Όταν οι άνθρωποι φοβούνται ή υπερεπικεντρώνονται σε μια εξωτερική απειλή, γίνονται υποχείρια.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κύριες πολιτικές συζητήσεις επικεντρώνονται λιγότερο στην κατανόηση της απειλής (το «Πώς» και το «Γιατί») και περισσότερο στη διαιώνιση της απειλής.
Οι κυβερνήσεις και οι ελιτιστές
δεν χρειάζεται απαραιτήτως
να εγκλωβίζουν σωματικά,
να ναρκώνουν και να
βασανίσουν τους
ανθρώπους προκειμένου
να επηρεάσουν τον τρόπο
συμπεριφοράς τους.
Το μόνο που χρειάζεται
να κάνουν είναι να
διαχειριστούν τις
αντιλήψεις,
τις προσδοκίες
και τις υποθέσεις τους.
Αυτό μπορεί να
επιτευχθεί με μεγάλες
μερίδες του κοινού,
αντί για ένα άτομο τη φορά.
Όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την ιδέα του «ελέγχου του μυαλού» σκέφτονται συχνά κάτι έξω από την τηλεόραση ή τα κινηματογραφικά μέσα. ένας μοναχικός κρατούμενος που βασανίστηκε, ζαλίστηκε χημικά και μετατράπηκε σε ένα κούφιο ζόμπι καθώς οι απαγωγείς του αποσπούν πληροφορίες ή τον χρησιμοποιούν για να ολοκληρώσουν μια εργασία που κανονικά δεν θα έκανε ή δεν θα δεχόταν ηθικά.
Και ενώ υπάρχει στην πραγματικότητα κάποια αλήθεια σε αυτό το είδος της απεικόνισης του Χόλιγουντ, όπως αποδεικνύεται από την έκθεση κυβερνητικών προγραμμάτων όπως το MK Ultra, οι πιο ύπουλες μορφές ελέγχου του νου είναι πολύ πιο λεπτές.
Οι κυβερνήσεις και οι ελιτιστές δεν χρειάζεται απαραιτήτως να εγκλωβίζουν σωματικά, να ναρκώνουν και να βάναυσαν τους ανθρώπους προκειμένου να επηρεάσουν τον τρόπο συμπεριφοράς τους. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να διαχειριστούν τις αντιλήψεις, τις προσδοκίες και τις υποθέσεις τους. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μεγάλες μερίδες του κοινού, αντί για ένα άτομο τη φορά.
Οι ελίτ ήταν πάντα γοητευμένοι με την ιδέα του μαζικού υπνωτισμού. Τον 18ο αιώνα ο Φραντς Μέσμερ ήταν διάσημος για την ψυχαγωγία των ευρωπαίων βασιλιάδων με επιδείξεις αυτού που αποκαλούσε «ζωικό μαγνητισμό», που περιλάμβανε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως ύπνωση ατόμων και ομάδων. Ο μεσμερισμός έγινε από τότε συνώνυμος με την προσπάθεια να μπερδέψουμε τους ανθρώπους και να υπαγορεύσουμε τις πράξεις τους ενώ βρίσκονται σε ένα είδος έκστασης. Ο υπνωτισμός εξακολουθεί να είναι ένα πολύ ενεργό θέμα στους ψυχιατρικούς κύκλους και η κυβέρνηση των ΗΠΑ έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τον υπνωτισμό ως όπλο κατά τη διάρκεια των πειραμάτων MK Ultra τη δεκαετία του 1950.
Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον υπνωτισμό σπεύδουν να επισημάνουν ότι ένα υπνωτισμένο άτομο δεν μπορεί να αναγκαστεί να κάνει κάτι που αντίκειται στον κώδικα δεοντολογίας του, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτή η όλη ιστορία. Ένας υπνωτιστής κάνει προτάσεις που το υποκείμενο επιλέγει να ακολουθήσει (ή αρνείται να ακολουθήσει) ενώ βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης, ωστόσο, τι θα συμβεί αν μπορεί να πειστεί (ή να εξαπατηθεί) μέσω της ύπνωσης να πιστέψει ότι μια συγκεκριμένη ενέργεια είναι προς το συμφέρον του, παρά την τον ηθικό τους κώδικα ή την αίσθηση της αυτοσυντήρησής τους;
Αυτός ο τύπος ελέγχου ενός υποκειμένου μπορεί και έχει επιτευχθεί στην υπνωτική θεραπεία, και παραδείγματα «κρυφής» υπνοθεραπείας είναι επίσης καταγεγραμμένα, συμπεριλαμβανομένου του παραδείγματος δικηγόρου διαζυγίου από το Οχάιο που χρησιμοποίησε κρυφό υπνωτισμό εναντίον πολλών γυναικών πελατών και είναι ύποπτος ότι τον χρησιμοποιεί εναντίον κάποιων δικαστικών υπαλλήλων για να αφοπλίσουν τον ψυχισμό τους και μετά να τους βιάσουν χωρίς να θυμούνται το περιστατικό.
Περίπου τα δύο τρίτα κάθε δεδομένου πληθυσμού είναι ικανά να υπνωτιστούν σε διάφορους βαθμούς. Το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ αναζητά μανιωδώς ένα μοτίβο εγκεφάλου που λειτουργεί ως δακτυλικό αποτύπωμα για εκείνους που είναι πιο επιρρεπείς σε υπνωτική επιρροή και πιστεύουν ότι έχουν βρει ορισμένους παράγοντες που αφορούν περιοχές του εγκεφάλου που χειρίζονται αυξημένη εστίαση και προσοχή. Η μειωμένη περιφερειακή επίγνωση συμβάλλει επίσης στην αύξηση της ευπάθειας του υποκειμένου στην ύπνωση και αυξάνει κατά πολύ την υποβλητικότητα.
Αυτές οι συνθήκες μπορούν στην πραγματικότητα να ενθαρρύνονται σε μεγάλα πλήθη ανθρώπων. Σκεφτείτε αυτό για λίγο – Σε ποια καθημερινή δραστηριότητα εμπλέκεται ο μέσος άνθρωπος που υπερεστιάζει την προσοχή του σε ένα μόνο σημείο του χώρου για μεγάλες χρονικές περιόδους και αφαιρεί σχεδόν όλη την περιφερειακή του επίγνωση; Αν είπατε «χρήση κινητού τηλεφώνου» τότε κερδίζετε ένα δείπνο με κοτόπουλο. Πέρα από τη δημιουργία μιας τεχνητής και σταθερής χαμηλής δόσης ντοπαμίνης στον ανθρώπινο εγκέφαλο που οδηγεί σε εθισμό, τα κινητά τηλέφωνα και άλλες μικρές ηλεκτρονικές συσκευές στην πραγματικότητα δημιουργούν τις τέλειες συνθήκες για ένα άτομο να υπνωτιστεί καθώς το αφαιρούν από κάθε περιφερειακή επίγνωση και το κάνουν ιδιαίτερα υποβλητικό. σε όσους ξέρουν να χρησιμοποιούν κρυφές μεθόδους.
Για να επαναλάβουμε, μια υπνωτική κατάσταση μπορεί να προκληθεί σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων για παρατεταμένες χρονικές περιόδους με το σωστό μακροπρόθεσμο ερέθισμα. Παρακολουθήστε εδώ καθώς ο διανοητικός Ντάρεν Μπράουν υπνωτίζει ή «πλένει τον εγκέφαλο» ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο ανθρώπων να σηκώνουν τα χέρια τους ακριβώς όποτε θέλει χωρίς να γνωρίζουν γιατί το κάνουν. Παρατηρήστε ότι περίπου τα δύο τρίτα του πλήθους συμμορφώνονται.
Οι υπνωτικές προτάσεις διαρκούν όσο τα υποκείμενα συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι προτάσεις είναι σωστές.
Ο υπνωτισμός είναι ουσιαστικά μια συμφωνία μεταξύ του υπνωτιστή και των ατόμων που υπνωτίζονται ότι μια συγκεκριμένη πεποίθηση είναι αληθινή (ακόμα και αν δεν είναι). Στην περίπτωση ενός θύματος επίθεσης, το άτομο μπορεί να θέλει να πιστέψει ότι το τραυματικό γεγονός δεν συνέβη και έτσι μπορεί να πειστεί μέσω της ύπνωσης να το ξεχάσει.
Στην περίπτωση μιας ομάδας ανθρώπων, ο υπνωτιστής θα πρέπει να αναγνωρίσει μια ιδέα ή φόβο που όλοι μοιράζονται και ΘΕΛΟΥΝ να πιστεύουν ότι είναι αληθινή και στη συνέχεια να την εκμεταλλευτεί.
Νομίζω ότι ορισμένες από τις πολιτικές εφαρμογές αυτού είναι προφανείς.
Το ψεύτικο αριστερό/δεξιό παράδειγμα είναι ένα τέλειο πιάτο Petri για τη λήψη ή την παραγωγή της συγκατάθεσης των μαζών για υπνωτισμό. ΘΕΛΟΥΝ να πιστεύουν ότι η ομάδα τους, στην οποία έχουν ενταχθεί πρόθυμα, είναι η σωστή ομάδα και ότι η ηγεσία αυτής της ομάδας έχει στο επίκεντρο τα καλύτερα συμφέροντά τους.
Θέλουν να πιστεύουν ότι οι ενέργειες του κόμματός τους, με νομοθετικές ρυθμίσεις ή άμεσα μέσα, είναι πάντα ορθολογικές και ηθικά ορθές.
Και, ακόμη και όταν οι ηγέτες του κόμματός τους κάνουν πράγματα που είναι εντελώς αντίθετα με τις πεποιθήσεις και τα ήθη των ανθρώπων που απαρτίζουν το κόμμα, αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να θέλουν να πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος λογικός λόγος πίσω από αυτές τις αποφάσεις που δεν τον καταλαβαίνουν ακόμη.
Πέρα από αυτό, η απειλή του «άλλου μέρους» ή της ομάδας είναι ένα διαρκές ερέθισμα με τη μορφή φόβου.
Παρακολουθούμε τις σεναριακές μάχες αυτών των δύο κατασκευασμένων ομάδων να παίζονται σε περίτεχνες μορφές του θεάτρου Kabuki, ωστόσο τίποτα δεν αλλάζει ποτέ πραγματικά εκτός από το ότι οι παγκόσμιες ελίτ γίνονται πιο ισχυρές.
Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πραγματικά ότι αυτές οι μάχες είναι πραγματικές, και επενδύουν τεράστια ποσά ενέργειας και επικεντρώνονται σε αυτές σαν να αποφασίζεται η μοίρα του κόσμου μέσα στις γελοιότητες μιας πολιτικής σαπουνόπερας.
Όταν οι άνθρωποι φοβούνται ή υπερεπικεντρώνονται σε μια εξωτερική απειλή, γίνονται και πάλι πιο υποβλητικοί.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κύριες πολιτικές συζητήσεις επικεντρώνονται λιγότερο στην κατανόηση της απειλής (το «Πώς» και το «Γιατί») και περισσότερο στη διαιώνιση της απειλής. Με την κατανόηση του εχθρού (ή του ψευδούς εχθρού), η απειλή μπορεί να αξιολογηθεί και ο φόβος να μειωθεί, ακόμα κι αν η απειλή είναι πραγματική.
Χωρίς κατανόηση, ο φόβος μόνο αυξάνεται.
Οι πολιτικές δυνάμεις επιδιώκουν να μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι οι απειλές υπάρχουν χωρίς να μας επιτρέπουν το όφελος του πλαισίου. Δεν θέλουν να έχουμε σε βάθος γνώση της μηχανικής πίσω από τις απειλές.
Μας λένε ότι το σύστημά μας λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο που φαίνεται λογικός, αλλά έχει νόημα για εμάς μόνο εφόσον θέλουμε να πιστεύουμε ότι το σύστημα λειτουργεί όπως μας διδάχτηκαν. Πρέπει να έχουμε τυφλή πίστη ότι αυτό που μας είπαν αρχικά ήταν απολύτως αληθινό.
Το ερώτημα είναι γιατί να το κάνουμε; Δεν είναι καλύτερο να παραμένουμε δύσπιστοι στα περισσότερα πράγματα και να μελετάμε αυτό που μας παραδίδεται; Εάν μας δώσει ένα περίεργο ελιξίριο από έναν εντελώς άγνωστο και μας πει να «πιούμε!», δεν θα αμφισβητούσαμε τι περιέχει το αφρόγαλα και τι κάνει; Δεν θα ερευνούσαμε;
Στην περίπτωση των πληροφοριών και των διακηρύξεων, κάποιοι άνθρωποι δεν θα το ερεύνησαν, γιατί είναι πιο άνετο να πιστεύουν τα ψέματα, ή ίσως επειδή θα ανταμειφθούν που συμβαδίζουν με το status quo.
Μόνο όταν γίνουμε πρόθυμοι να θυσιάσουμε την άνεση, όταν πάψουμε να θέλουμε να αποδεχόμαστε όλα όσα μας λένε στην ονομαστική τους αξία και αρχίσουμε να αμφισβητούμε την πραγματικότητα που μας παραδίδεται, μόνο τότε θα χάσει τη δύναμή της η μαζική ύπνωση από την οποία είχαμε επηρεαστεί κάποτε.
Η ύπνωση των ελίτ απαιτεί ολοένα αυξανόμενες μορφές απόσπασης της προσοχής και διέγερσης προκειμένου να κρατηθεί το κοινό γοητευμένο.
Η δημιουργία φόβου και σύγχυσης είναι ζωτικής σημασίας για την εκτέλεση του μαζικού ελέγχου του μυαλού, και αυτός είναι ένας παράγοντας που πολλοί άνθρωποι αρνούνται απολύτως να αναγνωρίσουν ή να λάβουν υπόψη.
Η ιδέα ότι οι ελίτ θα έφτιαχναν ένα σύστημα μόνο για να το καταστρέψουν σκόπιμα είναι πάρα πολύ για πολλούς να καταλάβουν.
Αλλά και πάλι, ποιος καλύτερος τρόπος για να υπερεστιάζεις έναν ολόκληρο πληθυσμό και να τον κάνεις εύπλαστο σε προτάσεις που κανονικά δεν θα εξέταζαν διαφορετικά;
Σε προηγούμενα άρθρα έχω περιγράψει την απίστευτη σειρά ομοιοτήτων μεταξύ παγκόσμιων ελιτιστικών ομάδων και τις συμπεριφορές και τα χαρακτηριστικά χαρακτήρα των ναρκισσιστικών κοινωνιοπαθών (γνωστών επίσης ως ναρκοπαθών ή ψυχοπαθών).
Έχω μάλιστα υποστηρίξει ότι οι παγκοσμιοποιητές είναι στην πραγματικότητα μια εξαιρετικά οργανωμένη ομάδα ναρκοπαθών που στρατολογούν άλλους ναρκοπαθείς στο μαντρί. Πολλοί ναρκοπαθείς υψηλού επιπέδου γνωρίζουν διαισθητικά τη δυναμική της υποβλητικότητας και την ανθρώπινη ψυχή.
Θα το ονόμαζα αυτό το κύριο χαρακτηριστικό επιβίωσής τους.
Οι ναρκοπαθείς είναι γνωστοί για τη δημιουργία σύγχυσης γύρω τους προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο των ανθρώπων στη ζωή τους ή των ανθρώπων σε ένα δωμάτιο.
Είναι επίσης γνωστοί για το ότι είναι πρόθυμοι να δημιουργήσουν ορισμένες ρουτίνες και να εγκλιματίσουν τους ανθρώπους γύρω τους σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, μόνο για να τα διαταράξουν ξαφνικά όλα ως μέσο για να ζαλίσουν τα θύματά τους και να δημιουργήσουν υποτέλεια.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ΔΕΝ νοιάζονται απαραίτητα για τη σταθερότητα.
Στην πραγματικότητα, συχνά σαμποτάρουν ενεργά τη σταθερότητα για να αποκτήσουν κάτι που τους ενδιαφέρει περισσότερο – τον έλεγχο.
Οι στρατηγικές που επιδεικνύουν μεμονωμένοι ναρκοπαθείς σε μικρή κλίμακα απλώς μεγεθύνονται χιλιάδες φορές όταν μιλάμε για συμπεριφορές των παγκόσμιων ελιτιστών.
Οι άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους λογικούς δυσκολεύονται να κατανοήσουν αυτό το είδος συμπεριφοράς, αλλά υπάρχει μια δόλια τακτική λογική σε αυτό.
Ο έλεγχος του μυαλού των άλλων μπορεί να επιτευχθεί κρατώντας αυτούς τους ανθρώπους απείρως εκτός ισορροπίας.
Ζωντανή στιγμές ισχνής ειρήνης και στη συνέχεια εντυπωσιακές με κύκλους απρόβλεπτης κρίσης.
Πριν το καταλάβουμε, έχουν περάσει πολλά χρόνια αστάθειας και οι οργανωμένοι ναρκοπαθείς στην εξουσία έχουν αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο.
Αναρωτιόμαστε πού πήγε όλος αυτός ο χρόνος και γιατί δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε τα πράγματα;
Είναι επειδή έχουμε υπνωτιστεί σε αδράνεια ή λάθος ενέργειες στο όνομα μιας ανούσιας πολιτικής σκηνής.
Ο πραγματικός έλεγχος του νου και η μαζική ύπνωση απαιτούν, όπως ήδη αναφέρθηκε, τη συγκατάθεσή μας, αλλά είναι η συναίνεση που παρασύρεται από εμάς.
Μας εξαπατούν ψεύτικοι ηγέτες με προθέσεις και ενέργειες που δεν ταιριάζουν με τις υποσχέσεις τους.
Αποκλείεται από εμάς από ένα σύστημα που γεννά τη συμμόρφωση της σκέψης και μας λέει ότι όσοι σκέφτονται έξω από τον ευρέως αποδεκτό κανόνα είναι παρεκκλίνοντες και «τρελλοί».
Εξουδετερώνεται από τις δικές μας αδυναμίες - την επιθυμία μας να πάμε μαζί για να συνεννοηθούμε, ο φόβος μας να αντιμετωπίσουμε το πλήθος και να τους πούμε ότι κάνουν λάθος, ο φόβος μας να χάσουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι σταθερότητα ή ο φόβος μας να είμαστε δίπλα μας. το δικό.
Ο πραγματικός έλεγχος του νου δεν έχει να κάνει με βασανιστήρια και βία, αλλά με αθόρυβα προκαλούμενη αποδοχή.
Μπορούμε να αφαιρέσουμε τη συγκατάθεσή μας από τους υπνωτιστές όποτε επιθυμούμε, αλλά πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να σταματήσουμε να αγνοούμε ορισμένες πραγματικότητες.
Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να νιώθουμε τον πόνο που έρχεται όταν αναγνωρίζουμε ότι έχουμε εξαπατηθεί και ελεγχθεί στο παρελθόν και πρέπει να απολαμβάνουμε την ικανότητά μας να αρνηθούμε να συμμορφωθούμε.
Πρέπει να γίνει μέρος αυτού που είμαστε – οι άνθρωποι που δεν παίρνουν αυτό που μας λένε στην ονομαστική τους αξία.
Οι άνθρωποι που αμφισβητούν σχεδόν τα πάντα.
Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να γοητευτούν.
Πηγή: Waking Times
Άρθρο του Brandon Smith
Απόδοση: Ελλήνων Αφύπνιση
