόσμῳ, θαυμάτων ἐνεργείαις, εἰς δόξαν τού Κυρίου Ἅγιοι Μάρτυρες.
Δόξῃ λαμπρυνόμενοι, θεϊκῇ, ὁράσεσι πλείσταις, ἐκκαλύπτετε τοῖς πιστοῖς, ἀγνώστων πραγμάτων, σαφέστατα τήν γνῶσιν, ὦς θείοι τού Σωτῆρος, Ὀσιομάρτυρες.
Χαίρετε τῆς Λέσβου κλέος καινόν, Θερμῆς πολιοῦχοι, καί τού λόφου τῶν Καρυῶν, Ραφαήλ παμμάκαρ, ὁμοῦ σύν Νικολάῳ, καί τῆ σεμνή Εἰρήνη, πυρσοί θεόφωτοι.
Χαίρει κεκτημένη ὦς θησαυρούς, πλουτίζοντας πάντας, ἰαμάτων ταῖς δωρεαῖς, Ραφαήλ θεόφρον, σύν θείω Νικολάῳ, ἤ Λέσβος τά πανέντιμα ὑμῶν λείψανα.
Πάντας τούς προστρέχοντας εὐλαβῶς, ὑμῶν ἤ πρεσβεία, πάσης ῥύσασθε συμφορᾶς, Ραφαήλ Εἰρήνη, ὁμοῦ σύν Νικολάῳ, τήν τῶν πταισμάτων λύσιν ὑμῖν αἰτούμενοι.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τῷ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
τό ἀπολυτίκιον.
Ἔν Λέσβῳ ἀθλήσαντες, ὑπέρ Χρίστου τοῦ Θεοῦ αὐτήν ἡγιάσατε, τῆ τῶν Λειψάνων ὑμῶν εὑρέσει μακάριοι· Ὅθεν ὑμᾶς τιμῶμεν, Ραφαήλ Θεοφόρε ἄμα σύν Νικολάῳ καί παρθένῳ Εἰρήνην, ὦς θείους ἡμῶν προστάτας καί πρέσβεις πρός Κύριον.
Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐν Λέσβῳ, ἀθλήσαντες, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, αὐτὴν ἡγιάσατε, τῇ τῶν Λειψάνων ὑμῶν, εὑρέσει μακάριοι. Ὅθεν ὑμᾶς τιμῶμεν, Ῥαφαὴλ θεοφόρε, ἅμα σὺν Νικολάῳ καὶ παρθένῳ Εἰρήνῃ, ὡς θείους ἡμῶν προστάτας καὶ πρέσβεις πρὸς Κύριον.
Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ψάλλομεν τά ἑξῆς
Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τούς ἔν πίστει ἀκλινεῖ, τοῖς ὑμῶν ἁγίοις λειψάνεις, φοιτῶντας ἅγιοι, καί πρός τήν ἀντίληψιν, τήν ὀξυτάτην ὑμῶν, ἀφορῶντας ἑκάστοτε, Ραφαήλ τρισμάκαρ, καί θεῖε Νικόλαε, θαυματουργοῖ θαυμαστοῖ, πάσης ἐπηρείας καί βλάβης, λύπης καί πικρῶν νοσημάτων, ῥύσασθε ὑμῶν τῆ θεία χάριτι.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὅ Θεός ἡμῶν έλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
Δίστιχον.
Ραφαήλ, Νικόλαε σύν τῆ Εἰρήνη,
Γερασίμου δέξασθε νῦν τάς δεήσεις.
