Από την μυθολογική Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου (έκδοση Βενετίας 1858, σελ. 144-145)
Από εκεί εσηκώθη ο Αλέξανδρος και εμβήκεν εις ένα τόπον πετρώδη, εις τον οποίον εκατοικούσαν άνθρωποι μιαροί, δεκαεπτά φυλαί. Κάθε φιλή ωμιλούσε την γλώσσαν της, και ωνομάζοντο αι Μιαραί γλώσσαι. Αυτοί ήσαν Βότθοι, Μαγγόθοι, Ανάγες, Αγώκοι, Εξαύθεισοι, Ανθρωποφάγοι, Κυνοκέφαλοι, Φάρδειοι, Αλενέοι, Κυνοκέφαλοι, Ασίνεοι, Δραραίοι, Δεφαρείς, Φυτηναίοι, Θελματαίοι, Μαρμύθαι, Αγριμανθέοι.
Ωσάν είδαν τον Αλέξανδρον, έφυγαν εις του βορέως τα μεγάλα βουνά. Αυτου ηύρε τόπον καλόν, επειδή τα βουνά εκείνα είχαν ολόγυρα σπήλαια με μόνον μίαν εμπασίαν. Εισέβησαν μέσα αι γλώσσαι εκείναι, και εις εκείνην την εμπασίαν έπιασεν ο Αλέξανδρος να τους κτυπήση, και να τους κλείση μέσα, όπου πλέον εις την οικουμένην να μην έβγουν.
Επρόσταξε, και έκαμαν θύραν χάλκινην υψηλήν, και άλειψέ την με Σιακήνθην. Ο Σιακήνθης τέτοιας λογής είναι ,όπου ούτε σίδηρος τον πελεκά, ούτε στία τον καίει.
Έκαμαν πύργος υψηλόν, και τόσον μαστόροι ήσαν εκείνοι, ώστε έκαμαν όργανον θαυμαστόν επάνω της κορυφής του πύργου εις τρόπον ότι, όταν εκτύπα ο άνεμος, ελάλει τούτον τον λόγον: «Αλέξανδρος ο βασιλεύς». Εκείνοι οπού ήσαν μέσα ακούοντες την φωνήν, δεν ετολμούσαν να έβγουν εις την θύραν, και είναι εκεί κλεισμένοι έως την σήμερον.
