http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2010/01/1934.html
Ο Βενιζέλος πρότεινε το 1934 τον Κεμάλ για… Νόμπελ Ειρήνης!!! Καλό, ε;
Το αίμα των Ελλήνων… τα κόκκαλα… χάθηκαν μάνα. Κι εμείς κατηγορούμε όσους τούρκεψαν για να γλιτώσουν το κεφάλι τους… Ξερίζωσαν… ξεπάστρεψαν… ξεπουντούλωσαν… κι εμείς… μάνα Ελλάδα;… Δεν αξίζουμε μάνα να είμαστε παιδιά σου… Μάνα Πατρίδα…
………
Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934,
κύριε Πρόεδρε,
κύριε Πρόεδρε,
Για επτά σχεδόν αιώνες ολόκληρη η Εγγύς Ανατολή και ένα μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ευρώπης ήταν θέατρο αιματηρών πολέμων. Η κύρια αιτία ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων.
Η υποταγή των χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού κατά της Ημισελήνου που αναπόφευκτα ακολούθησαν και οι διαδοχικές αναζωπυρώσεις όλων των λαών που φιλοδοξούσαν την απελευθέρωσή τους, δημιούργησαν μια κατάσταση που παρέμεινε μόνιμη πηγή κινδύνου όσο διατηρούσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία το αποτύπωμα των Σουλτάνων.
Η ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έβαλε οριστικό τέλος σε αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, πολύ σπάνια έχει επιτευχθεί μια τόσο ριζική αλλαγή σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα στη ζωή ενός έθνους.
Μια αυτοκρατορία σε παρακμή, που ζούσε κάτω από ένα θεοκρατικό καθεστώς όπου οι έννοιες του νόμου και της θρησκείας αναμειγνύονταν, μετατράπηκε σε ένα σύγχρονο εθνικό κράτος, γεμάτο σφρίγος και ζωή.
Με την ώθηση που έδωσε ο μεγάλος μεταρρυθμιστής Μουσταφά Κεμάλ Πασάς, το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταργήθηκε και το κράτος έγινε πραγματικά κοσμικό. Ολόκληρο το έθνος αγκάλιασε την πρόοδο, δικαίως φιλόδοξο να είναι παρόν στην πρώτη γραμμή των πολιτισμένων λαών.
Όμως, η εδραίωση της ειρήνης πήγε χέρι-χέρι με όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που έδωσαν στο νέο, κατεξοχήν τουρκικό κράτος την εικόνα που έχει στις μέρες μας. Πράγματι, η Τουρκία δεν δίστασε να δεχτεί νομικά την απώλεια επαρχιών που κατοικούνταν από άλλες εθνικότητες και, ικανοποιημένη με τα εθνοτικά και πολιτικά σύνορα που καθορίζονται από τις συνθήκες, έγινε πραγματικός πυλώνας για την ειρήνη στην Εγγύς Ανατολή.
Εμείς, οι Έλληνες, που οδηγηθήκαμε επί αιώνες αιματηρών μαχών σε συνεχή σύγκρουση με την Τουρκία, ήμασταν οι πρώτοι που αισθανθήκαμε τα αποτελέσματα της βαθιάς αλλαγής που συνέβη σε αυτή τη χώρα, τη διάδοχο της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Έχοντας διακρίνει, πολύ σύντομα μετά τη μικρασιατική καταστροφή, την ευκαιρία της συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία –που βγήκε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος– της προσφέραμε το χέρι μας το οποίο πήρε με ειλικρίνεια.
Αυτή η προσέγγιση, η οποία δείχνει ότι ακόμη και λαοί που χωρίζονται από τις πιο σοβαρές διαφορές μπορούν να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο όταν γεμίσουν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, ήταν επωφελής τόσο για τις δύο εμπλεκόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η ανεκτίμητη συμβολή στην υπόθεση της ειρήνης είναι φυσικά ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασάς.
Έτσι, έχω την τιμή, ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930, όταν η υπογραφή του ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη, να προτείνω τον Μουσταφά Κεμάλ Πασά ως υποψήφιο για το διακεκριμένη τιμή του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης.
Με εκτίμηση
Ε.Κ. Βενιζέλος
Η υποταγή των χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού κατά της Ημισελήνου που αναπόφευκτα ακολούθησαν και οι διαδοχικές αναζωπυρώσεις όλων των λαών που φιλοδοξούσαν την απελευθέρωσή τους, δημιούργησαν μια κατάσταση που παρέμεινε μόνιμη πηγή κινδύνου όσο διατηρούσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία το αποτύπωμα των Σουλτάνων.
Η ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έβαλε οριστικό τέλος σε αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, πολύ σπάνια έχει επιτευχθεί μια τόσο ριζική αλλαγή σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα στη ζωή ενός έθνους.
Μια αυτοκρατορία σε παρακμή, που ζούσε κάτω από ένα θεοκρατικό καθεστώς όπου οι έννοιες του νόμου και της θρησκείας αναμειγνύονταν, μετατράπηκε σε ένα σύγχρονο εθνικό κράτος, γεμάτο σφρίγος και ζωή.
Με την ώθηση που έδωσε ο μεγάλος μεταρρυθμιστής Μουσταφά Κεμάλ Πασάς, το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταργήθηκε και το κράτος έγινε πραγματικά κοσμικό. Ολόκληρο το έθνος αγκάλιασε την πρόοδο, δικαίως φιλόδοξο να είναι παρόν στην πρώτη γραμμή των πολιτισμένων λαών.
Όμως, η εδραίωση της ειρήνης πήγε χέρι-χέρι με όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που έδωσαν στο νέο, κατεξοχήν τουρκικό κράτος την εικόνα που έχει στις μέρες μας. Πράγματι, η Τουρκία δεν δίστασε να δεχτεί νομικά την απώλεια επαρχιών που κατοικούνταν από άλλες εθνικότητες και, ικανοποιημένη με τα εθνοτικά και πολιτικά σύνορα που καθορίζονται από τις συνθήκες, έγινε πραγματικός πυλώνας για την ειρήνη στην Εγγύς Ανατολή.
Εμείς, οι Έλληνες, που οδηγηθήκαμε επί αιώνες αιματηρών μαχών σε συνεχή σύγκρουση με την Τουρκία, ήμασταν οι πρώτοι που αισθανθήκαμε τα αποτελέσματα της βαθιάς αλλαγής που συνέβη σε αυτή τη χώρα, τη διάδοχο της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Έχοντας διακρίνει, πολύ σύντομα μετά τη μικρασιατική καταστροφή, την ευκαιρία της συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία –που βγήκε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος– της προσφέραμε το χέρι μας το οποίο πήρε με ειλικρίνεια.
Αυτή η προσέγγιση, η οποία δείχνει ότι ακόμη και λαοί που χωρίζονται από τις πιο σοβαρές διαφορές μπορούν να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο όταν γεμίσουν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, ήταν επωφελής τόσο για τις δύο εμπλεκόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η ανεκτίμητη συμβολή στην υπόθεση της ειρήνης είναι φυσικά ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασάς.
Έτσι, έχω την τιμή, ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930, όταν η υπογραφή του ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη, να προτείνω τον Μουσταφά Κεμάλ Πασά ως υποψήφιο για το διακεκριμένη τιμή του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης.
Με εκτίμηση
Ε.Κ. Βενιζέλος
http://www.nobelprize.org/nomination/archive/peace/nomination.php?action=show&showid=2046
(Translation from French into Greek by Penny Pouliou)
Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934
Κύριε Πρόεδρε,
Για περίπου επτά αιώνες ολόκληρη η Μέση Ανατολή και μεγάλο τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης αποτέλεσαν θέατρο αιματηρών πολέμων. Κύρια αιτία γι αυτούς ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων.
Η υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που μοιραία επακολούθησαν και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών των λαών που προσέβλεπαν στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν μια κατάσταση πραγμάτων που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ίχνη που της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.
Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’ αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, σπάνια στη ζωή ενός έθνους πραγματοποιήθηκε σε τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική.
Μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της θρησκείας συγχέονταν μετατράπηκε σ`ένα εθνικό και σύγχρονο κράτος, γεμάτο ενέργεια και ζωή.
Με την ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταλύθηκε και το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το έθνος ολόκληρο στράφηκε προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία να ενταχθεί στην πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.
Όμως το κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης προχώρησε από κοινού με όλες εκείνες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που προσέδωσαν στο νέο κυρίως εθνικό κράτος της Τουρκίας τη σημερινή του μορφή. Πράγματι η Τουρκία δεν δίστασε να αποδεχθεί ειλικρινά την απώλεια επαρχιών όπου κατοικούσαν
άλλες εθνότητες και, ικανοποιημένη πραγματικά με τα εθνικά και πολιτικά της σύνορα όπως καθορίστηκαν από τις Συνθήκες, έγινε αληθινός στυλοβάτης της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Είμαστε εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες αιώνων μας είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς ανταγωνισμού με την Τουρκία οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να αισθανθούμε τις συνέπειες αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή, διάδοχο της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από την επόμενη μέρα της Μικρασιατικής καταστροφής, διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος, της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια.
Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά, τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασά.
Έχω λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930, όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη, να υποβάλλω την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά για την διακεκριμένη τιμή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη.
Με βαθύτατη εκτίμηση
Η υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που μοιραία επακολούθησαν και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών των λαών που προσέβλεπαν στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν μια κατάσταση πραγμάτων που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ίχνη που της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.
Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’ αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, σπάνια στη ζωή ενός έθνους πραγματοποιήθηκε σε τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική.
Μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της θρησκείας συγχέονταν μετατράπηκε σ`ένα εθνικό και σύγχρονο κράτος, γεμάτο ενέργεια και ζωή.
Με την ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταλύθηκε και το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το έθνος ολόκληρο στράφηκε προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία να ενταχθεί στην πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.
Όμως το κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης προχώρησε από κοινού με όλες εκείνες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που προσέδωσαν στο νέο κυρίως εθνικό κράτος της Τουρκίας τη σημερινή του μορφή. Πράγματι η Τουρκία δεν δίστασε να αποδεχθεί ειλικρινά την απώλεια επαρχιών όπου κατοικούσαν
άλλες εθνότητες και, ικανοποιημένη πραγματικά με τα εθνικά και πολιτικά της σύνορα όπως καθορίστηκαν από τις Συνθήκες, έγινε αληθινός στυλοβάτης της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Είμαστε εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες αιώνων μας είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς ανταγωνισμού με την Τουρκία οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να αισθανθούμε τις συνέπειες αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή, διάδοχο της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από την επόμενη μέρα της Μικρασιατικής καταστροφής, διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος, της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια.
Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά, τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασά.
Έχω λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930, όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη, να υποβάλλω την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά για την διακεκριμένη τιμή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη.
Με βαθύτατη εκτίμηση
Ε. Κ. Βενιζέλος
