Ο ευσχήμων Ιωσήφ...
Ποιος λοιπόν δεν θα θαυμάσει τον σεμνό Ιωσήφ
( Μαρκ. ιε' 43), ο οποίος με το να προτιμήσει
την ευσέβεια και την αγάπη προς τον Χριστό,
παρέβλεψε τους φόβους και πήγε στον Πιλάτο
και ζήτησε το σώμα του Κυρίου
(Ματθ. κζ' 58, Μαρκ. ιε' 43, Λουκ. κγ'' 52, Ιω. ιθ' 38).
Δεν έσβησε την πίστη του το βουλευτικό
αξίωμα του δεν τον εμπόδισε ο πλούτος
(Ματθ. κζ' 57), ούτε έγινε κόλλημα ο φόβος
της σωματικής κοπώσεως, αλλά και το
αξίωμα -διότι ήταν βουλευτής
( Μαρκ. ιε' 43, Λουκ. κγ' 50), δηλαδή έφορος
της αγοράς πραγμάτων- και τον πλούτο
και το σώμα του, αφήνοντας τα
προκαταβολικά στην άκρη, έσπευσε
να λάβει πριν από όλα τον Χριστό.
Δεν τον φόβισε η εναντίον του Χριστού
έχθρα των Ιουδαίων αλλά τόλμησε και
ζήτησε και πήρε και απαίτησε
να ταφεί ο Κύριος.
Όταν λοιπόν έτσι ζει ο
άνθρωπος και
μετά έργα της μετανοίας
( Πραξ.κστ' 20)
και με την ενθύμηση
των αμαρτημάτων του
ταπεινώνεται, τότε
καταθέτει στο
μνημονευτικό της
ψυχής τη σωτήρια
πολιτεία του Χριστού.
Και όπως ακριβώς ο Ιωσήφ
όταν έθαψε το σώμα του Κυρίου
κύλησε μεγάλο λίθο στη
θύρα του μνημείου
(Ματθ. κζ' 60 Μαρκ ιε' 46),
έτσι και ο άνθρωπος που
εργάζεται τα καλά έργα
κάνοντας σαν κάποιο
καινούργιο μνημείο
την καρδιά του
( Ματθ. κζ' 60),
θάβει και αποθησαυρίζει
σ' αυτήν την συναναστροφή
με τον Κύριο επάνω στη γη
και τις θύρες της ψυχής,
που είναι οι αισθήσεις του
σώματος, τοποθετηθεί
κλειδαριά για να μην κλαπεί
ο αγαθός θησαυρός.
Άγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας
