Δεκαπενταύγουστος
ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Συνηθίζουν, ὅσοι ἀγαποῦν κάτι ὑπερβολικά νά ὁμιλοῦν πάντοτε γι’ αὐτό. Καί νύκτα καί ἡμέρα νά κοινωνοῦν σέ προσωπικό ἐπίπεδο, νά δέχονται τήν ἀγάπη καί νά τήν ἀντιπροσφέρουν ἐν Χριστῷ. Λέμε ἐν Χριστῷ, γιατί ὁ Θεάνθρωπος εἶναι Ἡ Αὐτο-ἀγάπη, ὁ σταυρωθείς Λόγος τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Ἑπομένως ἡ ὑπόθεσίς μας εἶναι ὁ ἁγιασμός μας καί τίποτα ἄλλο.
Ἔχοντες τροφή, στέγη καί ἔνδυμα, ἀρκεσθησόμεθα σ’ αὐτά[1]. Συνεπῶς θά ἔλεγε κανείς, δίκαια καί ἀληθινά: Ἄν κάποιος δέν ἐνδιαφέρεται νά σωθεῖ, ἐμεῖς δέν ἔχουμε νά τοῦ ποῦμε τίποτα. Ἀντίθετα, ἄν μεριμνᾶ γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του, αὐτός ἀς γνωρίζει, ὅτι ἡ μόνη ἀληθινή μεσίτρια πρός τόν Σωτῆρα Χριστόν εἶναι ἡ Αειπάρθενος Θεοτόκος καί Δέσποινα Παναγία πού κατέχει τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος ὡς γεννήσασα Θεόν σεσαρκωμένον, τόν αἰώνιον Νυμφίον, πάντων ἀνθρώπων.
Ὁ Κύριος λέει: « ἐγώ εἶμαι ἡ ἄμπελος καί ἐσεῖς τά κλήματα. Ὁ Πατέρας μου, εἶναι ὁ γεωργός καί καθαρίζει κάθε κλῆμα πού δίνει καρπό, γιά νά δώσει περισσότερο ».[2] Αὐτήν λοιπόν τήν ἐπιμέλειαν γιά πνευματικήν καρποφορίαν, τήν ἐμπιστευόμαστε στήν Ἀειπάρθενον Θεοτόκον Μαρία, θεωρώντας τήν ἁγνότητα καί καθαρότητα καί παρθενία της, καθώς ἐπίσης τήν ὑπακοή της καί ταπείνωση πού τήν κατέστησαν Ἁγιοτέρα πάντων τῶν κτισμάτων, Ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί Καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν καί αὐτῶν τῶν ἐπουρανίων Ταξιαρχιῶν Ἀσωμάτων καί Δυνάμεων.Θά λέγαμε ἀδελφοί μου, ὅτι: Ἐφ’ ὅσον ἀναισχυντήσαμε καί ἐγίναμε ἀπειθεῖς καί ἀγενεῖς, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὀφείλουμε, ἀφοῦ ἦλθε ὁ Θεός στή γῆ διά τῆς Θεοτόκου, νά γίνουμε ἅγιοι καί τέλειοι. Μέ πρότυπο τήν Παναγία , καί νά φύγουμε μακριά ἀπ’ ὅλα ὅσα μᾶς ἐμποδίζουν νά φτάσουμε στό ἕνα. «Ἑνός ἐστι χρεία».
Ἡ πλατυτέρα Δέσποινά μας, ἡ φοβερά προστασία, προσφέρει σέ ὅλους τήν γλυκιά ἀγκαλιά της. Χαιρόμαστε λοιπόν καί φιλοτιμούμεθα ἀντιπροσφέροντας σήμερα τήν εὐπείθειά μας στόν Υἱόν της καί Θεόν μας Ἰησοῦν, εὐχαριστοῦντες πάντοτε καί παντοῦ τήν μητέρα Του καί μητέρα μας καί φοβερά προστάτιδά μας.
Σήμερα, σεβαστή γερόντισσα, ἡ ἔμψυχος νοητή κλίμακα ἀπό τήν ὁποία, κατέβηκε ὁὝψιστος καί φανερώθηκε στή γῆ καί ἔζησε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἀνέβηκε ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό, χρησιμοποιώντας ὡς κλίμακα, τόν θάνατον. Σήμερα , ἡ ἐπίγεια τράπεζα πού βάσταζε τόν οὐράνιο ἄρτο τῆς ζωῆς, τόν ἄνθρακα τῆς Θεότητος, ὑψώθηκε ἀπό τήν γῆ, πρός τούς οὐρανούς καί ἄνοιξαν οἱ πύλες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ γιά τήν Παναγία, πού ὑπῆρξε ἡ πύλη τοῦ Θεοῦ, στήν Ἀνατολή.
Ὁ Πανάγιος Τάφος της στήν Γεθσημανῆ, ἀστραποβολᾶ, ἀπό τήν φωτοχυσία τοῦ Παναγίου Πνεύματος· καί τό ἄπλετο αὐτό φῶς τοῦ Παρακλήτου, ἐξαγιάζει καί ζωογονεῖ τίς ψυχές, ἐκείνων οἱ ὁποῖοι, λαχταροῦν καί ποθοῦν τήν ἕνωσή τους, μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα· καί δέν προσκολλῶνται μέ πάθος στά γήινα. Ὁ Τάφος αὐτός τῆς Παναγίας, εἶναι πιό ὡραῖος κι ἀπό τήν Ἐδέμ. Ἡ Θεοτόκος Δέσποινα, ἀπό τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, εὐωδίασε καί εὐωδιάζει, ὁλόκληρη τήν κτίση. Θρηνοῦν οἱ δαίμονες καί οἱ τρισάθλιοι αἱρετικοί μέ τά ὄργανά τους. Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει· Ἡ Ὀρθοδοξία ἑορτάζει· Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλάδα ἑορτάζει. Ὠδές πνευματικές ἀναπέμπονται καί διάφορες γλῶσσες ἀνθρώπων καί ἐθνῶν ψάλλουμε τό καινούριο ἄσμα « Ἐν τῇ Γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε...».
Σκιρτῆστε, θείοι Ἀπόστολοι· Χαρεῖτε οὐρανοί τήν δόξαν τῆς Παναγίας· Ἄγγελοι καί ἄνθρωποι, συμψάλλετε καί χορεύσατε στό Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ· Μηδείς θρηνείτω· Ἡ γλυκιά Παναγιά καί τήν ὥρα τῆς κοιμήσεώς μας καί τήν ὥρα τῆς κρίσεως τοῦ Υἱοῦ της, θα εἶναι ἐκεῖ μαζί μας. Ἡ Βασίλισσα τῆς καρδιᾶς μας, ἡ Μαριάμ, δέν κρίνεται ὅπως ὅλοι ἐμεῖς. Εὑρίσκεται ἤδη στά δεξιά τοῦ Υἱοῦ της.(παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου, ἐν ἰματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη πεποικιλμένη)[3]καί μᾶς ἀναμένει, ὡς ἡ μόνη καί μοναδική μεσίτρια, μεταξύ τοῦ Μεσσίου Υἱοῦ της καί ἡμῶν αὐτῶν. Μεσιτεύει, προσεύχεται μητροπρεπῶς, σ’ Αὐτόν , τοῦ ὁποίου ἡ προηγούμενη καί ἀθάνατη ὕπαρξη δέν εἶχε χρονική ἀρχή, ἄν καί βέβαια γεννᾶται ἀϊδίως καί ἀχρόνως ἀπό τόν Πατέρα, συναΐδιος καί συνάναρχος Αὐτοῦ. Ἔρχεται ὁ Ἴδιος νά παραλάβει τήν παναγία Ψυχή της καί νά ἀνεβάσει τό λαμπερό, σάν τόν Ἥλιο, πανάχραντο σκήνωμά της, στά δεξιά Του καί νά κοντύνει τυχόν βέβηλα χέρια καί γλῶσσες ἀσεβῶν.
Ὦ!γλυκιά Παναγιά· Ἁγία Σιών· Νέα Ἰερουσαλήμ· Κιβωτός τοῦ Κυρίου καί θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κοντά στούς Ἁγίους Ἀποστόλους, τούς Πατέρας καί Ἀρχαγγέλους μέ τιμή , εὐλάβεια καί φόβο δουλοπρεπῶς παριστάμενοι τώρα, στόν Πανάγιο Τάφο σου στή Γεθσημανῆ, δέχου καί ἐμᾶς. Ἁγίασε, γλυκιά μας Μητέρα, τίς ψυχές μας καί τήν Πατρίδα μας, τήν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα εἰ δυνατόν καί ὅλο τόν κόσμο. .Ἴλεως, γενοῦ, Δέσποινα, γιά ὅλους μας καί προστάτεψέ μας, ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Υἱοῦ σου, πού εἶναι καί δικοί σου ἐχθροί. Προσπαθοῦν οἱ ἐχθροί νά μεταλλάξουν τίς ψυχές καί τά σώματά μας, ἐνῶ ταυτόχρονα καταστρέφουν καί τήν δημιουργία τοῦ Υἱοῦ σου.
Ὑποσχόμεθα ἐντούτοις, ὅτι δέν θά ὑποκύψουμε στά ὄργανα τοῦ ψεύτη καί ἀνθρωποκτόνου. Ἄν χρεαστεῖ δέ, νά ἀποθάνουμε, εὐχαρίστως θά τό κάνουμε. Ὅμως , ἀειπάρθενε Θεοτόκε Μαρία, χρειαζόμαστε τήν ἀνύστακτη βοήθειά σου καί ἀνίκητη παρουσία σου, δίπλα μας.
Ἰδού, ὅλοι σέ συνοδεύουμε ἀπό τήν Ἁγία Σιών, πρός τήν Γεθσημανή. Ἀντλοῦμε δύναμη καί θεία χάρη. Κρατᾶμε τό Ἀειπάρθενο σῶμα σου στήν ἀγκαλιά τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδιᾶς μας. Καί σέ ὅλη τήν πόλη τῆς Ἰερουσαλήμ, ἀλλά καί ὅπου γῆς, ψάλλουμε ταπεινά, ἁγνά τό : « Ἀπόστολοι, ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τό σῶμα, καί σύ, Υἱέ καί Θεέ μου, παράλαβέ μου τό πνεῦμα. Ὁ γλυκασμός τῶν Ἀγγέλων….Καί σέ μεσίτριαν ἔχω….Χρυσοπλοκώτατε πύργε….». Ἰδού ὁ Σωτήρας Υἱός σου , μᾶς εὐλογεῖ διά σοῦ, ὥστε καί ἡ ἀληθινή ζωή καί στή ψυχή καί στό σῶμα νά λάβει τήν ἀρχή της ἐδῶ στόν τόπο τοῦ θανάτου μας, μέ πρότυπο τή δική σου κοίμηση, μητέρα μας. Γιατί καί ὅποιος δέν σπεύδει νά τήν κάνει ἐδῶ, αὐτήν τήν αἰώνια ζωή ,κτῆμα τῆς ψυχῆς του, ἀς μή ξεγελᾶ τόν ἑαυτό του μέ κούφιες ἐλπίδες, ὅτι θά τή λάβει ἐκεῖ καί ὅτι θά σέ συναντήσει.
Συνεπῶς ὅλα ἀρχίζουν ἀπ’ ἐδῶ, μέ τή δική σου μεσιτεία, Δέσποινα, Ἀειπάρθενε, Θεοτόκε, Μαρία. Ἀμήν.
[1] ( A’ Tιμ.6, 8-9)
[2] (Ἰωάν. 15,1-2 καί 5)
[3] (Ψαλμ. μδ’’10)
