του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
στον Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ακούμε τον Όσιο Ιάκωβο να ομιλεί
για την ανάσταση των νεκρών,
για τα άγια λείψανα,
για τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο,
για τον Όσιο Δαυϊδ και τα άγια λείψανά του
τα οποία θεραπεύουν κάθε κακή ασθένεια
-διότι έχουν χάρη από τον Θεό,
έχουν θαυματουργική δύναμη-
όταν και εμείς έχουμε πίστιν Θεού.
Δύο λόγια θέλω να σας πώ
καί βάλτε τα καλά
στο μυαλό σας.
Όλοι έχουμε χάσει
αγαπημένους
ανθρώπους
μας καί μας
λείπουν.
Είμαστε όμως Χριστιανοί
καί γνωρίζουμε
ΌΤΙ:
Η ψυχή δεν μπαίνει
κάτω από το χώμα.
Η ψυχή δεν σαπίζει,
ούτε καί γερνάει
όπως το σώμα.
Η ψυχή δεν μπαίνει
σε εντατικές,
ούτε καί σε χειρουργεία.
Η ψυχή δεν είναι
όργανο να γίνει
μεταμόσχευση
σε άλλο σώμα.
Ζεί στο σώμα μέχρι
καί την εκπνοή
της θνητής ζωής
καί έκτοτε
αναχωρεί από αυτό
καί συνεχίζει να ζεί
έως
καί την ημέρα
της κρίσεως.
Η ψυχή μας είναι
η ταυτότητά μας,
η μόνη που δεν
μπορούν
να αλλάξουν
καί στην οποία
τσιπάκια δεν χωρούν.
Η ψυχή είναι
ο σκληρός δίσκος
που έχει μέσα της
γραμμένα
όλα όσα έζησε,
ένιωσε,
έπραξε καλά
καί κακά
σε τούτο τον
θνητό κόσμο.
Η ψυχή είναι αυτή
που κινεί το σώμα
καί του δίνει πνοή
καί ζωή την
οποία μόνον
ο Θεός θα εξετάσει.
Δεν είναι μαγικό;
Την θνητή ζωή μας
μπορούν
να μας
την αφαιρέσουν
αλλά την ψυχή μας
κανείς.
Η ψυχή
χαμογελάει,
κλαίει,
χαίρεται,
πονάει,
ζηλεύει,
μισεί,
αγαπάει
καί πολλά
άλλα αισθήματα
γνωστά
σε όλους μας.
Η ψυχή πρέπει
να καταλάβουμε
όλοι μας ότι δεν
έχει ημερομηνία λήξης.
Αναχωρεί στον ουρανό
όπου πάντες οι
άνθρωποι μας
αναπαύονται
έως την ημέρα
της κρίσεως
για αυτό
καί πρέπει να
προσευχόμαστε
γι’αυτήν.
Για την ψυχή του
ανθρώπου μας
προσευχόμαστε
καί όχι για
το πρόσωπο
που γνωρίσαμε.
Ο θάνατος είναι κάτι ξένο
για εμάς τους ανθρώπους
καί μας προκαλεί πολύ
πόνο καί θλίψη.
Ο Θεός όμως δεν μας έπλασε
για να πεθαίνουμε
αλλά για να ζήσουμε αιώνια.
Όσο καί να βλέπουμε
ανθρώπους
να πεθαίνουν ποτέ
δεν συνηθίζουμε
καί πάντα όταν πεθαίνει
ένα αγαπημένο άτομο
η θλίψη είναι βαθειά.
Τα ευχάριστα νέα όμως
είναι ότι υπάρχει ελπίδα.
Γιατί;
Γιατί υπάρχει Θεός!
Ένα μέρος από την
Νεκρώσιμη ακολουθία
μας λέει:
"Θα ζήσει η ψυχή μου
καί θα σε υμνήσει
καί οι κρίσεις σου
θα με βοηθήσουν.
Ζήσεται η ψυχή μου καί αινέσει σε
καί τα κρίματα σου βοηθήσει μοι".
Τί υπάρχει λοιπόν μετά τον θάνατο;
Υπάρχει η ψυχή του τάδε ανθρώπου.
Το σώμα του λοιπόν λόγο της
απουσίας της ψυχής αλλοιώνεται,
φθείρεται καί τελικά γίνεται χώμα.
Η ψυχή είναι αυτή που διατηρεί
την ύπαρξη συνείδηση
κάποιου ανθρώπου.
Οι κεκοιμημένοι δεν είναι νεκροί
αλλά θα εγερθούν κατά
την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού
που σταυρώθηκε καί αναστήθηκε
για να χαρίσει την Ανάσταση .
Λέγει ο Απ. Παύλος:
«Ου θέλομεν δε υμάς αγνοείν,
αδελφοί περί των κεκοιμημένων,
ίνα μη λυπήσθε καθώς
και οι λοιποί
οι μη έχοντες ελπίδα»
(Α Θεσ. δ , 13).
Καί ο Άγιος Παΐσιος μας τονίζει:
Πρέπει να καταλάβουμε
ότι ο άνθρωπος στην
πραγματικότητα δεν πεθαίνει.
Ο θάνατος είναι απλώς
μετάβαση από την
μία ζωή στην άλλη.
Είναι ένας αποχωρισμός
για ένα μικρό διάστημα.
Ούκ έστιν ο Θεός,
Θεός νεκρών αλλά Θεός ζώντων
(Μάρκος27).
Για εμένα δεν υπάρχουν
Νεκροταφεία αλλά Κοιμητήρια!
Ούτε πεθαμένοι αλλά κεκοιμημένοι!
Με πολλή Αγάπη.
Θεόκτιστος