17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ - Άγιος Αντώνιος ο Μέγας.
Άγιος Αντώνιος ο Μέγας
Ο Μέγας Αντώνιος είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ο πρώτος ασκητής του Χριστιανισμού,
που θεμελίωσε τον υγιή Μοναχισμό.
Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού
μέχρι και την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των παιδιών του.
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε ως ασκητής στην έρημο και πέθανε
στις 17 Ιανουαρίου του 356, οπότε και εορτάζεται η μνήμη του από την Ορθόδοξη εκκλησία..
Τη βιογραφία του Αγίου Αντωνίου έγραψε στην Ελληνική ο Μέγας Αθανάσιος
ο οποίος ως επίσκοπος Αλεξανδρείας την έστειλε αρχικά σε μοναχούς
της Αιγύπτου αρχίζοντας με τη φράση «Αγαθήν άμιλλαν ενωτίσασθε».
Αυτήν αντέγραψε στη συνέχεια ο Συμεών ο Μεταφραστής από τον
οποίον και παρέλαβε ο Αγάπιος ο Κρης που μετέφρασε εκ του ελληνικού
και καταχώρησε στον εκδοθέντα υπ' αυτού «Παράδεισον».
Ιδιαίτερο εγκωμιαστικό λόγο στον Μέγα Αντώνιο συνέθεσε
ο Ιεροδιδάσκαλος Μακάριος ο Πάτμιος.
Ο Αντώνιος, τον οποίον οι Άγιοι Πατέρες ανακήρυξαν Μέγα,
γεννήθηκε επί εποχής Δεκίου, το έτος 251 (έτος σνά)
στο χωριό Κομά της Κάτω Αιγύπτου, κοντά στην
Ηρακλεόπολη την Μεγάλη, από πλούσιους
αλλά ευσεβείς χριστιανούς γονείς. Από την παιδική του ηλικία
τον διακατείχαν η αυτάρκεια η ολιγάρκεια και η εσωστρέφεια
ένεκα των οποίων και δεν θέλησε να μάθει γράμματα ούτε
να συναναστρέφεται με άλλα παιδιά προκειμένου «να μην
αισθάνεται σύγχυση και ανάγκη φροντίδας», ακολουθούσε
όμως τους γονείς του συστηματικά σε εκκλησιασμούς όπου
και έδινε ιδιαίτερη προσοχή στα ιερά αναγνώσματα..
Όταν σε ηλικία 18 ή 20 ετών έχασε τους γονείς του απέμεινε
με την μικρότερη αδερφή του, αναλαμβάνοντας
ο ίδιος τη φροντίδα του σπιτιού τους.
Έξι μήνες μετά το θάνατο των γονιών του ο Αντώνιος άκουσε
στην εκκλησία την Ευαγγελική περικοπή της πρόσκλησης του
πλουσίου νέου, στην οποία αναφέρεται ότι ο Χριστός είπε:
«πώλησόν σου τα υπάρχοντα
και δος πτωχοίς και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ,
και δεύρο ακολούθει μοι» (Ευαγγέλιο του Ματθαίου ιθ΄ 21).
Συγκινημένος από την ευαγγελική αυτή περικοπή,
διένειμε την περιουσία 300 εύφορων κτημάτων του στους φτωχούς
. Επίσης, εμπιστεύτηκε την αδερφή του σ' έναν παρθενώνα
ανατροφής (δεδομένου ότι μοναστήρια δεν υπήρχαν ακόμα),
ενώ ο ίδιος αφού χάρισε προηγουμένως και το σπίτι του,
αποσύρθηκε σ' ένα κελί που έκτισε ο ίδιος σε απομονωμένο
μέρος πλησίον του χωριού του. μιμούμενος κάποιον γέροντα
ασκητή που έτυχε να γνωρίσει και να θαυμάζει
για την αρετή του.
Ο ίδιος αποσύρθηκε στην έρημο όπου έζησε ασκητικά,
παραμένοντας έτσι μακριά από υλικούς πειρασμούς
και διαφόρων κοινωνικών συμπεριφορών.
Κατά τον χρόνο αυτό επισκεπτόταν διάφορους
άλλους ασκητές που θαύμαζε την αρετή τους
όπου ως «σοφή μέλισσα» επέλεγε τα άνθη της
συλλέγοντας το «πνευματικό νέκταρ» της ηθικής
και της αρετής. Ασκούμενος έτσι στην αγρυπνία
και την προσευχή και εξ ανάγκης στη νηστεία,
τρώγοντας μία φορά την ημέρα περί τη δύση του Ηλίου,
ή κάθε δύο μέρες ή και τέσσερις, μόνο άρτο
και αλάτι και νερό.
Παράλληλα ασχολιόταν με εργόχειρο που αντάλλασσε
με τα απαραίτητα επιβίωσης, τρώγοντας ελάχιστα
κάθε μέρα, ενώ τα επίλοιπα συνέχιζε να τα χαρίζει
σε πτωχούς.
Έτσι σ' αυτό το διάστημα ασχολούμενος με
την ανάγνωση ιερών κειμένων παρέμεινε
σ' όλους αγαπητός, πράος, και θαυμαστός.
Ποτέ δεν υπερηφανεύθη αλλά ούτε και φιλονίκησε ή λύπησε κανέναν.
Υπό το καθεστώς αυτό δεν άργησε να δέχεται
τους πρώτους πειρασμούς του πονηρού
πνεύματος είτε σαρκικούς, λόγω της νεότητάς του
, είτε σε πονηρούς λογισμούς και ιδέες που του
επέβαλε προκειμένου να διακόψει την ασκητική του ζωή.
Οι πειρασμοί αυτοί αφορούσαν άλλοτε τις βιολογικές
σαρκικές ορμές και απολαύσεις με οπτασίες νεαρής
κοπέλας, άλλοτε με εμβόλιμες ιδέες για τη φροντίδα
της αδελφής του που κινδύνευε να γίνει πόρνη
και άλλοτε την φιλαργυρία, φιλοδοξία κ.ά.
που όμως σ' όλες τις περιπτώσεις απέτυχαν.
Ακολούθησαν ασθένειες όπου ο Αντώνιος
με τις συνεχείς προσευχές του κατάφερε
να μη τον πτοήσουν.
Την πάλη αυτή είχαν αντιληφθεί ακόμα και οι
επισκέπτες του οι οποίοι και τον θαύμαζαν
αποκαλύπτοντάς τους ότι «Εγώ δεν ενίκησα,
αλλ΄ η χάρις του Θεού, ήτις με ενίσχυσε».
Τελικά, σύμφωνα πάντα με τη βιογραφία,
βλέποντας το πονηρό πνεύμα ότι αδυνατούσε
με τους λογισμούς να πλανήσει τον Αντώνιο
εμφανίσθηκε μπροστά του ως «μέλαν παιδίον»
λέγοντάς του:
«Πολλούς επλάνησα, και πολλούς κατέβαλον
και ενίκησα, αλλά σε πολεμών ησθένησα».
Στην ερώτηση του Οσίου ποιος είσαι εσύ, εκείνο απάντησε:
«Εγώ είμαι το πνεύμα της πορνείας και γαργαλίζω
τους νέους εις ταύτην την πύρωσιν.
Πολλούς σώφρονας ηπάτησα και πολλάκις
ετάραξα και σε, αλλά συ με ενίκησες».
Ο Όσιος ευχαριστώντας στη συνέχεια τον Θεό
εκδίωξε στη συνέχεια το πνεύμα λέγοντάς του
«Δεν σε φοβούμαι πλέον ούτε σε υπολογίζω ποσώς
επειδή είσαι μαύρος στον νουν και παιδίον αδύνατος
και ευκαταφρόνητος.» Μετά απ' αυτά το πονηρό πνεύμα
έφυγε και δεν τόλμησε πλέον να τον πλησιάσει.
Ο δε Όσιος συνέχισε με προσευχές και αγρυπνία
να ενισχύεται σε αρετή έτοιμος ν' αντιμετωπίσει
νέους πειρασμούς.
Ο Όσιος Αντώνιος συνεχίζοντας την ασκητική
ζωή κοιμόταν σε μια ψάθα στο ύπαιθρο διδάσκοντας
πως «όταν οι ηδονές του σώματος ασθενούν τότε
ενδυναμώνει η ψυχή», επαναλαμβάνοντας
καθημερινά τη ρήση του Αποστόλου Παύλου
«Των όπισθεν επιλανθανόμενοι, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενοι».
Η βιογραφία του Αγίου που φέρεται με εξαιρετική
διδαχή ασκητικής περιλαμβάνει πλήθος ιστοριών
σχετικής άθλησης με σημαντικότερα σημεία τα ακόλουθα:
Τακτικά ο Όσιος Αντώνιος, προκειμένου να αποφύγει
σκανδαλισμούς, κατέφευγε σε μνήματα λίγο μακράν
της πόλης όπου εντός αυτών συνέχιζε την άθληση
επί μέρες, εκεί γνωστός του υπηρέτης του έφερνε φαγητό.
Κάποια νύκτα δέχθηκε άγρια επίθεση από πλήθος
δαιμόνων αφήνοντάς τον ημιθανή. Την επομένη
«Θεία Πρόνοια» όταν τον επισκέφθηκε ο δούλος
του τον εξέλαβε ως νεκρό και τον μετέφερε στην
πόλη στο Κυριακό. Όταν όμως συνήλθε επέστρεψε
στον πρότερο τάφο.
Εκεί επαναλήφθηκε νέα επίθεση των δαιμόνων
υπό μορφή άγριων ζώων και ερπετών, λέων να
βρυχάται, σκορπιός προσπαθώντας να τον κεντρίζει,
ταύρος να τον κερατίζει κ.ά. παραμένοντας όμως
ο Όσιος ατάραχος τους είπε:
«Εάν είχατε δύναμη ένας και μόνο έφθανε»,
«Εάν ελάβετε κατ΄ εμού εξουσίαν άνωθεν,
μη αμελήτε, ει δε και δεν ελάβετε τι μάτην ταράσσεσθε;»
Κατόπιν αυτών οι δαίμονες εμπαιζόμενοι εγκατέλειψαν
τον Όσιο τρίζοντας τους οδόντες τους.
Έπειτα από είκοσι ολόκληρα χρόνια σκληρής ασκήσεως
πνευματικού αγώνα, ακατάπαυστης προσευχής και
φοβερών πειρασμών, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά
σε ανθρώπους.
Η αποδοχή που είχε ήταν ευρύτατη και μάλιστα
ερχονταν σε αυτόν για να τους θεραπεύσει ακόμα.
Θεράπευε τους ασθενείς ου προστάζων, αλλά ευχόμενος
και τον Χριστόν ονομάζων. Αργότερα πήγε κοντά στα ερείπια
ενός φρουρίου και κατοίκησε σε σπήλαιο χωρίς να τον βλέπει
κανένας και χωρίς να δέχεται κανέναν παρά μόνο έναν γνωστό
του, ο οποίος του έφερνε κάθε έξι μήνες ψωμί για ολόκληρο
το εξάμηνο.
Νυχθημερόν έκανε ασκητικούς αγώνες με τους οποίους
νέκρωσε τα σκιρτήματα των παθών,
έφτασε στο βαθμό της απάθειας, υπερβαίνοντας
τα όρια της ανθρώπινης φύσης.
Το 311, στους φοβερούς διωγμούς των χριστιανών
που οργανώθηκαν την εποχή του Μαξιμιανού
εγκατέλειψε το ερημητήριό του και έδωσε τη
σκληρή μάχη του πιστού κατά της ειδωλολατρίας
και της απάτης.
Το ίδιο έγινε σαράντα χρόνια αργότερα
όταν σε ηλικία εκατό χρονών κατήλθε
για μια ακόμη φορά, στην Αλεξάνδρεια,
για να καταπολεμήσει την αίρεση του Αρείου.
Είχε αλληλογραφία με το Μεγάλο Κωνσταντίνο
και τους γιους του οι οποίοι τον σέβονταν
βαθύτατα και ζητούσαν τις συμβουλές του.
Μαρτυρείται ότι, ενώ ο Άγιος βρισκόταν
ακόμα στη ζωή, έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων
που εξέρχονταν από το σώμα τους,
καθώς και τους δαίμονες που τις οδηγούσαν.
Ο Μέγας Αντώνιος πέθανε το 356 μ.Χ.
Πρόβλεψε με θαυμαστή ακρίβεια το θάνατό του[
ο οποίος συνέβηκε σε ηλικία
«εγγύς ετών πέντε και εκατόν».
Η μνήμη του γιορτάζεται
από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 17 Ιανουαρίου.
Μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Οσίου
ήταν να μη φανερωθεί ο τόπος της ταφής του.
Ωστόσο, οι μοναχοί που ασκήτευαν κοντά του
έλεγαν ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του,
το οποίο επί Ιουστινιανού (το 561 μ.Χ.),
κατατέθηκε στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου
του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια
και από εκεί αργότερα, το 635 μ.Χ.,
μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Ο βίος του και η υποδειγματική συνέπειά του,
αποτελούν αιώνια πηγή, απ' όπου μπορούν
οι άνθρωποι κάθε εποχής να αντλήσουν
ζωντανά διδάγματα.
Η άσκηση και η απομόνωση, όπως την εννοεί
ο Μέγας Αντώνιος δε σημαίνει τέλεια αδράνεια
του σώματος αλλά ισόρροπη συνάντηση με την ψυχή.
Η προσευχή και η νηστεία αποτελούν ένα μέρος
από τη δραστηριότητα του μοναχού, βοηθητικά
μέσα απαραίτητα για την ανθρώπινη τελείωση.
Δίδασκε στους μαθητές του να μην θεωρούν
τίποτε ανώτερο από την αγάπη του Χριστού
και να μη νομίζουν ότι στερούνται κάτι αξιόλογο
με την αποχή από τα κοσμικά αγαθά.
Θύμιζε επίσης ότι η ανθρώπινη ζωή είναι εφήμερη
, σε αντίθεση με το μέλλοντα αιώνα.
Κατέληγε λέγοντας ότι δε θα πρέπει να κοπιάζουμε
για την απόκτηση πρόσκαιρων αγαθών
αλλά για την απόκτηση αιώνιων αγαθών,
που είναι αρετές όπως η σωφροσύνη, η φρόνηση,
η αγάπη και η σύνεση.
Ορθόδοξη υμνολογία Αγίου.
- Απολυτίκιο (Ἦχος δ')
- Τὸν ζηλωτὴν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμούμενος,
- τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἑπόμενος,
- Πάτερ Ἀντώνιε, τῆς ἐρήμου γέγονας οἰκιστής,
- καὶ τὴν οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαῖς σου·
- Διὸ πρέσβευε Χριστῷ τῶ Θεῷ,
- σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
- Κοντάκιο (Ἦχος β')
- Τους βιοτικούς θορύβους απωσάμενος
- ησυχαστικώς τον βίον εξετέλεσας,
- τον Βαπτιστήν μιμούμενος,
- κατά πάντα τρόπον, Οσιώτατε.
- Συν αυτώ, ουν σε γεραίρομεν,
- Αντώνιε Πάτερ, των Πατέρων κρηπίς
- Μεγαλυνάρια.
- Τον των μοναζόντων υπογραμμόν
- και τον της ερήμου πολιούχον και οικιστήν,
- στήλην σωφροσύνης, Οσίων τε το κλέος,
- Αντώνιον τον Μέγα, ανευφημήσωμεν.
- Χαίροις των Οσίων ο αρχηγός
- και της ισαγγέλλου, πολιτείας καθηγητής
- Χαίροις της ερήμου, στυλοειδής νεφέλη,
- Αντώνιε παμμάκαρ, Πατέρων καύχημα.
Ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου.
Ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου είναι συχνά επαναλαμβανόμενο
Τα πρώτα έργα στα οποία εμφανίζεται η σκηνή είναι
Το 1946 η εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών
David L. Loew-Albert διεξήγαγε διαγωνισμό ζωγραφικής
με θέμα τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου, με το έργο
του νικητή να χρησιμοποιείται στην ταινία
Στον διαγωνισμό συμμετείχαν πολλοί καλλιτέχνες,
αλλά νικητής ήταν ο Μαξ Ερνστ,
το έργο του οποίου συμπεριλήφθηκε στην ταινία.
Ωστόσο, η πιο γνωστή απεικόνιση του θέματος,
είναι αυτή του Σαλβαδόρ Νταλί ο οποίος απέτυχε στον διαγωνισμό.
Ιταλικές τοιχογραφίες του 10ου αιώνα.
Αργότερα, κατά τον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα,
υπήρξε συχνή εμφάνιση του θέματος
σε εικονογραφήσεις βιβλίων και μεταγενέστερα
Περίπου το 1500 δημιουργήθηκαν οι γνωστοί
πίνακες του Μάρτιν Σόνγκαουερ
(περ. 1490 Ιερώνυμου Μπος
(περ. 1505)[ και Ματίας Γκρύνεβαλντ (1512-1516).
Στη σύγχρονη εποχή το θέμα έγινε αντικείμενο των
έργων του Ισπανού ζωγράφου Σαλβαδόρ Νταλί
και του Γάλλου συγγραφέα Γκυστάβ Φλωμπέρ,
του οποίου το βιβλίο Ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου
του 1874, φέρεται να είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του.
θέμα στην τέχνη και στη λογοτεχνία, που αναφέρεται στον
υπερφυσικό πειρασμό που σύμφωνα
με αναφορές
αντιμετώπισε ο Αντώνιος ο Μέγας κατά την διάρκεια
της προσωρινής διαμονής του στην έρημο της Αιγύπτου.
Ο πειρασμός του Αντωνίου αναφέρθηκε αρχικά από
τον Αθανάσιο της Αλεξανδρείας, σύγχρονο του Αντωνίου,
και έκτοτε έγινε δημοφιλές θέμα στον Δυτικό πολιτισμό.
Το δεξιό τμήμα του Ρετάμπλ του Ίζενχαϊμ του Ματίας Γκρύνεβαλντ όπου απεικονίζεται
ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου, 1512-1516 (ελαιογραφία).
Αγιος Αντώνιος ο Μέγας.
