Ο τέως πρωθυπουργός της Ελλάδος, Αλέξης Τσίπρας (Δ) και ο τέως πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ, Ζόραν Ζάεφ (Α), ανταλλάσσουν χειραψία κατά την τελετή υπογραφής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και ΠΓΔΜ για το ονοματολογικό της γειτονικής χώρας, Ψαράδες Πρεσπών, Φλώρινα, Κυριακή 17 Ιουνίου 2018. Η συμφωνία κατέληξε στο όνομα “Βόρεια Μακεδονία”
δημιουργήθηκαν ὡς κράτος
κατ’ ἐντολὴν τοῦ
Ἀντιδίκου και τοῦ Βατικανοῦ.
Ἔχει σχέδιο ὁ Θεὸς καὶ ἐμεῖς
ἁπλὰ πρέπει νὰ τὸ
ἀκολουθοῦμε καὶ ὄχι
νὰ ἐπιμένουμε νὰ
πείσουμε
τὸν Χριστό μας
νὰ ἀποδεχθεῖ
τὸ δικὸ μας σχέδιο.
Νὰ ἔχουμε ἀπόλυτη
ἐμπιστοσύνη
στὴν πρόνοιά Του.
Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς
Θεολόγος-Δημοσιογράφος.
Ξέρεις παιδί μου γιατί ὁ Χριστὸς μας
εὐλόγησε τοὺς Ἕλληνες καὶ τὴν Ἑλλάδα;
Μὲ ρώτησε μία ἡμέρα
ὁ γέροντας τῶν Ἀγράφων,
ὁ παππούλης μας,
ὁ π. Παναγιώτης.
Μὲ ξάφνιασε ἡ ἐρώτησή του.
Γνώριζα πὼς κάτι σημαντικὸ
θὰ ἀκολουθοῦσε καὶ σιώπησε.
-Τὴν μεγάλη εὐλογία ποὺ λάβαμε τὴν ὀφείλουμε
στὸ ἅγιο παλικάρι καὶ βασιλιά μας,
στὸ καμάρι τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἑλλάδας,
τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο.
Δὲν ἦταν μόνο βασιλιάς, ἀλλὰ ἦταν καὶ
ταπεινὸς καὶ παράδειγμα εὐσεβείας.
Ἦταν κόσμημα ἀρετῆς.
Αὐτὸς ὄργωσε τὸ χωραφάκι, πάνω
στὸ ὁποῖο ἔριξε τοὺς σπόρους τῆς
σωτηρίας ὁ Χριστός μας.
Ὁ δάσκαλος του τὸν εἶχε ἐμποτίσει
μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ὡραῖες διδασκαλίες
πού σοῦ ἀνοίγουν τὸν δρόμο
πρὸς τὸν Θεό.
Δοχεῖο τῆς χάριτος ἦταν καὶ ἀκόμη
εἶναι ὁ βασιλιὰς μας Ἀλέξανδρος.
Αὐτὸς ἡγεῖται τώρα τῶν
πνευματικῶν δυνάμεων
ποὺ θὰ ἐλευθερώσουν
τὴ Βασιλεύουσα,
τὴν Κωνσταντινούπολη
καὶ θὰ τὴν παραδώσει
στὸν ἅγιο βασιλιά,
Ἰωάννη Βατάτζη.
Αὐτὸς θὰ βγάλει τὴν Ἑλλάδα
ἀπὸ τὸ βοῦρκο τῆς ἀμετανοησίας
καὶ θὰ ἐπιφέρει τὴν πολυπόθητη
ἑνότητα, ποὺ ἐξασφαλίζει
ἡ μετάνοια.
Κάπου τὰ ἔχει μπερδέψει
ὁ γέροντας, ἀναλογιζόμουν
καθὼς ἀφουγκραζόμουν
τὰ ὅσα μᾶς ἔλεγε.
Ξαφνικὰ ἐκεῖνος διακόπτει
τὸ συλλογισμό μου καὶ λέει.
-Κάποιοι νομίζουν πὼς ἔχω χάσει
τὰ λογικά μου καὶ ἔχω μπερδευτεῖ.
Βλέπετε αὐτὰ δὲν τοὺς τὰ δίδαξαν
στὰ σχολειά τους.
Δὲν τοὺς εἶπαν λ.χ. ὅτι τὸ ἅγιο
αὐτὸ παλικάρι δὲν ἦταν κατακτητὴς
ἀλλὰ ἐκπολίτισε τοὺς λαούς.
Τοὺς γνώρισε τὸ μεγαλεῖο
της ἑλληνικῆς γλώσσας,
τῆς γλώσσας τῶν Ἀγγέλων,
τῆς γλώσσας τοῦ οὐρανοῦ.
Τοὺς ἔφερε τὸν πολιτισμό.
Καὶ ξέρετε γιατί τὸν πῆρε
κοντὰ του ὁ Χριστός μας,
στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του;
Γιατί ἤθελε νὰ τὸν κρατήσει
ἀμόλυντο, καθαρό.
Νὰ τὸν προφυλάξει ἀπὸ τὶς
κακοτοπιὲς καὶ τὶς
βαβυλώνιες ἀκολασίες.
Ἄλλωστε εἶχε ὁλοκληρώσει
τὸ ἔργο ποὺ τοῦ εἶχε
ἀναθέσει ὁ Θεός.
Ὅταν ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει
καὶ φανερωθεῖ ὁ
τάφος τοῦ βασιλιᾶ Ἀλέξανδρου,
τότε θὰ δεῖτε θὰ εὐωδιάσει
ὅλος ὁ τόπος,.
Καὶ ἡ εὐωδία εἶναι
σημάδι ἁγιότητας.
Ἔτσι δὲν εἶναι θεολόγε;
-Ναὶ γέροντα, ἀπάντησα!
-Στὴν Ἑλλάδα βρίσκεται
θαμμένος ὁ βασιλιὰς Ἀλέξανδρος. Καὶ ὁ τάφος του θὰ ἀποκαλυφθεῖ ὅταν οἱ Ἕλληνες καταφέρουν καὶ λύσουν τὰ δεσμὰ τῆς δουλείας. Γιατί σήμερα εἴμαστε δεμένοι στὴν κολοκύθα τοῦ Διαβόλου, βουτηγμένοι στὰ πάθη καὶ στὴν ἁμαρτία.
-Κάποιοι ὑποστηρίζουν πὼς ἔχει ταφεῖ στὴν Αἴγυπτο…
-Στὴν Αἴγυπτο ἔγινε μία εἰκονικὴ ταφὴ
καὶ στὴν Ἑλλάδα ἔγινε ἡ πραγματική.
Τότε τοὺς νεκροὺς βασιλιάδες τοὺς
ἔθαβαν μαζὶ μὲ χρυσὸ καὶ ἄλλα
πολύτιμα μέταλλα καὶ πολύτιμους
λίθους γιατί πίστευαν οἱ καημένοι
πὼς ὁ πλοῦτος θὰ τοῦς χρειαζόταν
καὶ στὴν μετὰ θάνατον ζωή.
Κάπου στὴ Μακεδονία εἶναι
ὁ τάφος τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου
καὶ τὸ χρυσάφι ὅμως τὸ πῆραν
ἀπὸ ἐκεῖ καὶ τὸ μετέφεραν
σὲ ἀσφαλῆ χῶρο σὲ κάποιο
ἀπὸ τὰ εὐλογημένα βουνὰ
τῆς Ἑλλάδος.
Αὐτὸ τὸ χρυσάφι
θὰ χρησιμοποιήσει
ὁ Ἅγιος βασιλιὰς
Ἰωάννης Βατάτζης,
μόλις ἀναλάβει
τὰ ἡνία τῆς
Κωνσταντινούπολης.
Ἔχει σχέδιο ὁ Θεός.
Τ’ ἀκοῦς θεολόγε;
Ἔχει σχέδιο ὁ Θεὸς
καὶ ἐμεῖς ἁπλὰ πρέπει
νὰ τὸ ἀκολουθοῦμε
καὶ ὄχι νὰ ἐπιμένουμε
νὰ πείσουμε τὸν
Χριστό μας
νὰ ἀποδεχθεῖ
τὰ δικά μας σχέδια.
Νὰ ἔχουμε ἀπόλυτη
ἐμπιστοσύνη
στὴν πρόνοιά Του.
Ὅταν ἔφυγαν ἀπὸ κοντὰ δύο ζευγάρια
καὶ ἕνας ἀστυνομικὸς ποὺ ἄκουγαν
τὶς περίεργες ἐξιστορήσεις
ὁ γέροντας μὲ τράβηξε παράμερα
καὶ μοῦ εἶπε:
-Θεολόγε, μὴν ἀμφιβάλλεις
γιὰ τὰ ἀνωτέρω
ὁ Μ. Ἀλέξανδρος εἶναι
μπροστὰ καὶ
ἡγεῖται τῶν
πνευματικῶν δυνάμεων
ποὺ θὰ πάρουν τὴν Πόλη.
Πίστευε καὶ θὰ σὲ
ἀξιώσει ὁ Θεὸς
νὰ κοινωνήσεις στὴν
Μεγάλη Ἐκκλησιά μας,
τὴν Ἁγιὰ Σοφιά.
Τὴν ἁγιότητα
τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου
τὴ γνωρίζει ὁ Ἀντίδικος.
Γι’ αὐτὸ ἔχει ἐξαπολύσει ὅλα
τὰ ὄργανά του τὰ ἐπιχώρια
καὶ τῆς ἀλλοδαπῆς
καὶ πότε τὸν συκοφαντοῦν
ὡς ἀνώμαλο, πότε ὡς φονιά,
ὡς δολοφόνο κατακτητή.
Γιὰ νὰ ἀμαυρώσει τὴ μνήμη του
καὶ τὸ ἔργο του κίνησε τὸ
Βατικανὸ γιὰ νὰ ἱδρύσει
ἕνα ψευδεπίγραφο
πολυπολιτισμικὸ κράτος
καὶ νὰ τὸ ὀνομάσει Μακεδονία.
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ
Πάπας ἔτρεξε πρῶτος
νὰ ἀναγνωρίσει τὸ σλαβικὸ
κρατίδιο, δίνοντας
τὸ σύνθημα καὶ στοὺς
ἄλλους νὰ πράξουν τὸ ἴδιο.
Κοντοζυγώνει ὅμως
ἡ ἡμέρα ποὺ τὰ Σκόπια
θὰ διαλυθοῦν,
ὅσο κι ἂν θέλουν
κάποιοι ψευτο-πολιτικοὶ
δικοί μας καὶ ξένοι
νὰ τὰ στηρίξουν…
Πῶς γνώρισα τὸν γέροντα.
Στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 2000 πῆγα
μαζὶ μὲ ἕναν γνωστό μου ἀπὸ τὰ
Τρίκαλα γιὰ πρώτη φορὰ στὸν
π. Παναγιώτη.
Δύσβατος ὁ δρόμος πρὸς τὸ Βαλάρι,
ὅπου σήμερα ἔχει ταφεῖ.
Ἡ διαδρομή μου φαινόταν ἀτέλειωτη
ἀλλὰ ἡ φύση σὲ ἀποζημίωνε.
Φθάσαμε στὸ ἐκκλησάκι
τῆς Παναγιᾶς.
Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση πὼς
βρίσκονταν καὶ ἄλλοι καὶ
περίμεναν νὰ ἔρθει ὁ γέροντας,
ὁ ὁποῖος εἶχε πάει νὰ ταΐσει
τὰ ζωντανά του.
Καθὼς εἰσήλθαμε στὸ ναὸ
ἔνιωσα μία δυνατὴ εὐωδία.
Προερχόταν ἀπὸ τὴν
εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς,
ἡ ὁποία ἔτρεχε μύρο.
Τὴν ἀγκάλιασα
καὶ τὴν εὐχαρίστησα.
Μύρο ἔτρεχε καὶ ἀπὸ τὶς εἰκόνες
τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου
καὶ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.
Εἰλικρινά, αὐτὸ δὲν τὸ εἶχα
ξαναζήσει μέχρι τότε.
Μία παρόμοια ἐμπειρία ἀλλὰ σὲ
μικρότερη ἔνταση εἶχα βιώσει
στὴ Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα
στὸ λεγόμενο Σεράι, στὶς Καρυές,
ἐκεῖ ὅπου φυλάσσεται ἡ κάρα
τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα.
Καθὼς βγήκαμε ἀπὸ τὸ ναό,
γίναμε μάρτυρες μιᾶς συζήτησης
ποὺ διεξαγόταν μεταξὺ μίας
δυστυχισμένης κοπέλας
καὶ τῆς παρέας της.
Ἡ κοπέλα, ἀρνιόταν
νὰ εἰσέλθει στὸ ναό.
Ἡ παρέα της ἀποτελεῖτο
ἀπὸ δύο γνωστοὺς ἰατροὺς
τῆς Νέας Σμύρνης
καὶ τὶς συζύγους της.
Μάταια τὴν παρακαλοῦσαν.
Ἐκείνη φοβόταν.
Μοῦ φάνηκε γνωστή.
Εἶχα τόσο συγκλονιστεῖ ἀπὸ
τὸ προσκύνημα ποὺ δὲν
σκόπευα νὰ παρέμβω
στὴ συζήτηση.
Ὅμως ὁ ἕνας ἐκ τῶν δύο,
γιατρὸς ἀκτινολόγος,
ὅπως ἔμαθα ἀργότερα
μοῦ εἶπε:
«Πὲς βρὲ παιδί μου στὴν
κοπέλα πὼς δὲν ὑπάρχει
κανένας λόγος νὰ φοβᾶται…».
Γύρισα καὶ κοίταξα πιὸ
προσεκτικὰ τὴν κοπέλα.
Μοῦ ἦταν πολὺ γνωστή.
Ὁ γνωστός μου ἀπό τὰ Τρίκαλα
ἀμέσως τὴν ἀναγνώρισε.
Ἐπρόκειτο γιὰ μία γνωστὴ
δημοσιογράφο, ποὺ ἔκανε
τηλεοπτικὲς
ἐνημερωτικὲς ἐκπομπές.
Θαρρῶ πὼς καὶ σήμερα
παρουσιάζει δελτίο εἰδήσεων
σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τηλεοπτικὰ κανάλια.
«Ἐλᾶτε θὰ μποῦμε μαζὶ μέσα, μὴν φοβάστε.
Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε τὸ μύρο ποὺ τρέχει ἀπὸ
τὴν Παναγιά μας.
Εὐωδιάζει ὁ ναός…».
Ἡ κοπέλα ἀνένδοτη.
Φαινόταν πὼς κάτι ἔντονο
τὴν ἀπασχολοῦσε.
Ἔπειτα ἀπὸ δέκα περίπου λεπτὰ
εἴδαμε καὶ τὸν γέροντα
νὰ κατηφορίζει.
Μᾶς κοίταξε ὅλους.
Τότε ἔνιωσα γιὰ πρώτη
φορὰ τὸ διεισδυτικὸ
του βλέμμα.
«Τώρα τὰ γράφεις καλά»,
μοῦ εἶπε.
Στὴ συνέχεια γύρισε στὴ
γνωστὴ δημοσιογράφο
καὶ τῆς εἶπε:
«Σήκω καλή μου γυναίκα καὶ πήγαινε
μπροστὰ στὴν Ἀρχόντισσα τὴν Παναγιά μας.
Πὲς τα πρῶτα σὲ Ἐκείνη, καὶ μετὰ
θὰ τὰ ποῦμε καὶ μαζί».
Ἐκείνη τότε χωρὶς καμία
ἀπολύτως ἀντίσταση
σηκώθηκε καὶ εἰσῆλθε στὸ ναό.
Ὁ γέροντας ἀφοῦ τῆς ἔδειξε
ποὺ νὰ κάτσει στὴ συνέχεια
βγῆκε ἔξω καὶ ἔκλεισε
καὶ τὴν πόρτα.
Ἡ σύζυγος ἑνὸς ἐκ τῶν δύο
γιατρῶν προσπάθησε νὰ
ἐνημερώσει τὸν γέροντα
γιὰ τὸν φόβο
τῆς δημοσιογράφου.
Ἐκεῖνος ὅμως μὲ εὐγένεια
τὴν καθησύχασε.
Στὴ συνέχεια γύρισε
πρὸς τὸ μέρος μου.
Μὲ κοίταξε καὶ πάλι καὶ εἶπε:
«Ὁ Στύλος Ὀρθοδοξίας τώρα τὰ γράφει σωστά»!
Κάποιος πρόλαβε καὶ τοῦ
τηλεφώνησε σκέφτηκα
καὶ δὲν ἔδωσα σημασία.
Ὁ γέροντας κατόπιν μπῆκε στὸ ναὸ καὶ
μίλησε γιὰ ἀρκετὴ ὥρα μὲ τὴ γνωστὴ
δημοσιογράφο, ἡ ὁποία στὴν
κυριολεξία ἔλαμπε ὅταν βγῆκε ἔξω.
Εἶχε ἐξαφανιστεῖ ἡ θλίψη
καὶ ἦταν χαρούμενη.
Εἶδε γιά λίγο καὶ τοὺς ὑπολοίπους
καὶ κατόπιν ἔγνεψε νὰ
μπῶ στὴν ἐκκλησία.
Κάθισε σὲ ἕνα στασίδι καὶ μοῦ εἶπε
νὰ κάτσω κοντά του.
Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς περιγράψω
τὰ ὅσα συνέβησαν.
Ὁ π. Παναγιώτης εἶχε καταφέρει
νὰ εἰσχωρήσει στὰ κατάβαθα
τῆς ψυχῆς μου καὶ ὡς ἄριστος
χειροῦργος ἄρχισε νά βγάζει
τὰ ἀγκάθια ποὺ εἶχε
προκαλέσει ἡ ἁμαρτία.
Ἕνα πρὸς ἕνα!
Ἀπό τὴν παιδική ἠλικία.
Κι ἂν κάτι λησμονοῦσα ἐκεῖνος
μὲ ταπείνωση μοῦ τὸ ὑπενθύμιζε
λέγοντας πὼς δῆθεν τὸ εἶχε
πράξει καὶ ἐκεῖνος!
Κάτι ἀντίστοιχο ἔκανε
καὶ ὁ ὅσιος Ἰάκωβος ,
ἡγούμενος τοῦ Ὁσίου Δαυίδ.
Ὅταν μοῦ διάβασε τὴ
συγχωρητικὴ εὐχή,
ἔνιωσα πὼς τὸ πετραχήλι του
ἔβγαζε φλόγες καὶ κατάκαιαν
τὸ κεφάλι μου.
Νόμιζα πὼς πῆρα φωτιά.
Ὅταν βγῆκα ἔξω
κυριολεκτικὰ πετοῦσα.
Ὁ παππούλης εἶχε καταφέρει
ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ
νὰ βγάλει ἕνα μεγάλο
μέρος τοῦ φορτίου ποὺ κουβαλοῦσα.
Ὅταν ἐπιστρέψαμε στὰ Τρίκαλα,
ρώτησα ποιὸς εἶχε τηλεφωνήσει
στὸν γέροντα
καὶ τὸν εἶχε ἐνημερώσει.
Κάποιοι τότε γέλασαν.
«Ὁ γέροντας ἔχει
ἄλλου εἴδους ἐνημέρωση.
Δὲν χρειάζεται νὰ τοῦ
τηλεφωνήσει κάποιος…»
εἶπε ἡ κ. Χριστίνα.
Καὶ ὁ Παῦλος συμπλήρωσε:
«Εἶναι χαλασμένα μία βδομάδα
τὰ τηλέφωνα στὸ Βαλάρι.
Γιατί προσπαθῶ νὰ τὸν
ἐνημερώσω γιὰ κάτι πού
μοῦ ζήτησε καὶ δὲν μπορῶ.
Ἤθελα νὰ σᾶς προλάβω
τὸ πρωΐ γιὰ νὰ τὸ μεταφέρετε
ἐσεῖς ἀλλά ἤδη εἶχατε φύγει».
Οἱ ἀπαντήσεις μοῦ ἐνίσχυσαν
τὴν ἄποψη πὼς εἶχα
συναντήσει ἕνα ἐν ζωῇ
ἅγιο γέροντα.
Καὶ μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς
ἀπὸ τότε νὰ μὴν χάσω
τὴν εὐκαιρία τῆς
συναναστροφῆς
μὲ ἕναν γνήσιο
ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ.
ΠΗΓΗ ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΕΥΧ 239 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2022
