Εικόνες φρίκης από το μεγάλο λιμό της Γερμανικής κατοχής στην Αθήνα του 1941-43 με τους χιλιάδες νεκρούς.

Απο την πείνα 300.000 νεκροί !

Αιτία θανάτου: Ασιτία !

Οι φρικτές εικόνες του λιμού

της Κατοχής,απο το διαδίκτυο...

Χειμώνας του 1941 – 1942

και η κατεχόμενη Ελλάδα λιμοκτονεί.

Χιλιάδες Έλληνες χάνουν τη ζωή τους.

Χειμώνας του 1941 – 1942 και η κατεχόμενη Ελλάδα λιμοκτονεί.
Χιλιάδες Έλληνες χάνουν τη ζωή τους.
Οι περισσότεροι ερευνητές καταλήγουν
σε έναν αριθμό
γύρω στους 300.000 νεκρούς.

   Η ιστορικός Βασιλική Λάζου υποστηρίζει τα εξής:
«Η πιο διαδεδομένη απάντηση σχετικά με το πόσοι
ήταν  αυτοί που πέθαναν από την πείνα
είναι 300 χιλιάδες άτομα.
Τριακόσιες χιλιάδες άτομα!

Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί ουσιαστικά αδιαφόρησαν
για τον ελληνικό πληθυσμό κι είναι οι βασικοί
υπαίτιοι  της κατοχικής τραγωδίας.

Όταν οι μαυραγορίτες φώναζαν : «Βάστα Ρόμμελ»
Ο πόλεμος της μαύρης αγοράς είχε ξεκινήσει.
Ή θα πέθαινε ο λαός ή οι μαυραγορίτες,
που πούλαγαν ακόμη και σκυλιά ως αρνάκια γάλακτος.
Η κυβέρνηση προσπάθησε να τους αντιμετωπίσει,
αλλά για τους εμπόρους της μαύρης αγοράς ίσχυε ό,τι
και για τα εμπορεύματά τους.
Κακό σκυλί ψόφο δεν είχε…

Η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο.
Δεν υπήρχε ψωμί ούτε για δείγμα.
Ο λιμός είχε αρχίσει να εξαπλώνεται.
Χιλιάδες Αθηναίοι, πέθαιναν από ασιτία.

Τα πτώματα στους δρόμους έγιναν
θλιβερή συνήθεια.
Οι πολίτες, που στην αρχή σταματούσαν
να βοηθήσουν
έφθασαν σε τέτοιο σημείο απάθειας,
ώστε προσπερνούσαν
τους νεκρούς, χωρίς καν να κοιτάνε.

Τα κάρα του δήμου μάζευαν τους νεκρούς
στοιβάζοντας τους.
Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν, καθώς
όλα τα δημόσια οχήματα είχαν επιταχθεί.

Τα ανοικτά κάρα προκαλούσαν δυσφορία
και εκμηδένιζαν το ηθικό των πολιτών.
Ο δήμος αποφάσισε να τα καλύψει
με μουσαμαδες και άνοιγε μαζικούς
τάφους για τους νεκρούς.
Αρκετές οικογένειες, δεν δήλωναν τους
θανάτους των δικών τους,για να
κρατήσουν τις κάρτες των συσσιτίων.

Το Νοέμβριο του 1941 κάθε συσσίτιο
περιείχε 183 θερμίδες. Το όριο για να
ζήσει κάποιος ήταν δυο με δυόμισι
χιλιάδες θερμίδες.
Χιλιάδες μωρά γεννήθηκαν με το ελάχιστο
βάρος και αντικανονική διάπλαση.
Οι μητέρες δεν είχαν γάλα για να
θηλάσουν, ούτε και χρήματα για
ν' αγοράσουν φρέσκο γάλα.

Παιδιά κάτω από δέκα ετών, εξαιτίας
της ασιτίας παρουσίασαν
προβλήματα τριχοφυΐας.
Το ψωμί μειώθηκε στα τριάντα δράμια
ανά άτομο και ο κατοχικός υπουργός
επισιτισμού Καραμάνος έβγαζε
ανακοινώσεις, λέγοντας στο λαό,
ότι η μείωση είναι προσωρινή.
Άθελα του έλεγε την αλήθεια.
Η συγκεκριμένη μείωση
όντως ήταν προσωρινή.
Σύντομα οι μερίδες
μειώθηκαν κι άλλο.

Το 1942 η εγχώρια παραγωγή είναι
ελάχιστη και από το εξωτερικό
δε φθάνουν τρόφιμα.
Κατά μια- βάσιμη –εκδοχή, οι σύμμαχοι
πίστευαν, ότι οι Έλληνες μόνο
αν πεινάσουν θα αντισταθούν.

Επέβαλλαν λοιπόν στη χώρα
ναυτικό αποκλεισμό.
Η κυνική τους στάση,
είχε ως αποτέλεσμα
την εξόντωση
χιλιάδων άμαχων Ελλήνων.

Οι παράνομοι έμποροι της Ελλάδας,
έβγαλαν και το σύνθημα της ντροπής :
«βάστα Ρόμελ!»
Έτσι πούλησαν όχι μόνο τα
  προϊόντα τους, άλλα και τη χώρα τους.

Απόσπασμα απο το βιβλίο "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" το οποίο περιέχει 15 ιστορίες από την δεκαετία του 50 μέχρι του 80. Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
Οι συνέπειες της πείνας
Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων του λιμού
δεν έχει αποσαφηνιστεί.
Εκτός των νεκρών που ο θάνατος τους
αποδίδεται σε «ασιτία», «υποσιτισμό»
ή και «αθρεψία», είναι λογικό να
πιστεύουμε ότι ο υποσιτισμός άνοιξε
το δρόμο για μια σειρά αρρώστιες
και επιδημίες που υπό άλλες συνθήκες
δεν θα ήταν τόσο θανατηφόρες.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τη φυματίωση
στις πόλεις και την ελονοσία στην ύπαιθρο.

Επίσης ένας ορισμένος αριθμός νεκρών
δεν δηλώθηκε ποτέ στα ληξιαρχεία
για να μπορέσουν οι οικείοι τους να
συνεχίσουν να χρησιμοποιούν
τα δελτία τροφίμων τους

ή και δεν έφτασαν ποτέ στα νεκροταφεία
μιας και τα έξοδα μιας κηδείας
ήταν απαγορευτικά στις
τότε καταστάσεις.

Ο λιμός ήταν θανατηφόρος για όσους
βρίσκονταν στη χαμηλότερη κοινωνική
κλίμακα και βρέθηκαν
χωρίς κανένα
περιουσιακό στοιχείο

ή κοινωνική διασύνδεση που
θα μπορούσε να τους γλιτώσει
από τα χειρότερα.

Πολλά θύματα υπήρξαν ανάμεσα στους
τραυματίες και αρρώστους του στρατού
της Αλβανίας που αφέθηκαν εν πολλοίς
στην τύχη τους στα νοσοκομεία.

Αλλά και οι υγιείς επαρχιώτες πρώην
συνάδελφοι τους δεν είχαν πολύ καλύτερη τύχη.
Μη μπορώντας να επιστρέψουν στις
ιδιαίτερες πατρίδες τους, έγιναν
επαίτες στους δρόμους της Αθήνας
και του Πειραιά και αποδεκατίστηκαν
από την πείνα και το κρύο.
Χαρακτηριστική περίπτωση
οι άνδρες της πρώην 5ης
Μεραρχίας Κρήτης.

Η Μηχανή του Χρόνου

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
ΕΛΕΓΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ...