Η λέξη Ουνία προέρχεται εκ της Πολωνολατινικής
λέξεως Unia που σημαίνει την ένωση,
χρησιμοποιήθηκε γιά πρώτη φορά στην
Πολωνία, όπου οι Ιησουΐτες συνέλαβαν
και εφήρμοσαν σχέδιο γιά την ένωση
των Ορθοδόξων μετά της Παπικής
αιρέσεως.
Η ίδια προσπάθεια επεξετάθη αργότερα
στους Κόπτες, τους Νεστοριανούς, τους
Χριστιανούς του Μαλαμπάρ, τους
Μαρωνίτες και γενικώς σε όλους
τους χριστιανούς οι οποίοι δεν
ακολουθούσαν τον Πάπα.
Η ένωση γιά τον παπισμό
είναι το πρόσχημα.
Ο αληθής σκοπός της Ουνίας είναι η
υποταγή των πάντων στον Πάπα.
Ουνία, Ουνίτες
π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ- Τί είναι η Ουνία;
Η ουνία εξελίχθηκε σε σχίσμα και παρέμεινε σχίσμα.
Υπήρξε βασικά ως κίνημα μιας μικρής μερίδας του
κλήρου, έργο μερικών επισκόπων, αποκομμένων
από την κοινότητα της Εκκλησίας, που ενεργούσαν
χωρίς την ελεύθερη και συνοδική συγκατάθεση της.
Ενεργούσαν μυστικά και κρυφά, χωρίς την
επίγνωση των Ορθόδοξων Χριστιανών,
Οι Ορθόδοξοι πιστοί είδαν πως πρέπει
να εναντιωθούν στους προδότες ιεράρχες
που ασπάστηκαν τον παπισμό παριστάνοντας
ότι παραμένουν Ορθόδοξοι για να τραβήξουν
και να παρασύρουν κόσμο.
Όμως κοινωνιολογικά η ουνία αποδείχτηκε
μια αποτυχία, όσο και να παριστάνουν
τους Ορθόδοξους βαθμιαία περνούσαν
και τυπικά κάτω από το λατινικό τυπικό.
Το μόνο πράγμα που μπορεί να στηρίξει
και να παρατείνει την αποτυχία της ουνίας,
εφόσον δεν ριζώνει στις καρδιές του
Ορθόδοξου λαού, είναι η κρατική
παρέμβαση, που μέσα από το πνεύμα
της ομοιομορφίας, επιθυμεί την
αστραπιαία και χοντροκομμένη
λατινοποίηση.
Η ουνία δεν ήταν μόνο πράξη
θρησκευτικής επιλογής, αλλά
περισσότερο μια έκρηξη
πολιτιστικού και πολιτικού
αυτόπροσδιορισμού.
Ένας από τους ιδρυτές της ουνίας
και δεύτερος ουνίτης μητροπολίτης,
ο ύπατος Ποσιέζ, αναφέρει πως
οι Έλληνες διαστρέφουν
το Ευαγγέλιο !
Αντίθετα οι Ορθόδοξοι σλάβοι
απολογητές μαρτυρούν ότι οι
μεταφράσεις των αγίων κειμένων
και η μελέτης της φιλοσοφίας και
θεολογίας πρέπει να γίνεται από
τα Ελληνικά και όχι από τα λατινικά,
που είναι μια ακατάλληλη και
ανεπαρκής γλώσσα για υψηλά
και περίπλοκα θεολογικά θέματα.
Οι ουνίτες και αυτό το εμφανίζουν
και οι προτεστάντες,
προσπαθούν μέσα από αντιρρητικούς
διαλόγους να ανασκευάζουν την
Πατερική Πίστη και από την μια μεριά
οι παπικοί ουνίτες προσπαθούν να
επιβάλουν την εξουσία του Βατικανού,
από την άλλη οι πιστοί του Λούθηρου
την παθητική πίστη και τα
ενοχικά συμπλέγματα.
Από την άλλη οι Έλληνες και Σλάβοι
Ορθόδοξοι κρατούν την αληθινή πίστη
και επικαλούνται τις αποδείξεις τους
από την Αγία Γραφή και τα Πατερικά κείμενα.
Ο άγιος Αθανάσιος του Μπρεστ της
Πολωνίας έζησε στην εποχή που
πραγματοποιήθηκε η απόφαση
της Ουνίας για ένωση μεταξύ της
Ορθοδόξου Εκκλησίας και της
Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας το 1596.
Αυτή έγινε με την εξουσία και την βία
και την βοήθεια του πολωνικού κράτους.
Όσοι έμειναν πιστοί στην ορθόδοξη πίστη
υπέφεραν πολλούς και διαφόρους διωγμούς.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι ορθόδοξοι να
φύγουν στα άγρια μέρη της χώρας, ή
ενώνονταν σε ορθόδοξες ομάδες κάτω
από την προστασία λίγων
αριστοκρατικών ορθοδόξων.
Οι περισσότεροι από τους πλουσίους
πέρασαν στον Ρωμαιοκαθολικισμό,
επειδή είχαν μεγάλα προνόμια
και περισσότερη ελευθερία
από το κράτος.
Στην επιβουλή της Ουνίας
εργάστηκαν τα Ιησουιτικά σχολεία,
δηλαδή τα φανατικά τάγματα της
Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.
Οι ορθόδοξοι κάτοικοι της πόλεως
Μπρεστ άρχισαν να δημιουργούν
εκκλησιαστικές κοινότητες με σκοπό
την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας,
επειδή τα ανώτερα πρόσωπα της
Ορθοδόξου Εκκλησίας τα καθόριζε
ο κράλης της Πολωνίας, δεν είχαν
σταθερή πίστη, ζούσαν με κοσμικό
τρόπο, δεν μπορούσαν να αντιδράσουν
στην βούληση της κρατικής εξουσίας,
αλλά και με την θέλησή τους βοηθούσαν
για την πραγματοποίηση των σκοπών
της Ουνίας.
Αυτοί οι ιεράρχες υπέγραψαν την
παράνομη Ουνία το 1596 στο Μπρεστ.
Ο Άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε αυτήν
την εποχή το 1597 στο Μπρεστ.
Η οικογένειά του ήταν μέλος της
Ορθόδοξης Κοινότητος Μπρεστ.
Ο Αθανάσιος έλαβε υψηλή μόρφωση,
έμαθε ρωσικά, πολωνικά, ελληνικά
και λατινικά.
Σε ηλικία 30 χρόνων ήρθε στο
Μοναστήρι του Αγίου Πνεύματος
στο Βίλνο, και από εκεί τον μετέφεραν
στο μοναστήρι Κουπιάτσκι.
Στο δρόμο ο Αθανάσιος συνάντησε
ένα ανάπηρο, τον πήρε στην πλάτη του,
και αυτός τον εδίδαξε την νοερά
αδιάλειπτη προσευχή του Χριστού.
Στο μοναστήρι Κουπιάτσκι υπήρχε
θαυματουργή εικόνα της Παναγίας,
η οποία εμφανίστηκε σ' αυτόν
τον τόπο το 1182.
Αυτή η θαυματουργός εικόνα της
Παναγίας είχε διαδραματίσει μεγάλη
επίδραση στην ζωή του
Οσίου Αθανασίου.
Μία φορά άκουσε ο άγιος φωνή από την
εικόνα της Παναγίας που τον είπε να πάει
στην Μόσχα για να πάρει από τον
αυτοκράτορα της Ρωσίας βοήθεια,
όπως και έγινε.
Όταν γύρισε από την Μόσχα κατά
παράκληση των αδελφών της Μονής
έγινε ηγούμενος στο Μοναστήρι
του Αγίου Συμεών στο Μπρεστ.
Το 1647 επήγε στην Βαρσοβία,
στον κράλη της Πολωνίας Βλαδισλάβ
και με τις προσπάθειές του επέτυχε
να δοθούν όλα τα προνόμια στις
ορθόδοξες κοινότητες του Μπρεστ,
ως και την εξασφάλιση της
ελευθερίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Στο γράμμα όμως του Κράλη οι τοπικές
αρχές του Μπρεστ απήντησαν:
Να γίνετε όλοι ουνίτες και τότε όλα θα
κάνουμε δωρεάν.
Η ανώτατη ορθόδοξη ιεραρχία της
Βαρσοβίας δεν ενδιαφέρθηκε για την
υπόθεση αυτή.
Ο Αθανάσιος μόνος,
με στενοχώρια
και λύπη
προσευχόταν
στο Θεό.
Μια φορά και ενώ ο Όσιος διάβαζε
τον Ακάθιστο ύμνο άκουσε φωνή
της Παναγίας, που έλεγε:
Αθανάσιε πήγαινε και έλεγξε τώρα,
την δικαιοσύνη στην Βουλή,
με την βοήθεια της δικής μου
εικόνας Κουπιατίσκοϊ,
ομιλώντας για την δίκαιη
τιμωρία του Θεού, που θα έρθει,
εάν δεν αλλάξει πολιτική κατά της
Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ας καταδικάσουν πρώτα
απ' όλα την Ουνία,
εδώ είναι η πρώτη ανάγκη,
και τότε και γι' αυτούς ακόμη όλα
θα είναι καλά.
Κατά την θέληση της Παναγίας
ο Όσιος έδωσε για όλα τα μέλη
της βουλής μικρές εικόνες
της Παναγίας, που περιείχαν
λόγια για τον κίνδυνο της τιμωρίας τους,
διότι επροστάτευαν την Ουνία
και καταπίεζαν τους ορθοδόξους,
και στην συνέχεια μίλησε με θάρρος
υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως
κατά την παρουσία του κράλη.
Λόγω της παρουσίας του στην Βουλή
ο Όσιος Αθανάσιος υπέφερε πολλά
από τους συνθηκολογήσαντας
με τους Ουνίτας Ορθοδόξους Ιεράρχας.
Τον έλεγαν τρελλόν, τον έβαλαν στην φυλακή,
τον έπαυσαν από ιερέα και τον έστειλαν
για δίκη στον Μητροπολίτη του Κιέβου
Πέτρο Μογίλα.
Ο μητροπολίτης εδικαίωσε τον Αθανάσιο
και έκρινε την απόφαση της Βαρσοβίας άδικη.
Ο Αθανάσιος εγύρισε στο μοναστήρι
και εζούσε με ησυχία και προσευχή
την κατά Θεό πολιτεία.
Αλλά άκουσε ακόμη μία φορά
φωνή της Παναγίας, η οποία του έλεγε
να πάει και πάλι στην Βουλή
και να μιλήσει αντί της Ουνίας,
για τους Ρωμαιοκαθολικούς.
Δεν πρόλαβε όμως να πάει στην Βουλή,
τον έπιασαν, τον φυλάκισαν και τον
μετέφεραν στην Βαρσοβία.
Άδικα τον υποπτεύθηκαν για
συνεργασία με την Μόσχα.
Από την φυλακή έγραψε γράμμα
στον κράλη της Πολωνίας, στον
οποίον έλεγε για τους διωγμούς
της Ορθοδόξου Εκκλησίας
και του θύμισε την υπόσχεσή του,
όταν έγινε κράλης,
ότι θα βοηθήσει την
Ορθόδοξη Εκκλησία....
Ο κράλης απεφάσισε να ελευθερωθεί
ο Αθανάσιος, μόνον στην περίπτωση
που θα τον πάρει μαζί του ο
Μητροπολίτης Κιέβου.
Μετά τον θάνατον του
Μητροπολίτου Κιέβου Πέτρου Μογίλα,
1647, ο Αθανάσιος ήλθε
στο μοναστήρι του.
Την 1 Ιουλίου του 1648 ήλθαν
στο μοναστήρι στρατιώτες
και φυλάκισαν
τον άγιον Αθανάσιον.
Όταν δεν βρήκαν ενοχοποιητικά
στοιχεία του είπαν, ότι
«παραμέρισε την αγία Ουνία».
Ο Αθανάσιος έκαμε τον σταυρόν του
και επανέλαβε προηγούμενά του λόγια.
Τότε τον έβαλαν στην φυλακή στο κάστρο.
Την 5 Σεπτεμβρίου τον μετέφεραν
στην μεγαλύτερη φυλακή πίσω
από την πόλη.
Τον επισκέπτονταν οι ιησουίτες
μοναχοί και ζητούσαν να
αρνηθεί την Ορθοδοξία.
Ο άγιος τους απαντούσε:
«Ας γνωρίζουν οι ιησουίτες ότι,
όπως τους αρέσει να μένουν στις
περιποιήσεις αυτού του κόσμου,
έτσι μου αρέσει τώρα να πεθάνω
για την Ορθοδοξία».
Ο διευθυντής των φυλακών είπε
στους ιησουίτες.
«Αυτός τώρα είναι στα δικά σας χέρια,
να κάνετε μ' αυτόν, ότι θέλετε».
Τότε τον πήραν στο δάσος, τον
βασάνιζαν με φωτιά.
Μετά φώναξαν ένα οπλοφόρο
στρατιώτη και ετοίμασαν
τον λάκκο του.
Τελευταία φορά του είπαν να αλλάξει
την πίστη του και τις απόψεις του,
αλλά αυτός είπε:
«Ότι είπα νωρίτερα,
με αυτό και θα πεθάνω».
Ο στρατιώτης πυροβόλησε,
αλλά ο Άγιος έμεινε όρθιος,
με την βοήθεια του δένδρου
που ήταν πίσω του.
Τότε απεφάσισαν να τον βάλουν
στο λάκκο.
Ο άγιος Αθανάσιος σήκωσε τα
μάτια του στον ουρανό,
σταύρωσε τα χέρια του στο
στήθος και έπεσε μόνος του,
σιγά-σιγά στο λάκκο.
Όταν ήταν ακόμη ζωντανός
επάνω του έβαλαν χώμα και άμμο,
αργότερα έτσι και τον ευρήκαν
ξαπλωμένον.
Εκείνη την νύκτα στην πόλη Μπρεστ
κανείς από τους μοναχούς, αλλά
και πολλοί από τους πιστούς
δεν κοιμήθηκαν.
Την 1η Μαΐου οι μοναχοί βρήκαν
το σώμα του ομολογητού και
μάρτυρος Αθανασίου, το πήραν
την νύχτα και άλλη μέρα το έθαψαν
στο Μοναστήρι στο Μπρεστ.
Το σώμα του Αγίου έμεινε άφθαρτο.
Το 1818 όμως εκάηκε, αλλά μέρος
από το άγιον λείψανόν του σώθηκε
και φυλάσσεται στην
Εκκλησία του Αγίου Αθανασίου
στο Μπρεστ....
H Ουνία στην Ελλάδα
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΟΥΝΙΑ: ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ"
πρωτοπρ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
Μιλώντας για Ελλάδα, εννοούμε το Ελληνικό Κράτος
(1830 κ.έ.), διότι ήδη κατά τη διάρκεια της δουλείας
(Τουρκοκρατίας, Ενετοκρατίας) οι ανοργάνωτοι
ακόμη Ουνίτες ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα
στον ιστορικό ελληνικό χώρο, κινούμενοι τόσο
στα όρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας,
όσο και στις ενετοκρατούμενες περιοχές.
Όπως και παραπάνω υπογραμμίσθηκε,
οι απόφοιτοι τού Κολλεγίου του
Αγ. Αθανασίου ανέπτυξαν έντονη
ουνιτική (ενωτική) δραστηριότητα
μεταξύ των ομογλώσσων και ομοεθνών τους.
Οι Ιησουίτες, που ενίσχυαν την ουνιτική
αυτή κίνηση, εμφανίσθηκαν από το 1583
και στη Κωνσταντινούπολη και με τα μέσα
που διέθεταν
(χρήμα, εκδόσεις, πολιτική κάλυψη)
έγιναν ο κακός δαίμονας της
Ρωμαίικης Εθναρχίας,
που είχε την ευθύνη για ολόκληρο
το ρωμαίικο μιλλέτι, τους
Ρωμηούς - Ορθοδόξους -
των Βαλκανίων και της Μικρασίας.
Οι κατά καιρούς ενέργειες των εκκλησιαστικών
Ηγετών, και μάλιστα Πατριαρχών, κατά
της δράσεως της Ουνίας, είναι άμεση
επιβεβαίωση της φθοροποιού παρουσίας της
στην καθ' ημάς Ανατολήν.
Ακριβώς ή δράση του Παπισμού
στην Ανατολή μέσω της Ουνίας
ήταν η αφορμή συγκλήσεως της
Πανορθοδόξου Συνόδου τού 1722 στην
Κωνσταντινούπολη, στην οποία έλαβαν
μέρος οι
Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως
Ιερεμίας Γ', Αντιοχείας Αθανάσιος Γ'
και Ιεροσολύμων Χρύσανθος.
Η Σύνοδος σε σχετική Εγκύκλιό της
προς το ορθόδοξο πλήρωμα κατεδίκασε
την Ουνία και επεσήμανε τους κινδύνους
που περιέκλειε η δράση της στην Ανατολή.
Σε ανάλογη ενέργεια προέβη
και ο Οικουμενικός Πατριάρχης
Γρηγόριος ΣΤ' το 1838,
φανερώνοντας έτσι τον συνεχιζόμενο
ουνιτικό κίνδυνο.
Η πατριαρχική Εγκύκλιος
τους αποκαλεί προβατοσχήμους λύκους,
δολίους και απατεώνας, στηλιτεύοντας
τη σκοτεινή δράση τους κυρίως
στη Συρία, Αίγυπτο και Παλαιστίνη.
Μετά τον κριμαϊκό πόλεμο άρχισε
η κρίση των Ουνιτών στη Βουλγαρία,
επαρχία της Ρωμαίικης Εθναρχίας,
μια κίνηση που παράλληλα με
άλλους παράγοντες (πανσλαβισμός)
οδήγησε στο Βουλγαρικό σχίσμα
τού 1870 και τη
Βουλγαρική Εξαρχία (1872).
Αλλά και το 1887 το Οικουμενικό
Πατριαρχείο στηλίτευσε
την παράνομη δράση των Ουνιτών
σε Εγκύκλιό του.
Από το 1897 αρχίζει η δράση στην
Ανατολή των Γάλλων
Ασσομπσιονιστών μοναχών,
απεσταλμένων του
Πάπα Λέοντος ΙΓ'.
Ηγετικά τους στελέχη ήσαν οι γνωστοί
και από την επιστήμη
L.Petit και ο J. Pargoire,
που εκηλίδωσαν την επιστημονική
φήμη τους με τον
προπαγανδιστικό τους ρόλο.
Οι Ασσομπσιονιστές ανέλαβαν
την υποστήριξη των Ουνιτών της
Βουλγαρίας και προπαγάνδιζαν
την Ουνία στην Κωνσταντινούπολη
και τη Θράκη.
Με εντολή δε τού πάπα Βενεδίκτου ΙΓ'
Λατίνοι Κληρικοί λειτουργούσαν
με ορθόδοξα άμφια σε ναούς
των παπικών σχολείων της
Κωνσταντινουπόλεως
για προπαγανδιστικούς,
φυσικά, λόγους.
Έτσι, αναγκάστηκε ο Οικουμενικός
Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ' να εκδώσει
(24.3.1907) νέα εγκύκλιο
κατά των Ουνιτών και της
Παπικής προπαγάνδας.
Με την καθοδήγηση και υποστήριξη
των Ασσομπσιονιστών, που
κυκλοφορούσαν με ορθόδοξη περιβολή,
εμφανίσθηκαν οι πρώτοι
Έλληνες Ουνίτες στα 1907,
οργανωμένοι σε
συγκεκριμένη κοινότητα.
Μαθητής του προπαγανδιστού
Υακίνθου Μαραγκού,
δομινικανού μοναχού,
ήταν ο κληρικός
Ησαΐας Παπαδόπουλος,
ο οποίος έδρασε προσηλυτιστικά
στην Πόλη και αργότερα
κλήθηκε στη Ρώμη, όπου
χειροτονήθηκε
επίσκοπος Γρατιανουπόλεως.
Ήδη το 1877 είχε γίνει παπικός.
Βοηθός του Ησ. Παπαδοπούλου
ήταν ο Γεώργιος Χαλαβαζής,
γεννημένος στη Σύρο από
παπικούς γονείς.
Σπούδασε στο ουνιτικό Κολλέγιο
της Ρώμης και το 1907
χειροτονήθηκε διάκονος
και πρεσβύτερος από
παπικό επίσκοπο.
Στάλθηκε όμως στην
Κωνσταντινούπολη,
όπου ανέλαβε ουνιτική δράση,
η οποία τόσο εκτιμήθηκε
από τον πάπα Βενέδικτο,
ώστε το 1920 τον
προήγαγε σε τιτουλάριο
επίσκοπο Θεοδωρουπόλεως.
Η δράση του, όπως και των άλλων
συνεργών του, στράφηκε ιδιαίτερα
στην ελληνική νεολαία μέσω
της παιδείας.
Εκατοντάδες ελληνόπουλα
τρέφονταν με το δηλητήριο
της παπικής Ουνίας.
Ίδρυσαν, μάλιστα,
και γυναικείο μοναχικό
τάγμα αδελφών Ελληνίδων,
με το όνομα
Θεοτόκος Παμμακάριστος,
που κυκλοφορούσαν
με το ορθόδοξο ράσο
και για να μη κινούν
υποψίες και για να δρουν ευκολότερα.
Στην κυρίως Ελλάδα
(Ελληνικό Κράτος)
η Ιερά Σύνοδος
υπό τον Μητροπολίτη
(Αρχιεπίσκοπο)
Αθηνών Θεόκλητο Α'
εξέδωσε Εγκύκλιο το 1903,
επισημαίνοντας τον κίνδυνο
από την εμφάνιση πρακτόρων
της Ουνίας στον ελλαδικό χώρο.
Ως το 1922 δεν μπόρεσε
να οργανωθεί η ουνιτική
προπαγάνδα στην Ελλάδα.
Τον Αύγουστο του 1922 όμως,
μετά τη μικρασιατική καταστροφή,
ο Γεώργιος Χαλαβαζής μετέφερε
το κέντρο της δράσεως του
από την Κωνσταντινούπολη
στην Αθήνα, εγκαθιστώντας
το σχολείο τους στο
Ηράκλειο των Αθηνών
και το τάγμα των καλογραιών
τους στη Νάξο.
Στην Αθήνα συνέχισαν
την φιλανθρωπική τους
δραστηριότητα,
αναπτύσσοντας μεγάλη
κινητικότητα στον
κοινωνικό χώρο
για την προβολή τους,
και μάλιστα μεταξύ των
προσφύγων, σε σημείο
που ο Γ. Χαλαβαζής να
παρασημοφορηθεί
από την Ελληνική Πολιτεία!
Αυτό όχι μόνο εδραίωσε την
παρουσία των Ουνιτών
στην Ελλάδα, αλλά
ετόνωσε και το
αυτοσυναίσθημά τους,
ώστε να υπογραμμίζουν,
ότι το έργο τους αναπτυσσόταν
με την ευμενή συγκατάθεση
των Αρχών.
Ανάλογα έγραφαν στις
Εταιρείες τους και οι
Προτεστάντες Μισσιονάριοι
τον 19ο αιώνα, κινούμενοι
και τότε με την προστασία
των Ελληνικών Αρχών...
Κυρίως κυρίες και δεσποινίδες
της αριστοκρατίας (sic)
προπαγάνδιζαν την εκπαιδευτική
δραστηριότητα των Ουνιτών.
Η αποδοχή τους, δηλαδή,
ελάμβανε χώρα στον
εκδυτικισμένο χώρο της
ελληνικής κοινωνίας.
Η Ελλαδική Εκκλησία
δεν αδράνησε, ούτε άφησε
το ορθόδοξο πλήρωμα
απληροφόρητο.
Πρώτη επίσημη αντίδρασή της
έγινε με έγγραφο της Ι. Συνόδου
προς το Υπουργείο Εκκλησιαστικών
και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως το 1924,
επί αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Α'
(Παπαδοπούλου).
Η καταγγελία της Ιεράς Συνόδου
συνοδευόταν με διαμαρτυρία
για την αδιαφορία του Κράτους
και το αίτημα να κλεισθούν
ο ουνιτικός ναός και τα άλλα
ουνιτικά ιδρύματα, διότι
διευκόλυναν τη λατινική
προπαγάνδα στη Χώρα μας.
Ήταν δε ήδη γνωστή η
ανθελληνική στάση της Ρώμης
και του Πάπα στη
μικρασιατική καταστροφή,
όπως και προηγουμένως
στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο.
Στις 7 Απριλίου 1925
εκδόθηκε Εγκύκλιος
του Αρχιεπισκόπου Αθηνών
Χρυσοστόμου κατά των Ουνιτών,
που προκάλεσε έντονη
την αντίδραση του
Γεωργίου Χαλαβαζή.
Ακολούθησε δε αλληλογραφία
μεταξύ των δύο ανδρών (1926 έ.),
στην οποία ο Αθηνών
Χρυσόστομος, καθηγητής
Πανεπιστημίου και Ιστορικός,
αναλύει με δύναμη και παρρησία
το ουνιτικό πρόβλημα στην
Ελλάδα και τον κίνδυνο,
πνευματικό και πολιτικό,
του Ελληνικού Λαού.
Αφήνει όμως, δυστυχώς,
ανέγγιχτο το πρόβλημα της
ουσίας του Παπισμού,
της εκκλησιαστικότητάς του.
Το πρόβλημα των Ουνιτών
εισήλθε και στην
Ελληνική Βουλή (1929),
χωρίς όμως να δοθεί λύση.
Οι συνεχείς διαμαρτυρίες
του Ελληνικού Κλήρου
οδήγησαν σε δύο δικαστικές
αποφάσεις.
Πρόκειται για βουλεύματα του
Εφετείου Αθηνών (1930)
και του Αρείου Πάγου (1931),
που επέβαλλαν στους Ουνίτες
την απαγόρευση να φορούν
το εξωτερικόν ένδυμα των
ορθοδόξων κληρικών της Χώρας,
για να αποφεύγεται η επιδιωκόμενη
από τους Ουνίτες σύγχυσή τους
με τον ορθόδοξο Κλήρο.
Ουδέποτε όμως οι Ουνίτες σεβάστηκαν
με συνέπεια αυτή την απόφαση.
Αντίθετα ο Ουνιτισμός απλώθηκε
και στους Έλληνες και λοιπούς
Ορθοδόξους του εξωτερικού
(Ευρώπης, Αμερικής)
επηρεάζοντας και από το
χώρο της διασποράς την
ενδοελληνική πραγματικότητα
υπέρ του Παπισμού και των σχεδίων του.
Ποιος ο αληθινός κίνδυνος;
Βλέποντας κανείς τον σχετικά
μικρό αριθμό των Ουνιτών στην Ελλάδα
(συμποσούνται σε μερικές χιλιάδες)
σχηματίζει την εντύπωση, ότι το Έθνος
δεν αντιμετωπίζει μεγάλο κίνδυνο
από την Ουνία.
Και αυτό είναι το επιχείρημα και των
ίδιων των Ελλήνων Ουνιτών
και των υποστηρικτών τους.
Τα γεγονότα όμως στις χώρες
της Ανατολικής Ευρώπης
(Ουκρανία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία)
απέδειξαν, πόσο μεγάλη απειλή
συνιστά και μόνη η παρουσία της
Ουνίας και ως που μπορεί να φθάσει.
Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται,
ότι και στη Χώρα μας ο κίνδυνος
από την Ουνία είναι αντιστρόφως
ανάλογος του αριθμού των μελών της.
Ερευνώντας τη διαχρονική δράση
της Ουνίας στην Ορθόδοξη Ανατολή,
δικαιώνουμε την Πατριαρχική Σύνοδο,
η οποία το 1838 αποκαλούσε τους
Ουνίτες λύκους βαρείς, φθοροποιούς
και ολέθριους, εν σχήματι
προβάτων και κατασπαράττοντας
αφειδώς και απολλύοντας ψυχικώς
ταύτα υπέρ ων Χριστός απέθανε.
Πράγματι, έχουν διαπραχθεί δυστυχώς
πολλά, φανερά και μυστικά, εις
βάρος (και) του Ελληνισμού
και γενικά της Ορθοδοξίας από το
ουνιτικό στοιχείο, στην τυφλή
υποταγή και συνεργασία του με
τον Παπισμό.
Ενώ δε, λόγω της φαινομενικής
ειρήνης στις σχέσεις Παπισμού
και Ορθοδοξίας στα τελευταία
χρόνια, πολλοί πίστευαν, ότι τα
παραπάνω ήσαν απλώς θλιβερό
παρελθόν, ήλθαν τα νέα
εγκλήματα της Ουνίας
στην Ανατολική Ευρώπη
και η ανθελληνική στάση
του Βατικανού στο λεγόμενο
μακεδονικό, για να αποδείξουν,
ότι ΤΙΠΟΤΕ δεν έχει αλλάξει
στις προθέσεις του Παπισμού
έναντι της Ορθοδόξου Ανατολής
και τού Ελληνισμού.
Η μεσαιωνική νοοτροπία του
Βατικανού λειτουργεί και σήμερα,
διότι ποτέ δεν έχει αλλάξει.
Το Βατικανό λειτουργεί ως
κοσμική δύναμη-κράτος.
Ο επεκτατισμός ως αύξηση της
επιρροής του συνιστά
τη μόνιμη και αμετακίνητη
επιδίωξή του και σ' αυτό επιμένει
να χρησιμοποιεί την Ουνία,
ως το πειθαρχικότερο όργανό του.
Η επικινδυνότητα της Ουνίας,
και στο χώρο μας,
γίνεται εμφανής σε
διάφορες κατευθύνσεις:
α) Ο Ουνιτισμός γεννά πνεύμα
και συνείδηση γενιτσαρισμού.
Δημιουργεί σε κάθε γενιά
γενιτσάρους, που είναι
οι φοβερότεροι εχθροί των
ομοεθνών τους, ικανοί
πάντοτε για όλα.
Στην μακρόσυρτη δουλεία
του Γένους μας
γενίτσαροι δεν ήσαν
μόνο οι εξισλαμιζόμενοι,
οι ταυτιζόμενοι δηλαδή
με τον εξ Ανατολών κατακτητή
(την Τουρκιά), αλλά και οι
λατινίζοντες, οι ταυτιζόμενοι
με τον επικινδυνότερο ακόμη
εχθρό του Γένους, τον Πάπα
(τη Φραγκιά).
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός,
κωδικοποίησε τη σχετική
διδασκαλία των Αγίων μας
(Μ. Φωτίου, Γρηγορίου Παλαμά,
Μάρκου Ευγενικού κ.π.ά.),
ερμηνεύοντας και τη,
δικαιολογημένη από την ιστορία,
στάση των ανθενωτικών,
που, ανάμεσα στα δυό κακά,
προτιμούσαν το μικρότερο,
την οθωμανική κυριαρχία.
Αισθανόμενοι ως γενίτσαροι
της Φραγκιάς οι Ουνίτες,
βρίσκονται σε πολύ δυσχερή
θέση και είναι τραγικές
υπάρξεις, ως προς αυτό,
πράγματι!
Διότι αισθάνονται ανέστιοι
και απάτριδες, αφού ουσιαστικά
δεν ανήκουν πουθενά,
χρησιμοποιούμενοι ως όργανα
θλιβερά στην εξυπηρέτηση
και ενίσχυση αμείλικτων εχθρών
τού γένους τους.
Αυτό μου δήλωνε, άλλωστε,
με δάκρυα πρόσφατα ένας
Έλληνας Ουνίτης.
Το γενιτσαρικό όμως φρόνημά
τους συνιστά και την
επικινδυνότητα τους για το
γένος τους.
Διότι ανά πάσαν στιγμή
είναι πρόθυμοι ή έστω
αναγκασμένοι να συμπράξουν
σε κάθε επιβουλή εναντίον
της Ελλάδος.
Και ας ισχυρίζονται, ότι
αισθάνονται ως Έλληνες.
Αυτό ισχυρίζονταν και οι
λατινόφρονες και οι γενίτσαροι
της Τουρκίας και ξέρουμε
σήμερα, αν έλεγαν την αλήθεια.
Το παπικό στοιχείο,
με το οποίο συμπορεύονται
αναντίρρητα οι Έλληνες Ουνίτες,
ουδέποτε υπήρξε φιλικό προς
τον Ελληνισμό, ούτε υποστήριξε
ποτέ τα δίκαια ελληνικά εθνικά
συμφέροντα.
Πάντοτε συντάχθηκε με τη βούληση
τού κέντρου του,
του Βατικανού ή της Ρώμης,
συνεργαζόμενο για την
αποτυχία των
ελληνικών επιδιώξεων.
Στις ενετοκρατούμενες
περιοχές και στην
τουρκοκρατούμενη Ελλάδα
οι παπικοί έδειξαν
αμετακίνητα την ίδια στάση.
Όχι μόνο αντιτάχθηκαν στην
Ελληνική Επανάσταση τού 1821,
αλλά και την πολέμησαν,
υποστηρίζοντας τα συμφέροντα
των Τούρκων.
Το ίδιο έκαμαν και το
1920-22 κατά το
μικρασιατικό πόλεμο.
Το Βατικανό, φοβούμενο
ανανέωση και τόνωση
του Οικουμενικού Πατριαρχείου,
υποκινούσε τους Γάλλους
να βοηθήσουν τους Τούρκους.
Το Βατικανό δήλωνε, ότι
θεωρούσε προτιμότερη
πάνω στο τρούλλο της
Αγίας Σοφίας την ημισέληνο
παρά τον ελληνικό σταυρό
και την μουσουλμανική αδιαφορία
από τον ορθόδοξο φανατισμό.
Με τη σιωπή τους δε, επικροτούσαν
την ανθελληνική αυτή εκστρατεία,
ως Έλληνες Ουνίτες.
Παπικοί και Ουνίτες είχαν
(και έχουν) την συνείδηση,
ότι είναι κράτος εν κράτει,
και μάλιστα μετά την σύναψη
διπλωματικών σχέσεων
της Ελλάδος με το
Βατικανό (1979).
Γι' αυτό τόσο στην εποχή
των διομολογήσεων και
της προστασίας τους
από τη Γαλλία, όσο και
μεταγενέστερα, δεν παύουν
να είναι έτοιμοι ανά πάσαν στιγμή
να λειτουργήσουν ως πέμπτη φάλαγγα,
απειλώντας άμεσα τα ελληνικά
εθνικά συμφέροντα.
Γι' αυτό μόνο λύπη και οίκτο μπορεί
να αισθάνεται κανείς για τους
Έλληνες Παπικούς και
μάλιστα τους Έλληνες Ουνίτες.
Όταν θα ανοιχθούν τα Αρχεία,
τα σχετιζόμενα
με το Κυπριακό (1974),
θα φανεί η συνέχεια στην
ανθελληνική στάση τού
παπικού στοιχείου,
μολονότι και τα υπάρχοντα
ήδη στοιχεία τη φωτίζουν
με πληρότητα.
Θα ήθελα, και το λέγω ειλικρινά,
να μπορούσαν οι κρίσεις μου
αυτές για την ελληνική συνείδηση
των Παπικών και Ουνιτών
της Χώρας μας να αποδειχθούν
έκτος πραγματικότητος,
οφειλόμενες σε λανθασμένες
εκτιμήσεις.
Και είμαι πρόθυμος να ανακαλέσω
τα όσα, στηριζόμενος σε ιστορικά
στοιχεία, σημείωσα, αν απαντήσουν
ευθέως οι (Παπικοί και)
Ουνίτες της Ελλάδος στα ακόλουθα ερωτήματα:
1) Έχουν την ελληνική λεβεντιά οι
Έλληνες Ουνίτες να απαιτήσουν
αμέσως τώρα από το Βατικανό την
απορρόφησή τους από τη
ρωμαιοκαθολική Εκκλησία,
σταματώντας τον
τραγελαφικό ρόλο τους;
Ας γίνει η αρχή από την
Ελλάδα για την εξαφάνιση
της Ουνίας, ώστε να ανοίξει,
αληθινά, νέα εποχή στη
σχέση της Ορθοδοξίας
με τον Ρωμαιοκαθολικισμό.
2) Αν το Βατικανό αρνηθεί
μια τέτοια πρόταση, είναι
έτοιμοι να επιστρέψουν
στην Ορθοδοξία με την
κανονική διαδικασία
(λίβελλο, χρίσμα κ.λπ.);
και
3) Λαμβανομένης υπ' όψει
της έκρυθμου καταστάσεως
στη Βαλκανική και την ανάμειξη
του Βατικανού υπέρ των παπικών
δυνάμεων (π.χ. Κροατίας),
είναι πρόθυμοι, σε περίπτωση
- ο μη γένοιτο - επεκτάσεως
του πολέμου, να πολεμήσουν
στο πλευρό της Ελλάδος
εναντίον των παπικών δυνάμεων;
β) Εξ ίσου όμως μεγάλο κίνδυνο
συνιστά η μόνιμη διάβρωση,
που υφίσταται το ορθόδοξο
πλήρωμα με την ύπαρξη
της Ουνίας.
Διότι προβάλλεται μόνιμα
ένα συγκεκριμένο πρότυπο
- μοντέλο ενώσεως, που
διευκολύνει μάλιστα σημαντικά
αυτή την κίνηση.
Και αυτό είναι η Ουνία.
Το Βατικανό έχει κάθε λόγο
να υπάρχει η Ουνία
και διότι μπορεί να
την χρησιμοποιήσει στις
πολιτικοοικονομικές
επιδιώξεις του, όπως το
κάνει ήδη στις Χώρες της
Ανατολικής Ευρώπης, αλλά
κυρίως, διότι υπάρχει ένα
ορατό πρότυπο ενώσεως
των Ορθοδόξων με τον
Παπισμό, που δημιουργεί
την εντύπωση ότι η ένωση
γίνεται χωρίς εγκατάλειψη
της Ορθοδοξίας.
Αυτό διεκήρυττε ήδη ο
Πάπας Παύλος ΣΤ',
προβάλλοντας το πρότυπο
της Ουκρανίας και
ανακηρύσσοντας σε Καρδινάλιο
τον ουνίτη αρχιεπίσκοπο
της Σλίπυϊ.
Άλλωστε, είναι ήδη εκπεφρασμένο
το πως ο Παπισμός
βλέπει την ένωση:
Το Βατικανό δεν θέλει ένωση
εν τη αληθεία της προφητικής
- αποστολικής και πατερικής
παραδόσεως, αλλά αμοιβαία
αναγνώριση.
Ενεργώντας ως Κράτος,
έχει χάσει κάθε ευαισθησία
στα θέματα πίστεως, παρά
τις αντίθετες διακηρύξεις
των Θεολόγων του.
γ) Υπάρχει και μία άλλη όψη,
η σημαντικότερη, που γίνεται
όμως αισθητή, όπου το ορθόδοξο
φρόνημα είναι υγιές και ακμαίο.
Είναι ή πνευματική-
σωτηριολογική.
Η Ουνία υπάρχει, για να οδηγεί
στην άμεση ή έμμεση
αναγνώριση και αποδοχή
τού Παπισμού, της
σημαντικότερης αλλοτρίωσης
του Χριστιανισμού
όλων των αιώνων.
(Ο Προτεσταντισμός είναι
απόρροια του Παπισμού,
όπως και όλες οι
πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις
στο χώρο της Δύσεως).
Όταν ο αείμνηστος
π. Ιουστίνος Πόποβιτς
ταύτιζε την ιστορική πτώση
του Πάπα (Παπισμού)
με τις πτώσεις τού Αδάμ
και του Ιούδα, ήθελε
ακριβώς αυτή την αλήθεια
να τονίσει: την πλήρη
αποχριστιανοποίηση του Παπισμού,
ως καταξιώσεως
της απολυταρχίας και τού
ολοκληρωτισμού.
Πρέπει δε να δηλωθεί,
ότι η καταξίωση του
ολοκληρωτισμού από τον Παπισμό
διαφέρει διαμε-τρικά από σχετικά
φαινόμενα, που κατά καιρούς
παρατηρούνται και σε
ορθόδοξα περιβάλλοντα.
Οι διαστροφές αυτές, που
ενσαρκώνονται στα παπικά
δόγματα, για μας τους
Ορθοδόξους μένουν πάντα
κατάφωρες αποκλίσεις από
την σωστική αλήθεια,
και απορρίπτονται,
καταδικαζόμενες ως
πτώση και αμαρτία.
Στον Παπισμό όμως έχουν
αναχθεί σε δόγματα πίστεως,
αναγκαία για τη σωτηρία.
(Μπορεί να υπάρξει Λατινική
Εκκλησία χωρίς Πάπα;)
Αυτό σε τελευταία ανάλυση
σημαίνει, ότι η σάρκωση
του Θεού-Λόγου έγινε για
να θεμελιωθεί στον κόσμο
ο Παπισμός και να αγιασθεί
ο ολοκληρωτισμός με όλες
τις συνέπειές του.
Υπάρχει μεγαλύτερη βλασφημία από αυτή;
Η αναγνώριση τού Παπισμού
συνιστά εγκατάλειψη της εν Χριστώ
αληθείας, άρνηση της
εν Αγίω Πνεύματι ζωής
(πνευματικότητος)
και μεταβολή τού Χριστιανισμού
σε κοσμική Ιδεολογία,
που πνίγεται μέσα στο
ενδοκοσμικό και την δίψα
της εξουσίας.
Ο Χριστιανισμός όμως, όπως
σώζεται στα πρόσωπα των
Αγίων μας, είναι η θεραπεία
του ανθρώπου μέσα από την
κάθαρση της καρδίας από τα
πάθη και του νου από τους
λογισμούς, για να μπορεί
να δεχθεί ο άνθρωπος την
επίσκεψη (φωτισμό) του
Αγίου Πνεύματος και να
φθάσει στη θέωση, τον
δοξασμό όλης της
υπάρξεως μέσα στην
άκτιστη αγιοτριαδική Χάρη
(Βασιλεία).
Όπου χαθεί αυτή η προοπτική
και αλλοιωθεί αυτός ο στόχος,
δεν υπάρχει
Χριστιανισμός -Ορθοδοξία!
Διότι η πορεία του άνθρωπου
προς τη θέωση συμμεταβάλλει
και το περιβάλλον του ανθρώπου
και δημιουργεί τη δυνατότητα
πραγματώσεως της ανιδιοτελούς
αγάπης, που είναι το θεμέλιο
της αυθεντικής
χριστιανικής κοινωνίας.
Και η Ιστορία μας διδάσκει,
ότι η χαλάρωση ή και απώλεια
αυτής της παραδόσεως και
σε ένα μέρος ημών των
Ορθοδόξων ενισχύθηκε
ή και προκλήθηκε
ακόμη από την επίδραση
τού αλλοτριωμένου δυτικού
Χριστιανισμού στη ζωή
μας κατά τους προηγουμένους αιώνες.
Πάντοτε, άλλωστε, υπήρξε
καταλυτική η επίδραση
τού παρηκμασμένου
δυτικού πολιτισμού στους
ορθοδόξους λαούς.
Από τα παραπάνω, νομίζω,
γίνεται κατανοητό, που μπορεί
να οδηγήσει η αποδοχή της Ουνίας,
ως μεθόδου ενώσεως
με τον Παπισμό.
Χάνεται κάθε αυτοτέλεια
και ελευθερία για τους Ορθοδόξους
και, συνεπώς, και η δυνατότητα
να βοηθηθεί, μέσω τού διαλόγου,
ο Δυτικός Χριστιανισμός
να επανανακαλύψει τις
λησμονημένες ορθόδοξες
προϋποθέσεις του, το
χαμένο ορθόδοξο παρελθόν του.
Αυτός και μόνο μπορεί να είναι
από ορθοδόξου πλευράς
ο σκοπός τού Θεολογικού
Διαλόγου και ποτέ η αμοιβαία
αναγνώριση.
Άλλωστε, ποια αναγνώριση
χρειάζεται η Ορθοδοξία
από τον αντιχριστιανικό Παπισμό;
Είναι σαν να ζητούσε ο
Χριστός αναγνώριση από τον Βελίαρ
(Β' Κορ. 6, 15)...
Η Ουνία, αντίθετα, συντελεί
στη διατήρηση της παπικής
αλλοτριώσεως και στην προβολή
τού Παπισμού, ως της αυθεντικής
Εκκλησίας, με την οποία οφείλουμε
όλοι να ενωθούμε για τη σωτηρία μας.
Αποβαίνει, έτσι, διπλά βλαπτική:
πρώτα για τη μη λατινική Χριστιανοσύνη,
διότι την οδηγεί σε πνευματικό αδιέξοδο,
και δεύτερο για την ίδια τη
Λατινική Χριστιανοσύνη,
διότι την εμποδίζει να συνειδητοποιήσει
την πτώση της και να αναζητήσει,
ως ο άσωτος,
την επιστροφή στην αλήθεια.
https://ec-goc.gr/ounia/arthra-dimosiefseis/antiairetika/papismos/ounia/ti-einai-i-ounia
Ο Δούρειος ίππος του παπισμού
ΟΥΝΙΑ
Καρδινάλιος Στέπινατς
ο σφαγέας των Ορθοδόξων Σέρβων.
Πριν μερικά χρόνια το βατικανό
τον ανακήρυξε άγιο!
Του Αρχιμ. Γερβ. Ραπτοπούλου.
Αναδημοσίευση:
Εκ του βιβλίου παπισμός
και πρόμαχοι Ορθοδοξίας
Ορθοδόξος Ιεραποστολική Αδελφότητα
"Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ"
«Προσέχετε από των ψευδοπροφητών,
οίτινες έρχονται προς υμάς εν
ενδύμασι προβάτων, έσωθεν
δε εισι λύκοι άρπαγες»
(Ματθ. ζ, 15)
Τι σημαίνει αυτή καθαυτή η λέξη ουνία;
Η λέξη αυτή είναι Πολωνική
και σημαίνει ένωση.
Έτσι, αυτός που ανήκει
στην Ουνία λέγεται Ουνίτης.
Κάθε Ουνίτης έχει σαν σκοπό στη ζωή του
να προσελκύσει Ορθοδόξους
χριστιανούς στις κακοδοξίες
του Παπισμού.
Αλλά αν αυτό το επιδιώκει ο λαϊκός
Ουνίτης, πολύ περισσότερο
το επιδιώκει ο κληρικός Ουνίτης.
Το έχει καημό ο Πάπας να υποτάξει
την Ορθοδοξία
στη δική του δικαιοδοσία.
Στις κακοδοξίες του.
Θέλει αυτός να είναι η
κεφαλή όλης της Εκκλησίας.
Κι' αυτόν τον καημό τον έχει
από πολύ παλιά.
Από τον έκτο κιόλας αιώνα.
Από τότε. Ιδιαίτερα όμως έχει
τον καημό αυτό, αφότου
αποσχίσθηκε επίσημα από
την Ορθόδοξη Εκκλησία,
το έτος 1054.
Από τότε.
Και τι δεν έπραξε, για να
πετύχει το σκοπό του!
Αλλά δεν πέτυχε τίποτε.
Έτσι, μέσα στην αμηχανία του
για το τι θα
έπρεπε
να πράξει
καλύτερο
και αποτελεσματικότερο
γι' αυτό το σκοπό
δημιούργησε την Ουνία.
Η αρχή της Ουνίας βρίσκεται
στη Σύνοδο του
Λατερανού το 1215
και στη Βούλα
του Πάπα Ιννοκέντιου Δ'.
Ωστόσο επίσημα, κατά κάποιο τρόπο,
η Ουνία δημιουργήθηκε στην Πολωνία
από δύο Ιησουΐτες, τον
Ποσσεβίν και το Σάργκα.
Αυτοί οι δύο Μοναχοί
έθεσαν σε εφαρμογή
την Ουνία στην Πολωνία.
Κι' αυτό, για να εκλατινίσουν
τους Ορθόδοξους
της Πολωνίας
και της Νοτιοδυτικής Ρωσίας.
Σ' αυτό τους βοήθησε
και ο βασιλιάς της
Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ',
τον
οποίο αυτοί οι δύο
Ιησουΐτες τον ανέθρεψαν
μέχρι που έφθασε
τον 21ο χρόνο της ηλικίας του.
Με την κάλυψη του Σιγισμούνδου Γ',
οι δύο Ιησουΐτες
άρχισαν επίσημα
το σατανικό τους έργο,
Το 1587 συνήργησαν
οι δύο Ουνίτες μοναχοί,
ώστε ο βασιλιάς της
Πολωνίας να συγκαλέσει
Σύνοδο στη Βρέστη
της Λιθουανίας
με πρόεδρο τον
Αρχιεπίσκοπο του Κιέβου.
Θέμα; Η ένωση των Ορθοδόξων
με την Παπική Εκκλησία.
Και το αποτέλεσμα;
Τίποτε ουσιαστικά.
Έτσι, συνεκλήθη δεύτερη Σύνοδος
και πάλι
στη Βρέστη στις 2 Δεκεμβρίου 1594.
Σ' αυτήν αναγνωρίσθηκε το
πρωτείο του Πάπα
και το Φιλιόκβε.
Το πράγμα χαροποίησε τον Πάπα.
Δύο μάλιστα επίσκοποι στάλθηκαν
στη Ρώμη και ανήγγειλαν
επίσημα τις αποφάσεις
της Συνόδου στο Πάπα Κλήμεντα Η'.
Αλλά η ένωση ωστόσο δεν
είχε πραγματοποιηθεί.
Γι' αυτό το λόγο ο Πολωνός βασιλιάς
έδωσε διαταγή, το 1596, να συγκληθεί
και πάλι Σύνοδος στη Βρέστη, για να
διακηρύξει επίσημα την ένωση με τη Ρώμη.
Και τι απέγινε;
Ναι μεν ο αρχιεπίσκοπος
του Κιέβου με άλλους
ιεράρχες διακήρυξαν την ένωση, ο λαός
όμως αντέδρασε.
Κληρικοί και ευγενείς και λαός πολύς
με επικεφαλής τον
Κωνσταντίνο Οστρογκόσκυ,
διαμαρτυρήθηκαν δημόσια.
Αποδοκίμασαν τα γενόμενα
και διακήρυξαν
την αφοσίωσή τους στην
αρχαία Εκκλησία
και στον
Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Τότε άρχισε μία ιστορία φρίκης.
Μία ιστορία, που απεκάλυψε τι
στην πραγματικότητα είναι η Ουνία.
Έτσι η Ουνία είναι: «Δούρειος ίππος».
Άλλη φαίνεται η Ουνία κι' άλλη είναι.
Φαίνεται Ορθόδοξη, και να γιατί.
Οι κληρικοί της Ουνίας, οι Ουνίτες,
έχουν αμφίεση Ορθοδόξου κληρικού.
Φορούν ράσο, καλιμαύχι.
Έχουν γένεια.
Τέλεια εμφάνιση Ορθοδόξου κληρικού.
Οι Εκκλησίες τους είναι καθ' όλα ορθόδοξες.
Λείπουν εκείνα τα ψυχρά αγάλματα,
που δίνουν την εικόνα και την αίσθηση
ειδωλολατρικού Ναού.
Αντί για αγάλματα έχουν αγιογραφίες.
Και η όλη δομή του Ναού, εσωτερικά
και εξωτερικά, ορθόδοξη.
Η θεία Λειτουργία τελείται στη γλώσσα
κάθε Έθνους στο οποίο δρα πάντα
προσηλυτιστικά η Ουνία.
Ίδια η θεία Λειτουργία.
Κανείς απλοϊκός χριστιανός Ορθόδοξος
δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί τίποτε
το ξένο προς την Ορθοδοξία.
Έτσι θα μπορούσαν απλοί Χριστιανοί
μας να συμβουλεύονται Ουνίτες ιερείς
και να εκκλησιάζονται ακόμα
σε Ουνιτικές Εκκλησίες.
Αλλά όλα αυτά είναι ο Δούρειος ίππος.
Είναι η προβιά.
Μέσα στο Δούρειο Ίππο
κρύβονται οι άνθρωποι του Πάπα.
Κρύβονται οι φανατικοί Λατίνοι,
που σαν σκοπό έχουν να υποτάξουν
κάθε Ορθόδοξο χριστιανό στον Πάπα.
Να το εκλατινίσουν.
Να του δολοφονήσουν την ορθόδοξη πίστη,
τη μόνη αληθινή πίστη.
Κάτω από την ωραία προβιά κρύβονται λύκοι.
Κι' αυτοί οι λύκοι είναι οι θανάσιμοι
εχθροί της Ορθοδοξίας.
Είναι οι Φράγκοι.
Όχι.
Δεν είναι Ορθόδοξοι ιερείς οι Ουνίτες,
όπως φαίνονται.
Είναι Φραγκοπαπάδες καμουφλαρισμένοι.
Είναι, όπως τους ονομάζει στην
1989/ 24-3-1907 εγκύκλιό του ο
Πατριάρχης Ιωακείμ Γ',
«λύκοι εν σχήματι προβάτων».
Λύκοι, που και από αυτούς πρέπει
να προσέχουμε, έτσι ακριβώς όπως μας
το προείπε ο ίδιος ο Κύριος.
Ποιος δεν θυμάται τον λόγο Του;
«Προσέχετε από των ψευδοπροφητών,
οίτινες έρχονται προς υμάς
εν ενδύμασι προβάτων,
έσωθεν δε εισι λύκοι άρπαγες»
(Ματθ. ζ', 15).
Είναι λύκοι, και αυτό το καταλαβαίνεις,
όταν ακούς να μνημονεύουν
στη θ. Λειτουργία τους τον
Πάπα Ρώμης.
Αυτόν, που τους εμπνέει
αβυσσαλέο μίσος κατά των Ορθοδόξων.
Αυτόν, που είναι αίτιος, όπως θα δούμε,
κάθε κακού.
Βία.
Οι Ουνίτες, οι δόλιοι άνθρωποι του Πάπα,
αυτό το όπλο χρησιμοποιούν πρώτο σαν μέσο,
για να προσηλυτίσουν Ορθοδόξους χριστιανούς
στις κακοδοξίες του Παπισμού.
Χρησιμοποιούν το Δούρειο ίππο.
Χρησιμοποιούν την προβιά.
Χρησιμοποιούν το «καμουφλάζ».
Χρησιμοποιούν το δόλο, την απάτη.
Όταν όμως αυτά δεν φέρουν αποτελέσματα,
τότε χρησιμοποιούν τη βία. Τότε εξαναγκάζουν
με χίλιους δύο τρόπους τους Ορθόδοξους
να προσκυνήσουν τον Πάπα.
Είναι χαρακτηριστικά τρία πρόσφατα
περιστατικά, τα οποία συνέβησαν σε
πόλεις της Σλοβακίας και τα οποία
αποκαλύπτει σε σχετική εισήγησή του
ο Διευθυντής Τύπου της Ιεράς Συνόδου
Ιωάννης Χατζηφώτης:
Το πρώτο:
Στην πόλη Μιχάλοβτσε, οι Ουνίτες άσκησαν
ψυχολογική και φυσική βία στον Ορθόδοξο
επίσκοπο Ιωάννη.
Του πήραν το Ναό και το Επισκοπείο
και τον ανάγκασαν να μεταφερθεί με όλη
την επισκοπή του σε μια παλιά ταβέρνα.
Ομάδα Ουνιτών Μοναχών του έκοψαν
το νερό, το γκάζι, και το
ηλεκτρικό ρεύμα, με αποτέλεσμα
να του καταστρέψουν τα ηλεκτρονικά
μηχανήματα που βρίσκονταν στο Επισκοπείο.
Ο ίδιος ο Επίσκοπος Ιωάννης υπέστη
καρδιακή προσβολή και μεταφέρθηκε
στο Νοσοκομείο του Βράνοβ.
Το δεύτερο:
Στην πόλη Μεντζιλαμπόρτσε στις 23-10-1991,
οι Ουνίτες με τη συνοδεία 80 αστυνομικών
μπήκαν σε Ορθόδοξο Ναό και αφαίρεσαν
όλες τις ορθόδοξες εικόνες.
Το τρίτο:
Στην πόλη Στρόπκοβ, στις
11 Ιανουαρίου 1992,
Ουνίτες και Ρωμαιοκαθολικοί
μαζί άρχισαν
να καταστρέφουν το σπίτι
του Ορθόδοξου ιερέα,
σε ένα δωμάτιο του οποίου
υπήρχε μικρό
εκκλησάκι και στο οποίο
εκκλησιαζόταν η Ενορία.
Γκρέμισαν τη στέγη, έκοψαν
το ηλεκτρικό ρεύμα
και το τηλέφωνο και τελικά
έδιωξαν τον ιερέα,
ο οποίος τώρα τελεί τις Ακολουθίες
σ' ένα ξύλινο σπιτάκι,
στο οποίο οι πιστοί
μετέφεραν μερικές εικόνες,
που τις
φυλάγουν με πολλή προσοχή,
για να μη
τις πάρουν οι Ουνίτες
και τις κάψουν.
Σφαγές και εκτελέσεις
Ποιες πρώτα σφαγές και εκτελέσεις
να αναφέρουμε;
Και από πότε να αρχίσουμε;
Αυτό μόνο λέμε:
Η Ουνία στάζει αίμα.
Αίμα από τα τόσα, αναρίθμητα,
θύματά της, που δεν θέλησαν
να προσκυνήσουν τον Πάπα
και να δεχθούν τις κακοδοξίες του.
Αλλά ας σημειώσουμε ενδεικτικά μερικά
αιματηρά περιστατικά, που αποτελούν
ντροπή για την Ουνία του Πάπα.
Στην Πολωνία*
Το πρώτο αίμα χύθηκε, από την Ουνία,
στην Πολωνία και στη νοτιοδυτική Ρωσία.
Ο Πολωνός βασιλιάς Σιγισμούνδος, με την
υποκίνηση των δυο Ιησουϊτών, Ποσσεβίν
και Σκάργκα, ιδρυτών της Ουνίας, εκεί
στην Πολωνία το 1587, όταν διαπίστωσε
ότι με τι ψευτοσυνόδους της Βρέστης στη
Λιθουανία δεν πέτυχε τίποτε ουσιαστικά,
κήρυξε, τότε, το 1596, διωγμό εναντίον
των Ορθοδόξων, που δεν θέλησαν
να παραδοθούν στον Πάπα. Ποταμηδόν
έρρευσε στο διωγμό αυτό το αίμα.
Ο αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου
Κωνσταντινουπόλεως Αρχ. Νικηφόρος
συνελήφθηκε και κλείσθηκε στις φυλακές,
όπου και πέθανε από την πείνα.
Ο αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας
στην Πολωνία, Κύριλλος Λούκαρις,
μετέπειτα πατριάρχης Αλεξανδρείας, μόλις
που κατόρθωσε να δραπετεύσει και να
αποφύγει έτσι την φυλάκιση και το θάνατο.
Σ' αυτό, λοιπόν, το διωγμό, τον πρώτο διωγμό,
που κήρυξε ο Σιγισμούνδος, με την
υποκίνηση των Ουνιτών, άλλοι Ορθόδοξοι
φονεύθηκαν, άλλοι εξορίστηκαν και άλλοι
κακοποιήθηκαν.
Όλοι οι Ναοί και οι Ι. Μονές των Ορθοδόξων
περιήλθαν στους Ουνίτες. Η Ουνία είχε τότε
καταστρεπτικές συνέπειες για τους Ορθοδόξους
της Πολωνίας και της νοτιοδυτικής Ρωσίας!
Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του αείμνηστου
Μητροπολίτου Θυατείρων Γερμανού, στο
διωγμό αυτό. «Των Ορθοδόξων άλλοι
μεν ετροχίσθησαν, άλλοι συνετρίβησαν
τους βραχίονας και τα σκέλη,
άλλοι ελογχεύθησαν και άλλοι
επί πασσάλων απέθανον,
αι γυναίκες δε και τα παιδία αυτών,
αι μεν κατεκόπτοντο τα στήθη,
τα δε κατεκαίοντο επί εσχάρας»!
Στην Τσεχοσλοβακία*
Όταν οι κομμουνιστές κατέλαβαν
την Τσεχοσλοβακία, Οι Ουνίτες
Παπικοί βρήκαν τότε ευκαιρία
και επιτέθηκαν με πρωτοφανή
αγριότητα εναντίων των
Ορθοδόξων χριστιανών,
Αλλά ας αφήσουμε το Μητροπολίτη
Πράγας και πάσης Τσεχοσλοβακίας
κ. Δωρόθεο να επισημάνει
τους βανδαλισμούς
των Ουνιτών στις παρακάτω περιοχές:
α'. Λιτμανοβά, περιοχής
Σταρ - Λουμπόνβα:
Καταστράφηκε η Εκκλησία
και ασκήθηκε συστηματικός διωγμός
κατά των Ορθοδόξων.
β'. Κλενοβά, περιοχής Χουμενέ:
Το Πάσχα του 1969 οι Ουνίτες
πυροβόλησαν την Εκκλησία.
γ'. Στοπκόφ, περιοχής Σβίντικ:
Οι Ουνίτες κατέστρεψαν την Εκκλησία.
Ανέβηκαν στο καμπαναριό και έσπασαν
τον ορθόδοξο τριπλό σταυρό.
Κατεδάφισαν το σπίτι του ιερέα
και πέταξαν τα έπιπλα στο δρόμο
και τα κατέστρεψαν.
δ'. Τσεσκόφ, περιοχής Τρεμποσόφ:
Κατέλαβαν την Εκκλησία με τη βία,
την ώρα που γινόταν η θεία Λειτουργία.
Ο Λειτουργός ιερέας κακοποιήθηκε
σε τέτοιο σημείο, ώστε χρειάσθηκε
να μείνει για καιρό στο Νοσοκομείο.
Κι' αυτό ήταν το πιο λίγο. Το πιο
μεγάλο για τον ιερέα ήταν,
που δεν πρόλαβε να τελειώσει
τη θεία Λειτουργία.
ε'. Μαλέ Ζαλουζίτσε, περιοχής Μιχαλόφτσε:
Στο χωριό αυτό υπάρχουν 42 οικογένειες
Ορθοδόξων και 28 Ουνιτών. Οι Ουνίτες
και οι Καθολικοί συγκέντρωσαν απ' όλη
την Επαρχία 3000 οπαδούς τους,
για να καταστρέψουν την Εκκλησία
των Ορθοδόξων.
Οι Ορθόδοξοι υπεράσπισαν το Ναό τους
και θέλησαν να τον προφυλάξουν
από τη βεβήλωση, αλλά χύθηκε αίμα πολύ.
Ωστόσο το αίμα των Ορθοδόξων που
χύθηκε και έβαψε το δρόμο και το
δάπεδο του Ναού, δεν εμπόδισε
τους Ουνίτες «ιερείς»
να το πατήσουν και να μπουν
στο Ναό των Ορθοδόξων, για να
τελέσουν τη Λειτουργία τους!
στ'. Στο Κουσμίτσε, περιοχής Τρεμπισόφ:
Η Εκκλησία καταστράφηκε, ο ιερέας
κακοποιήθηκε άγρια από τους
φανατισμένους Ουνίτες.
Δάρθηκε σκληρά, χωρίς
λύπη και οίκτο, και διαπομπεύτηκε
στην πόλη.
Την ίδια ώρα Ουνίτες φώναζαν
να τον κρεμάσουν!
Μάταια διαμαρτυρήθηκε
ο Μητροπολίτης Πράγας στο Βατικανό.
Το Βατικανό τήρηση σ ι γ ή.
Τι να έλεγε, αφού αυτό δημιούργησε η
Ουνία και αφού αυτό ευλογεί
τα εγκλήματά της στις Ορθόδοξες χώρες;
Και τονίζει ο ιεράρχης της Τσεχοσλοβακίας:
«Ομιλεί αφ' εαυτού το γεγονός
της σιωπής του Βατικανού».
Στη Σερβία
Εδώ σ' αυτή τη χώρα, όπως έγραψε
ο ‘ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ', το Νοέμβριο
του 1961, έγινε «η μεγαλυτέρα σφαγή
Ορθοδόξων από τον χρόνο της
ελεύσεως του Κυρίου ημών
Ιησού Χριστού, επ' ωφελεία
του Παπισμού».
Και σφαγείς ποιοι;
Αλλά ποιοί άλλοι από τους Ουνίτες Παπικούς;
Αυτοί είναι ειδικευμένοι σε σφαγές
όλων
εκείνων που δεν φραγκεύουν,
αλλά θέλουν
να πεθάνουν Ορθόδοξοι.
Οι Ουνίτες Παπικοί,
λοιπόν, οι λεγόμενοι Ούστασι,
τον Απρίλιο
του 1941, ύστερα από την
κατάληψη της
Γιουγκοσλαβίας από τους
Γερμανοϊταλούς,
έδρασαν όπως το ήθελαν.
Όπως τους
παρήγγειλε το Βατικανό να δράσουν.
Αρχηγός τους ορίσθηκε με την ευλογία
του Βατικανού και του Μουσολίνι, ο
διαβόητος Άντε Πάβελιτς.
Έτσι, λοιπόν,
πανέτοιμοι, και αφού
συμμάχησαν με τους
Γερμανοϊταλούς, άρχισαν
το μακάβριο
έργο τους!
Εισβάλουν στην Βορειοδυτική
Γιουγκοσλαβία και αρχίζουν τη σφαγή.
Και πρώτα από τους ιερείς.
Όλοι οι
Ορθόδοξοι ιερείς της
περιοχής συλλαμβάνονται,
δένονται με σύρματα
σε πρόχειρους σταυρούς
και ύστερα εκτελούνται
κυρίως με λιθοβολισμό.
Κατόπιν καλούν
τους Ορθοδόξους λαϊκούς
να γίνουν καθολικοί,
γιατί αλλιώς όλοι τους
θα θανατωθούν.
Τότε 800.000, από παιδιά
των πρώτων τάξεων
του Δημοτικού Σχολείου
μέχρι και γέροντες,
δίνουν μία και μόνη
απάντηση:
«Όχι. Θέλομεν να αποθάνωμεν
με την Ορθόδοξο πίστιν των προγόνων μας».
Τότε δίνεται το σύνθημα της γενικής σφαγής.
Οκτακόσιες χιλιάδες Ορθόδοξοι θανατώνονται
ύστερα από πολλά βασανιστήρια.
Πέθαναν, αλλά δεν φράγκεψαν.
Πέθαναν, αλλά δεν έγιναν καθολικοί.
Πέθαναν αλλά δεν προσκύνησαν τον Πάπα.
Αιωνία η μνήμη των 800.000 αυτών
μαρτύρων της Ορθοδοξίας!
Στην Ουκρανία.
«Στην Ουκρανία, τελευταία, οι Ουνίτες
κατέλαβαν τόσους ορθοδόξους ναούς, ώστε
η Ορθόδοξος Εκκλησία να διαθέτη πλέον
εκεί ελαχίστους για τις ανάγκες της.
Η αγριότης και το μίσος των Ουνιτών
εναντίον των ορθοδόξων εκδηλώθηκαν
ποικιλοτρόπως. Ένα μόνο περιστατικό
αναφέρουμε εδώ. Μια μέρα οι Ουνίτες
συνέλαβαν τον ορθόδοξο εφημέριο
π. Ανδρέα Κουστίνυσκυ, ο οποίος
ήταν πρώτα Ουνίτης και κατόπιν
μετεστράφη στην Ορθοδοξία.
Την μεταστροφή του στην Ορθοδοξία
εκδικούμενοι, οι προβατόσχημοι αυτοί
λύκοι, συνέλαβαν τον ορθόδοξο
κληρικό και τον έπνιξαν στο ποτάμι!».
Αδελφοί,
Που είναι, λοιπόν, η αγάπη του Πάπα,
του Βατικανού, της Ρωμαιοκαθολικής
Εκκλησίας, όταν τόσα εγκλήματα
διαπράττει με τη διαβόητη Ουνία της;
Τι νόημα έχει ο περίφημος θεολογικός
διάλογος, όταν ο Πάπας διατηρεί
ακόμα το εκτελεστικό αυτό απόσπασμα
του θανάτου, την Ουνία;
Ας μη γελιόμαστε.
Ο Πάπας θέλει ή την υποταγή των Ορθοδόξων
λαών στις κακοδοξίες του
ή τον εξαφανισμό τους.
Αυτό το Κείμενο στα Αγγλικά
