Oι Σπαρτιάτες τοποθετούν δικές τους κυβερνήσεις, ενώ στη Μ. Ασία στέλνουν στρατό. Στην Ελλάδα ξαναρχίζει ο πόλεµος, όπου πολλές πόλεις συµµαχούν κατά της Σπάρτης. O Αγησίλαος επιστρέφει από τη Μ. Ασία.
Oι Σπαρτιάτες κάνουν συµµαχία
µε τους Πέρσες και ο πόλεµος τελειώνει.
Oι Σπαρτιάτες, µετά τη νίκη τους στον Πελοποννησιακό πόλεµο, ένιωσαν πολύ ισχυροί. Στις ελληνικές πόλεις έβαλαν δικούς τους ανθρώπους να κυβερνάνε. Στην Αθήνα τοποθέτησαν τριάντα ολιγαρχικούς, οι οποίοι κυβέρνησαν µε τρόπο καταπιεστικό, γι' αυτό ονοµάστηκαν τύραννοι. Ακόµη, βοήθησαν στην Περσία τον Κύρο να διώξει από το θρόνο τον αδελφό του, βασιλιά Αρταξέρξη. Oι ελληνικές πόλεις της Μ. Ασίας είχαν κι αυτές υποστηρίξει τον Κύρο. Μετά το θάνατό του όµως άρχισε να τις κυριεύει ο φόβος. Πίστευαν ότι ο βασιλιάς θα θελήσει να πάρει εκδίκηση. Σκέφτηκαν τότε να ζητήσουν βοήθεια από τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι έστειλαν στρατό µε αρχηγό το βασιλιά Αγησίλαο. O σπαρτιατικός στρατός νίκησε αρκετές φορές τον περσικό και οι Έλληνες που ζούσαν στα παράλια ένιωσαν πιο ασφαλείς. Γρήγορα όµως τα πράγµατα άλλαξαν.
1. Oι κυριότερες συγκρούσεις του πολέµου |
Στην Ελλάδα πολλές πόλεις, όπως η Αθήνα, η Κόρινθος, η Θήβα και άλλες, είχαν κάνει συµµαχία εναντίον της Σπάρτης. Την προσπάθεια αυτή των πόλεων υποστήριξαν µε κάθε µέσο οι Πέρσες. Θεωρούσαν κέρδος να είναι οι Έλληνες χωρισµένοι και να πολεµούν µεταξύ τους. Oι Σπαρτιάτες µπροστά στο νέο κίνδυνο ζήτησαν από τον Αγησίλαο να γυρίσει πίσω. O Αγησίλαος µε βαριά καρδιά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το έργο του στη Μ. Ασία. O νέος εµφύλιος πόλεµος που είχε αρχίσει ονοµάστηκε Βοιωτικός ή Κορινθιακός πόλεµος, επειδή οι κυριότερες µάχες έγιναν στην περιοχή της Κορίνθου και της Βοιωτίας. O στρατός της Σπάρτης νίκησε τους συµµάχους στην Κορώνεια της Βοιωτίας. O στόλος της όµως ηττήθηκε στην Κνίδο της Μ. Ασίας. 2. Χάλκινο κράνος (Μουσείο Αρχαίας Oλυµπίας). Τι διαφορά έχει από αυτά που φορούν σήµερα οι στρατιώτες; O κίνδυνος για τους Σπαρτιάτες ήταν µεγάλος. Σκέφτηκαν τότε να στείλουν το ναύαρχό τους Ανταλκίδα στην Περσία, όπου έκλεισε ειρήνη µε τους Πέρσες. Η ειρήνη που πήρε το όνοµα του Ανταλκίδα (Ανταλκίδεια ειρήνη, 386 π.Χ.) ήταν πολύ ταπεινωτική για τους Έλληνες. Στην Ελλάδα τα πράγµατα ησύχασαν. Oι ελληνικές πόλεις της Μ. Ασίας και η Κύπρος έχασαν την ελευθερία τους, αφού πέρασαν στην περσική κυριαρχία. Ευτυχώς όµως η συµφωνία αυτή δεν κράτησε για πολύ.
Από αγάπη για την κόρη του Μετά το θάνατο του Κύρου οι Έλληνες στρατιώτες, που πολέµησαν µαζί του, έµειναν µόνοι µέσα στο τεράστιο περσικό κράτος. Αποφάσισαν λοιπόν να κινηθούν προς το βορρά, προς τα ελληνικά παράλια του Πόντου. Πολεµώντας έφτασαν στη χώρα των Καρδούχων. Τα βουνά ήταν ψηλά και απότοµα. Το µοναδικό δρόµο τον φύλαγαν πάνοπλοι Καρδούχοι. Oι Έλληνες σταµάτησαν να δουν τι θα κάνουν. Εκείνη τη στιγµή παρουσίασαν στους αρχηγούς δύο Καρδούχους αιχµαλώτους. Τους χώρισαν αµέσως και ρώτησαν τον πρώτο αν ξέρει άλλο δρόµο. Αυτός, παρότι τον βασάνισαν, είπε ότι δε γνώριζε. Oι αρχηγοί έδωσαν εντολή να τον σκοτώσουν µπροστά στα µάτια του άλλου. O δεύτερος, µόλις είδε το κακό που βρήκε το φίλο του, αµέσως τους έδειξε άλλο δρόµο, εύκολο και ασφαλή. Τον ρώτησαν τότε οι αρχηγοί: «Γιατί ο πρώτος δε θέλησε να κάµει το ίδιο;» Κι εκείνος απάντησε: «Φοβήθηκε για την κόρη του και την οικογένειά της που κατοικούν πιο πέρα στο δρόµο που βαδίζουµε τώρα».
Ξενοφώντας, Κύρου Ανάβαση, ∆.1. 20 – 24 |
3. Προτοµή του Ξενοφώντα, ρωµαϊκό αντίγραφο (Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη) Η καλοσύνη του Αγησίλαου O Αγησίλαος, όταν κυρίευε µια χώρα, φρόντιζε να µην την καταστρέφει. Αυτό το έκανε για να µπορεί ο στρατός του να βρίσκει τρόφιµα. Επίσης δε φερόταν µε σκληρότητα στους εχθρούς αλλά µε καλοσύνη. Στους στρατιώτες του έλεγε να µη βασανίζουν τους αιχµαλώτους, γιατί είναι και αυτοί άνθρωποι. Κάθε φορά που µετακινούσε το στρατόπεδό του και καταλάβαινε ότι είχαν µείνει πίσω µικρά παιδιά, ενδιαφερόταν γι' αυτά. Τέλος νοιαζόταν και για τους ηλικιωµένους αιχµαλώτους και τους προστάτευε.
Ξενοφώντας, Αγησίλαος 1, 20-21
|
