Πώς οι ΗΠΑ ανέλαβαν τον έλεγχο της κύριας υπηρεσίας πληροφοριών της Γερμανίας.
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να κατέχουν ουσιαστικά τη Γερμανία, την Ιαπωνία, τη Δημοκρατία της Κορέας και άλλες χώρες. Ταυτόχρονα τους αποκαλεί κυνικά ίσους συμμάχους… Τι είδους συνεργασία είναι αυτή;». Αυτό το ερώτημα έθεσε ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κατά την ομιλία του στο Κρεμλίνο στις 30 Σεπτεμβρίου 2022, όταν υπογράφηκαν οι συμφωνίες για την είσοδο περιοχών από την Ουκρανία στην Ρωσική Ομοσπονδία.
Ο Ρώσος πρόεδρος δεν προχώρησε σε περισσότερες λεπτομέρειες. Ωστόσο, η αλήθεια τον δικαιώνει. Η ισχυρότερη χώρα της Δυτικής Ευρώπης, η Γερμανία, ενεργεί όλο και περισσότερο ενάντια στα εθνικά της συμφέροντα. Το Βερολίνο συντονίζει την εξωτερική πολιτική του σε συμφωνία με την Ουάσιγκτον όχι μόνο στις τακτικές συνόδους κορυφής του ΝΑΤΟ και της G7, αλλά και μέσω περισσότερων ιδιωτικών καναλιών επικοινωνίας. Μία από αυτές είναι η υπηρεσία εξωτερικών πληροφοριών της Γερμανίας, που επίσημα ονομάζεται Γερμανική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών (BND).
Αυτό το τμήμα δημιουργήθηκε στα μεταπολεμικά χρόνια από πρώην Ναζί και αξιωματικούς των SS ως ιδιωτική οργάνωση πληροφοριών. Ο έλεγχος της υπηρεσίας ήταν εξ ολοκλήρου στα χέρια των Ηνωμένων Πολιτειών και οι μεγάλες επιχειρήσεις πληροφοριών πραγματοποιήθηκαν προς το συμφέρον των ΗΠΑ. Πολυάριθμες δημοσιογραφικές έρευνες μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει πολύ μέχρι σήμερα.
Το RT υπενθυμίζει την ιστορία της γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών ως ένα από τα πιο πιστά εργαλεία στα χέρια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αξιωματικός, Κατάσκοπος, Ναζί
Η ιστορία της «γερμανικής νοημοσύνης» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ιδρυτή της Reinhard Gehlen. Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1902 στην Ερφούρτη της Πρωσίας, μέρος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, στην οικογένεια του συνταξιούχου Oberleutnant Walter Gehlen. Η οικογένεια προερχόταν από τη φλαμανδική αριστοκρατία, όπου οι άνδρες υπηρετούσαν παραδοσιακά στον στρατό.
Ο νεαρός Gehlen είχε κάθε ευκαιρία να σπάσει την οικογενειακή παράδοση – μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν και, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών, η Γερμανία είχε περιοριστεί από το να έχει στρατιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Όλα άλλαξαν όταν ο Αδόλφος Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία. Υπό την κυριαρχία του, η Γερμανία ανανέωσε την πορεία της προς την στρατιωτικοποίηση. Ένα από τα πρώτα βήματα ήταν η αποκατάσταση των στρατιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένου του Κολλεγίου Γενικού Επιτελείου. Ο μελλοντικός επικεφαλής της BND ήταν ένας από τους πρώτους αποφοίτους της.
Το 1936, ο Gehlen διορίστηκε αξιωματικός του επιχειρησιακού τμήματος της ομάδας “Νότος” του γερμανικού στρατού, υπό την ηγεσία ενός από τους κορυφαίους στρατηγούς του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, του Erich von Manstein. Αυτό χρησίμευσε ως εφαλτήριο για την περαιτέρω στρατιωτική του σταδιοδρομία. Κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ράινχαρντ ανήλθε στο βαθμό του Αντιστράτηγου και έγινε επικεφαλής της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών της Ανώτατης Διοίκησης του Γερμανικού Στρατού Abteilung Fremde Heere Ost (FHO). Στα χρόνια του πολέμου, αυτή η δομή συγκέντρωνε μεγάλο όγκο δεδομένων για την τεχνική, στρατιωτική, στρατηγική και πολιτική νοημοσύνη της Σοβιετικής Ένωσης.
Στην πραγματικότητα, ο Gehlen όφειλε τη λαμπρή στρατιωτική του καριέρα εξ ολοκλήρου στους Ναζί του Χίτλερ.
Το 1944, ωστόσο, γνώριζε ήδη τις φθίνουσες προοπτικές του καθεστώτος. Ως ένθερμος αντικομμουνιστής, αποφάσισε να ενταχθεί σε έναν από τους δυτικούς συμμάχους που ήταν πρόθυμος να πληρώσει καλά χρήματα για τις υπηρεσίες του. Ο επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών έδωσε εντολή να αντιγραφούν πολλά έγγραφα πληροφοριών και να κρυφτούν σε αδιάβροχα βαρέλια. Στην συνέχεια θάφτηκαν σε διάφορες τοποθεσίες στις Αυστριακές Άλπεις.
Δεν άργησε να βρει αγοραστή. Τον Ιούλιο του 1943, το στρατιωτικό τμήμα του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ σχημάτισε το Τμήμα Ειδικών Έργων. Αυτή η οργάνωση άρχισε να αναπτύσσει ένα μυστικό πρόγραμμα για την επανεκπαίδευση Γερμανών αιχμαλώτων πολέμου.
Στις 5 Απριλίου 1945, ένα μήνα πριν από την παράδοση της Γερμανίας, ο Αντιστράτηγος μαζί με τους βοηθούς του, Γκέρχαρντ Βέσελ και Χέρμαν Μπάουν, παραδόθηκαν στους Αμερικανούς, παίρνοντας μαζί τους πληροφορίες σχετικά με την Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ) που συγκεντρώθηκαν κατά την διάρκεια του πολέμου και τους καλύτερους φιλοαμερικανούς προσωπικό.
Λίγο πριν από αυτό, ο Αρχηγός του Επιτελείου του Στρατού των ΗΠΑ, Τζορτζ Κάτλετ Μάρσαλ Τζούνιορ, συμφώνησε να μελετήσει τα αρχεία των στρατιωτικών σχηματισμών της Βέρμαχτ στο ανατολικό μέτωπο. Επίσης, τον Απρίλιο του 1945, συνήφθη συμφωνία μεταξύ των υπηρεσιών πληροφοριών της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών για την μελέτη της εμπειρίας από την διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά της ΕΣΣΔ. Ο Gehlen με τα δεδομένα και την εμπειρία του είχε υπέροχο timing.
Κατά την άφιξή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, του δόθηκε το ψευδώνυμο Hans Holbein και του εκδόθηκε πιστοποιητικό υπηρεσίας για να αποκρύψει το γεγονός ότι ο αμερικανικός στρατός συνεργαζόταν με μέλη των SS.
Ως αποτέλεσμα της συμφωνίας του Gehlen με την αμερικανική κυβέρνηση, ξεκινώντας από τα μέσα Σεπτεμβρίου 1945, οι αιχμάλωτοι πολέμου σε ένα στρατόπεδο με την ταχυδρομική διεύθυνση PO Box 1142, Fort Hunt, Virginia, USA ξεκίνησαν ερευνητικές εργασίες υπό την καθοδήγησή του. Το έργο είχε την κωδική ονομασία «B» (Bolero).
Η Ναζιστική Θεματική Λέσχη
Σύμφωνα με πληροφορίες που ελήφθησαν από τα αρχεία της CIA, περίπου 200 αξιωματικοί συμμετείχαν στο σχέδιο από τον Οκτώβριο του 1945 έως τον Απρίλιο του 1946. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους ήταν ένα έγγραφο 3.657 σελίδων, που ετοιμάστηκε για τις κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου, των ΗΠΑ και του Καναδά.
Τον Ιούλιο του 1946, η ομάδα Bolero του Gehlen συγχωνεύτηκε με μια άλλη μονάδα πληροφοριών που αποτελούνταν από πρώην Ναζί. Αυτή ήταν η Keystone, μια υπηρεσία παρακολούθησης ραδιοφωνικής μετάδοσης σε ελεγχόμενη από την ΕΣΣΔ ευρωπαϊκή επικράτεια. Επικεφαλής του ήταν ο Herman Baun και βρισκόταν στο Oberursel της Γερμανίας. Η κοινή επιχείρηση αυτών των δύο ομάδων είχε την κωδική ονομασία Rusty και το κύριο καθήκον τους ήταν να συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ σε ευρωπαϊκά εδάφη υπό τον έλεγχό της.
Λίγους μήνες αργότερα, ο Gehlen και η κυβέρνηση των ΗΠΑ συμφώνησαν να δημιουργήσουν μια πλήρη υπηρεσία κατασκοπείας που ονομάζεται The Gehlen Organization. Ο ίδιος ήταν επικεφαλής της οργάνωσης, παραμένοντας μόνιμος αρχηγός της μέχρι την κατάργησή της.
Μερικοί από τους πρώτους ανθρώπους που στρατολόγησε ο Gehlen ήταν αξιωματικοί των SS και της Γκεστάπο, στους οποίους εκδόθηκαν ψεύτικα ονόματα και πλαστά έγγραφα.
Τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία της CIA έχουν φάκελο για ένα από τα μέλη του προσωπικού, την Heina Paul Johannes, που υπηρετούσε σε μονάδες SS και εντάχθηκε στην οργάνωση με το όνομα Karl Schuetz.
Μεταξύ των πρώτων που εντάχθηκαν ήταν οι SS-Obersturmfuhrers Frans Goring και Hans Sommer και ο SS-Sturmfuhrer Herbert Stein.
Ο Gehlen στρατολόγησε επίσης τον υποστράτηγο Friedrich Wilhelm von Mellenthin, πρώην διοικητή της 4ης Στρατιάς Panzer. Αλλά στελέχη που στρατολογήθηκαν: Ο υποστράτηγος Nichtke, ο οποίος διοικούσε μεραρχίες στην Πολωνία και τη Ρωσία. Ο υποστράτηγος Rudolf Kleinkamp, ο οποίος ήταν επικεφαλής της υπηρεσίας προσωπικού της Ανώτατης Διοίκησης της Wehrmacht. Ο Αντισυνταγματάρχης Heinz Gudernan. Ο Συνταγματάρχης von Kretschmer, πρώην στρατιωτικός ακόλουθος στο Τόκιο και άλλοι στρατιώτες της Βέρμαχτ.
Οι ηγετικές θέσεις των ομάδων καταλήφθηκαν από πρώην αξιωματικούς των SS, τους οποίους ο Gehlen γνώριζε προσωπικά. Ο συνταγματάρχης Heinz Heer έγινε ο επικεφαλής αναλυτής. Ο συνταγματάρχης Ulrich Noack ήταν επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για την οικονομία της ΕΣΣΔ. Ο λοχαγός Blossfeldt ηγήθηκε των ανακρίσεων.
Οι πράκτορες που παρείχαν πληροφορίες στην οργάνωση αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από πολίτες υπέρ του Χίτλερ που συμμετείχαν σε ενεργές εχθροπραξίες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας.
Νέες Δραστηριότητες των Πρώην Ναζί
Τα επίσημα στοιχεία εγγραφής για τον Οργανισμό του Gehlen λείπουν για προφανείς λόγους. Γνωρίζουμε μόνο ότι λειτούργησε με διαφορετικά ονόματα: από το 1949 έως το 1950 με την κωδική ονομασία “Offspring”, από το 1950 έως το 1951 ως “Odeum” και από το 1951 έως το 1956 ως “Zipper”.
Η κύρια δραστηριότητα της οργάνωσης ήταν η απόκτηση πληροφοριών στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ.
Την 1η Απριλίου 1946 άρχισαν οι δοκιμαστικές επιχειρήσεις του νέου οργανισμού και στην συνέχεια έλαβαν θετική αξιολόγηση από εκπροσώπους των ΗΠΑ.
Ωστόσο, η πρώτη μεγάλη επιχείρηση του Οργανισμού Gehlen ξεκίνησε το 1947 και με την κωδική ονομασία «Aktion Hermes». Στόχος του ήταν να ανακρίνει συστηματικά εκατοντάδες χιλιάδες πρώην Γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου, που άρχιζαν να επιστρέφουν από τα σοβιετικά στρατόπεδα όπου αναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση της χώρας.
Οι πράκτορες της οργάνωσης κατείχαν μόνιμες θέσεις στα στρατόπεδα επαναπατρισμού δυτικών ζωνών και στη συνέχεια στη Γερμανία. Σχεδόν κάθε επαναπατρισμένος –τόσο στρατιώτης όσο και πολίτης– ήρθε σε επαφή από πράκτορες που τον ρώτησαν για το πού κρατούνταν και τα εργοστάσια όπου εργάζονταν. Οι πράκτορες ενδιαφέρθηκαν πρωτίστως για κατασκόπους από την άλλη πλευρά.
Τα κύρια θέματα ήταν η σοβιετική βιομηχανία, οι εξοπλισμοί, οι τηλεπικοινωνίες και η στάση του πληθυσμού απέναντι στην κυβέρνηση.
Όταν οι πράκτορες του Gehlen ανακάλυψαν μια αξιοσημείωτη αύξηση στην παραγωγή τανκς και στρατιωτικών αεροσκαφών στη Σοβιετική Ένωση μετά το 1945, τα νέα προβλημάτισαν τον αμερικανικό στρατό, ο οποίος έλαβε όλες τις αναφορές.
Τον Μάιο του 1949, η βρετανική υπηρεσία πληροφοριών ηγήθηκε επίσης της «Επιχείρησης Ζούγκλα», σκοπός της οποίας ήταν να προετοιμάσει και να στείλει αποσπάσματα σαμποτάζ που δρούσαν υπό το πρόσχημα των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στις δημοκρατίες της Βαλτικής και την σοσιαλιστική Πολωνία.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, η MI6 δημιούργησε ένα ειδικό κέντρο στο Τσέλσι του Λονδίνου, για να εκπαιδεύσει πράκτορες που θα σταλούν στις χώρες της Βαλτικής. Επικεφαλής της επιχείρησης ήταν ο Henry Carr, διευθυντής του τμήματος MI6 της Βόρειας Ευρώπης και ο επικεφαλής του κλάδου της Βαλτικής, Alexander McKibbin.
Η οργάνωση Gehlen είχε επιφορτιστεί με την επιλογή πρακτόρων για την επιχείρηση μεταξύ πρώην Ναζί.
Οι πράκτορες μεταφέρθηκαν στα κράτη της Βαλτικής δια θαλάσσης υπό την κάλυψη της πλασματικής εταιρείας θαλάσσιων μεταφορών British Baltic Fishery Protection Service, η οποία λειτουργούσε σε ένα ταχύπλοο στρατιωτικό σκάφος εν καιρώ πολέμου.
Επίσημα, η εταιρεία ασχολήθηκε με την προστασία των δυτικογερμανών αλιέων από την «σοβιετική αυθαιρεσία» στην θάλασσα. Τα σκάφη τροποποιήθηκαν (με μειωμένα βάρη για αύξηση ταχύτητας).
Για να κρύψει την εμπλοκή της βρετανικής κυβέρνησης σε περίπτωση που το σκάφος κατασχεθεί από το Σοβιετικό Ναυτικό και η οργάνωση Gehlen του παρείχε γερμανικό πλήρωμα.
Ωστόσο, το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας (MGB) της ΕΣΣΔ ειδοποιήθηκε για την επιχείρηση μέσω των πρακτόρων του στην Βρετανία και σχεδόν όλοι οι 42 πράκτορες της «Ζούγκλας» συνελήφθησαν.
Μια γιορτή με έξοδα ποιών;
Στα απομνημονεύματά του, ο Gehlen έγραψε: «Μέχρι το 1956, δεν είχαμε την ευκαιρία να καλύψουμε τους υπαλλήλους με κρατική ασφάλιση, αφού τυπικά, ο εργοδότης δεν υπήρχε».
Στο αρχικό στάδιο της οργάνωσης Gehlen, η Ουάσιγκτον την χρησιμοποίησε ως κελί του δικού της στρατού. Ήταν ο αμερικανικός στρατός που ανέλαβε να εξοπλίσει την ομάδα των ναζιστικών αξιωματικών πληροφοριών με τεχνικά εργαλεία που κυμαίνονταν από γραφομηχανές μέχρι τον απαραίτητο ραδιοεξοπλισμό.
Το νεοσύστατο ίδρυμα χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από τον προϋπολογισμό των ΗΠΑ και ο αριθμός των κεφαλαίων που διατέθηκαν, σύμφωνα με αναφορές από διάφορες πηγές , κυμαινόταν από 1,5 εκατομμύρια δολάρια έως 3,4 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για 50 υπαλλήλους.
Επιπλέον, ο αμερικανικός στρατός προμήθευσε τον οργανισμό με μετρητά καθώς και καταναλωτικά αγαθά από τις αποθήκες του, τα οποία ανταλλάσσονταν στην μαύρη αγορά με χρήματα, ως αγαθά ανταλλαγής ή χρησιμοποιήθηκαν ως πληρωμή.
Τον Σεπτέμβριο του 1946, η εταιρεία έλαβε 160.000 τσιγάρα, 43.300 λίτρα βενζίνης και περίπου 50.000 δολάρια από τον αμερικανικό στρατό.
Την περίοδο από τον Ιούλιο έως τον Οκτώβριο του 1948, παρήχθησαν 82.153 μπάρες σοκολάτας, 67.150 πακέτα τσιγάρα, 4.500 λεπίδες ξυραφιών και 1.815 ζεύγη μάλλινες κάλτσες που προορίζονταν για την οργάνωση Gehlen.
Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Mary Ellen Rees, στο βιβλίο της «Στρατηγός Reinhard Gehlen: The CIA Connection», έγραψε:
«Η γρήγορα επεκτεινόμενη οργάνωση του Gehlen χρειαζόταν συνεχώς χρήματα. Αυτό που παρείχε ο αμερικανικός στρατός δεν ήταν αρκετό και η «μαύρη αγορά» έγινε η κύρια πηγή εσόδων του. Το σύστημα ήταν εξίσου αποτελεσματικό και ξεδιάντροπο. Ο στρατός παρείχε στην οργάνωση χρήματα για προμήθειες, τις οποίες οι ειδικές ομάδες της οργάνωσης πούλησαν στη «μαύρη αγορά». Μετά τις συμφωνίες, η Διεύθυνση Εγκληματολογικών Υποθέσεων του Στρατού των ΗΠΑ κατέσχεσε τα εμπορεύματα με την αιτιολογία ότι είχαν εισέλθει παράνομα στη «μαύρη αγορά» και τα μετέφερε ξανά στην περιουσία της, η οποία στην συνέχεια κατέληξε ξανά στη «μαύρη αγορά». Μετά την νομισματική μεταρρύθμιση τον Ιούνιο του 1948, όταν εισήχθη το νέο γερμανικό μάρκο, αυτός ο κερδοφόρος κύκλος έγινε ζήτημα επιβίωσης. Σύμφωνα με τον Gehlen, η αγοραστική της δύναμη στην συνέχεια μειώθηκε κατά 70 τοις εκατό».
Το 1949, η οργάνωση Gehlen έγινε υποχείριο της CIA και παρέμεινε υπό τον έλεγχό της έως ότου η Γερμανία ίδρυσε τη δική της κυβέρνηση, για την οποία η οργάνωση προχώρησε στη δουλειά.
Ανάμεσα στα έγγραφα που βρέθηκαν στα αρχεία της CIA ήταν και η μισθοδοσία της οργάνωσης. Τότε, ο μισθός κάθε υπαλλήλου κυμαινόταν από 500 έως 900 δολάρια ΗΠΑ.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, η γερμανική οικονομία χρηματοδοτούσε το ίδρυμα μέσω μιας υπηρεσίας με την κωδική ονομασία «Ινστιτούτο Βιομηχανικών Ερευνών».
Το 1951, ο οργανισμός έλαβε 600.000 γερμανικά μάρκα από τις συνεργαζόμενες εταιρείες Standart Elektrik AG, Rodenstock και Messerschmitt.
Από το 1954, η Βόννη (σ.σ. τότε πρωτεύουσα της Δυτικής Γερμανίας) παρείχε μηνιαία χρηματοδότηση ύψους 30.000 γερμανικών μάρκων. Τα χρήματα προήλθαν επίσης από την Ομοσπονδιακή Καγκελαρία Reptilienfonds.
Η γέννηση της γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών
Τον Ιούνιο του 1950, ο Gehlen εξέφρασε τις απόψεις του υπέρ της δημιουργίας μιας δυτικογερμανικής υπηρεσίας ξένων πληροφοριών στον Hans Globke, Υπουργό Εξωτερικών στο γραφείο του Ομοσπονδιακού Καγκελαρίου, και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, μίλησε με τον Ομοσπονδιακό Καγκελάριο Konrad Adenauer.
Οι απόψεις του βρήκαν τελικά υποστήριξη λόγω της μεταβαλλόμενης κατάστασης στην διεθνή πολιτική.
Τον Ιούνιο του 1950 ξεκίνησε ο πόλεμος της Κορέας.
Στην διαιρεμένη Γερμανία, δύο αντίθετα κοινωνικά συστήματα – ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός – στέκονταν κυριολεκτικά το ένα απέναντι στο άλλο. Ο νέος πόλεμος στην Ασία τόνισε την ζωτική ανάγκη συλλογής πληροφοριών για τον εχθρό και καθόρισε την πορεία των προτεραιοτήτων των πληροφοριών.
Η συγκυρία βρισκόταν στο πλευρό της στρατιωτικής κατασκοπείας – κυρίως κατά των στρατευμάτων στην Ανατολική Γερμανία («πληροφορίες μικρής εμβέλειας»), καθώς και στην Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και άλλες χώρες του Ανατολικού Μπλοκ, συμπεριλαμβανομένης της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας («βαθιά νοημοσύνη») και στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση («ευφυΐα μεγάλης εμβέλειας»).
Εντατικές προσπάθειες για να συμπεριληφθεί ο Οργανισμός Gehlen στη δομή της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης και έτσι να διασφαλιστεί η δημοσιονομική του χρηματοδότηση στέφθηκαν με επιτυχία πέντε χρόνια αργότερα, όταν στις 11 Ιουλίου 1955, το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε τελικά να αναλάβει τον έλεγχο του οργανισμού και να τον υποτάξει στο Γραφείο της Ομοσπονδιακής Καγκελαρίας.
Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, την 1η Απριλίου 1956, η οργάνωση Gehlen μετατράπηκε τελικά σε BND, αλλά η δομή της δεν είχε αλλάξει με κανέναν τρόπο. Ο ίδιος ο Gehlen παρέμεινε μόνιμος επικεφαλής του οργανισμού για άλλα 12 χρόνια.
Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία ή επιστημονικά τεκμηριωμένα ανεξάρτητα στοιχεία για το πώς άλλαξε ο αριθμός των εργαζομένων της BND από το 1956. Σύμφωνα με την γενικά αποδεκτή άποψη στην DDR (Ανατολική Γερμανία), ο αριθμός των εργαζομένων διπλασιάστηκε από 1.245 άτομα το 1956 σε 2.500 το 1963 και στην συνέχεια διπλασιάστηκε ξανά σε πέντε χιλιάδες το 1968, και το 1977 η BND απασχολούσε 6.500 αξιωματούχους, υπαλλήλους, εργάτες και αξιωματικούς που στάλθηκαν από την Bundeswehr.
Παλιές συνήθειες κάτω από μια νέα κατάσταση
Αν και η BND έγινε επίσημα η κυρίαρχη υπηρεσία πληροφοριών ενός επίσημα κυρίαρχου κράτους, συνέχισε να εκτελεί καθήκοντα προς το συμφέρον της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Αυτό επιβεβαιώνεται από έρευνα της Washington Post και του γερμανικού καναλιού ZDF.
Η έρευνα αναφέρεται στα έγγραφα της CIA και της BND και αναφέρει ότι για μισό αιώνα από τη δεκαετία του 1950 και μετά, η CIA σε συνδυασμό με την BND διάβαζαν την μυστική αλληλογραφία των κυβερνήσεων 120 χωρών, αποκομίζοντας οικονομικά κέρδη πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Αυτό πραγματοποιήθηκε μέσω της ελβετικής εταιρείας Crypto AG, η οποία παράγει εξοπλισμό κρυπτογράφησης.
Υπάρχουν πολλά που υποδηλώνουν ότι η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών συνεχίζει να ασκεί τις δραστηριότητές της προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών μέχρι σήμερα.
Για παράδειγμα, το 2015, η γερμανική εφημερίδα Bild am Sonntag, αναφερόμενη σε ηλεκτρονική δήλωση της BND, ανέφερε ότι, με εντολή της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NSA), η γερμανική οργάνωση πληροφοριών συνέλεξε πληροφορίες για την Αυστρία, χρησιμοποιώντας λέξεις-κλειδιά όπως bundesamt (ομοσπονδιακό πρακτορείο), gov (κυβέρνηση), διπλωματικά (διπλωματικά ιδρύματα, Υπουργείο Εξωτερικών).
Το δημοσίευμα είχε αναφέρει προηγουμένως ότι η BND βοήθησε την Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας να πραγματοποιήσει κατασκοπεία κατά μελών της γαλλικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η υπηρεσία πληροφοριών οποιασδήποτε χώρας είναι ένα σημάδι της κυριαρχίας της και ένα εργαλείο για την επίλυση κρατικών καθηκόντων που υποτάσσονται στα εθνικά συμφέροντα.
Με βάση τα παραπάνω, καθώς και από την ιστορία ενός τόσο στρατηγικά σημαντικού οργανισμού όπως η BND, μπορεί να είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι η Γερμανία δεν είναι πλήρως κυρίαρχη αυτή την στιγμή.
